Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB2/415-87/14-2/JK
z 15 kwietnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 15 stycznia 2014 r. (data wpływu 15 stycznia 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania kwoty otrzymanej tytułem ugody - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 stycznia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania kwoty otrzymanej tytułem ugody.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca będąc pracownikiem zatrudnionym na stanowisku konstruktora dokonał jako współtwórca w latach 1995-1996 i w 1998 r. trzech wynalazków i jednego wzoru użytkowego, które w oparciu o art. 20 ust. 2 ustawy z dnia 19 października 1972 r. o wynalazczości (t.j. Dz.U. z 1993 r. Nr 26, poz. 117) zgłosił u pracodawcy.

Fabryka dokonane przez Zainteresowanego i pozostałych współtwórców wynalazki i wzór użytkowy zgłosiła do Urzędu Patentowego RP celem uzyskania patentów i prawa ochronnego.

Urząd Patentowy RP udzielił następujących patentów i prawa ochronnego:

• patent na wynalazek pt. „Zespół pomiarowy (…)”
• patent na wynalazek pt. „Przepływomierz śrubowy (…)”
• patent nr na wynalazek pt. „Wirnik przepływomierza śrubowego (…)”
• prawo ochronne nr na wzór użytkowy pt. „Zespół pomiarowy przepływomierza, (…)”.
  
  

S.A., która następnie przekształciła się w zastosowała w 2000 r. wszystkie powyższe wynalazki i wzór użytkowy w produkowanych wyrobach (wodomierzach) i stosuje się je dotychczas.

Za zastosowane wynalazki i wzór użytkowy pracodawca nie zapłacił Zainteresowanemu żadnego wynagrodzenia zgodnego z obowiązującą wówczas ustawą o wynalazczości. Wnioskodawca otrzymał natomiast nagrody (premie) na podstawie nieznanego Zainteresowanemu regulaminu (poznał go później w trakcie procesu sądowego). O przyznanych nagrodach (za co i ile) Wnioskodawca nie był powiadamiany, otrzymywał je przelewem na konto bankowe razem z wynagrodzeniem za pracę.

Po rozwiązaniu stosunku pracy w 2008 r. i przejściu na emeryturę w sierpniu 2010 r. (po wcześniejszych nieudanych negocjacjach z przedstawicielem kierownictwa S.A. w sprawie wynagrodzenia za ww. wynalazki i wzór użytkowy) Wnioskodawca wytoczył byłemu pracodawcy proces sądowy.

Proces ten zakończył się 12 grudnia 2013 r. wydaniem wyroku, w którym Sąd zasądził na rzecz Wnioskodawcy od pozwanego wynagrodzenie wraz z ustawowymi odsetkami za zwłokę.

Powyższy wyrok nie jest jeszcze prawomocny.

Wnioskodawca nadmienia, że Sąd uznał powyższy proces jako sprawę ze stosunku pracy i w oparciu o art. 35 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach cywilnych (Dz.U. Nr 167, poz. 1398 ze zm.) zwolnił Zainteresowanego z kosztów sądowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przypadku uprawomocnienia się powyższego wyroku i jego wykonania Wnioskodawca będzie musiał zapłacić podatek od zasądzonego wynagrodzenia za stosowanie wynalazków i wzoru użytkowego oraz od odsetek za zwłokę?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedmiotowej sprawie zastosowanie ma art. 21 ust. 1 pkt 95 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. zwolnienie z podatku dochodowego.

Zainteresowany uzasadnia to następująco:

1. wynalazków i wzoru użytkowego Wnioskodawca dokonał w ramach umowy o pracę,
2. prawo do tych wynalazków ma pracodawca Zainteresowanego,
3. Sąd uznał, że sprawa o wynagrodzenie za wynalazki jest sprawą ze stosunku pracy.
   
   

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest współtwórcą wynalazków i wzoru użytkowego, na które został udzielony Patent oraz prawo ochronne przez Urząd Patentowy RP. Wyżej wymienione prawa zostały wykorzystane przez Firmę, w której Wnioskodawca pracował, a Firma powinna zapłacić Wnioskodawcy należne wynagrodzenie za uzyskane korzyści. Wobec nie otrzymania należnego wynagrodzenia Wnioskodawca wystąpił na drogę sądową. Sąd zasądził na rzecz Zainteresowanego wynagrodzenie wraz z ustawowymi odsetkami za zwłokę uznając, że sprawa o wynagrodzenie za omawiane prawa jest sprawą ze stosunku pracy.

Zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 19 października 1972 r. o wynalazczości (t.j. Dz.U. z 1993 r. Nr 26, poz. 117 ze zm.), prawo do uzyskania patentu na wynalazek (prawo do patentu) przysługuje twórcy wynalazku. Jeżeli wynalazku dokonało więcej osób, prawo to przysługuje im wspólnie.

Stosownie natomiast do art. 20 ust. 2 ww. ustawy, prawo do patentu na wynalazek dokonany przez twórcę w wyniku wykonywania obowiązków ze stosunku pracy albo realizacji innej umowy przysługuje pracodawcy lub zamawiającemu, chyba że strony ustaliły inaczej.

W przypadku dokonania wynalazku przez twórcę przy pomocy przedsiębiorcy, przedsiębiorcy temu przysługuje prawo korzystania z wynalazku we własnym zakresie. W umowie o udzielenie pomocy strony mogą ustalić, że prawo do uzyskania patentu na taki wynalazek przysługuje w całości lub w części przedsiębiorcy (art. 20 ust. 3 cyt. pow. ustawy o wynalazczości).

Zgodnie z art. 98a ww. ustawy - w brzmieniu obowiązującym do 21 października 1997 r. - twórca wynalazku ma prawo do wynagrodzenia za korzystanie z tego wynalazku przez podmiot gospodarczy, gdy podmiotowi temu przysługuje prawo do patentu zgodnie z przepisami art. 20 ust. 2 lub art. 98 ust. 2 albo prawo do korzystania z wynalazku na podstawie art. 20 ust. 3, chyba że umowa stanowi inaczej (ust. 1). Jeżeli umowa nie stanowi inaczej, wynagrodzenie, o którym mowa w ust. 1, ustala podmiot gospodarczy w słusznej proporcji do korzyści uzyskanych z wynalazku przez ten podmiot (ust.2). Jeżeli umowa nie stanowi inaczej, wynagrodzenie, o którym mowa w ust. 1, z zachowaniem zasady określonej w ust. 2, wypłaca się w całości najpóźniej w ciągu dwóch miesięcy po upływie roku od dnia uzyskania pierwszych korzyści z wynalazku lub w częściach w ciągu dwóch miesięcy po upływie każdego roku uzyskiwania korzyści z wynalazku (ust. 3).

W myśl natomiast ww. przepisu - w brzmieniu obowiązującym od 22 października 1997 r. - twórca wynalazku ma prawo do wynagrodzenia za korzystanie z tego wynalazku przez przedsiębiorcę, gdy przedsiębiorcy temu przysługuje prawo do patentu zgodnie z przepisami art. 20 ust. 2 lub art. 98 ust. 2 albo prawo do korzystania z wynalazku na podstawie art. 20 ust. 3, chyba że umowa stanowi inaczej (ust.1). Jeżeli umowa nie stanowi inaczej, wynagrodzenie, o którym mowa w ust. 1, ustala przedsiębiorca w słusznej proporcji do korzyści uzyskanych z wynalazku przez tego przedsiębiorcę (ust. 2). Jeżeli umowa nie stanowi inaczej, wynagrodzenie, o którym mowa w ust. 1, z zachowaniem zasady określonej w ust. 2, wypłaca się w całości najpóźniej w ciągu dwóch miesięcy po upływie roku od dnia uzyskania pierwszych korzyści z wynalazku lub w częściach w ciągu dwóch miesięcy po upływie każdego roku uzyskiwania korzyści z wynalazku (ust. 3).

Stosownie do przepisu art. 77 ustawy o wynalazczości, wzorem użytkowym podlegającym ochronie jest nowe i użyteczne rozwiązanie o charakterze technicznym dotyczące kształtu, budowy lub zestawienia przedmiotu o trwałej postaci.

Do wzorów użytkowych i praw ochronnych stosuje się odpowiednio - na mocy art. 82 cyt. wyżej ustawy - przepisy o wynalazkach i patentach zawarte w art. 11, art. 12, art. 16 ust. 5, 6 i 8, art. 17-20, art. 23-30, art. 32-35, art. 37-46, art. 48-53, art. 55-70 oraz art. 72-75.

Z przepisu art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Użyte w tym przepisie sformułowanie „w szczególności” oznacza, iż przepis zawiera tylko przykładowe wyliczenie przychodów, ze stosunku pracy, za które uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne dokonane przez pracodawcę.

W myśl art. 11 cyt. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Zgodnie jednakże z art. 21 ust. 1 pkt 95 cyt. ustawy wolne od podatku dochodowego są odsetki z tytułu nieterminowej wypłaty wynagrodzeń i świadczeń z tytułów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Sąd zasądził na rzecz Wnioskodawcy wynagrodzenie (świadczenie główne) wraz z ustawowymi odsetkami za zwłokę.

W konsekwencji powyższego - biorąc pod uwagę zacytowane przepisy prawa - stwierdzić należy, że kwota świadczenia stanowiąca wynagrodzenie za pracę (jako że nie stanowi odsetek, o których mowa w cyt. art. 21 ust. 1 pkt 95 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) podlega opodatkowaniu jako przychód ze stosunku pracy na zasadach wskazanych w art. 12 cyt. ustawy i do tego świadczenia nie ma zastosowania zwolnienie przedmiotowe, o którym mowa w ww. przepisie.

Natomiast w odniesieniu do sposobu opodatkowania zasądzonych na rzecz Wnioskodawcy odsetek należy stwierdzić, co następuje.

Instytucję odsetek reguluje art. 481 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 16, poz. 93 ze zm.).

Przepis ten w § 1 i 2 stanowi, że jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej niż stopa ustawowa, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy.

W świetle powyższego odsetki za zwłokę (opóźnienie) stanowią świadczenie uboczne, niezależne od tego, czy i w jakim rozmiarze podatnik poniósł szkodę (krzywdę), a co za tym idzie odsetek za zwłokę nie można utożsamiać z naprawieniem szkody lub krzywdy.

Przepis art. 21 ust. 1 pkt 95 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że wolne od podatku są odsetki z tytułu nieterminowej wypłaty wynagrodzeń i świadczeń z tytułów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1.

Należy jednak zauważyć, że w sytuacji, gdy odsetki przyznane są za okres od dnia wystąpienia z roszczeniem do dnia ich zapłaty zgodnie z wyrokiem, nie spełniają warunku określonego w art. 21 ust. 1 pkt 95 ustawy. Przepis ten ma bowiem wyłącznie zastosowanie w sytuacji gdy - od momentu ogłoszenia wyroku sądu przyznających wynagrodzenie za stosowanie wynalazków i wzoru użytkowego - zobowiązany spóźni się z wypłatą świadczenia na rzecz poszkodowanego. Nie ma natomiast zastosowania do odsetek naliczonych za okres poprzedzający datę uprawomocnienia się orzeczenia w tej sprawie. Tego rodzaju odsetki stanowią przychód z innych źródeł, o których mowa w art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i podlegają opodatkowaniu na ogólnych zasadach.

W myśl bowiem art. 20 ww. ustawy za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, że stanowisko Wnioskodawcy - zgodnie z którym, do zasądzonego wynagrodzenia za stosowanie wynalazków i wzoru użytkowego oraz do odsetek za zwłokę zastosowanie ma zwolnienie przedmiotowe, wymienione w art. 21 ust. 1 pkt 95 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.