2014.04.02 - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/443-1227/13/AW
z 2 kwietnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112 poz. 770 ze zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 14 grudnia 2013 r. (data wpływu 23 grudnia 2013 r.), uzupełnionym pismem z 14 marca 2014 r. (data wpływu 20 marca 2014 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy organizowanie kolonii i półkolonii dla dzieci i młodzieży może korzystać ze zwolnienia z podatku VAT:

w stosunku do usług organizowania półkolonii – jest prawidłowe;
w stosunku do usług organizowania kolonii – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 grudnia 2013 r. do tut. Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy organizowanie kolonii i półkolonii dla dzieci i młodzieży może korzystać ze zwolnienia z podatku VAT.

Wniosek uzupełniono pismem z 14 marca 2014 r. (data wpływu 20 marca 2014 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z 7 marca 2014 r. IBPP1/443-1227/13/AW.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest Stowarzyszeniem zarejestrowanym posiadającym status organizacji pożytku publicznego, prowadzącym działalność na podstawie ustawy z dnia 7 kwietnia 1989 r. Prawo o stowarzyszeniach oraz ustawy o działalności pożytku publicznego i wolontariacie z dnia 24 kwietnia 2003 r.

Stowarzyszenie wykonuje działalność odpłatną i nieodpłatną pożytku publicznego w zakresie działań objętych statutem. Stowarzyszenie nie jest jednostką objętą systemem oświaty w rozumieniu przepisów o systemie oświaty. Stowarzyszenie jest biernym podatnikiem VAT. Czynności, za które Stowarzyszenie pobiera odpłatność w ramach odpłatnej działalności pożytku publicznego korzystają ze zwolnienia podmiotowego. Stowarzyszenie wykonuje również czynności korzystające ze zwolnienia przedmiotowego.

Jednym z celów statutowych Stowarzyszenia jest organizowanie wypoczynku dla dzieci i młodzieży połączonego z programem profilaktycznym i wychowawczym.

Realizując ten cel Stowarzyszenie, w ramach odpłatnej działalności pożytku publicznego, organizuje kolonie i półkolonie: zimowe i letnie w czasie wolnym od zajęć szkolnych dla dzieci; wśród nich są również dzieci pochodzące z ubogich rodzin, objęte często opieką Ośrodków Pomocy Społecznej, z rodzin wieloproblemowych. W trakcie wypoczynku realizowany jest program merytoryczny, uzupełniony organizacją dodatkowych atrakcji dla dzieci np. wycieczek oraz zabaw na świeżym powietrzu.

Letni wypoczynek organizowany jest zawsze w oparciu o rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 21 stycznia 1997 r. ze zm. oraz zgłaszany do kuratorium oświaty, które sprawuje nad nim nadzór.

Zgłoszenie zawiera m.in.:

Dane dotyczące organizatora wypoczynku,
Informacje na temat formy wypoczynku, czasu trwania wypoczynku i liczby uczestników projektu,
Dane dotyczące kwalifikacji pracowników pedagogicznych i kierownika wypoczynku,
Informacje na temat programu pracy z dziećmi i młodzieżą,
Informacje na temat rodzaju zakwaterowania, miejsca wypoczynku i opieki medycznej podczas wypoczynku.

Faktury za nocleg, wyżywienie i inne koszty związane z pobytem uczestników na kolonii wystawiane są na Stowarzyszenie.

W uzupełnieniu wniosku podano ponadto, że:

1.Pytanie postawione we wniosku miało na celu wyjaśnić Wnioskodawcy wątpliwość, czy organizowanie kolonii i półkolonii dla dzieci i młodzieży może korzystać ze zwolnienia z podatku VAT na mocy art. 43 ust. 1 pkt 24a ustawy o podatku od towarów i usług. Wnioskodawca nie jest wpisany do rejestru placówek oświatowo-wychowawczych. Wniosek dotyczy stanu prawnego od 1 stycznia 2014 r.

2.Stowarzyszenie korzysta ze zwolnienia podmiotowego, w związku z czym nie składa deklaracji VAT-7.

Organizując kolonie Wnioskodawca ponosi koszty noclegu, wyżywienia, koszty przewozu dzieci i młodzieży, koszty związane z uatrakcyjnianiem czasu wolnego. Usługi te świadczą różne podmioty, które wystawiają faktury bądź rachunki za wykonanie usługi. Uczestnicy kolonii uiszczają Wnioskodawcy opłatę, która pokrywa ww. koszty. Część dzieci, z ubogich rodzin, wpłaca symboliczną opłatę. Wówczas koszt pobytu takiego dziecka Wnioskodawca pokrywa ze środków własnych bądź otrzymanej dotacji z jednostek publicznych.
Organizując półkolonie Wnioskodawca realizuje je w szkołach, dzieci przebywają w placówce w dni robocze, od godz. 7 do 17, otrzymują dwa posiłki: drugie śniadanie i obiad, biorą udział w różnego rodzaju zajęciach.

Usługi w zakresie organizowania wypoczynku nabywane są wyłącznie dla bezpośredniej korzyści uczestników kolonii/półkolonii. Opłaty uczestników pokrywają poniesione koszty. Stowarzyszenie nie osiąga zysku z tytułu organizacji ww. form wypoczynku. Zarówno kolonie jak i półkolonie Stowarzyszenie prowadzi w ramach działalności statutowej, w formie odpłatnej działalności pożytku publicznego.

4.Na pytanie tut. Organu: „Czy świadcząc ww. usługi, Wnioskodawca:

działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek,
nabywa towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty”,

Wnioskodawca odpowiedział: Pytanie to zawiera określenia typowe dla usług turystycznych, o których mowa w art. 119 ustawy o podatku od towarów i usług i poinformował, że nie nalicza jakiejkolwiek marży przy organizowaniu tych form wypoczynku. Wnioskodawca nie osiąga żadnego dochodu, a działanie to mieści się w odpłatnej działalności pożytku publicznego. Nabywane towary i usługi w związku z realizacją kolonii/półkolonii każdorazowo dokonywane są tylko i wyłącznie na rzecz uczestników wypoczynku.

5.Wnioskodawca nie prowadzi ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, z uwagi na zwolnienie od podatku na podstawie art. 113 ust. 1.

6.Poza usługami wymienionymi w punkcie 3 dzieci objęte są opieką wychowawczą, którą sprawuje wykwalifikowana kadra, posiadająca stosowne uprawnienia, zatrudniana na podstawie umowy zlecenie. Usługi wykonywane przez Wnioskodawcę mieszczą się w klasyfikacji wyrobów i usług pod symbolem PKWiU 94.99.19 – Usługi świadczone przez organizacje członkowskie, gdzie indziej niesklasyfikowane.

7.Wszystkie formy wypoczynku dzieci i młodzieży Wnioskodawca prowadzi zgodnie i na podstawie art. 92a ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (tekst jednolity Dz.U. z 2004 r. Nr 256 poz. 2572 ze zm.): 1) w czasie wolnym od zajęć szkolnych dla uczniów mogą być organizowane kolonie, obozy i inne formy wypoczynku.

Warunki, jakie muszą spełniać organizatorzy wypoczynku dzieci i młodzieży szkolnej, a także zasady jego organizowania i nadzorowania, zostały określone na podstawie ustawy o systemie oświaty w rozporządzeniu Ministra Edukacji Narodowej z dnia 21 stycznia 1997 r. w sprawie warunków, jakie muszą spełnić organizatorzy wypoczynku dla dzieci i młodzieży szkolnej, a także zasad jego organizowania i nadzorowania (Dz.U. Nr 12 poz. 67 ze zm.). Zgodnie z § 2 rozporządzenia organizatorami wypoczynku dla dzieci i młodzieży szkolnej mogą być szkoły i placówki, osoby prawne i fizyczne, a także jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej.

Z kolei w myśl postanowień § 6 organizator wypoczynku może zorganizować wypoczynek po przedstawieniu kuratorowi oświaty, właściwemu ze względu na miejsce siedziby lub zamieszkania organizatora, zgłoszenie wypoczynku, którego wzór określa załącznik nr 1 do rozporządzenia.

8.Organizowanie wypoczynku dla dzieci i młodzieży to jeden z celów statutowych Stowarzyszenia. Wnioskodawca nie działa na rzecz innych podmiotów. Umowy na realizację wypoczynku dzieci i młodzieży w formie realizacji zadania publicznego (art. 4 ust. 1 pkt 1 oraz 15 ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie) Wnioskodawca zawiera z samorządami lokalnymi oraz osobami indywidualnymi – rodzicami, którzy chcą skierować dzieci na wypoczynek. Umowy zawierają określenie wszystkich świadczeń związanych z realizacją wypoczynku. W przypadku samorządów zakres świadczeń określa załącznik do umowy, tj. oferta realizacji zadania publicznego wybrana w trybie otwartego konkursu ofert, zaś w przypadku rodziców – umowa indywidualna pomiędzy rodzicami dziecka a Stowarzyszeniem.

9.Kolonie i półkolonie organizowane przez Stowarzyszenie zawsze połączone są z realizacją programu profilaktyczno-wychowawczego, a dodatkowo: rekreacyjno-wypoczynkowego. Program profilaktyczny obejmuje szereg zajęć rozwijających oraz integrujących. Poprzez realizację programu Wnioskodawca wdraża do przestrzegania zasad, uczy wzajemnego szacunku, przekazuje pozytywne wzorce zachowań, mobilizuje do aktywności oraz wzmacnia poczucie własnej wartości uczestników. Program realizowany jest w oparciu o scenariusze zajęć profilaktycznych przygotowane przez wykwalifikowanego socjoterapeutę – pedagoga. Program turystyczno-rekreacyjny obejmuje m.in. wycieczki wyjazdowe, kąpiele w morzu pod nadzorem ratownika, olimpiadę kolonijną i inne zajęcia ruchowo-zabawowe. Wszystkie formy wypoczynku są formą działalności pożytku publicznego i działalnością statutową organizacji.

10.Na pytanie tut. Organu: „Czy uczestnicy kolonii i półkolonii są wychowankami Wnioskodawcy, z którymi prowadzi on stałe zajęcia lub w jakiejkolwiek formie (jakiej?) i czasie (jakim?) zrzesza uczestników kolonii i półkolonii, Wnioskodawca odpowiedział: Uczestnicy kolonii i półkolonii to dzieci i młodzież, która zgłasza chęć uczestniczenia w organizowanych przez Wnioskodawcę formach wypoczynku oraz ta, która jest pod opieką wolontariuszy stowarzyszenia, w ramach całorocznego programu profilaktycznego Starszy Brat Starsza Siostra.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy usługi opieki nad dziećmi i młodzieżą w czasie organizowanej kolonii i półkolonii w formach i na zasadach przewidzianych w przepisach o systemie oświaty mogą korzystać ze zwolnienia z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 24a ustawy o podatku od towarów i usług.

Stowarzyszenie nie może skorzystać ze zwolnienia na podstawie § 13 ust. 1 pkt 15 rozporządzenia wykonawczego do ustawy o VAT, gdyż nie spełnia jego warunków.

Zdaniem Wnioskodawcy, może on skorzystać ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 24a ustawy o VAT. Jak wynika z tego przepisu: „zwalnia się od podatku usługi w zakresie opieki nad dziećmi i młodzieżą oraz dostawę towarów i świadczenie usług ściśle z tymi usługami związane, wykonywane:

a.w formach i na zasadach określonych w przepisach o pomocy społecznej oraz w przepisach o systemie oświaty”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za:

prawidłowe – w stosunku do usług organizowania półkolonii;
nieprawidłowe – w stosunku do usług organizowania kolonii.

Na wstępie należy zaznaczyć, że ponieważ Wnioskodawca wskazał, iż wniosek dotyczy zdarzenia przyszłego jednocześnie powołując we własnym stanowisku przepis prawa podatkowego w zakresie podatku od towarów i usług w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2014 r. oraz oświadczając w punkcie 1 pisma z 14 marca 2014 r., że wniosek dotyczy stanu prawnego od 1 stycznia 2014 r. – niniejszą interpretację wydano w oparciu o przepisy prawa podatkowego w zakresie podatku od towarów i usług obowiązujące od 1 stycznia 2014 r.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011r. Nr 177 poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 5a ustawy o VAT towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Towarami stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy o VAT są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Definicja dostawy towarów zawarta została w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, zgodnie z którą, przez dostawę towarów należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

W świetle art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Stosownie natomiast do treści art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 24 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie opieki nad dziećmi i młodzieżą oraz dostawę towarów i świadczenie usług ściśle z tymi usługami związane, wykonywane:

w formach i na zasadach określonych w przepisach o pomocy społecznej oraz w przepisach o systemie oświaty,
przez podmioty sprawujące opiekę nad dziećmi w wieku do 3 lat.

Jednocześnie w myśl art. 43 ust. 17 ustawy zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 18, 18a, 22-24, 26, 28, 29, 31, 32 i 33 lit. a, nie mają zastosowania do dostawy towarów lub świadczenia usług ściśle związanych z usługami podstawowymi, jeżeli:

nie są one niezbędne do wykonania usługi podstawowej, zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 18, 18a, 22-24, 26, 28, 29, 31, 32 i 33 lit.a lub
ich głównym celem jest osiągnięcie dodatkowego dochodu przez podatnika, przez konkurencyjne wykonywanie tych czynności w stosunku do podatników niekorzystających z takiego zwolnienia.

Jak stanowi art. 43 ust. 17a ustawy, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 18a, 23, 26, 28, 29 i 33 lit. a, mają zastosowanie do dostawy towarów lub świadczenia usług ściśle związanych z usługami podstawowymi, dokonywanych przez podmioty świadczące usługi podstawowe.

Z kolei zgodnie z § 3 ust. 1 pkt 8 obowiązującego od 1 stycznia 2014 r. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2013 r. w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień (Dz.U. poz. 1722 ze zm.) zwalnia się od podatku usługi obozów, kolonii lub usługi o podobnym charakterze, organizowane przez szkoły i inne jednostki objęte ustawą z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.), świadczone wyłącznie na rzecz dzieci i młodzieży z tych szkół i jednostek.

Do 31 grudnia 2013 r. tożsame zwolnienie od podatku przewidziane było w § 13 ust. 1 pkt 15 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 73 poz. 392 ze zm.).

Wnioskodawca nie może jednak skorzystać ze zwolnienia przewidzianego w rozporządzeniu gdyż – jak sam zauważył – nie spełnia jego warunków. Wnioskodawca podał bowiem, że nie jest jednostką objętą systemem oświaty w rozumieniu przepisów o systemie oświaty.

W rozpatrywanej sprawie zwrócić należy uwagę na postanowienia art. 43 ust. 1 pkt 24 lit. a ustawy o VAT. Określając krąg usług objętych zwolnieniem na podstawie tego przepisu, ustawodawca odwołał się do przepisów o systemie oświaty.

Zgodnie z art. 92a ust. 1 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (t.j. Dz.U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572 ze zm.) w czasie wolnym od zajęć szkolnych dla uczniów mogą być organizowane kolonie, obozy i inne formy wypoczynku. Na podstawie dyspozycji zawartej w ust. 2 tego artykułu minister właściwy do spraw oświaty i wychowania określił zasady organizowania form wypoczynku dla dzieci i młodzieży, o czym stanowi rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 21 stycznia 1997 r. w sprawie warunków, jakie muszą spełniać organizatorzy wypoczynku dla dzieci i młodzieży szkolnej, a także zasad jego organizowania i nadzorowania (Dz.U. Nr 12 poz. 67 ze zm.) zwanego dalej „rozporządzeniem”.

Stosownie do § 2 rozporządzenia, organizatorami wypoczynku mogą być szkoły i placówki, osoby prawne i fizyczne, a także jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej. Rozporządzenie nie określa żadnych szczególnych wymagań co do formy prawnej, ani też warunków organizacyjno-finansowych, które powinien spełnić organizator. Ustala się jedynie wymagania dotyczące samych form wypoczynku: obowiązkiem organizatorów jest zapewnienie bezpiecznych warunków wypoczynku i właściwej opieki wychowawczej, a także zatrudnienie odpowiednio przygotowanej kadry pedagogicznej.

W myśl § 6 ust. 1 rozporządzenia organizator wypoczynku może zorganizować wypoczynek po przedstawieniu kuratorowi oświaty, właściwemu ze względu na miejsce siedziby lub zamieszkania organizatora, zgłoszenia wypoczynku, którego wzór określa załącznik nr 1 do rozporządzenia, zawierającego:

dane dotyczące organizatora wypoczynku,
informację na temat formy wypoczynku, czasu trwania wypoczynku i liczby uczestników wypoczynku,
dane dotyczące kwalifikacji pracowników pedagogicznych lub wolontariuszy i kierownika wypoczynku,
informację na temat programu pracy z dziećmi i młodzieżą,
informację na temat rodzaju zakwaterowania, miejsca wypoczynku i opieki medycznej podczas wypoczynku,
w przypadku obozów wędrownych - informację na temat przebiegu trasy obozu wędrownego.

Katalog podmiotów objętych ustawą o systemie oświaty został wymieniony w art. 2 powołanej ustawy, zgodnie z którym system oświaty obejmuje:

1.przedszkola, w tym z oddziałami integracyjnymi, przedszkola specjalne oraz inne formy wychowania przedszkolnego;

2.szkoły:

podstawowe, w tym: specjalne, integracyjne, z oddziałami integracyjnymi i sportowymi, sportowe i mistrzostwa sportowego,
gimnazja, w tym: specjalne, integracyjne, dwujęzyczne, z oddziałami integracyjnymi, dwujęzycznymi, sportowymi i przysposabiającymi do pracy, sportowe i mistrzostwa sportowego,
ponadgimnazjalne, w tym: specjalne, integracyjne, dwujęzyczne, z oddziałami integracyjnymi, dwujęzycznymi i sportowymi, sportowe, mistrzostwa sportowego, rolnicze i leśne,
artystyczne;

3.placówki oświatowo-wychowawcze, w tym szkolne schroniska młodzieżowe, umożliwiające rozwijanie zainteresowań i uzdolnień oraz korzystanie z różnych form wypoczynku i organizacji czasu wolnego;

3a.placówki kształcenia ustawicznego, placówki kształcenia praktycznego oraz ośrodki dokształcania i doskonalenia zawodowego, umożliwiające uzyskanie i uzupełnienie wiedzy ogólnej, umiejętności i kwalifikacji zawodowych;

3b.placówki artystyczne – ogniska artystyczne umożliwiające rozwijanie zainteresowań i uzdolnień artystycznych;

4.poradnie psychologiczno-pedagogiczne, w tym poradnie specjalistyczne udzielające dzieciom, młodzieży, rodzicom i nauczycielom pomocy psychologiczno-pedagogicznej, a także pomocy uczniom w wyborze kierunku kształcenia i zawodu;

5.młodzieżowe ośrodki wychowawcze, młodzieżowe ośrodki socjoterapii, specjalne ośrodki szkolno-wychowawcze oraz specjalne ośrodki wychowawcze dla dzieci i młodzieży wymagających stosowania specjalnej organizacji nauki, metod pracy i wychowania, a także ośrodki umożliwiające dzieciom i młodzieży, o których mowa w art. 16 ust. 7, a także dzieciom i młodzieży z upośledzeniem umysłowym z niepełnosprawnościami sprzężonymi realizację odpowiednio obowiązku, o którym mowa w art. 14 ust. 3, obowiązku szkolnego i obowiązku nauki;

6.(uchylony);

7.placówki zapewniające opiekę i wychowanie uczniom w okresie pobierania nauki poza miejscem stałego zamieszkania;

8.(uchylony);

9.zakłady kształcenia i placówki doskonalenia nauczycieli;

10.biblioteki pedagogiczne;

11.kolegia pracowników służb społecznych.

Na mocy art. 2a ust. 1 ww. ustawy, system oświaty wspierają organizacje pozarządowe, w tym organizacje harcerskie, a także osoby prawne prowadzące statutową działalność w zakresie oświaty i wychowania.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca jest Stowarzyszeniem zarejestrowanym posiadającym status organizacji pożytku publicznego. Stowarzyszenie nie jest jednostką objętą systemem oświaty w rozumieniu przepisów o systemie oświaty. Czynności, za które Stowarzyszenie pobiera odpłatność w ramach odpłatnej działalności pożytku publicznego korzystają ze zwolnienia podmiotowego. Stowarzyszenie wykonuje również czynności korzystające ze zwolnienia przedmiotowego.

Jednym z celów statutowych Stowarzyszenia jest organizowanie wypoczynku dla dzieci i młodzieży połączonego z programem profilaktycznym i wychowawczym.

Dane dotyczące organizatora wypoczynku,
Informacje na temat formy wypoczynku, czasu trwania wypoczynku i liczby uczestników projektu,
Dane dotyczące kwalifikacji pracowników pedagogicznych i kierownika wypoczynku,
Informacje na temat programu pracy z dziećmi i młodzieżą,
Informacje na temat rodzaju zakwaterowania, miejsca wypoczynku i opieki medycznej podczas wypoczynku.

Stowarzyszenie nie jest właścicielem obiektu, w którym zapewniony jest nocleg dla uczestników lub odbywa się półkolonia, nie posiada własnego środka transportu na przewóz uczestników do miejsca wypoczynku. Najczęściej korzysta z obiektów szkolnych. Faktury za nocleg, wyżywienie i inne koszty związane z pobytem uczestników na kolonii wystawiane są na Stowarzyszenie.

Organizując kolonie Wnioskodawca ponosi koszty noclegu, wyżywienia, koszty przewozu dzieci i młodzieży, koszty związane z uatrakcyjnianiem czasu wolnego. Usługi te świadczą różne podmioty, które wystawiają faktury bądź rachunki za wykonanie usługi. Uczestnicy kolonii uiszczają Wnioskodawcy opłatę, która pokrywa ww. koszty. Część dzieci, z ubogich rodzin, wpłaca symboliczną opłatę. Wówczas koszt pobytu takiego dziecka Wnioskodawca pokrywa ze środków własnych bądź otrzymanej dotacji z jednostek publicznych.

Organizując półkolonie Wnioskodawca realizuje je w szkołach, dzieci przebywają w placówce w dni robocze, od godz. 7 do 17, otrzymują dwa posiłki: drugie śniadanie i obiad, biorą udział w różnego rodzaju zajęciach.

Poza wymienionymi usługami dzieci objęte są opieką wychowawczą, którą sprawuje wykwalifikowana kadra, posiadająca stosowne uprawnienia, zatrudniana na podstawie umowy zlecenie. Usługi wykonywane przez Wnioskodawcę mieszczą się w klasyfikacji wyrobów i usług pod symbolem PKWiU 94.99.19 – Usługi świadczone przez organizacje członkowskie, gdzie indziej niesklasyfikowane.

Wszystkie formy wypoczynku dzieci i młodzieży Wnioskodawca prowadzi zgodnie i na podstawie art. 92a ustawy o systemie oświaty. Warunki, jakie muszą spełniać organizatorzy wypoczynku dzieci i młodzieży szkolnej, a także zasady jego organizowania i nadzorowania, zostały określone na podstawie ustawy o systemie oświaty w rozporządzeniu Ministra Edukacji Narodowej w sprawie warunków, jakie muszą spełnić organizatorzy wypoczynku dla dzieci i młodzieży szkolnej, a także zasad jego organizowania i nadzorowania.

Kolonie i półkolonie organizowane przez Stowarzyszenie zawsze połączone są z realizacją programu profilaktyczno-wychowawczego, a dodatkowo: rekreacyjno-wypoczynkowego. Program profilaktyczny obejmuje szereg zajęć rozwijających oraz integrujących. Program turystyczno-rekreacyjny obejmuje m.in. wycieczki wyjazdowe, kąpiele w morzu pod nadzorem ratownika, olimpiadę kolonijną i inne zajęcia ruchowo-zabawowe.

Biorąc pod uwagę przedstawiony stan sprawy i obowiązujący w tym zakresie stan prawny stwierdzić należy, że jeśli Wnioskodawca – organizując półkolonie dla dzieci i młodzieży – będzie spełniał wymagania przewidziane w ww. rozporządzeniu Ministra Edukacji Narodowej w zakresie form i zasad tego wypoczynku, to organizowane przez Wnioskodawcę, w oparciu o ww. rozporządzenie, półkolonie dla dzieci i młodzieży, które będą przez niego zgłaszane i ich realizacja będzie podlegała kontroli przez kuratorium, będą zwolnione od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 24 lit. a ustawy o VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, że w stosunku do usług organizowania półkolonii może on skorzystać ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 24 lit. a ustawy o VAT – uznano za prawidłowe.

Odnosząc się natomiast do opisanych przez Wnioskodawcę usług organizowania kolonii stwierdzić należy, że mają one wszelkie cechy usług turystycznych.

Zgodnie z art. 119 ust. 1 ustawy o VAT podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku, z zastrzeżeniem ust. 5.

W świetle art. 119 ust. 2 przez marżę, o której mowa w ust. 1, rozumie się różnicę między kwotą, którą ma zapłacić nabywca usługi, a faktycznymi kosztami poniesionymi przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty; przez usługi dla bezpośredniej korzyści turysty rozumie się usługi stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki, a w szczególności transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie.

Powyższe regulacje odnoszą się do usług, które w całości składają się na usługę turystyczną. Użycie w cytowanym przepisie słowa „w szczególności” oznacza, iż jest to katalog otwarty. Konsekwentnie, inne usługi stanowiące składnik usługi turystyki również powinny być uwzględnione. Podkreślić również należy, iż czynnikiem wyróżniającym konkretną czynność jako usługę, jest przede wszystkim to, że świadczenie tej czynności zmierza do zaspokojenia określonej potrzeby zamawiającego.

Ponieważ ustawa o podatku od towarów i usług nie określa jednoznacznie jakiego rodzaju usługi są usługami nabywanymi dla bezpośredniej korzyści, to na podstawie przepisu art. 119 ust. 2 ustawy przyjąć należy, iż nabycie tych usług i towarów, które zaspokajają potrzeby i oczekiwania turysty w trakcie korzystania z usługi turystycznej, będzie w przypadku wykonywania usług turystyki stanowić element kalkulacyjny do określenia marży.

W myśl art. 119 ust. 3 przepis ust. 1 stosuje się bez względu na to, kto nabywa usługę turystyki, w przypadku gdy podatnik:

(uchylony);
działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek;
przy świadczeniu usługi nabywa towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty;
(uchylony).

Łączne spełnienie powyższych przesłanek przesądza o obligatoryjności zastosowania szczególnej procedury opodatkowania marżą usług turystyki.

Według art. 119 ust. 3a podatnicy, o których mowa w ust. 3, są obowiązani prowadzić ewidencję, o której mowa w art. 109 ust. 3, z uwzględnieniem kwot wydatkowanych na nabycie towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty oraz posiadać dokumenty, z których wynikają te kwoty.

Przedmiotowa regulacja w sposób kategoryczny zobowiązuje podatników świadczących usługi turystyki do prowadzenia specyficznej dla tego rodzaju działalności ewidencji.

Podstawowym obowiązkiem podatnika podatku od towarów i usług jest prawidłowe opodatkowanie wykonywanych czynności podlegających opodatkowaniu. Tak więc dla prawidłowego ustalenia podstawy opodatkowania usług turystycznych, opodatkowanych wg szczególnej procedury, określonej przepisem art. 119 ust. 1, konieczne jest prowadzenie ewidencji, o której mowa w art. 119 ust. 3a ustawy.

W przypadku gdy przy świadczeniu usługi turystyki, oprócz usług nabywanych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, podatnik wykonuje we własnym zakresie część świadczeń w ramach tej usługi, zwanych dalej "usługami własnymi", odrębnie ustala się podstawę opodatkowania dla usług własnych i odrębnie w odniesieniu do usług nabytych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty. W celu określenia podstawy opodatkowania dla usług własnych stosuje się odpowiednio przepisy art. 29a (art. 119 ust. 5 ustawy o VAT).

Należy podkreślić, że do towarów i usług nabytych dla bezpośredniej korzyści turysty można zaliczyć jedynie takie towary i usługi, które Wnioskodawca nabywa od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty i nie stanowią one jednocześnie „środków” do wyświadczenia usługi własnej Wnioskodawcy, która następnie staje się elementem kompleksowej usługi turystycznej. Natomiast wszelkie towary i usługi nabywane przez Wnioskodawcę dla wyświadczenia usługi własnej, stanowiącej następnie element usługi turystyki, należy uznać za wydatki dotyczące usług własnych.

W przypadkach, o których mowa w ust. 5 – na podstawie art. 119 ust. 6 ustawy – podatnik obowiązany jest do wykazania w prowadzonej ewidencji, jaka część należności za usługę przypada na usługi nabyte od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, a jaka na usługi własne.

Wskazać należy, iż ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji „usług turystyki”. Nie zawiera także odesłań do definicji zawartych w innych aktach normatywnych. Definicji legalnej usług turystyki nie odnajdujemy również w innych ustawach podatkowych. Odnajdujemy ją natomiast w treści art. 307 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, s. 1 ze zm.), zwanej dalej Dyrektywą – poprzednio art. 26 ust. 2 zdanie pierwsze Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich, dotyczących podatków obrotowych – Wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa opodatkowania (77/388/EEC ze zm.). Stosownie do powołanego przepisu, transakcje dokonywane przez biura podróży w zakresie realizacji podróży uznawane są za pojedynczą usługę świadczoną przez biuro podróży na rzecz turysty. Odnosząc się do treści tekstu Dyrektywy w języku francuskim – „Les opérations effectuées par lagence de voyages pour la réalisation du voyage sont considérées comme une prestation de service unique de lagence de voyages au voyageur”, jak też w języku angielskim – „All transactions performed by the travel agent in respect of a journey shall be treated as a single service supplied by the travel agent to the traveller”, należy stwierdzić, że zdanie to powinno być przetłumaczone jako „Wszystkie transakcje dokonywane przez biura podróży w związku z realizacją podróży (imprezy turystycznej) uznawane są za jedną usługę świadczoną przez biuro podróży na rzecz podróżnego”. Należy zaznaczyć, że wprowadzenie Dyrektywy 2006/112/WE miało na celu m. in. jasne przedstawienie przepisów dyrektyw dotyczących podatku od wartości dodanej.

Zgodnie z definicją Słownika Języka Polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2005, str. 1052 „turystyka” to zorganizowane wyjazdy poza miejsce stałego zamieszkania na dłuższy lub krótszy pobyt, wędrówki po obcym terenie w celach krajoznawczych lub zdrowotnych.

Definicję usług turystycznych odnajdujemy także w szeregu publikacji dotyczących turystyki. I tak, usługi turystyczne są to, podobnie jak inne usługi, wszelkie wymienne, zbywalne czynności, będące wynikiem pracy, związane bezpośrednio lub pośrednio z zaspokajaniem potrzeb przed i w czasie podróży oraz pobytu turystycznego, ale niesłużące bezpośrednio do wytwarzania przedmiotów (por. A. S. Kornak „Ekonomika turystyki” PWN, Warszawa 1979, s. 159). Inną definicję proponuje S. Wodejko, według którego do usług turystycznych należy zaliczyć wszelkiego rodzaju usługi, których świadczenie jest niezbędne dla turysty w celu umożliwienia dojazdu do miejsca występowania podstawowego dobra (lub dóbr) turystycznego, pobytu w tym miejscu oraz powrotu do stałego miejsca zamieszkania (S. Wodejko „Czynniki wpływające na rozwój turystyki międzynarodowej”, Ruch turystyczny – Monografie, Warszawa 1975, z. 15, s. 83).

Pakietem usług nazywa się w turystyce zestaw usług turystycznych służących zaspokojeniu kompleksowych potrzeb. Pakiet usług bywa kombinacją dwóch (np. hotel i wyżywienie, przejazd i nocleg) lub więcej elementów oferowanych przez sprzedawcę jako jeden produkt po określonej cenie (por. J. Altkorn „Marketing w turystyce”, Warszawa 2002r., s. 99).

Zatem usługa turystyki to kompleksowa usługa świadczona na rzecz turysty, która obejmuje swym zakresem cząstkowe usługi, bez których dana impreza turystyczna nie mogłaby się odbyć. Za usługi turystyki należy więc uznać zorganizowane lub indywidualne wyjazdy wypoczynkowe połączone z rekreacją i rozrywką (tzn. kompleksowym programem imprez).

Z powyższego wynika, że zarówno usługi własne, jak i usługi nabyte stanowią elementy składowe określonej usługi turystycznej.

Biorąc pod uwagę przedstawione rozważania, stwierdzić należy, iż procedura opodatkowania określona w art. 119 jest procedurą szczególną, przewidującą uregulowania specyficzne dla działalności turystycznej i stanowiące odstępstwo od ogólnych zasad opodatkowania podatkiem VAT.

Podkreślenia wymaga fakt, iż cytowane przepisy art. 119 ustawy o podatku od towarów i usług są zbieżne z przepisami Dyrektywy. I tak, zgodnie z art. 306 Dyrektywy, państwa członkowskie stosują procedurę szczególną VAT, zgodnie z niniejszym rozdziałem, do transakcji dokonywanych przez biura podróży, o ile biura te występują we własnym imieniu wobec nabywców oraz gdy wykorzystują one do realizacji podróży towary dostarczane i usługi świadczone przez innych podatników.

Z brzmienia powyższego przepisu wynika jednoznacznie, iż dotyczy on świadczeń nabywanych od innych podatników.

Jak już wyżej wskazano, transakcje dokonywane na warunkach przewidzianych w art. 306 Dyrektywy przez biura podróży w zakresie realizacji podróży uznawane są za pojedynczą usługę świadczoną przez biuro podróży na rzecz turysty (art. 307 Dyrektywy).

Pojedyncza usługa podlega opodatkowaniu w państwie członkowskim, w którym biuro podróży ma siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, z którego świadczy usługi.

Z kolei, na mocy art. 308 Dyrektywy, w odniesieniu do pojedynczej usługi świadczonej przez biuro podróży, za podstawę opodatkowania i cenę z wyłączeniem VAT w rozumieniu art. 226 pkt 8 uznaje się marżę biura podróży, czyli różnicę między całkowitą kwotą, z wyłączeniem VAT, do zapłaty przez turystę a faktycznymi kosztami poniesionymi przez biuro podróży z tytułu dostaw towarów i usług świadczonych przez innych podatników, w przypadku gdy transakcje te służą bezpośredniej korzyści turysty.

W tym miejscu warto przytoczyć wyrok Trybunału Sprawiedliwości UE z dnia 25 października 2012 r. w sprawie C-557/11 mającej za przedmiot wniosek o wydanie, na podstawie art. 267 TFUE, orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Naczelny Sąd Administracyjny (Polska). W pkt 19 tego wyroku Trybunał wskazał, iż „głównym celem wprowadzenia uregulowań składających się na szczególną procedurę opodatkowania podatkiem VAT biur podróży było uniknięcie trudności, jakie wynikałyby dla podmiotów gospodarczych ze stosowania ogólnych zasad dyrektywy o podatku VAT do transakcji obejmujących świadczenia nabywane od podmiotów trzecich (zob. podobnie wyrok z dnia 22 października 1998 r. w sprawach połączonych C 308/96 i C 94/97 Madgett i Baldwin, Rec. s. I 6229, pkt 33). Zastosowanie zasad ogólnych w odniesieniu do miejsca i podstawy opodatkowania oraz odliczenia podatku naliczonego powodowałoby bowiem praktyczne trudności dla przedsiębiorstw z powodu wielości i lokalizacji świadczonych usług, co mogłoby stanowić dla nich przeszkodę w prowadzeniu działalności (zob. wyrok z dnia 12 listopada 1992 r. w sprawie C 163/91 Van Ginkel, Rec. s. I 5723, pkt 14)”.

W cytowanym wyroku TSUE podkreślił, iż Trybunał już w przeszłości orzekł, że szczególna procedura opodatkowania biur podróży znajduje zastosowanie wyłącznie do świadczeń nabywanych od podmiotów trzecich. Ta sama linia rozumowania doprowadziła Trybunał do orzeczenia, że procedura ta nie dotyczy usług przewozu świadczonych bez pośredników, które podlegają przepisom ogólnym mającym zastosowanie do przedsiębiorstw transportowych (wyrok z dnia 27 października 1992 r. w sprawie C 74/91 Komisja przeciwko Niemcom, Rec. s. I 5437, pkt 26). Trybunał wywiódł stąd, że w sytuacji gdy podmiot gospodarczy podlegający przepisom o szczególnej procedurze opodatkowania biur podróży świadczy za cenę ryczałtową usługi złożone w części z jego własnych usług, a w części ze świadczeń innych podatników, procedura szczególna znajduje zastosowanie tylko do świadczeń podmiotów trzecich (zob. podobnie ww. wyrok w sprawach połączonych Madgett i Baldwin, pkt 47).

W tym też kontekście należy rozpatrywać pojęcie „pojedynczej usługi” zawarte w art. 307 i 308 Dyrektywy. Pojęcie to obejmuje tylko świadczenia nabywane od innych podatników. Natomiast zasada dotycząca pojedynczej usługi znajduje zastosowanie w ramach ogólnych zasad opodatkowania podatkiem VAT i nie wpływa na interpretację tego pojęcia w ramach szczególnej procedury opodatkowania biur podróży. Nie ma przy tym znaczenia, iż własne usługi są niezbędne do świadczenia uczestnikom całościowych usług turystycznych przez biuro podróży. Niezależnie bowiem od tego, czy usługi te są niezbędne do świadczenia całościowej usługi turystycznej, nie można ich uznać za element „pojedynczej usługi” w rozumieniu art. 307 i 308 Dyrektywy, ani w konsekwencji traktować ich z punktu widzenia opodatkowania w taki sam sposób.

W wyroku w sprawie C-557/11 Trybunał wskazał także, iż „własne usługi przewozu stanowiące element składowy usługi turystycznej świadczonej podróżnym przez biuro podróży za cenę ryczałtową, opodatkowanej zgodnie ze wskazanymi przepisami, podlegają ogólnym zasadom opodatkowania podatkiem VAT, w szczególności w odniesieniu do stawki podatku, a nie szczególnej procedurze opodatkowania transakcji dokonywanych przez biura podróży. Zgodnie z art. 98 tej dyrektywy, jeżeli państwo członkowskie wprowadziło obniżoną stawkę podatku VAT dla usług przewozu, stawka ta znajduje zastosowanie do omawianych usług własnych biura podróży”.

Z uwagi na powyższe wskazać należy, iż w przedmiotowej sprawie szczególna procedura opodatkowania wynikająca z art. 119 ustawy o VAT będzie miała zastosowanie do wszystkich czynności nabywanych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści uczestników kolonii. Jak bowiem wynika z wniosku Stowarzyszenie nie jest właścicielem obiektu, w którym zapewniony jest nocleg dla uczestników, nie posiada własnego środka transportu na przewóz uczestników do miejsca wypoczynku. Najczęściej korzysta z obiektów szkolnych. Faktury za nocleg, wyżywienie i inne koszty związane z pobytem uczestników na kolonii wystawiane są na Stowarzyszenie.

Usługi w zakresie organizowania wypoczynku nabywane są wyłącznie dla bezpośredniej korzyści uczestników kolonii.

Tak opisane świadczenia generujące u Wnioskodawcy koszty: noclegu, wyżywienia, przewozu dzieci i młodzieży, koszty związane z uatrakcyjnianiem czasu wolnego, które Wnioskodawca nabywa w całości od innych podatników dla bezpośredniej korzyści uczestników kolonii, stanowią elementy usługi turystyki, a Wnioskodawca działa dla tej czynności jako podatnik zdefiniowany w cytowanym art. 119 ust. 3 ustawy o VAT.

Zatem opisane świadczenia nabywane od innych podatników dla bezpośredniej korzyści uczestników kolonii podlegają opodatkowaniu według procedury szczególnej wynikającej z art. 119 ustawy o VAT, według stawki podatku od towarów i usług określonej w art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, tj. 23%.

Natomiast świadczenie przez Wnioskodawcę usług własnych w zakresie organizowania kolonii skutkować będzie stosowaniem zasad ogólnych, według stawek podatku VAT właściwych dla poszczególnych usług.

Z wniosku wynika, że poza wymienionymi usługami dzieci objęte są opieką wychowawczą, którą sprawuje wykwalifikowana kadra, posiadająca stosowne uprawnienia, zatrudniana na podstawie umowy zlecenie.

Stosownie do powołanego już art. 43 ust. 1 pkt 24 ustawy o VAT zwalnia się od podatku usługi w zakresie opieki nad dziećmi i młodzieżą oraz dostawę towarów i świadczenie usług ściśle z tymi usługami związane, wykonywane:

w formach i na zasadach określonych w przepisach o pomocy społecznej oraz w przepisach o systemie oświaty,
przez podmioty sprawujące opiekę nad dziećmi w wieku do 3 lat.

Określając krąg usług objętych zwolnieniem na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 24 ustawy o VAT, ustawodawca odwołał się m.in. do przepisów o systemie oświaty.

Zgodnie z art. 92a ust. 1 ustawy o systemie oświaty w czasie wolnym od zajęć szkolnych dla uczniów mogą być organizowane kolonie, obozy i inne formy wypoczynku.

Na podstawie dyspozycji zawartej w ust. 2 tego artykułu zostało wydane przez Ministra Edukacji Narodowej powołane wyżej rozporządzenie z dnia 21 stycznia 1997 r. w sprawie warunków jakie muszą spełniać organizatorzy wypoczynku dla dzieci i młodzieży szkolnej, a także zasad jego organizowania i nadzorowania.

Zgodnie z ww. rozporządzeniem organizatorzy wypoczynku dla dzieci i młodzieży szkolnej są obowiązani do zapewnienia bezpiecznych warunków wypoczynku i właściwej opieki wychowawczej. Organizatorzy wypoczynku są również obowiązani zatrudniać odpowiednio przygotowaną kadrę pedagogiczną (§ 1).

Organizatorami wypoczynku mogą być szkoły i placówki, osoby prawne i fizyczne, a także jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej (§ 2).

W myśl § 12 i 12a przedmiotowego rozporządzenia:

1.Wychowawcami w różnych formach wypoczynku mogą być:

nauczyciele,
studenci szkół wyższych kierunków i specjalności, których program obejmuje przygotowanie pedagogiczne, po odbyciu odpowiedniego przeszkolenia,
słuchacze kolegiów nauczycielskich i nauczycielskich kolegiów językowych, po odbyciu odpowiedniego przeszkolenia,
osoby posiadające zaświadczenia o ukończeniu kursu dla wychowawców kolonijnych, obejmującego program określony w załączniku nr 5 do rozporządzenia,
instruktorzy harcerscy w stopniu co najmniej przewodnika,
przodownicy turystyki kwalifikowanej oraz instruktorzy Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego,
trenerzy i instruktorzy sportowi.

2.Osoby wymienione w ust. 1 pkt 4-7 powinny spełniać następujące warunki:

mieć ukończone 18 lat życia,
posiadać co najmniej średnie wykształcenie, z zastrzeżeniem ust. 3.

3.Warunek określony w ust. 2 pkt 2 nie dotyczy instruktorów harcerskich, o których mowa w ust. 1 pkt 5, pełniących funkcję wychowawcy w formach wypoczynku prowadzonych przez organizacje harcerskie.

4.Do obowiązków wychowawcy należy w szczególności:

zapoznanie się z kartami kwalifikacyjnymi uczestników wypoczynku,
prowadzenie dziennika zajęć, którego wzór stanowi załącznik nr 6 do rozporządzenia,
opracowywanie planów pracy wychowawczej grupy,
organizowanie zajęć zgodnie z rozkładem dnia,
sprawowanie opieki nad uczestnikami grupy w zakresie higieny, zdrowia, wyżywienia oraz innych czynności opiekuńczych,
zapewnienie bezpieczeństwa uczestnikom grupy,
prowadzenie innych zajęć zleconych przez kierownika wypoczynku.

Organizatorzy wypoczynku są obowiązani przechowywać kopie dokumentów poświadczających kwalifikacje pracowników pedagogicznych i kierownika wypoczynku (§ 12a).

W świetle powyższego należy stwierdzić, że jeżeli świadczone przez Wnioskodawcę we własnym zakresie usługi opieki wychowawczej będą stanowiły usługi opieki nad dziećmi i młodzieżą i opieka ta sprawowana będzie w formach i na zasadach określonych w przepisach o systemie oświaty, to usługi opieki będą objęte zwolnieniem od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 24 lit. a ustawy o VAT.

W związku z powyższym jeżeli Wnioskodawca we własnym zakresie zatrudnia (na podstawie umowy zlecenie) wykwalifikowaną kadrę posiadającą stosowne uprawnienia dotyczące opieki wychowawczej, to usługi te – jako usługi własne Wnioskodawcy – podlegać będą zwolnieniu od podatku na mocy wskazanego art. 43 ust. 1 pkt 24 lit. a ustawy o VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, że w stosunku do usług organizowania kolonii może on skorzystać ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 24 lit. a ustawy o VAT – uznano za nieprawidłowe, bowiem zwolnienie to nie będzie miało zastosowania do całej usługi organizowania kolonii, a jedynie do – świadczonej w jej ramach – usługi w zakresie opieki nad dziećmi i młodzieżą pod warunkiem wykonywania jej w formach i na zasadach określonych w przepisach o systemie oświaty.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Niniejsza interpretacja indywidualna traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego (w szczególności w przypadku gdyby osoby sprawujące opiekę na dziećmi i młodzieżą nie były zatrudnione przez Wnioskodawcę lecz świadczyły na rzecz Wnioskodawcy usługi w ramach własnej działalności gospodarczej) lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin