Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP4/443-734/11/14-S/EWW
z 4 kwietnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów – uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 13 lipca 2012 r., sygn. akt I SA/Wr 518/12 oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23 października 2013 r., sygn. akt I FSK 1558/12  stwierdza, że stanowisko Spółki Jawnej, przedstawione we wniosku z dnia 31 października 2011 r. (data wpływu 3 listopada 2011 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 listopada 2011 r. został złożony ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest producentem elementów do zabudowy wnękowej. Wykonuje usługi sklasyfikowane w PKWiU 43.32.Z. Wiodącą działalnością jest usługa trwałej zabudowy wnęk na indywidualne zamówienie klienta. Ww. usługę Zainteresowany wykonuje z elementów zakupionych u producenta lub dystrybutora. W przypadku wykonywania usługi dla klienta w obiektach objętych społecznym programem mieszkaniowym, stosuje on obniżoną stawkę podatku VAT w wysokości 8% uwzględniając zastrzeżenia wynikające z art. 41 ust. 12b i 12c.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy przy wykonywaniu usługi trwałej zabudowy wnęki, Zainteresowany prawidłowo stosuje obniżoną stawkę VAT, zgodnie z art. 41 ust. 2 w zw. z ust. 12-12c, czyli 8% obowiązującą do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f?

Zdaniem Wnioskodawcy, mając na uwadze obowiązujące przepisy, przy wykonywaniu opisanej usługi stosowanie obniżonej stawki VAT w wysokości 8% jest prawidłowe. Usługa ta w zupełności spełnia wymogi określenia „modernizacja”, użytego w art. 41 ust. 12.

Zakwalifikowanie trwałej zabudowy wnękowej do modernizacji, ewidentnie potwierdza rozporządzenie Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 2 grudnia 1996 r. (Dz.U. Nr 156, poz. 788 zał. Nr 2 ust. 1 pkt 7).

W pełni potwierdza to również „Wikipedia  wolna encyklopedia” „modernizacja  unowocześnienie, uwspółcześnienie produktu, trwałe ulepszenie np. istniejącego obiektu budowlanego prowadzące do zwiększenia jego wartości użytkowej”.

Wobec powyższego Spółka uważa, że mają tu zastosowanie przepisy ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku VAT, art. 41 ust. 2 w zw. z ust. 12-12c z późniejszymi zmianami (art. 146a pkt 2 z zastrzeżeniem art. 146f).

Takie stanowisko m.in. zajął również Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu ILPP4/443/11-2/PG.

Ponadto odnosząc się do pisma Ministra Finansów PT10/811/439/WLI/11/PGMG-261 z dnia 7 października 2011 r. należy stwierdzić, że zawiera sprzeczne i przeciwstawne sobie stwierdzenia w powyższej sprawie. Szczególnie dotyczy to powołania się na § 37 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24 grudnia 2009 r. (Dz.U. z 2009 r. nr 224, poz. 1799), gdyż nie odnosi się on do omawianego zagadnienia.

Na tle przedstawionego opisu sprawy oraz własnego stanowiska Zainteresowanego, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działający z upoważnienia Ministra Finansów, wydał w dniu 18 stycznia 2012 r. interpretację indywidualną nr ILPP4/443-734/11-2/EWW, w której stanowisko Wnioskodawcy uznał za nieprawidłowe.

W ocenie tut. Organu, zgodnie z przepisami ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), do świadczonej przez Wnioskodawcę czynności w zakresie wykonania stałej zabudowy wnęk w obiektach objętych społecznym programem mieszkaniowym, zastosowanie ma stawka 23%, ponieważ czynności te nie stanowią czynności wymienionych w art. 41 ust. 12 ustawy, jak również robót, o których mowa w § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Pismem z dnia 2 lutego 2012 r. Spółka Jawna wezwała Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu działającego w imieniu Ministra Finansów do usunięcia naruszenia prawa w interpretacji indywidualnej z dnia 18 stycznia 2012 r. nr ILPP4/443-734/11 2/EWW.

W wyniku ponownej analizy sprawy, w piśmie z dnia 29 lutego 2012 r. nr ILPP4/443/W-4/12 2/IM Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu stwierdził brak podstaw do zmiany interpretacji w przedmiotowej sprawie.

W związku z powyższym Spółka Jawna reprezentowana przez pełnomocnika wniosła w dniu 5 kwietnia 2012 r. skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu. Sąd po rozpoznaniu sprawy wydał wyrok w dniu 13 lipca 2012 r., sygn. akt I SA/Wr 518/12, w którym uchylił zaskarżoną interpretację wskazując, że narusza ona przepis prawa procesowego. W ww. wyroku stwierdzono, że w zaskarżonej interpretacji Minister Finansów w żaden sposób nie odniósł się do kluczowego zdaniem Sądu zagadnienia, jakim jest możliwość uznania usług wykonywanych przez Spółkę, za usługi spełniające wymogi określenia „modernizacja”. Sąd wskazał również, że Organ winien odnieść się do powołanego przez Spółkę rozporządzenia Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 21 grudnia 1996 r. (Dz.U. Nr 156, poz. 788 zał. Nr 2 ust. 1 pkt 7) i jego wpływu na sposób interpretacji analizowanych w sprawie przepisów.

W dniu 3 września 2012 r. Minister Finansów złożył do Naczelnego Sądu Administracyjnego skargę kasacyjną od ww. wyroku nr ILRP 007-240/12-2/EŚ.

Wyrokiem z dnia 23 października 2013 r., sygn. akt I FSK 1558/12 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną.

W świetle obowiązującego stanu prawnego biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 13 lipca 2012 r., sygn. akt I SA/Wr 518/12 oraz wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23 października 2013 r., sygn. akt I FSK 1558/12  stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054) − zwanej dalej ustawą − opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…) – art. 7 ust. 1 ustawy.

Art. 2 pkt 6 ustawy stanowi, że przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Ponadto, art. 8 ust. 1 ustawy określa, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy − stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Należy zaznaczyć, że zarówno w przepisach ustawy, jak i w rozporządzeniach wykonawczych do niej przewidziano możliwość zastosowania obniżonych stawek podatku w stosunku do niektórych czynności.

Stosownie do przepisu art. 41 ust. 2 ustawy − dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

W tym miejscu należy zauważyć, że z dniem 1 stycznia 2011 r. zmianie uległy stawki podatku od towarów i usług. Zgodnie z art. 146a pkt 1 i 2 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

1. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%;
2. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.

W myśl art. 41 ust. 12 ustawy − stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym − zgodnie z art. 41 ust. 12a ustawy − rozumie się obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264 − wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, z zastrzeżeniem ust. 12b.

Według art. 2 pkt 12 ustawy, przez obiekty budownictwa mieszkaniowego rozumie się budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w PKOB w dziale 11.

Art. 41 ust. 12b ustawy stanowi, że do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym określonego w ust. 12a nie zalicza się:

1. budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m²,
2. lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m².
   
   

W przypadku budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej limity określone w ust. 12b stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej (art. 41 ust. 12c ustawy).

Jak wynika z powołanych wyżej przepisów, ustawa o podatku od towarów i usług, poprzez podanie klasyfikacji, odwołuje się do Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych, która stanowi usystematyzowany wykaz obiektów budowlanych. Zatem, dla celów VAT stosuje się przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz.U. Nr 112, poz. 1316 ze zm.), stanowiącego usystematyzowany wykaz obiektów budowlanych.

Zgodnie z tym rozporządzeniem, w dziale 11 mieszczą się budynki mieszkalne. Dział ten obejmuje grupy budynków: 111 − mieszkalnych jednorodzinnych, 112 − o dwóch mieszkaniach i wielomieszkaniowe, 113 − zbiorowego zamieszkania.

Przedmiotem niniejszej sprawy jest sytuacja, gdy Zainteresowany świadczy usługę trwałej zabudowy wnęk na indywidualne zamówienie klienta w obiektach objętych społecznym programem mieszkaniowym. Ww. usługę wykonuje on z elementów zakupionych u producenta lub dystrybutora. W tym przypadku stosuje on obniżoną stawkę podatku VAT w wysokości 8%, uwzględniając zastrzeżenia wynikające z art. 41 ust. 12b i 12c. W ocenie Spółki, wykonywana przez nią usługa spełnia wymogi określenia „modernizacja”.

W przepisie art. 41 ust. 12 ustawy, ustawodawca wymienił określone czynności oraz wskazał, że muszą one dotyczyć określonych obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

W przypadku czynności wymienionych w ww. przepisie, ustawodawca nie powołał symboli statystycznych, a zatem dla celów stosowania tego przepisu czynności te nie powinny być identyfikowane za pomocą klasyfikacji statystycznych.

Dla określenia właściwej stawki podatku w przedmiotowej sprawie należy zatem ustalić, czy określona czynność wykonywana przez Wnioskodawcę mieści się w zakresie czynności wymienionych w art. 41 ust. 12 ustawy (dostawa, budowa, remont, modernizacja, termomodernizacja, przebudowa obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym).

Przepisy ustawy nie definiują powyższych pojęć, dlatego też w tym zakresie należy pomocniczo odwołać się do przepisów prawa budowlanego, które zawierają ich definicje.

Z uwagi jednak na autonomię prawa podatkowego, a także ze względu na treść art. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz.U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623 z późn. zm.) z którego wynika, że definicje w nim zawarte zostały wprowadzone dla potrzeb tegoż aktu prawnego, nie należy ich traktować jako definicji legalnych na użytek innych aktów normatywnych. W związku z powyższym, posługiwanie się tymi pojęciami winno mieć charakter pomocniczy przy dokonywaniu wykładni prawa podatkowego. Koniecznym jest zatem odwołanie się zarówno do przepisów prawa budowlanego jak i językowego znaczenia użytych w art. 41 ust. 12 ustawy pojęć.

I tak, zgodnie z art. 3 pkt 6 ustawy Prawo budowlane − przez budowę należy rozumieć wykonywanie obiektu budowlanego w określonym miejscu, a także odbudowę, rozbudowę, nadbudowę obiektu budowlanego.

Z kolei w myśl pkt 7a tego artykułu − przez przebudowę należy rozumieć wykonywanie robót budowlanych, w wyniku których następuje zmiana parametrów użytkowych lub technicznych istniejącego obiektu budowlanego, z wyjątkiem charakterystycznych parametrów, jak: kubatura, powierzchnia zabudowy, wysokość, długość, szerokość bądź liczba kondygnacji; w przypadku dróg są dopuszczalne zmiany charakterystycznych parametrów w zakresie niewymagającym zmiany granic pasa drogowego.

Natomiast definicję remontu zawarto w pkt 8 art. 3 cyt. ustawy. Zgodnie z jego brzmieniem, przez remont należy rozumieć wykonywanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a nie stanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym.

Zgodnie z definicją internetowego słownika języka polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN S.A.) modernizacja oznacza „unowocześnienie, uwspółcześnienie czegoś”.

W znaczeniu słownikowym („Współczesny słownik języka polskiego”, red. Bogusław Dunaj, wyd. Langenscheidt Polska Sp. z o.o.), „montaż” to składanie, łączenie, ustawianie z poszczególnych części maszyn, urządzeń, budowli; zakładanie instalacji. Z kolei „instalować” oznacza zakładać, montować jakieś urządzenia techniczne.

W związku z przytoczoną definicją stwierdzić należy, że pojęcie „montaż” odnosi się do takiego sposobu działania, w efekcie którego z niezależnie od siebie istniejących części powstaje wytwór będący zupełnie nową całością.

Wskazać należy, że obniżone stawki podatku mają charakter wyjątkowy. Winny zatem mieć zastosowanie do towarów i usług wskazanych wprost przez ustawodawcę w ustawie o podatku od towarów i usług lub w przepisach wykonawczych do tej ustawy. Preferencyjna stawka podatku miała i ma zastosowanie do wskazanych w przepisach czynności związanych z budownictwem mieszkaniowym, jednakże nie do wszystkich usług dotyczących samego instalowania, czy montażu różnych towarów.

Należy zauważyć, że sama usługa montażu czy też instalacja poszczególnych towarów nie może być traktowana jako modernizacja. Dopiero bowiem w połączeniu z zespołem innych czynności, w wyniku których podnosi się, bądź też przywraca poprzedni stan techniczny czy wartość użytkową budynku lub lokalu, można ją traktować jako modernizację, o której mowa w art. 41 ust. 12 ustawy.

W tym miejscu wskazać należy na rozporządzenie Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 21 grudnia 1996 r., na które powołuje się Wnioskodawca wskazując, że potwierdza ono zakwalifikowanie wykonania trwałej zabudowy wnękowej do modernizacji.

Rozporządzenie Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 21 grudnia 1996 r. w sprawie określenia rodzajów wydatków na remont i modernizację budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego, o które zmniejsza się podatek dochodowy (Dz.U. z 1996, Nr 156, poz. 788), tak jak wskazuje jego nazwa, było aktem wydanym i stosowanym dla potrzeb podatku dochodowego. Rozporządzenie to obowiązywało w okresie od dnia 1 stycznia 1997 r. do dnia 1 stycznia 2004 r., kiedy to zostało uchylone, i tym samym nie jest obowiązującym aktem prawa.

Zawierało ono wykaz wydatków na remont i modernizację budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego, o których mowa w art. 27a ust. 3 pkt 3 i ust. 4 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 1993 r. Nr 90, poz. 416 i Nr 134, poz. 646, z 1994 r. Nr 43, poz. 163, Nr 90, poz. 419, Nr 113, poz. 547, Nr 123, poz. 602 i Nr 126, poz. 626, z 1995 r. Nr 5, poz. 25 i Nr 133, poz. 654 oraz z 1996 r. Nr 25, poz. 113, Nr 87, poz. 395, Nr 137, poz. 638 i Nr 147, poz. 686). W załączniku nr 2 do ww. rozporządzenia wskazane zostały czynności remontu, modernizacji czy wymiany lub wykonania nowych instalacji w lokalu mieszkalnym.

Zatem rozporządzenie, na które powołał się Zainteresowany nie ma zastosowania w przypadku określenia definicji modernizacji w niniejszej sprawie, gdyż odnosi się do przepisów dotyczących podatku dochodowego od osób fizycznych.

Z uwagi na powyższe argumenty, rozporządzenie to nie może mieć wpływu na sposób interpretacji analizowanych w niniejszej sprawie przepisów.

Zauważyć należy, że przy ustaleniu właściwej stawki podatku VAT decydujące znaczenie ma, co jest przedmiotem sprzedaży, czy podatnik dokonuje dostawy towarów czy świadczy usługę oraz, czy czynność wykonywana przez podatnika mieści się w zakresie czynności wymienionych w art. 41 ust. 12 ustawy (dostawa, budowa, remont, modernizacja, termomodernizacja, przebudowa obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym).

Strony w umowach cywilnoprawnych określają co jest przedmiotem sprzedaży. Jeżeli przedmiotem sprzedaży jest usługa remontowa, budowlana, budowlano-montażowa, wówczas nie można z niej wyłączyć poszczególnych elementów kosztów do odrębnej sprzedaży, ponieważ obrotem podatnika jest uzgodniona kwota za wykonanie określonej usługi, bez względu na jej poszczególne elementy (materiały, robocizna, transport, zużyta energia, narzędzia itp.). Wyliczenie co składa się na wykonaną usługę ma istotne znaczenie informacyjne przy ustalaniu ceny, jednak nie może uzasadniać odrębnego kwalifikowania poszczególnych elementów zawartych w tym wyliczeniu (dla celów podatkowych).

Wnioskodawca poinformował, że wykonuje usługi trwałej zabudowy wnęk. Ww. usługi Zainteresowany wykonuje z elementów zakupionych u producenta lub dystrybutora. Wiodącą działalnością jest usługa trwałej zabudowy wnęk na indywidualne zamówienie klienta. Wykonywane usługi sklasyfikowane są w PKWiU 43.32.Z.

W związku z powyższym należy zgodzić się, że czynności które wykonuje Spółka stanowią usługi, a nie dostawę towarów.

Odnosząc wskazany wyżej stan prawny do przedstawionego stanu faktycznego stwierdzić należy, że do czynności polegających na montażu zabudowy wnęk, wykonywanych w obiektach budownictwa zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, zastosowanie znajdzie stawka podatku w wysokości 23%, ponieważ czynności tych nie można uznać za wymienione w art. 41 ust. 12 ustawy.

Czynności te w szczególności nie stanowią, wbrew stwierdzeniu Wnioskodawcy, modernizacji. Montaż zabudowy wnęk należy uznać za czynność związaną z zaopatrywaniem lokalu mieszkalnego w elementy wyposażenia, niestanowiące jego elementów konstrukcyjnych lub części składowych. W tej kwestii wypowiedział się Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 1 grudnia 2010 r. sygn. akt I FSK 2067/09, w którym stwierdził m.in., „Jeżeli chodzi o umeblowanie oraz sprzęt AGD i RTV, to z punktu widzenia prawnego są to ruchomości, które mogą być przedmiotem odrębnego obrotu i sam fakt wyposażenia nimi budynku (lokalu) mieszkalnego nie może decydować o staniu się częściami składowymi, gdyż musiałyby być na trwale połączone i to w taki sposób, że nie byłoby możliwe ich odłączenie od rzeczy głównej (mieszkania) bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego”. Podkreślić należy, że do umeblowania, o którym mowa w powołanym wyroku NSA, została również zaliczona budowa w postaci szaf typu „C”.

Ponadto, bez wyposażenia w postaci zabudowanych wnęk, lokal nie traci swojego charakteru mieszkalnego i w dalszym ciągu spełnia w tym zakresie kryteria wynikające z przepisów prawa budowlanego. Zgodnie z § 3 pkt 9 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2012 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz.U. Nr 75, poz. 690 z późn. zm.) − przez mieszkanie rozumie się zespół pomieszczeń mieszkalnych i pomocniczych, mających odrębne wejście, wydzielonych stałymi przegrodami budowlanymi, spełniających niezbędne warunki do stałego pobytu ludzi i prowadzenia samodzielnego gospodarstwa domowego.

Powołany przepis mówi o „niezbędnych warunkach”, które muszą być spełnione, aby określony lokal mógł być wykorzystywany na stały pobyt ludzi. Jak już wskazano powyżej, bez elementów wyposażenia lokal nie traci swojego charakteru mieszkalnego. W przeciwnym razie oznaczałoby to również, że w przypadku gdy lokal (budynek), który nie zostaje wyposażony w zabudowę wnęk traci funkcję „mieszkalną”, gdyż nie spełnia powyższych warunków i w związku z tym nie nadaje się do zamieszkania przez ludzi. Stwierdzenie takie jest jednak nieuzasadnione, bo również taki lokal (budynek) może pełnić funkcję mieszkalną.

Modernizacja, podobnie jak w przypadku innych czynności wymienionych w art. 41 ust. 12 ustawy, powinna dotyczyć elementów konstrukcyjnych obiektów lub ich części, zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym. Natomiast zabudowa wnęk nie jest czynnością związaną z elementami konstrukcyjnymi obiektów mieszkalnych, podnosi jedynie ich funkcjonalność i wartość, przy czym należy podkreślić, że podobną funkcjonalność i wartość można zapewnić umieszczając w obiekcie „zwykłe” meble (np. szafy), nie przymocowane do ścian, sufitu bądź podłogi.

Należy wskazać, że przedmiotowe czynności korzystały z obniżonej stawki podatku na podstawie § 37 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24 grudnia 2009 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 224, poz. 1799 ze zm.), które obowiązywało do dnia 31 grudnia 2010 r.

Natomiast przywołane regulacje ustawy nie przewidują, jak wskazano powyżej, możliwości opodatkowania od dnia 1 stycznia 2011 r. obniżoną stawką podatku od towarów i usług w wysokości 8% wykonywanych przez Zainteresowanego czynności polegających na montażu zabudowy wnękowej.

Z uwagi na to, że obniżone stawki podatku mają charakter wyjątkowy stwierdzić należy, że stawki te mogą mieć zastosowanie wyłącznie do czynności wskazanych wprost przez prawodawcę w art. 41 ust. 12 ustawy. Skoro zatem preferencyjna  8% stawka podatku od towarów i usług, stosownie do ww. przepisu ma zastosowanie wyłącznie do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym (zabudowa wnęk nie mieści się w tych kategoriach czynności), to stwierdzić należy, że wszelkie inne czynności dotyczące tych obiektów nie mogą korzystać z preferencji podatkowej.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym na podstawie art. 41 ust. 12 ustawy prawidłowym jest stosowanie przez niego obniżonej stawki podatku VAT w wysokości 8% przy wykonywaniu usługi trwałej zabudowy wnęk, jako usługi spełniającej wymogi określenia „modernizacja”  jest nieprawidłowe.

Reasumując, Zainteresowany postępuje nieprawidłowo stosując 8% stawkę VAT do świadczonych przez siebie usług, ponieważ usługi te podlegają opodatkowaniu stawką podatku w wysokości 23%, zgodnie z art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Dodatkowo tut. Organ wyjaśnia, że w myśl art. 14b § 6 Ordynacji podatkowej, minister właściwy do spraw finansów publicznych w celu zapewnienia jednolitości wydawanych wiążących interpretacji i usprawnienia obsługi wnioskodawców może, w drodze rozporządzenia, upoważnić podległe organy do wydawania interpretacji indywidualnych w jego imieniu i w ustalonym zakresie określając jednocześnie właściwość rzeczową i miejscową upoważnionych organów. Zatem minister właściwy do spraw finansów publicznych dąży do zapewnienia jednolitości wydawanych interpretacji indywidualnych.

Natomiast zgodnie art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej − składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego.

Z powołanego powyżej przepisu wynika, że wydając interpretację indywidualną w danej sprawie tut. Organ zdeterminowany jest opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionym we wniosku oraz stanowiskiem własnym wnioskodawcy. Tym samym, każda sprawa będąca przedmiotem rozstrzygnięcia traktowana jest przez niego indywidualnie. W związku z powyższym, stanowią one rozstrzygnięcia w indywidualnych sprawach i tylko do nich się zawężają.

Natomiast w sytuacji, w której doszło do rozbieżności w wydanych interpretacjach indywidualnych w zakresie będącym przedmiotem niniejszej interpretacji, Minister Finansów wydał zmiany i tym samym usunął powstałe rozbieżności.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.