Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/443-78/14/LSz
z 17 kwietnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 3 grudnia 2013 r. (data wpływu 22 stycznia 2014 r.), uzupełnionym pismem z 7 kwietnia 2014 r. (data wpływu 9 kwietnia 2014 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy działek – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 stycznia 2014 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT dostawy działek.

Wniosek został uzupełniony pismem z 7 kwietnia 2014 r. (data wpływu 9 kwietnia 2014 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu Nr IBPP1/443-78/14/LSz z 31 marca 2014 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Parafia…, dzielnica O., przy ul. D. nie jest przedsiębiorcą i nie jest też podatnikiem VAT.

Działalność Parafii to działalność religijna, ale także praca dla społeczności lokalnej poprzez prowadzenie różnych grup ewangelizacyjnych dla dzieci, młodzieży i dorosłych oraz inne dzieła wymagające odpowiedniego zaplecza i gromadzące wiernych. Kościół i parafia zostały wybudowane w latach 80. XX wieku. Wtedy wierni przychodzili do kościoła głównie piechotą, a wokół budynków kościoła było więcej niezabudowanego miejsca, więc nawet jeśli ktoś przyjechał samochodem, miał gdzie zaparkować.

Obecnie Parafia boryka się z dużym problemem logistycznym, bowiem nie posiada właściwie żadnych miejsc parkingowych. Chcąc kontynuować pracę duszpasterską Parafia musi zapewnić wiernym parking. W tym celu parafia porozumiała się właścicielami sąsiednich nieruchomości w ten sposób, że odkupi od nich teren i udostępni go jako miejsca parkingowe dla wiernych. Zrodziła się więc konieczność wykorzystania części majątku parafii aby zabezpieczyć pieniądze na realizację tych zamierzeń.

Parafia posiada grunty, których sposób wykorzystania na podstawie KW to grunty orne, łąki trwałe; wg wypisu (czerwiec 2013) z miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego z UM działki oznaczone są symbolem 82 MN-tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej.

Parafia chce sprzedać trzy z pięciu posiadanych działek wpisanych pod jedną KW. Działki, które zamierza Parafia sprzedać, stanowią jej majątek i są w jej użytkowaniu od lat 80. XX w. Zostały nabyte w wyniku spadku po zmarłej parafiance i przekazane na rzecz parafii postanowieniem Sądu o dział spadku, syg. akt: … z dnia 22 marca 1990 r. Nie zostały nabyte w celu ich odsprzedaży, a przez wiele lat wykorzystywane były przez Parafię na cele rolnicze.

Działki przeznaczone do sprzedaży są nieruchomościami niezabudowanymi i Parafia nie poniosła żadnych nakładów w celu ich uatrakcyjnienia. Według planu zagospodarowania przestrzennego gminy - działki te przeznaczone są pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną.

Dla Parafii są to obecnie nieużyki, o które jednak trzeba dbać, ale nie są one niezbędne dla celów związanych z kultem religijnym, a mogą posłużyć jako środek do zgromadzenia finansów na potrzebne dzieło tj. zakup innych działek pod parking dla samochodów.

Parafia nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej. Nieruchomości te są objęte księgą wieczystą nr ….

Na nieruchomości mającej być przedmiotem dostawy nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Nieruchomości będące w posiadaniu Parafii od chwili nabycia do czasu sprzedaży użytkowane były wyłącznie rolniczo. Przedmiotowe nieruchomości wykorzystywane były na cele rolnicze (uprawa zbóż, ziemniaków, traw), a wyprodukowane produkty wykorzystywane były wyłącznie przez rolnika K., zam. E. w R., na jego potrzeby. Między Parafią a rolnikiem nigdy nie była zawarta umowa dzierżawy w rozumieniu art. 693 § 1 KC.

Parafia nie posiada innych nieruchomości, które przeznaczone byłyby do sprzedaży. Parafia nie dokonywała wcześniej żadnych sprzedaży gruntów.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca podał, że stwierdzenie Wnioskodawcy, że „działki przez wiele lat były wykorzystywane na cele rolnicze” należy rozumieć w sposób dosłowny; zgodnie z wcześniejszymi wyjaśnieniami Parafia reprezentowana przez ówczesnego proboszcza oddała w nieodpłatne użytkowanie przedmiotowe grunty rolnikowi p. K. traktując je jako nieużytki z tych też przyczyn nie pobierała od ww. opłaty za użytkowanie ani w gotówce ani w naturze. Logiczną konsekwencją takiego stanu rzeczy jest stwierdzenie, że Wnioskodawca nie dokonywał sprzedaży produktów rolnych, ponieważ ich nie produkował.

Wnioskodawca nie produkował produktów rolnych, więc nie mógł ich sprzedawać. Jedyną osobą, która uprawiała rolę na tych terenach był wykazany już w aktach postępowania rolnik K. Zgodne ze stanem historycznym jest stwierdzenie, że Wnioskodawca sam nie wykorzystywał przedmiotowych gruntów w żaden sposób, a jedynie udostępniał je p. K.

W tym miejscu należy wskazać, że Wnioskodawca nie wie, czy K. czerpał jakieś korzyści z upraw. Dodatkowo należy podkreślić, że K. jest osobą obłożnie chorą, po odjęciu (amputacji) dwóch nóg, z zaburzeniami pamięci i nie sposób jednoznacznie ustalić powyższych okoliczności.

Na powyższą czynność nie sporządzano żadnej dokumentacji, a funkcjonowała ona jedynie na podstawie ustnych ustaleń.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż działek stanowiących majątek Parafii (która nie jest podatnikiem VAT), nie nabyty w celu jego odsprzedaży, można zakwalifikować jako czynność niepodlegającą VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, Wnioskodawca czyli Parafia nie jest przedsiębiorcą, czyli handlowcem, producentem, czy też usługodawcą, a co za tym idzie także podatnikiem VAT. Sprzedaż części majątku - niewykorzystywanego w działalności gospodarczej nie powinna podlegać VAT. Majątek ten nie został nabyty w celu odsprzedaży, a zatem jego sprzedaż zarówno w całości, jak i w częściach, jednemu lub wielu nabywcom, nie może zostać uznana za działalność handlową ze skutkiem w postaci uznania Wnioskodawcy jako podatnika VAT.

Dlatego jako Wnioskodawca uważa, iż sprzedaż części majątku Parafii nie podlega VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 2 pkt 6 ww. ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Ustawa o podatku od towarów i usług w art. 2 pkt 22 stanowi, że ilekroć w dalszych przepisach tej ustawy jest mowa o sprzedaży, rozumie się przez to odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Jedną z podstawowych czynności podlegających opodatkowaniu jest dostawa towarów, w związku z czym istotne znaczenie ma też definicja towaru. Podkreślenia wymaga, że na gruncie ustawy o VAT dla uznania danego przedmiotu za towar znaczenie mają wyłącznie przepisy ustawy o VAT, bowiem w art. 2 pkt 6 tej ustawy zdefiniowano pojęcie towar. Definicja legalna zawarta w ustawie o VAT wyłącza tym samym możliwość posłużenia się jakąkolwiek inną definicją towaru. Przez towary, w myśl ww. przepisu, rozumieć należy rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

W myśl art. 15 ust. 1 ww. ustawy o VAT są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Jak stanowi art. 15 ust. 2 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2013 r., działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca (Parafia) nie jest przedsiębiorcą i nie jest też podatnikiem VAT. Parafia nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej poza działalnością religijną.

Obecnie Parafia chce sprzedać trzy z pięciu posiadanych działek, które stanowią jej majątek i są w jej użytkowaniu od lat 80. XX w. Zostały nabyte w spadku po zmarłej parafiance. Nie zostały nabyte w celu ich odsprzedaży. Działki przeznaczone do sprzedaży są nieruchomościami niezabudowanymi. Parafia nie poniosła żadnych nakładów w celu ich uatrakcyjnienia. Środki uzyskane ze sprzedaży działek Parafia zamierza przeznaczyć na potrzebny zakup innych działek pod parking dla samochodów.

Działki były wyłącznie wykorzystywane rolniczo (uprawa zbóż, ziemniaków, traw), tzn. Parafia oddała w nieodpłatne użytkowanie przedmiotowe grunty rolnikowi traktując je jako nieużytki z tych też przyczyn nie pobierała od ww. rolnika opłaty za użytkowanie ani w gotówce ani w naturze. Wnioskodawca sam nie wykorzystywał przedmiotowych gruntów w żaden sposób, a jedynie udostępniał je ww. rolnikowi. Wnioskodawca nie dokonywał sprzedaży produktów rolnych, ponieważ ich nie produkował. Wyprodukowane produkty wykorzystywane były wyłącznie przez rolnika na jego potrzeby. Jedyną osobą, która uprawiała rolę na tych terenach był wykazany już rolnik. Między Parafią a rolnikiem nigdy nie była zawarta umowa dzierżawy w rozumieniu art. 693 § 1 KC.

Parafia nie posiada innych nieruchomości, które przeznaczone byłyby do sprzedaży. Parafia nie dokonywała wcześniej żadnych sprzedaży gruntów.

Należy wskazać, że definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

W kontekście powyższego należy stwierdzić, że nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług podmiot, który dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym.

Jeżeli dana czynność została wykonana poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika, czy wykonującego wolny zawód i jednocześnie okoliczności dokonania tej czynności nie noszą znamion działalności gospodarczej, o której mowa w ustawie o VAT, to w świetle cytowanego powyżej art. 15 ust. 2, podmiotu dokonującego tych czynności nie można uznać za podatnika VAT.

Ponieważ planowana w przedmiotowej sprawie sprzedaż dotyczyć będzie nieruchomości, należy wziąć pod uwagę również treść orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej dotyczących tej tematyki.

Orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości UE wydane w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10 dotyczyło wprawdzie dostaw nieruchomości przez osoby fizyczne jednakże zawiera pewne wskazówki, którymi należy się kierować oceniając czy dany podmiot w celu sprzedaży nieruchomości podejmuje aktywne działania zbliżone do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie obrotem nieruchomościami. Przykładowo do działań takich zaliczyć można podział gruntu na mniejsze działki czy uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych, uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zabudowy, podjęcie czynności marketingowych. Przy czym jednocześnie musi wystąpić kilka z nich, bowiem występujące pojedynczo nie świadczą jeszcze o ich zorganizowanym charakterze.

Mając na uwadze przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe, powołane regulacje ustawy o podatku od towarów i usług oraz orzecznictwo stwierdzić należy, że planowana przez Wnioskodawcę sprzedaż 3 działek, o których mowa we wniosku, nie będzie dokonana w ramach działalności gospodarczej, zdefiniowanej w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Zatem Wnioskodawca nie uzyska w tym zakresie statusu podatnika podatku od towarów i usług, a transakcja ta nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Taka kwalifikacja prawnopodatkowa wiąże się przede wszystkim z faktem niewykorzystywania przez Wnioskodawcę nieruchomości wskazanych we wniosku w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Oznacza to, że wymienione we wniosku nieruchomości nie służyły Wnioskodawcy do wykonywania działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

Przedmiotowe działki nie zostały nabyte przez Wnioskodawcę z zamiarem dalszej odsprzedaży, lecz zostały nabyte w drodze spadku i stanowią majątek Parafii od lat 80-tych XXw.

Ponadto Wnioskodawca nie podejmował czynności, w celu przygotowania ww. działek do sprzedaży tj. nie poniósł żadnych nakładów w celu ich uatrakcyjnienia - dla Wnioskodawcy są to nieużyki, o które musi dbać.

Wprawdzie działki były wykorzystywane rolniczo (uprawa zbóż, ziemniaków, traw), jednak nie przez Wnioskodawcę, a przez rolnika, któremu Wnioskodawca nieodpłatnie udostępnił działki w celu ich uprawy wyłącznie na jego potrzeby. Wnioskodawca sam nie wykorzystywał przedmiotowych gruntów w żaden sposób, nie produkował produktów rolnych i też ich nie sprzedawał. Między Parafią a rolnikiem nigdy nie była zawarta umowa dzierżawy w rozumieniu art. 693 § 1 KC.

Należy również podkreślić, że okolicznością przesądzająca o sprzedaży 3 działek jest konieczność pozyskania przez Parafię środków pieniężnych w celu zakupu innych działek pod budowę parkingu wokół Kościoła. Wnioskodawca zaznacza, że wcześniej wierni przychodzili do kościoła głównie piechotą, a wokół budynków kościoła było więcej niezabudowanego miejsca, więc nawet jeśli ktoś przyjechał samochodem, miał gdzie zaparkować. Obecnie parkuje coraz więcej samochodów a Parafia nie posiada właściwie żadnych miejsc parkingowych. Chcąc kontynuować pracę duszpasterską Parafia musi zapewnić wiernym parking.

Mając powyższe na uwadze, stwierdzić należy, że w przypadku Wnioskodawcy będziemy mieć do czynienia z czynnościami niemającymi cech działalności gospodarczej – sprzedaż 3 działek, o których mowa we wniosku w przedmiotowym przypadku nie będzie działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

W konsekwencji planowana przez Wnioskodawcę sprzedaż 3 działek niezabudowanych, nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż brak jest normatywnych przesłanek, aby w myśl art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług uznać Wnioskodawcę za podatnika tego podatku prowadzącego w tym zakresie działalność gospodarczą.

Mając powyższe na uwadze, stanowisko Wnioskodawcy, że sprzedaż części majątku Parafii nie podlega VAT, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Niniejsza interpretacja indywidualna traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Ponadto należy zwrócić uwagę, iż analiza załącznika dołączonego do wniosku nie mieści się w ramach określonych w art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa, zgodnie z którym minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). W związku z powyższym Minister Finansów nie jest uprawniony do oceny prawnej załącznika dołączonego przez Wnioskodawcę.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.