Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB3/423-51/14-2/KS
z 9 maja 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej przedstawione we wniosku z 6 lutego 2014 r. (data wpływu 10 lutego 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia momentu uznania ponoszonych wydatków za wydatki inwestycyjne kwalifikujące się do objęcia pomocą publiczną (pytanie nr 1) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 lutego 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia momentu uznania ponoszonych wydatków za wydatki inwestycyjne kwalifikujące się do objęcia pomocą publiczną.

We wniosku przedstawiono następujący opis zdarzenia przyszłego.

Wnioskodawca jest dostawcą dla przemysłu motoryzacyjnego, zajmującym się m.in. produkcją pakietów akustycznych oraz elementów dekoracyjnych kokpitów i paneli drzwiowych wykonanych z aluminium.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej (dalej: „SSE” lub „Strefa”) w oparciu o Zezwolenie z dnia 20 sierpnia 2001 r. na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie SSE (dalej: „Pierwsze Zezwolenie”). Spółka zamierza zrealizować nową inwestycję na terenie Strefy, polegającą na rozbudowie istniejącego zakładu produkcyjnego (dalej: „Projekt”). Z tego względu Wnioskodawca ubiega się o rozszerzenie obszaru SSE na działki objęte planami inwestycyjnymi Spółki położone na terenie miejscowości G., gmina L. P. W tym celu, Spółka złożyła do władz Strefy list intencyjny wraz z kompletem dokumentacji wymaganej dla potrzeb rozszerzenia SSE.

Formalny wniosek o rozszerzenie terenu SSE o m.in. działki objęte planami inwestycyjnymi Spółki został przekazany przez władze SSE do Ministra Gospodarki i zgodnie z posiadanymi przez Spółkę informacjami, obecnie jest w trakcie procesu legislacyjnego na szczeblu Ministerstw Gospodarki.

W przypadku rozszerzenia SSE Spółka zamierza ubiegać się o uzyskanie zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie SSE (dalej: „Drugie Zezwolenie”).

Wnioskiem z 18 kwietnia 2013 r. Spółka wystąpiła o potwierdzenie, że w przypadku planowanej inwestycji, pomoc publiczna wywołuje efekt zachęty (dalej: „Wniosek”), o którym mowa w art. 8 rozporządzenia Komisji Nr 800/2008 uznającego niektóre rodzaje pomocy za zgodne ze wspólnym rynkiem w zastosowaniu art. 87 i 88 Traktatu (Dz.Urz. UE z 9 sierpnia 2008 r., L 214/3; dalej: „Rozporządzenie Komisji”).

Minister Gospodarki wydał w dniu 17 grudnia 2013 r. dokument potwierdzający, że planowana przez Spółkę inwestycja zasadniczo kwalifikuje się do objęcia pomocą publiczną (dalej: „Potwierdzenie efektu zachęty”) i że Spółka może rozpocząć realizację inwestycji.

W związku z inwestycją Spółka poniesie szereg nakładów inwestycyjnych. Będą to wydatki m.in. na zakup nowych linii produkcyjnych, które będą związane z przyszłą działalnością strefową. Wobec przedłużającego się procesu legislacyjnego związanego z procesem rozszerzenia SSE, Spółka rozważa możliwość poniesienia w znaczeniu kasowym części wydatków o charakterze inwestycyjnym, w tym w szczególności w formie zaliczek, jeszcze przed uzyskaniem Drugiego Zezwolenia. Zapłata części zaliczek może mieć zatem miejsce przed uzyskaniem przez Spółkę Drugiego Zezwolenia, jak i po jego uzyskaniu.

W przypadku rozszerzenia SSE i otrzymania Drugiego Zezwolenia Spółka będzie korzystała z dodatkowej pomocy publicznej w formie zwolnienia podatkowego dla dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej na terenie SSE. W związku z tym, Spółka będzie zobowiązana do kalkulacji przysługującej jej maksymalnej kwoty zwolnienia podatkowego (limitu pomocy publicznej przysługującej jej na podstawie Drugiego Zezwolenia) stanowiącej iloczyn maksymalnej intensywności pomocy określonej dla danego obszaru i kosztów inwestycyjnych kwalifikujących się do objęcia pomocą. Na podstawie § 6 rozporządzenia SSE, Spółka za wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą będzie mogła uznać koszty inwestycji poniesione na terenie Strefy w trakcie obowiązywania zezwolenia.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy dla celów kalkulacji wielkości pomocy publicznej w formie zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych, która będzie dostępna dla Spółki na podstawie Drugiego Zezwolenia, przez poniesienie wydatków inwestycyjnych kwalifikujących się do objęcia pomocą należy rozumieć ich faktyczne poniesienie zgodnie z metodą kasową (z chwilą zapłaty)?
2. Czy kwoty uiszczonych przez Spółkę zaliczek/zadatków na zakup środków trwałych związanych z Projektem, będą stanowiły dla Spółki koszty kwalifikujące się do objęcia pomocą w momencie uznania ich za poniesione, czyli w momencie zapłaty pozostałej części ceny (rozliczenia końcowego) za te środki trwałe?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie nr 1. Wniosek Spółki w zakresie pytania nr 2 został rozpatrzony odrębną interpretacją indywidualną wydaną w dniu 9 maja 2014 r. nr ILPB3/423-51/14-3/KS.

Zdaniem Wnioskodawcy, przez poniesienie wydatków inwestycyjnych kwalifikujących się do objęcia pomocą należy rozumieć ich faktyczne poniesienie zgodnie z metodą kasową (z chwilą zapłaty).

Uzasadnienie.

W myśl art. 12 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (t.j. Dz.U. z 2007 r. Nr 42, poz. 274 ze zm.), dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy w ramach zezwolenia na działalność w specjalnej strefie ekonomicznej, przez osoby prawne lub osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą są zwolnione od podatku dochodowego, odpowiednio na zasadach określonych w przepisach o podatku dochodowym od osób prawnych lub w przepisach o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wolne od podatku są dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w ustawie o SSE, przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami.

Stosownie do § 3 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia SSE, pomoc publiczna udzielana przedsiębiorcy w formie zwolnień podatkowych na podstawie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, stanowi pomoc regionalną z tytułu m.in. kosztów nowej inwestycji. Wysokość dostępnej pomocy regionalnej z tytułu kosztów inwestycji podlega obliczeniu jako iloczyn maksymalnej intensywności pomocy określonej dla danego obszaru i kosztów inwestycji kwalifikujących się do objęcia pomocą, o których mowa jest w § 6 rozporządzenia SSE.

Natomiast na podstawie § 6 ust. 1 rozporządzenia SSE, za wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą uznaje się koszty inwestycji, pomniejszone o naliczony podatek od towarów i usług oraz o podatek akcyzowy, jeżeli możliwość ich odliczeń wynika z odrębnych przepisów, poniesione na terenie strefy w trakcie obowiązywania zezwolenia, będące:

• ceną nabycia gruntów lub prawa ich użytkowania wieczystego,
• ceną nabycia albo kosztem wytworzenia we własnym zakresie środków trwałych, pod warunkiem zaliczenia ich, zgodnie z odrębnymi przepisami, do składników majątku podatnika,
• kosztem rozbudowy lub modernizacji istniejących środków trwałych,
• ceną nabycia wartości niematerialnych i prawnych związanych z transferem technologii przez nabycie praw patentowych, licencji, know-how lub nieopatentowanej wiedzy technicznej,
• kosztem związanym z najmem lub dzierżawą gruntów, budynków i budowli – pod warunkiem, że okres najmu lub dzierżawy trwa co najmniej 5 lat, a w przypadku małych i średnich przedsiębiorców – co najmniej 3 lata, licząc od przewidywanego terminu zakończenia nowej inwestycji.
  
  

Z kolei cenę nabycia i koszt wytworzenia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych ustala się, stosownie do treści § 6 ust. 4 rozporządzenia SSE, zgodnie z przepisami ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 330 ze zm.).

Spółka pragnie w tym miejscu zaznaczyć, że obowiązujące regulacje prawne nie wskazują, w którym momencie koszty inwestycji należy uznać za poniesione, tj. czy poniesienie wydatku oznacza jego faktyczne zrealizowanie (w ujęciu kasowym), czy też wystarczające jest dokonanie odpisu powodującego zmianę w strukturze aktywów lub pasywów podatnika (zarachowanie kosztu bez dokonania płatności – ujęcie memoriałowe).

W ocenie Spółki, wobec braku definicji „wydatków poniesionych na terenie strefy w trakcie obowiązywania zezwolenia” w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, jak również w regulacjach strefowych (w tym w szczególności w rozporządzeniu SSE) oraz wobec braku odesłania do definicji „wydatku poniesionego” w innych ustawach należy odwołać się do reguł wykładni językowej, która ma prymat w odniesieniu do interpretacji przepisów prawa podatkowego. Poprawność takiego podejścia potwierdził przykładowo Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z 18 marca 2010 r., wskazując, iż: „Rozstrzygając kwestię „poniesionych wydatków inwestycyjnych” należy zwrócić uwagę na fakt, iż zwolnienia podatkowe są odstępstwem od zasady powszechności opodatkowania, a przepisy dotyczące zwolnień powinny być interpretowane ściśle, zgodnie przede wszystkim z ich wykładnią językową”.

W języku potocznym wyrażenie „ponosić” należy rozumieć jako „zostać obarczonym, obciążonym czymś, doznać czegoś, doświadczyć czegoś” (Słownik Języka Polskiego, T. II pod red. M. Szymczaka, str. 802, wyd. PWN Warszawa 1984 r.). Z kolei „koszt” to „suma pieniędzy wydatkowana na kupno lub opłacenie czegoś”. Zestawiając powyższe definicje, należy stwierdzić, iż „ponieść koszt” oznacza tyle co „zostać obciążonym sumą pieniędzy wydatkowaną na kupno lub opłacenie czegoś”. Innymi słowy, aby mówić o poniesieniu kosztu, konieczne jest wydanie określonej sumy pieniędzy na dany przedmiot lub usługę, co doprowadzi do pomniejszenia (obciążenia) stanu środków finansowych będących we władaniu kupującego. W oparciu o przytoczone definicje należy uznać, że aby przedsiębiorca mógł skorzystać ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych, którego wartość jest uzależniona od wielkości poniesionych przez tego przedsiębiorcę wydatków kwalifikowanych jako koszty inwestycji, to „poniesienie” musi oznaczać wydatek faktycznie poniesiony, a nie samą deklarację o zamiarze jego poniesienia lub zobowiązanie do jego poniesienia w przyszłości.

Spółka podkreśla, że użycie przez ustawodawcę w tym przypadku trybu dokonanego, wyraźnie wskazuje, że obciążenie winno być faktycznie zrealizowane, a w omawianym przepisie powyższe pojęcie odnosi się do kosztów inwestycji, które zostały poniesione w sposób definitywny, a więc faktycznie wydatkowane.

Ponadto, tak jak już wcześniej wspomniano, przepisy rozporządzenia SSE wpływają na wysokość zwolnienia od podatku dochodowego, a zatem powinny być interpretowane ściśle. Stąd też należy uznać, że przyjęcie, iż wystarczające dla skorzystania ze zwolnienia z podatku dochodowego, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 ww. ustawy, jest samo zarachowanie kosztu byłoby sprzeczne z wykładnią językową i prowadziłoby do sytuacji, w której podatnik osiągnąłby wymierną korzyść nie poniósłszy żadnego finansowego ciężaru.

Jest zatem uzasadnione, aby poniesienie wydatku w tym przypadku było rozumiane jako jego faktyczne realizowanie w znaczeniu kasowym.

Za poprawnością stanowiska Spółki w tym zakresie przemawiają także rezultaty wykładni celowościowej. Należy bowiem podkreślić, że podstawowym celem zwolnienia jest zachęcenie przedsiębiorców do inwestowania, w tym w szczególności na obszarach o niskim poziomie uprzemysłowienia, poprzez udzielenie ulg w postaci częściowej „refundacji” ponoszonych wydatków inwestycyjnych. Mowa zatem o kosztach realizacji inwestycji, które zostały przez określony podmiot zrealizowane i to w wyznaczonym okresie czasu, wynikającym z warunków Zezwolenia. Zarówno wprowadzone ograniczenie czasowe, jak i fakt pośredniego zwrotu poniesionych (kwalifikowanych) kosztów inwestycji pośrednio wskazuje, że chodzi o wartości, które zostały przez przedsiębiorcę faktycznie wydatkowane.

Z uwagi na fakt, iż ustawodawca nie zdefiniował w przepisach dotyczących SSE, kiedy nakłady inwestycyjne należy uznać za poniesione, historycznie pojawiało się wiele wątpliwości i sporów w tym zakresie. Niejasności te doprowadziły jednak ostatecznie do zajęcia stanowiska w formie wyjaśnień Ministra Finansów, który w piśmie z 5 kwietnia 2006 r. (PB4/KA-8213-321-25/06) stwierdził, iż: „zwolnienia podatkowe są odstępstwem od zasady powszechności opodatkowania, a przepisy dotyczące zwolnień powinny być interpretowane ściśle, zgodnie przede wszystkim z ich wykładnią językową. Wychodząc z tego założenia, należy uznać, że aby przedsiębiorca mógł skorzystać ze zwolnienia od podatku dochodowego (...) to „poniesienie” musi oznaczać wydatek faktycznie poniesiony, a nie deklarację o zamiarze jego poniesienia w przyszłości. W związku z tym nie jest wystarczające, dla obliczenia wielkości zwolnienia podatkowego, jedynie dokonanie odpisu, nie będącego wydatkiem lub zarachowaniem wydatku bez jego faktycznego poniesienia”.

W cytowanym piśmie, Minister Finansów opowiedział się więc jednoznacznie za stosowaniem metody kasowej w zakresie kwalifikacji momentu poniesienia nakładów inwestycyjnych dla celów wyliczenia kwoty zwolnienia z podatku dochodowego, co ukształtowało późniejszą jednolitą praktykę interpretacyjną organów podatkowych.

Po publikacji ww. pisma Ministra Finansów, powyższe stanowisko zostało w kolejnych latach wielokrotnie potwierdzone w interpretacjach indywidualnych, w tym m.in. w:

• interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 30 listopada 2012 r. (sygn. IBPBI/2/423-1127/12/AP), w której organ stwierdził: „Moment poniesienia kosztów inwestycji, przy obliczaniu wielkości otrzymanej lub dopuszczalnej pomocy publicznej, należy określać zgodnie z zasadą kasową, tj. przyjmując moment faktycznego zrealizowania kosztów w znaczeniu kasowym;
• interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 31 maja 2012 r. (sygn. IPPB3/423-126/12-3/MS), w której organ stwierdził, że: „Warunek skorzystania przez przedsiębiorcę ze zwolnienia od podatku dochodowego (…) należy określać zgodnie z zasadą kasową, tj. przyjmując moment faktycznego zrealizowania kosztów w znaczeniu kasowym a nie memoriałowym”, wyjaśniając dodatkowo, iż „zagadnienie stosowania zwolnień w SSE wymaga rozróżnienia pomiędzy ustaleniem wyniku podatkowego (dochodu), którego obliczenie następuje na podstawie postanowień ustawy o podatku od osób prawnych a ustaleniem wielkości przysługującej z tytułu poniesienia wydatków inwestycyjnych pomocy publicznej (…) dokonywanej na podstawie ustawy o SSE i rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy. Dochód podatkowy ustalany jest zatem na podstawie przepisów Ustawy PDOP, natomiast wielkość przysługującej przedsiębiorcy pomocy publicznej ustalana jest na podstawie przepisów Ustawy o SSE oraz przepisów wykonawczych do tej ustawy”;
• interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 23 marca 2012 r. (sygn. IBPBI/2/423-57/12/AK), w której organ zgodził się ze stanowiskiem podatnika, że: „ (...) w momencie faktycznego poniesienia wydatku może on zostać uznany za wydatek inwestycyjny oraz może być brany pod uwagę przy ustalaniu wysokości dochodu zwolnionego od podatku dochodowego pod warunkiem, że wydatek ten podlega lub będzie podlegać zaliczeniu do wartości początkowej środka trwałego (...). W związku z powyższym Spółka stoi na stanowisku, że wydatki faktycznie poniesione na środki trwałe znajdujące się w budowie będą mogły zostać rozpoznane, jako wydatki kwalifikowane dla potrzeb kalkulacji limitu pomocy publicznej w momencie ich faktycznego poniesienia”;
• interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 28 października 2010 r. sygn. (ILPB4/423-119/10-2/ŁM), w której wskazano, iż dla uznania kosztu za wydatek kwalifikowany, konieczne jest zrealizowanie określonego przepływu pieniężnego, wyjaśniając, iż: „nie jest wystarczające dla obliczenia wielkości zwolnienia podatkowego jedynie zarachowanie wydatku bez jego faktycznego poniesienia. Moment poniesienia kosztów inwestycji, przy obliczaniu wielkości otrzymanej lub dopuszczalnej pomocy publicznej, należy określać zgodnie z zasadą kasową, tj. przyjmując moment faktycznego zrealizowania kosztów w znaczeniu kasowym”;
• interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 7 lipca 2010 r. (sygn. IBPBI/2/423-550/10/MO), zgodnie z którą: ,, (…) przez poniesienie wydatków, w rozumieniu § 6 ww. rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2008 r. w sprawie pomocy publicznej udzielanej przedsiębiorcom działającym na podstawie zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenach specjalnych stref ekonomicznych, należy rozumieć ich poniesienie zgodnie z metodą kasową z chwilą zapłaty”;
• interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 16 listopada 2009 r. (sygn. ITPB3/423-489/09/DK), w której stwierdzono, że: „Biorąc pod uwagę sformułowania wyżej wymienionych przepisów, które przede wszystkim mają umożliwić porównanie dwóch strumieni pieniężnych (tj. poniesionych wydatków i otrzymanej pomocy) przez ich dyskontowanie, nie ulega wątpliwości, że pojęcia „wydatki inwestycyjne poniesione” należy rozumieć jako kwoty faktycznie zapłacone”;
• interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 3 grudnia 2009 r. (sygn. ILPB3/423-758/09-2/EK), w której wyjaśniono, iż: „Moment poniesienia kosztów inwestycji, przy obliczaniu wielkości otrzymanej lub dopuszczalnej pomocy publicznej, należy określać zgodnie z zasadą kasową, tj. przyjmując moment faktycznego zrealizowania kosztów w znaczeniu kasowym”.
  
  

Zasadność stosowania metody kasowej jest również powszechnie akceptowana przez sądy administracyjne, co znajduje potwierdzenie w najnowszych orzeczeniach wydawanych w przedmiotowej kwestii. Przykładem może być wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 25 kwietnia 2012 r. (sygn. akt II FSK 2099/10), w którym sąd uznał, że skoro ustawodawca nie zdefiniował pojęcia „poniesienia” wydatku inwestycyjnego odrębnie na potrzeby danego aktu prawnego, to należy uznać, że podatnik uzyskuje prawo do zwolnienia podatkowego w momencie, gdy poniesie wydatki inwestycyjne, płacąc za zakupione środki trwałe i wartości niematerialne i prawne. W powyższym wyroku NSA wyraźnie wskazał, że: „zarówno definiując nową inwestycję, jak i używając pojęcia koszt nowej inwestycji czy poniesienie wydatku inwestycyjnego ustawodawca nie odwołuje się w rozporządzeniu w sprawie pomocy publicznej do pojęcia kosztów uzyskania przychodów czy art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p. Terminu tego nie używa ani w odniesieniu do wydatków inwestycyjnych, ani też nie odwołuje się do niego przy określaniu momentu, od którego przysługuje zwolnienie, wskazując na konieczność poniesienia wydatków inwestycyjnych. (...) brak jest podstaw, aby przyjęty w nim (w art. 15 ust. 4e ustawy o PDOP – przyp. aut.) sposób rozliczania kosztów w czasie (metodę memoriałową) przenosić na przepisy dotyczące udzielania pomocy”.

Podobne stanowisko zaprezentował wcześniej również Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z 28 stycznia 2008 r. (sygn. I SA/Wr 1037/07), w którym skład orzekający podkreślił, że przepisy rozporządzenia SSE nie zawierają wskazań co do sposobu pojmowania pojęcia „kosztów inwestycji poniesionych w trakcie obowiązywania zezwolenia”. Tym samym zdaniem sądu „w takim przypadku odwołać należy się do reguł wykładni językowej, która w odniesieniu do przepisów prawa podatkowego ma prymat. W języku potocznym wyrażenie – ponosić – należy rozumieć jako „zostać obarczonym, obciążonym czymś, doznać czegoś, doświadczyć czegoś” (Słownik Języka Polskiego t. II pod red. M. Szymczaka str. 802 wydawnictwo PWN Warszawa 1984 r.). Nie bez znaczenia jest użycie przez prawodawcę trybu dokonanego, co wskazuje na fakt, że obciążenie winno być faktycznie zrealizowane. Prowadzi to do wniosku, że użyte w omawianym przepisie pojęcie odnosi się do kosztów, które zostały poniesione w sposób definitywny, a więc faktycznie wydatkowane”. Podobne stanowisko ten sam sąd zajął również w wyroku z 7 kwietnia 2008 r. (sygn. I SA/Wr 1402/07).

Powołane powyżej rozstrzygnięcia organów podatkowych oraz sądów administracyjnych pozwalają uznać, iż linia interpretacyjna w zakresie stosowania metody kasowej kształtuje się w ostatnich latach jednolicie. Zasadne jest zatem przyjęcie założenia, że dla potrzeb określenia wysokości puli zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych dostępnego dla przedsiębiorcy z tytułu kosztów inwestycji w celu ustalenia momentu poniesienia wydatków inwestycyjnych należy stosować metodę kasową.

Podsumowując, przepisy w obowiązującym brzmieniu nie dają wprost jednoznacznej odpowiedzi w odniesieniu do właściwego momentu rozpoznawania kosztów inwestycyjnych dla potrzeb ustalania dostępnej puli zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych. Jednak w opinii Spółki, zarówno literalna, jak i celowościowa wykładnia § 6 ust. 1 rozporządzenia SSE, pozwala stwierdzić, że właściwe w tym zakresie pozostaje ujęcie kasowe. Prezentowany przez Spółkę pogląd znajduje poparcie zarówno w interpretacjach indywidualnych organów podatkowych, wydawanych na przestrzeni ostatnich lat, jak i w orzecznictwie sądów administracyjnych.

Spółka stoi zatem na stanowisku, że dla potrzeb określenia wysokości puli zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych dostępnego dla Spółki z tytułu kosztów kwalifikowanych inwestycji, w celu ustalenia momentu poniesienia wydatków inwestycyjnych należy stosować metodę kasową.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie pytania nr 1 – jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Jednocześnie należy wskazać, że powołane w treści wniosku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, że zdaniem organu podatkowego, teza badanych rozstrzygnięć nie ma zastosowania w przedmiotowym postępowaniu.

Natomiast w odniesieniu do powołanych przez Spółkę interpretacji indywidualnych, stwierdzić należy, że są one rozstrzygnięciami wydanymi w konkretnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym i tylko do nich się odnoszących, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.