2014.02.07 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB5/423-918/13-3/MW
z 7 lutego 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 30 października 2013 r. (data wpływu 13 listopada 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy w związku z planowanym podpisaniem umowy barteru, zastosowanie znajdzie art. 15b ustawy o CIT w zakresie korekty kosztów uzyskania przychodów Spółki, w przypadku wcześniejszego wykonania usługi przez jej klienta (pytanie oznaczone nr 1) – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 listopada 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy w związku z planowanym podpisaniem umowy barteru, zastosowanie znajdzie art. 15b ustawy o CIT w zakresie korekty kosztów uzyskania przychodów Spółki, w przypadku wcześniejszego wykonania usługi przez jej klienta.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Sp. z o.o. (dalej „Spółka” lub „Wnioskodawca”) świadczy usługi polegające na realizacji kampanii reklamowych (zaplanowanie i wyemitowanie), promujących jego klientów lub usługi i towary będące w ofercie klientów w programie radiowym (stacji) i/lub na jej stronie internetowej oraz świadczy inne usługi związane z promocją klientów (np. umieszczenie logo klientów w promującej kampanii internetowej, wizualizacja logo klienta na miejscu imprezy w formie balonów, czy namiotów, umieszczenie logo w mailingu do bazy klientów).

W ramach swojej działalności Spółka zamierza zawrzeć z klientami umowy barterowe, w ramach których założeniem stron jest bezgotówkowe rozliczenie wzajemnie świadczonych usług o jednakowej wartości, które obowiązywałyby od stycznia 2014 r. – w umowach tych każda ze stron zobowiąże się do wykonania na rzecz drugiej strony określonych usług (ewentualnie wymiany usługi na towar) w terminie trwania umowy, a wartość tych świadczeń zostanie ustalona w ekwiwalentnej wysokości. Umowy takie obowiązywałyby od stycznia 2014 r. i byłyby, co do zasady, umowami długoterminowymi, zawieranymi na czas określony, zwykle jednorocznymi, a w niektórych przypadkach na okres przekraczający rok. Przy czym każda ze stron będzie uprawniona do zlecenia drugiej stronie realizacji przysługujących jej świadczeń w dowolnie wybranym przez siebie terminie (z uwzględnieniem okresu obowiązywania umowy).

Powyższe oznacza, że pomimo, iż Spółka zawierając wyżej wspomniane umowy będzie ustalała z klientami ilość i rodzaj realizowanych usług reklamowych, tak aby wartość świadczeń była równa, w praktyce będą miały miejsce sytuacje wcześniejszego wykonania świadczenia przez jedną ze stron, co z kolei będzie skutkowało w danym okresie swego rodzaju „chwilowym” brakiem ekwiwalentności.

Przykładowo: Spółka będzie mogła prowadzić na rzecz swojego klienta kampanię reklamową w okresie od stycznia do grudnia danego roku (zakończenie usługi w grudniu), a klient wyświadczy na rzecz Spółki usługę wzajemną (np. usługę reklamową) w okresie styczeń – marzec (termin realizacji – marzec). Każdorazowo, po wykonaniu przez jedną ze stron usługi, druga strona otrzyma fakturę VAT. Oznacza to jednak, że klient wystawi na Spółkę fakturę np. najpóźniej za marzec, a Spółka nie będzie wówczas zobowiązana do wykonania świadczenia (spełni je dopiero w grudniu i w tym sensie nie „ureguluje” faktury wystawionej przez klienta np. w marcu).

Na marginesie Spółka zaznacza, że obecnie opłaca zaliczki na podatek dochodowy w formie uproszczonej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy w związku z planowanym podpisaniem umowy barteru, zastosowanie znajdzie art. 15b ustawy o CIT w zakresie korekty kosztów uzyskania przychodów Spółki, w przypadku wcześniejszego wykonania usługi przez jej klienta?
Czy w związku z planowanym podpisaniem umowy barteru, zastosowanie znajdą postanowienia art. 89b ustawy o VAT w zakresie obowiązku korekty odliczonej kwoty podatku VAT wynikającej z faktury otrzymanej przez Spółkę, przed wykonaniem przez Spółkę świadczenia wzajemnego?

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej są zagadnienia dotyczące podatku dochodowego od osób prawnych, tj. pytanie nr 1.

W części dotyczącej podatku od towarów i usług wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Ad. 1.

Zdaniem Spółki postanowienia art. 15b ustawy o CIT nie znajdą zastosowania w odniesieniu do umów barteru, które zamierza zawrzeć Spółka z klientami, z uwagi na specyfikę takich umów, a w szczególności z uwagi na brak wskazania kwoty w umowie, która powinna być uregulowana przez strony.

Zgodnie z art. 15b ustawy o CIT, w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury (rachunku), a jeżeli nie istniał obowiązek wystawienia faktury (rachunku) – kwoty wynikającej z umowy albo innego dokumentu, i nieuregulowania tej kwoty w terminie 30 dni od daty upływu terminu płatności, podatnik jest obowiązany do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z tych dokumentów. Przy czym, jeżeli termin płatności jest dłuższy niż 60 dni, zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z wyżej wymienionych dokumentów dokonuje się z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, o ile nie została ona uregulowana w tym terminie.

Należy wskazać, że barter jest transakcją o charakterze niepieniężnym (bezgotówkowym), a w jej wyniku dochodzi do wymiany dóbr o tej samej wartości. Pierwotnie barter był pierwszym systemem ekonomicznym społeczeństw nie posiadających jeszcze lub nie znających pojęcia pieniądza. A zatem istotą barteru było umożliwienie wymiany towarów lub usług o ekwiwalentnej wartości, bez konieczności określania tej wartości w pieniądzu. Przy czym w przeszłości barter był stosowany nie tylko w społeczeństwach nie posiadających pieniądza, ale był również używany np. w cesarstwie rzymskim z uwagi na utratę wartości pieniądza. Z kolei w dzisiejszych czasach barter używany jest przykładowo w wymianie handlowej w celu obejścia restrykcji walutowych lub z krajami cierpiącymi na brak zasobów walut wymienialnych.

Niezależnie od powyższego, strony umowy barteru mogą jednak określić w pieniądzu wartość towarów/usług będących przedmiotem barteru, choć takie wskazanie wartości nie jest niezbędne – bowiem równie dobrze strony mogłyby oświadczyć, że uznają te towary/usługi za ekwiwalentne bez podawania w umowie ich wartości. Mając na względzie powyższe nie sposób zgodzić się z twierdzeniem, że umowy barteru wskazują kwotę do uregulowania przez strony, o której mowa w art. 15b ustawy o CIT – nie można bowiem utożsamiać wartości towarów/ usług będących przedmiotem barteru określonych przez strony umowy (wykazanej również dla celów VAT na fakturze dokumentującej wykonanie usługi, przy czym na fakturze VAT – w przypadku barteru – nie jest wykazywana kwota do uregulowania tylko podstawa opodatkowania tym podatkiem) z określeniem kwoty do uregulowania (wskazanie bowiem takiej kwoty w umowie barterowej skutkowałoby utratą niepieniężnego charakteru umowy) – czym innym jest bowiem określenie wartości przedmiotu barteru, a czym innym wskazanie w umowie kwoty do uregulowania.

Mając na względzie powyższe, zdaniem Spółki, wskazanie w umowach barteru, które Spółka zamierza zawrzeć ze swoimi klientami, wartości usług świadczonych wzajemnie, nie może być utożsamiane z kwotą, o której mowa w art. 15b ustawy o CIT, której nieuregulowanie w terminach określonych w art. 15b skutkuje koniecznością korekty kosztów uzyskania przychodów.

Dodatkowo należy wskazać, że w odniesieniu do umów rozliczanych w formie barterowej nie występuje termin płatności, o którym mowa w art. 15b ustawy o CIT, a od którego to terminu zgodnie z tym przepisem należałoby liczyć okres odpowiednio 30 dni lub 90 dni, po których należałoby dokonać korekty kosztów. Spółka, co prawda, zamierza zawrzeć umowy na czas określony, w którym strony zobowiązują się do wzajemnego świadczenia usług, niemniej jednak, okresu tego nie należy utożsamiać z terminem płatności – w ramach tego okresu strony mają bowiem dowolność co do terminu zlecenia usług drugiej stronie.

Zdaniem Spółki, kolejnym argumentem przemawiającym za brakiem możliwości zastosowania przepisu art. 15b ustawy o CIT w odniesieniu do umów barteru, które zamierza w przyszłości zawrzeć Spółka jest treść uzasadnienia do rządowego projektu ustawy z dnia 16 listopada 2012 r. o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce (Druk 833) wprowadzającej m.in. przedmiotowy przepis.

Zgodnie z tym uzasadnieniem „Celem projektowanej regulacji jest poprawa warunków wykonywania działalności gospodarczej. Służyć temu będzie zniesienie lub ograniczenie niektórych uciążliwych i zbędnych obciążeń administracyjnych i uproszczenie przepisów, które są barierami rozwoju przedsiębiorczości. W szczególności celem projektowanych zmian jest poprawa płynności finansowej przedsiębiorców, ograniczenie zatorów płatniczych w gospodarce oraz zwiększenie dyscypliny płatniczej między przedsiębiorcami.”

Zdaniem Spółki, rozliczenie barterowe w żaden sposób nie przekłada się na płynność finansową, czy też dyscyplinę płatniczą pomiędzy przedsiębiorcami. Powyższą argumentację potwierdza również Ministerstwo Finansów, które w piśmie skierowanym do wydawcy Biuletynu Informacyjnego dla Służb Ekonomiczno-Finansowych, zamieszczonym w nr 11 (802) z dnia 10.04.2013, wyjaśniło, że w uzasadnieniu do projektu ustawy wskazano, że „w ramach obrotu gospodarczego powstają opóźnienia w regulowaniu zobowiązań między kontrahentami. Na tę sytuację nakładają się często skutki nieregulowania należności wynikających z rachunków i faktur dokumentujących poniesione wydatki tworząc „zatory płatnicze”. Pomimo, że fragment ten dotyczył zmian dokonanych w zakresie podatku od towarów i usług, definiuje on niejako pojęcie „zatorów płatniczych” i pozostaje aktualny także na gruncie zmian dokonanych w ustawach o podatkach dochodowych. Przytoczony fragment wyraźnie wskazuje, że intencją ustawodawcy było ograniczenie zatorów płatniczych, które występują w relacjach między kontrahentami.

A zatem zgodnie z zamysłem ustawodawcy art. 15b Ustawy o CIT powinien być stosowany wyłącznie w odniesieniu do regulowania zobowiązań przez kontrahentów, których założeniem jest dokonywanie zapłaty w formie faktycznego przekazania środków pieniężnych drugiej stronie, czy to w formie zapłaty za pośrednictwem przelewu bankowego, przekazu pocztowego czy też gotówką. Zatem nie powinien on znaleźć zastosowania do rozliczeń barterowych pomiędzy kontrahentami, których założeniem jest bezgotówkowy obrót pomiędzy kontrahentami, czyli dokonywanych w formie barterowej wymiany świadczeń (usługa za usługę albo towar za usługę).

Ponadto, to że usługa wykonana w ramach barteru przez jedną ze stron, realizowana jest szybciej niż odpowiadająca jej usługa (ewentualnie dostawa towaru) drugiej strony wynika z charakterystyki wymienianych wzajemnie świadczeń (ich cech obiektywnych). Wcześniejsze wykonanie usługi przez jedną stronę nie ma zatem nic wspólnego z twierdzeniem, że faktura nie jest wówczas uregulowana przez drugą stronę (tę, której świadczenie wykonywane jest później). Terminy wystawiania faktur w barterze są bowiem pochodną obowiązku podatkowego w VAT i nie należy ich utożsamiać z terminami płatności, których w barterze obiektywnie nie ma.

W ocenie Spółki – instytucja korygowania kosztów w podatku dochodowym ze względu na brak płatności, zwłaszcza w barterze, powinna być stosowana konsekwentnie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie ustalenia:

¬- czy w związku z planowanym podpisaniem umowy barteru, zastosowanie znajdzie art. 15b ustawy o CIT w zakresie korekty kosztów uzyskania przychodów Spółki, w przypadku wcześniejszego wykonania usługi przez jej klienta (pytanie oznaczone nr 1) – jest nieprawidłowe.

Ustawa z dnia 16 listopada 2012 r. o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce (Dz. U. z 2012 r., poz. 1342), która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2013 r., wprowadziła w art. 15b ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397, z późn. zm.) rozwiązanie polegające na obowiązku dokonywania korekty kosztów uzyskania przychodów w przypadku nieuregulowania kwoty wynikającej z faktury lub innego dokumentu w ciągu 30 dni od daty upływu terminu płatności ustalonego przez strony, a w przypadku gdy termin płatności jest dłuższy niż 60 dni - nieuregulowania jej w ciągu 90 dni od dnia zaliczenia kwoty wynikającej z faktury lub innego dokumentu do kosztów uzyskania przychodów.

Z brzmienia art. 15b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, że w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury (rachunku), a jeżeli nie istniał obowiązek wystawienia faktury (rachunku) - kwoty wynikającej z umowy albo innego dokumentu, i nieuregulowania tej kwoty w terminie 30 dni od daty upływu terminu płatności, podatnik jest obowiązany do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z tych dokumentów.

Natomiast, w myśl art. 15b ust. 2 ww. ustawy, jeżeli termin płatności jest dłuższy niż 60 dni, zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z dokumentów, o których mowa w ust. 1, dokonuje się z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, o ile nie została ona uregulowana w tym terminie.

Zatem, w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury lub innego dokumentu, podatnik jest zobowiązany do dokonania zmniejszenia tych kosztów, jeżeli nie ureguluje kwoty zobowiązania w ciągu 30 dni od daty upływu terminu jego płatności. Natomiast, w sytuacji ustalenia przez strony terminu płatności dłuższego niż 60 dni, podatnik będzie zobowiązany do dokonania zmniejszenia kosztów podatkowych o kwotę wynikającą z faktury lub innego dokumentu, z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, jeżeli w tym terminie kwota ta nie zostanie uregulowana.

Zgodnie z art. 15b ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zmniejszenia, o którym mowa w ust. 1 lub 2, dokonuje się w miesiącu, w którym upływa termin określony w tych przepisach. Jak stanowi art. 15b ust. 5 cyt. ustawy, jeżeli w miesiącu, w którym podatnik ma obowiązek dokonać zmniejszenia, o którym mowa w ust. 1 lub 2, podatnik nie ponosi kosztów uzyskania przychodów lub poniesione koszty są niższe od kwoty zmniejszenia, wówczas ma obowiązek zwiększyć przychody o kwotę, o którą nie zostały zmniejszone koszty uzyskania przychodów.

Jeżeli po dokonaniu zmniejszenia, o którym mowa w ust. 1 lub 2, zobowiązanie zostanie uregulowane, podatnik w miesiącu, w którym uregulował zobowiązanie, zwiększa koszty uzyskania przychodów o kwotę dokonanego zmniejszenia (art. 15b ust. 4 powołanej ustawy).

W myśl art. 15b ust. 8 ww. ustawy, jeżeli zgodnie z art. 15 zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z dokumentów, o których mowa w ust. 1, nastąpi po upływie terminu określonego w ust. 1 lub 2, to zaliczenie tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów następuje z uwzględnieniem art. 15, z tym że nie wcześniej niż w miesiącu jej uregulowania.

Przedstawione powyżej przepisy dotyczące korekty kosztów uzyskania przychodów w przypadku nieuregulowania zobowiązania mają zastosowanie zarówno w sytuacji, gdy podatnik nie zapłacił całej kwoty, jak też wtedy, gdy uregulował swoje zobowiązanie tylko w części, co wynika z treści art. 15b ust. 9 powołanej ustawy.

Zmniejszenia kosztów podatkowych (ewentualnie zwiększenia przychodów podatkowych) należy zatem dokonać w odniesieniu do tej kwoty wynikającej z faktury lub innego dokumentu, która została uprzednio zaliczona do kosztów podatkowych, a która nie została zapłacona w terminie 30 dni od upływu terminu płatności lub 90 dni od zaliczenia jej do kosztów podatkowych, jeżeli termin płatności jest dłuższy niż 60 dni.

Jak wynika zatem wprost z treści powołanych wyżej przepisów dotyczą one nie tylko sytuacji, w których dochodzi do opóźnień w terminowym regulowaniu płatności przez kontrahentów, ale i takich, w których ustalone zostały długie terminy płatności (ponad 60 dni). W obu przypadkach ustawodawca przewidział obowiązek korekty kosztów podatkowych, tj. nakaz skorygowania zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów kwot wynikających z dokumentów/faktur, w sytuacji ich nieuregulowania (częściowego nieuregulowania) w terminach przewidzianych w tychże przepisach.

Używane przez ustawodawcę w art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych pojęcie „uregulowanie” nie zostało zdefiniowane w ustawie, dlatego też, w pierwszej kolejności należy odwołać się do wykładni językowej tego pojęcia.

Wskazać należy, że termin „uregulowanie”, którym posługuje się ustawodawca w powołanych powyżej przepisach jest pojęciem szerokim, obejmującym wszelkie typy rozliczeń, takich jak: gotówka, czek gotówkowy, dowód wpłaty na rachunek bankowy, polecenie przelewu, polecenie zapłaty, czek rozrachunkowy, akredytywa, weksel własny, weksel trasowany, okresowe rozliczenia saldami, rozliczenia planowe, karta płatnicza, potrącenie (kompensata). Przez termin „uregulowanie”, o którym mowa w powołanych wyżej przepisach należy więc rozumieć każdą dopuszczalną prawnie formę efektywnego spełnienia świadczenia skutkującym wygaśnięciem zobowiązania.

Na powyższe rozumienie terminu „uregulowanie” wskazuje jego literalne brzmienie. Zgodnie ze słownikiem języka polskiego (Red. W. Doroszewski, Słownik języka polskiego. http://doroszewski.pwn.pl/), „uregulować” znaczy m.in. „uiścić jakąś należność”. Z kolei, „uiścić - uiszczać” oznacza „uregulować należność za coś”. Natomiast „uiszczać się” zgodnie z powyższym słownikiem, oznacza „wywiązać się z jakiegoś zobowiązania finansowego”. W konsekwencji, należy uznać, że „uregulować”, zgodnie z literalnym brzmieniem, oznacza spełnienie świadczenia skutkującego wywiązaniem się ze zobowiązania finansowego, a w konsekwencji - wygaśnięciem zobowiązania.

Tym samym, również wykładnia systemowa wewnętrzna wskazuje, że pojęcie „uregulowanie”, którym posługuje się ustawodawca, w szczególności w art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, powinno być interpretowane szeroko, w konsekwencji powinno obejmować każdą prawnie dopuszczalną formę wykonania zobowiązania przez podatnika.

Z opisu zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku wynika, że Wnioskodawca zamierza zawrzeć z klientami umowy barterowe, w ramach których założeniem stron jest bezgotówkowe rozliczenie wzajemnie świadczonych usług o jednakowej wartości, które obowiązywałyby od stycznia 2014 r. – w umowach tych każda ze stron zobowiąże się do wykonania na rzecz drugiej strony określonych usług (ewentualnie wymiany usługi na towar) w terminie trwania umowy, a wartość tych świadczeń zostanie ustalona w ekwiwalentnej wysokości. Umowy takie obowiązywałyby od stycznia 2014 r. i byłyby, co do zasady, umowami długoterminowymi, zawieranymi na czas określony, zwykle jednorocznymi, a w niektórych przypadkach na okres przekraczający rok. Przy czym każda ze stron będzie uprawniona do zlecenia drugiej stronic realizacji przysługujących jej świadczeń w dowolnie wybranym przez siebie terminie (z uwzględnieniem okresu obowiązywania umowy).

Powyższe oznacza, że pomimo, że Spółka zawierając wyżej wspomniane umowy będzie ustalała z klientami ilość i rodzaj realizowanych usług reklamowych, tak aby wartość świadczeń była równa, w praktyce będą miały miejsce sytuacje wcześniejszego wykonania świadczenia przez jedną ze stron, co z kolei będzie skutkowało w danym okresie swego rodzaju „chwilowym” brakiem ekwiwalentności.

Regulacje dotyczące umowy barterowej zawierają przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.). Zgodnie z art. 603 ww. ustawy, każda ze stron zobowiązuje się przenieść na drugą stronę własność rzeczy w zamian za zobowiązanie się do przeniesienia własności innej rzeczy.

W polskim prawie barter uważany jest za jeden z rodzajów umowy zamiany, choć tak naprawdę nie może być tak traktowany, ponieważ jest to równoważąca się wartościowo wymiana towaru na towar, usługi na usługę, towaru na usługę czy też usługi na towar. Barter jest więc pojęciem szerszym niż zamiana, której przedmiotem mogą być tylko rzeczy. Jest transakcją o charakterze bezgotówkowym, a w jej wyniku dochodzi do wymiany dóbr o tej samej wartości. Celem takiej transakcji jest niedokonywanie dodatkowych rozliczeń pieniężnych pomiędzy kontrahentami, a w konsekwencji maksymalne uproszczenie obrotu gospodarczego, w tym rozliczeń podatkowych. Opisując transakcję barteru, należy zwrócić szczególną uwagę na użyte określenie „równoważąca się wartościowo”. Oznacza to, że w przypadku, gdy wartości zamienianych dóbr różnić się będą choćby o 1 grosz, nie będzie mowy o barterze, lecz o kompensacie wzajemnych wierzytelności i umownych potrąceniach, o których mowa w art. 498-505 Kodeksu cywilnego.

Mając powyższe na uwadze trzeba stwierdzić, że przepisy podatkowe nie zawierają jakichkolwiek ograniczeń, co do formy uregulowania należności. Nie ma zatem przeszkód do przyjęcia, że formą uregulowania należności może być barterowa wymiana świadczeń, jak to ma miejsce w przypadku rozliczeń Wnioskodawcy z kontrahentami. Taki sposób rozliczania wzajemnych należności przedsiębiorców nie stanowi bowiem naruszenia dyspozycji zawartej w ustawie z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (t.j. Dz. U. z 2013 r., poz. 672 ze zm.).

Choć w sytuacji Wnioskodawcy terminy na wykonanie wzajemnych świadczeń mogą wynosić nawet rok (bądź przekraczać ten okres) i może wystąpić sytuacja, że czasami jedna ze stron wykona swoje świadczenie znacznie wcześniej niż druga, przez co należności jednej ze stron są przez dłuższy czas nieuregulowane, to jednak w momencie zakończenia obowiązywania umowy powinno dojść do spełnienia wzajemnych świadczeń, czyli do ich wykonania. Założenie barteru jest w takiej sytuacji wypełnione, bowiem faktycznie dochodzi do wymiany dóbr o tej samej wartości, w czasie określonym zawartą umową. To zaś powoduje, że w tych wzajemnych rozliczeniach w formie barteru, dokonywanych przez Wnioskodawcę i kontrahentów w oparciu o stosowne regulacje Kodeksu cywilnego, dochodzi w tym momencie do uregulowania wzajemnych zobowiązań określonych (kwotowo) w wystawionych fakturach.

Należy przy tym przyjąć, że koniec okresu na jaki zawarta jest przez Wnioskodawcę umowa barterowa (zwykle jeden rok), w którym to okresie powinno dojść zgodnie z umową, do wykonania wzajemnych świadczeń (do ich skompensowania), a więc do uregulowania wzajemnych zobowiązań wynikających z faktur, stanowi termin płatności, o którym mowa w art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Data zakończenia umowy barterowej, jest bowiem momentem całkowitego rozliczenia i skompensowania świadczeń obydwu stron – wyznaczonym wspólnie przez te strony. Stanowi ona zatem ostateczny termin „uregulowania” kwoty z faktury przez podatnika, a więc „termin płatności” tej faktury.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, że postanowienia art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie znajdą zastosowania w odniesieniu do umów barteru, które zamierza zawrzeć Spółka z klientami, z uwagi na specyfikę takich umów, a w szczególności z uwagi na brak wskazania kwoty w umowie, która powinna być uregulowana przez strony, nie znajduje uzasadnienia w regulacjach prawnych.

Wobec powyższego, uregulowanie przez Wnioskodawcę kwoty wynikającej z faktury wystawionej przez kontrahenta w drodze barterowej wymiany świadczeń stanowi uregulowanie zobowiązania w rozumieniu przepisu art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin