2014.03.21 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB4/415-840/13-5/JK4
z 21 marca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 12 grudnia 2013 r. (data wpływu 16 grudnia 2013 r.) uzupełnione pismem z dnia 6 marca 2014 r. (fax - data nadania 6 marca 2014 r., data wpływu 6 marca 2014 r., za pośrednictwem poczty - data nadania 6 marca 2014 r., data wpływu 10 marca 2014 r.) na wezwanie z dnia 14 lutego 2014 r. Nr IPPB4/415-840/13-2/JK4 (data nadania 17 lutego 2014 r., data odbioru 4 marca 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 grudnia 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 14 lutego 2014 r. Nr IPPB4/415-840/13-2/JK4 (data nadania 17 lutego 2014 r., data odbioru 4 marca 2014 r.) tut. organ wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia przedmiotowego wniosku poprzez uzupełnienie danych o sposobie zwrotu nienależnej opłaty oraz o doprecyzowanie stanu faktycznego.

Pismem z dnia 6 marca 2014 r. (fax - data nadania 6 marca 2014 r., data wpływu 6 marca 2014 r., za pośrednictwem poczty - data nadania 6 marca 2014 r., data wpływu 10 marca 2014 r.) Wnioskodawczyni uzupełniła wniosek w terminie.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni jest osobą niepełnosprawną o II stopniu inwalidztwa z tytułu chorób nowotworowych (rak jajnika - 11-I; rak prawej i lewej piersi - 09-M) - orzeczenie o stopniu niepełnosprawności z dnia 26 czerwca 2013 r. Niepełnosprawność datowana jest od dnia 26 czerwca 2013 r. (data wydania orzeczenia o niepełnosprawności - 29 maja 2013 r.).

W momencie ponoszenia wydatków na zakup 2 szt. biustonoszy profilaktycznych, peruki oraz używania samochodu osobowego stanowiącego własność Wnioskodawczyni na dojazd na rehabilitację, chemioterapię i radioterapię, Wnioskodawczyni była zaliczona do osób niepełnosprawnych zgodnie z wydanym orzeczeniem o niepełnosprawności.

Wydatki na zakup 2 szt. biustonoszy profilaktycznych, peruki oraz używania samochodu osobowego stanowiącego własność Wnioskodawczyni na dojazd na rehabilitację, chemioterapię i radioterapię nie zostały sfinansowane, bądź dofinansowane ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, a także nie zostały zwrócone w jakiejkolwiek formie.

Zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, z których Wnioskodawczyni korzystała są zabiegami ratowania życia. Wnioskodawczyni posiada dokumenty potwierdzające zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych. Wnioskodawczyni posiada również dokumenty stwierdzające zakup 2 szt. biustonoszy profilaktycznych oraz peruki. Używanie biustonosza profilaktycznego oraz peruki związane jest ze stwierdzoną niepełnosprawnością.

Wnioskodawczyni wskazała, że biorąc pod uwagę Jej stan zdrowia lekarz specjalista potwierdzi, że biustonosz profilaktyczny oraz peruka są niezbędne w rehabilitacji oraz ułatwiają wykonywanie czynności życiowych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności.

Należność z tytułu odliczenia od dochodu poniesionych wydatków za zakup 2 szt. biustonoszy profilaktycznych, peruki oraz używania samochodu osobowego stanowiącego własność Wnioskodawczyni dla potrzeb dojazdu na rehabilitację, chemioterapię i radioterapię, zamierza rozliczyć w zeznaniu podatkowym PIT-37 za rok 2013.

Okres podatkowy dotyczący wydatków związanych z zakupem 2 szt. biustonoszy profilaktycznych, peruki oraz używania samochodu osobowego stanowiącego własność Wnioskodawczyni na dojazd na rehabilitację, chemioterapię i radioterapię to termin od dnia 26 czerwca 2013 r. do dnia 31 grudnia 2013 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy istnieje możliwość skorzystania z ulgi leczniczo-rehabilitacyjnej polegającej na odliczeniu od dochodu wydatków poniesionych w związku z:

zakupem 2 szt. biustonoszy profilaktycznych po obustronnej mastektomii (Wnioskodawczyni posiada dowód zakupu),
używania samochodu osobowego dla potrzeb dojazdu do Centrum Onkologii na rehabilitację, chemioterapię i radioterapię w kwocie ogółem 2.280 zł?

Zdaniem Wnioskodawczyni,

Ad. 1.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 w powiązaniu z ust. 7a pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361) odliczeniu od dochodu podlegają wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne. Za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na zakupi naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego.

Wobec powyższego Wnioskodawczyni uważa, że wydatki na zakup biustonoszy należy odjąć od dochodu w zeznaniu podatkowym.

Ad. 2.

Za wydatki rehabilitacyjne podlegające odliczeniu od dochodu zgodnie z art. 26 ust. 7a pkt 14 cytowanej ustawy, uważa się między innymi wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, w wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł.

Wnioskodawczyni uważa, że chemioterapia, radioterapia i rehabilitacja to zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne przy Jej niepełnosprawności, więc wydatki te należy odliczyć od dochodu w zeznaniu podatkowym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z póżn. zm.), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną
lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, natomiast zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b-7g tego artykułu.

W myśl art. 26 ust. 7a pkt 3 ww. ustawy za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego.

Zgodnie z art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6 uważa się wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika, mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną, zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, w wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł.

Wydatki, o których mowa powyżej, zgodnie z art. 26 ust. 7b ww. ustawy, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie. W myśl art. 26 ust. 7c ww. ustawy, w przypadku wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14 nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

wskazać z imienia i nazwiska osoby, które opłacono w związku z pełnieniem przez nie funkcji przewodnika;
okazać certyfikat potwierdzający status psa asystującego;
okazać dokument potwierdzający zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo – rehabilitacyjnych.

Zgodnie z art. 26 ust. 7d ww. ustawy, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

Zgodnie z art. 26 ust. 7f ww. ustawy, ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

I grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
2. znaczny stopień niepełnosprawności,
II grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
1. całkowitą niezdolność do pracy albo
2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.

Odliczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 6, może być dokonane również w przypadku, gdy osoba, której dotyczy wydatek, posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do 31 sierpnia 1997 r. (art. 26 ust. 7g ww. ustawy).

Art. 26 ust. 7 pkt 4 ustawy o podatku od osób fizycznych, stanowi, że wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty - w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni jest osobą niepełnosprawną o II stopniu inwalidztwa z tytułu chorób nowotworowych - orzeczenie o stopniu niepełnosprawności z dnia 26 czerwca 2013 r. Niepełnosprawność datowana jest od dnia 26 czerwca 2013 r. W momencie ponoszenia wydatków na zakup 2 szt. biustonoszy profilaktycznych, peruki oraz używania samochodu osobowego stanowiącego własność Wnioskodawczyni na dojazd na rehabilitację, chemioterapię i radioterapię, Wnioskodawczyni była zaliczona do osób niepełnosprawnych zgodnie z wydanym orzeczeniem o niepełnosprawności.

Wnioskodawczyni wskazała, że faktycznie poniosła w okresie podatkowym wydatki w wysokości 2.280 zł na używanie samochodu osobowego stanowiącego Jej własność dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne oraz że posiada dokumenty potwierdzające zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych. Zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne w Centrum, z których Wnioskodawczyni korzystała są zabiegami ratowania życia.

Używanie biustonosza profilaktycznego oraz peruki związane jest ze stwierdzoną niepełnosprawnością. Wnioskodawczyni posiada ponadto dokumenty stwierdzające zakup 2 szt. biustonoszy profilaktycznych oraz peruki.

Możliwość odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków poniesionych przez Wnioskodawczynię na zakup biustonoszy profilaktycznych należy analizować w oparciu o przepisy art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z tym przepisem, za wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwianiem wykonywania czynności życiowych, uważa się wydatki poniesione na zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego.

Należy stwierdzić, że podatnik w ramach ulgi rehabilitacyjnej może odliczyć od dochodu wyłącznie wydatki na zakup sprzętu, urządzeń indywidualnego przeznaczenia, niezbędnego w rehabilitacji oraz ułatwiającego wykonywanie czynności życiowych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności. Należy przy tym dodać, że określenie ”indywidualny sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne niezbędne w rehabilitacji” oznacza, że można zaliczyć do nich tylko i wyłącznie sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne, mające cechy sprzętu, urządzeń czy narzędzi o charakterze szczególnym (niestandardowym), konieczne w rehabilitacji osoby niepełnosprawnej i ułatwiające tej osobie wykonywanie czynności życiowych, których utrudnienie wykonania wynika z niepełnosprawności. Oznacza to, że taki sprzęt musi posiadać właściwości leczniczo-rehabilitacyjne lub ułatwiać tej osobie, ze względu na jej niepełnosprawność, wykonywanie czynności życiowych.

Z uregulowań zawartych w art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika zatem, że:

pomiędzy rodzajem nabytego sprzętu a rodzajem niepełnosprawności pozostawać musi ścisły związek,
zakupiony sprzęt musi być wykorzystywany (używany) w rehabilitacji oraz służyć przywracaniu sprawności organizmu i ułatwiać wykonywanie czynności życiowych,
cechą zakupionego sprzętu musi być jego indywidualny charakter.

Właściwym do stwierdzenia czy dane urządzenie, sprzęt czy narzędzie jest niezbędne w rehabilitacji oraz czy będzie ułatwiać wykonywanie czynności życiowych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, może być w szczególności lekarz specjalista, który biorąc pod uwagę stan zdrowia konkretnej osoby może ten fakt potwierdzić, np. w wydanym zaświadczeniu.

Biustonosz profilaktyczny po mastektomii spełnia niewątpliwie cechy indywidualności i niezbędności w rehabilitacji, skoro może zostać potwierdzony odpowiednim zaświadczeniem lekarza specjalisty, stwierdzającym, że w przypadku Wnioskodawczyni taki przedmiot jest niezbędny w rehabilitacji oraz ułatwia wykonywanie czynności życiowych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności.

Ponadto, stwierdzić należy, że biustonosz profilaktyczny po mastektomii nie jest dobrem powszechnego użytku, przeznaczonym dla wszystkich osób niezależnie od tego czy są osobami niepełnosprawnymi czy cieszącymi się dobrym zdrowiem. Biustonosz profilaktyczny ten wyróżnia się indywidualnymi cechami, przystosowaniami związanymi z rodzajem niepełnosprawności.

Jeżeli zatem, jak istotnie stwierdza Wnioskodawczyni, zakupione przez Nią biustonosze profilaktyczne po obustronnej mastektomii, związane są ze stwierdzoną niepełnosprawnością, Wnioskodawczyni posiada dokumenty stwierdzające ich zakup oraz lekarz specjalista potwierdzi, że biustonosz profilaktyczny jest niezbędny w rehabilitacji oraz ułatwia
wykonywanie czynności życiowych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, stwierdzić należy, że biustonosze te spełniają wymóg indywidualnego sprzętu i narzędzi niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie Wnioskodawczyni
czynności życiowych stosownie do potrzeb wynikających z Jej niepełnosprawności. Zatem udokumentowane wydatki poniesione na ten zakup mogą zostać zaliczone do wydatków na cele rehabilitacyjne, o których mowa w art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Możliwość skorzystania z odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej, w związku z poniesieniem wydatków na używanie samochodu osobowego celem dojazdu na rehabilitację, chemioterapię i radioterapię należy rozpatrzyć w oparciu o przepis art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do jego treści za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne – w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł.

Z analizy art. 26 ust. 7a pkt 14 powołanej ustawy wynika, że aby skorzystać z możliwości odliczenia od dochodu poniesionych wydatków, związanych z używaniem samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, m.in. należy:

być osobą niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa,
być właścicielem (współwłaścicielem) samochodu osobowego,
używać tego samochodu dla potrzeb związanych z przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne (zlecone przez lekarza),
ponieść z tego tytułu wydatki.

Wydatki poniesione na cele określone w art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy, nie wymagają od podatnika ich dokumentowania. Powyższe nie oznacza jednak, że organ podatkowy weryfikujących zeznanie roczne w zakresie poprawności dokonanych odliczeń, nie ma prawa domagać się od podatnika przedstawienia okoliczności związanych z poniesionymi wydatkami, np. zaświadczenia lekarskiego potwierdzającego korzystanie z niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych przez osobę niepełnosprawną.

Zaznaczyć również należy, że określona w ustawie kwota 2.280 zł jest maksymalną kwotą która może być odliczona tytułem poniesienia ww. wydatków. Użycie przez ustawodawcę, przy określaniu wielkości limitu, wyrażenia „w wysokości nieprzekraczającej kwoty 2.280 zł”(a nie „w wysokości 2.280 zł) wskazuje, że wysokość odliczenia uzależniona jest od intensywności (częstości) używania samochodu.

Wskazany limit 2.280 zł dotyczy tylko i wyłącznie wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego będącego własnością (współwłasnością) osoby niepełnosprawnej związanego z przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Kwota 2.280 zł nie jest bowiem odliczeniem z tytułu bycia osobą niepełnosprawną z I lub II grupą inwalidztwa, lecz z tytułu korzystania z samochodu na dojazdy na niezbędne zabiegi. Kwota ta jest wyłącznie limitem, powyżej którego wydatki poniesione na korzystanie z samochodu nie podlegają odliczeniu.

Zatem, podatnik może odliczyć tylko te wydatki na dojazd, które faktycznie poniósł (do kwoty 2.280 zł), to oznacza, że nie może odliczyć kwoty 2.280 zł, jeżeli poniósł wydatki w kwocie niższej od wyżej wskazanej.

Należy też zwrócić uwagę, że nie wszystkie wydatki dotyczące używania samochodu na przejazdy związane z leczeniem osoby niepełnosprawnej podlegają odliczeniu w ramach powołanego przepisu a tylko te, które są związane z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne zlecone przez lekarza.

Zatem, podatnik, w ramach ww. ulgi rehabilitacyjnej, ma prawo odliczyć od dochodu wydatki z tytułu używania samochodu osobowego, będącego jego własnością bądź współwłasnością, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, o których mowa w art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy, w wysokości
nie przekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł.

Natomiast w ramach tego limitu nie będą mogły być odliczone m.in. wydatki związane z wyjazdami na zabiegi nie spełniające wymogu określonego przez ustawodawcę w treści art. 26 ust. 7a cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czyli nie będące wyjazdami na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji pojęcia „zabieg”, „rehabilitacja” oraz „rehabilitacja lecznicza”. Zgodnie z definicją tych pojęć zawartą w „Słowniku wyrazów obcych” (PWN, Warszawa 1991 r.) oraz „Encyklopedii” PWN, zabieg stanowi interwencję mającą na celu wywołanie określonego skutku, zwykle będącą środkiem zaradczym przeciwdziałającym czemuś (np. skutkom choroby); rehabilitacja jest to przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej poprzez stosowanie odpowiednich zabiegów leczniczych; rehabilitacja lecznicza zaś to połączenie leczenia z postępowaniem usprawniającym, które obejmuje zabiegi fizykoterapeutyczne, wodolecznictwo, światłolecznictwo, elektrolecznictwo, mechanoterapię i kinezyterapię. Istotne znaczenie mogą mieć również zabiegi chirurgiczne zmierzające do przywrócenia organicznych funkcji, zmniejszenia następstw nieodwracalnych zmian lub wyrównanie ich w takim stopniu, aby poszkodowanemu przywrócić jego społecznie przydatną sprawność.

Należy zatem wyraźnie podkreślić, że ostateczne rozstrzygnięcie kwestii czy dany zabieg wchodzi w zakres zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych wykracza poza kompetencje organu podatkowego i należy do właściwego organu, tj. Ministerstwa Zdrowia.

Przyjmując zatem za Wnioskodawczynią, że faktycznie poniosła w okresie podatkowym będącym przedmiotem zapytania, tj. od daty zaliczenia Wnioskodawczyni do osób niepełnosprawnych, zgodnie z wydanym orzeczeniem, wydatki na używanie samochodu osobowego, stanowiącego Jej własność dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, tj. na rehabilitację, chemioterapię i radioterapię do Centrum Onkologii, Wnioskodawczyni może skorzystać z odliczenia faktycznie poniesionych wydatków, w wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł.

Natomiast, jeśli chemioterapia i radioterapia nie są zabiegami leczniczo-rehabilitacyjnymi, wówczas Wnioskodawczyni nie przysługuje odliczenie z tego tytułu.

Podkreślić należy, że tut. organ podatkowy dokonał oceny prawnej stanowiska Wnioskodawczyni w zakresie objętym zadanym pytaniem. W związku z tym nie odniesiono się do możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej z tytułu zakupu peruki, ponieważ zagadnienie to nie było przedmiotem zapytania Wnioskodawczyni.

W niniejszej sprawie zaznaczyć należy, że skorzystanie z ulgi rehabilitacyjnej leży w interesie podatnika, więc to po jego stronie spoczywa obowiązek wykazania, że spełnia przesłanki do zastosowania tej ulgi, a więc również, że zakupiony sprzęt jest niezbędny w rehabilitacji oraz ułatwia wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z orzeczonej niepełnosprawności. Natomiast indywidualna interpretacja przepisów prawa jest jedynie przedstawieniem poglądu organu dotyczącego rozumienia treści przepisów prawa podatkowego i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do określonej sprawy indywidualnej.

Należy jednocześnie dodać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy – Ordynacja podatkowa jest sam przepis prawa.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin