INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 10.04.2012 r. (data wpływu do BKIP w Płocku 14.05.2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14.05.2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Od 2009 roku Wnioskodawczyni przebywa na terenie Królestwa Belgii. Tam też jest zatrudniona. W 2009 roku Wnioskodawczyni pracowała na podstawie umowy zlecenie, a od dnia 04 stycznia 2010 r. ma podpisaną umowę o pracę na czas nieokreślony (w załączeniu kserokopia tłumaczenia urnowy o pracę). Praca świadczona jest w całości na terenie Belgii. Wynagrodzenie ze stosunku pracy wypłacane jest po potrąceniu składek na belgijski system ubezpieczeń społecznych, ubezpieczenie chorobowe, wypadkowe, a także po potrąceniu zaliczki na podatek dochodowy. Potwierdzenie tego stanu rzeczy stanowi załącznik Nr 1 do niniejszego wniosku, tj. kserokopia zaświadczenia wystawionego przez obecnego pracodawcę, przetłumaczona przez tłumacza przysięgłego języka niderlandzkiego. Z dochodów osiągniętych w Belgii co roku Wnioskodawczyni rozlicza się z tamtejszym urzędem skarbowym. Od 2009 r. Wnioskodawczyni przebywa w Polsce jedynie podczas krótkich urlopów, celem odwiedzenia mieszkających tu rodziców, zazwyczaj w okresie świąt. Centrum Jej interesów życiowych znajduje się tylko i wyłącznie w Belgii. Tam posiada, zgłoszone w polskim urzędzie skarbowym, miejsce zamieszkania oraz pracę. Na dzień dzisiejszy poza zamieszkującymi tu rodzicami nie ma żadnych związków z Polską. W Polsce nie osiąga żadnych dochodów. Mimo posiadania w Polsce konta bankowego oraz nieruchomości gruntowej rolnej (otrzymanej w darowiźnie od matki) nie uważa Polski za swoje centrum interesów życiowych w chwili obecnej. Nie może jednoznacznie stwierdzić, iż nie przeprowadzi się nigdy z powrotem do Polski, jednak w chwili pisania wniosku o wydanie interpretacji zakłada dalsze zamieszkiwanie i zarobkowanie w Belgii przez kolejne lata.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w związku z faktem, iż Wnioskodawczyni przebywa poza terytorium Polski przez cały rok (na terenie Polski około 2 tygodnie rocznie w czasie urlopu) i nie posiada na terenie Polski centrum interesów życiowych, będzie zobowiązana rozliczyć się z dochodów uzyskanych zagranicą z polskim urzędem skarbowym składając zeznanie PIT–36 wraz z załącznikiem ZG za rok 2012 i kolejne lata, w których nie zmieni się opisany w niniejszym wniosku stan faktyczny...

Zdaniem Wnioskodawczyni, w związku z tym, iż przebywa poza Polską przez cały rok, nie osiąga na terytorium Polski żadnych dochodów, zatrudniona jest w Belgii i tam znajduje się Jej centrum interesów życiowych, nie obejmuje Ją nieograniczony obowiązek podatkowy, a co za tym idzie nie musi składać w polskim urzędzie skarbowym zeznania PIT–36 wraz z załącznikiem ZG, aby rozliczyć się z przychodów osiągniętych na terenie Królestwa Belgii. Zgodnie z zasadą unikania podwójnego opodatkowania nie ma podstaw ponownego opodatkowania dochodów z Belgii w Polsce, gdyż rozliczenie podatkowe tychże dochodów dokonywane jest w belgijskim urzędzie skarbowym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego, uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W świetle art. 3 ust. 1a. ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Natomiast stosownie do art. 3 ust 2a ww. ustawy osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem "lub", co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika "lub" w sformułowaniu "centrum interesów osobistych lub gospodarczych" dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawianie hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mająca miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ocena czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie Konwencja zawarta między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Belgii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz zapobiegania oszustwom podatkowym i uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, podpisana w Warszawie dnia 20.08.2001 r. (Dz. U. z 2004 r. Nr 211, poz. 2139).

Stosownie do art. 4 ust. 1 Konwencji, określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która, zgodnie z prawem tego Państwa, podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo, wszystkie jego jednostki terytorialne lub organy lokalne. Jednakże określenie to nie obejmuje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie w zakresie dochodu osiąganego ze źródeł położonych tylko w tym Państwie lub z tytułu majątku położonego w tym Państwie.

Natomiast w świetle art. 4 ust. 2 ww Konwencji, jeżeli, stosownie do postanowień ustępu 1, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status określa się według następujących zasad:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, z którym ma ona ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa;
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, którego jest obywatelem;
4. jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.
   
   

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż w Belgii znajduje się centrum interesów życiowych Wnioskodawczyni. Od 2009 roku Wnioskodawczyni tam przebywa i pracuje. Praca świadczona jest w całości na terenie Belgii. Wynagrodzenie ze stosunku pracy wypłacane jest po potrąceniu składek na belgijski system ubezpieczeń społecznych, ubezpieczenie chorobowe, wypadkowe, a także po potrąceniu zaliczki na podatek dochodowy. Z dochodów osiągniętych w Belgii co roku Wnioskodawczyni rozlicza się z tamtejszym urzędem skarbowym. Od 2009 r. Wnioskodawczyni przebywa w Polsce jedynie podczas krótkich urlopów, celem odwiedzenia mieszkających tu rodziców, zazwyczaj w okresie świąt. Na dzień dzisiejszy poza zamieszkującymi tu rodzicami nie ma żadnych związków z Polską. W Polsce nie osiąga żadnych dochodów. Posiadania w Polsce konto bankowe oraz nieruchomość gruntową rolną (otrzymaną w darowiźnie od matki). W chwili pisania wniosku o wydanie interpretacji zakłada dalsze zamieszkiwanie i zarobkowanie w Belgii przez kolejne lata.

Mając na uwadze opisane we wniosku zdarzenie przyszłe oraz przedstawiony powyżej stan prawny, należy stwierdzić, iż w 2012 r. i w latach następnych (o ile zmianie nie ulegnie stan faktyczny i prawny) Wnioskodawczyni nie posiada miejsca zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium Polski. Oznacza to, iż Wnioskodawczyni podlega w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. podlega opodatkowaniu jedynie od dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Zatem Wnioskodawczyni nie będzie zobowiązana do rozliczenia się z polskim urzędem skarbowym poprzez złożenie zeznania PIT–36 wraz z załącznikiem PIT/ZG z dochodów uzyskanych za granicą w ww. okresie.

Należy dodać, iż dokumenty dołączone przez Wnioskodawczynię do wniosku nie podlegały analizie i weryfikacji w ramach wydanej interpretacji. Tym samym, jeżeli przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe różnić się będzie od zdarzenia przyszłego, które wystąpi w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.