INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 05.07.2013 r. (data wpływu 15.07.2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawidłowego rozpoznania transakcji sprzedaży towarów do nabywców w krajach trzecich – w części dotyczącej uznania przedmiotowych dostaw za transakcje niepodlegające opodatkowaniu na terytorium kraju - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15.07.2013 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawidłowego rozpoznania transakcji sprzedaży towarów do nabywców w krajach trzecich.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

X. (dalej: Spółka lub Wnioskodawca) jest podmiotem zagranicznym zarejestrowanym na potrzeby podatku od towarów i usług w Polsce. Spółka nie posiada siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka kupuje na terytorium kraju od Spółki Y. (dalej: Kontrahent), będącej podmiotem prawa niemieckiego, zarejestrowanej dla potrzeb VAT w Polsce, towary (głównie elementy do silników lotniczych). Zakup towarów od Kontrahenta następuje na warunkach, które zostały określone wg Międzynarodowych Reguł Handlu Incoterms jako EXW, według którego dostawa zostaje uznana za dokonaną w momencie postawienia towarów do dyspozycji kupującego w oznaczonym miejscu. W przypadku przedmiotowych transakcji jest to magazyn zlokalizowany w: T. J. , Polska.

Towary nabyte od Kontrahenta są następnie przedmiotem odsprzedaży na rzecz nabywców mających siedzibę w krajach trzecich na warunkach dostawy Incoterms EWX T. J. , Polska, przy czym towary wywożone są z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej. Transport towaru organizowany jest przez nabywców, koszty transportu towarów ponoszone są również przez nabywców, co wynika z przyjętej między stronami (Spółka, Kontrahent, ostateczni odbiorcy) reguły I. .

Formalności celne związane ze zgłoszeniem towaru do procedury wywozu dokonywane są przez Spółkę, z tym, że w związku z zawartą z Kontrahentem umową Cooperation Agreement, wszelkie czynności związane z wysyłkami eksportowymi, w tym wypełnianie obowiązków wynikających z procedur celnych, dokonuje na rzecz Spółki Kontrahent. W związku z tym, Kontrahent dokonuje zgłoszenia eksportowanych towarów do odprawy celnej. W celu skutecznej realizacji zadań powierzonych umową Cooperation Agrement, Kontrahent zawarł z agencją celną umowę przedstawicielstwa bezpośredniego.

Po wygenerowaniu w systemie ECS, komunikat IE-599 w formie pliku XML jest przesyłany agencji celnej, a następnie Kontrahentowi. Kontrahent dysponuje zatem oryginałem komunikatu IE-599, uprawniającym go do zastosowania stawki 0% w transakcjach eksportowych. Ponadto, z uwagi na umowę przedstawicielstwa w sprawach celnych zawartą przez Kontrahenta bezpośrednio z agencją celną, zarówno na dokumentach transportowych (listy przewozowe CMR), jak i dokumentach celnych (komunikatach elektronicznych IE-599), jako podmiot zgłaszający towar do odprawy celnej (nadawca) wskazywany jest Kontrahent.

Transakcje sprzedaży towarów przez Kontrahenta traktowane są przez niego jako eksport bezpośredni opodatkowany 0% stawką VAT, zatem Spółka otrzymuje faktury zakupu towaru od Kontrahenta ze stawką właściwą dla eksportu towarów, tj. 0%. Kontrahent posiada wymagane w art. 41 ust. 6 i 6a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej: ustawa o VAT) dokumenty uprawniające do preferencyjnej stawki VAT, które na złożone żądanie każdorazowo dostarcza Spółce w niezmienionym formacie.

W konsekwencji, Spółka dokumentuje dostawy na rzecz wspomnianych powyżej nabywców mających siedzibę w krajach trzecich, jako transakcje niepodlegające opodatkowaniu na terytorium Polski.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy na podstawie przedstawionego stanu faktycznego, Spółka prawidłowo uznaje dostawy dokonywane na rzecz nabywców mających siedzibę w krajach trzecich jako transakcje niepodlegające opodatkowaniu na terytorium Polski i nie wykazuje przedmiotowych transakcji w deklaracji VAT-7...

Stanowisko Wnioskodawcy:

Spółka stoi na stanowisku, że gdyby uznać, że dostawy dokonywane przez Spółkę na rzecz nabywców z krajów trzecich nie stanowią dla Spółki eksportu bezpośredniego w rozumieniu art. 2 pkt 8 lit. a ustawy o VAT, bądź też eksportu pośredniego w rozumieniu art. 2 pkt 8 lit. b, to zdaniem Spółki, dostawy te nie podlegają opodatkowaniu na terytorium kraju.

Zdaniem Spółki, w przedstawionym stanie faktycznym, w przypadku uznania, że transakcje wywozu towarów z terytorium kraju poza terytorium Wspólnoty nie stanowią dla Spółki eksportu bezpośredniego bądź pośredniego, to stanowią one eksport bezpośredni dla eksportera wskazanego na dokumentach celnych potwierdzających dokonanie wywozu, tj. dla Kontrahenta.

Zgodnie z art. 22 ust. 2 ustawy o VAT, w przypadku, gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, przy czym towar ten jest wysyłany lub transponowany, to wysyłka lub transport tego towaru są przyporządkowane tylko jednej dostawie; jeżeli towar jest wysyłany lub transponowany przez nabywcę, który dokonuje również jego dostawy, przyjmuje się, że wysyłka lub transport są przyporządkowane dostawie dokonanej dla tego nabywcy, chyba, że z warunków dostawy wynika, że wysyłkę lub transport towaru należy przyporządkować jego dostawie.

Z kolei, zgodnie z art. 22 ust. 3 ustawy o VAT, w przypadku, o którym mowa w ust. 2, dostawę towarów, która:

1. poprzedza wysyłkę lub transport towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów;
2. następuje po wysyłce lub transporcie towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu zakończenia wysyłki lub transportu towarów.
   
   

Mając na uwadze fakt, że jako nadawca na komunikatach elektronicznych IE-599 widnieje nazwa Kontrahenta oraz biorąc pod uwagę brzmienie art. 22 ust. 2 i 3 ustawy o VAT, dostawę następującą po wysyłce towarów uznaje się za dokonaną w miejscu zakończenia wysyłki lub transportu towarów.

W interpretacji podatkowej (sygn. IPPP3/443-185/11-2/KC) z dnia 6 maja 2011 roku, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w odniesieniu do analogicznego stanu faktycznego uznał, iż sytuacja, kiedy eksporter lub podmiot przez niego upoważniony sam dokonuje wywozu towarów z Polski poza terytorium Wspólnoty i na niego wystawione są dokumenty eksportowe jako zgłaszającego towar do odprawy celnej, stanowi tzw. eksport bezpośredni. Zatem, istotne jest, kto dokonuje eksportu towarów i występuje przed urzędem celnym jako eksporter. W przedstawionym schemacie transakcji to Kontrahent dokonuje eksportu towarów, pomimo, że wywóz towarów z Polski dokonywany jest na zlecenie nabywcy towarów, tj. podmiotu z kraju trzeciego. Ponadto stwierdził, że istotne jest, kto dokonuje eksportu towarów i występuje przed urzędem celnym jako eksporter, a posiadany przez Kontrahenta dokument IE-599, gdzie jako zgłaszający widnieje Kontrahent, stanowi dla niego dokument potwierdzający wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej, jednocześnie wystarczający i właściwy dla zastosowania stawki 0% w eksporcie towarów. Dyrektor Izby Skarbowej, w związku z przepisem art. 22 ust. 3 ustawy o VAT, przyjął, że jeżeli Kontrahent rozpoznał eksport towarów, a organizatorem transportu jest nabywca z kraju trzeciego, to dostawa towaru dokonana przez Wnioskodawcę na rzecz nabywcy końcowego, tj. podmiotu z kraju trzeciego, opodatkowana jest w miejscu zakończenia transportu towarów, czyli w państwie trzecim; co oznacza, że dostawa ta nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT na terytorium Polski.

W związku z nowelizacją przepisów ustawy o VAT z dniem 1 kwietnia 2013 roku dotyczących definicji eksportu w art. 2 ust. 8 oraz transakcji łańcuchowych w art. 22 ust. 2, Spółka wnosi o potwierdzenie prawidłowości przedstawionego powyżej stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe - w zakresie uznania przedmiotowych dostaw za transakcje niepodlegające opodatkowaniu na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług ( t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast przez eksport towarów, stosownie do art. 2 pkt 8 ustawy, rozumie się dostawę towarów wysyłanych lub transportowanych z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej przez:

1. dostawcę lub na jego rzecz, lub
2. nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz, z wyłączeniem towarów wywożonych przez samego nabywcę do celów wyposażenia lub zaopatrzenia statków rekreacyjnych oraz turystycznych statków powietrznych lub innych środków transportu służących do celów prywatnych
   
   

- jeżeli wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej jest potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych.

Mając na uwadze powyższą definicję eksportu, należy stwierdzić, że dla uznania danej czynności za eksport towarów w rozumieniu przepisów ustawy, powinny wystąpić łącznie następujące przesłanki:

• musi mieć miejsce jedna z czynności określonych w przepisach art. 7 ustawy,
• w konsekwencji tej czynności, nastąpić musi wywóz towaru z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej przez dostawcę lub na jego rzecz (eksport bezpośredni), lub przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz (eksport pośredni),
• wywóz towaru musi być potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych.
  
  

Dwie pierwsze przesłanki mają charakter faktyczny i musi je łączyć bezpośredni związek przyczynowo – skutkowy, tzn. w wykonaniu jednej ze ściśle sprecyzowanych w ustawie czynności (tu: dostawa towaru) towar opuszcza terytorium kraju celem dostarczenia go do kraju trzeciego, przy czym nabywca tego towaru w wykonaniu tej czynności nabywa prawo do rozporządzania nim jak właściciel (zasadniczo warunek ten ziszcza się poprzez przeniesienie własności towaru). Ostatnia przesłanka ma charakter formalny i wiąże się z udokumentowanym i legalnym wywozem towarów poza terytorium kraju.

Niespełnienie jakiejkolwiek z wymienionych wyżej przesłanek powoduje, iż nie dochodzi do eksportu towarów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że z przepisu art. 5 ust. 1 ustawy, regulującego zakres przedmiotowy opodatkowania podatkiem od towarów i usług wynika, iż dla opodatkowania danej transakcji rozstrzygające znaczenie ma ustalenie miejsca dostawy (świadczenia). Miejsce świadczenia to nic innego jak miejsce opodatkowania danej czynności. Zatem, jego określenie ma istotne znaczenie dla prawidłowego ustalenia państwa, w którym powstanie obowiązek podatkowy z tytułu danej czynności.

W przepisach art. 7 ust. 8 i art. 22 ust. 1 - 4 ustawy uregulowano zasady dotyczące określenia miejsca świadczenia przy dostawie towarów w przypadku transakcji łańcuchowych (szeregowych), tj. transakcji, w których występuje kilka podmiotów dokonujących obrotu tym samym towarem, przy czym towar trafia bezpośrednio od pierwszego do ostatniego podmiotu w łańcuchu.

Stosownie do art. 7 ust. 8 ustawy, w przypadku, gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Transakcja łańcuchowa cechuje się zatem tym, że towar, będący przedmiotem więcej niż jednej transakcji, jest fizycznie wydawany tylko raz bezpośrednio ostatniemu nabywcy. Każda z dostaw w transakcji łańcuchowej traktowana jest odrębnie, co oznacza, że dla każdej z nich odrębnie ustalane jest też miejsce dokonania dostawy.

Stosownie do art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy, miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią – miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

Z kolei, w przypadku towarów niewysyłanych ani nietransportowanych – miejscem dostawy jest miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy (art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy).

Natomiast, w myśl art. 22 ust. 2 ustawy, w przypadku, gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, przy czym towar ten jest wysyłany lub transportowany, to wysyłka lub transport tego towaru są przyporządkowane tylko jednej dostawie; jeżeli towar jest wysyłany lub transportowany przez nabywcę, który dokonuje również jego dostawy, przyjmuje się, że wysyłka lub transport są przyporządkowane dostawie dokonanej dla tego nabywcy, chyba, że z warunków dostawy wynika, że wysyłkę lub transport towaru należy przyporządkować jego dostawie.

Na podstawie regulacji art. 22 ust. 3, ustawy w przypadku, o którym mowa w ust. 2, dostawę towarów, która:

1. poprzedza wysyłkę lub transport towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów;
2. następuje po wysyłce lub transporcie towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu zakończenia wysyłki lub transportu towarów.
   
   

Z cyt. wyżej przepisów wynika, iż w przypadku tzw. transakcji łańcuchowych, kiedy ten sam towar jest przedmiotem kolejnych dostaw, lecz faktycznie jest przemieszczany tylko od pierwszego dostawcy do finalnego nabywcy, wówczas przyjmuje się, że ma miejsce tylko jedna wysyłka (transport), więc tylko w odniesieniu do jednej z transakcji można ustalić miejsce świadczenia w oparciu o art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy (dostawa ruchoma). W odniesieniu do pozostałych dostaw, którym nie można przypisać wysyłki (transportu), ustalanie miejsca świadczenia odbywa się jak dla towarów niewysyłanych, a więc według miejsca, w którym towary znajdowały się w momencie dostawy (dostawa nieruchoma).

Zgodnie z przepisem art. 41 ust. 4 ustawy, w eksporcie towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. a, stawka podatku wynosi 0%. Stawkę tę stosuje się w eksporcie towarów pod warunkiem, że podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy otrzymał dokument potwierdzający wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej, o czym stanowi art. 41 ust. 6 ustawy. Jeżeli jednak warunek ten nie został spełniony, to - w myśl art. 41 ust. 7 ustawy - podatnik nie wykazuje tej dostawy w ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3, za dany okres rozliczeniowy, lecz w okresie następnym, stosując stawkę podatku 0%, pod warunkiem otrzymania dokumentu wymienionego w ust. 6 przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za ten następny okres. W przypadku nieotrzymania tego dokumentu w terminie określonym w zdaniu poprzednim mają zastosowanie stawki właściwe dla dostawy tego towaru na terytorium kraju. Zgodnie z art. 41 ust. 8 ustawy, przepis ust. 7 stosuje się w przypadku, gdy podatnik posiada dokument celny potwierdzający procedurę wywozu.

Otrzymanie przez podatnika dokumentu potwierdzającego wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej w terminie późniejszym niż określony w ust. 6 i 7 upoważnia podatnika do dokonania korekty podatku należnego w rozliczeniu za okres rozliczeniowy, w którym podatnik otrzymał ten dokument (art. 41 ust. 9 ustawy).

W art. 41 ust. 11 ustawy wskazano, że przepisy ust. 4 i 5 stosuje się odpowiednio w eksporcie towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. b, jeżeli podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym dokonał dostawy towarów, otrzymał dokument, o którym mowa w ust. 6, z którego wynika tożsamość towaru będącego przedmiotem dostawy i wywozu. Przepisy ust. 7 i 9 stosuje się odpowiednio.

W stanie faktycznym przedstawionym we wniosku, Wnioskodawca, jako podmiot zagraniczny zarejestrowany w Polsce jako podatnik podatku od towarów i usług, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zakupuje na terytorium kraju towary od Kontrahenta, będącego podmiotem prawa niemieckiego zarejestrowanym dla potrzeb podatku VAT w Polsce. Wnioskodawca następnie odsprzedaje te towary na rzecz podmiotów mających siedzibę w krajach trzecich, w związku z czym towary te wywożone są z terytorium kraju poza terytorium UE. Transport towaru organizowany jest przez nabywców, którzy ponoszą też koszty tego transportu, co wynika z przyjętej między stronami (Spółka, Kontrahent, ostateczni odbiorcy) reguły I. .

Formalności celne związane ze zgłoszeniem towaru do procedury wywozu dokonywane są przez Wnioskodawcę, z tym, że w związku z zawartą z Kontrahentem umową Cooperation Agreement, wszelkich czynności związanych z wysyłkami eksportowymi, w tym wypełnianie obowiązków wynikających z procedur celnych, dokonuje na rzecz Wnioskodawcy Kontrahent. Zatem, to Kontrahent dokonuje zgłoszenia eksportowego towarów do odprawy celnej.

Spółka wskazała, że Kontrahent dysponuje oryginałem komunikatu IE-599 (wygenerowanym w systemie ECS, w formie pliku XML), uprawniającym go do zastosowania stawki 0% w transakcjach eksportowych. Ponadto, z uwagi na umowę przedstawicielstwa w sprawach celnych zawartą przez Kontrahenta bezpośrednio z agencją celną, zarówno na dokumentach transportowych (listy przewozowe CMR), jak i dokumentach celnych (komunikatach elektronicznych IE-599), jako podmiot zgłaszający towar do odprawy celnej (nadawca) wskazywany jest Kontrahent.

Biorąc pod uwagę powyższe uregulowania prawne, eksportem towarów, podlegającym opodatkowaniu stawką podatku VAT 0%, jest potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych wywóz towarów z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej.

Należy wskazać, że zgodnie z art. 41 ust. 6a ustawy, dokumentem, o którym mowa w ust. 6 (potwierdzającym wywóz towaru poza terytorium UE), jest w szczególności:

1. dokument w formie elektronicznej otrzymany z systemu teleinformatycznego służącego do obsługi zgłoszeń wywozowych albo potwierdzony przez urząd celny wydruk tego dokumentu;
2. dokument w formie elektronicznej pochodzący z systemu teleinformatycznego służącego do obsługi zgłoszeń wywozowych, otrzymany poza tym systemem, jeżeli zapewniona jest jego autentyczność;
3. zgłoszenie wywozowe w formie papierowej złożone poza systemem teleinformatycznym służącym do obsługi zgłoszeń wywozowych albo jego kopia potwierdzona przez urząd celny.
   
   

Zgodnie z pkt 14 preambuły rozporządzenia Komisji (WE) Nr 1875/2006 z dnia 18 grudnia 2006r. zmieniającego rozporządzenie (EWG) Nr 2454/93 ustanawiające przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) Nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz. Urz. UE L 360/64), organy celne zostały zobowiązane do zastąpienia obecnej procedury wywozu, uszlachetnienia biernego oraz powrotnego wywozu z zastosowaniem dokumentów w formie papierowej, procedurą elektronicznej wymiany danych.

Od dnia 31 sierpnia 2007 r. w Polsce zaczęła w pełni funkcjonować I faza Systemu Kontroli Eksportu (ang. Export Control System, ECS). Od tego momentu zmianie uległy zasady dokonywania zgłoszeń celnych procedury wywozu, procedury uszlachetnienia biernego i powrotnego wywozu. System ECS pozwala na dokonywanie i obsługę zgłoszenia w formie elektronicznej, zarówno w urzędzie wywozu, jak i wyprowadzenia. System ten opiera się na obiegu dokumentów pomiędzy urzędami a podmiotami dokonującymi zgłoszeń.

Zgodnie z art. 796e Rozporządzenia Komisji (WE) Nr 1875/2006, urząd wywozu po otrzymaniu komunikatu „Wyniki kontroli w urzędzie wyprowadzenia”, o którym mowa w art. 796d ust. 2, potwierdza fizyczne wyprowadzenie towarów, przesyłając zgłaszającemu komunikat „Potwierdzenie wywozu” lub informując go w innej określonej w tym celu przez ten urząd formie.

Komunikat IE 599 podpisany przez system ECS przy użyciu klucza do bezpiecznej transmisji danych jest dokumentem potwierdzającym wywóz towarów poza terytorium Wspólnoty. Komunikat ten zawiera dane zgłoszenia z momentu zwolnienia zgłoszenia do procedury wywozu oraz informacje o potwierdzeniu wywozu lub zatrzymaniu towaru na granicy. Komunikat IE 599 jest wysyłany do zgłaszającego przez urząd celny wywozu.

W przypadku eksportu towarów przepisy celne nie dokonują podziału eksportu na bezpośredni i pośredni, przewidzianego w art. 2 pkt 8 ustawy. We wskazanym wcześniej rozporządzeniu Komisji (WE), podmiotem, którego władze celne informują o dokonaniu wywozu jest zgłaszający.

Wnioskodawca wskazuje, że w przedmiotowej sprawie na dokumentach transportowych jak i dokumentach celnych jako podmiot zgłaszający towar do odprawy celnej wskazany jest Kontrahent. W przypadku dokonania zgłoszenia towarów do eksportu przez Kontrahenta, to on będzie figurować na dokumentach eksportowych jako nadawca towaru. Bez znaczenia pozostanie w tym przypadku fakt, iż to Wnioskodawca będzie właścicielem towarów podlegających eksportowi z terytorium Polski, a transport towarów będzie organizowany przez finalnego nabywcę towarów, tj. odbiorców z państw trzecich.

Ustawodawca w art. 2 pkt 8 ustawy, stwierdził, iż przez eksport towarów należy rozumieć dostawę towarów wysyłanych lub transportowanych z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej przez dostawcę lub na jego rzecz, lub też przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz (...), jeżeli wywóz towarów poza terytorium UE jest potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych.

Sytuacja, kiedy eksporter lub podmiot przez niego upoważniony sam dokonuje wywozu towarów z Polski poza terytorium UE i na niego wystawione są dokumenty eksportowe jako zgłaszającego towar do odprawy celnej – stanowi tzw. eksport bezpośredni.

Zatem, istotne jest kto dokonuje eksportu towarów i występuje przez urzędem celnym jako eksporter. W przedstawionym schemacie transakcji, to Kontrahent dokonuje eksportu towarów, pomimo, że wywóz towarów z Polski dokonywany jest na zlecenie nabywcy towarów, tj. podmiotu z kraju trzeciego. Posiadany przez Kontrahenta dokument IE 599, gdzie jako zgłaszający (eksporter) widnieje Kontrahent, stanowi dla niego dokument potwierdzający wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej, jednocześnie wystarczający i właściwy dla zastosowania stawki 0% w eksporcie towarów.

Wnioskodawca stwierdza, że skoro to Kontrahent rozliczy eksport towarów, to biorąc pod uwagę zapis art. 22 ust. 2 i 3 ustawy, to jego transakcja dostawy towarów do nabywcy z kraju trzeciego powinna być dokonana w miejscu zakończenia wysyłki i transportu towarów. Przywołane przez Wnioskodawcę przepisy regulują kwestie tzw. dostaw łańcuchowych, a ponieważ podatek VAT jest podatkiem terytorialnym, istotne znaczenie dla jego określenia mają więc przepisy dotyczące ustalenia miejsca świadczenia dla poszczególnych dostaw łańcuchowych.

Mając zatem na uwadze powołane wyżej przepisy art. 22 ust. 1-3, stwierdzić należy, że jeżeli to Kontrahent rozpoznał eksport towarów, a organizatorem transportu jest nabywca z kraju trzeciego, to dostawa towaru dokonana przez Wnioskodawcę na rzecz nabywcy końcowego, tj. podmiotu z kraju trzeciego, opodatkowana jest w miejscu zakończenia transportu towarów, czyli w państwie trzecim. Oznacza to, że dostawa ta nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT na terytorium Polski.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie uznaje się za prawidłowe.

Niniejsza interpretacja dotyczy uznania opisanych dostaw towarów za transakcje niepodlegające opodatkowaniu na terytorium kraju. Natomiast, w części dotyczącej obowiązku wykazania tych transakcji w deklaracji VAT-7 wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.