Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/1/415-1297/13/KB
z 1 kwietnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 13 grudnia 2013 r. (data wpływu do tut. Biura 24 grudnia 2013 r.), uzupełnionym 12 i 18 lutego 2014 r., o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie określenia źródła przychodu właściwego dla opodatkowania przychodów uzyskiwanych z tytułu udostępniania znaku towarowego innemu podmiotowi gospodarczemu na podstawie umowy licencji – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 grudnia 2013 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie skutków podatkowych udostępniania znaku towarowego innemu podmiotowi gospodarczemu na podstawie umowy licencji. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 7 lutego 2014 r. Znak: IBPBI/1/415-1297/13/KB, wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 12 i 18 lutego 2014 r.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (osoba fizyczna) prowadzi działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży hurtowej wyrobów metalowych oraz sprzętu i dodatkowego wyposażenia hydraulicznego i grzejnego (PKD 46.74.Z). Posiada indywidualizujący jego przedsiębiorstwo znak towarowy. Znak towarowy zarejestrowano w Urzędzie Patentowym Rzeczypospolitej Polskiej w celu nabycia do niego prawa ochronnego. W związku z faktem, że nie nastąpiło nabycie znaku towarowego, Wnioskodawca nie posiada takiego tytułu w ewidencji wartości niematerialnych i prawnych. Wnioskodawca planuje zawrzeć umowę licencyjną w swej treści uprawniającą inny podmiot gospodarczy do korzystania z ww. znaku towarowego za wynagrodzeniem. Opłata licencyjna byłaby ustalona w oparciu o profesjonalne wyceny niezależnych rzeczoznawców, tak by mieć pewność, że cena transakcyjna będzie rynkową.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 12 lutego 2014 r., wskazano, że:

• dochody z prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca opodatkowuje tzw. podatkiem liniowym,
• obecnie w zakres prowadzonej przez niego działalności nie wchodzi udzielanie licencji na używanie znaku towarowego za wynagrodzeniem,
• na znak towarowy zostało udzielone przez Urząd Patentowy prawo ochronne,
• Wnioskodawca zakłada zawarcie umowy licencyjnej wyłącznie z jednym podmiotem,
• od momentu zawarcia umowy licencyjnej na znak towarowy, Wnioskodawca nie będzie korzystał z niego w sposób inny niż pozyskiwanie przychodów z jego licencji,
• umowa licencyjna zostanie zawarta przez Wnioskodawcę z przedsiębiorstwem prowadzonym w formie spółki komandytowej, w której Wnioskodawca jest jedynym komandytariuszem, natomiast jedynym komplementariuszem jest spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, której wspólnikiem jest Wnioskodawca.
  
  

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy przychody uzyskane z udzielenia licencji na znak towarowy, na który udzielono prawo ochronne, należy kwalifikować do przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej, czy też do przychodów z praw majątkowych?

(pytanie wymienione we wniosku jako drugie)

Zdaniem Wnioskodawcy, pomimo braku ujęcia znaku towarowego w ewidencji wartości niematerialnych i prawnych, żadna z ustaw podatkowych nie ogranicza prawa do obciążania opłatami licencyjnymi zewnętrznego podmiotu. Dodatkowo, zgodnie z art. 55¹ kodeksu cywilnego, składnik taki stanowi majątek przedsiębiorstwa. W związku z powyższym Wnioskodawca uważa, że brak ujęcia w ewidencji wartości niematerialnych i prawnych określonego składnika nie może skutkować brakiem prawa do czerpania z niego pożytków. W ocenie Wnioskodawcy, ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł. Według przepisów tej ustawy odrębnymi źródłami przychodów są określone w art. 10 ust. 1:

• pkt 3 – pozarolnicza działalność gospodarcza,
• pkt 6 – najem, podnajem, dzierżawa (…), z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.
  
  

Wytworzony i zarejestrowany w toku prowadzonej działalności znak towarowy jest składnikiem majątku przedsiębiorcy, co potwierdza ewidencja patentowa, a także prywatna wycena ekspercka. Oznacza to, że taka kwalifikacja znaku towarowego wskazuje na obowiązek przyporządkowania przychodów z tytułu licencji przedmiotowego znaku do źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 – pozarolnicza działalność gospodarcza. Nie ma znaczenia dla oceny wyboru źródła przychodów fakt, że nie stanowi on środka trwałego, czy wartości niematerialnej i prawnej. Nieujęcie go w ewidencji do tych celów przeznaczonej, nie ma wpływu na kwalifikację przychodu z umownego oddania do użytkowania na podstawie powołanej umowy. Ponadto dla wyboru źródła powstania przychodu nie ma znaczenia w tym przypadku fakt istnienia powiązań na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych pomiędzy przedsiębiorcą, a spółką (strony umowy licencji), w której Wnioskodawca jest udziałowcem.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 3, 6 i 7 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), odrębnymi źródłami przychodów są m.in.:

• pozarolnicza działalność gospodarcza,
• najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą oraz
• kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a-c.
  
  

Jednocześnie w art. 5a pkt 6 ww. ustawy, zawarto definicję legalną pozarolniczej działalności gospodarczej. W myśl tego przepisu, ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej oznacza to działalność zarobkową:

1. wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
2. polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
3. polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

-prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Z tak skonstruowanej definicji wynika, że jeżeli ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych kwalifikuje dane przysporzenie majątkowe do przychodów z innego niż działalność gospodarcza źródła przychodów, to przysporzenie to stanowi przychód z tego innego źródła przychodu a nie z działalności gospodarczej, niezależnie od tego, że jest ono uzyskane przez podatnika działającego w obrocie prawno-gospodarczym jako przedsiębiorca.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ww. ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Przychodem z prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej są (co do zasady) wszelkie korzyści majątkowe uzyskane w związku z tą działalnością, za wyjątkiem przysporzeń wymienionych w art. 14 ust. 3 ww. ustawy oraz tych, które ustawa zalicza od odrębnego od działalności gospodarczej źródła przychodu. W art. 14 ust. 2 ww. ustawy, ustawodawca zawarł natomiast przykładowy katalog przysporzeń majątkowych, które (m.in. z uwagi na ich charakter, bądź okoliczności, w jakich zostają uzyskane) stanowią przychody z działalności gospodarczej. W myśl art. 14 ust. 2 pkt 11 ww. ustawy, przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy oraz z innych umów o podobnym charakterze, składników majątku związanych z działalnością gospodarczą. Przepis ten koresponduje swą treścią z cyt. art. 10 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy. W wyniku zestawienia treści tych dwóch przepisów stwierdzić należy, że (co do zasady) przychody z najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy oraz innych umów o podobnym charakterze stanowią przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej jeżeli dotyczą one składników majątku związanych z tą działalnością; natomiast jeżeli przedmiotem tych umów są inne składniki majątku (niezwiązane z prowadzoną działalnością gospodarczą), przychody te stanowią przychody ze źródła przychodów określonego w art. 10 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy.

Zauważyć jednak należy, że w myśl art. 18 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z praw majątkowych uważa się w szczególności przychody z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów, praw do projektów wynalazczych, praw do topografii układów scalonych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również z odpłatnego zbycia tych praw.

Zgodnie z art. 120 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 1410), znakiem towarowym może być każde oznaczenie, które można przedstawić w sposób graficzny, jeżeli oznaczenie takie nadaje się do odróżnienia towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów innego przedsiębiorstwa. Znakiem towarowym, w rozumieniu ust. 1, może być w szczególności wyraz, rysunek, ornament, kompozycja kolorystyczna, forma przestrzenna, w tym forma towaru lub opakowania, a także melodia lub inny sygnał dźwiękowy. Na znak towarowy może być udzielone prawo ochronne (art. 121 Prawa własności przemysłowej). Przez uzyskanie prawa ochronnego nabywa się prawo wyłącznego używania znaku towarowego w sposób zarobkowy lub zawodowy na całym obszarze Rzeczypospolitej Polskiej (art. 153 ust. 1 ww. Prawa własności przemysłowej). W myśl natomiast art. 163 ust. 1 ww. ustawy, uprawniony z prawa ochronnego na znak towarowy może udzielić innej osobie upoważnienia do używania znaku, zawierając z nią umowę licencyjną. Do umowy tej stosuje się odpowiednio przepisy art. 76 oraz art. 78 i 79.

Z powyższych przepisów wynika, że osobie, który posiada prawo ochronne na znak towarowy, przysługuje wyłączne prawo do posługiwania się tym znakiem (np. w obrocie prawno-gospodarczym). Właściciel tego uprawnienia może jednak umożliwić innemu podmiotowi korzystanie z takiego znaku towarowego na podstawie zawartej umowy licencji. Oznacza to, że zawierając umowę licencyjną na używanie znaku towarowego, na który udzielone zostało prawo ochronne właściciel tego znaku korzysta w istocie z przysługującego mu prawa do wyłącznego dysponowania (używania i wykorzystywania) tym znakiem.

Mając natomiast na uwadze cyt. wyżej przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stwierdzić należy, że (co do zasady) przychody uzyskiwane ze znaków towarowych (a zatem także z tytułu udostępniania ich podmiotom trzecim na podstawie umowy licencyjnej) stanowią przychody z odrębnego źródła przychodów jakim są prawa majątkowe. Tym samym (co do zasady) przychody te nie mogą stanowić przychodów z najmu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy ani przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Z przedstawionego we wniosku oraz jego uzupełnieniu opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą posiada znak towarowy indywidualizujący jego przedsiębiorstwo. Na znak ten zostało udzielone przez Urząd Patentowy prawo ochronne. Prawo to nie stanowi wartości niematerialnej i prawnej w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej; w zakres tej działalności nie wchodzi także udzielanie licencji na używanie znaku towarowego za wynagrodzeniem. Wnioskodawca zamierza udostępnić prawo do używania tego znaku spółce komandytowej, której jest wspólnikiem, na podstawie zawartej z tą spółką umowy licencyjnej. Nie zamierza zawierać innych umów licencyjnych (z innymi podmiotami). Ponadto, jak wskazał Wnioskodawca, od momentu zawarcia ww. umowy nie będzie korzystał ze znaku towarowego w inny sposób niż pozyskiwanie przychodów z jego licencji. Wynika z tego, że po zawarciu ww. umowy, Wnioskodawca, jako osoba prowadząca indywidualnie pozarolniczą działalność gospodarczą, przestanie wykorzystywać posiadany znak towarowy (prawo ochronne na znak towarowy) w prowadzonej działalności gospodarczej. Prawo to nie będzie już zatem związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

Biorąc pod uwagę cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, że przychody uzyskiwane przez Wnioskodawcę z tytułu opisanej we wniosku umowy licencyjnej będą stanowić dla niego przychody z odrębnego źródła przychodu jakim są prawa majątkowe a nie przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Z uwagi na powyższe, stanowisko przedstawione we wniosku należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienić należy, że w zakresie pytania wymienionego we wniosku jako pierwsze zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.