INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Państwa przedstawione we wniosku z dnia 02.04.2012 r. (data wpływu 05.04.2012 r.) uzupełnione pismem z dnia 19.06.2012 r. (data nadania 19.06.2012 r., data wpływu 22.06.2012 r.) na wezwanie z dnia 14.06.2012 r. (data nadania 14.06.2012 r., data doręczenia 18.06.2012 r.) Nr IPPB4/415-295/12-2/SP o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku poboru zaliczki na podatek dochodowy z tytułu wypłaty kwoty z ugody na rzecz rezydenta holenderskiego – jest:

• nieprawidłowe – odnośnie kwoty ugody związanej z pracą najemną wykonywaną w Polsce,
• prawidłowe – odnośnie kwoty ugody związanej z pracą najemną wykonywaną poza granicami Polski.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 05.04.2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wypłaty kwoty z ugody na rzecz rezydenta holenderskiego.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 14.06.2012 r. (data nadania 14.06.2012 r., data doręczenia 18.06.2012 r.) Nr IPPB4/415-295/12-2/SP tut. Organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia przedmiotowego wniosku poprzez doprecyzowanie zdarzenia przyszłego.

Pismem z dnia 19.06.2012 r. (data nadania 19.06.2012 r., data wpływu 22.06.2012 r.) Wnioskodawca za pośrednictwem pełnomocnika uzupełnił wniosek w terminie.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Od 1983 r. Pan X, obywatel holenderski był zatrudniony w różnych spółkach z grupy D. w różnych krajach, a od 01 stycznia 2010 r. również w D. E. (P.) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej Spółka, Wnioskodawca). W trakcje zatrudnienia w Polsce obywatel holenderski był równocześnie odpowiedzialny za 17 spółek D. w różnych krajach. Większą część pracy wykonywał poza granicami Polski. W dniu 10 maja 2011 roku, Spółka wręczyła Panu X wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas określony, z zachowaniem sześciomiesięcznego okresu wypowiedzenia. Jednocześnie zwolniła Pana X z obowiązku świadczenia pracy.

W 2011 r. Pan X nie przebywał w Polsce 183 dni, a począwszy od maja 2011 r. nie wykonywał żadnych czynności na rzecz Spółki i nie przebywał w ogóle w Polsce. W dniu 23 maja 2011 r. obywatel holenderski wniósł pozew przeciwko Spółce, w którym domagał się przywrócenia do pracy w Spółce. Pan X zainicjował jednocześnie szereg działań przeciwko innym podmiotom z Grupy D. zmierzających do przywrócenia do pracy w spółkach z grupy D. znajdujących się w innych jurysdykcjach, w szczególności w Holandii. W grudniu 2011 r. Pan X zaproponował zawarcie ugody, która dotyczyłaby wszystkich zgłoszonych roszczeń dotyczących różnych spółek z grupy D. Ustalono, że podmiotem zawierającym ugodę zmierzającą do zakończenia sporów pomiędzy Panem X a wszystkimi podmiotami z grupy D., w tym Spółką, będzie Spółka. Na mocy ugody ustalono, że obywatel Holandii otrzyma oznaczoną kwotę (Kwota Ugody), która zostanie mu wypłacona przez Spółkę w ratach. Pan X po zawarciu ugody wycofa wszelkie roszczenia zgłoszone przez niego w różnych jurysdykcjach w stosunku do różnych spółek grupy D., w tym Spółki, potwierdzając jednocześnie brak roszczeń o przywrócenie do pracy w Holandii i Polsce, zrzekając się jakichkolwiek roszczeń w stosunku do Spółki i jakichkolwiek innych podmiotów z grupy D. oraz potwierdzając ustanie zatrudnienia w Spółce z dniem 30 listopada 2011 r.

Ugoda zawarta pomiędzy Spółką a rezydentem holenderskim jest ugodą pozasądową.

Kwota ugody jest uregulowana postanowieniami ugody (S.A.) zawartej pomiędzy Spółką a rezydentem holenderskim. Podstawa jej zawarcia jest art. 3531 w zw. z art. 917 Kodeksu cywilnego. Przepisy te nie są powołane bezpośrednio w treści ugody pomiędzy Spółką a rezydentem holenderskim, ale stanowią podstawę jej zawarcia.

Przyczyną wypowiedzenia umowy o pracę była ocena jakości pracy pracownika. Przyczyną wypłaty kwoty ugody była chęć rozwiązania sporu sądowego w Polsce oraz uniknięcia sporów na przyszłość zarówno w Polsce jak i innych jurysdykcjach.

Umowa została wypowiedziana przez Spółkę, zatem nie została rozwiązana za porozumieniem stron.

Kwota ugody zostanie wypłacona przez Spółkę. Spółka poniesie też koszt wypłaconej kwoty ugody.

Z treści ugody wynika, że ustalone świadczenie ma charakter odszkodowania.

Kwota ugody została obliczona w oparciu o wysokość wynagrodzenia uzyskiwaną przez pracownika w okresie gdy obowiązywała umowa o pracę. Natomiast istotą wypłaty kwoty ugody była chęć rozwiązania sporu sądowego w Polsce oraz uniknięcia sporów na przyszłość zarówno w Polsce jak i innych jurysdykcjach, w tym w szczególności w Holandii.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wypłata kwoty ugody na rzecz rezydenta holenderskiego w okolicznościach wskazanych w opisie zdarzenia przyszłego wiążę się z obowiązkiem pobrania przez Spółkę podatku dochodowego w Polsce... Jeśli tak, to z zastosowaniem jakiej stawki...

Zdaniem Wnioskodawcy, kwota ugody wypłacana przez Spółkę na rzecz Pana X, w związku z wycofaniem przez niego swoich roszczeń w stosunku do wszystkich spółek grupy D. zgłoszonych w różnych jurysdykcjach nie będzie podlegała opodatkowaniu w Polsce, a w kraju rezydencji Pana X, czyli w Holandii.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy o PIT osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Pojęcie dochodów (przychodów)w osiąganych na terytorium Polski obejmuje w szczególności (art. 3 ust. 2b ustawy o PIT) dochody (przychody) z:

• pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
• działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
• działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
• położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości, w tym ze sprzedaży takiej nieruchomości.
  
  

Powyższe zasady stosuje się z uwzględnieniem postanowień umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Polska (art. 4a ustawy o PIT).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 Konwencji podpisanej w Warszawie dnia 13 lutego 2002 r. między Rzeczpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Umowa) uposażenia, place i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca najemna wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca najemna jest tak wykonywana, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

W świetle art. 15 ust. 2 Umowy bez względu na postanowienia ustępu 1 wynagrodzenie, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje za pracę najemną, wykonywaną w drugim Umawiającym się Państwie, podlega opodatkowaniu tylko w pierwszym Państwie, jeżeli:

1. odbiorca przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu rozpoczynającego się lub kończącego wdanym roku podatkowym i
2. wynagrodzenie jest wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie, i
3. wynagrodzenie nie jest ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.
   
   

Natomiast zgodnie z art. 22 Umowy dochody osoby mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie, bez względu na to, gdzie są osiągane, a które nie są objęte postanowieniami poprzednich artykułów niniejszej konwencji, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie.

W opinii Spółki kwota ugody wypłacana przez Spółkę w celu zakończenia sporów pomiędzy Panem X a Spółką oraz innymi podmiotami z grupy D. w innych jurysdykcjach nie spełnia kryterium dochodu z pracy najemnej, gdyż ma charakter odszkodowawczy i nie stanowi wynagrodzenia za pracę, w szczególności pracę wykonywaną na terytorium Polski, zarówno na gruncie ustawy o PIT jak i Umowy. Kwota ugody jest wypłacana celem polubownego rozwiązania wszelkich sporów pomiędzy Panem X, a poszczególnymi podmiotami z grupy D., w tym Spółki. Wypłacana przez Spółkę kwota nie jest więc wynagrodzeniem za wykonaną pracę, a ma jedynie na celu skłonić Pana X do wycofania roszczeń sądowych przeciwko Spółce i pozostałym podmiotom z grupy D. Dlatego zastosowanie znajdzie art. 22 Umowy nakazujący opodatkowanie tego typu świadczeń wyłącznie w kraju rezydencji ich odbiorcy, a więc Holandii, Zatem kwota ugody wypłacana przez Spółkę nie powinna być opodatkowana polskim podatkiem dochodowym.

Wniosek taki wynika również z interpretacji indywidualnych wydanych przez organy podatkowe:

„Konwencja zawarta między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, nie zawiera przepisu odnoszącego się wprost do odszkodowań, zatem należy je zakwalifikować jako tzw. „inny dochód”. Zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. konwencji, dochody osoby mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie, bez względu na to, gdzie są osiągane, a które nie są objęte postanowieniami poprzednich artykułów niniejszej konwencji, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie.”

(interpretacja MF z dnia 29 czerwca 2007 r. Nr DD4-033-0719/ZKK/07/1259).

Nawet, jeśliby przyjąć, że kwota ugody stanowi uposażenie, płacę lub inne podobne wynagrodzenia określone w art. 15 Umowy, kwota ugody wypłacana na rzecz Pana X podlegałaby opodatkowaniu tylko w Holandii, kraju rezydencji beneficjenta płatności.

Przede wszystkim kwota ugody nie dotyczy wynagrodzenia za pracę wykonywaną w Polsce, gdyż w 2012 i drugiej połowie 2011 r., którego okresu dotyczy kwota ugody, Pan X nie wykonywał żadnej pracy w Polsce i w innym kraju, którego dotyczy roszczenia Pan X. To oznacza, że nawet gdyby uznać, iż kwota ugody wypłacana na rzecz obywatela holenderskiego stanowi uposażenie, płacę lub inne podobne wynagrodzenie, to kwota ta będzie opodatkowana tylko w Holandii – kraju Jego rezydencji, gdyż kwota ta nie wiąże się z pracą wykonywaną na terytorium Polski, a tylko ten fakt umożliwiałby opodatkowanie takiego wynagrodzenia w Polsce. Również ustawa o PIT za dochód uzyskiwany w Polsce uznaje tylko dochód z pracy wykonywanej w Polsce, zatem kwota ugody przedstawiona w opisie zdarzenia przyszłego wypłacana na rzecz Pana X powinna być opodatkowana na terytorium Holandii. Nie jest bowiem wynagrodzeniem za pracę wykonaną przez Pana X na terytorium Polski, gdyż w tym okresie Pan X nie wykonywał żadnej pracy na rzecz Spółki.

Ponadto z wykładni art. 15 ust. 2 Umowy wynika, iż wynagrodzenie, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Holandii otrzymuje za pracę najemną, wykonywaną w Polsce, podlega opodatkowaniu tylko Holandii, jeżeli:

1. odbiorca przebywa Polsce przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu rozpoczynającego się lub kończącego W danym roku podatkowym i
2. wynagrodzenie jest wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w Polsce, i
3. wynagrodzenie nie jest ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.
   
   

Niezależnie od wcześniejszych uwag, nawet gdyby uznać kwotę ugody za wynagrodzenie za pracę wykonywaną w Polsce (mimo iż Pan X nie wykonywał we wskazanym okresie żadnej pracy w Polsce, a kwota ugody dotyczy szeregu roszczeń zgłoszonych przez Pana X w stosunku do podmiotów z grupy D. z różnych jurysdykcji), kwota ta podlegałaby opodatkowaniu tylko w Holandii, ponieważ:

• Pan X biorąc pod uwagę datę płatności kwoty ugody, którą przewiduje się na początek drugiego kwartału 2012 r., przebywał w Polsce przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym,
• D. dokonuje wypłaty kwoty ugody reprezentuje grupę D. zatrudniającą Pana X od 1983 r. i działa w imieniu grupy podmiotów, w stosunku do których skierowano roszczenia,
• wynagrodzenie nie jest ponoszone przez zakład lub stalą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.
  
  

W opinii Spółki kwota ugody jako wydatek o charakterze odszkodowawczym i niebędącym wynagrodzeniem za wykonywaną pracę powinien być opodatkowany wyłącznie w kraju rezydencji odbiorcy płatności, a więc w Holandii na podstawie art. 22 Umowy.

Ponadto, nawet gdyby uznać kwotę ugody za wynagrodzenie z pracy najemnej, o którym mowa w art. 15 Umowy, to ze względu na to, że w okresie którego dotyczy kwota ugody, Pan X nie wykonywał żadnej pracy, w szczególności w Polsce na rzecz Spółki oraz z innych przyczyn wskazanych w treści wniosku, kwota ugody powinna podlegać opodatkowaniu wyłącznie w kraju rezydencji Pana X, a więc w Holandii.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego, stwierdzam, co następuje.

Zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Należy w tym miejscu zauważyć, iż stosownie do art. 3 ust. 2b ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia
2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia,
3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
4. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości, w tym ze sprzedaży takiej nieruchomości.
   
   

Na podkreślenie zasługuje fakt, że powyższy katalog nie jest katalogiem zamkniętym. Główna zasada dotycząca ograniczonego obowiązku podatkowego wyrażona jest w art. 3 ust. 2a ustawy, natomiast ust. 2b podaje tylko przykładowe rodzaje dochodów, które podlegają opodatkowaniu w Polsce i nie jest to wyliczenie wyczerpujące.

W myśl art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych powołane wyżej przepisy art. 3 ust. 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, iż obywatel holenderski (rezydent holenderski) był zatrudniony w różnych spółkach z grupy D. w różnych krajach, a od 01 stycznia 2010 r. również u Wnioskodawcy (Spółka polska). Większą część pracy wykonywał poza granicami Polski. W dniu 10 maja 2011 roku, Spółka wręczyła obywatelowi Holandii wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas określony, z zachowaniem sześciomiesięcznego okresu wypowiedzenia. Jednocześnie pracownik został zwolniony z obowiązku świadczenia pracy. Umowa została wypowiedziana przez Spółkę, zatem nie została rozwiązana za porozumieniem stron. Przyczyną wypowiedzenia umowy o pracę była ocena jakości pracy pracownika. Przyczyną wypłaty kwoty ugody była chęć rozwiązania sporu sądowego w Polsce oraz uniknięcia sporów na przyszłość zarówno w Polsce jak i innych jurysdykcjach.

W dniu 23 maja 2011 r. obywatel holenderski wniósł pozew przeciwko Spółce, w którym domagał się przywrócenia do pracy w Spółce. Ponadto zainicjował jednocześnie szereg działań przeciwko innym podmiotom z Grupy D. zmierzających do przywrócenia do pracy w spółkach z grupy D. znajdujących się w innych jurysdykcjach, w szczególności w Holandii. W grudniu 2011 r. pracownik zaproponował zawarcie ugody, która dotyczyłaby wszystkich zgłoszonych roszczeń dotyczących różnych spółek z grupy D. Ustalono, że podmiotem zawierającym ugodę zmierzającą do zakończenia sporów pomiędzy obywatelem Holandii a wszystkimi podmiotami z grupy D., w tym Spółką polską, będzie Wnioskodawca.

Wobec powyższego w niniejszej sprawie należy wziąć pod uwagę postanowienia Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisanej w Warszawie dnia 13.02.2002 r. (Dz. U. z 2003 r. Nr 216, poz. 2120).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 Konwencji, z uwzględnieniem postanowień artykułów 16, 18, 19, 20 i 21 uposażenia, płace i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca najemna wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca najemna jest tak wykonywana, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Natomiast jak wynika z treści art. 15 ust. 2 Konwencji, bez względu na postanowienia ustępu 1 wynagrodzenie, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje za pracę najemną, wykonywaną w drugim Umawiającym się Państwie, podlega opodatkowaniu tylko w pierwszym Państwie, jeżeli:

1. odbiorca przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym i
2. wynagrodzenie jest wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie, i
3. wynagrodzenie nie jest ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.
   
   

W świetle powyższych przepisów należy stwierdzić, iż zgodnie z art. 15 ust. 1 Konwencji, wynagrodzenia pracownika mającego miejsce zamieszkania w Holandii, podlegają opodatkowaniu tylko w Holandii, chyba że praca wykonywana jest na terytorium Polski.

Natomiast art. 15 ust. 2 Konwencji, określa wyjątek od powyższej zasady, zgodnie z którym wynagrodzenia pracownika podlegają opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji, czyli w Holandii, o ile łącznie zostaną spełnione określone w tym artykule wyjątki. Niespełnienie któregokolwiek z tych warunków powoduje, iż wynagrodzenie pracownika podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 Konwencji, czyli w państwie miejsca zamieszkania podatnika (w Holandii) oraz w państwie, w którym praca jest wykonywana (w Polsce).

Zgodnie z Komentarzem do Modelowej Konwencji (pkt 2.1 Komentarza do art. 15) określenie „pensje, płace i inne podobne wynagrodzenia” obejmuje także świadczenia w naturze uzyskiwane z tytułu zatrudnienia (np. akcje pracownicze, korzystanie z mieszkania, samochodu, ubezpieczenia chorobowe, ubezpieczenia na życie lub członkostwo w klubie). Przewidziany w artykule warunek opodatkowania przez państwo źródła postanawia, iż pensje, płace i inne podobne wynagrodzenia powinny być osiągane z wykonywania pracy najemnej w tym państwie.

Ma to zastosowanie bez względu na to, kiedy taki dochód może być wypłacony, zapisany na rachunek lub w inny sposób definitywnie nabyty przez pracownika najemnego.

W świetle powyższego należy stwierdzić, iż świadczenia z tytułu zatrudnienia osoby mającej miejsce zamieszkania w Holandii, podlegają opodatkowaniu tylko w Holandii, chyba że są to świadczenia osiągane z pracy najemnej wykonywanej na terytorium innego państwa (w przedmiotowej sprawie – w Polsce).

Jednocześnie art. 15 ust. 2 Konwencji, określa wyjątek od powyższej zasady, zgodnie z którym takie wynagrodzenie podlega opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji, czyli w Holandii, o ile łącznie zostaną spełnione określone w tym artykule wyjątki. Niespełnienie któregokolwiek z tych warunków powoduje, iż wynagrodzenie pracownika podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 umowy, czyli w państwie, w którym praca jest wykonywana oraz w państwie miejsca zamieszkania podatnika.

Mając na uwadze opisane zdarzenie przyszłe, warunek określony w art. 15 ust. 2 lit. b) Konwencji odnoszący się do kwestii wypłacania wynagrodzenia przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w Polsce nie jest spełniony. Pracodawca wypłacający wynagrodzenie ma siedzibę w Polsce. W konsekwencji więc, wynagrodzenie z tytułu pracy najemnej wykonywanej w Polsce przez osobę mającą miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Holandii (rezydenta Holandii) podlega opodatkowaniu zgodnie z art. 15 ust. 1 Konwencji, czyli zarówno w Holandii, jak i w Polsce.

Jednocześnie, w celu zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu tego dochodu w Holandii, należy zastosować określoną w Konwencji metodę unikania podwójnego opodatkowania.

W Polsce opodatkowaniu podlega dochód z tytułu pracy tu wykonywanej, zgodnie z przepisami ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przedmiotowe świadczenie (kwota ugody) Wnioskodawca wypłaci na podstawie ugody pozasądowej. Jak wskazano w zdarzeniu przyszłym kwota ta jest uregulowana postanowieniami ugody (Settlement Agreement) zawartej pomiędzy Spółką a rezydentem holenderskim. Podstawa jej zawarcia jest art. 3531 w zw. z art. 917 Kodeksu cywilnego. Przepisy te nie są powołane bezpośrednio w treści ugody pomiędzy Spółką a rezydentem holenderskim, ale stanowią podstawę jej zawarcia. Z treści ugody wynika, że ustalone świadczenie ma charakter odszkodowania.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

Ustawodawca wyłączył z opodatkowania te odszkodowania, których wysokość lub zasady wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw, z wyjątkiem wymienionych w lit. a-g tego przepisu, t. j. między innymi odszkodowań wypłacanych na podstawie zawartych ugód i umów innych niż ugody sądowe.

Ponadto, w świetle art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub inne zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.
   
   

Warunkiem wystarczającym do powstania obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych na zasadach przewidzianych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych będzie więc niezrealizowanie choćby jednej ze wskazanych wyżej przesłanek.

Nadmienić należy, iż regulacją powyżej wskazanego przepisu art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy zostały objęte inne odszkodowania lub zadośćuczynienia niż te, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów prawa, jednakże dla zastosowania zwolnienia koniecznym jest aby to inne odszkodowanie otrzymane zostało na mocy wyroku lub ugody sądowej.

Analiza cytowanych powyżej przepisów wskazuje jednoznacznie, że ustawodawca wyłączył z katalogu zwolnień odszkodowania otrzymane na podstawie zawartej pomiędzy stronami umowy lub ugody pozasądowej.

Zgodnie z art. 917 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 ze zm.), strony zawierające ugodę, czynią sobie wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego między nimi stosunku prawnego w tym celu, aby uchylić niepewność co do roszczeń wynikających z tego stosunku lub zapewnić ich wykonanie albo uchylić spór istniejący lub mogący powstać.

Kwota wypłacona przez Wnioskodawcę wynika zatem jedynie z ustaleń zawartych pomiędzy stronami ugody, ma charakter czysto umowny, a jej wysokość uwzględnia interesy obu stron. Spółka wskazała, iż po zawarciu ugody obywatel holenderski wycofa wszelkie roszczenia zgłoszone przez niego w różnych jurysdykcjach w stosunku do różnych spółek grupy D., w tym Wnioskodawcy (Spółki), potwierdzając jednocześnie brak roszczeń o przywrócenie do pracy w Holandii i Polsce, zrzekając się jakichkolwiek roszczeń w stosunku do Spółki i jakichkolwiek innych podmiotów z grupy D. oraz potwierdzając ustanie zatrudnienia w Spółce z dniem 30 listopada 2011 r. Istotą wypłaty kwoty ugody była chęć rozwiązania sporu sądowego w Polsce oraz uniknięcia sporów na przyszłość zarówno w Polsce jak i innych jurysdykcjach, w tym w szczególności w Holandii.

W związku z powyższym odszkodowanie, które będzie wypłacane przez Wnioskodawcę nie może być zwolnione na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym, bowiem jego podstawą nie jest wyrok sądowy ani też ugoda zawarta przed sądem. W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, iż kwota ugody jest uregulowana postanowieniami ugody, a podstawą zawarcia tej ugody jest art. 3531 w zw. z art 917 Kodeksu cywilnego.

Równocześnie wypłacane odszkodowanie nie będzie korzystało ze zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż nie jest to odszkodowanie którego wysokość lub zasady ustalania wynikają z przepisów prawa, a nawet jeśli byłoby to takie odszkodowanie to w świetle powołanych powyżej przepisów odszkodowania, których wysokość lub zasady ustalania wynikają z przepisów prawa wynikające z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe są wyłączone ze zwolnienia od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. g.

Wynikająca z ugody kwota świadczenia w odniesieniu do pracy wykonywanej w Polsce na rzecz Wnioskodawcy winna być zakwalifikowana do przychodu ze stosunku pracy bowiem wypłata tegoż świadczenia ma swe źródło w uprzednio łączącym Wnioskodawcę z obywatelem holenderskim stosunkiem pracy. Gdyby tego stosunku nie było – obywatel holenderski nie miałby podstaw występować z roszczeniem przeciwko pracodawcy o ustalenie istnienia stosunku pracy i przywrócenie do pracy. Tym samym wypłacone świadczenie na podstawie ugody pozasądowej będzie stanowiło przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu, a na Wnioskodawcy będą ciążyły obowiązki płatnika wynikające z treści art. 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

W myśl art. 32 ust. 1 tej ustawy zaliczki, o których mowa w art. 31, za miesiące od stycznia do grudnia, z zastrzeżeniem ust. 1a, wynoszą:

1. za miesiące od początku roku do miesiąca włącznie, w którym dochód podatnika uzyskany od początku roku w tym zakładzie pracy przekroczył kwotę stanowiącą górną granicę pierwszego przedziału skali – 18 % dochodu uzyskanego w danym miesiącu;
2. za miesiące następujące po miesiącu, w którym dochód uzyskany od początku roku przekroczył kwotę, o której mowa w pkt 1 – 32 % dochodu uzyskanego w danym miesiącu.
   
   

Za dochód, o którym mowa w ust. 1 i 1a, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody w rozumieniu art. 12 oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez płatnika, po odliczeniu kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 pkt 1 lub 3 oraz po odliczeniu potrąconych przez płatnika w danym miesiącu składek na ubezpieczenie społeczne, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b lub pkt 2a. Jeżeli świadczenia w naturze, świadczenia ponoszone za podatnika lub inne nieodpłatne świadczenia przysługują podatnikowi za okres dłuższy niż miesiąc, przy obliczaniu zaliczek za poszczególne miesiące przyjmuje się ich wartość w wysokości przypadającej na jeden miesiąc. Jeżeli nie jest możliwe określenie, jaka część tych świadczeń przypada na jeden miesiąc, a doliczenie całej wartości w miesiącu ich uzyskania spowodowałoby niewspółmiernie wysoką zaliczkę w stosunku do wypłaty pieniężnej, zakład pracy, na wniosek podatnika, ograniczy pobór zaliczki za dany miesiąc i pobierze pozostałą część zaliczki w następnych miesiącach roku podatkowego (art. 32 ust. 2 ww. ustawy).

Z kolei art. 38 ust. 1 cyt. ustawy wskazuje, iż płatnicy, o których mowa w art. 31 i 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby (…).

Reasumując, należy stwierdzić, iż wypłacona kwoty ugody będzie podlegała opodatkowaniu w Polsce na podstawie art. 15 ust. 1 Konwencji polsko-holenderskiej w odniesieniu do pracy najemnej wykonywanej w Polsce. Z tego tytułu Wnioskodawca jako płatnik będzie zobowiązany obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy na podstawie art. 32 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast kwota ugody w odniesieniu do pracy najemnej wykonywanej poza granicami Polski nie będzie podlegała opodatkowaniu w Polsce i od tej kwoty ugody Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do pobrania podatku dochodowego w Polsce.

W odniesieniu do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej organu podatkowego, należy stwierdzić, iż została wydana w indywidualnej sprawie i nie jest wiążąca dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Jeżeli przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe różnić się będzie od zdarzenia przyszłego, które wystąpi w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.