2013.10.18 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP3/443-623/13-4/KT
z 18 października 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 30.06.2013 r. (data wpływu 08.07.2013 r.) - uzupełnionym w dniu 14.10.2013 r. (data wpływu 16.10.2013 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 03.10.2013 r. (skutecznie doręczone w dniu 07.10.2013 r.) - o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia podstawy opodatkowania w przypadku rozliczania zobowiązań w systemie nettingu – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 08.07.2013 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia podstawy opodatkowania w przypadku rozliczania zobowiązań w systemie nettingu. Wniosek uzupełniony został pismem złożonym w dniu 14.10.2013 r. (data wpływu 16.10.2013 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie Organu nr IPPP3/443-623/13-2/KT z dnia 03.10.2013 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest członkiem międzynarodowej grupy kapitałowej („Grupa”). W ramach prowadzonej działalności, Wnioskodawca dokonuje wewnątrzwspólnotowych transakcji z podmiotami z Grupy zakupu i sprzedaży towarów oraz usług.

Ze względu na ustaloną politykę wewnętrzną w zakresie zasad wzajemnych rozliczeń grupowych, podmioty należące do Grupy wystawiają wzajemne faktury VAT w walucie lokalnej, tj. walucie kraju ich rezydencji. Przykładowo oznacza to, że:

Spółka wystawia faktury VAT na podmioty z Grupy w złotych polskich („PLN”),

Y. S.A. (rezydent francuski) oraz X. GmbH (rezydent niemiecki) wystawiają faktury VAT na podmioty z Grupy, w tym Spółkę, w euro;

X. s.r.o. (rezydent czeski) wystawia faktury na podmioty z Grupy, w tym Spółkę, w koronach czeskich.

Jednakże, niezależnie od powyższego, zarówno płatności dokonywane przez Spółkę na rzecz podmiotów z Grupy, jak i płatności od podmiotów z Grupy na rzecz Spółki - dokonywane są w PLN. Innymi słowy, zobowiązania i należności wskazane na fakturach VAT (ewentualnie notach obciążeniowych) w walutach lokalnych, odpowiednio regulowane lub otrzymywane są przez Spółkę w PLN.

Powyższy sposób regulowania zobowiązań/należności wynika z wdrożonego w Grupie systemu nettingu, tj. systemu wzajemnych kompensat pomiędzy poszczególnymi spółkami z Grupy. System ten został wprowadzony w celu poprawy wydajności zarządzania finansami Grupy. W szczególności, system ten ma na celu zredukowanie przepływów kapitałowych pomiędzy spółkami w Grupie w taki sposób, aby poprzez kompensatę wzajemnych zobowiązań i należności, fizycznie (tj. w formie przelewów) regulowana była wyłącznie wartość netto wszystkich należności i zobowiązań w danym okresie. W efekcie funkcjonowania sytemu, następuje poprawa płynności finansowej oraz redukcja kosztów (np. poprzez znaczne zmniejszenie opłat bankowych, kosztów pracowników związanych z administrowaniem zobowiązaniami/należnościami) po stronie spółek z Grupy uczestniczących w systemie nettingu, w tym także i po stronie Wnioskodawcy.

Obsługa systemu nettingu, w tym wszelkich niezbędnych rozliczeń, powierzona została podmiotowi należącemu do Grupy - C. S.A. w Belgii („Centrum”). Rozliczenia w ramach systemu nettingu realizowane są przez Centrum poprzez zapisy na indywidualnym rachunku rozliczeniowym każdej ze spółek z Grupy uczestniczącej w systemie (rachunek ten nie jest rachunkiem bankowym). W miesiącu następującym po miesiącu fakturowania dokonywane są wzajemne potrącenia należności i zobowiązań (jedna sesja nettingowa w ciągu miesiąca). W ten sposób Centrum oblicza ostateczne saldo (dodatnie lub ujemne) za dany okres rozliczeniowy (miesiąc) dla każdej spółki z Grupy. Uregulowaniu (rzeczywistej zapłacie) podlega wyłącznie kwota salda. Ewentualnie, w przypadku wystąpienia salda dodatniego, możliwe jest pozostawienie go na rachunku na poczet przyszłych zobowiązań sald ujemnych.

W związku z uczestnictwem w systemie nettingu, Spółka otrzymuje zestawienie jej zobowiązań wyrażonych w PLN, po przeliczeniu ich przez Centrum przy zastosowaniu stałego, obowiązującego przez cały rok kursu nettingowego. W takiej właśnie walucie Spółka reguluje swoje zobowiązania, w kwotach wynikających z zestawienia. W szczególności oznacza to, że:

kompensata zobowiązań/należności Wnioskodawcy ze zobowiązaniami/należnościami innych podmiotów z Grupy dokonywana jest w PLN;
w przypadku wystąpienia ujemnego salda (w następstwie kompensaty), różnicę Wnioskodawca reguluje w PLN;
w przypadku wystąpienia dodatniego salda (w następstwie kompensaty), różnicę Wnioskodawca otrzymuje w PLN.

Zobowiązania wobec podmiotów z Grupy traktowane są przez Spółkę jako zobowiązania wyrażone w PLN i tak też są księgowane na kontach bilansowych - bilans Spółki nie wykazuje zobowiązań w walucie obcej, które miałyby być przeliczane na PLN. Mając to na uwadze, Spółka nie rozpoznaje różnic kursowych dla celów rachunkowych. Podejście takie wynika z polityki Grupy, jednolitej dla wszystkich podmiotów, której założeniem jest, aby podmioty z poszczególnych krajów księgowały oraz regulowały swoje zobowiązania w walucie lokalnej.

W uzupełnieniu do wniosku z dnia 14.10.2013 r. Wnioskodawca stwierdził, że kwoty stosowane do ustalenia podstawy opodatkowania zgodnie z art. 29 ust. 17 oraz art. 31 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 r., czyli kwoty, które Spółka jest obowiązana zapłacić i które są ostatecznie regulowane w systemie nettingowym, są określone w walucie polskiej.

Spółka wskazała, że przedmiotem interpretacji jest potwierdzenie prawidłowości ustalenia podstawy opodatkowania zgodnie z art. 29 ust. 17 oraz art. 31 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu do wniosku z dnia 14.10.2013 r.):

Czy w związku z rozliczaniem zobowiązań Spółki poprzez system nettingu, w sytuacji, gdy kwota, którą Spółka jest zobowiązana zapłacić, jest wyrażona w złotych polskich, tj. niezależnie od waluty, w której te zobowiązania zostały pierwotnie wskazane na fakturach VAT (bądź notach obciążeniowych), Spółka powinna przyjąć jako podstawę opodatkowania, ustaloną zgodnie z art. 29 ust. 17 oraz art. 31 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, kwotę zobowiązania do zapłaty wskazaną Jej w złotych polskich przez Centrum?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z rozliczaniem zobowiązań Spółki poprzez system nettingu, w sytuacji, gdy kwota, którą Spółka jest zobowiązana zapłacić, jest wyrażona w złotych polskich, tj. niezależnie od waluty, w której te zobowiązania zostały pierwotnie wskazane na fakturach VAT (bądź notach obciążeniowych), Spółka powinna przyjąć jako podstawę opodatkowania, ustaloną zgodnie z art. 29 ust. 17 oraz art. 31 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, kwotę zobowiązania do zapłaty wskazaną Jej w złotych polskich przez Centrum.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy:

Zasady ogólne ustalania podstawy opodatkowania dla potrzeb VAT przewidziane zostały przez ustawodawcę w art. 29 ustawy o VAT. Przepis ten, co do zasady, wiąże wysokość podstawy opodatkowania z obrotem zrealizowanym przez strony z tytułu danej transakcji, a więc z kwotą należną z tytułu sprzedaży (z wyłączeniem samego podatku). Ze względu na specyfikę transakcji wewnątrzwspólnotowych, zasady dotyczące określania podstawy opodatkowania w przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów („WNT”), zostały jednak wyłączone do odrębnego przepisu szczególnego art. 31 ust. 1 ustawy o VAT. Wskazując na główny element kreujący wartość podstawy opodatkowania, przepis ten posługuje się innym sformułowaniem, tj. odnosi się do kwoty, „jaką nabywający jest obowiązany zapłacić” zbywcy. W praktyce, w szczególności w przypadku transakcji transgranicznych, ustalając podstawę opodatkowania podatnik powinien stosować również art. 31a ustawy o VAT, który odnosi się do rozliczeń z kontrahentami dokonywanymi w walucie obcej.

Zdaniem Wnioskodawcy, art. 31 a ustawy o VAT nie znajdzie jednak zastosowania w przypadku transakcji WNT będących przedmiotem niniejszego wniosku. Na podstawie art. 31 ustawy o VAT, w celu obliczenia podstawy opodatkowania Spółka powinna brać pod uwagę kwoty wskazane jej w PLN, które przedstawiane są przez Centrum po przeliczeniu wartości zobowiązania z waluty kraju wystawcy faktury na PLN przy zastosowaniu stałego rocznego kursu nettingowego danej waluty wobec PLN (co należy postrzegać analogicznie do przewalutowania). Kwoty zobowiązania są więc wyrażone w walucie krajowej.

Jak wspomniano powyżej, art. 31 ust. 1 ustawy o VAT wskazuje, iż podstawą opodatkowania jest „kwota, jaką nabywający jest obowiązany zapłacić”. Wnioskodawca uważa, iż ustawodawca, posługując się takim szerokim sformułowaniem, podkreślił, że priorytetem przy ustalaniu konsekwencji w VAT powinna być rzeczywista treść stosunku zobowiązaniowego istniejącego między stronami, ekonomiczna treść transakcji i rzeczywiste kwoty, które będą uiszczone, nie zaś wyłącznie element wykazany na fakturze. Zgodnie z zasadą racjonalnego ustawodawcy, która wyznacza kierunek interpretowania norm prawnych, uznać należy, że gdyby ustawodawca chciał powiązać wysokość podstawy opodatkowania wyłącznie z treścią takiego dokumentu, przepisy odzwierciedlałyby jego wolę w tym zakresie. Tymczasem, omawiany przepis posługuje się pojęciem znacznie szerszym, tj. obejmującym całą treść ekonomiczną zdarzenia, a więc całą kwotę należną od nabywcy. Tym bardziej stanowisko takie wydaje się zasadne, że w ustawie o VAT, w tym także nawet i w innych przepisach dotyczących określania podstawy opodatkowania, ustawodawca posługuje się sformułowaniem „faktura”. Wydaje się, że ustawodawca posługuje się tym terminem świadomie, czyni to tylko tam, gdy jest to niezbędne z punktu widzenia celu danej normy, co potwierdzałoby wniosek, że w przypadku analizowanego art. 31 ustawy o VAT termin ten został pominięty celowo.

Mając na uwadze powyższe, należy przyjąć, że omawiany przepis skupia się na treści zobowiązania istniejącego pomiędzy stronami i jego gospodarczej istocie. Oznacza to, że ustawodawca w omawianym przepisie odnosi się do tego, do czego konkretnie jest zobowiązany nabywca, czyli również do formy spełnienia świadczenia, jaka jest oczekiwana od nabywcy i do jakiej nabywca się zobowiązuje. W tym miejscu Wnioskodawca zwraca uwagę, iż w przypadku zobowiązań będących przedmiotem niniejszego wniosku, Spółka spełnia właściwe świadczenia w PLN i do takiego sposobu spełnienia świadczenia jest zobowiązana, niezależnie od waluty wykazanej na pierwotnie wystawionej fakturze. Spełnianie świadczeń w takiej walucie jest zresztą zgodne z intencją sprzedawcy podmiotu wystawiającego fakturę. Podmiot ten nie oczekuje spełnienia świadczenia przez Spółkę w innej walucie poza PLN; podmiot ten potwierdza taką wolę przystępując do umowy z Centrum Nettingowym, co umożliwić ma Wnioskodawcy regulowanie zobowiązań w PLN. Potwierdzeniem takiego postrzegania substancji transakcji przez Spółkę jest również sposób ujmowania ich na kontach bilansowych Spółki - zobowiązania te wykazywane są bowiem wyłącznie w PLN. W związku z tym Spółka nie rozpoznaje również różnic kursowych dla celów rachunkowych.

Warto zwrócić uwagę, że ustawodawca niejako samą treścią pozostałych ustępów art. 31 podkreśla, że celem normy postępowania zawartej w art. 31 ustawy o VAT jest objęcie właściwej treści ekonomicznej transakcji, a w szczególności uwzględnienie całości świadczenia, do którego zobowiązany jest nabywca w związku z dokonanym WNT. Mianowicie, tak jak w przypadku ust. 1 tego artykułu ustanawia się generalną zasadę w kwestii zakresu świadczeń objętych definicją „podstawy opodatkowania”, tak już w ust. 2 ustawodawca wprost wylicza pewne należności. Należności te, pomimo iż same w sobie nie stanowią ceny nabycia towaru, to ze względu na ich bezpośredni związek z tym nabyciem, powinny być również uwzględnione przez podatnika (np. podatki, prowizje, koszty opakowania).

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Spółki w przypadku zobowiązań na rzecz podmiotów z Grupy, jako podstawę opodatkowania powinna ona przyjąć kwoty, do zapłaty których Spółka jest zobowiązana, a więc kwoty w PLN przedstawione jej przez Centrum.

W świetle powyższego, oraz z uwagi na brzmienie przepisu, w sprawie będącej przedmiotem niniejszego wniosku art. 31a ust. 1 ustawy o VAT nie znajdzie zastosowania. Wnioskodawca zwraca uwagę, iż przepis ten (podobnie jak w przypadku art. 31 ustawy o VAT), wskazując na konieczność przeliczenia wartości na potrzeby ustalenia właściwej podstawy opodatkowania, nie posługuje się pojęciem „kwoty wykazanej na fakturze”. Ustawodawca, rozszerzając zakres zdarzeń objętych tym przepisem, wskazał na konieczność przeliczenia na PLN „kwot stosowanych do określenia podstawy opodatkowania, określonych w walucie obcej”. Tym samym wprowadzono brzmienie przepisu, które w pełni adresuje jego cel, czyli prawidłowe obliczanie podstawy opodatkowania w przypadku dokonywania z kontrahentem rozliczeń w walucie obcej.

Spółka natomiast zwraca uwagę, iż jej rozliczenia z podmiotami z Grupy nie są dokonywane w walucie obcej lecz w PLN. Nie jest dokonywana w związku z tym płatność np. w euro, ani też spełnienie świadczenia w takiej formie nie jest oczekiwane przez podmiot zbywający. Przedmiotowe zobowiązanie istnieje w PLN i w takiej walucie jest ujęte w księgach przez Spółkę.

Spółka zwraca uwagę, że jej stanowisko znajduje uzasadnienie również w wykładni historycznej omawianych regulacji. Zasady przeliczania na PLN kwot stosowanych do określenia podstawy opodatkowania, poprzednio (tj. przed rokiem 2008, w którym wprowadzono art. 31a do ustawy o VAT) uregulowane były Rozporządzeniem Ministra Finansów w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 27 kwietnia 2004 r. (Dz.U. z 2004 r., poz. 970 ze zm., akt nieobowiązujący). § 37 ust. 1 tego Rozporządzenia wskazywał, iż przeliczeniu na złote podlegają „kwoty wyrażone w walucie obcej wykazywane na fakturze”. Wynika z tego, iż ustawodawca, wprowadzając przepis art. 31a ustawy o VAT zrezygnował z odniesienia się do treści faktury. Brak jest natomiast podstaw do uznania, że zabieg dokonany przez ustawodawcę był niezamierzony lub przypadkowy. Nie prowadzi do takiego wniosku uzasadnienie do ustawy zmieniającej ustawę o VAT (która wprowadziła art. 31a). Za stanowiskiem Spółki przemawia również fakt, że treść art. 31a ustawy o VAT, od czasu jego wprowadzenia, nie uległa istotnym zmianom. Z tego względu, uznać należy, że rezygnacja ze związania obliczenia podstawy opodatkowania wyłącznie z treścią samej faktury była dokonana celowo i świadomie. Z tego względu, przepis art. 31a ustawy o VAT nie znajdzie zastosowania w sprawie Wnioskodawcy, gdyż jego zobowiązanie, a więc i kwoty stosowane do określenia podstawy opodatkowania, są określone w PLN. Nie zachodzi więc konieczność przeliczenia waluty obcej na PLN w celu określenia prawidłowej wysokości podstawy opodatkowania.

Mając powyższe na względzie, w opinii Wnioskodawcy, w związku z regulowaniem przez niego zobowiązań z wykorzystaniem systemu nettingu, na zasadach przedstawionych w opisie zaistniałego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, dla celów prawidłowego obliczenia podstawy opodatkowania w zakresie VAT jest On zobowiązany do zastosowania kwoty wartości zobowiązania w PLN, przedstawionej Wnioskodawcy przez Centrum. Zobowiązania te są przedstawiane Spółce w PLN i w takiej walucie zobowiązania od tego momentu istnieją tj. są księgowane w PLN, podobnie zresztą w PLN spełniane jest wynikające z nich świadczenie. W opinii Wnioskodawcy, przyjęcie przeciwnego stanowiska oznaczałoby, że wywodzone są wnioski, które są sprzeczne z istotą zaprezentowanego powyżej zaistniałego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego.

Jak wskazała Spółka w uzupełnieniu do wniosku z dnia 14.10.2013 r., powyższe uzasadnienie jest analogiczne w stosunku do art. 29 ust. 17 ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług ( t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Stosownie do art. 9 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

Natomiast, przez import usług, w myśl art. 2 pkt 9 ustawy, rozumie się świadczenie usług, z tytułu wykonania których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej dokonuje wewnątrzwspólnotowych transakcji zakupu i sprzedaży towarów i usług z podmiotami z grupy kapitałowej. Ze względu na ustaloną politykę wewnętrzną w zakresie zasad wzajemnych rozliczeń grupowych, podmioty należące do Grupy wystawiają wzajemne faktury VAT w walucie lokalnej, tj. walucie kraju ich rezydencji. Oznacza to, że: Spółka wystawia faktury VAT na podmioty z Grupy w złotych polskich, inne podmioty z Grupy, tj. rezydent francuski) oraz rezydent niemiecki wystawiają faktury VAT na podmioty z Grupy, w tym Spółkę, w euro, natomiast rezydent czeski wystawia faktury na podmioty z Grupy, w tym Spółkę, w koronach czeskich. Jednakże, niezależnie od powyższego, zarówno płatności dokonywane przez Spółkę na rzecz podmiotów z Grupy, jak i płatności od podmiotów z Grupy na rzecz Spółki - dokonywane są w PLN. Zatem, zobowiązania i należności wskazane na fakturach VAT (ewentualnie notach obciążeniowych) w walutach lokalnych, odpowiednio regulowane lub otrzymywane są przez Spółkę w PLN.

Taki sposób regulowania zobowiązań/należności wynika z wdrożonego w Grupie systemu nettingu, tj. systemu wzajemnych kompensat pomiędzy poszczególnymi spółkami z Grupy. System ten został wprowadzony w celu poprawy wydajności zarządzania finansami Grupy, w szczególności, zredukowania przepływów kapitałowych pomiędzy spółkami w Grupie w taki sposób, aby poprzez kompensatę wzajemnych zobowiązań i należności, fizycznie (tj. w formie przelewów) regulowana była wyłącznie wartość netto wszystkich należności i zobowiązań w danym okresie. Rozliczenia w ramach systemu nettingu realizowane są przez Centrum (podmiot z Grupy zajmujący się obsługą systemu) poprzez zapisy na indywidualnym rachunku rozliczeniowym każdej ze spółek z Grupy uczestniczącej w systemie. W miesiącu następującym po miesiącu fakturowania dokonywane są wzajemne potrącenia należności i zobowiązań. Centrum oblicza ostateczne saldo za dany okres rozliczeniowy dla każdej spółki z Grupy. Uregulowaniu (rzeczywistej zapłacie) podlega wyłącznie kwota salda.

Wnioskodawca stwierdził, że kwoty stosowane do ustalenia podstawy opodatkowania zgodnie z art. 29 ust. 17 oraz art. 31 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 r., czyli kwoty, które Spółka jest obowiązana zapłacić i które są ostatecznie regulowane w systemie nettingowym, są określone w walucie polskiej.

W odniesieniu do powyższego, przedmiotem zapytania Wnioskodawcy jest kwestia przyjęcia właściwych kwot zobowiązań w celu określenia podstawy opodatkowania dla transakcji nabycia towarów i usług od kontrahentów unijnych, udokumentowanych fakturami (bądź notami obciążeniowymi) wystawionymi w walutach obcych, rozliczanych w systemie nettingowym.

Spółka uważa przy tym, że w przypadku korzystania z opisanego systemu nettingowego, kwoty zobowiązań stosowane do ustalenia podstawy opodatkowania (zgodnie z art. 29 ust. 17 oraz art. 31 ust. 1 ustawy), czyli kwoty, które Spółka jest obowiązana zapłacić, są określone w walucie polskiej. Zdaniem Spółki, zobowiązania te, mimo, że pierwotnie dokumentowane są przez sprzedawców fakturami (notami obciążeniowymi) w walucie obcej – to jednak nie powinny być uznane za określone dla potrzeb podatkowych w walucie obcej, a więc za podstawę opodatkowania ww. transakcji Spółka powinna przyjąć kwoty zobowiązań przeliczone na PLN i wskazane przez Centrum.

Ustosunkowując się do powyższego, należy przede wszystkim zwrócić uwagę na obowiązujące podatników ścisłe zasady ustalania podstawy opodatkowania transakcji podatkiem od towarów i usług, uregulowane ustawą. Od zasad tych przepisy podatkowe nie przewidują żadnych wyjątków, bez względu na to, w jakim systemie podatnik prowadzi swoje rozliczenia, a więc w przypadku Spółki – bez względu na rozliczenia dokonywane przez Centrum. Poprawne obliczenie kwot zobowiązań wyrażonych w wystawionych przez dostawców fakturach w walutach obcych jest istotne dla ustalenia prawidłowej podstawy opodatkowania.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Podstawą opodatkowania w imporcie usług – stosownie do art. 29 ust. 17 ustawy - jest kwota, którą usługobiorca jest obowiązany zapłacić, z wyjątkiem przypadku, gdy wartość usługi została wliczona do podstawy opodatkowania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów zgodnie z art. 31 ust. 2 pkt 2 lub wartość usługi – na podstawie odrębnych przepisów – zwiększa wartość celną importowanego towaru.

Natomiast, w przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, stosownie do art. 31 ust. 1 ustawy, podstawę opodatkowania stanowi kwota, jaką nabywający jest obowiązany zapłacić. W myśl ust. 2 powyższego przepisu, podstawa opodatkowania, o której mowa w ust. 1, obejmuje:

podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze związane z nabyciem towarów, z wyjątkiem podatku,
wydatki dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu oraz ubezpieczenia, pobierane przez dostawcę od podmiotu dokonującego wewnątrzwspólnotowego nabycia.

Tak więc, podstawa opodatkowania dla wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów obejmuje wszelkie obciążenia publicznoprawne związane z dostawą i sprowadzeniem towaru do kraju, poza polskim podatkiem od towarów i usług należnym od tegoż nabycia. Podstawa ta obejmuje także wydatki dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu oraz ubezpieczenia, ale tylko wówczas gdy są pobierane przez dostawcę od podmiotu dokonującego wewnątrzwspólnotowego nabycia. Do podstawy opodatkowania powinny być więc włączone wszystkie koszty, którymi dostawca obciąża nabywcę towarów.

Uwzględniając powyższe, za podstawę opodatkowania opisanych we wniosku transakcji nabycia od kontrahentów unijnych towarów i usług, należy uznać kwotę, jaką Spółka zobowiązana jest zapłacić, tj. cenę nabycia tych towarów i usług (koszt ich zakupu) - a więc wartość towaru lub usługi, jaka znajduje się na fakturze wystawionej przez sprzedawcę, powiększoną (w przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów) o ww. koszty dodatkowe. Cena nabycia w tym przypadku, wbrew przekonaniu Spółki, wyrażona jest w walucie obcej.

Ustalenie podstawy opodatkowania w przypadku, gdy cena sprzedaży określona została w walucie obcej (sprzedawca udokumentował dostawę fakturą wystawioną w tej walucie), regulują zapisy art. 31a ustawy.

Zgodnie bowiem z art. 31a ust. 1 ustawy, w przypadku, gdy kwoty stosowane do określenia podstawy opodatkowania są określone w walucie obcej, przeliczenia na złote dokonuje się według kursu średniego danej waluty obcej ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski na ostatni dzień roboczy poprzedzający dzień powstania obowiązku podatkowego. Podatnik może wybrać sposób przeliczania tych kwot na złote według ostatniego kursu wymiany opublikowanego przez Europejski Bank Centralny na ostatni dzień poprzedzający dzień powstania obowiązku podatkowego; w takim przypadku waluty inne niż euro przelicza się z zastosowaniem kursu wymiany każdej z nich względem euro.

W przypadku, gdy podatnik wystawia fakturę przed powstaniem obowiązku podatkowego, a kwoty stosowane do określenia podstawy opodatkowania są określone na tej fakturze w walucie obcej, przeliczenia na złote dokonuje się według kursu średniego danej waluty obcej ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski na ostatni dzień roboczy poprzedzający dzień wystawienia faktury. Przepis ust. 1 zdanie drugie stosuje się odpowiednio (art. 31a ust. 2 ustawy).

Biorąc pod uwagę powołane przepisy stwierdzić należy, iż dla transakcji wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów oraz dla importu usług zastosowanie znajduje zarówno art. 31a ust. 1, jak i art. 31a ust. 2 ustawy.

Podkreślić trzeba, iż przez fakturę, o której mowa w art. 31a ust. 2 ustawy, rozumie się fakturę wystawioną przez kontrahenta dla udokumentowania dokonanej na rzecz Spółki dostawy (świadczenia).

A zatem, jeżeli kontrahent Spółki wystawił na Jej rzecz fakturę:

przed powstaniem obowiązku podatkowego z tytułu danej transakcji – przeliczenie kwot z tej faktury wyrażonych w walucie obcej na złote powinno nastąpić według kursu określonego w art. 31a ust. 2 ustawy,

po powstaniu obowiązku podatkowego – przeliczenie kwot w walucie z tej faktury na złote powinno nastąpić zgodnie z art. 31a ust. 1 ustawy.

Uwzględniając powyższe, odnosząc się do zapytania Wnioskodawcy, należy stwierdzić, że w sytuacji, gdy zobowiązania Spółki wynikające z faktur (not obciążeniowych) dokumentujących wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów lub import usług, określone są przez sprzedawcę w walucie obcej, w celu prawidłowego określenia podstawy opodatkowania Spółka powinna dokonać przeliczenia na złote kwot wynikających z tych faktur zgodnie z zasadami określonymi przepisami art. 31a ustawy. Są to bowiem kwoty, które należy stosować do obliczenia podstawy opodatkowania - ustalonej na podstawie wartości towarów lub usług w walucie stosowanej przez sprzedawcę, wynikającej z wystawionej przez niego faktury, powiększonej o należności i koszty dodatkowe, o których mowa w art. 31 ust. 2 ustawy.

Trzeba ponownie podkreślić, że kwestie ustalania podstawy opodatkowania czynności wykonywanych przez podmioty gospodarcze regulują przepisy podatkowe, niezależnie od tego, jaki sposób wzajemnych rozliczeń przyjmują strony transakcji. Wskazane wyżej regulacje prawne mają zastosowanie do wszystkich podatników, a uczestnictwo Spółki w systemie wzajemnych rozliczeń nettingowych nie wyłącza Jej ze stosowania przepisu art. 31a ustawy o podatku od towarów i usług, regulującego kwestie przeliczania zobowiązań wyrażonych w walutach obcych na złote.

Nieprawidłowe jest zatem stanowisko Wnioskodawcy, iż za podstawę opodatkowania w przedmiotowej sprawie powinien On przyjąć kwoty zobowiązań przeliczone i wskazane Spółce w PLN przez Centrum, niezależnie od waluty, w której zobowiązania te zostały wykazane na fakturach wystawionych przez kontrahentów.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz – w przypadku zdarzenia przyszłego – stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin