2013.12.05 - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/443-775/13/ES
z 5 grudnia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 21 sierpnia 2013 r. (data wpływu 26 sierpnia 2013 r.), uzupełnionym pismem z 25 listopada 2013 r. (data wpływu 27 listopada 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT opłat za korzystanie z przystanków komunikacyjnych - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 sierpnia 2013r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT opłat za korzystanie z przystanków komunikacyjnych.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 25 listopada 2013 r. (data wpływu 27 listopada 2013 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 13 listopada 2013 r. znak: IBPP1/443-775/13/ES.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca – M. jest nieposiadającą osobowości prawnej jednostką budżetową Miasta. Powołana została na podstawie uchwały Rady Miasta z dnia 30.10.2008 r. Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT dla podatku od towarów i usług oraz miesięcznie składa deklarację VAT-7. Wnioskodawca, wykonując zadania organizatora publicznego transportu zbiorowego - Miasta planuje, zarządza oraz organizuje publiczny transport zbiorowy.

W ramach wykonywanych zadań Wnioskodawca dokonuje poboru opłaty, o której mowa w art. 16 ust. 4 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, tj. opłaty za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych, których właścicielem lub zarządzającym jest Miasto. Dodać należy, iż Gmina wprowadziła ww. opłaty uchwałą Rady Miasta z dnia 29.09.2011 r. w sprawie określenia przystanków komunikacyjnych udostępnionych dla operatorów i przewoźników, których właścicielem lub zarządzającym jest Miasto, warunków i zasad korzystania z tych obiektów oraz ustalania stawek opłat za korzystanie z nich, opublikowaną w Dz. Urz. Woj. z dnia 09.12.2011 r. Dodać należy, iż sama opłata jest świadczeniem o charakterze publicznoprawnym, jest zatem daniną publiczną a jej pobór wchodzi z zakres władztwa publicznego wykonywanego przez organ władzy publicznej. Dochód uzyskany z opłat zgodnie z art. 16 ust. 7 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym przeznaczane muszą być na cele publiczne. Oprócz ww. uchwały M. zawiera z przewoźnikami umowy dotyczące korzystania z przystanków na terenie Miasta. W umowach tych przewoźnicy poza ustaleniem szczegółowych zasad korzystania z przystanków, zobowiązują się do wnoszenia opłat za korzystanie z przystanków komunikacyjnych w wysokości 0,05 zł brutto za każde zatrzymanie środka transportu.

Przyszły stan faktyczny polega na tym, iż Wnioskodawca zamierza dokonać zmian umów cywilnoprawnych na oświadczenia przewoźnika zawierające jedynie szczegółowe uzgodnienie zasad korzystania z przystanków komunikacyjnych. Co istotne, uzgodnienia te nie będą zawierały jakiegokolwiek zobowiązania do uiszczania opłat za korzystanie z przystanków, gdyż obowiązek uiszczenia opłat ma charakter administracyjno-prawny wynikający z powszechnie obowiązującego przepisu prawa jakim jest ww. uchwała Rady Miasta z dnia 29.09.2011 r. Inaczej mówiąc, w przyszłym stanie faktycznym Wnioskodawca nie będzie zawierał żadnych umów cywilnoprawnych dotyczących korzystania z przystanków komunikacyjnych, których przedmiotem będzie uiszczanie opłat za korzystanie z tych przystanków.

W uzupełnieniu Wnioskodawca podaje, że wyjaśniając sposób uiszczania opłat wskazać należy na wskazywaną w orzecznictwie NSA analogię do opłaty za parkowanie. Opłata za korzystnie z przystanków pobierana będzie w formie czynności materialno-technicznej na podstawie noty bądź innego dokumentu nie mającego charakteru cywilnoprawnego i nie będącego decyzją

administracyjną, wskazującego m.in. należność oraz operatora lub przewoźnika zobowiązanego do jej uiszczenia.

Wezwania do uiszczenia ww. opłat będą stanowiły dokumenty określone powyżej. W przypadku ich nie uiszczenia we wskazanym na dokumencie terminie, opłaty będą egzekwowane od operatorów i przewoźników w trybie egzekucji administracyjnej.

Opłaty będą pobierane miesięcznie na podstawie dokumentu, o którym mowa powyżej wystawianym w pierwszych dniach miesiąca za którą płatność przypada. Wysokość opłaty będzie określana zgodnie z rozkładem jazdy obowiązującym operatora lub przewoźnika. Opłata będzie pobierana przez Wnioskodawcę.

Wnioskodawca nie będzie pobierał wynagrodzenia za pobór przedmiotowych opłat.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy opłaty za korzystanie z przystanków komunikacyjnych, których właścicielem lub zarządzającym jest Miasto podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, opłaty za korzystanie z przystanków komunikacyjnych, których właścicielem lub zarządzającym jest Miasto nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Przy czym takie stanowisko jest uzasadnione tym, iż opłata jest świadczeniem o charakterze publicznoprawnym, jest zatem daniną publiczną a jej pobór wchodzi z zakres władztwa publicznego wykonywanego przez organ władzy publicznej, zaś zgodnie z art. 15 ust. 6 organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane nie uznaje się za podatnika. Podobne stanowisko jest ugruntowane w orzecznictwie sądów administracyjnych, np. wyrok WSA w Krakowie z dnia 25.01.2012 r. (sygn. akt I SA/Kr 1966/11, http://orzeczenia.nsa.gov.pl), czy też wyrok NSA z 20.03.2013 r. (sygn. akt I FSK 687/12, http://orzeczenia.nsa.gov.pl).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Stosownie do art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W świetle art. 7 ust. 1 tej ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Przyjęcie podziału na dostawę towarów oraz świadczenie usług oznacza w praktyce, że wolą ustawodawcy było określenie maksymalnie szeroko przedmiotu opodatkowania VAT – jeżeli nawet wykazane zostałoby w konkretnym przypadku, że nie występuje dostawa towarów to i tak z reguły należy opodatkować czynność kwalifikowaną wówczas jako świadczenie usług.

Nie każda jednak czynność stanowiąca świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ustawy o VAT podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

W myśl art. 15 ust. 1 tej ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza – na mocy ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej – (t.j. Dz. Urz. UE L Nr 347 s. 1, ze zm.), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże, w świetle unormowań prawa wspólnotowego w przypadku, gdy organy władzy publicznej bądź urzędy obsługujące te organy podejmują takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań, lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Stosownie do treści § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 247, z późn. zm.), zwalnia się od podatku czynności związane z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami, wykonywane w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność przez jednostki samorządu terytorialnego, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Analiza wskazanych powyżej przepisów prowadzi do następujących wniosków:

wyłączenie organów władzy publicznej i urzędów obsługujących te organy z kategorii podatników podatku od towarów i usług oraz zwolnienie od podatku jednostek samorządu terytorialnego ma charakter wyłącznie podmiotowo-przedmiotowy,
w celu skorzystania przez ww. podmioty z wyłączenia lub ze zwolnienia od podatku konieczne jest spełnienie dwóch kumulatywnych warunków:
- czynności – co do zasady podlegające opodatkowaniu VAT – muszą być wykonane przez ściśle określone podmioty,
- ponadto czynności te muszą być wykonywane w ramach sprawowanego przez te podmioty władztwa publicznego.

W związku z powyższym należy podkreślić, iż tylko spełnienie ww. warunków łącznie daje możliwość legalnego wyłączenia z kategorii podatników podatku od towarów i usług na mocy art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, lub zwolnienia realizowanych czynności od podatku, w oparciu o § 13 ust. 1 pkt 12 powołanego wyżej rozporządzenia.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy, itd., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych).

Podstawowa stawka podatku VAT, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22% z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednocześnie, zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT oraz miesięcznie składa deklarację VAT-7. Ponadto Wnioskodawca jest nieposiadającą osobowości prawnej jednostką budżetową Miasta, powołaną na podstawie uchwały Rady Miasta z dnia 30 października 2008 r., wykonującą zadania organizatora publicznego transportu zbiorowego - Miasta planuje, zarządza oraz organizuje publiczny transport zbiorowy.

W ramach wykonywanych zadań Wnioskodawca dokonuje poboru opłaty za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych, których właścicielem lub zarządzającym jest Miasto. Gmina wprowadziła ww. opłaty uchwałą Rady Miasta z dnia 29 września 2011 r. w sprawie określenia przystanków komunikacyjnych udostępnionych dla operatorów i przewoźników, których właścicielem lub zarządzającym jest Miasto, warunków i zasad korzystania z tych obiektów oraz ustalania stawek opłat za korzystanie z nich. Oprócz ww. uchwały Wnioskodawca zawiera z przewoźnikami umowy dotyczące korzystania z przystanków na terenie Miasta. W umowach tych przewoźnicy poza ustaleniem szczegółowych zasad korzystania z przystanków, zobowiązują się do wnoszenia opłat za korzystanie z przystanków komunikacyjnych w wysokości 0,05 zł brutto za każde zatrzymanie środka transportu.

Wnioskodawca zamierza dokonać zmian umów cywilnoprawnych na oświadczenia przewoźnika zawierające jedynie szczegółowe uzgodnienie zasad korzystania z przystanków komunikacyjnych. Uzgodnienia te nie będą zawierały jakiegokolwiek zobowiązania do uiszczania opłat za korzystanie z przystanków, gdyż obowiązek uiszczenia opłat ma charakter administracyjno-prawny wynikający z ww. uchwały Rady Miasta. Wnioskodawca nie będzie zatem zawierał żadnych umów cywilnoprawnych dotyczących korzystania z przystanków komunikacyjnych, których przedmiotem będzie uiszczanie opłat za korzystanie z tych przystanków.

Opłata za korzystnie z przystanków pobierana będzie w formie czynności materialno-technicznej na podstawie noty bądź innego dokumentu nie mającego charakteru cywilnoprawnego i nie będącego decyzją administracyjną, wskazującego m.in. należność oraz operatora lub przewoźnika zobowiązanego do jej uiszczenia.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2011 r. Nr 5, poz. 13, z późn. zm.) publiczny transport zbiorowy, w zależności od obszaru działania lub zasięgu przewozów, jest organizowany przez: gminę, związek międzygminny, powiat, związek powiatów, województwo lub ministra właściwego do spraw transportu.

W myśl art. 15 ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o publicznym transporcie zbiorowym organizowanie publicznego transportu zbiorowego polega w szczególności na zapewnieniu odpowiednich warunków funkcjonowania publicznego transportu zbiorowego, w szczególności w zakresie standardów dotyczących przystanków komunikacyjnych oraz dworców.

Przepisy ww. ustawy wprowadzają pojęcie operatora publicznego transportu zbiorowego, przez którego w myśl art. 4 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy rozumie się samorządowy zakład budżetowy oraz przedsiębiorcę uprawnionego do prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie przewozu osób, który zawarł z organizatorem publicznego transportu zbiorowego umowę o świadczenie usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego, na linii komunikacyjnej określonej w umowie.

Natomiast zgodnie z art. 16 ust. 1 i ust. 2 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym w transporcie drogowym za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców mogą być pobierane opłaty. Stawki opłat za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców oraz standardy, o których mowa w art. 15 ust. 1 pkt 3 lit. a, są ustalane w drodze negocjacji między gminą, na obszarze której jest usytuowany przystanek komunikacyjny lub dworzec, i właścicielem albo zarządzającym przystankiem komunikacyjnym lub dworcem.

W przepisie art. 16 ust. 4 cyt. ustawy przewidziano również możliwość pobierania przez jednostkę samorządu terytorialnego opłat za korzystanie przez operatorów i przewoźników z przystanków komunikacyjnych lub dworców, których jest właścicielem albo zarządzającym. Z tym, że stawka opłaty jest ustalana w drodze uchwały podjętej przez właściwy organ danej jednostki samorządu terytorialnego, z uwzględnieniem niedyskryminujących zasad.

Zgodnie z art. 16 ust. 5 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, stawka opłaty, o której mowa w ust. 4, nie może być wyższa niż:

0,05 zł za jedno zatrzymanie środka transportu na przystanku komunikacyjnym;
1 zł za jedno zatrzymanie środka transportu na dworcu.

W myśl art. 16 ust. 7 ww. ustawy, opłaty, o których mowa w ust. 4, stanowią dochód właściwej jednostki samorządu terytorialnego, z przeznaczeniem na:

utrzymanie przystanków komunikacyjnych oraz dworców, o których mowa w ust. 4, oraz
realizację zadań określonych w art. 18 – w przypadku gdy organizatorem jest gmina.

W przypadku więc, gdy właściwa jednostka samorządowa ustanowi w drodze uchwały wydanej na podstawie art. 16 ust. 4 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, opłatę za korzystanie z przystanków, jednym z warunków korzystania z tych obiektów określonych uchwałą wydaną na podstawie art. 15 ust. 2 ww. ustawy, powinien być obowiązek ponoszenia przez podmioty świadczące usługi przewozowe tej opłaty w wysokości wynikającej z pomnożenia opłaty przez liczbę zatrzymań wynikającą z rozkładu jazdy.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego wskazać należy, że czynności wykonywane przez Wnioskodawcę, polegające na umożliwieniu przewoźnikom, operatorom korzystania z przystanków komunikacyjnych, za które pobierane będą opłaty w myśl art. 16 ust. 4 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, spełniają przesłanki uznania tych czynności za odpłatne świadczenie usług, ponieważ do ponoszenia ww. opłat zobowiązany będzie korzystający z przystanków komunikacyjnych w wysokości ustalonej przez Radę Miasta.

Odpowiednie zapisy ustawy o publicznym transporcie drogowym wyraźnie wskazują, że działania podejmowane w tym względzie przez organizatora takiego transportu mają charakter działań właściwych dla stosunków cywilnoprawnych. Po pierwsze – opłata za korzystanie z przystanków może, lecz nie musi być pobierana, a po drugie – przepisy dają możliwość zakreślenia przez właściwą jednostkę samorządu terytorialnego maksymalnej wartości tejże opłaty, akcentując przy tym konieczność przestrzegania niedyskryminujących zasad. Okoliczność, że strony stosunku cywilnoprawnego są zobowiązane stosować opłaty w wysokości określonej w uchwale podjętej przez odpowiedni organ jednostki samorządu terytorialnego, nie ma wpływu na opodatkowanie czynności udostępniania przystanków podatkiem od towarów i usług. Mają tu bowiem zastosowanie ogólne zasady określone w przepisach dotyczących podatku od towarów i usług.

W konsekwencji należy stwierdzić, że opłata pobierana przez Wnioskodawcę od przewoźników, operatorów za zatrzymanie na przystanku komunikacyjnym stanowi wynagrodzenie za usługę polegającą na udostępnieniu tychże przystanków, przy czym działania podejmowane w tym względzie przez Wnioskodawcę mają charakter działań z zakresu stosunków cywilnoprawnych. W przedmiotowej sprawie mamy zatem do czynienia z odpłatnym świadczeniem usług przez Wnioskodawcę, podlegającym opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Bez znaczenia dla powyższego pozostaje fakt, że Wnioskodawca zamierza dokonać zmian umów cywilnoprawnych na oświadczenia przewoźników zawierające uzgodnienie zasad korzystania z przystanków oraz obciążanie ich na podstawie noty. Powyższe działania w dalszym ciągu mają bowiem charakter cywilnoprawny.

Zaznaczenia wymaga, że Wnioskodawca – jak wynika z treści wniosku – jest odrębnym od Gminy Miasta podmiotem, zatem nie jest adresatem normy prawnej zawartej w art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, w myśl której nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. Wnioskodawca nie jest także adresatem normy prawnej zawartej w § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Przepis ten zwalnia bowiem od podatku czynności związane z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami, wykonywane w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność przez jednostki samorządu terytorialnego, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Reasumując, Wnioskodawca nie będzie działał jako organ władzy publicznej lub urząd obsługujący organ władzy publicznej w zakresie poboru opłat za korzystanie z przystanków komunikacyjnych. Zatem przewidziane w art. 15 ust. 6 ustawy o VAT wyłączenie z kategorii podatników nie znajdzie w przedmiotowej sprawie uzasadnienia. Ponadto ww. czynności wykonywane przez Wnioskodawcę nie będą korzystać ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT na podstawie § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. W konsekwencji, dla przedmiotowych czynności udostępniania przewoźnikom, operatorom przystanków komunikacyjnych Wnioskodawca będzie podatnikiem podatku od towarów i usług, a czynności te, za które Wnioskodawca będzie pobierał opłaty, będą stanowiły odpłatne świadczenie usług podlegające opodatkowaniu – stosownie do art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy – według podstawowej stawki podatku VAT, tj. 23%.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, że opłaty za korzystanie z przystanków komunikacyjnych, których właścicielem lub zarządzającym jest Miasto nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, należało uznać za nieprawidłowe.

Należy podkreślić także, że na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii nie mogą wpłynąć powołane przez Wnioskodawcę wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z 20 marca 2012 r. (sygn. akt I FSK 687/12) i WSA w Krakowie z 25 stycznia 2012 r. (sygn. akt I SA/Kr 1966/11), bowiem stanowią one rozstrzygnięcia w konkretnych sprawach, osądzonych w określonych stanach faktycznych. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz.U. Nr 78 poz. 483 ze zm.) w swoim rozdziale III określa zamknięty katalog źródeł prawa powszechnie obowiązującego. Nie przewiduje on takiej mocy dla orzecznictwa sądowego, w tym orzecznictwa sądów administracyjnych (w Polsce nie obowiązuje system precedensów sądowych). W związku z powyższym, nie negując orzecznictwa, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy zauważyć, że moc obowiązująca wyroków zamyka się w obrębie spraw, w których zostały wydane. Wynika to również z treści art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.), który przesądza, że ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia. Organ podatkowy jest zatem zobowiązany traktować indywidualnie każdą sprawę, natomiast rozstrzygnięcia sądów podejmowane są w oparciu o zebrany w danej sprawie materiał dowodowy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Niniejsza interpretacja indywidualna traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego, bądź zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin