INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 30.05.2012 r. (data wpływu 31.05.2012r.), uzupełnione pismem z dnia 14.06.2012 r. (data wpływu 15.06.2012 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie z dnia 08.06.2012 r. (skutecznie doręczone w dniu 11.06.2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transakcji sprzedaży nieruchomości gruntowych niezabudowanych - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31.05.2012 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transakcji sprzedaży nieruchomości gruntowych niezabudowanych.

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 14.06.2012 r. (data wpływu 15.06.2012 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z dnia 08.06.2012 r., które zostało doręczone Wnioskodawcy w dniu 11.06.2012 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest użytkownikiem wieczystym nieruchomości położonej w A stanowiącej zabytkowy zespół dworsko-parkowy. Nieruchomość składa się z trzech działek:

• działka o pow. 32 817 m² – zabudowana
• działki o pow. 36 843 m² - niezabudowane.
  
  

Park i dworek znajdują się w ewidencji Konserwatora Zabytków.

Obecnie Wnioskodawca zamierza sprzedać przedmiotowe działki. Na dzień przedłożenia do sprzedaży tych nieruchomości brak jest obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Decyzja o warunkach zabudowy została wydana dla działki o numerze, która zgodnie ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego stanowi tereny zieleni z ekstensywnymi formami zainwestowania, tereny parków i ogrodów zabytkowych, sprzedaż przedmiotowej - zabudowanej działki opodatkowana jest podstawową stawką VAT 23%.

Wątpliwości dotyczą stawki podatku od towarów i usług jaka powinna być zastosowana w przypadku sprzedaży działek niezabudowanych. W odniesieniu do tych działek, studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta i gminy B. ustala bezwzględną ich ochronę:

• działka— tereny nieurbanizowane — tereny zieleni z ekstensywnymi formami zagospodarowania, tereny parków i ogrodów zabytkowych,
• działka nr— tereny nieurbanizowane — obszary o funkcji nierolniczej (lasy, parki, ogrody zabytkowe).
  
  

Jeżeli będą realizowane inwestycje mające wpływ na w/w działki (drogi, linie energetyczne, obiekty), każdorazowo muszą być uzgodnione z Wojewódzkim Konserwatorem Zabytków, oznacza to, że w przyszłości możliwa jest realizacja inwestycji na tym terenie, ale z bezwzględnym zachowaniem zapisów Studium.

W nadesłanym uzupełnieniu do wniosku Spółka wskazała, iż z zapisów ewidencji gruntów wynika, iż sprzedawane działki mają następujące przeznaczenie:

• działka nr o pow. 2,4719 ha stanowi działkę leśną stanowiącą w całości użytek oznaczony L (lasy) – V klasa gleby;
• działka nr o pow. 1,2124 ha składa się z następujących użytków:
• pow. 0,0970 stanowi R (grunt rolny), użytek R (grunt orny), VI klasa gleby;
• pow. 0,5256 stanowi S (sad) założony na gruncie ornym R, V klasa gleby;
• pow. 0,2187 stanowi Lz (grunt zadrzewiony i zakrzewiony), V klasa gleby;
• pow. 0,3711 stanowi Lz (grunt zadrzewiony i zakrzewiony), VI klasa gleby
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż niezabudowanej działki podlega zwolnieniu z opodatkowania z uwagi na przeznaczenie terenu (lasy, parki, ogrody zabytkowe) natomiast działkę należy opodatkować stawką podstawową 23% (przeznaczenie terenu w studium jest identyczne jak zabudowanej działki)...

Stanowisko Wnioskodawcy

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług (Dz. U. nr 54, poz. 535 z późn. zm. dalej ustawa o VAT), opodatkowaniu podatkiem VAT podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy o VAT przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

W związku z powyższym odpłatna dostawa gruntu stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT stawka podatku co do zasady wynosi 23%. Jednakże w odniesieniu do dostaw, których przedmiotem jest grunt, ustawodawca przewidział zwolnienie od podatku w art. 43 ust. 1 pkt 9 tej ustawy, w którym stwierdzono, że zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczonych pod zabudowę. Zwolnienie zatem przysługuje wyłącznie względem takiej dostawy, której przedmiotem jest grunt niezabudowany jednocześnie o przeznaczeniu innym niż budowlany. Bez znaczenia pozostaje jednak faktyczny i aktualny sposób wykorzystania gruntu. Istotne jest natomiast jego przeznaczenie - co podkreślił również Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 13 marca 2007r. sygn. III SA/Wa 4147/06.

Jednocześnie należy zauważyć, że samo pojęcie „gruntu” czy też „terenu” nie zostało zdefiniowane w ustawie o podatku od towarów i usług. Zgodnie natomiast z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. nr 80, poz. 717 z późn. zm.) kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalenie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy. Jak stanowi art. 4 ust. 1 powołanej ustawy, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego - w myśl postanowień ust. 2 powyższego przepisu - określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy i zagospodarowania terenu.

Tym samym o charakterze danego gruntu winien rozstrzygać odpowiedni zapis w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, który jako dokument prawa miejscowego, decyduje o kwalifikacji gruntu. W sytuacji, gdy dla danego terenu nie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, należałoby posłużyć się np. decyzją o warunkach zabudowy. Stanowisko takie niejednokrotnie podkreślały organy podatkowe w wydawanych interpretacjach.

W sytuacji braku aktualnego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz w przypadku, gdy nie wydano decyzji o warunkach zabudowy, stosując się do otrzymanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej Dyrektora izby Skarbowej w Warszawie z dnia 20.01.2011 r. znak IPPP1-443-1144/10-4/EK, o przeznaczeniu danego terenu decyduje przeznaczenie terenu określone w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. Ustalenia studium są bowiem wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego działka nr jest niezabudowana.

Zgodnie ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta i gminy B., działka nr to teren lasów, parków, ogrodów zabytkowych, a działka nr stanowi tereny zieleni z ekstensywnymi formami zagospodarowania, tereny parków i ogrodów. Teren można przeznaczyć pod administrację i usługi nieuciążliwe nie wymagające koncentracji w ośrodkach lub budownictwo mieszkaniowe. Obydwie działki znajdują się w strefie ochrony urbanistycznej Obszaru Chronionego Krajobrazu.

Zdaniem Wnioskodawcy teren lasów, parków, ogrodów (działka nr) to teren o przeznaczeniu innym niż budowlanym, natomiast na terenie działki nr możliwa jest w przyszłości realizacja inwestycji, lecz wyłącznie za zgodą Konserwatora Zabytków.

Reasumując, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że działka nr podlega zwolnieniu z opodatkowania, natomiast zbycie działki nr należy opodatkować podstawową stawką podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy o VAT przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przez dostawę towarów zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Zgodnie z ww. przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju. Dotyczy to również zbycia prawa użytkowania wieczystego gruntu.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%. Jednakże zarówno w treści ustawy o VAT, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie z podatku.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku od towarów i usług dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Powyższe oznacza, iż generalnie opodatkowane podatkiem VAT są dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku tych ostatnich opodatkowane są wyłącznie te, których przedmiotem są tereny budowlane lub przeznaczone pod zabudowę. Pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących gruntami leśnymi, rolnymi itp., nie przeznaczonymi pod zabudowę – są zwolnione od podatku VAT.

Celem określenia, czy dany grunt jest przeznaczony pod zabudowę należy się odwołać do przepisów ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.), zwanej dalej „ustawą o planowaniu”.

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy o planowaniu kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy o planowaniu ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

Ustęp 2 tego artykułu stanowi, że w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowaniu terenu, przy czym:

1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego,
2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.
   
   

Zatem o charakterze danego gruntu winien rozstrzygać odpowiedni zapis w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, który jako dokument prawa miejscowego, decyduje o kwalifikacji gruntu. W sytuacji, gdy dla danego terenu, nie obowiązuje plan zagospodarowania przestrzennego ani decyzja o warunkach zabudowy, o klasyfikacji danego terenu decydują zapisy zawarte w ewidencji gruntów i budynków.

Zgodnie z art. 2 pkt 8 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. prawo geodezyjne i kartograficzne (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 193, poz. 1287 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”, ilekroć w ustawie jest mowa o ewidencji gruntów i budynków (katastrze nieruchomości) - rozumie się przez to jednolity dla kraju, systematycznie aktualizowany zbiór informacji o gruntach, budynkach i lokalach, ich właścicielach oraz o innych osobach fizycznych lub prawnych władających tymi gruntami, budynkami i lokalami.

Stosownie do art. 20 ust. 1 pkt 1 ustawy, ewidencja gruntów i budynków obejmuje informacje dotyczące gruntów - ich położenia, granic, powierzchni, rodzajów użytków gruntowych oraz ich klas gleboznawczych, oznaczenia ksiąg wieczystych lub zbiorów dokumentów, jeżeli zostały założone dla nieruchomości, w skład której wchodzą grunty.

W myśl art. 21 ust. 1 ustawy podstawę planowania gospodarczego, planowania przestrzennego, wymiaru podatków i świadczeń, oznaczania nieruchomości w księgach wieczystych, statystyki publicznej, gospodarki nieruchomościami oraz ewidencji gospodarstw rolnych stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków.

Analiza powyższych przepisów wyraźnie wskazuje, że charakter danego terenu wyznacza miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, jeżeli natomiast brak jest miejscowego planu zagospodarowania decyduje zakwalifikowanie danego obszaru w ewidencji budynków i gruntów, chyba że z datą późniejszą została wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Natomiast odnosząc się do studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego należy wskazać, iż zgodnie z art. 9 ust. 5 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym studium nie jest aktem prawa miejscowego. Postanowienia studium mają charakter nienormatywny, są bowiem kierowane do organów gminy i bezpośrednio nie kształtują sytuacji prawnej podmiotów spoza systemu administracji publicznej, nie mogą wpływać na sytuację prawną obywateli i ich organizacji. Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego nie ma mocy aktu powszechnie obowiązującego, określa jedynie politykę przestrzenną gminy i wiąże wewnętrzne organy gminy w ich planach przy sporządzaniu projektów planów miejscowych. Można zatem stwierdzić że odnosi się jedynie do kierunku i sposobu działania organów i jednostek pozostających w systemie organizacji aparatu gminy przy sporządzaniu projektu przyszłego planu miejscowego zagospodarowania przestrzennego. Studium jest jednym z etapów poprzedzających uchwalenie planu i nie może tym samym w żadnym przypadku stanowić podstawy do wydawania decyzji. W związku z powyższym, że studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy nie jest źródłem, prawa miejscowego nie może być podstawą przy ustalaniu prawa do zwolnienia od podatku od towarów i usług przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest użytkownikiem wieczystym nieruchomości stanowiącej zabytkowy zespół dworsko - parkowy. Powyższa nieruchomość składa się z trzech działek:

• działka nr o pow. 32 817 m² – zabudowana
• działki nr o pow. 36 843 m² - niezabudowane.
  
  

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą opodatkowania sprzedaży gruntów niezabudowanych, tj. czy działka nr będzie korzystała ze zwolnienia od podatku VAT przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy z uwagi na zapisy studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta, zaś sprzedaż działki nr winna być opodatkowana podatkiem VAT według podstawowej stawki podatku VAT 23% również ze względu na zapisy studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta.

Wnioskodawca wskazał, iż dla omawianej nieruchomości brak jest obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Z zapisów ewidencji gruntów wynika, iż:

• działka nr o pow. 2,4719 ha stanowi działkę leśną stanowiącą w całości użytek oznaczony L (lasy) – V klasa gleby;
• działka nr o pow. 1,2124 ha składa się z następujących użytków:

• pow. 0,0970 stanowi R (grunt rolny), użytek R (grunt orny), VI klasa gleby;

• pow. 0,5256 stanowi S (sad) założony na gruncie ornym R, V klasa gleby;

• pow. 0,2187 stanowi Lz (grunt zadrzewiony i zakrzewiony), V klasa gleby;

• pow. 0,3711 stanowi Lz (grunt zadrzewiony i zakrzewiony), VI klasa gleby.
  
  

Dla powyższych gruntów niezabudowanych brak jest również decyzji o warunkach zabudowy.

Biorąc pod uwagę opis sprawy oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że planowana sprzedaż nieruchomości niezabudowanych stanowiących działki o nr, sklasyfikowanych wg ewidencji gruntów jako: las, grunty rolne, grunty zadrzewione i zakrzewione oraz sad, dla których nie ma obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz nie zostały wydane decyzje o warunkach zabudowy, będzie korzystać ze zwolnienia z podatku VAT na mocy art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Organ uznał, iż stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe w całości pomimo wskazania, iż sprzedaż działki nr będzie korzystała ze zwolnienia od podatku VAT. Powyższe wynika z faktu, że Spółka wywiodła prawo do zastosowania zwolnienia z przeznaczenia gruntów określonego w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta, zaś przeznaczenie gruntu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz decyzji o warunkach zabudowy winno być ustalane na podstawie zapisów z ewidencji gruntów i budynków, co zostało szczegółowo wyjaśnione w przedmiotowej interpretacji indywidualnej.

Odnosząc się do przywołanej przez Spółkę, we własnym stanowisku interpretacji indywidualnej z dnia 20.01.2011 r. znak IPPP-443-1144/10-4/EK, Organ pragnie podkreślić, iż w identycznym stanie prawnym i identycznym stanie faktycznym rozstrzygnięcia powinny być identyczne. Cel ten osiągany jest poprzez zastosowanie odpowiednich przepisów Ordynacji podatkowej. Zauważyć w tym miejscu należy, iż interpretacje rozbieżne bądź wątpliwe mogą być poddane weryfikacji w trybie art. 14e § 1 tej ustawy, zgodnie z którym „Minister właściwy do spraw finansów publicznych może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość (…)”. Oznacza to, że interpretacje indywidualne wydawane przez upoważnione do tego organy (m.in. Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie) każdorazowo podlegają analizie i weryfikacji, a w przypadku stwierdzenia nieprawidłowości, Minister Finansów może zmienić nieprawidłową interpretację indywidualną.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.