Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/1/415-42/14/MZ
z 16 kwietnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 11 stycznia 2014 r. (data wpływu do Biura – 17 stycznia 2014 r.), uzupełnionym w dniu 31 marca 2014 r., o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów faktycznie poniesionych wydatków na dojazd własnym samochodem do pracy – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 stycznia 2014 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów faktycznie poniesionych wydatków na dojazd własnym samochodem do pracy.

Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, w piśmie z 25 marca 2014 r. znak: IBPB II/1/415-42/14/MZ wezwano do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono w dniu 31 marca 2014 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest zatrudniony na podstawie umowy o pracę w X. Codziennie dojeżdża do pracy z miejsca zamieszkania, tj. Y do miejsca pracy, tj. X, pokonując odległość 38 km w jedną stronę. Ponieważ brak jest komunikacji publicznej miedzy Y a X Wnioskodawca musi dojeżdżać własnym samochodem (pojemność silnika 1995 cm³).

Ryczałtowe koszty uzyskania przychodu przewidziane przez ustawodawcę dla pracujących poza miejscem zamieszkania nie są w stanie pokryć kosztów Wnioskodawcy związanych z dojazdem do pracy. Wnioskodawca nie może też odliczyć faktycznie poniesionych kosztów dojazdu udokumentowanych imiennymi biletami miesięcznymi. W związku z powyższym Wnioskodawca chciałby odliczyć od dochodu faktycznie poniesione koszty na dojazd do pracy własnym samochodem.

Jako przepisy, będące przedmiotem interpretacji, Wnioskodawca wskazał art. 22 ust. 2 i ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy jako udokumentowanie poniesionych kosztów dojazdu Wnioskodawca może dokonać ich wyliczenia, posługując się stawką określoną ustawowo dla używania pojazdów prywatnych dla celów służbowych oraz faktycznie przejechanych kilometrów w każdym dniu, pomnożonych przez ilość dni obecności w pracy?

Wnioskodawca wskazał, iż w jego przypadku wyglądałoby to następująco:

(ilość dni roboczych w roku pomniejszona o dni urlopu, delegacji i innych nieobecności w pracy) x (ilość kilometrów przejechanych dziennie na dojazd do pracy) x (stawka ryczałtu za używanie samochodów prywatnych dla celów służbowych za 1 km dla pojazdów o pojemności powyżej 900 cm3).

Przykładowo:

200 dni x 76 km x 0,8358 = 12 704,16 zł

Według Wnioskodawcy, jego stanowisko jest prawidłowe. Wyliczenie w taki sposób kosztów dojazdu do pracy byłoby zgodne ze stanem faktycznym w jego przypadku, gdyż rzeczywiście takie koszty ponosi.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy źródłem przychodu jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Koszty uzyskania przychodów regulują przepisy rozdziału 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z art. 22 ust. 1 tej ustawy kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie do art. 22 ust. 2 ustawy koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej:

1. wynoszą 111 zł 25 gr miesięcznie, a za rok podatkowy nie więcej niż 1.335 zł, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody z tytułu jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej,
2. nie mogą przekroczyć łącznie 2.002 zł 05 gr za rok podatkowy, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody równocześnie z tytułu więcej niż jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej,
3. wynoszą 139 zł 06 gr miesięcznie, a za rok podatkowy łącznie nie więcej niż 1.668 zł 72 gr, w przypadku gdy miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę,
4. nie mogą przekroczyć łącznie 2.502 zł 56 gr za rok podatkowy, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody równocześnie z tytułu więcej niż jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej, a miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę.
   
   

Przepis art. 22 ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że jeżeli roczne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 2, są niższe od wydatków na dojazd do zakładu lub zakładów pracy środkami transportu autobusowego, kolejowego, promowego lub komunikacji miejskiej, w rocznym rozliczeniu podatku koszty te mogą być przyjęte przez pracownika lub przez płatnika pracownika w wysokości wydatków faktycznie poniesionych, udokumentowanych wyłącznie imiennymi biletami okresowymi.

Sformułowanie zawarte w ww. przepisie wskazuje, że koszty uzyskania przychodów ze stosunku pracy podatnik może przyjąć w wysokości wydatków faktycznie poniesionych tylko wówczas, gdy spełnione są jednocześnie następujące przesłanki:

• wydatki dotyczą dojazdu do zakładu pracy lub zakładów pracy środkami transportu wskazanymi w tym przepisie,
• wydatki zostały faktycznie poniesione przez podatnika i są wyższe od określonych ustawowo kosztów zryczałtowanych,
• wydatki zostały udokumentowane wyłącznie imiennymi biletami okresowymi.
  
  

Z powyższego jednoznacznie wynika, że w faktycznie poniesionej wysokości mogą być uwzględnione wydatki na dojazd do zakładu pracy wyłącznie środkami transportu wymienionymi w przepisie, tj. środkami transportu autobusowego, kolejowego, promowego lub komunikacji miejskiej. Literalne brzmienie art. 22 ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje, że wymienione w nim środki transportu stanowią katalog zamknięty. Nie istnieje zatem możliwość wykazania w rozliczeniu rocznym wydatków w wysokości faktycznie poniesionej na dojazd do zakładu pracy środkami transportu innymi aniżeli wymienione enumeratywnie w powołanym wyżej przepisie, tj. np. własnym samochodem.

Z sytuacji przedstawionej we wniosku wynika, że Wnioskodawca mieszkający na terenie miejscowości Y jest zatrudniony w zakładzie pracy, mającym swoją siedzibę na terenie miejscowości X. Z powodu braku komunikacji publicznej pomiędzy Y a X, Wnioskodawca codziennie dojeżdża do zakładu pracy własnym samochodem i ponosi koszty związane z tym dojazdem. Ryczałtowe koszty uzyskania przychodu przewidziane przez ustawodawcę dla pracujących poza miejscem zamieszkania nie są w stanie pokryć kosztów Wnioskodawcy związanych z dojazdem do pracy. Wnioskodawca chciałby odliczyć od dochodu faktycznie poniesione koszty na dojazd do pracy własnym samochodem.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy prawa należy stwierdzić, że Wnioskodawca nie może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów faktycznie poniesionych wydatków na dojazd własnym samochodem do pracy, ponieważ nie zostały spełnione warunki określone w art. 22 ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Z uwagi na to, że miejsce stałego zamieszkania Wnioskodawcy jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy a Wnioskodawca nie korzysta ze środków transportu, o których mowa w art. 22 ust. 11 cyt. ustawy, lecz dojeżdża do pracy własnym samochodem, przysługują mu koszty uzyskania przychodu ze stosunku pracy w wysokości wynikającej z art. 22 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. To oznacza, że Wnioskodawca nie może w ogóle odliczyć od dochodu kosztów związanych z użytkowaniem własnego samochodu w celu dojazdu do miejsca pracy. Jednocześnie wskazać należy, iż okoliczności, że ryczałtowe koszty uzyskania przychodu nie są w stanie pokryć kosztów Wnioskodawcy związanych z dojazdem do pracy oraz brak możliwości skorzystania przez Wnioskodawcę z odliczenia kosztów dojazdu udokumentowanych imiennymi biletami miesięcznymi, z uwagi na brak komunikacji publicznej pomiędzy miejscem zamieszkania Wnioskodawcy a miejscem jego zakładu pracy, pozostają w przedmiotowej sprawie bez znaczenia.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Niniejsza interpretacja stosownie do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, który stanowi, że Minister Finansów, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną), została wydana wyłącznie dla Wnioskodawcy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.