Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP2/443-120/14-2/AKr
z 30 kwietnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej, przedstawione we wniosku z 3 lutego 2014 r. (data wpływu 7 lutego 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ewidencjonowania sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 lutego 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ewidencjonowania sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

„A” S.A. (dalej: Spółka, „A”, Wnioskodawca) jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, prowadzącym podstawową działalność gospodarczą w zakresie wydobycia rud miedzi oraz produkcji z tych rud metali. Spółka dokonuje sprzedaży towarów na rzecz podmiotów prowadzących działalność gospodarczą, natomiast sprzedaż na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej leży poza zakresem działalności Spółki i dokonywana jest sporadycznie.

W ramach Spółki, wyodrębnione są organizacyjnie poszczególne jej Oddziały (nie posiadające osobowości prawnej), m.in. oddziały górnicze (kopalnie) oraz huty zlokalizowane w miejscach gdzie nie funkcjonują regularne ogólnodostępne linie przewozowe. Oddziały pełnią rolę pracodawcy dla pracowników zatrudnionych w tych Oddziałach Spółki. Łącznie w Spółce (poprzez jej Oddziały) zatrudnionych jest ponad 18 tys. pracowników. Oddziały, jako wyodrębnione organizacyjnie jednostki Spółki zostały ujawnione w Krajowym Rejestrze Sądowym prowadzonym dla „A” S.A. W związku z powyższym Oddziały Spółki, dokonując wypłat wynagrodzeń dla swych pracowników, pełnią funkcję płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie określonym w art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Szczególny sposób organizacji i czas pracy Oddziałów, związany głównie z działalnością w ruchu ciągłym, wymusza na Oddziałach, dla zapewnienia prawidłowego funkcjonowania zakładu, umożliwienie pracownikom dojazdu do pracy zorganizowanym przewozem. Gwarantują to postanowienia Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy dla Pracowników.

„A” S.A. w szczególności § 74 Układu, który stanowi, że: „Pracodawca gwarantuje przewóz do pracy i z pracy. Szczególne zasady przewozu pracowników określa zakładowy regulamin pracy”. W związku z powyższym Wnioskodawca zawarł z firmami świadczącymi usługi przewozu osób umowy na przewozy pracownicze; obecnie z tych przewozów korzysta powyżej 10 tys. pracowników. Ww. firmy przewozowe działają i świadczą usługi przewozów w oparciu o ustawę z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym, posiadając wymagane licencje/zezwolenia w tym zakresie.

W statucie Spółki odnośnie regulacji dotyczących zakresu działalności, brak jest zapisów, że Spółka prowadzi działalność w zakresie transportu osób. W konsekwencji, nie prowadząc działalności w tym zakresie, nie posiada wymaganych prawem licencji/zezwoleń na prowadzenie transportu drogowego osób.

W związku z organizacją ww. przewozów przez Wnioskodawcę, pracownicy – korzystający z przewozów – partycypują częściowo w ich kosztach, co regulują wewnętrzne przepisy Spółki. Przewozy pracownicze rozliczne są za okresy miesięczne. Procedura zakupu, rozliczania i dokumentowania przewozów pracowniczych obejmuje następujące czynności:

1. zakup na dany miesiąc usług przewozu od ww. firm przewozowych (według zgłoszonego zapotrzebowania na dany miesiąc), co dokumentowane jest fakturą VAT przewoźnika wystawioną na Spółkę,
2. rozliczenie kosztów przewozów świadczonych przez zewnętrzne firmy przewozowe na poszczególnych pracowników korzystających z usług przewozu w danym miesiącu – według tras z ustaleniem odpłatności na poszczególnych pracowników,
3. dokonanie – poprzez listę płac – imiennych potrąceń odpłatności pracownika za przewozy pracownicze, przy czym z uwagi na wielkość zatrudnienia w Spółce (ok. 18 tys. osób) wypłaty te dokonywane są w poszczególnych Oddziałach w różnych terminach każdego miesiąca za miesiąc poprzedni (nie później niż do 10. dnia następnego miesiąca), i zaksięgowanie dokumentu na odpłatności poszczególnych pracowników za przewozy pracownicze – który jest również podstawą dokonywania ewidencji sprzedaży na kasie fiskalnej na rzecz każdego pracownika.
   
   

Obciążenie pracownika odpłatnością za zrealizowany na jego rzecz przewóz pracowniczy za dany miesiąc znajduje odzwierciedlenie w księgach rachunkowych Spółki, na rachunku bankowym Spółki za pośrednictwem, którego Spółka realizuje wypłaty wynagrodzeń pracowniczych, jak również w imiennej informacji dot. rozliczenia miesięcznego wynagrodzenia danego pracownika (tzw. fiszkach).

Sprzedaż usług z tytułu przewozów pracowniczych stanowiąca równowartość odpłatności ponoszonej przez pracowników Spółka wykazuje w ewidencji sprzedaży dla potrzeb rozliczenia VAT za dany miesiąc.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy sprzedaż usług zorganizowanego przewozu pracowników dokonywana przez Spółkę na rzecz jej pracowników podlega zwolnieniu z obowiązku ewidencji na kasie rejestrującej na podstawie § 2 ust. 1 Rozporządzenia w związku z art. 111 ust. 8 ustawy VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 111 ust. 1 ustawy VAT, podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Na podstawie delegacji ustawowej zawartej w art. 111 ust. 8 ustawy VAT, Minister Finansów zwolnił z obowiązku ewidencjonowania na kasie rejestrującej określone w wydanym Rozporządzeniu grupy podatników oraz niektóre realizowane przez podatników czynności.

Na podstawie § 2 ust. 1 Rozporządzenia, zwalnia się z obowiązku ewidencjonowania w danym roku podatkowym, nie później niż do dnia 31 grudnia 2014 r., czynności wymienione w załączniku do rozporządzenia.

W zakresie zwolnień dotyczących szczególnych czynności, Rozporządzenie wymienia w poz. 37 świadczenie usług na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych, jeżeli zapłaty za dokonaną czynność dokonano w całości za pośrednictwem poczty, banku lub spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowej (odpowiednio na rachunek bankowy podatnika lub na rachunek podatnika w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, której jest członkiem), a z ewidencji i dowodów dokumentujących zapłatę jednoznacznie wynika, jakiej konkretnie czynności dotyczyła.

Mając na uwadze przedstawiony w niniejszym wniosku opis stanu faktycznego i wskazane powyżej regulacje prawne, zdaniem Spółki, zwolnienie z obowiązku ewidencjonowania na kasie rejestrującej przewidziane w § 2 ust. 1 Rozporządzenia a dotyczące świadczenia usług wskazanych w pkt 37 załącznika do niniejszego Rozporządzenia znajdzie zastosowanie w przypadku opisanych usług przewozów pracowniczych realizowanych przez Spółkę na rzecz jej pracowników. Przemawia za tym zarówno przyjęty przez Wnioskodawcę sposób dokonywania rozliczeń z pracownikami Spółki z tytułu wykonanych na ich rzecz usług, jak i zasadniczy cel stosowania kas rejestrujących.

Jak Spółka wskazała w opisie stanu faktycznego, odpłatność pracowników za świadczone na ich rzecz usługi dokonywana jest poprzez potrącenie tej należności z wynagrodzenia pracownika, które otrzymuje od Spółki za pośrednictwem rachunku bankowego, która to operacja znajduje odzwierciedlenie w dokumentacji „A”, w tym w szczególności w ewidencjach prowadzonych dla celów rozliczenia tej transakcji na gruncie podatkowym.

W tym względzie, uznać należy, iż stosowany sposób rozliczenia przedmiotowych usług spełnia przesłanki warunkujące zwolnienie z ich ewidencjonowania na kasie rejestrującej, określone w pkt 37 załącznika do Rozporządzenia.

W ocenie Spółki, istotny na gruncie przewidzianego zwolnienia, jest cel prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących, a także dodatkowe względy związane ze specyfiką działalności gospodarczej podatnika zobowiązanego do prowadzenia takiej ewidencji.

Wnioskodawca zauważa, że uprawnienie Ministra Finansów do zastosowania zwolnienia z obowiązku stosowania przez podatników kas rejestrujących, zawarte w art. 111 ust. 8 ustawy VAT, wskazuje na pewne aspekty, które winny być uwzględnione w przypadku określania kategorii czynności i grup podatników, co do których zwolnienia te mogą być zastosowane.

Zgodnie z treścią wspomnianej delegacji ustawowej, Minister właściwy do spraw finansów publicznych może zwolnić, w drodze rozporządzenia, na czas określony, niektóre grupy podatników oraz niektóre czynności z obowiązku, o którym mowa w ust. 1, oraz określić warunki korzystania ze zwolnienia, mając na uwadze interes publiczny, w szczególności sytuację budżetu państwa. Przy wydawaniu rozporządzenia minister właściwy do spraw finansów publicznych uwzględnia:

1. wielkość i proporcje sprzedaży zwolnionej od podatku w danej grupie podatników;
2. stosowane przez podatników zasady dokumentowania obrotu;
3. możliwości techniczno-organizacyjne prowadzenia przez podatników ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących;
4. konieczność zapewnienia realizacji obowiązku, o którym mowa w ust. 1, przy uwzględnieniu korzyści wynikających z ewidencjonowania obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących oraz faktu zwrotu podatnikom przez budżet państwa części wydatków na zakup tych kas;
5. konieczność zapewnienia prawidłowości rozliczania podatku, w tym właściwego ewidencjonowania obrotu i kwot podatku należnego;
6. konieczność zapewnienia kontroli prawidłowości rozliczania podatku;
7. konieczność przeciwdziałania nadużyciom związanym z nieewidencjonowaniem obrotu przez podatników.
   
   

Odwołując się do treści powyższej regulacji, Spółka podkreśla, iż ustawodawca formułując treść przedmiotowej delegacji, przewidział pewne możliwe sytuacje, w których zastosowanie kas rejestrujących mogłoby być nieuzasadnione z punktu widzenia profilu działalności gospodarczej podatnika, jak i z punktu widzenia ekonomicznego czy też warunków techniczno-organizacyjnych związanych z prowadzeniem kasy rejestrującej u danego podatnika, a także że ich zastosowanie w ocenie ustawodawcy nie wpłynęłoby na zapewnienie prawidłowości rozliczeń zobowiązań podatkowych. Powyższe wskazania zawarte w ustawie o VAT, przemawiają w ocenie Wnioskodawcy, za zwolnieniem tego rodzaju usług z obowiązku ewidencjonowania ich na kasie rejestrującej. W szczególności zastosowanie w omawianym przypadku znajdą przesłanki wymienione w pkt 2-7, albowiem fakt dokonywania rozliczeń za pośrednictwem rachunku bankowego, przy jednoczesnym prowadzeniu stosownej ewidencji odzwierciedlającej dane wynikające ze sporządzanych do danej transakcji dokumentów, zapewnia prawidłowość rozliczeń podatku, jak również zapewnia kontrolę prawidłowości rozliczenia podatku przez podatnika i przeciwdziała nadużyciom związanym z brakiem ewidencjonowania obrotu przez podatnika. Nie bez znaczenia jest również fakt, że w sytuacji występującej w Spółce nie występują żadne korzyści (wartość dodana) po stronie budżetu w związku z ewidencjonowaniem przewozów za pośrednictwem kas rejestrujących. Obowiązek ten stanowi jedynie dodatkowe obciążenie administracyjne dla Spółki jako podatnika VAT, generujące dodatkowe koszty obsługi tego procesu (który ze względu na specyfikę działalności Spółki jest znacznie utrudniony, np. wydawanie paragonów pracownikom kopalni zatrudnionym w systemie zmianowym na poszczególnych szybach). W przypadku „A”, sposób dokumentowania i prowadzenia w tym zakresie rozliczeń, zapewnia zarówno prawidłowość rozliczenia przedmiotowych usług na gruncie podatku VAT i innych zobowiązań (tj. na gruncie ustawy PIT i CIT), jak i możliwość dokonania przez organy podatkowe weryfikacji rzetelności i terminowości dokonywanych przez Spółkę rozliczeń zobowiązań podatkowych, a obowiązek prowadzenia dodatkowej ewidencji tych usług na kasie rejestrującej nie służy celom, o których mowa w art. 111 ust. 8 ustawy VAT.

Wobec powyższego, w ocenie „A”, w przypadku świadczonych usług przewozu pracowników, znajdzie zastosowanie zwolnienie z obowiązku ich ewidencji na kasie rejestrującej na podstawie § 2 ust. 1 Rozporządzenia w związku z pkt 37 załącznika do niniejszego Rozporządzenia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 111 ust. 1 ustawy – podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Powyższy przepis określa generalną zasadę, z której wynika, że obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej dotyczy wszystkich podatników, którzy dokonują sprzedaży na rzecz określonych w nim odbiorców, tj. osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych. Zatem podstawowym kryterium decydującym o obowiązku stosowania ewidencji za pomocą kas rejestrujących jest status nabywcy wykonywanych przez podatnika świadczeń.

Na mocy delegacji ustawowej zawartej w art. 111 ust. 8 ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych może zwolnić, w drodze rozporządzenia, na czas określony, niektóre grupy podatników oraz niektóre czynności z obowiązku, o którym mowa w ust. 1, oraz określić warunki korzystania ze zwolnienia, mając na uwadze interes publiczny, w szczególności sytuację budżetu państwa (…).

Zatem stosownie do powyższego, kwestie dotyczące między innymi zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących oraz terminów rozpoczęcia prowadzenia tej ewidencji, ustawodawca reguluje na mocy wydawanych rozporządzeń w tym zakresie.

W obecnym stanie prawnym obowiązują przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 29 listopada 2012 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących (Dz.U. z 2012 r., poz. 1382), zwanego dalej rozporządzeniem.

Zwolnienie z obowiązku instalowania kas rejestrujących zostało określone w § 2 i § 3 rozporządzenia.

Powyższe zwolnienia wskazują na dwojakiego rodzaju zwolnienie z obowiązku ewidencjonowania obrotu przy zastosowaniu kas rejestrujących, mianowicie: zwolnienie dla określonych grup podatników (zwolnienie podmiotowe) i zwolnienie dla konkretnych czynności (zwolnienie przedmiotowe).

Zgodnie z § 2 ust. 1 rozporządzenia – zwalnia się z obowiązku ewidencjonowania w danym roku podatkowym, nie później jednak niż do dnia 31 grudnia 2014 r. czynności wymienione w załączniku do rozporządzenia.

W poz. 15 tego załącznika wymieniono pozostały transport lądowy pasażerski, miejski i podmiejski – dotyczy wyłącznie przewozów miejskich rozkładowy pasażerskich, innych niż kolejowe, za które są pobierane ceny urzędowe ustalane przez gminę (Radę m.st. Warszawy) lub związek komunalny (PKWiU ex 49.31.2).

Z kolei w poz. 16 ww. załącznika wymieniono transport lądowy pasażerski, rozkładowy: międzynarodowy i specjalizowany – dotyczy wyłącznie przewozów miejskich rozkładowych pasażerskich, innych niż kolejowe, za które są pobierane ceny urzędowe ustalone przez gminę (Radę m.st. Warszawy) lub związek komunalny (PKWiU ex. 49.39.1).

Jak wynika z objaśnień 1 do ww. załącznika, zastosowane symbole grupowań odpowiadają Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz.U. Nr 207, poz. 1293 z późn. zm.).

Należy wskazać, że w myśl art. 2 pkt 30 ustawy o podatku od towarów i usług, przez PKWiU ex – rozumie się zakres wyrobów lub usług węższy niż określony w danym grupowaniu Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług.

Natomiast oznaczenie ex - dotyczy wyłącznie danej usługi z danego grupowania.

W poz. 37 ww. załącznika do rozporządzenia wskazano, że czynnością zwolnioną z obowiązku ewidencjonowania za pomocą kasy rejestrującej jest świadczenie usług na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych, jeżeli zapłaty za wykonaną czynność dokonano w całości za pośrednictwem poczty, banku lub spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowej (odpowiednio na rachunek bankowy podatnika lub na rachunek podatnika w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, której jest członkiem), a z ewidencji i dowodów dokumentujących zapłatę jednoznacznie wynika, jakiej konkretnie czynności dotyczyła.

Należy jednak wskazać, że z zapisu § 4 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia wynika, że zwolnień z obowiązku ewidencjonowania, o których mowa w § 2 i 3, nie stosuje się w przypadku świadczenia usług:

1. przewozów pasażerskich w samochodowej komunikacji, z wyjątkiem przewozów wymienionych w poz. 15 i 16 załącznika do rozporządzenia,
2. przewozu osób oraz ich bagażu podręcznego taksówkami.
   
   

W myśl § 4 ust. 2 rozporządzenia – przepisów ust. 1 pkt 1 lit. b–l nie stosuje się do zwolnień wynikających z poz. 33 załącznika do rozporządzenia.

Z wniosku wynika, że Spółka jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, prowadzącym podstawową działalność gospodarczą w zakresie wydobycia rud miedzi oraz produkcji z tych rud metali. Spółka dokonuje sprzedaży towarów na rzecz podmiotów prowadzących działalność gospodarczą, natomiast sprzedaż na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej leży poza zakresem działalności Spółki i dokonywana jest sporadycznie.

Wnioskodawca gwarantuje przewóz swoich pracowników do pracy i z pracy. Szczególne zasady przewozu pracowników określa zakładowy regulamin pracy. W związku z powyższym Wnioskodawca zawarł z firmami świadczącymi usługi przewozu osób umowy na przewozy pracownicze. Ww. firmy przewozowe działają i świadczą usługi przewozów w oparciu o ustawę z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym, posiadając wymagane licencje/zezwolenia w tym zakresie. W statucie Spółki odnośnie regulacji dotyczących zakresu działalności, brak jest zapisów, że Spółka prowadzi działalność w zakresie transportu osób. W konsekwencji, nie prowadząc działalności w tym zakresie, nie posiada wymaganych prawem licencji/zezwoleń na prowadzenie transportu drogowego osób. W związku z organizacją ww. przewozów przez Wnioskodawcę, pracownicy – korzystający z przewozów – partycypują częściowo w ich kosztach, co regulują wewnętrzne przepisy Spółki.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ewidencjonowania na kasie rejestrującej usługi polegającej na przewozie pracowników przez Spółkę.

Wskazać należy, że powołany powyżej przepis § 4 ust. 1 pkt 2 oznacza, że zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania na kasie rejestrującej określone m.in w załączniku do rozporządzenia nie mają zastosowania m.in. w odniesieniu do przewozów pasażerskich w samochodowej komunikacji.

Zatem – wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy – w przypadku świadczonych przez Spółkę usług przewozu pracowników nie znajdzie zastosowanie zwolnienie z obowiązku ewidencjonowania na kasie rejestrującej na podstawie poz. 37 załącznika do rozporządzenia.

Podkreślić również należy, że usługi świadczone przez Spółkę nie zostały wymienione w poz. 15 i 16 załącznika do rozporządzenia, gdyż ze zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania korzystają usługi transportu lądowego pasażerskiego, miejskiego i podmiejskiego – dotyczy wyłącznie przewozów miejskich rozkładowy pasażerskich, innych niż kolejowe, za które są pobierane ceny urzędowe ustalane przez gminę (Radę m.st. Warszawy) lub związek komunalny oraz transportu lądowego pasażerskiego, rozkładowe: międzynarodowe i specjalizowane – dotyczy wyłącznie przewozów miejskich rozkładowych pasażerskich, innych niż kolejowe, za które są pobierane ceny urzędowe ustalone przez gminę (Radę m.st. Warszawy) lub związek komunalny.

Według art. 8 ust. 1 ustawy – przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Stosownie do art. 8 ust. 2a ustawy – w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Z powyższego przepisu wynika, że podmiot świadczący (sprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przeniesienie ciężaru kosztów na inną osobę, nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie. Świadczenie takich usług powinno zostać zatem opodatkowane podatkiem od towarów i usług według stawki właściwej dla danego rodzaju usługi.

Powyższy przepis jest odpowiednikiem art. 28 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347, s. 1 ze zm.), który stanowi, że w przypadku, kiedy podatnik działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten nabył i wyświadczył te usługi. Oznacza to, że podmiot świadczący (sprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przeniesienie ciężaru kosztów na inną osobę, nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie. Zatem konsekwencją uznania podatnika biorącego udział w odsprzedaży usługi za świadczącego, jest udokumentowanie we właściwy sposób wyświadczonej usługi.

Celem odsprzedaży usług jest zatem przeniesienie poniesionych kosztów przez jeden podmiot na podmiot, który z danych usług faktycznie korzystał, pomimo że podmiot odsprzedający danej usługi nie wykonał. Dotyczy to sytuacji, w której podatnik kupuje usługę, a następnie „w stanie nieprzetworzonym” odsprzedaje ją swojemu kontrahentowi.

Mając na uwadze powyższe przepisy oraz przedstawiony stan sprawy należy stwierdzić, że Spółka świadcząc zorganizowane usługi przewozu pracowników do pracy i z pracy, dokonuje sprzedaży usług przewozów pracowniczych swoim pracownikom. W związku z powyższym, dokonując przedmiotowych czynności spełnia definicję sprzedaży usług, które zostały wymienione w § 4 pkt 2 rozporządzenia, a w konsekwencji nie ma prawa do zwolnienia z obowiązku prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.