Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/2/423-1522/13/PC
z 17 lutego 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 3 lipca 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z 14 listopada 2013 r. (data wpływu do tut. BKIP 22 listopada 2013 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na wymianę nawierzchni - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 listopada 2013 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na wymianę nawierzchni.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, której przedmiotem jest urobek materiału skalnego, jego obróbka i sprzedaż kamienia obrobionego i surowego (kamieniołom). Część terenu kamieniołomu, a mianowicie: droga dojazdowa, plac parkingowy oraz plac wokół hali produkcyjnej do chwili obecnej była utwardzona, wyłożona płytami betonowymi i zalana betonem. Teren ten stanowi własność Spółki lub znajduje się w jej wieczystym użytkowaniu. Z powodu użytkowania tego placu w związku z prowadzoną przez Spółkę działalnością płyty betonowe i wylany beton uległy naturalnej degradacji i zniszczeniu. W związku z powyższym Wnioskodawca zamierza przeprowadzić prace remontowe na tym obszarze w zakresie usunięcia pozostałości dotychczasowego utwardzenia (płyty betonowe i lany beton) i wykonania remontu poprzez położenie na tym terenie kostki brukowej. Wydatki na planowany remont będą obejmowały wydatki na likwidację dotychczasowego utwardzenia, zakup kostki brukowej, zakup innych materiałów niezbędnych do wyłożenia kostki brukowej oraz koszty robocizny firmy zewnętrznej związane z wykonaniem tego remontu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca, który poniesie wydatki, w związku z planowanym remontem, polegającym na wykonaniu prac opisanych w zdarzeniu przyszłym, może te wydatki traktować jako wydatki remontowe i zaliczyć bezpośrednio w koszty uzyskania przychodów?

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki wskazane w opisie stanu faktycznego (winno być „zdarzenia przyszłego”), jako związane z prowadzoną działalnością gospodarczą a więc spełniające definicję kosztu uzyskania przychodu niewątpliwie będą stanowić koszt uzyskania przychodu.

Zdaniem Wnioskodawcy, opisane wydatki należy traktować jako wydatki na remont, a nie na ulepszenie. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera definicji legalnej ani pojęcia ulepszenie ani pojęcia remont, dlatego dla ustalenia treści tych pojęć należy korzystać z definicji legalnych zawartych w innych aktach prawnych. Definicję pojęcia remont zawierają przepisy ustawy Prawo budowlane. Zgodnie z art. 3 pkt 8 ustawy z 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane, remontem jest wykonanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym.

Istota remontu polega zatem na podejmowaniu działań przywracających pierwotny stan techniczny i użytkowy środka trwałego. Różnica pomiędzy wydatkami na remont, a nakładami ponoszonymi na ulepszenie środka trwałego polega na tym, że remont zmierza do podtrzymania odtworzenia wartości użytkowej środka trwałego i jest rodzajem naprawy, wymiany zużytych elementów, natomiast w wyniku ulepszenia środek trwały zostaje unowocześniony lub przystosowany do spełniania innych nowych funkcji; zyskuje istotną zmianę cech użytkowych. W przypadku opisanym przez Wnioskodawcę teren dojazdu i placów (płyty betonowe i utwardzenie betonowe lanym betonem) został zniszczony w wyniku jego eksploatacji na cele prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, a co za tym idzie planowane prace będą miały charakter typowo odtworzeniowy, przywracający jedynie pierwotną zdolność użytkową. Tym samym wszelkie wydatki związane z tym zamierzeniem remontowym mogą zostać zaliczone do wydatków o charakterze remontowym i podlegać bezpośredniemu zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia bez względu na wielkość wydatków z tym związanych. Dokonując kwalifikacji wydatków do kosztów remontowych należy brać pod uwagę zmienioną rzeczywistość gospodarczą i następujący postęp techniczny i cywilizacyjny, gdyż na skutek upływu czasu od daty wyłożenia tych placów i dróg płytami betonowymi i zalaniu betonem wymiana zużytych elementów na identyczne jest praktycznie niemożliwa albowiem cofnęła by Spółkę do czasów minionych, poprzedniej epoki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W art. 16 ust. 1 ww. ustawy ustawodawca określił katalog wydatków, które nawet pomimo poniesienia ich przez podatnika w celu osiągnięcia przychodów bądź zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów, w rozumieniu przepisów podatkowych, nie mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów.

Stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części. W myśl art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. c tej ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych (…).

Wydatki te w momencie ich poniesienia nie stanowią bezpośrednio kosztów uzyskania przychodów. Koszt taki stanowią natomiast, zgodnie z treścią art. 15 ust. 6 ww. ustawy, odpisy z tytułu zużycia ulepszonych środków trwałych (odpisy amortyzacyjne).

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do art. 16g ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3 - 11, powiększa się o sumę wydatków na ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł.

Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie precyzuje użytych w niej pojęć przebudowa, adaptacja, rozbudowa, rekonstrukcja, modernizacja.

Z ulepszeniem środków trwałych mamy do czynienia, gdy następuje ich:

• przebudowa, tj. zmiana (poprawienie) istniejącego stanu środków trwałych na inny,
• rozbudowa, tj. powiększenie (rozszerzenie) składników majątkowych, w szczególności budynków i budowli, linii technologicznych itp.,
• adaptacja, tj. przystosowanie (przerobienie) składnika majątkowego do wykorzystania go w innym celu niż ten, do którego był pierwotnie przeznaczony albo nadania mu nowych cech użytkowych,
• rekonstrukcja, tj. odtworzenie (odbudowanie) zużytych całkowicie lub częściowo składników majątkowych,
• modernizacja, tj. unowocześnienie środka trwałego.
  
  

W ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych brak jest także definicji pojęcia remont.

Remontem – zgodnie z art. 3 pkt 8 ustawy z 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz.U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 ze zm.) – jest wykonanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym. Zgodnie z powyższą definicją, istotą remontu jest przywrócenie pierwotnego stanu technicznego użytkowanego środka trwałego wraz z wymianą zużytych składników technicznych, niezmieniające jego charakteru i funkcji, a następujące w trakcie eksploatacji środka trwałego i będące wynikiem tej eksploatacji (zużycia) oraz niezwiększające jego wartości początkowej.

Przed zakwalifikowaniem określonych wydatków do inwestycji lub remontów należy każdorazowo w stosunku do konkretnego środka trwałego szczegółowo przeanalizować zakres rzeczowy wykonywanych robót, porównując je do stanu istniejącego (na podstawie dokumentacji technicznej), a w przypadku wątpliwości co do prawidłowej kwalifikacji poniesionych wydatków oprzeć się na opinii biegłego do spraw budowlanych, który w oparciu o stosowną dokumentację i oględziny wypowie się co do charakteru poniesionych nakładów.

Różnica między nakładami na remont, a nakładami na ulepszenie środków trwałych polega na tym, że pierwsze z nich zmierzają do podtrzymania, odtworzenia wartości użytkowej środków trwałych, a drugie do podjęcia, czy rozszerzenia działalności w drodze budowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, powodującej istotną zmianę cech użytkowych.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że część terenu kamieniołomu, tj. droga dojazdowa, plac parkingowy oraz plac wokół hali produkcyjnej do chwili obecnej była utwardzona, wyłożona płytami betonowymi i zalana betonem. Teren ten stanowi własność Spółki lub znajduje się w jej wieczystym użytkowaniu. Z powodu użytkowania tego placu, w związku z prowadzoną przez Spółkę działalnością, płyty betonowe i wylany beton uległy naturalnej degradacji i zniszczeniu. W związku z powyższym Wnioskodawca zamierza przeprowadzić prace remontowe na tym obszarze w zakresie usunięcia pozostałości dotychczasowego utwardzenia (płyty betonowe i lany beton) i położenia na tym terenie kostki brukowej. Wydatki na planowany remont będą obejmowały wydatki na likwidację dotychczasowego utwardzenia, zakup kostki brukowej, zakup innych materiałów niezbędnych do wyłożenia kostki brukowej oraz koszty robocizny firmy zewnętrznej związane z wykonaniem tego remontu.

W wyniku przeprowadzonych prac, nie zmieniła się wartość użytkowa, nastąpiło jedynie odtworzenie stanu pierwotnego przy zastosowaniu innych materiałów. W związku z powyższym, przeprowadzone przez Wnioskodawcę prace polegające na odtworzeniu nawierzchni drogi oraz placów, należy traktować jako remont, a nie ulepszenie środka trwałego.

Koszty remontu składników majątku z uwagi na fakt, iż ich związek z uzyskiwanymi przychodami nie jest bezpośredni, należy uznać za pośrednie koszty uzyskania przychodów. Kwestię potrącalności tego rodzaju kosztów regulują przepisy art. 15 ust. 4d i ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stosownie do pierwszej z ww. regulacji, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Natomiast, zgodnie z art. 15 ust. 4e tej ustawy, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4f - 4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Reasumując, wydatki poniesione na naprawę drogi i placów Spółka będzie mogła zaliczyć w koszty uzyskania przychodów, zgodnie z dyspozycją zawartą w art. 15 ust. 1 w związku z art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w momencie ich poniesienia.

Stanowisko Spółki należy więc uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 14 marca 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.