INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012r. poz. 749) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12 kwietnia 2012r. (data wpływu 24 kwietnia 2012r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości zwolnienia od podatku VAT usług biegłego lekarza psychiatry świadczonych na rzecz sądu lub prokuratury – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 kwietnia 2012r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości zwolnienia od podatku VAT usług biegłego lekarza psychiatry świadczonych na rzecz sądu lub prokuratury.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca, jako biegły sądowy na zlecenie Sądów i Prokuratur prowadzi badania lekarskie polegające na badaniu stanu psychicznego oraz analizie dokumentacji medycznej. Badania te prowadzone są w warunkach ambulatoryjnych, a czasem także w warunkach szpitalnych. Na podstawie tych czynności Wnioskodawca przeprowadza postępowanie diagnostyczne, opisuje stan zdrowia psychicznego, w uzasadnionych przypadkach ocenia postępy dotyczące leczenia. Wydane opinie często są podstawą do podjęcia leczenia osoby badanej. Biegły wydaje opinie w szeregu spraw karnych i cywilnych, które można podzielić na poniżej wskazane grupy:

1. Diagnozy w sprawach karnych: w postępowaniu karnym powodem powołania biegłego sądowego w zakresu psychiatrii są wątpliwości co do stanu psychicznego podejrzanego, obwinionego, oskarżonego lub skazanego. Podstawą powołania biegłych jest art. 202 KodeksuPostępowania Karnego. Zgodnie z art. 202 § 4 kpk opinia psychiatrów powinna zawierać stwierdzenia dotyczące zarówno poczytalności opiniowanego, jak i jego aktualnego stanu zdrowia psychicznego oraz zdolności do brania udziału w postępowaniu, a w razie potrzeby także co do okoliczności wymienionych w art. 93 Kodeksu Karnego. Ponadto biegli psychiatrzy opiniują w przedmiocie ustalenia, czy przestępstwo popełnione zostało w związku z uzależnieniem od alkoholu lub innego środka odurzającego. Rozdział X Kodeksu karnego zatytułowany „Środki zabezpieczające” normuje konsekwencje prawne ustalenia, że czynu zabronionego sprawca dopuścił się w związku z chorobą psychiczną, upośledzeniem umysłowym lub uzależnieniem od alkoholu lub innego środka odurzającego.
   Jeśli sprawca spełniający warunki art. 94 § 1 kk popełnił czyn w stanie niepoczytalności (art. 31 § 1 kk), Sąd zamiast o karze orzeka o umieszczeniu sprawcy w odpowiednim zakładzie psychiatrycznym (detencja). Celem zastosowania tego środka jest nie karanie czy izolacja sprawcy, ale przede wszystkim jego leczenie. Wskazuje na to chociażby treść art. 94 § 2 kk, zgodnie z którym Sąd z góry nie określa czasu pobytu w zakładzie psychiatrycznym. Pobyt trwa tak długo, jak długo jest to konieczne, czyli do czasu osiągnięcia wystarczającej poprawy stanu zdrowia psychicznego sprawcy. Jeśli sprawca spełniający warunki art. 95 § 1 kk popełnił czyn w stanie ograniczonej poczytalności (art. 31 § 2 kk), Sąd może orzec, w oparciu o opinię biegłych psychiatrów o umieszczeniu sprawcy w zakładzie karnym, w którym stosuje się szczególne środki lecznicze lub rehabilitacyjne. Art. 95 § 2 kk wskazuje przesłanki warunkowego zwolnienia sprawcy z odbycia reszty kary, tj. w sytuacji kiedy wyniki stosowanego w zakładzie karnym leczenia lub rehabilitacji za tym przemawiają. Takie uregulowanie wskazuje jednoznacznie, że naczelnym celem postępowania w przypadku osób spełniających warunki art. 95 § 1 kk jest ich leczenie a nie tylko ukaranie.
   Jeśli sprawca spełniający warunki art. 96 § 1 kk popełnił przestępstwo w związku z uzależnieniem od alkoholu lub innego środka odurzającego, sąd może orzec umieszczenie sprawcy w zamkniętym zakładzie leczenia odwykowego. Zgodnie z art. 96 § 3 kk czasu pobytu w zamkniętym zakładzie leczenia odwykowego nie określa się z góry, zwolnieniu z zakładu rozstrzyga sąd na podstawie wyników leczenia. W okresie próby, uwzględniając postępy leczenia sprawcy określonego w art. 96 § 1 sąd może go na podstawie art. 97 § 1 kk skierować na leczenie ambulatoryjne lub rehabilitację w placówce leczniczo-rehabilitacyjnej.
   Takie uregulowanie wskazuje jednoznacznie, że naczelnym celem postępowania w przypadku osób spełniających warunki art. 96 § 1 kk jest również ich leczenie a nie tylko ukaranie.
   Zgodnie z art. 93 kk przed orzeczeniem jakiegokolwiek środka zabezpieczającego Sąd obligatoryjnie wysłuchuje biegłych lekarzy psychiatrów. Opinia biegłych lekarzy psychiatrów jest więc podstawą do skierowania sprawcy czynu zabronionego na leczenie, bądź to w warunkach szpitala psychiatrycznego (art. 94 § 1 kk), bądź w zakładzie karnym stosującym leczenie lub rehabilitację (art. 95 § 1 kk) lub w zamkniętym zakładzie leczenia odwykowego (art. 96 § 1 kk), bądź to w warunkach ambulatoryjnych (art. 97 § 1 kk).
   Badając pacjenta pod kątem zdolności do brania udziału w postępowaniu karnym biegły ma do czynienia z osobami, u których zwykle zdiagnozowano zaburzenia psychiczne i jest stosowane leczenie psychiatryczne. W swojej opinii biegły weryfikuje powyższe, ocenia skuteczność stosowania leczenia w aspekcie zdolności do brania udziału w postępowaniu karnym.
   W przypadku stwierdzenia niezdolności do brania udziału w postępowaniu karnym, biegły daje sugestie lecznicze i ocenia perspektywę uzyskania poprawy. Identyczna procedura i wnioski orzecznicze biegłego dotyczą osób badanych pod kątem oceny zdolności do odbywania kary pozbawienia wolności. W takich opiniach biegły jest szczególnie zobligowany do wskazania możliwości i sposobu leczenia w warunkach zakładu karnego.
   Celem więc każdej opinii wydawanej przez biegłego psychiatrę dla potrzeb postępowania karnego jest zdiagnozowanie stanu zdrowia psychicznego sprawcy, ustalenie czy czynu dopuścił się w stanie zniesionej lub ograniczonej poczytalności oraz czy czyn popełniony został w związku ze stanem uzależnienia. Jeśli któraś z tych okoliczności zachodzi, a do ustalenia tego organ wymiaru sprawiedliwości potrzebuje wiedzy specjalistycznej biegłego lekarza psychiatry, orzeka się o obowiązku leczenia. Jednym z głównych celów opinii biegłego jest więc rozstrzygnięcie czy sprawca wymaga leczenia, a jeśli tak to w jakich warunkach.
2. Diagnozy w sprawach cywilnych wydawane są przez biegłego zasadniczo w trzech rodzajach spraw: w oparciu o ustawę o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, w oparciu o ustawę o ochronie zdrowia psychicznego, w sprawach o ubezwłasnowolnienie.
   • Zgodnie z ustawą o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi osoby uzależnione od alkoholu zobowiązywać można do poddania się leczeniu w stacjonarnym lub niestacjonarnym zakładzie lecznictwa odwykowego (art. 26 § 1 ustawy), o obowiązku poddania się takiemu leczeniu orzeka sąd (art. 26 § 2 ustawy) wszczynając postępowanie na wniosek gminnej komisji rozwiązywania problemów alkoholowych lub prokuratora. Do wniosku dołącza się zebraną dokumentację wraz z opinią biegłego, jeżeli badanie przez biegłego zostało przeprowadzone (art. 26 § 3 ustawy). Zgodnie z art. 27 § 1 ustawy w razie gdy w stosunku do osoby, której postępowanie dotyczy, brak jest opinii biegłego w przedmiocie uzależnienia od alkoholu, sąd zarządza poddanie tej osoby odpowiednim badaniom. Celem przeprowadzonych badań przez biegłego psychiatrę i wydania opinii jest zdiagnozowanie u uczestnika uzależnienia alkoholowego i wypowiedzenie się co do rodzaju wskazania leczenia odwykowego. Opinia ta służy wyłącznie celom terapeutycznym.
   • Opinie wydawane w związku z ustawą o ochronie zdrowia psychicznego dotyczą zdiagnozowania osób chorych psychicznie lub upośledzonych umysłowo, które wskutek choroby wymagają bądź konieczności leczenia psychiatrycznego w warunkach specjalnych (art. 23 i 29 ustawy), bądź wymagają jedynie stałej opieki i pielęgnacji w warunkach domu pomocy społecznej, lub zakładu opiekuńczo-leczniczego (art. 38 i 39 ustawy). Opiniowanie w tych sprawach ma cel terapeutyczny, realizowany w zależności od potrzeb chorego w warunkach szpitalnych lub odpowiedniego zakładu opiekuńczego, w którym chory ma zapewnione odpowiednie leczenie.
   • Opiniowanie w sprawach o ubezwłasnowolnienie dotyczy osób z zaburzeniami psychicznymi. Wnioski o ubezwłasnowolnienie są często składane przez rodziny w celu umożliwienia leczenia chorego bez jego zgody. W konsekwencji więc nierzadko opinie te umożliwiają wdrożenie wskazanych procedur leczniczych. Jeśli osoba niezdolna do podejmowania świadomych decyzji co do leczenia nie jest ubezwłasnowolniona, konieczne jest, zgodnie z art. 32 § 2 ustawy o zawodzie lekarza i lekarza dentysty, wydanie przez sąd opiekuńczy postanowienia w tej kwestii. Sąd orzeka wówczas po zasięgnięciu opinii biegłego lekarza psychiatry.
   
   

Podobnie więc jak w sprawach karnych, opinie wydawane w sprawach cywilnych polegają na diagnozowaniu i umożliwiają realizację celów terapeutycznych wszędzie tam, gdzie osoba opiniowana z powodu swojego stanu zdrowia nie ma możliwości sama poddać się koniecznemu leczeniu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy biegły sądowy prowadzący badania lekarskie, stanu psychicznego osób oraz analizujący dokumentacje medyczną na zlecenie Sądów i Prokuratury, który następnie wydaje opinie lekarską, będącą często podstawą do podjęcia leczenia osoby badanej, a badania są prowadzone w warunkach ambulatoryjnych lub szpitalnych, podlega zwolnieniu przedmiotowemu od podatku od towarów i usług zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 19 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004r. Nr 54, poz. 535)...

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym stanie faktycznym należy zastosować art. 43 ust. 1 pkt 19 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004r. Nr 54, poz. 535) w celu zwolnienia biegłego sądowego od obowiązku uiszczenia podatku od wartości dodanej.

Bez wątpienia zostały zrealizowane przesłanki z art. 43 ust. 1 pkt 19. Przepis ten przewiduje przedmiotowo-podmiotowe zwolnienie od podatku od towarów i usług. Biegły sądowy jest lekarzem w związku z tym realizuje bezsprzecznie przesłankę podmiotową. Ponadto jego działalność polega na udzielaniu opieki medycznej co realizuje drugą konstytutywną, przedmiotową przesłankę zwolnienia.

Mając na uwadze fakt, iż ustawa o podatku od towarów i usług stanowi implementację Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy zwrócić szczególną uwagę na orzecznictwo Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. W orzeczeniu o sygn. akt 106/05 w sprawie LUP GmbH v Finanzamt Bochum-Mitte Trybunał Sprawiedliwości stwierdził, iż pojęcie „opieki medycznej” obejmuje świadczenia wykonywane w celu ochrony w tym zachowania lub przywrócenia zdrowia osób. Innymi słowy zawiera ono zarówno leczenie jak i profilaktykę. Ponadto wyrok stanowi, iż opiekę medyczną należy rozumieć jako zespół czynności funkcjonalnie skierowanych na utrzymanie bądź przywrócenie dobrego stanu zdrowia, który obejmuje na wstępie czynności polegające na obserwacji i badaniu, a następnie ewentualnie na diagnozie i leczeniu.

Zgodnie z wyrokiem o sygn. akt C-212/01 z dnia 20 listopada 2003r. w sprawie Margarete Unterpertinger v Pensionsversicherungsanstalt der Arbiter, aby kwalifikować działalność jako podlegającą zwolnieniu od podatku od towarów i usług należy wziąć pod uwagę cel w jakim jest ona realizowana. Celem świadczenia usług opieki medycznej jest diagnoza, leczenie i gdy jest to możliwe zwalczanie chorób lub anomalii zdrowotnych. Innymi słowy dane świadczenie powinno mieć cel terapeutyczny.

Działania podejmowane przez biegłego sądowego z zakresu psychiatrii sprowadzają się do stawiania diagnozy i zaleceń terapeutycznych, które wykorzystywane są dla potrzeb zapewnienia prawidłowego rozstrzygnięcia Sądu. W ramach postępowania karnego biegły sądowy rozstrzyga wątpliwości co do stanu psychicznego w czasie czynu i toku postępowania.

Zgodnie z art. 202 ustawy z dnia 6 czerwca 1997r. kodeks postępowania karnego, biegły sporządza opinie co do poczytalności tempore criminis, jego aktualnego stanu zdrowia oraz zdolności do udziału w postępowaniu.

Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 31 marca 1980r. o sygn. akt II KR 56/80, niezbędnym warunkiem wydania przez biegłych lekarzy psychiatrów opinii nienasuwającej zastrzeżeń jest wykorzystywanie przez nich wszystkich dostępnych danych co do stanu zdrowia oskarżonego, a w szczególności danych zawartych w kartach informacyjnych, historiach chorób lub innych dokumentach lekarskich, jeżeli dokumenty takie istnieją, niezależnie od własnych badań ambulatoryjnych i innych danych uzyskanych z wywiadów lekarskich.

Bez wątpienia w przypadku opinii psychiatrycznej mamy do czynienia z holistyczną i szczegółową diagnozą co do stanu zdrowia oskarżonego opartą na historii choroby oraz badaniach przeprowadzonych bezpośrednio przez biegłego. W przypadku stwierdzenia popełnienia przestępstwa w stanie niepoczytalności sąd orzeka, natomiast w przypadku stwierdzenia stanu ograniczonej poczytalności może orzec, środki zabezpieczające przewidziane w rozdziale X ustawy z dnia 6 czerwca 1997r. kodeks karny (Dz. U. z 1997 Nr 88, poz. 553).

Zgodnie z art. 93 k.k. Sąd może orzec przewidziany w tym rozdziale środek zabezpieczający związany z umieszczeniem w zakładzie zamkniętym lub skierowaniem na leczenie ambulatoryjne tylko wtedy, gdy jest to niezbędne, aby zapobiec ponownemu popełnieniu przez sprawę czynu zabronionego związanego z jego chorobą psychiczną, zaburzeniami preferencji seksualnych, upośledzeniem umysłowym lub uzależnieniem od alkoholu lub innego środka odurzającego. Wysłuchanie lekarzy psychiatrów oraz psychologa , w sprawach osób z zaburzeniami preferencji seksualnych – także lekarza seksuologa, staje się warunkiem sine qua non sięgnięcia po ten środek.

Jeżeli sprawca popełnił czyn zabroniony w stanie niepoczytalności określonej w art. 31 § 1 k.k. o znacznej społecznej szkodliwości i zachodzi wysokie prawdopodobieństwo, że popełni taki czyn ponownie, sąd orzeka umieszczenie sprawcy w odpowiednim zakładzie psychiatrycznym. Czasu pobytu w zakładzie nie określa się z góry, sąd orzeka zwolnienie sprawcy, jeżeli jego dalsze pozostawanie w zakładzie nie jest konieczne.

Ponadto art. 95 § 1 k.k. przewiduje, że skazanego na karę pozbawienia wolności za przestępstwo popełnione w stanie znacznego ograniczenia poczytalności sąd może umieścić w zakładzie karnym, w którym stosuje się szczególne środki lecznicze lub rehabilitacyjne. W zakładach lub oddziałach zakładów karnych tworzących system terapeutyczny prowadzone jest specjalistyczne oddziaływanie korekcyjne, lecznicze i rehabilitacyjne wobec skazanych wykazujących zaburzenia psychiczne, upośledzonych umysłowo oraz uzależnionych od alkoholu lub innych środków odurzających. Jeżeli wyniki leczenia lub rehabilitacji sprawcy umieszczonego w systemie terapeutycznym na podstawie art. 95 § 1 k.k. okażą się pomyśle, sąd może orzec o jego warunkowym zwolnieniu bez ograniczeń co do okresu odbycia kary (Kodeks Karny Komentarz, wyd. V, Andrzej Marek).

Zgodnie z art. 96 § 1 k.k. w przypadku popełnienia przestępstwa w związku z uzależnieniem od alkoholu lub innego środka odurzającego, sąd może orzec umieszczenie sprawcy w zamkniętym zakładzie leczenia odwykowego. Jest to również jeden ze środków zabezpieczających, o którym orzeka sąd na podstawie opinii biegłego. W okresie próby uwzględniając postępy leczenia sprawcy, sąd może na podstawie art. 97 § 1 k.k. skierować go na leczenie ambulatoryjne lub rehabilitacyjne w placówce leczniczo rehabilitacyjnej. Okres pobytu w zakładzie jest uzależniony od wyników leczenia co świadczy o jego terapeutycznym, a nie penalnym charakterze.

Zgodnie z art. 96 § 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997r. kodeks karny wykonawczy (Dz. U. 1997, Nr 90, poz. 557) w przypadku skazanych wymagających oddziaływania specjalistycznego w szczególności opieki psychologicznej, lekarskiej lub rehabilitacyjnej opinia biegłego stanowi podstawę do skierowania do odbywania kary w systemie terapeutycznym.

Prof. Zbigniew Hołda w Komentarzu do Kodeksu Karnego jednoznacznie wskazuje, iż „indywidualny program terapeutyczny poprzedza się opracowaniem diagnozy, zawierającej opis zaburzeń, charakterystykę aktualnego stanu psychofizycznego, opis problemu stanowiącego podstawę skierowania do systemu terapeutycznego, opis indywidualnych problemów skazanego, ocenę jego motywacji do uczestnictwa w realizacji programu, wskazanie pozytywnych cech osobowości i zachowania skazanego”. Ponadto skazanego u którego stwierdzono uzależnienie od alkoholu albo środków odurzających lub psychotropowych obejmuje się za jego zgodą odpowiednim leczeniem w razie jej braku, zgodnie z art. 117 k.k.w. o stosowaniu leczenia orzeka sąd penitencjarny.

W obu przedstawionych powyżej przypadkach opinia biegłego zawierająca diagnozę co do stanu zdrowia skazanego stanowi podstawę do skierowania go do odpowiedniego systemu odbywania kary mającego na celu jego leczenie.

Wskazane powyżej przepisy niewątpliwie podkreślają diagnostyczną i terapeutyczną rolę opinii biegłego w postępowaniu karnym. Ma ona na celu określenie stanu psychicznego opiniowanego oraz skierowanie go do odpowiedniej placówki w celu podjęcia leczenia. Celem zastosowania ww. środków nie jest wyłącznie odizolowanie oskarżonego bądź skazanego, ale poprawa stanu jego zdrowia. Świadczy o tym brak jednoznacznego określenia czasu pobytu w zakładzie psychiatrycznym o którym orzeka Sąd na podstawie wyników leczenia.

Nie budzi więc wątpliwości fakt, iż działania biegłego w postępowaniu karnym nie można ograniczyć do sporządzenia opinii o charakterze wyłącznie procesowym. Postawiona przez niego diagnoza jest bowiem warunkiem koniecznym skierowania oskarżonego bądź skazanego do zakładu psychiatrycznego, zakładu karnego stosującego leczenie w zamkniętym zakładzie leczenia odwykowego bądź to w warunkach ambulatoryjnych. Jego działania stanowią więc zespół czynności funkcjonalnie skierowanych na przywrócenie odpowiedniego stanu zdrowia oskarżonego.

W przypadku diagnozy w sprawach cywilnych na podstawie ustawy z dnia 26 października 1982r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, zgodnie z art. 27 sąd na wniosek komisji rozwiązywania problemów alkoholowych, na podstawie przedstawionej mu dokumentacji i opinii biegłego może zobowiązywać osoby uzależnione do poddania się leczeniu w stacjonarnym lub niestacjonarnym zakładzie leczenia odwykowego. W przypadku braku opinii biegłego sąd przed podjęciem decyzji zarządza jej przeprowadzenie. Celem tej opinii jest diagnoza uzależnienia alkoholowego i wskazanie odpowiedniego rodzaju leczenia odwykowego.

Na podstawie ustawy z dnia 19 sierpnia 1994r. o ochronie zdrowia psychicznego biegły psychiatra wydaje opinię, w której przedstawia diagnozę co do konieczności podjęcia leczenia psychiatrycznego w warunkach szpitalnych bądź wskazuje konieczność stałej opieki lub pielęgnacji w warunkach domowych osób chorych psychicznie bądź upośledzonych umysłowo. Również postępowanie w przedmiocie ubezwłasnowolnienia ma na celu między innymi umożliwienie leczenia osób, które same nie są w stanie o tym decydować. W przypadku osób ubezwłasnowolnionych, które są niezdolne do wyrażenia zgody, każdorazowo leczenie możliwe jest w oparciu o postanowienie sądu opiekuńczego, wydawane po przeprowadzeniu opinii biegłego psychiatry.

Podobnie jak w przypadku postępowania karnego opinia biegłego sądowego w zakresie psychiatrii ma charakter terapeutyczny. Nie można więc zdeprecjonować funkcji biegłego wyłącznie do roli czysto procesowej. Bez wątpienia przedmiotem działalności biegłego sadowego dokonującego badań lekarskich stanu psychicznego osób oraz analizującego dokumentacje medyczną na zlecenie sądów i prokuratury jest diagnoza i leczenie zarówno w postępowaniu karnym jak i cywilnym.

Uwzględniając orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości należy bezspornie uznać, iż działania podejmowane przez biegłego sądowego z zakresu psychiatrii są czynnościami z zakresu opieki medycznej. Wskazuje na to przede wszystkim ich cel, który jak wskazano powyżej polega na diagnozie i leczeniu.

Zgodnie z orzeczeniem Margarete Unterpertinger, D Ambrumenil i Dispute Resolution Services powołanymi w orzeczeniu o sygn. akt 106/05 Trybunał stwierdził, że świadczenie profilaktycznych usług medycznych może być również zwolnione z podatku, nawet jeśli się okaże, iż osoby, które są poddane badaniom lub innym zabiegom medycznym o charakterze profilaktycznym nie cierpią na żadną chorobę lub anomalię zdrowotną.

Z kolei w sprawie LUP GmbH v Finanzamt Bochum-Mitte Trybunał uznał, iż „w ramach profilaktycznej opieki medycznej nie jest diagnozowana żadna choroba i nie jest wykonywana żadna czynność terapeutyczna sensu stricte. Centralnym elementem jest obserwacja i badanie pacjenta właśnie w celu uniknięcia konieczności przyszłego diagnozowania i leczenia ewentualnych chorób”.

Zgodnie z wykładnią logiczną argumentum a major ad minus skoro działania profilaktyczne zostają objęte zwolnieniem to tym bardziej należy tak zakwalifikować działania podjęte przez biegłego, których celem jest wydanie diagnozy i skierowanie na leczenie osób chorych w celu podjęcia odpowiedniej terapii.

Przyjęta wykładnia jest zgodna z zasadą neutralności podatkowej, która sprzeciwia się temu by podmioty wykonujące takie same czynności były traktowane odmiennie w zakresie podatku VAT.

Ponadto zgodnie z wyrokiem w sprawie LUP GmbH v Finanzamt Bochum-Mitte Trybunał Sprawiedliwości opowiedział się za nie zawężaniem wykładni zwolnień ujętych dyrektywą w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej. Nie można jednak poprzez analogię powołać się na wyrok Trybunału Sprawiedliwości zawartego w orzeczeniu z 20 listopada 2003r. o sygn. akt C-212/01 w sprawie Margarete Unterpertinger v Pensionsversicherungsanstalt der Arbiter. Trybunał uznał, iż zwolnienia z podatku od wartości dodanej nie stosuje się do usług lekarza, polegających na sporządzeniu specjalistycznego raportu medycznego dotyczącego stanu zdrowia danej osoby na poparcie lub wykluczenie możliwości żądania wypłaty renty inwalidzkiej.

Inny jest cel działania biegłego orzekającego o możliwości przyznania renty i biegłego sądowego z zakresu psychiatrii. W pierwszym przypadku opinia umożliwia jedynie otrzymanie świadczenia od państwa, a nie podjęcie leczenia z którym bez wątpienia, jak wskazano powyżej, mamy do czynienia na podstawie opinii biegłego sądowego z zakresy psychiatrii.

Z kolei w orzeczeniu z dnia 20 listopada 2003r. o sygn. akt C-307/01 w sprawie Dr Peter d Ambrumenil v Commissioners of Custom and Excise Trybunał uznał, iż zwolnienie z podatku VAT na mocy tego przepisu stosuje się do usług medycznych polegających na:

1. prowadzeniu badań lekarskich osób fizycznych dla potrzeb pracodawców lub zakładów ubezpieczeniowych,
2. pobieraniu krwi lub innych próbek ciała do badania na obecność wirusów, infekcji lub innych chorób, dla potrzeb pracodawców lub ubezpieczycieli, albo
3. wydawania zaświadczeń o braku przeciwwskazań lekarskich, na przykład o braku przeciwwskazań do podróżowania, pod warunkiem, że usługi te mają na celu przede wszystkim ochronę zdrowia danej osoby.
   
   

Nie budzi wątpliwości fakt, iż działalność biegłego sądowego z zakresu psychiatrii zmierza do ochrony zdrowia osób, których dotyczy opinia. Ponadto podobnie jak w przypadku prowadzenia badań lekarskich na potrzeby pracodawców i zakładów ubezpieczeniowych, jak i wydawania zaświadczeń braku przeciwwskazań wydawane są one dla odpowiedniej instytucji, która na tej podstawie (podobnie jak sąd) może podjąć bezpośrednie działania zmierzające do podjęcia leczenia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 8 ust. 1 pkt 1 powołanej ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

W stanie prawnym obowiązującym do dnia 31 grudnia 2010r. wyznaczenie zakresu zwolnienia usługi z opodatkowania podatkiem VAT następowało poprzez zidentyfikowanie usługi (czynności) w klasyfikacji statystycznej (PKWiU).

W myśl przepisu art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku VAT obowiązującej do 31 grudnia 2010r. zwalnia się od podatku usługi wymienione w załączniku nr 4 do ustawy. W poz. 9 powołanego załącznika ustawodawca wymienił usługi w zakresie ochrony zdrowia i opieki społecznej, z wyłączeniem usług weterynaryjnych (PKWiU 85.2).

Z dniem 1 stycznia 2011r. ustawodawca odstąpił od ich identyfikacji przy pomocy klasyfikacji statystycznych, określając ich zakres z wykorzystaniem treści zapisów prawa unijnego i krajowego oraz orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości UE, tym samym opisuje się poszczególne czynności zwolnione od podatku wskazując na ich cechy, charakter oraz okoliczności wykonania.

Od 1 stycznia 2011r. podstawowa stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 23%, z wyłączeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Art. 146a ust. 1 ustawy o VAT (wprowadzony do ustawy o VAT z dniem 1 stycznia 2011r. ustawą z dnia 26 listopada 2010r. o zmianie niektórych ustaw związanych z realizacją ustawy budżetowej – Dz. U. Nr 238 poz. 1578) stanowi, że w okresie od dnia 1 stycznia 2011r. do 31 grudnia 2013r., z zastrzeżeniem 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%, (art. 146f wprowadzono do ustawy o VAT z dniem 1 stycznia 2011r. ustawą z dnia 16 grudnia 2010r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw – Dz. U. 257 poz. 1726).

Jednakże zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi bądź zwolnienie od podatku.

W myśl obowiązującego od 1 stycznia 2011r. art. 43 ust. 1 pkt 19 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku usługi w zakresie opieki medycznej, służące profilaktyce, zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia, świadczone w ramach wykonywania zawodów:

1. lekarza i lekarza dentysty,
2. pielęgniarki i położnej,
3. medycznych, o których mowa w art. 18d ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U. z 2007r. Nr 14, poz. 89, ze zm.),
4. psychologa.
   
   

Zaznaczenia wymaga, iż w związku z wejściem w życie w dniu 1 lipca 2011r. ustawy z dnia 15 kwietnia 2011r. o działalności leczniczej (Dz. U. Nr 112 poz. 654), zmianie uległa treść art. 43 ust. 1 pkt 19.

I tak, w myśl art. 170 ww. ustawy o działalności leczniczej, art. 43 ust. 1 pkt 19 ustawy o VAT otrzymuje brzmienie: zwalnia się od podatku usługi w zakresie opieki medycznej, służące profilaktyce, zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia, świadczone w ramach wykonywania zawodów:

1. lekarza i lekarza dentysty,
2. pielęgniarki i położnej,
3. medycznych, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011r. o działalności leczniczej (Dz. U. Nr 112, poz. 654),
4. psychologa.
   
   

Od dnia 1 lipca 2011r., przepis art. 43 ust. 1 pkt 19 ustawy o VAT zawiera odesłanie do ustawy z dnia 15 kwietnia 2011r. o działalności leczniczej.

W myśl art. 2 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy o działalności leczniczej, określenie osoba wykonująca zawód medyczny – oznacza osobę uprawnioną na podstawie odrębnych przepisów do udzielania świadczeń zdrowotnych oraz osobę legitymującą się nabyciem fachowych kwalifikacji do udzielania świadczeń zdrowotnych w określonym zakresie lub w określonej dziedzinie medycyny.

Świadczeniem zdrowotnym stosownie do art. 2 ust. 1 pkt 10 ww. ustawy o działalności leczniczej są działania służące zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu lub poprawie zdrowia oraz inne działania medyczne wynikające z procesu leczenia lub przepisów odrębnych regulujących zasady ich wykonywania.

Natomiast z art. 3 ust. 1 tejże ustawy wynika, że działalność lecznicza polega na udzielaniu świadczeń zdrowotnych.

Z powołanego przepisu art. 43 ust. 1 pkt 19 ustawy o VAT jednoznacznie wynika, iż zwolnienie ma charakter podmiotowo-przedmiotowy. Ze zwolnienia korzystają bowiem usługi mające cel diagnostyczny lub terapeutyczny (leczniczy) wykonywane przez lekarza i lekarza dentystę, pielęgniarkę i położną, psychologa oraz usługi świadczone w ramach wykonywania zawodów medycznych, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o działalności leczniczej.

Przy definiowaniu zwolnienia usług w zakresie opieki medycznej, oprzeć należy się przede wszystkim na orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości UE. Podkreślić należy również, że w definicji zawartej w ustawie o podatku od towarów i usług wskazano na działania służące profilaktyce — choć taki element nie został zawarty w definicji świadczenia zdrowotnego w ustawie działalności leczniczej. Okoliczność ta wyraźnie wskazuje, że podstawą do zdefiniowania zakresu usług opieki medycznej podlegających zwolnieniu było w pierwszej kolejności orzecznictwo unijne (a nie przepisy krajowe).

Ze zwolnienia będą generalnie korzystać tylko te czynności, które mają charakter diagnostyczny lub terapeutyczny (leczniczy). Jeśli świadczenie nie będzie służyć profilaktyce, zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia, to wówczas nie będzie objęte zwolnieniem od podatku VAT.

W sprawie C-76/99 (wyrok z dnia 11 stycznia 2011r.) Komisja Wspólnot Europejskich przeciw Republice Francuskiej TS Unii Europejskiej stwierdził, że dla rozstrzygania o objęciu czynności zwolnieniem należy uwzględnić cel czynności. Jeśli następuje to w związku z diagnozowaniem, bądź terapią, świadczenie jest wolne od podatku jako czynność opieki medycznej, bądź działalność jej towarzysząca.

Należy jednak podkreślić, iż zgodnie z orzecznictwem TS UE pojęcia świadczenia opieki medycznej nie można interpretować w sposób, który obejmuje świadczenia medyczne realizowane w innym celu niż postawienie diagnozy, udzielenie pomocy medycznej oraz w zakresie, w jakim to możliwe, leczenie chorób lub zaburzeń zdrowotnych. (wyrok w sprawie Peter dAmbrumenil, Dispute Resolution Services Ltd vs Commissioners of Customs and Excise C-307/01).

Jeżeli podstawowym celem danego świadczenia nie są diagnoza, opieka, bądź leczenie chorób lub zaburzeń zdrowia (tj. świadczeniu nie przyświeca cel terapeutyczny), świadczenie takie nie podlega zwolnieniu z VAT.

W orzeczeniu w sprawie Peter d`Ambrumenil Trybunał wskazał przykładowe usługi medyczne, które ze względu na spełnienie wskazanego warunku (celu terapeutycznego) – podlegają zwolnieniu z VAT, oraz takie w stosunku do których zwolnienie nie ma zastosowania.

Wśród usług, do których zwolnienie nie może znajdować zastosowania Trybunał wymienił:

• wydawanie poświadczeń stanu zdrowia celem otrzymywania renty wojskowej,
• przeprowadzanie badań medycznych celem określenia istnienia i wielkości szkód poniesionych przez osoby fizyczne w przypadku postępowań sądowych dotyczących uszkodzeń ciała,
• przeprowadzanie badań lekarskich celem sporządzenia raportu dotyczącego zaniedbań lekarskich w przypadku postępowań sądowych dotyczących takich zaniedbać,
• przygotowywanie raportów medycznych dotyczących wyżej wymienionych spraw oraz raportów medycznych opartych o notatki lekarskie bez przeprowadzania dodatkowych badań lekarskich w wyżej wymienionych sprawach.
  
  

W świetle powyższego ze zwolnienia będą korzystały jedynie badania związane z profilaktyką i ochroną zdrowia, natomiast analizy i badania mające cel wyłącznie ekspercki czy dowodowy – nie będą mogły korzystać ze zwolnienia z opodatkowania (C-384/98).

Również w wyroku C-212/01 (wyrok z 20 listopada 2003r.) Trybunał orzekł, iż to czy dana usługa medyczna powinna zostać zwolniona z podatku VAT warunkuje jej cel. Dlatego, jeżeli kontekst, w jakim realizowana jest dana usługa medyczna pozwala określić, że jej podstawowym celem nie jest ochrona zdrowia, w tym jego utrzymanie lub przywrócenie, lecz raczej udzielenie porady prawnej wymaganej przed podjęciem decyzji wiążącej się z konsekwencjami prawnymi, zwolnienie nie ma zastosowania do tej usługi.

W przypadku gdy usługa polega na sporządzeniu raportu biegłego lekarza, jasnym jest, że chociaż realizacja tej usługi wymaga kwalifikacji medycznych osoby, która ją wykonuje oraz może obejmować działania, które są typowe dla zawodu lekarza, np. badanie fizyczne pacjenta albo analizę historii jego choroby, głównym celem tej usługi nie jest ochrona zdrowia, w tym jego utrzymanie lub przywrócenie, osoby, której dotyczy ten raport. Taka usługa, której celem jest dostarczenie odpowiedzi na pytania określone we wniosku o sporządzenie raportu, realizowana jest po to, aby umożliwić osobie trzeciej podjęcie decyzji, która wiąże się z konsekwencjami prawnymi dla zainteresowanej osoby lub innych osób. Tego rodzaju usługa nie może korzystać ze zwolnienia z podatku.

Ostatecznie Trybunał stwierdził, że nie ma znaczenia fakt, czy raport biegłego lekarza jest sporządzany dla celów procesu sądowego dotyczącego przyznanie renty inwalidzkiej, czy biegły lekarz został powołany przez sąd czy przez zakład ubezpieczeń społecznych lub też czy zgodnie z prawem krajowym zakład ten pokrywa koszty związane z pracą biegłego lekarza. Nawet jeżeli okoliczności wskazują, że przedmiotowa działalność biegłego jest wykonywana w interesie publicznym, warunki art. 13 część A ust 1 lit. a) nie zezwalają na zastosowanie zwolnienia w odniesieniu do usług medycznych, których celem nie jest ochrona zdrowia człowieka.

Mając powyższe na uwadze wskazać należy, iż w nowym stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2011r. nie wszystkie usługi świadczone przez osoby wymienione w art. 43 ust. 1 pkt 19 ustawy o VAT korzystać będą ze zwolnienia od podatku VAT. Dla zastosowania zwolnienia nie będzie miało znaczenia to, że dana czynność związana jest z opieką zdrowotną. Zwolnienie obejmuje bowiem tylko usługi w zakresie profilaktyki, zachowania, ratowania, przywracania i poprawy zdrowia oraz dostawę towarów i świadczenie usług ściśle z tymi usługami związane.

Zatem, konieczne będzie zawsze ustalenie celu wykonywanego świadczenia medycznego.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest lekarzem psychiatrą, biegłym sądowym. Na zlecenie Sądów i Prokuratur Wnioskodawca prowadzi badania lekarskie polegające na badaniu stanu psychicznego osób oraz analizie dokumentacji medycznej. Badania te prowadzone są w warunkach ambulatoryjnych a czasem także w warunkach szpitalnych. Na podstawie ww. czynności Wnioskodawca przeprowadza postępowanie diagnostyczne, opisuje stan zdrowia psychicznego, w uzasadnionych przypadkach ocenia postępy dotyczące leczenia osób dla Sądów i Prokuratur, w uzasadnionych przypadkach ocenia postępy dotyczące leczenia.

Wnioskodawca wskazał m.in., że w postępowaniu karnym powodem powołania biegłego sądowego z zakresu psychiatrii są wątpliwości co do stanu psychicznego podejrzanego, obwinionego, oskarżonego lub skazanego. Zgodnie z art. 202 § 4 kpk opinia psychiatrów powinna zawierać stwierdzenia dotyczące zarówno poczytalności opiniowanego, jak i jego aktualnego stanu zdrowia psychicznego oraz zdolności do brania udziału w postępowaniu, a w razie potrzeby także co do okoliczności wymienionych w art. 93 Kodeksu karnego. Ponadto biegli psychiatrzy opiniują w przedmiocie ustalenia, czy przestępstwo popełnione zostało w związku z uzależnieniem od alkoholu lub innego środka odurzającego Celem każdej opinii wydawanej przez biegłego psychiatrę dla potrzeb postępowania karnego jest zdiagnozowanie stanu zdrowia psychicznego sprawcy, ustalenie czy dopuścił się w stanie zniesionej lub ograniczonej poczytalności oraz czy czyn popełniony został w związku ze stanem uzależnienia.

Wnioskodawca wskazał również, że diagnozy w sprawach cywilnych wydawane są przez biegłego zasadniczo w trzech sprawach: w oparciu o ustawę o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, w oparciu o ustawę o ochronie zdrowia psychicznego i w sprawach o ubezwłasnowolnienie. Zgodnie z ustawą o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi osoby uzależnione od alkoholu zobowiązywać można do poddania się leczeniu w stacjonarnym lub niestacjonarnym zakładzie lecznictwa odwykowego (art. 26 § 1 ustawy), o obowiązku poddania się takiemu leczeniu orzeka sąd (art. 26 § 2 ustawy) wszczynając postępowanie na wniosek gminnej komisji rozwiązywania problemów alkoholowych lub prokuratora. Do wniosku dołącza się zebraną dokumentację wraz z opinią biegłego, jeżeli badanie przez biegłego zostało przeprowadzone (art. 26 § 3 ustawy). Również w sprawach o ubezwłasnowolnienie osób z zaburzeniami psychicznymi konieczne jest, zgodnie z art. 32 § 2 ustawy o zawodzie lekarza i lekarza dentysty, wydanie przez sąd opiekuńczy postanowienia w tej kwestii. Sąd orzeka wówczas po zasięgnięciu opinii biegłego lekarza psychiatry.

Z powyższego wynika, że wydanie na rzecz Sądów lub Prokuratur opinii sądowej z zakresu psychiatrii opisującej stan zdrowia psychicznego osób jest następstwem uprzedniego badania lekarskiego pacjenta, bowiem Wnioskodawca wydając opinię dysponuje kompletem wcześniej przeprowadzonych badań pacjenta (dokumentacją medyczną pacjenta).

Jednak kontekst wykonywanych przez Wnioskodawcę usług wskazuje, że celem podstawowym nie jest jednak ochrona zdrowia tych osób, w tym jego utrzymanie lub przywrócenie, ich celem jest wydawanie opinii o stanie zdrowia badanego, która ma umożliwić podmiotowi trzeciemu (Sądowi lub Prokuraturze) podjęcie decyzji o określonych skutkach dla osoby badanej.

Powyższe stanowisko potwierdza m.in. uchwała siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 stycznia 2009r. (I FPS 3/08). NSA w omawianej uchwale stwierdził, że dowód z opinii biegłego jest jednym ze środków dowodowych, który tym różni się od innych dowodów, w szczególności dowodu z dokumentu, zeznań świadków, oględzin, przesłuchania stron, że jego celem nie jest ustalenie faktów mających znaczenie dla sprawy, lecz udzielenie sądowi wyjaśnień w kwestiach wymagających wiadomości specjalnych, a tym samym ułatwienie sądowi wyciągnięcie właściwych wniosków co do oceny i rozstrzygnięcia sprawy. Sama opinia biegłego jest tylko dowodem, którego ocena należy do Sądu. Ocena ta musi uwzględniać całość zebranego w sprawie materiału dowodowego, a nie tylko wniosków płynących z opinii biegłego. Biegły nie zastępuje sądu ani też nie jest jego wyręczycielem w zakresie wyjaśnienia rzeczywistej treści stosunków faktycznych, ustalenia obowiązującego stanu prawnego oraz rozstrzygnięcia powstałych na tym tle zagadnień prawnych.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że to nie Wnioskodawca poprzez wydanie opinii o stanie zdrowia badanego decyduje, że dana osoba ma np. zostać poddana określonemu leczeniu. Decyzję taką podejmuje zawsze Sąd, który jedynie może wziąć pod uwagę sporządzoną przez biegłego opinię. Opinia biegłego stanowi jedynie dowód w sprawie, który może zostać przez Sąd uwzględniony lub odrzucony.

Powyższe stanowisko potwierdzają przepisy kodeksu karnego powołane przez Wnioskodawcę w opisie stanu faktycznego.

Jeśli sprawca spełniający warunki art. 94 § 1 kk popełnił czyn w stanie niepoczytalności, Sąd zamiast o karze orzeka o umieszczeniu sprawcy w odpowiednim zakładzie psychiatrycznym. Jeśli sprawca spełniający warunki art. 95 § 1 kk popełnił czyn w stanie ograniczonej poczytalności, Sąd może orzec, w oparciu o opinię biegłych psychiatrów o umieszczeniu sprawcy w zakładzie karnym, w którym stosuje się szczególne środki lecznicze lub rehabilitacyjne. Jeśli sprawca spełniający warunki art. 96 § 1 kk popełnił przestępstwo w związku z uzależnieniem od alkoholu lub innego środka odurzającego, Sąd może orzec umieszczenie sprawcy w zamkniętym zakładzie leczenia odwykowego. Zgodnie z art. 93 kk przed orzeczeniem jakiegokolwiek środka zabezpieczającego Sąd obligatoryjnie wysłuchuje biegłych lekarzy psychiatrów.

Również wyrok SN z dnia 31 marca 1980r. o sygn. akt II KR 56/80 wskazuje, że „w przypadku stwierdzenia popełnienia przestępstwa w stanie niepoczytalności sąd orzeka, natomiast w przypadku stwierdzenia stanu ograniczonej poczytalności może orzec, środki zabezpieczające przewidziane w rozdziale X ustawy z dnia 6 czerwca 1997r. Kodeks karny (Dz. U. 1997 Nr 88, poz. 553)”.

Przepis art. 43 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku VAT określa, iż zwalnia się od podatku usługi w zakresie opieki medycznej, służące profilaktyce, zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia.

W związku z powyższym w przedmiotowej sprawie nie został spełniony warunek przedmiotowości zwolnienia, ponieważ nie można stwierdzić, iż wydawanie opinii przez biegłego lekarza sądowego z zakresu psychiatrii w oparciu o badanie stanu psychicznego oraz dokumentację medyczną służy profilaktyce, zachowaniu, ratowaniu przywracaniu czy poprawie zdrowia.

Powyższa usługa nie ma w świetle art. 43 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku VAT związku z usługami wymienionymi w tym przepisie.

Faktem jest, że sporządzenie opinii biegłego z zakresu psychiatrii (zarówno na podstawie przeprowadzonych badań, jak i na podstawie historii choroby pacjenta i jego dokumentacji medycznej) wymaga wiedzy lekarskiej, jednak działanie biegłego nie ma celu terapeutycznego, profilaktycznego lub diagnostycznego w zakresie ochrony zdrowia. Jest to czynność wymagana dla podjęcia przez podmiot trzeci rozstrzygnięcia mającego skutki prawne. Wydana opinia może przynieść wnioski mające znaczenie dla zdrowia osoby, której opinia dotyczy (np. wykrycie nowych schorzeń), ale nie jest to jednak podstawowym celem działań biegłego.

W świetle powyższego, przedmiotowe usługi nie mogą korzystać ze zwolnienia od podatku VAT.

Podsumowując stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym należy zastosować art. 43 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku VAT w celu zwolnienia biegłego sądowego od obowiązku uiszczenia podatku, należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.