2014.04.10 - Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP1/443-39/14-4/NS
z 10 kwietnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 14 stycznia 2014 r. (data wpływu 16 stycznia 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 24 marca 2014 r. (data wpływu 26 marca 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT dostawy udziału w działce oraz prawa do odliczenia podatku zawartego na fakturze dokumentującej nabycie działki – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 stycznia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT dostawy udziału w działce oraz prawa do odliczenia podatku zawartego na fakturze dokumentującej nabycie działki. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 24 marca 2014 r. (data wpływu 26 marca 2014 r.) o informacje doprecyzowujące opisane zdarzenie przyszłe oraz wyjaśnienie dotyczące opłaty za wydanie interpretacji.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną, posiadającą miejsce zamieszkania w Polsce. Zainteresowana podlega w Polsce nieograniczonemu opodatkowaniu w stosunku do swoich dochodów i jest polskim rezydentem podatkowym. Wnioskodawczyni jest wspólnikiem spółki jawnej NIP: (…), REGON: (…), KRS: (…) (posiada 50% udziałów, pozostałe 50% udziałów należy do Współmałżonka), której przedmiotem działalności jest handel art. spożywczymi, nie prowadzi indywidualnej działalności gospodarczej, nie wykonuje wolnego zawodu, opłaca ryczałt ewidencjonowany z tytułu najmu jednej nieruchomości niemieszkalnej i z tego tytułu (najmu) jest zarejestrowanym płatnikiem podatku VAT.

Przedmiotem związanym z opisem zdarzenia przyszłego niniejszego wniosku jest nieruchomość położona w X stanowiąca działki o powierzchniach odpowiednio 829 m², 826 m², 825 m² co daje obszar łącznie o powierzchni 2.480 m². Całość gruntu oznaczona jest numerem ewidencyjnym arkusz 7 działka nr A, obręb Y, dla której urządzona jest księga wieczysta KW nr (…) prowadzona przez Sąd Rejonowy w X. Opisana nieruchomość jest nieogrodzona, o kształcie nieregularnego wieloboku, teren płaski, na nieruchomości znajdują się drewniane budynki gospodarcze niezwiązane trwale z gruntem, w pozostałej części działka porośnięta nieuporządkowaną roślinnością drzewiastą i krzewiastą, w niektórych miejscach znajduje się gruz, najbliższą zabudowę stanowi zabudowa mieszkaniowa jednorodzinna, uzbrojenie: sieć wodociągowa, energetyczna, gazowa, telefoniczna, w dalszej odległości kanalizacyjna. Nieruchomość położona jest na terenie, na którym obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego „Y Z” w X, zatwierdzony uchwałą Nr (…) Rady Miasta X z dnia 16 czerwca 1998 r. (Dz.Urz. Woj. B nr (…), poz. (…) z 30 lipca 1998 r.), nieruchomość znajduje się na obszarze oznaczonym symbolem: 14 M – tereny budownictwa mieszkaniowego.

Nieruchomość została nabyta w trakcie przetargu ustnego nieograniczonego przeprowadzonego w dniu 9 lutego 2012 r. w Urzędzie Miasta X, (…).

W momencie zakupu nieruchomość objęta była podatkiem VAT w wysokości 23%, wystawcą dwóch faktur dokumentujących nabycie było Miasto X (pierwsza dotyczyła zadatku, druga dopłaty reszty ceny), a jako nabywcę każdorazowo wskazano Zainteresowaną wraz ze Współmałżonkiem. Jako dane nabywcy wpisano każdorazowo łącznie imiona i nazwiska Małżonków (osób fizycznych) i ich adres zameldowania.

Ponieważ celem nabycia nieruchomości nie była chęć jej dalszej odsprzedaży, lecz wyłącznie zwiększenie posiadanego majątku osobistego Małżonków – z przeznaczeniem na budowę domu lub ewentualnie przekazanie Spadkobiercom – to w ogóle nie brano pod uwagę prawa do odliczenia podatku VAT zapłaconego w cenie działki, gdyż Małżonkowie nie występowali przy tym nabyciu jako podatnicy VAT. W ogóle nie brano pod uwagę wykorzystania nabywanego gruntu dla celów tożsamych z działalnością producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, nie zamierzano też wykorzystywać gruntu w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Przez cały okres od nabycia do chwili obecnej grunt ten nie był wykorzystywany w żadnych celach, nic na nim nie wybudowano, nie był wynajęty lub wydzierżawiony ani użytkowany ani przez Spółkę, w której Wnioskodawczyni jest Wspólnikiem, ani przez kogokolwiek innego.

Obecnie Zainteresowana na skutek złożenia oferty przez potencjalnego Kupującego (za pośrednictwem agenta, który sam się zgłosił) podjęła decyzję o zamiarze sprzedaży. O decyzji zaważyły m.in. odwrócenie się koniunktury gospodarczej, a co za tym idzie brak możliwości uzyskania odpowiedniego kredytu na budowę domu oraz brak własnych środków na ich budowę, a także pogorszenie się stanu zdrowia.

Ponadto z pisma z dnia 24 marca 2014 r., stanowiącego uzupełnienie do wniosku wynika, że:

Wnioskodawczyni nie zabudowała nieruchomości żadnymi budynkami (w tym jednorodzinnymi), co więcej nie planuje na chwilę obecną dokonywać żadnej zabudowy w przyszłości. Zamierza jedynie sprzedać posiadaną działkę niezabudowaną. Nie posiada jednak wiedzy co zamierza zrobić na gruncie potencjalny nabywca.
Zainteresowana uzbroiła działkę jedynie w przyłącze elektryczne. Wnioskodawczyni nie dokonywała uzbrojenia działki w żadne inne przyłącza, tj. m.in. wodociągowe, gazowe, telefoniczne, kanalizacyjne itp.
Zainteresowana nie ponosiła i nie zamierza ponosić żadnych wydatków (nakładów) na przygotowanie działki do sprzedaży jak np. ogrodzenie, utwardzenie dróg wewnętrznych, wytyczenie dostępu do drogi publicznej, urządzenie zieleni.
Wnioskodawczyni nie ogłaszała się i nie zamierza ogłaszać w środkach masowego przekazu (telewizji, radiu, prasie, Internecie) zamiaru sprzedaży działki. W roku 2013 skorzystała z usług Biura Pośrednictwa Nieruchomości sondując zainteresowanie na rynku, albowiem sama nie jest biegła w czynnościach ewentualnego zbycia nieruchomości, nie znała też możliwej do uzyskania ceny ani kręgu potencjalnych nabywców i dlatego udała się do kogoś, kto się na tym zna, aby w jakikolwiek sposób móc ocenić, czy taka możliwość sprzedaży w ogóle istnieje. Nadmienić jednak należy, że umowa z Biurem Pośrednictwa Nieruchomości wygasła w dniu 31 grudnia 2013 r. i nie będzie kontynuowana.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy w opisanym stanie sprawy, na skutek sprzedaży Kupującemu opisanej powyżej Nieruchomości po stronie Zainteresowanej powstanie przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

W przypadku udzielenia odpowiedzi na pytanie pierwsze zgodnie ze stanowiskiem zaprezentowanym przez Wnioskodawczynię – rezygnuje Ona z zadania pytania nr 2.

Czy w przypadku uznania – wbrew umotywowanemu stanowisku strony w stanowisku do pytania pierwszego – że sprzedaż opisanej nieruchomości zdaniem tut. Organu podlegać będzie jednak podatkowi VAT, to czy Zainteresowanej służyć będzie prawo do odliczenia podatku zapłaconego przy nabyciu opisanej Nieruchomości i jakich czynności formalnych i faktycznych winna dochować Wnioskodawczyni, by skutecznie z tego prawa skorzystać?

Zdaniem Wnioskodawczyni:

Ad. 1

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ww. ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzaniu towarami jak właściciel (…).

Przez towary, w myśl art. 2 pkt 6 cyt ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jak stanowi art. 45 ustawy z dnia 23 kwietniu 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), rzeczami w rozumieniu niniejszego Kodeksu są tylko przedmioty materialne. Wyjaśnić jednocześnie należy, że przedmiotem stosunków prawnych są dobra materialne i niematerialne. Wśród dóbr materialnych wyróżniamy m.in. rzeczy. Rzeczy dzieli się na nieruchomości i rzeczy ruchome. Natomiast w myśl art. 46 § 1 ww. Kodeksu, nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Zgodnie zatem z ww. przepisami grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

W myśl art. 15 ust. 1 cyt ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza – mocą ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik.

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma na tyle uniwersalny charakter, że pozwala na objęcie pojęciem „podatnika” te wszystkie podmioty, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

W świetle definicji zawartej w art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług dla uznania określonych zachowań podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem dostawa towarów (w tym gruntów) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu statusu podatnika.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Podkreślić przy tym należy, że pod pojęciem „handel” należy rozumieć dokonywany w sposób zorganizowany zakup towarów w celu ich odsprzedaży. Jeżeli zatem dana czynność została wykonana poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika, czy wykonującego wolny zawód to w świetle cytowanego powyżej art. 15 ust. 2 ustawy nie można podmiotu dokonującego dostawy uznać za podatnika VAT z tytułu wykonaniu takiej czynności.

W kwestii opodatkowania dostawy gruntów istotne jest również, czy w celu dokonania sprzedaży gruntu sprzedawca podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki, podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawców w rozumienia art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskaniu z tego tytułu dochodu jako że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Problem odnoszący się do rozstrzygnięcia, czy sprzedaż działek była sprzedażą majątku osobistego, czy też stanowi sprzedaż realizowaną przez podatnika prowadzącego w tym zakresie działalność gospodarczą, był przedmiotem orzeczenia z dnia 15 września 2011 r. TSUE w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10.

Z tezy powyższego orzeczenia wynika m.in., że „osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z podatku od wartości dodanej i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie można uznać za podatnika podatku od wartości dodanej w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 dyrektywy 112, zmienionej dyrektywą 2009/138/WE, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeśli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby”.

Trybunał zwrócił uwagę, że inaczej jest w przypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 5 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Przykładowo podane zostały działania polegające na uzbrojeniu terenu albo na działaniach marketingowych. Działania takie nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Trybunał orzekł ponadto, że liczba i zakres transakcji sprzedaży nie ma charakteru decydującego i nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Trybunał stwierdził, że dużych transakcji sprzedaży można dokonywać również jako czynności osobistych. Zatem jak wynika z powyższego, kryterium decydującym o zaliczeniu transakcji sprzedaży nieruchomości przez osoby fizyczne do działalności gospodarczej jest podejmowanie aktywnych działań angażujących środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców. W konsekwencji powyższego, dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. W przypadku, gdy brak jest przesłanek świadczących o aktywności sprzedawcy w przedmiocie zbycia gruntu, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem – zbycie działki budowlanej nie stanowi działalności handlowej podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, lecz mieści się w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Reasumując należy uznać, że Zainteresowana w wyniku dokonania czynności sprzedaży należącej do Wnioskodawczyni nieruchomości nie będzie działała w charakterze podatnika podatku VAT, prowadzącego działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. W konsekwencji powyższego, dla Zainteresowanej z tytułu dokonania przedmiotowej sprzedaży nie powstanie obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług.

Podobne stanowisko zostało przedstawione m.in. w następujących interpretacjach Ministra Finansów – Dyrektora Izby Skarbowej w:

Warszawie z dnia 11 października 2013 r., nr IPPP1/443-710/13-4/Igo;
Łodzi z dnia 10 października 2013 r., nr IPTPP2/443-576/13-6/KW;
Łodzi z dnia 16 października 2013 r., nr IPTPP2/443-578/13-4/JS;
Łodzi z dnia 16 października 2013 r., nr IPTPP2/443-579/13-4/PR;
Warszawie z dnia 24 października 2013 r., nr IPPP1/443-982/13-2/PR.

Ad. 2

Zdaniem Wnioskodawczyni – w przypadku udzielenia odmiennej niż wyrażona przez Zainteresowaną odpowiedzi na pytanie pierwsze, tj. uznania, że transakcja sprzedaży opisanej Nieruchomości podlegać winna podatkowi VAT – konsekwencją będzie prawo Wnioskodawczyni do odliczenia podatku VAT zapłaconego przy nabyciu sprzedawanej nieruchomości.

W wyroku z 1 marca 2012 r. C-280/10 Trybunał Sprawiedliwości UE dokonał wykładni stosownych przepisów prawa wspólnotowego w podobnej sprawie. Trybunał zwrócił uwagę, że zgodnie z orzecznictwem Trybunału na działalność gospodarczą (w rozumieniu VAT – dop. Zainteresowanej) może składać się wiele następujących po sobie czynności, a czynności przygotowawcze, takie jak nabycie środków trwałych, powinny być zaliczane do działalności gospodarczej. Trybunał stwierdził, że zasada neutralności podatku VAT w odniesieniu do obciążenia podatkowego wymaga, aby pierwsze wydatki inwestycyjne były uznawane za działalność gospodarczą, oraz że z ową zasadą byłoby sprzeczne, gdyby rzeczona działalność rozpoczynała się dopiero w chwili, gdy nieruchomość jest faktycznie wykorzystywana, to znaczy, gdy powstaje dochód podlegający opodatkowaniu. Jakakolwiek inna interpretacja prowadziłaby do obciążenia podmiotu gospodarczego podatkiem VAT w ramach jego działalności gospodarczej, nie stwarzając możliwości odliczenia tego podatku, i wprowadzałaby arbitralne rozróżnienie między wydatkami inwestycyjnymi dokonanymi przed faktycznym wykorzystywaniem nieruchomości i w jego trakcie. W konsekwencji TSUE powołując się na wyrok z 14 lutego 1985 r. w sprawie C-268/83 Rompelman uznał, że ktokolwiek dokonuje takich działań inwestycyjnych ściśle związanych z przyszłym wykorzystywaniem nieruchomości i koniecznych do tego celu, powinien być uważany za podatnika w rozumieniu szóstej dyrektywy.

Trybunał sformułował tezę, zgodnie z którą art. 9, 168 i 169 Dyrektywy 2006/112 należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one przepisom krajowym, które nie umożliwiają ani wspólnikom spółki, ani tejże spółce dochodzenia prawa do odliczenia podatku naliczonego poniesionego w związku z wydatkami inwestycyjnymi dokonanymi przez rzeczonych wspólników przed zawiązaniem i rejestracją powyższej spółki, na potrzeby i cele jej działalności gospodarczej. Trybunał przypomniał również, że z art. 178 lit. a Dyrektywy 2006/112 wynika, że wykonywanie prawa do odliczenia jest uzależnione od posiadania faktury. Artykuł 226 Dyrektywy 2006/112 precyzuje, że bez uszczerbku dla przepisów szczególnych przewidzianych w omawianej Dyrektywie, jedynie dane wymienione w tymże artykule obligatoryjnie muszą być zawarte, do celów VAT, na fakturach wystawionych zgodnie z przepisami art. 220 rzeczonej Dyrektywy. Zgodnie z art. 226 pkt 1 i 5 wskazanej Dyrektywy, na fakturze powinny znajdować się data jej wystawienia, a także pełna nazwa (nazwisko) i adres podatnika oraz nabywcy lub usługobiorcy. Z powyższych przepisów – zdaniem TSUE – wynika, że państwa członkowskie nie mogą według swojego uznania powiązać wykonania prawa do odliczenia podatku VAT z przestrzeganiem wymogów dotyczących treści faktury, które nie zostały wyraźnie przewidziane przez przepisy Dyrektywy 2006/112. Jak bowiem wynika z art. 273 owej Dyrektywy, choć państwa członkowskie mogą nałożyć inne obowiązki, jakie uznają za niezbędne dla zapewnienia prawidłowego poboru VAT i zapobieżenia oszustwom podatkowym, nie może prowadzić to do nałożenia dodatkowych obowiązków poza tymi, które zostały określone w rzeczonej Dyrektywie.

Odwołując się ponownie do zasady neutralności podatku VAT TSUE zauważył, że wymaga ona, by prawo do odliczenia naliczonego podatku VAT zostało przyznane w razie spełnienia podstawowych wymagań, nawet jeśli podatnicy nie spełnili niektórych wymagań formalnych. W konsekwencji, jeżeli organy podatkowe posiadają informacje niezbędne do ustalenia, że podatnik, jako odbiorca danych transakcji, jest zobowiązany z tytułu podatku VAT, to nie mogą one wprowadzać dodatkowych warunków w zakresie przysługującego podatnikowi prawa do odliczenia tego podatku, które to warunki mogłyby w efekcie praktycznie uniemożliwić wykonanie tego prawa.

Przenosząc rozważania na grunt zawisłej przed Sądem kasacyjnym sprawy TSUE podniósł, że jak wynika z ustaleń faktycznych wymogi formalne przewidziane w art. 168 lit. a Dyrektywy 2006/112 wydają się spełnione, aby w szczególności skarżąca spółka mogła skorzystać z prawa do odliczenia VAT związanego z nabyciem nieruchomości, bowiem transakcja ta faktycznie została zrealizowana na potrzeby opodatkowanych czynności dokonanych przez powyższą spółkę. Skoro brak możliwości wykonania przez spółkę prawa do odliczenia podatku naliczonego wiąże się z okolicznością, że w dniu wystawienia faktury dotyczącej rzeczonego nabycia spółka ta nie była jeszcze zarejestrowana, ani zidentyfikowana do celów podatku VAT oraz że z tego względu faktura została wystawiona na wspólników, podczas gdy – jak stwierdził sąd krajowy – istnieje tożsamość osób zobowiązanych do zapłaty podatku naliczonego oraz osób tworzących spółkę, ów brak możliwości należy uważać za wynik czysto formalnego obowiązku. Spełnienia tego rodzaju obowiązku nie można zaś wymagać, ponieważ w sytuacji takiej jak będąca przedmiotem postępowania przed sądem krajowym wymóg ten skutkowałby praktycznym uniemożliwieniem wykonania prawa do odliczenia, a zatem podważeniem neutralności podatku VAT. Z orzecznictwa wynika bowiem, po pierwsze, że jakkolwiek podatnicy są zobowiązani do zgłoszenia rozpoczęcia, zmian i zakończenia działalności na podstawie art. 213 Dyrektywy 2006/112, to państwa członkowskie nie są w żadnym wypadku upoważnione, w razie braku zgłoszenia, do pozbawienia podatnika możliwości wykonywania tego prawa.

Odnośnie do roli faktury w realizacji prawa do odliczenia TSUE stwierdził, że chociaż faktura spełnia istotną funkcję dokumentacyjną z uwagi na to, że może zawierać dane podlegające kontroli, istnieją sytuacje, w których dane mogą zostać skutecznie ustalone za pomocą środków innych niż faktura i w których wymóg posiadania faktury we wszystkich punktach zgodnej z przepisami Dyrektywy 2006/112 mógłby podważyć prawo podatnika do odliczenia. W sytuacji będącej przedmiotem postępowania przed Sądem kasacyjnym dane niezbędne do zapewnienia niezawodnego i skutecznego poboru podatku VAT są – w ocenie TSUE – ustalone. W związku z powyższym, w odpowiedzi na drugie z postawionych pytań TSUE udzielił odpowiedzi, zgodnie z którą art. 168 i art. 178 lit. a Dyrektywy 2006/112 należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one przepisom krajowym, na których podstawie, w okolicznościach takich jak w sprawie przed sądem krajowym, poniesiony podatek naliczony nie może być odliczony przez spółkę, jeżeli faktura, wystawiona przed rejestracją oraz identyfikacją rzeczonej spółki do celów podatku VAT, została wydana na przyszłych wspólników tejże spółki.

Zdaniem Wnioskodawczyni, w przypadku uznania, że sprzedaż opisanej Nieruchomości skutkuje wystąpieniem podatku VAT należnego, to w związku z analogiczną jak wskazana w ww. wyroku ETS sytuacją Zainteresowanej przysługiwać będzie prawo do obniżenia tego podatku o podatek naliczony przy zakupie tej nieruchomości na podstawie art. 86 ustawy o podatku od towarów i usług z uwzględnieniem wspomnianej Dyrektywy i orzeczenia TSUE.

Wnioskodawczyni uważa, że w sensie formalnym i technicznym wystarczającym będzie dla prawidłowości rozliczenia podatku, że w rozliczeniu za miesiąc, w którym wykazywać będzie podatek należny od sprzedaży Nieruchomości w przypadającej na Nią części (co może nastąpić w Jej indywidualnej deklaracji VAT składanej z tytułu wynajmu nieruchomości niemieszkalnej, gdyż nie ma potrzeby odrębnej rejestracji dla tej transakcji), jeśli jednocześnie odliczy w tej samej deklaracji VAT przypadającą na Nią część (50%) podatku naliczonego wynikającego z faktur zakupu przedmiotowej nieruchomości. Rozliczenie takie zapewni faktyczne zastosowanie zasad, o których mowa we wspomnianym wyroku i nie będzie powodować zbędnych czynności formalno-prawnych. Zdaniem Zainteresowanej, wykonywanie innych czynności faktycznych i formalno-prawnych dla zapewnienia realizacji postulatów ETS nie jest konieczne dla zrealizowania prawa do odliczenia podatku.

Wystawiona przez Wnioskodawczynię faktura dokumentująca podatek należny winna zawierać m.in. Jej dane identyfikacyjne, a więc imię i nazwisko, adres, indywidualny numer NIP oraz winna dokumentować sprzedaż przypadającej na Nią 50% udziału w nieruchomości. Fakturę dokumentującą sprzedaż pozostałych 50% udziałów w nieruchomości, zawierającą analogiczne dane wystawi Współmałżonek.

Nie jest natomiast dla prawidłowości odliczenia konieczne uzyskiwanie korekty faktury dokumentującej nabycie tej nieruchomości przez Małżonków, gdzie jako nabywca zostali wskazani oboje Małżonkowie. Dla prawidłowości rozliczenia wystarczającym będzie, jeśli w swojej indywidualnej deklaracji VAT rozliczającej podatek należny każdy z małżonków wykaże 50% podatku naliczonego wynikającego z tej faktury nabycia.

Jednocześnie przyszły nabywca przedmiotowej nieruchomości mając na uwadze fakt, że każdy z małżonków jest zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT z tytułu najmu będzie uprawniony (o ile spełni pozostałe kryteria, tj. wykorzystanie do celów opodatkowanych) do odliczenia podatku wykazanego na fakturach wystawionych przez każdego z Małżonków.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary – na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jak wynika z art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Zgodnie zatem z ww. przepisami grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Wskazać należy, że towarem jest również udział w prawie własności lub użytkowaniu wieczystym nieruchomości. Jest to zgodne z normami unijnymi, bowiem w myśl art. 15 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz. UE L Nr 347, str. 1 ze zm.) państwa członkowskie mogą uznać za rzeczy:

określone udziały w nieruchomości,
prawa rzeczowe dające ich posiadaczowi prawo do korzystania z nieruchomości,
udziały i inne równoważne udziałom tytuły prawne dające ich posiadaczowi prawne lub faktyczne prawo własności lub posiadania nieruchomości lub jej części.

Problematyka współwłasności została uregulowana w art. 195-221 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 121), dalej k.c. Ze współwłasnością mamy do czynienia wtedy, gdy własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom (art. 195 k.c.).

Jak stanowi art. 196 § 1 k.c., współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną. Współwłasność łączną regulują przepisy dotyczące stosunków, z których ona wynika. Do współwłasności w częściach ułamkowych stosuje się przepisy niniejszego działu (§ 2 ww. przepisu).

W przypadku współwłasności nieruchomości określonej w częściach ułamkowych, każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w nieruchomości.

Podkreślić należy, że współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 k.c.). Rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział.

Należy wyjaśnić, że na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług zarówno sprzedaż udziału we współwłasności gruntu na podstawie art. 198 k.c., jak i sprzedaż wspólnego gruntu za zgodą wszystkich współwłaścicieli na podstawie art. 199 k.c., stanowi odpłatną dostawę towarów.

Natomiast w świetle art. 31 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 788 ze zm.), z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Zatem istotą wspólności majątkowej małżeńskiej, zarówno ustawowej, jak i umownej jest to, że każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego (dorobkowego) na zasadach współwłasności łącznej (bezudziałowej).

Niemniej, aby określona czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT musi być dokonana przez podatnika podatku od towarów i usług.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – według ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w cytowanej ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto działalność gospodarczą stanowi wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy, mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższych rozważań nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną). Przejawem zaś takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np.: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym, na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W podobny sposób kwestię tą rozstrzygnął Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w orzeczeniu z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT.

Zatem w kwestii opodatkowania dostawy gruntów istotne jest, czy w świetle zaprezentowanego we wniosku opisu sprawy Wnioskodawczyni w celu dokonania sprzedaży gruntu podjęła aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania Zainteresowanej za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy) jako że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Ponadto, jak wynika z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach C-180/10 i C-181/10, dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

W tym miejscu – dla wyjaśnienia zakresu zwykłego wykonywania prawa własności – konieczne jest sięgnięcie do zapisów prawa cywilnego, tj. cytowanej wyżej ustawy Kodeks cywilny.

Zgodnie z art. 140 k.c., w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego właściciel może, z wyłączeniem innych osób, korzystać z rzeczy zgodnie ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem swego prawa, w szczególności może pobierać pożytki i inne dochody z rzeczy. W tych samych granicach może rozporządzać rzeczą.

Rozporządzanie rzeczą jest drugim spośród wymienionych wyraźnie w art. 140 Kodeksu cywilnego uprawnień właściciela do rozporządzania rzeczą (ius disponendi). Podkreślić także należy, że ustawodawca nie definiuje używanego pojęcia rozporządzenia. Nie klasyfikuje też postaci rozporządzenia. W literaturze zaś podkreśla się zazwyczaj, że chodzi o uprawnienie do wyzbycia się własności i uprawnienie do obciążania prawa własności. Wyzbycie się własności w pierwszym rzędzie obejmuje dokonywaną (inter vivos) czynność przeniesienia własności, dalej zaś czynność rozporządzenia testamentowego (…) (Edward Gniewek, Kodeks cywilny, Księga Druga. Własność i inne prawa rzeczowe. Komentarz, Zakamycze, 2001, Komentarz do art. 140 k.c.).

Z powyższych wyjaśnień wynika zatem, że dokonanie sprzedaży określonej rzeczy materialnej stanowi naturalny (oczywisty, podstawowy) element wykonywania prawa własności.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną, posiadającą miejsce zamieszkania w Polsce oraz wspólnikiem spółki jawnej, której przedmiotem działalności jest handel art. spożywczymi. Zainteresowana nie prowadzi indywidualnej działalności gospodarczej, nie wykonuje wolnego zawodu, opłaca ryczałt ewidencjonowany z tytułu najmu jednej nieruchomości niemieszkalnej i z tego tytułu (najmu) jest zarejestrowanym płatnikiem podatku VAT. Przedmiotem związanym z opisem zdarzenia przyszłego niniejszego wniosku jest nieruchomość stanowiąca działki o powierzchniach odpowiednio 829 m², 826 m², 825 m² co daje obszar łącznie o powierzchni 2.480 m². Całość gruntu oznaczona jest numerem ewidencyjnym arkusz 7 działka nr A, dla której urządzona jest księga wieczysta. Opisana nieruchomość jest nieogrodzona, o kształcie nieregularnego wieloboku, teren płaski, na nieruchomości znajdują się drewniane budynki gospodarcze niezwiązane trwale z gruntem, w pozostałej części działka porośnięta nieuporządkowaną roślinnością drzewiastą i krzewiastą, w niektórych miejscach znajduje się gruz. Nieruchomość położona jest na terenie, na którym obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego „Y Z” w X, zatwierdzony uchwałą Nr (…) Rady Miasta X z dnia 16 czerwca 1998 r. (Dz.Urz. Woj. B nr (…), poz. (…) z 30 lipca 1998 r.), nieruchomość znajduje się na obszarze oznaczonym symbolem: 14 M – tereny budownictwa mieszkaniowego. Nieruchomość została nabyta w trakcie przetargu ustnego nieograniczonego przeprowadzonego w dniu 9 lutego 2012 r. W momencie zakupu nieruchomość objęta była podatkiem VAT w wysokości 23%, wystawcą dwóch faktur dokumentujących nabycie było Miasto X (pierwsza dotyczyła zadatku, druga dopłaty reszty ceny), a jako nabywcę każdorazowo wskazano Zainteresowaną wraz ze Współmałżonkiem. Jako dane nabywcy wpisano każdorazowo łącznie imiona i nazwiska Małżonków (osób fizycznych) i ich adres zameldowania. Celem nabycia nieruchomości nie była chęć jej dalszej odsprzedaży, lecz wyłącznie zwiększenie posiadanego majątku osobistego Małżonków – z przeznaczeniem na budowę domu lub ewentualnie przekazanie Spadkobiercom. Ponadto w ogóle nie brano pod uwagę prawa do odliczenia podatku VAT zapłaconego w cenie działki, gdyż Małżonkowie nie występowali przy tym nabyciu jako podatnicy VAT. Nie brano również pod uwagę wykorzystania nabywanego gruntu dla celów tożsamych z działalnością producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, nie zamierzano też wykorzystywać gruntu w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Przez cały okres od nabycia do chwili obecnej grunt ten nie był wykorzystywany w żadnych celach, nic na nim nie wybudowano, nie był wynajęty lub wydzierżawiony ani użytkowany ani przez Spółkę, w której Wnioskodawczyni jest Wspólnikiem, ani przez kogokolwiek innego. Obecnie Zainteresowana na skutek złożenia oferty przez potencjalnego Kupującego (za pośrednictwem agenta, który sam się zgłosił) podjął decyzję o zamiarze sprzedaży. O decyzji zaważyły m.in. odwrócenie się koniunktury gospodarczej, a co za tym idzie brak możliwości uzyskania odpowiedniego kredytu na budowę domu oraz brak własnych środków na ich budowę, a także pogorszenie się stanu zdrowia. Zainteresowana uzbroiła działkę jedynie w przyłącze elektryczne. Wnioskodawczyni nie dokonywała uzbrojenia działki w żadne inne przyłącza, tj. m.in. wodociągowe, gazowe, telefoniczne, kanalizacyjne itp. Zainteresowana nie ponosiła i nie zamierza ponosić żadnych wydatków (nakładów) na przygotowanie działki do sprzedaży jak np. ogrodzenie, utwardzenie dróg wewnętrznych, wytyczenie dostępu do drogi publicznej, urządzenie zieleni. Wnioskodawczyni nie ogłaszała się i nie zamierza ogłaszać w środkach masowego przekazu (telewizji, radiu, prasie, Internecie) zamiaru sprzedaży działki. W roku 2013 skorzystała z usług Biura Pośrednictwa Nieruchomości sondując zainteresowanie na rynku, albowiem sama nie jest biegła w czynnościach ewentualnego zbycia nieruchomości, nie znała też możliwej do uzyskania ceny ani kręgu potencjalnych nabywców i dlatego udała się do kogoś, kto się na tym zna, aby w jakikolwiek sposób móc ocenić, czy taka możliwość sprzedaży w ogóle istnieje. Nadmienić jednak należy, że umowa z Biurem Pośrednictwa Nieruchomości wygasła w dniu 31 grudnia 2013 r. i nie będzie kontynuowana.

Wątpliwości Wnioskodawczyni dotyczą tego, czy na skutek sprzedaży Kupującemu opisanej powyżej Nieruchomości po stronie Zainteresowanej powstanie przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W kontekście powyższych rozważań istotna jest więc ocena, czy z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawczyni podejmowała działania charakterystyczne dla profesjonalnego obrotu nieruchomościami. Ocena ta winna przy tym uwzględniać nie tylko samodzielne znaczenie poszczególnych kryteriów kwalifikacji określonych działań jako cech charakteryzujących działalność handlową, ale też brać pod uwagę całokształt tychże działań, ich wzajemne uzupełnianie się i przydatność z punktu widzenia tego rodzaju działalności gospodarczej.

Mając na względzie powołane przepisy prawa oraz opisane zdarzenie przyszłe należy wskazać, że w analizowanej sprawie brak jest przesłanek pozwalających uznać, że dokonując dostawy wskazanej działki Zainteresowana wystąpi w charakterze podatnika. Wnioskodawczyni nabyła bowiem nieruchomość nie w celu jej dalszej odsprzedaży, lecz dla posiadania większego majątku osobistego z przeznaczeniem na budowę domu lub by przekazać taki majątek Spadkobiercom. W takim kształcie sprawy dostawa nieruchomości objętej wnioskiem jest transakcją incydentalną. Ponadto Zainteresowana nie będzie ogłaszała zamiaru sprzedaży opisanej we wniosku działki w środkach masowego przekazu (telewizji, radiu, prasie lub w sieci internetowej). W tej sytuacji nie wynika taka aktywność Wnioskodawczyni, która wykraczałaby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Zainteresowana przed sprzedażą nie wyposażała działek w przyłącza do sieci wodnej, gazowej, kanalizacyjnej lub telefonicznej, uzbroiła działkę jedynie w przyłącze elektryczne. Ponadto Wnioskodawczyni nie ponosiła żadnych wydatków na przygotowanie działki do sprzedaży jak np. ogrodzenie, utwardzenie dróg wewnętrznych, wytyczenie dostępu do drogi publicznej lub urządzenie zieleni.

Uwzględniając przedstawione okoliczności sprawy należy stwierdzić, że nic nie wskazuje na to, aby nabyciu nieruchomości towarzyszył zamiar jej późniejszego zbycia oraz wykorzystywania w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Tym samym Zainteresowana nie będzie działała jako producent, handlowiec lub usługodawca, a czynność sprzedaży udziału w nieruchomości będzie stanowić jedynie racjonalny sposób zagospodarowania posiadanego przez Wnioskodawczynię prywatnego majątku. Zainteresowana sprzedając wskazany udział w nieruchomości będzie korzystała z przysługującego Jej prawa do rozporządzania własnym majątkiem, zatem czynność ta nie będzie oznaczała wykonywania działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Sprzedaż towaru z majątku osobistego nie ma charakteru handlowego, podlegającego opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Czynność ta oznacza bowiem działanie w sferze prywatnej, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie mają zastosowania.

Zatem dokonując sprzedaży udziału w opisanej nieruchomości, Wnioskodawczyni będzie korzystała z przysługującego Jej prawa do rozporządzania majątkiem osobistym, co nie jest wykonywaniem działalności gospodarczej, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Brak tego statusu pozbawia Zainteresowaną cech podatnika podatku VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy w zakresie sprzedaży ww. udziału w nieruchomości, a dostawę tego udziału cech czynności opodatkowanej, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Podsumowując, na skutek sprzedaży Kupującemu udziału w opisanej powyżej nieruchomości po stronie Wnioskodawczyni nie powstanie przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Powyższe wynika z faktu, że czynność ta nie będzie nosiła znamion działalności gospodarczej. W związku z planowaną dostawą udziału w gruncie Zainteresowana będzie korzystała bowiem z przysługującego Jej prawa do rozporządzania własnym majątkiem i nie wystąpi w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

W tym miejscu tut. Organ wyjaśnia, że w związku z udzieleniem na pytanie nr 1 odpowiedzi zgodnej ze stanowiskiem Wnioskodawczyni, odpowiedź na pytanie nr 2 stała się bezprzedmiotowa.

Zauważa się również, że stosownie do przepisu art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Należy zatem zaznaczyć, że wydając niniejszą interpretację tut. Organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie sprawy. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu opisanego zdarzenia przyszłego, udzielona interpretacja traci swą aktualność.

Należy także wskazać, że z uwagi na to, że interpretacje prawa podatkowego wydawane są w indywidualnej sprawie zainteresowanego, co wynika z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – niniejsza interpretacja jest wiążąca dla Wnioskodawczyni, jako występującej z wnioskiem. Nie chroni natomiast małżonka Zainteresowanej.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin