INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10.07.2013 r. (data wpływu 15.07.2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług jest:

• prawidłowe w zakresie określenia miejsca świadczenia przedmiotowych usług, zwolnienia w Polsce przedmiotowych usług z podatku od towarów i usług, wykazywania świadczonych usług w ewidencji, deklaracji VAT-7 oraz informacji podsumowującej,

• nieprawidłowe w zakresie wystawia faktur VAT.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 15.07.2013 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentowania świadczonych usług.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca będący spółką z ograniczoną odpowiedzialnością zawarł umowę handlową z firmą posiadającą siedzibę główną na terenie Luksemburga oraz oddział na terenie Niemiec. Firma zagraniczna jest zarejestrowana jako broker i komisarz papierów wartościowych oraz jako zarządca aktywów i posiada stosowne licencje.

Podpisana umowa ma charakter marketingowy i dotyczy usług finansowych oferowanych przez firmę zagraniczną, promowanych przez Wnioskodawcę. Zgodnie z umową Wnioskodawca będzie podejmować wszelkie działania marketingowe względem potencjalnych klientów związane z usługami finansowymi oferowanymi przez firmę zagraniczną. Usługi finansowe w podpisanej umowie definiowane są jako wszelkiego rodzaju (przeszłe, obecne lub przyszłe) rachunki kontraktów terminowych, X. i/lub Y. jakie klient pozyskany przez Wnioskodawcę otworzy w firmie zagranicznej. Na podstawie zawartej umowy Wnioskodawca będzie otrzymywać prowizję od firmy zagranicznej. Prowizja ta uzależniona będzie od rodzaju, a także ilości usług finansowych zakupionych przez klientów pozyskanych przez Wnioskodawcę. Prowizja pobierana jest od klienta, a następnie dzielona, według struktury prowizyjnej zawartej w podpisanej umowie, między firmę zagraniczną i Wnioskodawcę. Wnioskodawca uzyskuje prawo do otrzymania prowizji nie wcześniej niż po zakupie usługi finansowej, który dokonywany jest przez pozyskanego klienta. Wnioskodawca nie uzyskuje dodatkowych korzyści pieniężnych w formie np. wynagrodzenia za wykonane usługi.

Rozliczenia między stronami umowy dokonywane są na podstawie rachunków otwieranych przez klientów pozyskanych przez Wnioskodawcę. A mianowicie, jeśli klient założy rachunek niemiecki rozliczenie będzie miało miejsce z oddziałem niemieckim, natomiast jeśli klient założy rachunek luksemburski rozliczenie będzie miało miejsce z siedzibą główną w Luksemburgu. Wnioskodawca nadmienia, że 99% rachunków otwieranych przez klientów rozliczana jest przez oddział niemiecki. Z tym oddziałem dokonuje ostatecznych rozliczeń Wnioskodawca.

Wnioskodawca dokonał rejestracji jako podatnik czynny w myśl art. 97 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Oddział niemiecki zarejestrowany jest jako podatnik VAT UE, co zostało potwierdzone przez kontrolę numeru NIP w systemie elektronicznym VIES.

Na podstawie zawartej umowy wynagrodzenie otrzymywane przez Wnioskodawcę rozliczane będzie w okresach rozliczeniowych. Okresem rozliczeniowym będzie miesiąc pokrywający się z miesiącem kalendarzowym.

Zgodnie z zawartą umową firma zagraniczna zobowiązuje się do przekazywania w formie elektronicznej miesięcznych raportów z wyszczególnieniem obliczonej prowizji wyrażonej w walucie obcej. Przekazywane do tej pory raporty dotyczyły tylko i wyłącznie rozliczeń z oddziałem niemieckim.

Wnioskodawca nie będzie wystawiać faktur dokumentujących otrzymaną prowizję. Firma zagraniczna, na podstawie umowy, zobligowała się do przekazywania miesięcznych raportów dotyczących kalkulacji prowizji. Raport przesyłany będzie w formie elektronicznej. Wnioskodawca uważa otrzymywany dokument za wystarczający zarówno w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jak i ustawy o podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy ewidencja w księgach rachunkowych Wnioskodawcy opisanej operacji gospodarczej do celu podatku od towarów i usług na podstawie otrzymanego raportu jest poprawna... Czy Wnioskodawca dobrze postępuje uważając za stosowne nie wystawianie faktury VAT...
2. Czy uznanie, że opisana operacja gospodarcza nie podlega opodatkowaniu w Polsce podatkiem od towarów i usług, a co za tym idzie nie podlega wykazaniu w deklaracji VAT oraz w informacji podsumowującej o dokonanych wewnątrzwspólnotowych transakcjach, a zarazem podlega zwolnieniu na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 41 jest prawidłowe...
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy w tym przypadku nie ma obowiązku wystawienia faktury.

Świadczenie usług finansowych podlega zwolnieniu w myśl ustawy o podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 41. Otrzymane prowizje są ściśle związane z tymi usługami i jako takie korzystają ze zwolnienia.

Według ustawy o podatku od towarów i usług obowiązującej na terenie Polski, a w szczególności według art. 106 ust. 1 i 2 wyżej wymienionej ustawy obowiązek dokumentacji fakturą skierowany jest do dostawy towarów lub świadczenia usług, dokonywanych przez podatników zarejestrowanych jako podatnicy VAT czynni lub zwolnieni, jeżeli miejscem opodatkowania tych czynności jest terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. Jednak zgodnie z zawartą umową handlową firma zagraniczna dostarcza Wnioskodawcy, w formie elektronicznej, raporty miesięczne dotyczące kalkulacji prowizji należnych Wnioskodawcy z tytułu zakupu usług finansowych oferowanych przez firmę zagraniczną. Wystawiony dokument nie jest fakturą, gdyż zgodnie z przepisami niemieckimi nie podlega on opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a także fakturowaniu na terenie Niemiec. Brak konieczności dokumentowania opisanej operacji fakturą VAT Wnioskodawca argumentuje art. 220 ust. 1 pkt 1 oraz ust. 2 dyrektywy 2006/112/WE RADY z dnia 28.11.2006 r. w sprawie wspólnego sytemu podatku od wartości dodanej. Na podstawie wyżej przytoczonych przepisów nie wymaga się wystawienia faktur; w odniesieniu do świadczenia usług zwolnionych na mocy art. 135 ust. 1 lit. a)-g). W przytoczonym odwołaniu dotyczącym usług zwolnionych zamieszczone są transakcje, łącznie z pośrednictwem, dotyczące rachunków depozytowych, rachunków bieżących, płatności, przelewów, długów, czeków i innych zbywalnych instrumentów finansowych, z wyłączeniem windykacji należności.

Obowiązujące objaśnienia do deklaracji dla podatku od towarów i usług (VAT-7, VAT-7K, VAT-7D), wskazują, że w części C (rozliczenie podatku należnego) wykazane powinny zostać wszystkie czynności podlegające opodatkowaniu, dla których obowiązek podatkowy powstał w okresie rozliczeniowym, za który składana jest deklaracja, po uwzględnieniu korekt wynikających z art. 29 ust. 4 ustawy oraz innych korekt wynikających z przepisów o podatku od towarów i usług, jeżeli mają wpływ na rozliczenie w okresie, za który składana jest deklaracja. W tej części wykazuje się także czynności wykonywane poza terytorium kraju, w stosunku do których przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego lub zwrotu podatku naliczonego. Pozycja 21 deklaracji VAT obliguje do wskazania wszelkiej sprzedaży dotyczącej dostawy towarów oraz świadczenia usług poza terytorium kraju, w stosunku do których przysługuje podatnikowi prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, o którym mowa w art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy, lub prawo do zwrotu kwoty podatku naliczonego, o którym mowa w art. 87 ust. 5 ustawy. W pozycji tej nie uwzględnia się wartości dostaw towarów i świadczonych usług dokonywanych w ramach działalności gospodarczej zarejestrowanej poza terytorium kraju. Na podstawie przytoczonych przepisów zawartych w ustawie o podatku od towarów i usług, Wnioskodawca uważa, że nie powinien wykazywać opisanej operacji gospodarczej w deklaracji VAT-7, a także w informacji podsumowującej o dokonanych wewnątrzwspólnotowych transakcjach.

Zgodnie z powyższymi informacjami, gdyby świadczenie usługi dokonywane było na terytorium Polski, wówczas nie przysługiwałoby z tego tytułu prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony, zgodnie z art. 86 ust. 8 pkt 1, jak również opisana operacja gospodarcza nie powodowałaby powstania prawa do zwrotu kwoty podatku naliczonego, o czym informuje art. 87 ust. 5.

Świadczenie usług finansowych podlega zwolnieniu w myśl ustawy o podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 41. W związku z powyższym Wnioskodawca traci prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od nabywanych towarów i usług dotyczących świadczenia wyżej opisanych usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za:

• prawidłowe w zakresie określenia miejsca świadczenia przedmiotowych usług, zwolnienia w Polsce przedmiotowych usług z podatku od towarów i usług, wykazywania świadczonych usług w ewidencji, deklaracji VAT-7 oraz informacji podsumowującej,

• nieprawidłowe w zakresie wystawia faktur VAT.
  
  

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…). Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 – stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej,
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji,
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Mając na uwadze treść powołanych przepisów należy stwierdzić, że każde świadczenie niebędące dostawą towarów stanowi, co do zasady, usługę w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Niemniej jednak muszą być spełnione następujące warunki:

1. w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (wierzyciel/nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia;
2. świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).
   
   

Należy podkreślić, iż dane świadczenie podlega jako usługa opodatkowaniu wówczas, gdy ww. warunki będą spełnione łącznie, bowiem aby czynność ta podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi istnieć związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym w ten sposób, że wynagrodzenie stanowi należność za wykonaną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Wynagrodzenie powinno być konsekwencją wykonania świadczenia.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca zawarł umowę handlową z firmą zagraniczną posiadającą siedzibę główną na terenie Luksemburga oraz oddział na terenie Niemiec. Podpisana umowa ma charakter marketingowy i dotyczy usług finansowych oferowanych przez firmę zagraniczną, promowanych przez Wnioskodawcę. Zgodnie z umową Wnioskodawca będzie podejmować wszelkie działania marketingowe względem potencjalnych klientów związane z usługami finansowymi oferowanymi przez firmę zagraniczną. Usługi finansowe w podpisanej umowie definiowane są jako wszelkiego rodzaju (przeszłe, obecne lub przyszłe) rachunki kontraktów terminowych, X. i/lub Y. jakie klient pozyskany przez Wnioskodawcę otworzy w firmie zagranicznej. Na podstawie zawartej umowy Wnioskodawca będzie otrzymywać prowizję od firmy zagranicznej. Prowizja ta uzależniona będzie od rodzaju, a także ilości usług finansowych zakupionych przez klientów pozyskanych przez Wnioskodawcę. Prowizja pobierana jest od klienta, a następnie dzielona, według struktury prowizyjnej zawartej w podpisanej umowie, między firmę zagraniczną i Wnioskodawcę. Wnioskodawca uzyskuje prawo do otrzymania prowizji nie wcześniej niż po zakupie usługi finansowej, który dokonywany jest przez pozyskanego klienta. Wnioskodawca nie uzyskuje dodatkowych korzyści pieniężnych w formie np. wynagrodzenia za wykonane usługi.

Odnosząc przedstawione we wniosku okoliczności do powołanych powyżej przepisów stwierdzić należy, iż w opisanej sytuacji Wnioskodawca świadczy na rzecz firmy zagranicznej usługi w rozumieniu przepisów podatku od towarów i usług. W przedmiotowej sprawie prowizja wypłacana Wnioskodawcy przez firmę zagraniczną stanowi wynagrodzenie za wykonanie świadczenia przez Wnioskodawcę na rzecz firmy zagranicznej polegającego na pozyskaniu klientów dla firmy zagranicznej.

Zatem Wnioskodawca świadczy na rzecz firmy zagranicznej czynności podlegające opodatkowaniu wymienione w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, tj. odpłatne świadczenie usług. Niemniej jednak z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu w Polsce podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Tym samym, opodatkowaniu w Polsce nie podlega odpłatne świadczenie usług, dla których zgodnie z przepisami ustawy miejsce świadczenia znajduje się poza terytorium kraju.

Zatem w przypadku świadczenia usług istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależy, czy dane świadczenie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

Generalna zasada dotycząca miejsca świadczenia usług (na rzecz podatników) została określona w art. 28b ust. 1 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Przy czym w myśl ust. 2 niniejszego artykułu w przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Jednocześnie wskazać należy, że na potrzeby Rozdziału 3 Działu V ustawy „Miejsce świadczenia przy świadczeniu usług” w art. 28a ustawodawca zawarł definicję podatnika. Zgodnie z tym przepisem na potrzeby stosowania niniejszego rozdziału:

1. ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:
   1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
   2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.
   
   

Z powyższych przepisów wynika, że miejscem świadczenia usług na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy jest miejsce, w którym podatnik ten posiada siedzibę swojej działalności gospodarczej. Jeżeli jednak usługi te są świadczone na rzecz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika znajdującego się w miejscu innym niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Tę zasadę ogólną należy stosować, gdy usługa jest świadczona na rzecz podatnika, a przepisy art. 28e, 28f ust. 1 i 1a, 28g ust. 1, 28i, 28j ust. 1 i 2 i 28n ustawy nie będą przewidywać innych zasad ustalenia miejsca świadczenia.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca zawarł umowę handlową z firmą zagraniczną posiadającą siedzibę główną na terenie Luksemburga oraz oddział na terenie Niemiec. W ramach przedmiotowej umowy Wnioskodawca wykonuje świadczenia mające na celu pozyskanie klientów dla firmy zagranicznej. Rozliczenia między stronami umowy dokonywane są na podstawie rachunków otwieranych przez klientów pozyskanych przez Wnioskodawcę. Jeśli klient założy rachunek niemiecki rozliczenie będzie miało miejsce z oddziałem niemieckim, natomiast jeśli klient założy rachunek luksemburski rozliczenie będzie miało miejsce z siedzibą główną w Luksemburgu. Wnioskodawca nadmienia, że 99% rachunków otwieranych przez klientów rozliczana jest przez oddział niemiecki. Z tym oddziałem dokonuje ostatecznych rozliczeń Wnioskodawca. Zgodnie z zawartą umową firma zagraniczna zobowiązuje się do przekazywania w formie elektronicznej miesięcznych raportów z wyszczególnieniem obliczonej prowizji wyrażonej w walucie obcej. Przekazywane do tej pory raporty dotyczyły tylko i wyłącznie rozliczeń z oddziałem niemieckim. Wnioskodawca wskazuje przy tym, iż dokonał rejestracji jako podatnik czynny w myśl art. 97 ust. 1 natomiast oddział niemiecki zarejestrowany jest jako podatnik VAT UE.

Dokonując analizy przepisów dotyczących miejsca świadczenia usług w odniesieniu do stanu opisanego we wniosku stwierdzić należy, że miejsce świadczenia wykonywanych przez Wnioskodawcę na rzecz firmy zagranicznej usług należy ustalać na postawie art. 28b ustawy. Tym samym, przedmiotowe usługi nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na terytorium Polski. Wobec niniejszego, zasady opodatkowania przedmiotowych usług będą podlegały regulacjom kraju, w którym znajduje się miejsce świadczenia usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, że przedmiotowe usługi nie podlegają opodatkowaniu w Polsce podatkiem od towarów i usług należy uznać za prawidłowe.

Należy jednak wskazać, iż zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Przy tym przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio do dostawy towarów lub świadczenia usług, dokonywanych przez podatników zarejestrowanych jako podatnicy VAT czynni lub zwolnieni, jeżeli miejscem opodatkowania tych czynności jest terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju lub terytorium państwa trzeciego i dla tych czynności podatnicy ci nie są zidentyfikowani dla podatku od wartości dodanej lub - w przypadku terytorium państwa trzeciego - podatku o podobnym charakterze (art. 106 ust. 2 ustawy).

Ogólne regulacje dotyczące danych, jakie powinny zawierać faktury zostały określone, na podstawie delegacji ustawowej zawartej w art. 106 ust. 8 ustawy, treścią rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360 ze zm.), zwanego dalej rozporządzeniem.

Z dniem 1 stycznia 2013 r. weszły zmiany w ww. rozporządzeniu, wprowadzone rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 11 grudnia 2012 r., gdzie m.in. uchylono § 26 i zastąpiono go § 26a, w którym stwierdza się, że przepisy § 4 -24 stosuje się do:

1. sprzedaży, z wyjątkiem przypadków, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 ustawy, w których usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego i faktura dokumentująca te transakcje nie jest wystawiana przez usługobiorcę lub nabywcę towarów w imieniu i na rzecz usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów;
2. dostawy towarów i świadczenia usług dokonywanych przez podatnika posiadającego na terytorium kraju siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, z którego dokonywane są te czynności, a w przypadku braku na terytorium kraju siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej — posiadającego na terytorium kraju stałe miejsce zamieszkania albo zwykłe miejsce pobytu, z którego dokonywane są te czynności, w przypadku gdy miejscem świadczenia jest terytorium:
   1. państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, a osobą zobowiązaną do zapłaty podatku od wartości dodanej jest nabywca towaru lub usługobiorca i faktura dokumentująca te czynności nie jest wystawiana przez tego nabywcę lub usługobiorcę w imieniu i na rzecz podatnika,
   2. państwa trzeciego.
   
   
   

Z kolei, w § 5 ust. 1 rozporządzenia stwierdza się, że faktura powinna zawierać:

1. datę jej wystawienia;
2. kolejny numer, nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;
3. imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;
4. numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany dla podatku, z zastrzeżeniem ust. 2 pkt 11 lit. a;
5. numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany dla podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem ust. 2 pkt 11 lit. b
6. datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury; w przypadku sprzedaży o charakterze ciągłym podatnik może podać na fakturze miesiąc i rok dokonania sprzedaży;
7. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
8. miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług;
9. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
10. kwoty wszelkich rabatów, w tym za wcześniejsze otrzymanie należności, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;
11. wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
12. stawkę podatku;
13. sumę wartości sprzedaży netto z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;
14. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
15. kwotę należności ogółem.
    
    

Przy czym zgodnie z § 5 ust. 2 rozporządzenia faktura powinna zawierać dodatkowo w przypadku dostawy towarów lub wykonania usługi, dla których obowiązanym do rozliczenia podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze jest nabywca towaru lub usługi - wyrazy "odwrotne obciążenie".

Natomiast, ust. 4 tego paragrafu zawiera wyłączenie w pkt 5, iż faktura może nie zawierać w przypadku, o którym mowa w § 26a pkt 2 lit. b - danych określonych w ust. 1 pkt 5 i 12 - 14;

W § 26a rozporządzenia sformułowane zostały zasady ogólne fakturowania, w zakresie, w jakim stanowią implementację art. 219a dyrektywy 2006/112/WE, dodanego przez dyrektywę 2010/45/UE Rady, który ma być stosowany przez państwa członkowskie od 1 stycznia 2013 r. Art. 219a Dyrektywy porządkuje zasady w zakresie określenia właściwego prawa, według którego powinna być wystawiona faktura. Wprowadzono zasadę generalną, według której fakturowanie podlega przepisom mającym zastosowanie w państwie, na którego terytorium ma miejsce dostawa albo świadczenie usług. Jeżeli jednak wykonujący czynność opodatkowaną nie ma miejsca siedziby w państwie właściwym dla opodatkowania czynności i nie jest zobowiązany do rozliczenia podatku w tym państwie, wówczas faktura zostanie wystawiona według zasad obowiązujących w państwie podatnika świadczącego czynność.

Jak wskazano powyższej, w przedmiotowym przypadku miejsce opodatkowania świadczonych przez Wnioskodawcę usług jest poza terytorium Polski a siedziba Wnioskodawcy znajduje się w Polsce.

Zatem, zgodnie z wyżej cytowanymi przepisami, Wnioskodawca zobowiązany jest wystawiać fakturę, która może nie zawierać numeru, za pomocą którego nabywca usługi jest zidentyfikowany dla podatku lub podatku od wartości dodanej, stawki podatku, sumy wartości sprzedaży netto z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku a także kwoty podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku. Jednocześnie niniejsza faktura winna zawierać adnotację „odwrotne obciążenie” w sytuacji gdy obowiązanym do rozliczenia podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze jest nabywca usługi.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie niewystawiania faktur VAT przez Spółkę należy uznać za nieprawidłowe.

Stosownie do art. 109 ust. 3a ustawy podatnicy świadczący usługi, których miejscem świadczenia nie jest terytorium kraju, są obowiązani w prowadzonej ewidencji podać nazwę usługi, wartość usługi bez podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze, uwzględniając moment powstania obowiązku podatkowego określany dla tego rodzaju usług świadczonych na terytorium kraju. W przypadku usług, do których stosuje się art. 28b, stosuje się odpowiednio przepisy art. 19 ust. 19a i 19b.

Zgodnie z tym przepisem podmioty świadczące usługi które podlegają opodatkowaniu poza terytorium kraju winni je wykazywać w ewidencji z uwzględnieniem momentu powstania obowiązku podatkowego.

W przedmiotowym przypadku miejsce opodatkowania świadczonych przez Wnioskodawcę usług jest poza terytorium kraju. Natomiast z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca wykonuje świadczenia mające na celu pozyskanie klientów dla firmy zagranicznej. Na podstawie zawartej umowy Wnioskodawca będzie otrzymywać prowizję od firmy zagranicznej. Prowizja ta uzależniona będzie od rodzaju, a także ilości usług finansowych zakupionych przez klientów pozyskanych przez Wnioskodawcę. Wnioskodawca uzyskuje prawo do otrzymania prowizji nie wcześniej niż po zakupie usługi finansowej, który dokonywany jest przez pozyskanego klienta. Zgodnie z zawartą umową firma zagraniczna zobowiązuje się do przekazywania w formie elektronicznej miesięcznych raportów z wyszczególnieniem obliczonej prowizji wyrażonej w walucie obcej.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie wykazywania w ewidencji przez Spółkę świadczonych usług na podstawie otrzymanego raportu należy uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 99 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10 i art. 133.

Minister Finansów, na podstawie art. 99 ust. 14 ustawy, określił w drodze rozporządzenia z dnia 18 marca 2013 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie wzorów deklaracji podatkowych dla podatku od towarów i usług (Dz.U. poz. 394), szczegółowe informacje dotyczące ww. deklaracji podatkowych i ich prawidłowego wypełniania.

Zgodnie z objaśnieniem do deklaracji dla podatku od towarów i usług (VAT-7, VAT-7K i VAT-7D), stanowiącym załącznik nr 4 do ww., rozporządzenia w poz. 11 deklaracji wykazuje się dostawę towarów oraz świadczenie usług poza terytorium kraju, w stosunku do których przysługuje podatnikowi prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, o którym mowa w art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy, lub prawo do zwrotu kwoty podatku naliczonego, o którym mowa w art. 87 ust. 5 ustawy. W pozycji tej nie uwzględnia się wartości dostaw towarów i świadczonych usług dokonywanych w ramach działalności gospodarczej zarejestrowanej poza terytorium kraju.

Stosownie do art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy podatnik ma również prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2, jeżeli importowane lub nabyte towary i usługi dotyczą dostawy towarów lub świadczenia usług przez podatnika poza terytorium kraju, jeżeli kwoty te mogłyby być odliczone, gdyby czynności te były wykonywane na terytorium kraju, a podatnik posiada dokumenty, z których wynika związek odliczonego podatku z tymi czynnościami.

Natomiast stosownie do art. 87 ust. 5 ustawy na umotywowany wniosek, podatnikom dokonującym dostawy towarów lub świadczenia usług poza terytorium kraju i niedokonującym sprzedaży opodatkowanej, przysługuje zwrot kwoty podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 8 pkt 1, w terminie określonym w ust. 2 zdanie pierwsze. Przepisy ust. 2 zdanie drugie i trzecie, ust. 2a i ust. 4a-4f stosuje się odpowiednio.

Przy czym zgodnie z ogólną regułą wyrażoną w art. 86 ust. 1 ustawy w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Powyższe przepisy wskazują, iż podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego jedynie w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, przy czym aby odliczyć kwoty związane z czynnościami, których miejsce świadczenia znajduje się poza granicami kraju, konieczne jest, aby kwoty te mogłyby być odliczone, gdyby czynności te były wykonywane na terytorium kraju.

Zatem warunkiem do odliczenia podatku naliczonego od towarów i usług związanych z czynnościami dokonywanymi poza terytorium kraju, jest to, aby - hipotetycznie – w przypadku wykonywania tych samych czynności w kraju, podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego. Co do zasady zatem, czynności świadczone poza terytorium kraju powinny mieć charakter sprzedaży opodatkowanej.

Przepisy wymagają ponadto, aby podatnik miał dokumenty, z których wynikać będzie związek odliczonego podatku z czynnościami wykonywanymi poza terytorium kraju. Powinny to być przede wszystkim dokumenty potwierdzające dokonanie określonych czynności poza terytorium kraju, które będą jednocześnie opisywać te czynności.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca wykonuje świadczenia mające na celu pozyskanie klientów dla firmy zagranicznej. Jak wskazuje Wnioskodawca podpisana umowa z firmą zagraniczną ma charakter marketingowy i dotyczy usług finansowych oferowanych przez firmę zagraniczną, promowanych przez Wnioskodawcę. Zgodnie z umową Wnioskodawca będzie podejmować wszelkie działania marketingowe względem potencjalnych klientów związane z usługami finansowymi oferowanymi przez firmę zagraniczną. Usługi finansowe w podpisanej umowie definiowane są jako wszelkiego rodzaju (przeszłe, obecne lub przyszłe) rachunki kontraktów terminowych, X. i/lub Y. jakie klient pozyskany przez Wnioskodawcę otworzy w firmie zagranicznej. Na podstawie zawartej umowy Wnioskodawca będzie otrzymywać prowizję od firmy zagranicznej. Prowizja ta uzależniona będzie od rodzaju, a także ilości usług finansowych zakupionych przez klientów pozyskanych przez Wnioskodawcę. Prowizja pobierana jest od klienta, a następnie dzielona, według struktury prowizyjnej zawartej w podpisanej umowie, między firmę zagraniczną i Wnioskodawcę. Wnioskodawca uzyskuje prawo do otrzymania prowizji nie wcześniej niż po zakupie usługi finansowej, który dokonywany jest przez pozyskanego klienta. Wnioskodawca nie uzyskuje dodatkowych korzyści pieniężnych w formie np. wynagrodzenia za wykonane usługi.

W art. 41 ust. 1 ustawy postanowiono, iż stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże, zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Niemniej jednak zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku.

Według art. 43 ust. 1 pkt 41 ustawy usługi, których przedmiotem są instrumenty finansowe, o których mowa w ustawie z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (Dz. U. z 2010 r. Nr 211, poz. 1384 oraz z 2011 r. Nr 106, poz. 622 i Nr 131, poz. 763), z wyłączeniem przechowywania tych instrumentów i zarządzania nimi, oraz usługi pośrednictwa w tym zakresie.

Zgodnie z art. 43 ust. 13 ustawy zwolnienie od podatku stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 7 i 37-41, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 7 i 37-41.

Przepisu ust. 13 nie stosuje się do świadczenia usług stanowiących element usług pośrednictwa, o których mowa w ust. 1 pkt 7 i 37-41 (art. 43 ust. 14 ustawy).

W myśl art. 43 ust. 15 ustawy, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do:

1. czynności ściągania długów, w tym factoringu;
2. usług doradztwa;
3. usług w zakresie leasingu.
   
   

Z kolei stosownie do zapisu art. 43 ust. 16 ustawy, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 41, nie ma zastosowania do usług dotyczących praw i udziałów odzwierciedlających:

1. tytuł prawny do towarów;
2. tytuł własności nieruchomości;
3. prawa rzeczowe dające ich posiadaczowi prawo do korzystania z nieruchomości;
4. udziały i inne tytuły prawne dające ich posiadaczowi prawne lub faktyczne prawo własności lub posiadania nieruchomości lub jej części;
5. prawa majątkowe, których instrumentami bazowymi są towary, mierniki i limity wielkości produkcji oraz uprawnienia do emisji zanieczyszczeń, i które mogą być zrealizowane poprzez dostawę towarów lub świadczenie usług innych niż zwolnione z podatku.
   
   

Natomiast, zgodnie z art. 2 ust. 1 wyżej powołanej ustawy o obrocie instrumentami finansowymi, instrumentami finansowymi w rozumieniu ustawy są:

1. papiery wartościowe;
2. niebędące papierami wartościowymi, między innymi:
   1. tytuły uczestnictwa w instytucjach wspólnego inwestowania,
   2. instrumenty rynku pieniężnego,
   3. opcje, kontrakty terminowe, swapy, umowy forward na stopę procentową, inne instrumenty pochodne, których instrumentem bazowym jest papier wartościowy, waluta, stopa procentowa, wskaźnik rentowności lub inny instrument pochodny, indeks finansowy lub wskaźnik finansowy, które są wykonywane przez dostawę lub rozliczenie pieniężne,
   4. opcje, kontrakty terminowe, swapy, umowy forward na stopę procentową oraz inne instrumenty pochodne, których instrumentem bazowym jest towar i które są wykonywane przez rozliczenie pieniężne lub mogą być wykonane przez rozliczenie pieniężne według wyboru jednej ze stron,
   5. opcje, kontrakty terminowe, swapy oraz inne instrumenty pochodne, których instrumentem bazowym jest towar i które są wykonywane przez dostawę, pod warunkiem, że są dopuszczone do obrotu na rynku regulowanym lub w alternatywnym systemie obrotu,
   6. niedopuszczone do obrotu na rynku regulowanym ani w alternatywnym systemie obrotu opcje, kontrakty terminowe, swapy, umowy forward oraz inne instrumenty pochodne, których instrumentem bazowym jest towar, które mogą być wykonane przez dostawę, które nie są przeznaczone do celów handlowych i wykazują właściwości innych pochodnych instrumentów finansowych,
   7. instrumenty pochodne dotyczące przenoszenia ryzyka kredytowego,
   8. kontrakty na różnicę,
   9. opcje, kontrakty terminowe, swapy, umowy forward dotyczące stóp procentowych oraz inne instrumenty pochodne odnoszące się do zmian klimatycznych, stawek frachtowych, uprawnień do emisji oraz stawek inflacji lub innych oficjalnych danych statystycznych, które są wykonywane przez rozliczenie pieniężne albo mogą być wykonane przez rozliczenie pieniężne według wyboru jednej ze stron, a także wszelkiego rodzaju inne instrumenty pochodne odnoszące się do aktywów, praw, zobowiązań, indeksów oraz innych wskaźników, które wykazują właściwości innych pochodnych instrumentów finansowych.
      
      

Powyższe zwolnienie uregulowane zostało w ustawie o podatku od towarów i usług wskutek implementacji odpowiednich przepisów Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L Nr 347/1, ze zm.).

Należy podkreślić, że pojęcia używane do oznaczania zwolnień, o których mowa w art. 43 ustawy, należy interpretować ściśle, zważywszy, że zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatek VAT pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika.

Mając na uwadze wykładnię zwolnień przewidzianych w art. 43 ust. 1 pkt 41 ustawy konieczne jest zdefiniowanie pojęcia „usług pośrednictwa”. W związku z tym, że ani ustawa o podatku od towarów i usług, ani Dyrektywa 112 nie definiują tego pojęcia, w celu określenia, jakie czynności należy rozumieć pod pojęciem usług pośrednictwa finansowego, należy oprzeć się na wykładni językowej, wspieranej przy tym orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN, wersja internetowa: http://sjp.pwn.pl), przez pośrednictwo należy rozumieć działalność osoby trzeciej mającą na celu porozumienie się między stronami lub załatwienie jakichś spraw dotyczących obu stron. Równorzędnie, przez pośrednictwo rozumie się kojarzenie kontrahentów w transakcjach handlowych, a więc załatwianie dla zarobku różnego rodzaju transakcji handlowych między dwiema stronami, uczestniczenie w zawieraniu takich transakcji. W tym zakresie stwierdzić należy, że wykonywane przez podmiot wszelkie czynności zmierzające do zawarcia między dwiema różnymi stronami transakcji handlowych można uznać za pośrednictwo. Z kolei z doktrynalnego punktu widzenia cechą charakterystyczną pośrednictwa odróżniającą ten stosunek od innych umów jest fakt, iż bezpośrednią przyczyną zawarcia bezpośrednio lub pośrednio umowy są działania pośrednika. Innymi słowy przez umowę o pośrednictwo należałoby rozumieć taki stosunek prawny istniejący pomiędzy dwiema stronami, z których jedna (pośrednik) otrzymuje zlecenie od drugiej, aby doprowadzić do wymiany gospodarczej świadczeń z osobą trzecią, przy czym znalezienie kontrahenta ma stanowić bezpośredni i decydujący rezultat starań pośrednika. Bezpośrednim celem aktywności pośrednika jest wywołanie skutku prawnego, polegającego na wprowadzeniu zleceniodawcy (podmiotu zastępowanego) w stosunek umowny z osobą trzecią.

W celu rozstrzygnięcia, co w świetle przepisów prawa podatkowego należy rozumieć pod pojęciem „pośrednictwa” warto odnieść się do wyroku z dnia 21 czerwca 2007 r. w sprawie C-453/05 Volker Ludwig przeciwko Finanzamt Luckenwalde, w którym TSUE stwierdził, że pojęcie pośrednictwa „(…) obejmuje działalność wykonywaną przez osobę pośredniczącą, która nie jest stroną umowy dotyczącej produktu finansowego i której działalność różni się od typowych świadczeń umownych wykonywanych przez strony tych umów. W istocie pośrednictwo stanowi usługę świadczoną na rzecz strony umowy, za którą wypłaca ona wynagrodzenie jako za odrębną działalność pośrednictwa. W tym kontekście celem takiej działalności jest uczynić wszystko co niezbędne, by dwie strony zawarły umowę, przy czym pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy (zob. podobnie wyrok z dnia 13 grudnia 2001 r. w sprawie C 235/00 CSC Financial Services, Rec. str. I 10237, pkt 39). Natomiast nie ma miejsca działalność polegająca na pośrednictwie, jeśli jedna ze stron umowy zleca podwykonawcy część czynności faktycznych związanych z umową (zob. podobnie ww. wyrok w sprawie CSC Financial Services, pkt 40)” (pkt 23).

W konsekwencji, w świetle orzecznictwa TSUE „usługa pośrednictwa” powinna mieć następujące cechy:

1. pośrednik nie jest stroną umowy dotyczącej produktu finansowego i jego działalność różni się od typowych świadczeń umownych wykonywanych przez strony tych umów,
2. strona transakcji finansowej wypłaca pośrednikowi wynagrodzenie za świadczoną przez niego usługę pośrednictwa,
3. celem działań pośrednika jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, by dwie strony zawarły umowę (a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy),
4. czynności pośrednika nie ograniczają się do dopełnienia formalności administracyjnych związanych z umową.
   
   

Analizując powyższe w kontekście przedstawionej w złożonym wniosku sytuacji stwierdzić należy, że świadczone przez Wnioskodawcę usługi stanowią „usługi pośrednictwa” w świetle definicji sformułowanej przez TSUE. Usługi te spełniają bowiem określone przez TSUE warunki: Wnioskodawca nie jest stroną umów zawieranych pomiędzy firmą zagraniczną a klientami, działalność Wnioskodawcy różni się od typowych świadczeń realizowanych przez firmę zagraniczną. Celem czynności firmy zagranicznej w ramach zawartych przez nią umów jest prowadzenie rachunków kontraktów terminowych, X. i/lub Y. klientów. Wnioskodawca natomiast realizuje czynności mające na celu doprowadzenie do zawarcia umowy pomiędzy firmą zagraniczną a klientem. Przedstawione okoliczności sprawy wskazują również, że w związku z zawartą umową Wnioskodawca nie realizuje czynności biurowo-technicznych mających na celu dopełnienie formalności administracyjnych związanych z zawarciem przez firmę zagraniczną umowy z klientem. Ponadto, Wnioskodawca otrzymuje wynagrodzenie prowizyjne, uzależnione od zawarcia przez firmę zagraniczną umowy z klientem pozyskanym przez Wnioskodawcę.

Zatem należy stwierdzić, że świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz firmy zagranicznej usługi mające na celu pozyskanie klientów dla firmy zagranicznej stanowią usługi pośrednictwa w świadczeniu usług, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 41 ustawy i powinny korzystać ze zwolnienia z podatku VAT na podstawie niniejszego przepisu.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, że w Polsce przedmiotowe usługi podlegają zwolnieniu z podatku od towarów i usług należy uznać za prawidłowe.

Mając na uwadze, iż gdyby przedmiotowe usługi Wnioskodawca wykonywał na terytorium kraju podlegałyby one zwolnieniu z podatku od towarów i usług powołany przepis art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy nie ma zastosowania w przedmiotowej sprawie. Tym samym nie ma zastosowania art. 87 ust. 5 ustawy.

W konsekwencji, w związku z tym, że w poz. 11 deklaracji VAT-7 wykazuje się świadczenie usług poza terytorium kraju, w stosunku do których przysługuje podatnikowi prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, o którym mowa w art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy, lub prawo do zwrotu kwoty podatku naliczonego, o którym mowa w art. 87 ust. 5 ustawy Wnioskodawca nie wykazuje w deklaracji VAT-7 świadczenia przedmiotowych usług na rzecz firmy zagranicznej.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie niewykazywania przez Spółkę w deklaracji VAT-7 kwot wynikających z tytułu świadczenia przedmiotowych usług należy uznać za prawidłowe.

Zgodnie z brzmieniem art. 100 ust. 1 pkt 4 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, zarejestrowani jako podatnicy VAT UE, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym zbiorcze informacje o dokonanych usługach, do których stosuje się art. 28b, na rzecz podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej, świadczonych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, innych niż zwolnionych od podatku od wartości dodanej lub opodatkowanych stawką 0%, dla których zobowiązanym do zapłaty podatku od wartości dodanej jest usługobiorca zwane dalej "informacjami podsumowującymi".

Z cytowanego powyżej przepisu wynika, że w informacjach podsumowujących nie zamieszcza się informacji o usługach zwolnionych z podatku od wartości dodanej lub opodatkowanych stawką 0%.

Ustawodawca w tak zredagowanym przepisie odnosi się do kwestii opodatkowania nie polskim podatkiem VAT, ale podatkiem od wartości dodanej, tj. w miejscu świadczenia usługi. Ten fakt powoduje, że podatnik świadczący usługę, która jest opodatkowana w trybie reverse charge przez jego kontrahenta, powinien zweryfikować przepisy obowiązujące w kraju kontrahenta, aby wiedzieć, czy usługa którą świadczy, jest zwolniona, i czy powinien ją w efekcie wykazać w informacji podsumowującej.

Biorąc pod uwagę zapis art. 100 ust. 1 pkt 4 ustawy, podatnik powinien ustalić, w jaki sposób świadczona przezeń usługa jest opodatkowana w państwie członkowskim, w którym znajduje się miejsce jej świadczenia.

Z przedmiotowego wniosku wynika, iż świadczona przez Wnioskodawcę usługa jest zwolniona od podatku od wartości dodanej w kraju stanowiącym miejsce jej świadczenia a tym samym opodatkowania. Zatem przedmiotowych usług nie należy wykazywać w informacji podsumowującej, gdyż usługi te podlegają zwolnieniu z podatku od wartości dodanej w kraju firmy zagranicznej.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie niewykazywania przez Spółkę w informacji podsumowującej przedmiotowych usług należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie tut. Organ informuje, iż niniejsza interpretacja rozstrzyga jedynie w zakresie podatku od towarów i usług natomiast w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.