Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP5/443-261/13-2/KG
z 21 lutego 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 5 grudnia 2013 r. (data wpływu 9 grudnia 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania opłat pobieranych za zadania wykonywane na podstawie art. 18 ust. 3 oraz art. 28 ust. 1 ustawy o nawozach i nawożeniu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 grudnia 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania opłat pobieranych za zadania wykonywane na podstawie art. 18 ust. 3 oraz art. 28 ust. 1 ustawy o nawozach i nawożeniu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Okręgowa Stacja (dalej OS) działa na podstawie ustawy z dnia 10 lipca 2007 r. o nawozach i nawożeniu (Dz.U. Nr 147, poz. 1033).

Stacja jest państwową jednostką budżetową, zarejestrowaną jako podatnik czynny. Zakres zadań wykonywanych przez OS określają art. 18 ust. 3 oraz art. 28 ust. 1 ww. ustawy. Zadania określone w art. 18 ust. 3 stanowią ustawową wyłączność OS. Zadania określone w art. 28 ust. 1 takiej wyłączności nie mają. Usługi wykonywane przez OS, świadczone są na rzecz producentów rolnych, organów administracji rządowej oraz innych zainteresowanych podmiotów. Zgodnie z art. 28 ust. 2 OS za wykonywane zadania pobiera opłaty. Wszystkie opłaty stanowią dochód budżetu państwa a ich wysokość została określona w rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 30 stycznia 2008 r. w sprawie wysokości i sposobu uiszczania opłat za zadania wykonywane przez okręgowe stacje chemiczno-rolnicze (Dz.U. Nr 148, poz. 1071).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy pobierając opłaty za zadania określone w art. 18 ust. 3 oraz art. 28 ust. 1 ww. ustawy, OS powinna naliczać i pobierać podatek VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy:

1. Za zadania określone w art. 18 ust. 3 OS nie powinna naliczać i pobierać podatku VAT, gdyż w tym przypadku działa ona jako organ władzy publicznej, zatem nie występuje jako podatnik podatku od towarów i usług.
2. Za zadania określone w art. 28 ust. 1 OS powinna naliczać podatek VAT gdyż w tym zakresie prowadzi działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.
   
   

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast przez dostawę towarów, na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Jak wynika z powyższych przepisów w obowiązującej ustawie o podatku od towarów i usług pojęcie usługi zostało zdefiniowane bardzo uniwersalnie. Usługą jest świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy. Nie ma więc znaczenia osoba odbiorcy świadczenia. Usługami są zarówno świadczenia wykonane na rzecz konsumentów, jak i dla przedsiębiorców, a usługą będzie takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący z niego korzyść. Powyższe oznacza, że świadczeniem usług podlegającym opodatkowaniu podatkiem VAT jest każde świadczenie odpłatne, które powoduje powstanie przysporzenia po stronie odbiorcy na skutek działania wykonawcy świadczenia.

Należy wyjaśnić, że przepis art. 8 ust. 1 ustawy jest niejako dopełnieniem art. 7 ust. 1 ustawy i ma na celu objęcie opodatkowaniem każdej transakcji wykonywanej w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, która nie stanowi dostawy towarów, przez co realizowana jest w ten sposób zasada powszechności opodatkowania.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towaru bądź świadczenie usług w rozumieniu art. 5 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

Art. 15 ust. 1 ustawy stanowi, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Od wspomnianej zasady ustawodawca przewidział jednak pewne wyjątki. I tak na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Ustawa nie definiuje pojęcia „organ władzy publicznej”, należy więc przyjąć, że pojęciem tym objęte są wszelkie organy państwowe, jak również organy samorządu terytorialnego. Należy także przyjąć, że pojęciem tym objęte są wszelkie organy władzy ustawodawczej, wykonawczej i sądowniczej.

Z powołanych przepisów wynika, że organy władzy publicznej nie są podatnikami podatku od towarów i usług w związku z realizacją zadań, które podejmują jako podmioty prawa publicznego, nawet jeśli pobierają z tego tytułu należności, opłaty lub składki. Organy te są natomiast podatnikami podatku od towarów i usług w przypadku wykonywanych przez nie czynności na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. Kryterium podziału stanowi charakter wykonywanych czynności: czynności o charakterze publicznoprawnym wyłączają te podmioty z kategorii podatników, natomiast czynności o charakterze cywilnoprawnym skutkują uznaniem tych podmiotów za podatników podatku od towarów i usług, a realizowane przez nie odpłatne dostawy towarów i świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Generalnie zatem wyłączone od opodatkowania podatkiem od towarów i usług są czynności wykonywane przez podmioty prawa publicznego (organy władzy publicznej i urzędy obsługujące te organy) w ramach sprawowanego przez nie władztwa publicznego.

Z analizy wyżej powołanego art. 15 ust. 6 ustawy wynika, że ustawodawca w odniesieniu do organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy wyodrębnił dwa rodzaje czynności, które wykonują:

• czynności w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane oraz
• czynności wykonywane na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.
  
  

W zakresie wykonywania czynności zaliczanych do pierwszej grupy podmioty, o których mowa nie są podatnikami VAT. Tak więc, wyłączenie to ma charakter podmiotowo – przedmiotowy (tj. w odniesieniu do części czynności wykonywanych przez wymienione podmioty). Z kolei w przypadku wykonywania czynności na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych organy władzy publicznej oraz urzędy obsługujące te organy są typowymi podatnikami VAT (tj. ciążą na nich obowiązki w zakresie dokumentowania, ewidencjonowania, zapłaty podatku).

Unormowanie zawarte w art. 15 ust. 6 ustawy pozostaje w zgodzie z art. 13 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz. UE L Nr 347, str. 1 ze zm.), który stanowi, że krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organ władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Dokonując wykładni art. 15 ust. 6 ustawy należy więc rozgraniczyć sferę imperium, która wyłączona jest z opodatkowania podatkiem od towarów i usług od sfery dominium, w której stosownie do wskazanych wyżej przepisów, organy powinny być traktowane jak podatnicy tego podatku. Podatnikiem podatku od towarów i usług jest więc również organ władzy publicznej oraz urząd obsługujący ten organ, jeżeli w stosunku do określonej czynności lub transakcji zachowuje się jak podmiot gospodarczy. Z tego właśnie względu, ustawodawca uznał w art. 15 ust. 6 ustawy, że organy (urzędy) nie są podatnikami w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie umów cywilno-prawnych. Powyższy przepis nie jest samodzielną podstawą do określenia, kiedy organ władzy publicznej bądź obsługujący ten organ urząd jest podatnikiem VAT. Nie można go bowiem interpretować w oderwaniu od wynikającej z art. 15 ust. 1 ustawy definicji podatnika jako podmiotu wykonującego działalność gospodarczą w rozumieniu ust. 2 tego artykułu, przy czym działalność ta musi być wykonywana samodzielnie – we własnym imieniu i na własny rachunek.

Z danych przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca - działa na podstawie ustawy z dnia 10 lipca 2007 r. o nawozach i nawożeniu. Stacja jest państwową jednostką budżetową, zarejestrowaną jako podatnik czynny. Zakres zadań wykonywanych przez OS określają art. 18 ust. 3 oraz art. 28 ust. 1 ww. ustawy. Zadania określone w art. 18 ust. 3 stanowią ustawową wyłączność OS. Zadania określone w art. 28 ust. 1 takiej wyłączności nie mają. Usługi wykonywane przez OS, świadczone są na rzecz producentów rolnych, organów administracji rządowej oraz innych zainteresowanych podmiotów. Zgodnie z art. 28 ust. 2 OS za wykonywane zadania pobiera opłaty. Wszystkie opłaty stanowią dochód budżetu państwa a ich wysokość została określona w rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 30 stycznia 2008 r. w sprawie wysokości i sposobu uiszczania opłat za zadania wykonywane przez okręgowe stacje chemiczno-rolnicze.

Na tle powyższego Wnioskodawca ma wątpliwości, czy pobierając opłaty za zadania określone w art. 18 ust. 3 oraz art. 28 ust. 1 ustawy o nawozach i nawożeniu powinien naliczać i pobierać podatek od towarów i usług.

W celu wyjaśnienia wątpliwości Wnioskodawcy należy w pierwszej kolejności przywołać przepisy ustawy z dnia 10 lipca 2007 r. o nawozach i nawożeniu (Dz.U. Nr 147, poz. 1033, ze zm.).

W myśl art. 26 ust. 1 ww. ustawy, Krajowa Stacja (…), zwana dalej „Stacją”, która podlega ministrowi właściwemu do spraw rolnictwa, oraz podlegające jej okręgowe stacje wykonują zadania związane z agrochemiczną obsługą rolnictwa.

Jak stanowi art. 18 ust. 3 cyt. ustawy okręgowa stacja chemiczno-rolnicza, wydaje opinię o planie nawożenia, o którym mowa w ust. 1 pkt 1 i ust. 2.

Zgodnie z art. 18 ust. 1 ustawy o nawozach i nawożeniu, podmiot, który prowadzi chów lub hodowlę drobiu powyżej 40.000 stanowisk lub chów lub hodowlę świń powyżej 2.000 stanowisk dla świń o wadze ponad 30 kg lub 750 stanowisk dla macior:

1. posiada plan nawożenia opracowany zgodnie z zasadami dobrej praktyki rolniczej, na podstawie składu chemicznego nawozów oraz potrzeb pokarmowych roślin i zasobności gleb, uwzględniając stosowane odpady i środki wspomagające uprawę roślin, z wyłączeniem tych podmiotów, które zbywają w całości nawozy naturalne;
2. zagospodarowuje co najmniej 70% gnojówki i gnojowicy na użytkach rolnych, których jest posiadaczem i na których prowadzi uprawę roślin, a pozostałe 30% może zbyć w sposób określony w art. 3 ust. 3.
   
   

W myśl art. 18 ust. 2 wyżej powołanej ustawy nabywca nawozu naturalnego, zbytego w sposób określony w art. 3 ust. 3, opracowuje w terminie 30 dni od dnia zawarcia umowy plan nawożenia, spełniający wymagania określone w ust. 1 pkt 1, jednak nie później niż do dnia rozpoczęcia stosowania nawozu naturalnego.

Jak stanowi art. 18 ust. 4 ustawy o nawozach i nawożeniu za wydanie opinii, o której mowa w ust. 3, okręgowa stacja pobiera opłatę.

Opłata, o której mowa w ust. 4, stanowi dochód budżetu państwa – art. 18 ust. 5 ustawy o nawozach i nawożeniu.

Wysokość opłaty za wydanie opinii, o której mowa w art. 18 ust. 3 ww. ustawy została określona rozporządzeniem Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 3 grudnia 2007 r. w sprawie wysokości opłaty za wydanie opinii o planie nawożenia oraz sposobu jej uiszczania (Dz.U. z 2007 r., Nr 233, poz. 1716) wydanym na mocy art. 18 ust. 7 ustawy o nawozach i nawożeniu w porozumieniu z ministrem właściwym ds. finansów publicznych.

Zgodnie z art. 18 ust. 6 cyt. ustawy, podmiot, o którym mowa w ust. 1 oraz nabywca nawozu naturalnego, o którym mowa w ust. 2, przekazują do wójta (burmistrza, prezydenta miasta) oraz do wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska, właściwych ze względu na miejsce prowadzenia działalności, o której mowa w art. 1, kopię planu nawożenia, o którym mowa w ust. 1 pkt 1 lub 2, wraz z opinią, o której mowa w ust. 3, w terminie 14 dni od dnia otrzymania tej opinii.

Zadania stacji okręgowych zostały również określone w art. 28 ustawy o nawozach i nawożeniu, gdzie w myśl ust. 1 tego artykułu do zadań okręgowych stacji należy:

1. wykonywanie analiz gleb, roślin, płodów rolnych i leśnych;
2. doradztwo w sprawach nawożenia;
3. wykonywanie badań jakości nawozów i środków wspomagających uprawę roślin;
4. wykonywanie ekspertyz i wydawanie opinii o zasobności gleb, składzie chemicznym roślin, nawozów i środków wspomagających uprawę roślin, a także prawidłowym stosowaniu nawozów i środków wspomagających uprawę roślin;
5. prowadzenie działalności szkoleniowej i informacyjnej w zakresie, o którym mowa w pkt 1-4;
6. tworzenie i prowadzenie bazy danych dotyczących zasobności gleb w azot i fosfor oraz zanieczyszczenia azotanami wód w profilu glebowym do 90 cm od powierzchni gruntu;
7. wykonywanie innych zadań z zakresu agrochemicznej obsługi rolnictwa, powierzonych przez Stację.
   
   

Zgodnie z art. 28 ust. 2 okręgowe stacje, wykonując powyższe zadania, pobierają opłaty za:

1. analizy fizyczne, fizykochemiczne i chemiczne:
   1. gleb mineralnych i organicznych,
   2. ziem i gleb ogrodniczych, podłoży ogrodniczych, pożywek i wody,
   3. materiału roślinnego i pasz,
   4. ścieków i osadów ściekowych,
   5. nawozów naturalnych, organicznych, organiczno-mineralnych i mineralnych,
   6. środków wspomagających uprawę roślin;
2. badania gleb na potrzeby doradztwa nawozowego;
3. badania materiału roślinnego na potrzeby doradztwa rolniczego;
4. prace terenowo - kartograficzne;
5. opracowanie wyników przeprowadzonych analiz i badań;
6. działalność szkoleniową i informacyjną.
   
   

Pobierane opłaty, o których mowa wyżej stanowią dochód budżetu państwa a ich wysokość została określona rozporządzeniem Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 30 stycznia 2008 r. w sprawie wysokości i sposobu uiszczania opłat za zadania wykonywane przez okręgowe stacje chemiczno-rolnicze (Dz.U. Nr 29 poz. 174) wydanym na mocy art. 28 ust. 5 ustawy o nawozach i nawożeniu w porozumieniu z ministrem właściwym ds. finansów publicznych.

Biorąc pod uwagę opis stanu faktycznego oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że w zakresie czynności określonej w art. 18 ust. 3 ustawy o nawozach i nawożeniu, tj. wydania opinii o planie nawożenia, realizowanej przez okręgową stację działa ona jako organ władzy publicznej, a wykonywane w tym zakresie czynności należą do kategorii spraw z zakresu administracji państwowej.

W konsekwencji powyższego, skoro Okręgowa Stacja działa jako organ władzy publicznej w zakresie zadań, o których mowa w art. 18 ust. 3 ustawy o nawozach i nawożeniu, to nie prowadzi w tym zakresie działalności gospodarczej i nie występuje jako podatnik podatku od towarów i usług.

Zatem pobierając opłaty za wykonywane zadania, o których mowa w art. 18 ust. 3 ustawy z dnia 10 lipca 2007 r. o nawozach i nawożeniu, Okręgowa Stacja nie powinna naliczać i pobierać podatku VAT.

Odnosząc się natomiast do zadań wykonywanych przez Okręgową Stację, określonych w art. 28 ust. 1 ustawy o nawozach i nawożeniu, biorąc pod uwagę wcześniej powołane zapisy wskazać należy, że aby wyłączenie spod zakresu opodatkowania podatkiem od towarów i usług mogło być zastosowane w odniesieniu do określonego rodzaju działalności wykonywanej przez organ władzy publicznej (lub podmiot prawa publicznego działający w takim charakterze), działalność ta musi być wykonywana w ramach właściwego dla tych organów reżimu prawnego. Jeśli natomiast organy władzy (lub podmiot prawa publicznego) działają na tych samych warunkach prawnych co prywatni przedsiębiorcy, nie wykonują działalności w ramach pełnienia funkcji publicznych.

Biorąc pod uwagę powyższe wyjaśnienia, w odniesieniu do działalności wykonywanej przez Okręgową Stację w zakresie zadań określonych w art. 28 ust. 1 ustawy o nawozach i nawożeniu, Stację uznać należy za podatnika podatku od towarów i usług.

Z regulacji zawartej w art. 28 ust. 1 ustawy o nawozach i nawożeniu nie wynika bowiem, by działania w tym zakresie zastrzeżone były do wyłącznej kompetencji okręgowej stacji chemiczno-rolniczej, jak to ma miejsce w przypadku czynności realizowanych na mocy art. 18 ust. 3 ww. ustawy. Uwzględniając powyższy fakt, stwierdzić zatem należy, że realizowane przez Wnioskodawcę czynności o których mowa w art. 28 ust. 1 ustawy o nawozach i nawożeniu, mimo że wynikają z przepisu prawa, nie mogą być uznane za działania realizowane w charakterze organów władzy publicznej. Realizując wymienione w tym przepisie czynności (zadania) Wnioskodawca działa w takich samych okolicznościach (warunkach) jak podmioty prywatne działające na rynku w warunkach wolnej konkurencji. Powyższego nie zmienia fakt, że Wnioskodawca jest zobowiązany stosować ceny lub opłaty w wysokości ustalonej w ww. rozporządzeniu Ministra Rolnictwa Rozwoju Wsi ustalone w porozumieniu z ministrem właściwym ds. finansów.

Okręgowa Stacja z tytułu wykonywania czynności w ramach art. 28 ust. 1 ustawy o nawozach i nawożeniu, prowadzi zatem działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, a w konsekwencji do pobieranych z ww. tytułu opłat znajdą zastosowanie ogólne zasady określone w przepisach dotyczących VAT, w myśl których zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Dla potwierdzenia opodatkowania podatkiem od towarów i usług odpłatnie świadczonych wyżej wymienionych czynności przez Stacje przytoczyć można wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 26 marca 2010 r., sygn. akt I SA/Wr 157/10, w którym Sąd orzekający stwierdził, że kryterium decydującym o uznaniu organu (urzędu) władzy publicznej za podatnika VAT jest zachowywanie się nie jak organ władzy, lecz jak podmiot gospodarczy (przedsiębiorca) w stosunku do określonych transakcji lub czynności, co jest szczególnie uzasadnione w tych przypadkach, gdzie identyczne lub bardzo zbliżone czynności bądź transakcje mogą być dokonywane przez podmioty prywatne.

W ww. orzeczeniu stwierdzono, że podmiot działa w roli organu administracji publicznej wtedy, gdy przy realizacji danego zadania wyposażony jest we władztwo publiczne, tj. występuje w pozycji nadrzędnej w stosunku do innych podmiotów uczestniczących w danej czynności. Wniosek taki wynika z brzmienia art. 13 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (poprzednio art. 4 (5) VI Dyrektywy), zgodnie z którym organy nie są uważane za podatników w związku z działalnością, które podejmują i transakcjami, które zawierają jak władze publiczne. TSUE dokonując wykładni tego przepisu wielokrotnie wskazywał, że dla zastosowania art. 4 (5) VI Dyrektywy konieczne jest spełnienie łącznie dwóch przesłanek - działalność musi być wykonywana przez podmiot prawa publicznego i musi być ona wykonywana jako organ władzy publicznej (m.in. wyroki w sprawach C-202/90 i C-88/07).

Mając na uwadze przywołane przepisy prawa oraz opis zawarty we wniosku należy stwierdzić, że Wnioskodawca z tytułu realizacji zadań, o których mowa w art. 18 ust. 3 ustawy o nawozach i nawożeniu nie jest podatnikiem podatku VAT i tym samym opłaty za wykonywanie czynności w ramach tych zadań nie podlegają opodatkowaniu VAT. W zakresie natomiast realizacji zadań wskazanych w art. 28 ust. 1 ustawy o nawozach i nawożeniu Zainteresowany działa w charakterze podatnika VAT i świadczy usługi opodatkowane tym podatkiem. W konsekwencji pobierając opłaty za czynności wykonywane w oparciu o art. 28 ust. 2 ustawy o nawozach i nawożeniu Wnioskodawca zobowiązany jest naliczać i pobierać podatek VAT według stawki właściwej dla tychże usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zauważa się, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu sprawy. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty lub planowany stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym lub przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

A zatem, należy zaznaczyć, że wydając przedmiotową interpretację tut. Organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie stanu faktycznego. W związku z powyższym, w przypadku zmiany przepisów lub któregokolwiek elementu zaistniałego stanu faktycznego, udzielona interpretacja traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.