Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP1/443-171-14-2/ISZ
z 27 marca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b §  1 i §  6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz §  7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 12 lutego 2014 r. (data wpływu 14 lutego 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia stawki podatku dla świadczonych usług podologicznych - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 lutego 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia stawki podatku dla świadczonych usług podologicznych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą m.in. w zakresie ochrony zdrowia usługi podologiczne. Usługi te polegają na leczeniu stóp tj. przeprowadzaniu badań i zabiegów na stopie cukrzycowej, wykonywaniu zabiegów na paznokciach wrastających, zawiniętych, grzybicznych i zgrubiałych. Wykonywane są ortezy indywidualne rozumiane jako długotrały środek zaradczy korygujący niewielkie zniekształcenia ortopedyczne w obrębie palców stóp wynikające z nich konsekwencje dla skóry stóp, sporządzane zakładane są indywidualne klamry korygujące na wrastające lub zakręcone paznokcie. Wykonywana jest protetyka paznokci, czyli odbudowa paznokcia zastępczego, zabiegi na ranach stóp itp. Wykonywane zabiegi służą przywracaniu i poprawie zdrowia, profilaktyce i zachowaniu zdrowia, oddaleniu, uniknięciu lub zapobieżeniu chorobom, urazom. Zabiegi te wykonują zatrudnione przeze Wnioskodawcę osoby, które posiadają odpowiednie kwalifikacje do wykonywania tego typu zabiegów podologicznych. Są oni absolwentami Wyższej Szkoły........, kierunek kosmetologia, specjalizacja - podologia oraz absolwent Akademii..... kierunek zdrowie publiczne. Osoby te sukcesywnie podnoszą swoje kwalifikacje na szkoleniach. Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o działalności leczniczej osoby te spełniają warunki uznania ich kwalifikacji za osoby wykonujące zawody medyczne. Wśród zawodów medycznych wymienia się bowiem również podologów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Do 31 grudnia 2010 r., świadczone usługi podologiczne klasyfikowane były jako usługi w zakresie ochrony zdrowia i jako takie korzystały ze zwolnienia z podatku VAT. Czy od 1 stycznia 2011 r. usługi te w dalszym ciągu zwolnione są z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 19 ustawy, czy też opodatkowane 23% stawką podatku?

Zdaniem Wnioskodawcy, świadczone usługi podologiczne w myśl art. 43 ust. 1 pkt 19 ustawy o VAT korzystają ze zwolnienia z podatku VAT. Wnioskodawczyni spełnia wszystkie przesłanki uzasadniające skorzystanie z tego zwolnienia: świadczone usługi służą m.in. oddaleniu, uniknięciu lub zapobieżeniu chorobom, urazom lub problemom zdrowotnym bądź do wykrywania stadiów ukrytych lub początkowych w celu umożliwienia wczesnego leczenia. Są to czynności z zakresu profilaktyki medycznej i są innymi działaniami medycznymi wynikającymi z procesu leczenia. Profilaktyka zdrowotna obejmuje przecież działania mające na celu zapobieganie chorobom bądź innemu niekorzystnemu zjawisku zdrowotnemu przed jej rozwinięciem poprzez ich wczesne wykrycie i leczenie. Służy również zahamowaniu postępu i powikłań już istniejącej choroby. Natomiast termin „poprawa zdrowia” którym posługuje się ustawodawca określając zakres zwolnień, należy zastosować wykładnię literalną, zgodnie z którą wyrażenie to oznacza zmianę stanu zdrowia na lepsze, poprawienie zdrowia, jego polepszenie. Zaś „przywracanie zdrowia” oznacza doprowadzenie zdrowia do poprzedniego stanu, sprawienie, że znajdzie się ono w takim stanie, w jakim było poprzednio. Cel przeprowadzanych przez Wnioskodawczynię zabiegów wyczerpuje wszystkie powyższe przesłanki. Spełniony jest również kolejny warunek ustawowy - usługi te świadczą osoby z odpowiednimi uprawnieniami. Legitymują się one dokumentami potwierdzającymi nabycie fachowych kwalifikacji do udzielania świadczeń zdrowotnych w zakresie oddalenia, uniknięcia lub zapobieżenia chorobom stóp, urazom lub problemom zdrowotnym związanym ze stopami bądź do wykrywania stadiów ukrytych lub początkowych chorób stóp w celu umożliwienia wczesnego leczenia. Nawet WSA w wyroku z dnia 5 grudnia 2013 sygn. akt III SA/Wa 941/13 stwierdził, że „odnośnie do nabycia fachowych kwalifikacji do udzielania świadczeń zdrowotnych w określonym zakresie, lub określonej dziedzinie medycyny, nie można w ocenie Sądu kwestionować uprawnień wynikających z ukończenia studiów w W w W ze specjalnością podologia, skoro za osobę wykonującą zawód medyczny (paramedyczny) uznaje się nie tylko osobę, która na podstawie odrębnych przepisów uprawniona jest do udzielania świadczeń zdrowotnych w określonym zakresie lub określonej dziedziny medycyny”. Takie samo rozumienie kwalifikacji znalazło swój wyraz w sprawie C-262/08. Zatem w analizowanej sprawie spełniony jest również warunek ustawy, że świadczone usługi wykonują osoby zawodów medycznych określone w ustawie o działalności leczniczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177 poz. 1054 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zakres tych czynności określony został odpowiednio w art. 7 oraz art. 8 ustawy. I tak, stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…). Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Przy czym, na podstawie art. 146a pkt 1 cyt. ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział obniżone stawki podatku oraz zwolnienia od podatku dla dostaw niektórych towarów lub świadczenia niektórych usług, a także określił warunki stosowania tych obniżonych stawek i zwolnień.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 18 cyt. ustawy o VAT, zwalnia się od podatku usługi w zakresie opieki medycznej, służące profilaktyce, zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia, oraz dostawę towarów i świadczenie usług ściśle z tymi usługami związane, wykonywane w ramach działalności leczniczej przez podmioty lecznicze.

Od podatku VAT zwolnione są także – stosownie do pkt 18a cyt. przepisu - usługi w zakresie opieki medycznej, służące profilaktyce, zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia, oraz dostawę towarów i świadczenie usług ściśle z tymi usługami związane, świadczone na rzecz podmiotów leczniczych na terenie ich przedsiębiorstw, w których wykonywana jest działalność lecznicza.

Z kolei na mocy art. 43 ust. 1 pkt 19 ww. ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie opieki medycznej, służące profilaktyce, zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia, świadczone w ramach wykonywania zawodów:

1. lekarza i lekarza dentysty,
2. pielęgniarki i położnej,
3. medycznych, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (Dz. U. Nr 112, poz. 654, Nr 149, poz. 887 i Nr 174, poz. 1039),
4. psychologa.
   
   

Przytoczone powyżej przepisy krajowe w zakresie opieki medycznej stanowią implementację do polskiego porządku prawnego przepisu art. 132 ust. 1 lit. b oraz lit. c Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L Nr 347/1 z późn. zm.), zgodnie z którym państwa członkowskie zwalniają następujące transakcje:

1. opieka szpitalna i medyczna oraz ściśle z nimi związane czynności podejmowane przez podmioty prawa publicznego lub, na warunkach socjalnych porównywalnych do stosowanych w odniesieniu do instytucji prawa publicznego, przez szpitale, ośrodki medyczne i diagnostyczne oraz inne odpowiednio uznane placówki o podobnym charakterze;
2. świadczenie opieki medycznej w ramach zawodów medycznych i paramedycznych, określonych przez zainteresowane państwo członkowskie.
   
   

Zwolnienie określone w art. 132 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady ma charakter przedmiotowo-podmiotowy. Oznacza to, że zwolnieniu od podatku podlega określony rodzaj usług, wykonywanych przez zdefiniowany krąg podmiotów. Stąd też analogiczną konstrukcję zastosowano w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług, wskazując, jaki rodzaj usług podlega zwolnieniu oraz definiując krąg podmiotów, wykonujących te usługi.

Warto przywołać tu ugruntowane stanowisko Trybunału Sprawiedliwości UE, że zwolnienia (zawarte w art. 132 Dyrektywy) stanowią autonomiczne pojęcia prawa wspólnotowego i mają na celu uniknięcie rozbieżności w stosowaniu systemu VAT w poszczególnych państwach członkowskich (np. wyrok C-307/01, pkt 52). Oznacza to, że zakres przedmiotowy zwolnień zawartych w art. 132 Dyrektywy powinien być taki sam we wszystkich krajach członkowskich.

Stosownie do art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (Dz. U. z 2013 r. poz. 217 z późn. zm.), osoba wykonująca zawód medyczny to osoba uprawniona na podstawie odrębnych przepisów do udzielania świadczeń zdrowotnych oraz osoba legitymująca się nabyciem fachowych kwalifikacji do udzielania świadczeń zdrowotnych w określonym zakresie lub w określonej dziedzinie medycyny.

Natomiast pod pojęciem świadczeń zdrowotnych, zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 10 ww. ustawy o działalności leczniczej, rozumie się działania służące zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu lub poprawie zdrowia oraz inne działania medyczne wynikające z procesu leczenia lub przepisów odrębnych regulujących zasady ich wykonywania.

Analizując powyższe regulacje należy zauważyć, że warunkiem zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług jest spełnienie łącznie dwóch przesłanek:

przesłanki o charakterze przedmiotowym, dotyczącej rodzaju świadczonych usług, tj. usług w zakresie opieki medycznej, służących profilaktyce, zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia, a także

przesłanki o charakterze podmiotowym, odnoszącej się do usługodawcy, który musi być podmiotem leczniczym bądź osobą wykonującą zawód lekarza, lekarza dentysty, pielęgniarki, położnej, psychologa lub inny zawód medyczny w rozumieniu ww. art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o działalności leczniczej.

Niespełnienie chociażby jednej z ww. przesłanek powoduje, że zwolnienie od podatku nie znajduje zastosowania.

Nie każde zatem świadczenie opieki medycznej objęte jest zakresem zwolnienia od podatku. Zwolnienie powyższe dotyczy tylko świadczeń o odpowiednim poziomie jakości, biorąc pod uwagę formę organizacyjną podmiotu świadczącego powyższe usługi (art. 43 ust. 1 pkt 18 ustawy o VAT) lub wykształcenie zawodowe osób je wykonujących, tj. świadczeń wykonywanych przez lekarza, lekarza dentystę, pielęgniarkę, położną, psychologa lub osobę wykonującą zawód medyczny w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy o działalności leczniczej (art. 43 ust. 1 pkt 19 cyt. ustawy).

Z przedstawionego w złożonym wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni świadczy usługi podologiczne. Usługi te polegają na leczeniu stóp tj. przeprowadzaniu badań i zabiegów na stopie cukrzycowej, wykonywaniu zabiegów na paznokciach wrastających, zawiniętych, grzybicznych i zgrubiałych. Wykonywane są ortezy indywidualne rozumiane jako długotrały środek zaradczy korygujący niewielkie zniekształcenia ortopedyczne w obrębie palców stóp wynikające z nich konsekwencje dla skóry stóp, sporządzane zakładane są indywidualne klamry korygujące na wrastające lub zakręcone paznokcie. Wykonywana jest protetyka paznokci, czyli odbudowa paznokcia zastępczego, zabiegi na ranach stóp itp.

Wykonywane zabiegi służą przywracaniu i poprawie zdrowia, profilaktyce i zachowaniu zdrowia, oddaleniu, uniknięciu lub zapobieżeniu chorobom, urazom. Zabiegi te wykonują zatrudnione przez Wnioskodawczynię osoby, które posiadają odpowiednie kwalifikacje do wykonywania tego typu zabiegów podologicznych. Są oni absolwentami Wyższej Szkoły........., kierunek kosmetologia, specjalizacja - podologia oraz absolwent Akademii... kierunek zdrowie publiczne. Osoby te sukcesywnie podnoszą swoje kwalifikacje na szkoleniach. Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o działalności leczniczej osoby te spełniają warunki uznania ich kwalifikacji za osoby wykonujące zawody medyczne. Wśród zawodów medycznych wymienia się bowiem również podologów.

Wątpliwości Wnioskodawczyni w przedmiotowej sprawie odnoszą się do możliwości zwolnienia od podatku VAT świadczonych usług podologicznych.

W przedstawionej sytuacji zbadać należy czy zatrudnione przez Wnioskodawczynię osoby, tj. absolwenci kierunku kosmetologia (specjalizacja podologia) oraz kierunku zdrowie publiczne legitymują się nabyciem fachowych kwalifikacji do udzielania świadczeń zdrowotnych w określonym zakresie, a tym samym czy są osobami wykonującymi zawód medyczny w rozumieniu ww. art. 2 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy o działalności leczniczej.

Osoby, które uzyskały kwalifikacje do wykonywania zawodu kosmetologa na studiach pierwszego i drugiego stopnia na kierunku kosmetologia, w oparciu o załącznik nr 6 do rozporządzenia Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 2 listopada 2011 r. w sprawie Krajowych Ram Kwalifikacji dla Szkolnictwa Wyższego (Dz. U. Nr 253 poz. 1520) – „Opis efektów kształcenia w obszarze kształcenia w zakresie nauk medycznych, nauk o zdrowiu oraz nauk o kulturze fizycznej (nie dotyczy studiów na kierunku lekarskim, lekarsko-dentystycznym, farmacji, pielęgniarstwa i położnictwa)”, powinny m.in. posiadać wiedzę w zakresie fizykochemicznych i biologicznych podstaw nauk o zdrowiu oraz nauk o kulturze fizycznej, znajomość budowy i funkcji organizmu człowieka w zakresie dziedzin nauki i dyscyplin naukowych, właściwych dla studiowanego kierunku studiów. Jednakże, pomimo że kosmetologia jest nauką związaną z medycyną a zakres kształcenia w tym kierunku obejmuje również zagadnienia z zakresu nauk medycznych, kosmetolog nie jest uprawniony do udzielania świadczeń opieki zdrowotnej. Zawód kosmetologa nie jest zawodem medycznym w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy o działalności leczniczej. Powyższego nie zmienia również fakt, że zawód kosmetologa (kod zawodu 228903) wymieniony został w grupie specjalistów ochrony zdrowia gdzie indziej niesklasyfikowanych rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 27 kwietnia 2010 r. w sprawie klasyfikacji zawodów i specjalności na potrzeby rynku pracy oraz zakresu jej stosowania (Dz. U. Nr 82 poz. 537 z póżn. zm.). Dokonując analizy ww. rozporządzenia zauważyć należy ponadto, że specjalność podologia nie została w ogóle wymieniona w grupie specjalistów do spraw zdrowia obejmującej lekarzy, pielęgniarki, położne, specjalistów ratownictwa medycznego, lekarzy weterynarii, lekarzy dentystów, diagnostów laboratoryjnych oraz innych specjalistów ochrony zdrowia. Tym samym osoby posiadające kwalifikacje do wykonywania ww. zawodu nie spełniają przesłanki podmiotowej do skorzystania ze zwolnienia od podatku VAT, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 19 lit. c ustawy o VAT.

Na powyższe nie ma wpływu również fakt, że – jak wskazała Wnioskodawczyni – jeden z pracowników legitymuje się ponadto dyplomem Akademii Medycznej kierunek zdrowie publiczne, zaś pozostali pracownicy są absolwentami Wyższej Szkoły......, kierunek kosmetologia, specjalizacja – podologia.

Przewidziany ustawą o VAT warunek, zgodnie z którym świadczenie zdrowotne musi być dokonywane przez osobę, która na podstawie odrębnych przepisów uprawniona jest do ich udzielania oraz osobę legitymującą się nabyciem fachowych kwalifikacji do udzielania świadczeń zdrowotnych w określonym zakresie lub w określonej dziedzinie medycyny, ma na celu zapewnienie, aby zwolnienie od podatku było stosowane wyłącznie do świadczeń opieki medycznej wykonywanych przez osoby posiadające wymagane kwalifikacje zawodowe. Dlatego nie każde świadczenie opieki medycznej objęte jest zakresem zwolnienia od podatku, zwolnienie to dotyczy tylko świadczeń o odpowiednim poziomie jakości, biorąc pod uwagę wykształcenie zawodowe osób je wykonujących. Osoby wykonujące zawody medyczne to osoby, które fachowo, stale i w celach zarobkowych zajmują się wykonywaniem zajęcia mającego związek z medycyną i które mają odpowiednie kwalifikacje. Przez kwalifikacje zaś należy rozumieć zasób wiedzy i umiejętności wymaganych do udzielania świadczeń zdrowotnych.

Zdrowie publiczne jest co prawda specjalizacją lekarską - zgodnie z rozporządzeniem Ministra Zdrowia z dnia 2 stycznia 2013 r. w sprawie specjalizacji lekarzy i lekarzy dentystów (Dz. U. poz. 26) – jednakże, jak wynika z rozporządzenia Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 9 maja 2012 r. w sprawie standardów kształcenia dla kierunków studiów: lekarskiego, lekarsko-dentystycznego, farmacji, pielęgniarstwa i położnictwa (Dz. U. poz. 631), zdrowie publiczne, obok higieny, epidemiologii, prawa medycznego i medycyny sądowej, jest zaliczane do prawnych i organizacyjnych aspektów medycyny. Wiedza i umiejętności nabyte podczas studiów przez pracownika będącego absolwentem Akademii Medycznej kierunku zdrowie publiczne w zakresie technik dentystycznych służą do wykonywania pracy o innym charakterze niż usługi podologiczne, co nie może przekładać się na uznanie, że świadcząc usługi podologiczne pracownik ten jest osobą wykonującą zawód medyczny w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o działalności leczniczej.

Zatem w powyższych przypadkach zatrudnieni przez Wnioskodawczynię absolwenci nie posiadają statusu osób wykonujących zawody medyczne w rozumieniu cyt. art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o działalności leczniczej uprawniającego do świadczenia usług podologicznych, co dawałoby prawo Wnioskodawczyni do zastosowania zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 19 lit. c ustawy o VAT.

Ze złożonego wniosku nie wynika również, aby przedmiotowe usługi podologiczne świadczone były przez podmiot leczniczy, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 18 ustawy o VAT.

Tym samym, ze względu na wykazane w niniejszej interpretacji niespełnienie przez Wnioskodawczynię przesłanki podmiotowej uprawniającej do zwolnienia z podatku VAT świadczonych usług podologicznych na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 18 oraz pkt 19 ustawy o podatku VAT, zbędna jest analiza spełnienia przesłanki przedmiotowej, tj. świadczenia usług w zakresie opieki medycznej, służących profilaktyce, zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia. Zatem, w analizowanym stanie faktycznym, świadczone usługi podologiczne nie korzystają ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, lecz podlegają opodatkowaniu podstawową 23% stawką podatku VAT.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawczyni zgodnie z którym świadczone przez Nią usługi podologiczne korzystają ze zwolnienia z podatku przewidzianego w ustawie, należało uznać za nieprawidłowe.

Końcowo należy wskazać, że przywołane przez Wnioskodawczynię orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE), sygn. C-262/08 CopyGene, dotyczy sprawy, w której istotą sporu była odmowa przyznania prawa do zwolnienia od podatku dla usług, polegających na pobraniu, transporcie, badaniu i przechowywaniu krwi pępowinowej w celu wykorzystania komórek macierzystych, gdzie wskazano, że działalność tego typu nie korzysta ze zwolnienia z VAT. W tej sprawie Strona spełniła warunek podmiotowy, a rozstrzygnięcie TSUE skupiło się na analizie warunku podmiotowego. Natomiast w sprawie będącej przedmiotem wniosku, Wnioskodawczyni warunku podmiotowego nie spełnia. Zatem przywołane orzeczenie TSUE nie ma zastosowania w tej sprawie.

W odniesieniu do przywołanego przez Wnioskodawczynię orzeczenia WSA z dnia 5 grudnia 2013 r. sygn. akt III SA/Wa 941/13 jest orzeczeniem nieprawomocnym. Tut. organ nie neguje roli orzecznictwa, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, aczkolwiek w przedmiotowej sprawie nie podziela stanowiska przyjętego przez sąd, wobec czego orzeczenie to zostało zaskarżone przez Ministra Finansów do Najwyższego Sądu Administracyjnego. Zatem nie może ono mieć wpływu na rozstrzygnięcie podjęte przez organ w analizowanej sprawie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52  §  3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 §  2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 §  1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.