2014.05.06 - Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP1/443-97/14-4/AW
z 6 maja 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej przedstawione we wniosku z dnia 3 lutego 2014 r. (data wpływu 6 lutego 2014 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego wynikającej z faktury dokumentującej przewłaszczenie samochodów osobowych i ciężarowych oraz do późniejszej modyfikacji kwoty odliczenia na podstawie faktury korygującej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 lutego 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego wynikającej z faktury dokumentującej przewłaszczenie samochodów osobowych i ciężarowych oraz do późniejszej modyfikacji kwoty odliczenia na podstawie faktury korygującej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Jednym z głównych obszarów działalności prowadzonej przez Bank (dalej: „Wnioskodawca” lub „Bank”) jest udzielanie kredytów z przeznaczeniem na zakup samochodów osobowych i ciężarowych. Zdarzeniem, które jest przedmiotem wniosku, są konsekwencje na gruncie podatku od towarów i usług (dalej: „podatek VAT”) procesu rozliczania przewłaszczeń samochodów będących zabezpieczeniem udzielanych kredytów. Bank zamierza stosować taką procedurę również do przewłaszczeń dokonywanych w przyszłości.

Bank udzielając kredytu na zakup samochodu zabezpiecza swoją wierzytelność na przedmiocie kredytowania. W sytuacji, gdy kredytobiorca nie spłaca kredytu, Bank ma prawo przystąpić do egzekucji i przejąć na własność samochód stanowiący zabezpieczenie udzielonego kredytu. W momencie przewłaszczenia faktyczne władztwo nad przedmiotem zabezpieczenia przechodzi na Bank.

Przewłaszczony za niespłacone kredyty majątek stanowią samochody zarówno pierwotnie używane przez kredytobiorcę, jak i takie, które były w posiadaniu kredytobiorców z przeznaczeniem do dalszej sprzedaży. Przewłaszczane przez Bank samochody nadają się (w aktualnym stanie lub po naprawie) do dalszego użytkowania. Samochody te są wyceniane przez rzeczoznawcę majątkowego lub wewnętrznie przez Bank i wystawiane na sprzedaż. Bank nie użytkuje tych samochodów w toku swojej działalności gospodarczej ani nie dokonuje ich amortyzacji.

Przewłaszczenia następują zarówno od osób fizycznych niebędących podatnikami podatku VAT ani podatnikami podatku od wartości dodanej, jak i od podmiotów posiadających taki status.

W przypadku przewłaszczenia od osób fizycznych niebędących podatnikami podatku VAT ani podatnikami podatku od wartości dodanej, Bank nie otrzymuje faktury VAT dokumentującej przewłaszczenie majątku. Wartość przewłaszczanego majątku określana jest roboczo (na potrzeby organizowanego przetargu) w kwocie wynikającej z wyceny rzeczoznawcy lub samodzielnej wyceny wykonanej wewnętrznie przez Bank. Niemniej jednak, na poczet kredytu (jako faktyczna cena płacona przez Bank za przewłaszczenie samochodu) zaliczana jest kwota uzyskana przez Bank z jego sprzedaży.

Natomiast w przypadku podmiotów posiadających status podatników podatku VAT lub podatku od wartości dodanej, przewłaszczaniu może towarzyszyć wystawiana przez kredytobiorcę faktura VAT, określająca wartość przejmowanego majątku. W zdecydowanej większości przypadków tak określona kwota odbiega od wartości majątku wynikającej z późniejszej wyceny dokonanej przez rzeczoznawcę lub wewnętrznie przez Bank, jak również od ostatecznej ceny sprzedaży samochodu przez Bank.

Pomiędzy przewłaszczeniem samochodu przez Bank, a jego sprzedażą upływa znaczny okres czasu (najczęściej około 1-2 miesięcy).

W praktyce, z uwagi na wskazany powyżej upływ czasu, co do zasady kwota uzyskana ze sprzedaży przewłaszczonego samochodu odbiega od jego wartości wynikającej z wyceny dokonanej przez rzeczoznawcę majątkowego/z

wewnętrznej wyceny Banku i/lub od kwoty wykazanej przez kredytobiorcę na fakturze. W takim przypadku, może zdarzyć się sytuacja, w której kredytobiorca dokona korekty wystawionej pierwotnie faktury wskazującej wartość przedmiotu przewłaszczenia do wysokości kwoty faktycznie uzyskanej przez Bank ze sprzedaży.

Sprzedaż samochodów dokonywana jest w ramach prowadzonej przez Bank działalności gospodarczej i podlega opodatkowaniu podatkiem VAT według stawki 23%. Cena sprzedaży samochodów ustalana jest w drodze przetargu. Może się ona różnić zarówno od wartości niespłaconego zadłużenia, na pokrycie, którego przewłaszczany jest samochód, jak również od wartości samochodu wynikającej z wcześniejszej wyceny rzeczoznawcy lub wyceny dokonanej wewnętrznie przez Bank.

Środki uzyskane ze sprzedaży przewłaszczonych samochodów nie stanowią dla Wnioskodawcy przychodu, lecz są rozliczane zgodnie z umową przewłaszczenia i kredytu, tj. są zaliczane na poczet spłaty kredytów, dla których samochody te stanowiły zabezpieczenie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Bank ma prawo do pełnego odliczenia podatku VAT wykazanego na fakturze otrzymanej z tytułu przewłaszczenia samochodów osobowych i ciężarowych, jeżeli dalsza ich sprzedaż jest opodatkowana stawką 23% oraz do późniejszej modyfikacji kwoty odliczenia na podstawie faktury korygującej, jeżeli zostanie ona w przyszłości wystawiona przez kredytobiorcę?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 86 ust. 1 Ustawy VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Stosownie jednak do art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym (Dz.U. Nr 247, poz. 1652, dalej: ,,Ustawa nowelizująca”) w okresie od 1 stycznia 2011 r. do 31 grudnia 2013 r. w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2 ustawy zmienianej w art. 1, stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca – nie więcej jednak niż 6.000 zł.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 pkt 7 lit. a Ustawy nowelizującej, powyższych ograniczeń nie stosuje się jednak do przypadków, gdy przedmiotem działalności podatnika jest odsprzedaż tych samochodów (pojazdów).

W pierwszej kolejności Wnioskodawca wskazuje, że – w jego ocenie – określenie „przedmiot działalności podatnika” nie odnosi się wyłącznie do działalności głównej podatnika, ale dotyczy również czynności wykonywanych w ramach prowadzonej przez niego pobocznej działalności gospodarczej. W ocenie Wnioskodawcy, niezależnie od tego, czy sprzedaż samochodów mieści się w podstawowym (statutowym) zakresie prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, czy też prowadzona jest równolegle do podstawowej działalności podatnika, stanowi ona przedmiot działalności podatnika w rozumieniu art. 3 ust. 2 pkt 7 lit. a Ustawy nowelizującej.

Takie stanowisko znajduje odzwierciedlenie m.in. w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 19 kwietnia 2013 r., sygn. IPPP1/443-99/13-2/JL, w której organ wypowiedział się następująco: „pomimo braku w umowie Spółki wyraźnego wskazania możliwości wykonywania działalności polegającej na sprzedaży hurtowej i detalicznej samochodów osobowych i furgonetek, [Spółka – dop. Wnioskodawcy] rzeczywiście będzie prowadzić działalność w tym zakresie. (...) Spółce będzie przysługiwać prawo do odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego”. Wnioskodawca przy tym podkreśla, że powyższa interpretacja wydana została w odniesieniu do podatnika, którego główną działalność stanowiło wytwarzanie i sprzedaż artykułów mleczarskich, a zatem działalność bardzo odległa od sprzedaży samochodów.

Niezależnie od powyższego, zdaniem Wnioskodawcy, wykładnia językowa przepisu art. 3 ust. 2 pkt 7 lit. a Ustawy nowelizującej prowadzi do wniosku, że użyte w nim sformułowanie „przedmiotem działalności podatnika” w zestawieniu z dalszą częścią zdania w brzmieniu „jest odprzedaż tych samochodów (pojazdów)” nie oznacza przedmiotu działalności w sensie generalnym (formalnym), lecz w kontekście zadysponowania konkretnym samochodem w ściśle określony sposób. Mówiąc o przedmiocie działalności podatnika, przepis ten wiąże go jednocześnie z odprzedażą konkretnych samochodów osobowych poprzez użycie wyrazu „tych”, przy czym ich odprzedaż jest jedyną okolicznością wymienioną w tym przepisie, która uzasadnia jego zastosowanie.

Na takie rozumienie powyższego przepisu wskazał m.in. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 6 maja 2011 r., sygn. ILPP1/443-184/11-4/MK, w której wypowiedział się następująco: „Z opisanego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku VAT i prowadzi działalność gospodarczą, dla której przeważającym rodzajem działalności są roboty budowlane. Jednocześnie Zainteresowany, pomimo braku wpisu do KRS w zakresie działalności pod numerem PKD 45.11.Z, tj. sprzedaży hurtowej i detalicznej samochodów osobowych i furgonetek, działalność taką rzeczywiście prowadzi. (...) Nabycie samochodów następuje jedynie w celu ich późniejszego zbycia w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy. (...) Mając na względzie powołane przepisy prawa oraz przedstawiony stan faktyczny należy stwierdzić, że jeżeli z posiadanych przez Wnioskodawcę dokumentów wynika, że faktycznie prowadzi on działalność gospodarczą w zakresie odprzedaży samochodów, a pojazdy, o których mowa we wniosku zostały nabyte w celu wykorzystania ich do tej czynności, to Zainteresowanemu – na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, w związku z art. 3 ust. 2 pkt 7 lit. a ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym – przysługuje pełne prawo do odliczenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od zakupu tych samochodów (osobowych i furgonetek). Nie można bowiem pozbawić podatnika prawa do pełnego odliczenia podatku naliczonego z tego tylko względu, iż nie dopełnił obowiązku formalnego, związanego z rejestracją”.

Ponadto, należy wskazać, iż przy analizie ww. przepisu Ustawy nowelizującej konieczne jest uwzględnienie, że została ona uchwalona po udzieleniu przez Radę Unii Europejskiej zgody na ograniczenie prawa do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu określonej kategorii pojazdów, na podstawie decyzji wykonawczej z 27 września 2010 r., upoważniającej Polskę do wprowadzenia szczególnego środka stanowiącego odstępstwo od art. 26 ust. 1 lit. a i art. 168 Dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. UE L 265/24; dalej: „Decyzja”).

Zgodnie z art. 1 powyższej Decyzji, w ramach odstępstwa od art. 168 dyrektywy 2006/112/WE Polska została uprawniona do ograniczenia do 60% prawa do odliczenia podatku VAT należnego z tytułu zakupu, wewnątrzwspólnotowego nabycia, przywozu, wynajmu lub leasingu pojazdów silnikowych innych niż pojazdy osobowe, do maksymalnej kwoty 6.000 PLN. Stosownie do art. 2 lit. a Decyzji artykuł 1 nie ma zastosowania do pojazdów zakupionych w celu odsprzedaży, wynajmu lub leasingu.

Zestawienie i porównanie art. 3 ust. 2 pkt 7 lit. a Ustawy nowelizującej i art. 2 lit. a Decyzji prowadzi do wniosku, że polski ustawodawca realizując upoważnienie zawarte w Decyzji naruszył jego granice. W treści decyzji wskazano bowiem, że ograniczenie nie ma zastosowania do pojazdów zakupionych „w celu odsprzedaży (...)”. Z kolei w ustawie nowelizującej wprowadzono zapis, że ograniczenie nie dotyczy przypadków, gdy przedmiotem działalności podatnika jest odprzedaż tych samochodów (pojazdów). W ocenie Wnioskodawcy, zakres pojęcia „pojazd zakupiony w celu odsprzedaży” jest natomiast niewątpliwie szerszy niż zakres zwrotu „gdy przedmiotem działalności podatnika jest odprzedaż tych samochodów (pojazdów)”. W ocenie Wnioskodawcy, powyższa analiza prowadzi do wniosku, że o zastosowaniu ograniczenia prawa do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu określonej kategorii pojazdów lub jego braku powinien zatem decydować cel nabycia pojazdu (tj. czy został on nabyty w celu odprzedaży, czy też nie), a nie przedmiot prowadzonej przez podatnika dokonującego nabycia działalności. Tym samym, sam fakt, że Wnioskodawca dokonuje przewłaszczenia samochodów stanowiących zabezpieczenie kredytów celem ich dalszej odprzedaży powinien przesądzać o możliwości pełnego odliczenia podatku naliczonego przy ich przewłaszczeniu.

Takie stanowisko znajduje potwierdzenie m.in. w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjny w Gdańsku z 17 kwietnia 2013 r., sygn. akt I SA/Gd 383/13, w którym sąd orzekł następująco: „Zestawienie i porównanie art. 3 ust. 2 pkt 7 lit. a ustawy nowelizującej i art. 2 lit. a decyzji prowadzi do wniosku, iż polski ustawodawca realizując upoważnienia zawarte w decyzji Rady UE naruszył granice tego upoważnienia. W treści decyzji znalazł się bowiem jasny zapis, iż ograniczenie nie ma zastosowania do pojazdów zakupionych „w celu odsprzedaży (...)”. Tymczasem w ustawie nowelizującej znalazł się zapis, iż ograniczenie nie dotyczy przypadków, gdy przedmiotem działalności podatnika jest odprzedaż tych samochodów (pojazdów). Nie może budzić wątpliwości, że zakres pojęcia „pojazd zakupiony w celu odsprzedaży” jest szerszy aniżeli zwrotu „gdy przedmiotem działalności podatnika jest odprzedaż tych samochodów (pojazdów)”. Nie można więc w ocenie Sądu odczytywać art. 3 ust. 2 pkt 7 lit. a ustawy nowelizującej w oderwaniu od postanowień decyzji uprawniającej Rzeczpospolitą Polską do wprowadzenia ograniczeń w odliczaniu podatku naliczonego, w oparciu jedynie o wykładnię językową. To z kolei prowadzi do wniosku, że interpretacja budzącego między stronami kontrowersje przepisu, w taki sposób, iż ograniczenie nie dotyczy tylko podatników, których przedmiotem działalności jest odprzedaż samochodów jest nieuprawniona. W ocenie Sądu z decyzji wynika, że ograniczenie odliczenia jest wyłączone ze względu na cel, jakim kierował się podatnik przy zakupie samochodu, a nie ze względu na charakter, przedmiot, rodzaj prowadzonej działalności. Żadna z tych kategorii nie została bowiem zamieszczona w art. 2 lit. a decyzji”.

Tym samym, w ocenie Wnioskodawcy, jeżeli przewłaszczone samochody (zarówno osobowe, jak i ciężarowe) zostały nabyte w celu ich dalszej odsprzedaży, opodatkowanej podatkiem VAT według stawki 23%, to Bankowi przysługuje prawo do pełnego odliczenia podatku VAT od ich nabycia. Zastosowania w takim przypadku nie znajdują bowiem przepisy Ustawy nowelizującej, które ograniczałyby to prawo w odniesieniu do samochodów osobowych. Natomiast w odniesieniu do samochodów ciężarowych przepisy Ustawy VAT nie zawierają przepisów szczególnych, które ograniczałyby prawo do odliczenia VAT od ich nabycia.

Wnioskodawca również zauważa, że od 1 stycznia 2014 r. przepisy ograniczające możliwość odliczenia podatku VAT od nabycia samochodów osobowych zostaną przeniesione z Ustawy nowelizującej do art. 86a Ustawy VAT. Niemniej jednak, z uwagi na przyszłe brzmienie art. 86a ust. 3 Ustawy VAT, obowiązujące od 1 stycznia 2014 r., Wnioskodawcy po 31 grudnia 2013 r. nadal będzie przysługiwało pełne prawo do odliczenia VAT od przewłaszczonych samochodów zarówno osobowych, jak i ciężarowych.

Zgodnie bowiem z brzmieniem art. 86a ust. 3 Ustawy VAT, który będzie obowiązywał od 1 stycznia 2014 r., ograniczenia w odliczaniu podatku naliczonego do 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca (nie więcej jednak niż 6.000 zł) nie będzie dotyczyć przypadków, gdy odprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie tych samochodów (pojazdów) na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innych umów o podobnym charakterze stanowić będzie przedmiot działalności podatnika. Brzmienie przepisów dot. ograniczenia prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z nabyciem niektórych pojazdów pozostanie zatem niezmienione.

Dodatkowo, Bank prosi o potwierdzenie, że w konsekwencji przyjęcia powyższego podejścia, uprawniającego Bank do odliczenia całości kwoty podatku naliczonego z tytułu przewłaszczenia samochodów w celu ich dalszej odsprzedaży, w przypadku przewłaszczenia samochodów od podatników podatku VAT lub podatników podatku od wartości dodanej, Bank ma prawo do:

odliczenia kwoty wykazanej na fakturze sprzedażowej otrzymanej od kredytobiorcy w momencie przewłaszczenia;
późniejszej modyfikacji kwoty odliczenia na podstawie faktury korygującej, jeżeli kredytobiorca dokona korekty wystawionej pierwotnie faktury wskazującej wartość przedmiotu przewłaszczenia do wysokości kwoty faktycznie uzyskanej przez Bank ze sprzedaży (kwoty odpowiadającej kwocie zaliczonej na poczet niespłaconego kredytu).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących od dnia 1 stycznia 2014 r. oraz od dnia 1 kwietnia 2014 r., gdyż we wniosku z dnia 3 lutego 2014 r. (data wpływu 6 lutego 2014 r.) Wnioskodawca zaznaczył, że dotyczy on zarówno stanu faktycznego, jak i zdarzenia przyszłego.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

nabycia towarów i usług,
dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Jak wynika z ww. przepisów, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest bezpośredni i bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi.

Ustawodawca stworzył zatem podatnikom prawo do odliczenia podatku naliczonego w określonych terminach, pod warunkiem spełnienia przez nich zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, m.in. tego że zakupy towarów i usług będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.

Z dniem 1 stycznia 2014 r. wszedł w życie art. 86a ustawy, który został dodany ustawą z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym (Dz.U. Nr 247, poz. 1652 ze zm.).

W myśl art. 86a ust. 1 ustawy, w przypadku nabycia:

samochodów osobowych,
innych niż samochody osobowe pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony

- kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca – nie więcej jednak niż 6.000 zł.

W świetle tego przepisu możliwość odliczenia całości podatku od nabycia samochodu nie będącego samochodem osobowym lub pojazdu samochodowego występuje w przypadku, gdy dopuszczalna masa całkowita takiego samochodu lub pojazdu samochodowego przekracza 3,5 tony.

Od tej zasady występuje szereg wyjątków, wymienionych w art. 86a ust. 2 ustawy, który stanowi, że przepis ust. 1 pkt 2 nie dotyczy:

pojazdów samochodowych mających jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą, klasyfikowanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van;
pojazdów samochodowych mających więcej niż jeden rząd siedzeń, które oddzielone są od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą i u których długość części przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona po podłodze od najdalej wysuniętego punktu podłogi pozwalającego postawić pionową ścianę lub trwałą przegrodę pomiędzy podłogą a sufitem do tylnej krawędzi podłogi, przekracza 50% długości pojazdu; dla obliczenia proporcji, o której mowa w zdaniu poprzednim, długość pojazdu stanowi odległość pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a tylną krawędzią podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona w linii poziomej wzdłuż pojazdu pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a punktem wyprowadzonym w pionie od tylnej krawędzi podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków;
pojazdów samochodowych, które mają otwartą część przeznaczoną do przewozu ładunków;
pojazdów samochodowych, które posiadają kabinę kierowcy i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu;
pojazdów specjalnych - jeżeli z dokumentów wydanych zgodnie z przepisami prawa o ruchu drogowym wynika, że jest to pojazd specjalny;
pojazdów samochodowych innych niż wymienione w pkt 1-5, w których liczba miejsc (siedzeń) łącznie z miejscem dla kierowcy wynosi:
1. 1 – jeżeli dopuszczalna ładowność jest równa lub większa niż 425 kg,
2. 2 – jeżeli dopuszczalna ładowność jest równa lub większa niż 493 kg,
3. 3 lub więcej – jeżeli dopuszczalna ładowność jest równa lub większa niż 500 kg;
pojazdów samochodowych konstrukcyjnie przeznaczonych do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą – jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie.

Przepis ust. 1 nie dotyczy przypadków, gdy odprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie tych samochodów (pojazdów) na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innych umów o podobnym charakterze stanowi przedmiot działalności podatnika – art. 86a ust. 3 ustawy.

Z powołanych wyżej uregulowań wynika, że – co do zasady – w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony wykorzystywanych na potrzeby działalności gospodarczej, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w ograniczonej wysokości. Ustawodawca przewidział od tej zasady wyjątki, które wymienione zostały w ww. art. 86a ust. 2 ustawy.

Natomiast ograniczone prawo nie ma zastosowania w przypadkach, o których mowa w art. 86a ust. 3 ustawy, tj. w przypadkach gdy nabywane lub użytkowane na podstawie np. umowy leasingu samochody i pojazdy, jako przedmiot działalności podatnika, są odprzedawane lub oddane w odpłatne używanie na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innych umów o podobnym charakterze.

Stąd też w art. 86a ust. 3 ustawy określono wyłączenia z ograniczenia, o którym mowa w art. 86a ust. 1 ustawy, poprzez określenie rodzajów działalności, wskazujących, że nabyte samochody (pojazdy) mają w całości służyć tej działalności podatnika.

Należy podkreślić, że użyte w zacytowanych przepisach sformułowanie „przedmiotem działalności podatnika” w zestawieniu ze zwrotem w brzmieniu „jest odprzedaż tych samochodów (pojazdów)” nie oznacza przedmiotu działalności w sensie generalnym, lecz w kontekście zadysponowania konkretnym samochodem w ściśle określony sposób. Mówiąc o przedmiocie działalności podatnika, przepisy te wiążą go jednocześnie z odprzedażą konkretnych samochodów poprzez użycie wyrazu „tych”. Zatem sam fakt prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie handlu samochodami, nie jest wystarczającą przesłanką, pozwalającą na odliczenie pełnej kwoty podatku naliczonego z tytułu nabycia ww. samochodów i pojazdów. Do nabycia takiego uprawnienia konieczne jest równoczesne przeznaczenie danego, konkretnego samochodu do odprzedaży, jak również oddanie samochodu w odpłatne używanie na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innych umów o podobnym charakterze.

Ponadto należy wskazać, że od dnia 1 kwietnia 2014 r. obowiązuje art. 2 pkt 34 ustawy, który stanowi, że przez pojazdy samochodowe rozumie się pojazdy samochodowe w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony.

I tak, zgodnie z art. 2 pkt 33 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo ruchu drogowym (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 1137 ze zm.), przez pojazd samochodowy rozumie się pojazd silnikowy, którego konstrukcja umożliwia jazdę z prędkością przekraczającą 25 km/h; określenie to nie obejmuje ciągnika rolniczego.

Również z dniem 1 kwietnia 2014 r. art. 86a ustawy został zmieniony ustawą z dnia 7 lutego 2014 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 312).

Na mocy art. 86a ust. 1 ustawy, w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku:

wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika;
należnego z tytułu:
1. świadczenia usług, dla którego zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 podatnikiem jest ich usługobiorca,
2. dostawy towarów, dla której zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 podatnikiem jest ich nabywca,
3. wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów;
należnego, w przypadku, o którym mowa w art. 33a;
wynikającej z otrzymanego dokumentu celnego, deklaracji importowej w przypadku, o którym mowa w art. 33b, oraz z decyzji, o których mowa w art. 33 ust. 2 i 3 oraz art. 34.

Wskazuje się, że konstrukcja pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony sprawia, że są one co do zasady wykorzystywane nie tylko do prowadzenia działalności gospodarczej, ale również na cele prywatne.

Wobec tego ww. pojazdy są wykorzystywane w celach „mieszanych” (tj. zarówno do celów związanych z działalnością gospodarczą, jak i do celów niezwiązanych z tą działalnością), co oznacza, że średnio są one wykorzystywane w 50% w działalności gospodarczej, a w pozostałej części są przeznaczone do celów użytku prywatnego.

Przyjęcie założenia, że omawiane pojazdy są wykorzystywane w 50% w prowadzonej działalności gospodarczej oznacza, że podatek naliczony w odniesieniu do wydatków związanych z tymi pojazdami przysługuje do odliczenia jedynie w wysokości 50% kwoty podatku:

wynikającego z faktury otrzymanej przez podatnika,
należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, importu usług oraz dostawy, dla której podatnikiem jest nabywca,
należnego z tytułu importu towarów, objętych procedurą uproszczoną,
wynikającego z dokumentu celnego, deklaracji importowej oraz decyzji wydawanych przez naczelnika urzędu celnego.

Zatem zgodnie z nowymi regulacjami podatnikowi przysługiwać będzie ograniczone do 50% prawo do odliczenia podatku w odniesieniu do wszystkich wydatków związanych z pojazdami samochodowymi przeznaczonymi do użytku „mieszanego”.

Dla celów stosowania tego ograniczenia za wykorzystywanie „mieszane” należy rozumieć, że w odniesieniu do pojazdu wykorzystywanego w działalności gospodarczej istnieje możliwość jego użycia również do celów niezwiązanych z tą działalnością np. do celów prywatnych. Wystarczy przy tym możliwość nawet tylko jednorazowego użycia pojazdu do celów prywatnych, aby uznać, że pojazd może być wykorzystywany w sposób „mieszany”. Nie jest przy tym istotny moment, w którym użycie to ma miejsce podczas całego okresu użytkowania przez podatnika danego pojazdu, żeby uznać ten pojazd za wykorzystywany do celów „mieszanych”.

Ponadto zgodnie z art. 86a ust. 2 ustawy, do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące:

nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów oraz nabycia lub importu ich części składowych;
używania tych pojazdów na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, związane z tą umową, inne niż wymienione w pkt 3;
nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów.

W świetle art. 86a ust. 3 ustawy, przepis ust. 1 nie ma zastosowania:

w przypadku gdy pojazdy samochodowe są:
1. wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika lub
2. konstrukcyjnie przeznaczone do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą, jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
do towarów montowanych w pojazdach samochodowych i do związanych z tymi towarami usług montażu, naprawy i konserwacji, jeżeli przeznaczenie tych towarów wskazuje obiektywnie na możliwość ich wykorzystywania wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.

W myśl art. 86a ust. 4 ustawy, pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub
konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne.

Warunku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu – stosownie do art. 86a ust. 5 ustawy – nie stosuje się w przypadku pojazdów samochodowych:

przeznaczonych wyłącznie do:
1. odprzedaży,
2. sprzedaży, w przypadku pojazdów wytworzonych przez podatnika,
3. oddania w odpłatne używanie na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze
- jeżeli odprzedaż, sprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie tych pojazdów stanowi przedmiot działalności podatnika;
w odniesieniu do których:
1. kwotę podatku naliczonego od wydatków z nimi związanych podatnik oblicza zgodnie z ust. 1 lub
2. podatnikowi nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od wydatków z nimi związanych.

Ewidencja przebiegu pojazdu jest prowadzona od dnia rozpoczęcia wykorzystywania pojazdu samochodowego wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika do dnia zakończenia wykorzystywania tego pojazdu wyłącznie do tej działalności (art. 86a ust. 6 ustawy).

Zaznacza się, że od dnia 1 kwietnia 2014 r. podatnikowi przysługuje odliczenie pełnej kwoty podatku naliczonego od wydatków, tj.

związanych z pojazdami samochodowymi wykorzystywanymi przez podatnika wyłącznie do działalności gospodarczej,
związanych z pojazdami samochodowymi konstrukcyjnie przeznaczonymi do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą (jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów o ruchu drogowym będzie wynikało takie przeznaczenie),
dotyczących nabycia towarów montowanych w pojazdach samochodowych i związanych z nimi usług montażu, naprawy i konserwacji, jeżeli przeznaczenie tych towarów będzie wskazywało obiektywnie na możliwość ich wykorzystywania wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.

Warunkiem odliczenia całego VAT będzie oczywiście istnienie związku wydatku z czynnościami opodatkowanymi.

Pojazdy będą uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika w przypadku gdy:

sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez podatnika zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą, lub
konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne.

Zaznacza się, że użycie w art. 86a ust. 5 ustawy, obowiązującego od dnia 1 kwietnia 2014 r., wyrazu „wyłącznie” wskazuje, że zwolnienie z obowiązku prowadzenia ewidencji nie obejmuje sytuacji, gdy pojazdy są wykorzystywane – choćby przejściowo – do innych celów (np. jazda próbna, użytek służbowy podatnika itp.). Zatem w odniesieniu do pojazdu, który np. jest przeznaczony do odprzedaży, ale przed jej dokonaniem jest wykorzystywany przez podatnika jako pojazd demonstracyjny, nie może być zastosowane zwolnienie z obowiązku prowadzenia ewidencji. Ewidencja dla tego rodzaju pojazdów (jeśli jest to pojazd obiektywnie wykorzystywany wyłącznie w działalności gospodarczej) musi być prowadzona i powinna zawierać powyżej wskazane elementy.

W konsekwencji należy stwierdzić, że w sytuacji, gdy podatnik w ramach prowadzonej działalności nabędzie pojazd samochodowy wyłącznie w celu odsprzedaży, to zgodnie z obowiązującymi od dnia 1 kwietnia 2014 r. przepisami ustawy nie ma obowiązku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu i przysługuje mu prawo do odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego.

Z treści wniosku wynika, że jednym z głównych obszarów działalności prowadzonej przez Wnioskodawcę jest udzielanie kredytów z przeznaczeniem na zakup samochodów osobowych i ciężarowych. Bank udzielając kredytu na zakup samochodu zabezpiecza swoją wierzytelność na przedmiocie kredytowania. W sytuacji, gdy kredytobiorca nie spłaca kredytu, Bank ma prawo przystąpić do egzekucji i przejąć na własność samochód stanowiący zabezpieczenie udzielonego kredytu. W momencie przewłaszczenia faktyczne władztwo nad przedmiotem zabezpieczenia przechodzi na Bank.

Przewłaszczane przez Bank samochody nadają się (w aktualnym stanie lub po naprawie) do dalszego użytkowania. Samochody te są wyceniane przez rzeczoznawcę majątkowego lub wewnętrznie przez Bank i wystawiane na sprzedaż. Bank nie użytkuje tych samochodów w toku swojej działalności gospodarczej ani nie dokonuje ich amortyzacji.

Przewłaszczenia następują zarówno od osób fizycznych niebędących podatnikami podatku VAT ani podatnikami podatku od wartości dodanej, jak i od podmiotów posiadających taki status. Pomiędzy przewłaszczeniem samochodu przez Bank, a jego sprzedażą upływa znaczny okres czasu (najczęściej około 1-2 miesięcy).

W analizowanej sprawie wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą prawa do odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego wynikającej z faktury dokumentującej przewłaszczenie samochodów osobowych i ciężarowych oraz do późniejszej modyfikacji kwoty odliczenia na podstawie faktury korygującej.

Powyższe przepisy wskazują, że przedsiębiorca ma prawo do pełnego odliczania (100%) VAT naliczonego od nabywanych samochodów/pojazdów samochodowych, w sytuacji gdy jego działalność polega na ich dalszej odsprzedaży, z zastrzeżeniem, że pojęcie „odprzedaż stanowi przedmiot działalności podatnika”, odnosi się do rzeczywiście wykonywanej działalności, a nie jedynie działalności formalnej.

W świetle powyższych regulacji prawnych oraz odnosząc się do opisu sprawy należy stwierdzić, że Wnioskodawca ma/będzie miał prawo do odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego wynikającej z faktur dokumentujących przewłaszczenie samochodów osobowych i ciężarowych oraz do późniejszej modyfikacji kwoty odliczenia na podstawie faktury korygującej.

Powyższe wynika z faktu, że nabyte przez Wnioskodawcę w drodze przewłaszczenia samochody przeznaczane są – jak wynika z treści wniosku – do odsprzedaży. Ponadto Zainteresowany wskazał, że sprzedaż samochodów dokonywana jest w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej i jest opodatkowana podatkiem VAT w wysokości 23%. Mając na uwadze, że zamiar odsprzedaży ww. samochodów wynika już z okoliczności towarzyszących ich nabyciu, Wnioskodawcy przysługuje/będzie przysługiwało pełne prawo do odliczenia podatku naliczonego, z uwzględnieniem ograniczeń wynikających z art. 88 ustawy.

Podsumowując, Wnioskodawca ma/będzie miał prawo do pełnego odliczenia podatku VAT wykazanego na fakturze otrzymanej z tytułu przewłaszczenia samochodów osobowych i ciężarowych.

Ponadto z pytania wynika, że Wnioskodawca może w przyszłości dokonywać korekty kwoty podatku naliczonego na podstawie faktury korygującej.

Wobec tego wskazuje się, że zgodnie z art. 29a ust. 13 ustawy, w przypadkach, o których mowa w ust. 10 pkt 1-3, obniżenia podstawy opodatkowania, w stosunku do podstawy określonej w wystawionej fakturze z wykazanym podatkiem, dokonuje się pod warunkiem posiadania przez podatnika, uzyskanego przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, w którym nabywca towaru lub usługobiorca otrzymał fakturę korygującą, potwierdzenia otrzymania faktury korygującej przez nabywcę towaru lub usługobiorcę, dla którego wystawiono fakturę. Uzyskanie potwierdzenia otrzymania przez nabywcę towaru lub usługobiorcę faktury korygującej po terminie złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy uprawnia podatnika do uwzględnienia faktury korygującej za okres rozliczeniowy, w którym potwierdzenie to uzyskano.

Przepis ust. 13 stosuje się odpowiednio w przypadku stwierdzenia pomyłki w kwocie podatku na fakturze i wystawienia faktury korygującej do faktury, w której wykazano kwotę podatku wyższą niż należna (art. 29a ust. 14 ustawy).

Na mocy art. 29a ust. 15 ustawy, warunku posiadania przez podatnika potwierdzenia otrzymania faktury korygującej przez nabywcę towaru lub usługobiorcę nie stosuje się w przypadku:

eksportu towarów i wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów;
dostawy towarów i świadczenia usług, dla których miejsce opodatkowania znajduje się poza terytorium kraju;
sprzedaży: energii elektrycznej, cieplnej lub chłodniczej, gazu przewodowego, usług telekomunikacyjnych i radiokomunikacyjnych oraz usług wymienionych w poz. 140-153, 174 i 175 załącznika nr 3 do ustawy;
gdy podatnik nie uzyskał potwierdzenia mimo udokumentowanej próby doręczenia faktury korygującej i z posiadanej dokumentacji wynika, że nabywca towaru lub usługobiorca wie, że transakcja została zrealizowana zgodnie z warunkami określonymi w fakturze korygującej.

Jednocześnie w myśl art. 86 ust. 19a ustawy, w przypadku gdy nabywca towaru lub usługi otrzymał fakturę korygującą, o której mowa w art. 29a ust. 13 i 14, jest on obowiązany do zmniejszenia kwoty podatku naliczonego w rozliczeniu za okres, w którym tę fakturę korygującą otrzymał. Jeżeli podatnik nie obniżył kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego określonego w fakturze, której korekta dotyczy, a prawo do takiego obniżenia mu przysługuje, zmniejszenie kwoty podatku naliczonego uwzględnia się w rozliczeniu za okres, w którym podatnik dokonuje tego obniżenia.

W świetle art. 86 ust. 19b ustawy, w przypadku, o którym mowa w art. 29a ust. 15 pkt 4, nabywca towaru lub usługi jest obowiązany do zmniejszenia kwoty podatku naliczonego w rozliczeniu za okres, w którym dowiedział się o warunkach, na jakich transakcja została zrealizowana.

Należy nadmienić, że zgodnie z art. 106j ust. 1 ustawy, w przypadku gdy po wystawieniu faktury:

udzielono obniżki ceny w formie rabatu, o której mowa w art. 29a ust. 7 pkt 1,
udzielono opustów i obniżek cen, o których mowa w art. 29a ust. 10 pkt 1,
dokonano zwrotu podatnikowi towarów i opakowań,
dokonano zwrotu nabywcy całości lub części zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4,
podwyższono cenę lub stwierdzono pomyłkę w cenie, stawce, kwocie podatku lub w jakiejkolwiek innej pozycji faktury

– podatnik wystawia fakturę korygującą.

W konsekwencji powyższego należy stwierdzić, że Zainteresowany będzie miał prawo do późniejszej modyfikacji kwoty odliczenia na podstawie faktury korygującej, jeżeli zostanie ona w przyszłości wystawiona przez kredytobiorcę.

Jednocześnie podkreślić należy, że tut. Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanego przez Wnioskodawcę. Tut. Organ informuje, że nie jest właściwy do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby weryfikację opisanego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. W związku z powyższym organ podatkowy nie analizował czy zasadne jest wystawienie faktury korygującej dokumentującej przewłaszczenie samochodów osobowych i ciężarowych, i fakt ten przyjął jako okoliczność występującą hipotetycznie.

Wskazuje się, że w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego wynikającej z faktury dokumentującej przewłaszczenie samochodów osobowych i ciężarowych oraz do późniejszej modyfikacji kwoty odliczenia na podstawie faktury korygującej. Natomiast, w kwestii dotyczącej stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania procedury VAT marża przy sprzedaży samochodów osobowych i ciężarowych przewłaszczonych od kredytobiorców oraz określenia kwoty nabycia w przypadku samochodów osobowych i ciężarowych przewłaszczonych od kredytobiorców została wydana odrębna interpretacja z dnia 6 maja 2014 r., nr ILPP1/443-97/14-5/AW.

Interpretacja dotyczy:

zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia,
zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin