INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 19 kwietnia 2012 r. (data wpływu 25 kwietnia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentowania przeniesienia opłaty administracyjnej za zajęcie pasa drogowego na wykonawcę robót – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 kwietnia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentowania przeniesienia opłaty administracyjnej za zajęcie pasa drogowego na wykonawcę robót.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka realizuje inwestycje w ramach budowy infrastruktury wodno – kanalizacyjnej.

W związku z prowadzonymi pracami budowlanymi niejednokrotnie konieczne jest zajęcie pasa drogowego przy budowie. W zakresie prowadzonych inwestycji Spółka korzysta z usług Wykonawców, z którymi zawiera umowy na roboty budowlane. Zobowiązuje w nich Wykonawców do poniesienia kosztów opłat za zajęcie pasa drogowego. Decyzję administracyjną, w której właściwy organ administracji publicznej w granicach przydzielonych mu zadań o charakterze publicznoprawnym, uzyskuje Spółka, która obciąża kosztami opłaty za zajęcie pasa drogowego, zgodnie z warunkami zawartej umowy, Wykonawców inwestycji, wystawiając notę obciążeniową, nie traktując przy tym tej czynności jako opodatkowanej podatkiem od towarów i usług. Zarządca dróg, wydając zezwolenie na zajęcie pasa drogowego i pobierając opłatę, nie działa jako podatnik podatku od towarów i usług, a czynność udokumentowana jest decyzją administracyjną. Zatem opłata za przedmiotową decyzję administracyjną wydaną przez podmiot wykonujący zadania o charakterze publicznoprawnym nie będzie podlegała opodatkowaniu przepisom ustawy o podatku od towarów i usług na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy o VAT. Przeniesienie opłaty administracyjnej jest czynnością, zdarzeniem pozostającym poza zakresem przedmiotowym VAT. Jest tylko czynnością techniczną, a nie wynagrodzeniem za czynność opodatkowaną podatkiem od towarów i usług. Nie mieści się ona bowiem w art. 5 w związku z czym powinna być dokumentowana notą obciążeniową a nie fakturą VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy przeniesienie opłaty administracyjnej, za umieszczenie urządzeń w pasie drogowym, na wykonawcę robót powinno odbywać się notą księgową...

Zdaniem Wnioskodawcy, przedmiotowe obciążenie – zwrot kosztów opłat za zajęcie pasa drogowego – jako niepodlegające ustawie o VAT winno być dokonane notą obciążeniową.

Spółka nie odsprzedaje wykonawcy żadnego świadczenia, nie wypełnią tą czynnością treści art. 5 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o VAT. Przeniesienie opłaty na inny podmiot nie ma charakteru odsprzedaży świadczenia, jest to tylko i wyłącznie przenoszenie kosztów. Spółka występuje w roli pośrednika i otrzymany zwrot wydatków nie stanowi podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Jest to wyłącznie przenoszenie wydatków zgodnie z treścią zapisów umowy o roboty budowlane. Podatek od towarów i usług jest podatkiem od określonych czynności, a nie samych transferów (płatności pieniężnych) i nie każda płatność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, lecz wyłącznie taka, która stanowi wynagrodzenie za czynność opodatkowaną, co wynika z art. 5 ust. 1 w zw. z art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

W opisanej sytuacji, następuje przeniesienie na wykonawcę kosztów, nie ma natomiast świadczenia ze strony Spółki

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 maca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej „ustawą o VAT” opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się – w myśl art. 8 ust. 1 ustawy o VAT – każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

• przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

• zobowiązanie do powstrzymywania się od dokonywania czynności lub tolerowania czynności lub sytuacji;

• świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu.
  
  

Obowiązujące przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz przepisy wykonawcze do ustawy nie regulują kwestii refakturowania kosztów. Należy więc w tej sytuacji odwołać się do zapisu zawartego w art. 28 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE Nr L 347/1 w sprawie harmonizacji przepisów państw członkowskich, dotyczących podatków obrotowych) – Wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa opodatkowania .(Dz. Urz. UE Nr L 145/1), zgodnie z którym w przypadku, gdy podatnik działając w własnym imieniu, lecz na rachunek innej osoby, uczestniczy w świadczeniu usług, uznaje się, że podatnik ten nabył i wyświadczył te usług. Należy przyjąć, iż refakturowanie polega na zafakturowaniu przez jeden podmiot innemu podmiotowi, odsprzedaży usług bez doliczania marży, a celem jest przeniesienie kosztów przez podmiot refakturujący na podmiot, który danych usług faktycznie korzysta.

„Refaktura” jest więc zwykłą fakturą VAT, tyle że wystawioną przez podmiot pośredniczący pomiędzy właściwym usługodawcą, a rzeczywistym nabywcą tej usługi. W rezultacie więc ostateczne obciążenie spoczywa nie na pierwotnym nabywcy usługi, lecz na jej rzeczywistym użytkowniku. W przedmiotowej sytuacji, opłata za zajęcie pasa nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, gdyż nie jest czynnością wymienioną w art. 5 i 8 ustawy o VAT, wystawienie refaktury nie ma zastosowania. Aby mogła być mowa o opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług musi dojść do świadczenia usług. W przypadku przenoszenia opłat za zajęcie pasa drogowego na Wykonawcę przez Spółkę jako Inwestora nie ma mowy o jakimkolwiek świadczeniu usług w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług na jego rzecz. Dokonując przeniesienia kosztów przedmiotowej opłaty administracyjnej należy zwrócić uwagę, iż po stronie przenoszącego jej koszty nie dochodzi do wykonania świadczenia, o którym stanowi art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Tym samym w opisywanym przypadku nie dochodzi do dokonania sprzedaży opodatkowanej podatkiem VAT, co jest ściśle powiązane z administracyjnym charakterem opłat. Czynność ta, jako niepodlegająca opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług winna być udokumentowana innym dokumentem niż fakturą VAT zarezerwowaną dla dokumentowania czynności z zakresu ustawy o podatku od towarów i usług, np. notą obciążeniową.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 5a ustawy towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 cyt. ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

W myśl art. 8 ust. 2a ww. ustawy, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 ww. ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje zaś całość świadczenia należnego od nabywcy (…).

Należy zauważyć, iż w każdym przypadku, przedmiotem czynności określonej umową jest konkretna usługa, a nie zbiór dowolnie wyodrębnionych w jej ramach usług, czy też części.

W świetle powyższego przepisu, kwota należna obejmuje zarówno świadczenia wykonane przez usługodawcę, jak i świadczenia osób trzecich, jeśli są one wykonywane w związku ze sprzedażą danej usługi, a więc wszystkie elementy kosztów związanych ze świadczeniem usługi, kształtujące cenę, której sprzedawca żąda od nabywcy.

Świadczenia takie stanowią element kalkulacji kosztów w sytuacji, gdy wykonanie usługi uzależnione jest od wcześniejszego wykonania innych usług (pomocniczych), które świadczy bezpośrednio sprzedawca lub nabywa je od innych podmiotów – jest to tzw. świadczenie złożone. Ponadto w przypadku, gdy usługodawca w celu wykonania usługi określonej umową, zmuszony jest ponieść koszty np. zakupu materiałów, energii, czy też wnieść opłaty nierozerwalnie wiążące się z tą usługą, kwota należności również winna być skalkulowana przy uwzględnieniu wszystkich tych elementów. Zatem koszty poniesione w celu wykonania usługi, jako części składające się na końcową kwotę należną, należy opodatkować podatkiem od towarów i usług według stawki właściwej dla usługi, na której wykonanie zawarta została umowa.

Powołany przepis art. 8 ust. 1 ustawy, wskazuje, iż pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności bądź sytuacji. Pojęcie usługi według ustawy o podatku od towarów i usług jest bowiem szersze od definicji usługi w rozumieniu klasyfikacji statystycznych. Przez świadczenie należy zatem rozumieć każde zachowanie się na rzecz innego podmiotu.

Odwołując się do uregulowań dotyczących świadczenia usług należy podkreślić, iż czynność należy uznać za świadczenie usługi podlegającej opodatkowaniu wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności, przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością, a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie. Ponadto należy mieć również na względzie, że ustawa o podatku od towarów i usług zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą towarów w myśl art. 7 cyt. ustawy.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – stosownie do treści art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z powyższego wynika, iż opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania, podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez „podatników” w rozumieniu ustawy i wykonywane są w ramach działalności gospodarczej.

W myśl art. 15 ust. 6 ustawy nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej – (Dz. Urz. UE.L. Nr 347), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże w przypadku, gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Na podstawie § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 73, poz. 392 ze zm.), zwalnia się od podatku czynności związane z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami, wykonywane w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność przez jednostki samorządu terytorialnego, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Wyłączenie organów władzy publicznej i urzędów obsługujących te organy z kategorii podatników podatku od towarów i usług ma charakter wyłącznie podmiotowo –przedmiotowy.

W celu skorzystania przez ww. podmioty z wyłączenia z opodatkowania konieczne jest spełnienie dwóch warunków:

• czynności – co do zasady podlegające opodatkowaniu – muszą być wykonane przez ściśle określone podmioty,

• ponadto czynności te muszą być wykonywane w ramach sprawowanego przez te podmioty władztwa publicznego.
  
  

Należy wyjaśnić, iż zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (t.j. z 2007 r. Dz. U. Nr 19, poz. 115 ze zmianami) organ administracji rządowej lub jednostki samorządu terytorialnego, do którego właściwości należą sprawy z zakresu planowania, budowy, przebudowy, remontu, utrzymania i ochrony dróg, jest zarządcą drogi. Jak stanowi ust. 2 art. 19 ww. ustawy, zarządcami dróg, z zastrzeżeniem ust. 3, 5 i 8, są dla dróg:

1. krajowych – Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad;
2. wojewódzkich – zarząd województwa;
3. powiatowych – zarząd powiatu;
4. gminnych – wójt (burmistrz, prezydent miasta).
   
   

Na podstawie art. 40 ust. 1 ww. ustawy, zajęcie pasa drogowego na cele niezwiązane z budową, przebudową, remontem, utrzymaniem i ochroną dróg wymaga zezwolenia zarządcy drogi, w drodze decyzji administracyjnej. Przepis art. 40 ust. 2 wskazuje, iż zezwolenie, o którym mowa w ust. 1, dotyczy:

1. prowadzenia robót w pasie drogowym;
2. umieszczania w pasie drogowym urządzeń infrastruktury technicznej niezwiązanych z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego;
3. umieszczania w pasie drogowym obiektów budowlanych niezwiązanych z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego oraz reklam;
4. zajęcia pasa drogowego na prawach wyłączności w celach innych niż wymienione w pkt 1–3. Natomiast zgodnie z art. 40 ust. 3 ww. ustawy, za zajęcie pasa drogowego pobiera się opłatę.
   
   

Art. 40 ust. 11 ww. ustawy stanowi, iż opłatę, o której mowa w ust. 3, ustala, w drodze decyzji administracyjnej, właściwy zarządca drogi przy udzielaniu zezwolenia na zajęcie pasa drogi.

Z powyższego wynika, że zarówno udzielenie zezwolenia na zajęcie pasa drogowego, jak i naliczenie opłat za jego zajęcie, stanowią czynności urzędowe wykonywane przez organy administracji publicznej (organ administracji rządowej lub jednostki samorządu terytorialnego) w drodze decyzji administracyjnej.

Należy jednak podkreślić, że w przedmiotowej sprawie nie ma zastosowania przepis art. 15 ust. 6 ustawy bowiem w niniejszej sprawie istotą problemu nie jest kwestia podlegania opodatkowaniu podatkiem VAT czynności wydania przez uprawnione organy władzy publicznej (administracyjne) decyzji zezwalającej na zajęcie pasa drogowego. W niniejszej sprawie przedmiotem interpretacji jest bowiem kwestia obciążenia podwykonawcy kosztami opłaty za zajęcie pasa drogowego (zgodnie z zawartą pomiędzy Wnioskodawcą a podwykonawcą umową), które ponosi Wnioskodawca, występując o wydanie decyzji administracyjnej zezwalającej na zajęcie pasa drogowego.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca realizuje inwestycje w ramach budowy infrastruktury wodno – kanalizacyjnej. W związku z prowadzonymi pracami budowlanymi niejednokrotnie konieczne jest zajęcie kasa drogowego przy budowie. W zakresie prowadzonych inwestycji Spółka korzysta z usług Wykonawców, z którymi zawiera umowy na roboty budowlane. Zobowiązuje w nich Wykonawców do poniesienia kosztów opłat za zajęcie pasa drogowego. Decyzję administracyjną uzyskuje Spółka, która obciąża kosztami opłaty za zajęcie pasa drogowego, zgodnie z warunkami zawartej umowy, Wykonawców inwestycji, wystawiając notę obciążeniową, nie traktując przy tym tej czynności jako opodatkowanej podatkiem od towarów i usług.

Wobec powyższego należy wskazać, iż przeniesienie opłaty przez Wnioskodawcę na rzecz wykonawcy jest świadczeniem, za które Wnioskodawca pobiera kwotę należną w wysokości równej kwocie zapłaconej przez niego opłaty, której wysokość została ustalona w drodze decyzji administracyjnej. Wnioskodawca obciążając kosztami opłaty za zajęcie pasa drogowego wykonawcę przenosi na podmiot świadczący usługę budowlaną poniesiony przez siebie wydatek. Przeniesienie powyższych kosztów jest związane bezpośrednio z usługą świadczoną przez wykonawcę, bowiem brak decyzji administracyjnej zezwalającej na zajęcie pasa drogowego, nie pozwoliłby na wykonanie czynności, do których został zobowiązany. W analizowanym przypadku z wnioskiem o wydanie zezwolenia wystąpił Wnioskodawca, niemniej jednak zauważyć należy, że z wniosku wynika, iż wykonawca zobowiązany jest do ponoszenia kosztów związanych z inwestycją, w tym dotyczących opłat za zajęcie pasa drogowego. Skoro wykonawca zobowiązany został do zwrotu kosztów ponoszonych przez Wnioskodawcę w zakresie opłaty i samodzielnie nie starał się o uzyskanie zezwolenia na zajęcie pasa drogowego, to Wnioskodawca występując z wnioskiem o zezwolenie na zajęcie pasa drogowego działał na rzecz wykonawcy.

Pomiędzy Wnioskodawcą, a wykonawcą istnieje zatem więź o charakterze zobowiązaniowym, która na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług stanowi świadczenie usług za wynagrodzeniem, o których mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Wnioskodawca podejmuje bowiem określone działania, za które zostaje wynagrodzony w wysokości kwoty opłaty za wydanie zezwolenia na zajęcie pasa drogowego, które to wynagrodzenie zostaje wypłacone przez wykonawcę. Opłata, o której mowa w niniejszym wniosku jest wynagrodzeniem za świadczone usługi, które podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, stosownie do art. 5 ust. 1 ustawy. Kwota otrzymana przez Wnioskodawcę będąca równowartością poniesionej opłaty stanowi wynagrodzenie za świadczoną przez Wnioskodawcę na rzecz wykonawcy usługę. Natomiast wykonawca staje się niewątpliwie beneficjentem tej czynności, jest bezpośrednim jej konsumentem, odbiorcą świadczenia odnoszącym korzyść o charakterze majątkowym. A zatem zapłatę dokonaną przez wykonawcę na rzecz Wnioskodawcy będącą równowartością kwoty opłaty za zajęcie pasa drogowego, należy uznać za wynagrodzenie w zamian za podjęte przez Wnioskodawcę czynności celem uzyskania przedmiotowego zezwolenia.

Jak wynika z art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące nabywcy.

Na podstawie delegacji ustawowej zawartej w art. 106 ust. 8 ustawy, Minister Finansów wydał rozporządzenie z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz 360), zwane dalej rozporządzeniem.

Stosownie do § 4 ust. 1 rozporządzenia, zarejestrowani podatnicy jako podatnicy VAT czynni, posiadający numer identyfikacji podatkowej, wystawiają faktury oznaczone wyrazami "FAKTURA VAT".

Wobec powyższego przedmiotowe świadczenie powinno zostać udokumentowane fakturą VAT, którą Wnioskodawca winien wystawić w oparciu o przepisy art. 106 ust. 1 ww. ustawy oraz uregulowania rozdziału 3 ww. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r.

Reasumując, kwotę otrzymaną przez Wnioskodawcę od wykonawcy robót stanowiącą równowartość uprzednio poniesionej opłaty administracyjnej za umieszczenie urządzeń w pasie drogowym należy udokumentować fakturą VAT.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zauważyć należy, iż przedmiotem niniejszej interpretacji była wyłącznie kwestia dokumentowania przeniesienia opłaty administracyjnej za zajęcie pasa drogowego na wykonawcę robót. Przedmiotem niniejszej interpretacji nie była natomiast kwestia podlegania opodatkowaniu podatkiem VAT czynności wydania przez uprawnione organy decyzji zezwalającej na zajęcie pasa drogowego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.