Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP2/443-61/14-2/AO
z 2 kwietnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy - przedstawione we wniosku z 23 stycznia 2014 r. (data wpływu 24 stycznia 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie

• sposobu oznaczania na paragonie fiskalnym nazw sprzedawanych towarów bez dodatków – jest prawidłowe,
• sposobu oznaczania na paragonie fiskalnym nazw sprzedawanych towarów z dodatkami – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 24 stycznia 2014 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu oznaczania na paragonie fiskalnym nazw sprzedawanych towarów.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Podatnik prowadzi sezonową działalność gastronomiczną na terenie całego kraju w miesiącach wiosennych i letnich. Docelowo działalność ma być całoroczna. W 2013 roku działalność handlowa podatnika zakończona została z dniem 30 września. W 2014 roku podatnik planuje rozpoczęcie działalności handlowej na początku 2. kwartału.

W ofercie handlowej podatnika, przewidzianej na 2014 rok, znajdują się świeże produkty słodkiej gastronomii, w szczególności:

• Gofry - bez dodatków lub z dodatkami, dobieranymi przez konsumenta na bieżąco w chwili zakupu;
  
• Lody włoskie z maszyny oraz lody świderki z maszyny - bez dodatków lub z dodatkami dobieranymi przez konsumenta w chwili zakupu;
  
• Granity - napoje zimne z maszyny;
  
• Desery;
  
• Rurki z bitą śmietaną - bez dodatków lub z dodatkami, dobieranymi przez konsumenta na bieżąco w chwili zakupu.
  
  

Oferta może być ponadto rozszerzona o inne produkty słodkiej gastronomii - jogurty mrożone, sorbety, naleśniki, popcorn, watę cukrową.

Niemal każdy produkt oferowany jest konsumentowi w opcji „z dodatkami”. Dodatki przewidziane w ofercie są bardzo liczne. Na potrzeby zobrazowania ich mnogości można by przyjąć następujący ich podział: można by mianowicie je podzielić na typy (bita śmietana, dżemy, frużeliny, polewy, posypki, masy smakowe, owoce świeże, masy owocowe), zaś w obrębie każdego typu można by wyróżnić rodzaje (np. różne smaki polew, różne rodzaje frużelin, różne rodzaje i smaki dżemów, różne smaki bitej śmietany, różne rodzaje i smaki posypek, różne rodzaje mas smakowych, różne rodzaje owoców świeżych itp.). W rezultacie konsument, w chwili dokonywania zakupu ma wręcz nieograniczoną możliwość doboru dodatków do kupowanego produktu (w odniesieniu do tworzenia różnorakich konfiguracji tak w obrębie typów, jak i w obrębie rodzajów dodatków). Podczas dokonywania zakupu to konsument jest autorem produktu końcowego - poprzez dobranie dowolnych konfiguracji dodatków. Liczba potencjalnych konfiguracji, jakie może stworzyć konsument jest ogromna i sięga rzędu kilku tysięcy. Konsumentowi zasugerowane są pewne konfiguracje typów dodatków (np. gofr lub deser z dodatkiem bitej śmietany standardowej oraz jednym rodzajem owocu świeżego i jednym rodzajem polewy), niemniej nawet w obrębie tak sugerowanych konfiguracji konsument pozostaje zupełnie wolny w doborze ilości typów dodatków oraz w doborze ich różnych rodzajów, i połączeń tych rodzajów, w ostatecznym rozrachunku tworząc zupełnie własną kompozycję.

Cennik oraz oferta wizualna informują klienta o cenach przewidzianych za sugerowane konfiguracje produktów, by klient miał pewność co do cen należnych za wybrany przez siebie produkt końcowy.

Pozostawienie konsumentowi swobodnej możliwości tworzenia własnych kompozycji z oferowanych dodatków - a zatem zaoferowanie konsumentowi dowolności w kształtowaniu produktu finalnego determinuje atrakcyjność oferty handlowej podatnika i stanowi ważny element jego strategii biznesowej.

Wnioskodawca podkreśla, że ilość konfiguracji możliwa do wyboru przez konsumenta jest olbrzymia. Dla przykładu, w odniesieniu do gofrów i deserów klient ma do wyboru przynajmniej 5 rodzajów frużelin, przynajmniej 5 rodzajów owoców świeżych, przynajmniej 5 rodzajów posypek, przynajmniej 8 rodzajów polew, a dodatkowo również różne masy smakowe, dżemy, bitą śmietanę przynajmniej w jednym smaku; może także chcieć kupić gofra bądź deser z dodatkiem lodów z maszyny, dowolność w dobieraniu dodatków i ich wzajemnym mieszaniu prowadzi do wytworzenia kilku tysięcy możliwych konfiguracji produktu finalnego, z których każda posiadałaby bardzo długą nazwę (np. gofr z bitą śmietaną standardową, połączeniem frużeliny truskawkowej, brzoskwiniowej i jagodowej, z dodatkiem świeżych malin i świeżej borówki amerykańskiej, z dodatkiem posypki kolorowej i polewy tofii). Analogiczna sytuacja zachodzi w przypadku deseru bądź naleśnika.

Podobnie rzecz ma się z oferowanymi przez podatnika lodami z maszyny - lodami włoskimi i lodami świderkami, a także z jogurtami mrożonymi. Mogą one być zakupione przez konsumenta bez dodatków bądź z dodatkami. Dodatków jest kilka typów (polewy zwykłe, polewy zastygające, posypki), zaś każdy typ dodatku można podzielić na rodzaje (smaki).

Dodatkowo, lody oferowane są w kilku rozmiarach. Konsument w chwili zakupu produktu posiada pełną dowolność w kształtowaniu ostatecznego jego kształtu.

Stawka podatku VAT od wszystkich oferowanych przez podatnika produktów jest jednakowa i wynosi 8%.

Dział PKWIU stosujący się do aktywności podatnika to dział 56.

Działalność biznesowa podatnika nastawiona jest na teren całego kraju. Odnosi się do organizowania sezonowych punktów gastronomicznych w miejscowościach turystycznych, tworzenia punktów w centrach handlowych, wystawiania okolicznościowych stoisk podczas jednodniowych lub kilkudniowych imprez muzycznych, imprez plenerowych, targów wystawowych, festynów, pikników rodzinnych, imprez firmowych oraz innych imprez okolicznościowych.

W związku z prowadzoną działalnością podatnik zamierza zatrudniać osoby na podstawie krótkotrwałych umów zlecenia.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

W związku z obowiązywaniem Rozporządzenia Ministra finansów z dnia 14 marca 2013 roku w sprawie kas rejestrujących, w szczególności przepisu § 8 ust. 1 pkt 6 oraz ust. 2 Rozporządzenia, podatnik zapytuje, w jaki sposób - w świetle opisanego zdarzenia przyszłego, powinien zaprogramować kasy rejestrujące, by:

• w stopniu wystarczającym spełnić wymogi ustanowione przez przepis § 8 ust. 1 pkt 6 oraz ust. 2 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 marca 2013 roku,
  
• zarazem wykluczyć prawdopodobieństwo narażania się na odmienne i wzajemnie się znoszące interpretacje dotyczące pożądanego stopnia szczegółowości w stosowaniu na paragonie fiskalnym nazw sprzedawanych produktów, które to interpretacje mogą być wydawane przez Reprezentantów różnych i niezależnych od siebie Jednostek Kontroli Skarbowej, funkcjonujących w różnych rejonach kraju,
  
• a jednocześnie mieć możliwość tworzenia spójnego wewnętrznie (w ramach obranej strategii działania biznesowego), przejrzystego i dogodnego w praktyce, sposobu nadawania nazw oferowanym produktom, wziąwszy pod uwagę również zdolności logistyczne i techniczne podatnika?
  
  
  

Zdaniem Wnioskodawcy,

Powołując się na Interpretację Ogólną Ministra Finansów dotyczącą oznaczania na paragonie fiskalnym nazwy towaru lub usługi (nr dokumentu: PT7/033/1/589/MHL/13/RD94492) z dnia 12 listopada 2013 roku podatnik przestawia następujące stanowisko w sprawie oceny zdarzenia przyszłego:

w związku ze specyfiką prowadzonej przez podatnika działalności biznesowej, podatnik uznaje za słuszne podzielić oferowane przez siebie produkty na następujące kategorie:

1. Gofr
   
2. Lód - bez wyszczególniania typu, np.: włoski, świderek, gałkowy
   
3. Deser
   
4. Sorbet
   
5. Granita
   
6. Jogurt mrożony
   
7. Rurka z bitą śmietaną
   
8. Naleśnik
   
9. Wata cukrowa
   
10. Popcorn
    
    

i każdej kategorii przyporządkować określony kod numeryczny w kasie rejestrującej.

W przypadku pojawienia się kolejnych produktów w ofercie biznesowej podatnika, produktom tym zostaną nadane odpowiednie kategorie. Kategoriom tym podatnik przyporządkuje kolejne kody, zgodnie z założoną prawidłowością. Podatnik uznaje za oczywiste, że na paragonie fiskalnym poza nazwą zakupionego przez konsumenta produktu wykazana jest również cena produktu oraz cena zbiorcza należna za dokonany przez klienta zakup, z wyróżnieniem pozycji podatku VAT oraz że paragon fiskalny spełnia pozostałe wymogi określone w obowiązującym Rozporządzeniu.

Przykładowo, jeśli konsument zakupi następujący produkt:

gofr z bitą śmietaną standardową, z połączeniem frużeliny truskawkowej, brzoskwiniowej i jagodowej, z dodatkiem świeżych malin i świeżej borówki amerykańskiej oraz z dodatkiem posypki kolorowej i polewy toffi, na paragonie fiskalnym wydanym konsumentowi wykazana jest nazwa GOFR oraz cena należna za produkt.

Jeśli ten sam konsument poza opisanym wyżej gofrem dokupi następujący produkt:

deser z kakaową bitą śmietaną, porcją lodów o smaku waniliowo-czekoladowym, frużeliną z zielonego jabłuszka, z dodatkiem świeżych malin oraz brzoskwini i ananasa, a także z dodatkiem posypki czekoladowej i polewy malinowej, wówczas na tym samym paragonie fiskalnym wykazana jest nazwa DESER oraz cena należna za produkt.

Wyżej opisana prawidłowość stosuje się do pozostałych kategorii produktów.

Każdy oferowany przez podatnika produkt opodatkowany jest podatkiem VAT w wysokości 8%, co wykazuje paragon fiskalny. Paragon spełnia ponadto inne wymogi opisane w Rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 14 marca 2013 roku.

UZASADNIENIE

1. Podatnik będzie miał lub może mieć w ofercie produkty słodkiej gastronomii, w tym świeże gofry, desery, różne rodzaje lodów (lody włoskie, lody świderki) z maszyny, lody gałkowe, jogurty mrożone, naleśniki słodkie bądź inne produkty gastronomiczne, spośród których wszystkie mogą być sprzedawane bez dodatków lub z dodatkami - przy czym ilość typów i rodzajów dodatków jest tak duża, że liczba ich wzajemnych konfiguracji wynosi kilka tysięcy, a tym samym liczba potencjalnych kodów, które należałoby zapisać w kasie fiskalnej, przyporządkowując unikalny kod każdemu przewidzianemu rodzajowi produktu, również wynosiłaby kilka tysięcy.
   
   Przedstawione produkty można podzielić na kategorie główne, takie jak GOFR, DESER, LÓD, SORBET, JOGURT MROŻONY itp. Nazwy wykazane na paragonie fiskalnym wedle takiej prawidłowości spełniają funkcję informacyjną wobec konsumenta. Nazwy tak wykazane są w pełni zgodne z produktem będącym przedmiotem sprzedaży.
   
2. Wszystkie produkty znajdujące się w ofercie biznesowej podatnika objęte są identyczną stawką podatku VAT. Tym bardziej w obrębie produktów należących do jednej kategorii (np. GOFR, LÓD itp.) stawka VAT nie może się zmieniać.
   
3. Podatnik nie posiada skomplikowanych komputerów czy drukarek fiskalnych, w których można by zaprogramować kilka tysięcy możliwych pozycji. Podatnik posiada małe przenośne kasy rejestrujące.
   
4. Podatnik nie ma w ofercie produktów, które można by oznaczyć w jakikolwiek sposób kodami kreskowymi, a zatem każdemu produktowi przypisuje określony kod numeryczny.
   
5. Jeśli podatnik faktycznie miałby przewidywać wszelkie możliwe kombinacje, jakie potencjalny konsument może skomponować dokonując zakupu określonych kategorii produktów, musiałby na to poświęcić wiele tygodni pracy, a następnie wprowadzać do kas rejestrujących wielocyfrowe kody numeryczne, odpowiadające każdej z przewidzianych kompozycji. Spis wszystkich potencjalnych kompozycji oraz przypisanych im kodów kreskowych musiałby być zawarty w ogromnej bazie danych. Mimo wykonania ogromnej pracy, podatnik nie miałby pewności, że przewidział wszystkie możliwe kompozycje.
   
6. Podatnik prowadzi działalność handlową, której specyfika polega na tym, że konsument kupuje zazwyczaj produkty pojedyncze (skomponowane wedle własnego życzenia) oraz chce być obsłużony szybko. Wprowadzanie bardzo długich kodów byłoby bardzo czasochłonne i opóźniałoby tempo oraz jakość obsługi klienta, co w rezultacie prowadziłoby do obniżenia atrakcyjności oferty handlowej.
   
7. Ponieważ to sam konsument komponuje ostateczną postać produktu, bardzo szczegółowe wykazanie nazwy sprzedawanego produktu nie tylko staje się niepotrzebne, ale jest także bardzo uciążliwe i niepraktyczne. Ponadto, z uwagi na niewielkie rozmiary paragonu fiskalnego, stosowanie zbyt długich nazw wymieniających wszystkie składniki i dodatki, powodowałoby nieczytelność paragonu.
   
8. Podatnik zatrudnia osoby na podstawie krótkotrwałych umów zlecenia. Czasem rzeczone umowy zlecenia dotyczą wykonania zlecenia w ciągu jednego tylko dnia bądź weekendu. Współpraca z osobami zatrudnianymi na podstawie tych umów często jest jednorazowa. Przed zatrudnieniem tych osób podatnik musi przeprowadzić szkolenie w zakresie obsługi kasy fiskalnej, a także w zakresie stosowanych kodów odnoszących się do poszczególnych nazw oferowanych produktów.
   
   
   

W świetle powyższego, nierealne w praktyce byłoby zaznajomić daną osobę z ogromną bazą kodów, zwłaszcza, jeśli podatnik, jak wspomniano, nie posiada skomplikowanych komputerów fiskalnych działających na bazie kodów kreskowych, a jedynie małe przenośne kasy fiskalne.

Byłoby to jednak przede wszystkim nieopłacalne biznesowo i w wielu przypadkach mogłoby powodować zaprzestanie działalności handlowej. Działo by się tak, ponieważ czas zaznajamiania się danej osoby z ogromną bazą kodów - choć oczywiście jest sprawą związaną z jej naturalnymi predyspozycjami do zapamiętywania ciągów liczbowych, znacznie przewyższałby czas wykonania samego zlecenia przez tą osobę. W związku z tym trudno byłoby znaleźć osoby gotowe do podjęcia współpracy - nakład ich pracy i czasu nie mógłby odpowiadać wynagrodzeniu należnemu za wykonanie samego zlecenia. Tym samym podatnik musiałby rezygnować z określonych przedsięwzięć.

Interpretacja Ogólna Ministra Finansów stwierdza, że sposób „jednoznacznego” identyfikowania towarów i usług jest ściśle związany z asortymentem towarów i usług, jakie podatnik oferuje.

Dalej dokument podaje, co następuje: „podatnik dokonujący sprzedaży różnych rodzajów ciastek (np.: kremówka, sernik na zimno, szarlotka) może stosować oznaczenie ciastka, bez określania szczegółowo, jaki to rodzaj ciastka. Stosowanie jednej nazwy jest dozwolone również wtedy, gdy towary są oferowane po różnych cenach, z zastrzeżeniem przypadku, gdy podatnik ma w swojej ofercie towary objęte różnymi stawkami podatku VAT. [...] Podatnik stosując do określonego rodzaju towarów, np. pomidorów, różne ceny (z uwagi na oferowanie różnych odmian tych pomidorów) powinien je wykazywać na paragonie w odrębnych pozycjach (przy możliwości ich identyfikowania za pomocą jednej nazwy np. pomidory, jeżeli sprzedawane towary objęte są jedną stawką VAT).”

W świetle przytoczonego fragmentu, przedstawione stanowisko podatnika w odniesieniu do stosowania przepisu § 8 ust. pkt 6 oraz ust. 2 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 marca 2013 roku, wydaje się właściwe i wydaje się spełniać wymagania określone przepisem.

Można, zdaniem Wnioskodawcy, ponadto stwierdzić, że poczynione ewentualnie przez podatnika rozróżnienia w obrębie np. kategorii LÓD (lód świderek, lód włoski, lód gałkowy) szłyby wręcz w szczegółowość większą niż ta zalecana przez Ministra Finansów w Interpretacji Ogólnej z dnia 12 listopada 2013 roku (fragment dotyczący oznaczania różnych rodzajów ciastek).

Przytoczona Interpretacja Ogólna stwierdza ponadto, że w przypadku usług prowadzonych przez restauracje lub inne punkty gastronomiczne nie ma konieczności wyliczania wszystkich elementów składowych produktu finalnego podlegającego sprzedaży oraz że nie ma konieczności stosowania nazw szczegółowych dotyczących pojedynczych przedmiotów danego rodzaju lub poszczególnych cech danego rodzaju, jak np. rozmiar czy pojemność (por. str.1 i 2).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest

• prawidłowe – w zakresie sposobu oznaczania na paragonie fiskalnym nazw sprzedawanych towarów bez dodatków,
  
• nieprawidłowe – w zakresie sposobu oznaczania na paragonie fiskalnym nazw sprzedawanych towarów z dodatkami.
  
  

Obowiązek stosowania kasy rejestrującej w celu ewidencjonowania sprzedaży towarów lub usług wynika bezpośrednio z art. 111 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.). Zgodnie z treścią art. 111 ust. 1 ww. ustawy podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Powyższy przepis określa generalną zasadę, z której wynika, że obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej dotyczy wszystkich podatników, którzy dokonują sprzedaży na rzecz określonych w nim odbiorców, tj. osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych. Zatem podstawowym kryterium decydującym o obowiązku stosowania ewidencji za pomocą kas rejestrujących jest status nabywcy wykonywanych przez podatnika świadczeń.

Stosownie do treści art. 111 ust. 3a pkt 1 ww. ustawy podatnicy prowadzący ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących są obowiązani dokonywać wydruku paragonu fiskalnego lub faktury z każdej sprzedaży oraz wydawać wydrukowany dokument nabywcy.

Sposób prowadzenia przez podatników, o których mowa w art. 111 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących od dnia 1 kwietnia 2013 r. regulują przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 marca 2013 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz.U. z 2013 r., poz. 363).

Stosownie do § 2 pkt 12 cyt. rozporządzenia paragon fiskalny to wydrukowany przez kasę dla nabywcy w momencie sprzedaży dokument potwierdzający dokonaną transakcję sprzedaży.

Jak wynika z § 8 ust. 1 cyt. rozporządzenia paragon fiskalny zawiera co najmniej:

1. imię i nazwisko lub nazwę podatnika, adres punktu sprzedaży, a dla sprzedaży prowadzonej w miejscach niestałych - adres siedziby lub miejsca zamieszkania podatnika;
   
2. numer identyfikacji podatkowej podatnika (NIP);
   
3. numer kolejny wydruku;
   
4. datę oraz godzinę i minutę sprzedaży;
   
5. oznaczenie "PARAGON FISKALNY";
   
6. nazwę towaru lub usługi pozwalającą na jednoznaczną ich identyfikację;
   
7. cenę jednostkową towaru lub usługi;
   
8. ilość i wartość sumaryczną sprzedaży danego towaru lub usługi z oznaczeniem literowym przypisanej stawki podatku;
   
9. wartość rabatów lub narzutów, o ile występują;
   
10. wartość sprzedaży brutto i kwoty podatku według poszczególnych stawek podatku po uwzględnieniu rabatów lub narzutów;
    
11. wartość sprzedaży zwolnionej od podatku;
    
12. łączną kwotę podatku;
    
13. łączną kwotę sprzedaży brutto;
    
14. oznaczenie waluty, w której rejestrowana jest sprzedaż, przynajmniej przy łącznej kwocie sprzedaży brutto;
    
15. kolejny numer paragonu fiskalnego;
    
16. numer kasy i oznaczenie kasjera - przy więcej niż jednym stanowisku kasowym;
    
17. numer identyfikacji podatkowej nabywcy (NIP nabywcy) - na żądanie nabywcy;
    
18. logo fiskalne i numer unikatowy kasy.
    
    
    

Zgodnie z treścią § 8 ust. 2 cyt. rozporządzenia paragon fiskalny musi być czytelny i umożliwić nabywcy sprawdzenie prawidłowości dokonanej transakcji. Paragon fiskalny może zawierać w miejscu określonym dla nazwy, o której mowa w ust. 1 pkt 6, również opis towaru lub usługi stanowiący rozwinięcie tej nazwy.

Z powyższego przepisu wynika, że jednym z wymagań jakie musi spełniać paragon fiskalny jest wymóg zawarcia nazwy towaru lub usługi pozwalającej na jednoznaczną ich identyfikację. Podatnik powinien użyć oznaczenia nazw towarów i usług do oferowanego asortymentu tak, aby do użytej nazwy towaru i usługi możliwe było przyporządkowanie odpowiedniej stawki podatku i aby użyta nazwa była zgodna z będącym przedmiotem obrotu towarem i usługą, przy czym wprowadzony w przepisie § 8 ust. 1 pkt 6 ww. rozporządzenia wymóg „jednoznaczności” wyłącza możliwość stosowania nazw grup towarów.

Z przedstawionej treści wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzi sezonową działalność gastronomiczną na terenie całego kraju w miesiącach wiosennych i letnich. W ofercie handlowej podatnika, przewidzianej na 2014 rok, znajdują się świeże produkty słodkiej gastronomii, w szczególności: Gofry - bez dodatków lub z dodatkami, dobieranymi przez konsumenta na bieżąco w chwili zakupu; Lody włoskie z maszyny oraz lody świderki z maszyny - bez dodatków lub z dodatkami dobieranymi przez konsumenta w chwili zakupu; Granity - napoje zimne z maszyny; Desery; Rurki z bitą śmietaną - bez dodatków lub z dodatkami, dobieranymi przez konsumenta na bieżąco w chwili zakupu. Oferta może być ponadto rozszerzona o inne produkty słodkiej gastronomii - jogurty mrożone, sorbety, naleśniki, popcorn, watę cukrową. Niemal każdy produkt oferowany jest konsumentowi w opcji „z dodatkami”. Dodatki przewidziane w ofercie są bardzo liczne. Na potrzeby zobrazowania ich mnogości Wnioskodawca przyjął następujący ich podział: typy (bita śmietana, dżemy, frużeliny, polewy, posypki, masy smakowe, owoce świeże, masy owocowe), zaś w obrębie każdego typu można wyróżnić rodzaje (np. różne smaki polew, różne rodzaje frużelin, różne rodzaje i smaki dżemów, różne smaki bitej śmietany, różne rodzaje i smaki posypek, różne rodzaje mas smakowych, różne rodzaje owoców świeżych itp.). W rezultacie konsument, w chwili dokonywania zakupu ma nieograniczoną możliwość doboru dodatków do kupowanego produktu (w odniesieniu do tworzenia różnorakich konfiguracji tak w obrębie typów, jak i w obrębie rodzajów dodatków). Podczas dokonywania zakupu to konsument jest autorem produktu końcowego - poprzez dobranie dowolnych konfiguracji dodatków. Liczba potencjalnych konfiguracji, jakie może stworzyć konsument jest ogromna i sięga rzędu kilku tysięcy. Konsumentowi zasugerowane są pewne konfiguracje typów dodatków, niemniej nawet w obrębie sugerowanych konfiguracji konsument pozostaje zupełnie wolny w doborze ilości typów dodatków oraz w doborze ich różnych rodzajów i połączeń tych rodzajów, w ostatecznym rozrachunku tworząc zupełnie własną kompozycję. Cennik oraz oferta wizualna informują klienta o cenach przewidzianych za sugerowane konfiguracje produktów, by klient miał pewność co do cen należnych za wybrany przez siebie produkt końcowy. Podobnie rzecz ma się z oferowanymi przez podatnika lodami z maszyny - lodami włoskimi i lodami świderkami, a także z jogurtami mrożonymi. Mogą one być zakupione przez konsumenta bez dodatków bądź z dodatkami. Dodatków jest kilka typów (polewy zwykłe, polewy zastygające, posypki), zaś każdy typ dodatku można podzielić na rodzaje (smaki). Dodatkowo, lody oferowane są w kilku rozmiarach. Konsument w chwili zakupu produktu posiada pełną dowolność w kształtowaniu ostatecznego jego kształtu. Stawka podatku VAT od wszystkich oferowanych przez podatnika produktów jest jednakowa i wynosi 8%.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą prawidłowości wykazania na paragonach fiskalnych oznaczeń przedstawionych we wniosku jako: 1. Gofr; 2. Lód - bez wyszczególniania typu, np.: włoski, świderek, gałkowy; 3. Deser; 4. Sorbet; 5. Granita; 6. Jogurt mrożony; 7. Rurka z bitą śmietaną; 8. Naleśnik; 9. Wata cukrowa; 10. Popcorn dla oferowanych produktów słodkiej gastronomi.

Nazwy, uwzględniające „jednoznaczne” identyfikowanie oferowanych towarów i usług (oraz sposób przyporządkowania stawki podatku do nazwy towarów i usług) określa sam podatnik uwzględniając asortyment sprzedawanych towarów i rodzaj świadczonych usług. Tym samym, sprzedawca obowiązany jest dołożyć wszelkich starań aby nazwa towaru lub usługi na paragonie była tak skonstruowana, aby można było na jej podstawie dokładnie określić indywidualnie zakupiony towar lub usługę oraz aby umożliwiała ich właściwe przyporządkowanie do stawki podatku. Stosowane nazwy będą zależały od samej oferty tego podatnika.

Nazwa towaru lub usługi to wyraz lub połączenie wyrazowe odnoszące się do towarów lub usług będących w ofercie podatnika. Przepis § 8 ust. 1 pkt 6 i ust. 2 ww. rozporządzenia obliguje do wyznaczenia takiej nazwy towaru lub usługi, która pozwoli na oznaczenie przedmiotu transakcji w sposób niebudzący wątpliwości, co do rodzaju towaru lub usługi. Jednocześnie należy podkreślić, że przepis ten nie obliguje do stosowania nazw szczegółowych dotyczących pojedynczych przedmiotów danego rodzaju lub poszczególnych cech danego towaru lub usługi.

Należy zauważyć, że paragon fiskalny spełnia określone funkcje (kontrolną, ochronną, informacyjną – która szczególnie istotna jest z punktu widzenia nabywcy będącego konsumentem), których realizacja jest możliwa jedynie wtedy, gdy zawiera on wprowadzone w sposób prawidłowy dane wymienione w § 8 ust. 1 i 2 ww. rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących. Określona przez podatnika nazwa towaru lub usługi ma spełniać cele, dla jakich podatnik został zobowiązany do ewidencjonowania obrotu. Podatnik jest zobowiązany na paragonie opisać sprzedany towar/wykonane świadczenie, podać jego nazwę, tak aby do użytej nazwy możliwe było przyporządkowanie odpowiedniej stawki podatkowej i by użyta nazwa była co do istoty zgodna z będącym przedmiotem obrotu towarem/świadczeniem. Jednocześnie nazwa umieszczona na paragonie musi być tak skonstruowana, aby nabywca świadczenia na tej podstawie w połączeniu z ceną mógł dokładnie określić jaki towar/świadczenie zakupił. Dopiero taki sposób ewidencjonowania sprzedaży skutecznie zagwarantuje konsumentowi prawo do otrzymania dowodu nabycia towarów lub usług. Podatnik powinien więc wystawiać paragony zawierające nazwy towarów na tyle szczegółowe, żeby - z jednej strony - pozwalały organowi podatkowemu na weryfikację prawidłowości rozliczenia podatku, a z drugiej - zapewniały konsumentowi możliwość kontroli dokonywanych zakupów.

To podatnik decyduje, w jaki sposób dobierze nazwę towaru lub usługi, tak by jego klient mógł jednoznacznie zidentyfikować przedmiot nabytego towaru/świadczenia, a sposób jednoznacznego identyfikowania towarów i usług jest ściśle związany z asortymentem, jaki podatnik oferuje. Istotne jest również, że obowiązujące w tym zakresie przepisy nie wykluczają stosowania skrótów. Przy czym należy zauważyć, że podatnicy mogą przy określaniu nazwy towaru (usługi) wykorzystywać nazewnictwo stosowane przez siebie przy tworzeniu zasad odpłatności (cennika). W sytuacji, kiedy ewidencjonowaniu przy zastosowaniu kasy rejestrującej podlega określony towar/świadczenie, na które składa się kilka składników/czynności, nie ma konieczności ich wyliczania.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca sprzedaje produkty słodkiej gastronomi. Produkty te oferowane są konsumentowi w opcji „bez dodatków” i w opcji „z dodatkami”. Przewidziane przez Wnioskodawcę dodatki są bardzo liczne. Z oferowanych dodatków konsument ma możliwość swobodnego ich doboru dowolnie tworząc różnego rodzaju konfiguracje i uzyskując w ten sposób produkt finalny. Stworzona przez Wnioskodawcę oferta wizualna i cennik informują klienta o cenach przewidzianych za sugerowane konfiguracje produktów, by klient miał świadomość cen należnych za wybrany przez siebie produkt końcowy.

W świetle przywołanych uregulowań i przedstawionej treści wniosku w odniesieniu do wątpliwości Wnioskodawcy dotyczących prawidłowości oznaczeń umieszczanych na paragonach fiskalnych z uwagi na ofertę produktów Wnioskodawcy i fakt, że klient w swobodny sposób sam dokonuje wyboru kompozycji danego produktu należy stwierdzić, że w sytuacji sprzedaży oferowanych produktów bez dodatków nazwa proponowanych kategorii towarów w powiązaniu z ceną będzie dawała możliwość identyfikacji nabytego towaru. Zaproponowane przez Wnioskodawcę nazwy produktów podstawowych jednoznacznie wskazują jaki produkt został przez konsumenta nabyty. Wnioskodawca dokonujący sprzedaży towarów pod nazwami wskazanych kategorii może więc zaprogramować proponowane nazwy dla danej kategorii produktów i stosować je do oferowanych tego typu towarów.

Tym samym, za prawidłowe należało uznać stanowisko Wnioskodawcy w odniesieniu do stosowania na paragonach fiskalnych proponowanych opisów dla sprzedawanych produktów podstawowych.

Natomiast wydrukowany przez Wnioskodawcę paragon fiskalny, na którym nazwa sprzedawanego produktu z dodatkami określona zostanie w proponowany przez Wnioskodawcę sposób nie pozwala na jednoznaczną identyfikację sprzedawanych produktów. Specyfika tej sprzedaży polega na tym, że cena jest zależna od produktu podstawowego oraz ilości i rodzaju wybranych do niego dodatków. Wnioskodawca powinien zadbać zatem o takie zaprogramowanie kasy rejestrującej, aby paragony z nazwami towarów pozwalały na ich identyfikację wskazując nazwę produktu podstawowego i dodatku. Przy czym, nie oznacza to, że każdy dodatek, a w szczególności rodzaj (smak) poszczególnego dodatku powinien mieć odrębne kodowanie na kasie.

Wydawany klientowi paragon jest dowodem dokumentującym nabycie towaru i powinien przedstawiać m.in. sposób skalkulowania ceny, jej strukturę prezentującą kwotę podatku. Sposób określania na paragonie sprzedawanych produktów z dodatkami jako Gofr, Lód, Deser, Sorbet, Granita, Jogurt mrożony, Rurka z bitą śmietaną, Naleśnik, Wata cukrowa, Popcorn nie zapewnia należytej funkcji kontrolnej i ochronnej wobec konsumenta, którą spełniać powinien paragon fiskalny. Podkreślenia wymaga, że klient nabywający produkt z dodatkami otrzyma paragon stanowiący dowód nabycia produktu podstawowego – nazwa dotyczyła będzie wyłącznie produktu podstawowego. Jednakże cena za ten produkt będzie wyższa niż cena produktu podstawowego. Obejmowała będzie ona wybrane przez klienta dodatki. Tak więc nazwy towarów na paragonie fiskalnym w formie zaproponowanej przez Wnioskodawcę nie są wystarczające dla spełnienia wymogu postawionego przez powołane przepisy dotyczące paragonów fiskalnych. Dopiero uszczegółowienie ww. nazw o oferowane dodatki pozwoli na indywidualne określenie sprzedawanego przez Wnioskodawcę produktu. Przy czym zauważyć należy, że różnorodność proponowanych przez Wnioskodawcę dodatków jest liczna, a ich wymienianie nie jest konieczne. Wystarczającym jest określenie produktu podstawowego ze wskazaniem, że został wzbogacony o dodatki.

W konsekwencji, doprecyzowania wymagają nazwy sprzedawanych produktów z dodatkami, gdyż nazwy proponowane przez Wnioskodawcę nie identyfikują sprzedawanego produktu w sposób wystarczająco jednoznaczny i precyzyjny, gwarantujący klientowi otrzymanie dokumentu potwierdzającego jaki rodzaj towaru nabył. Przy określaniu nazwy sprzedawanego produktu z dodatkami zasadne jest wykorzystanie nazewnictwa stosowanego przy tworzeniu zasad odpłatności - cennika.

Tym samym, za nieprawidłowe należy uznać stanowisko Wnioskodawcy odnośnie oznaczania na paragonach fiskalnych sprzedawanych produktów z dodatkami jako kategorie wskazane we wniosku.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.