Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/2/415-1198/13/ŁCz
z 27 lutego 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z Nr 112, poz. 770 ze zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 27 listopada 2013 r. (data otrzymania 3 grudnia 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży lokalu mieszkalnego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 grudnia 2013 r. otrzymano ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży lokalu mieszkalnego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W dniu 7 grudnia 2006 r. pomiędzy spółdzielnią mieszkaniową a Wnioskodawcą będącym członkiem spółdzielni została zawarta „Umowa zobowiązująca do zawarcia umowy o budowę lokalu mieszkalnego i ustanowienia spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego”. Następnie 23 lipca 2007 r. pomiędzy spółdzielnią mieszkaniową a Wnioskodawcą została zawarta umowa o budowę lokalu Nr… – Budowa lokalu mieszkalnego w budynku wielorodzinnym.

Stosownie do postanowień ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych z dnia 15 grudnia 2000 r. strony zobowiązały się po wybudowaniu lokalu będącego przedmiotem umowy do ustanowienia spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu, po spełnieniu przez członka ubiegającego się o to prawo wszystkich niezbędnych warunków określonych przepisami prawa i statutu spółdzielni w terminie 30 dni od dnia protokolarnego odbioru lokalu mieszkalnego przez członka. W umowie został zawarty orientacyjny termin przekazania lokalu mieszkalnego (t.j. październik 2008 r.). Warunkiem odbioru mieszkania było dokonanie wpłaty całości wkładu budowlanego. Harmonogram wpłat na wkład budowlany również został zawarty w umowie (wrzesień 2008 r.).

Zgodnie z umową całość wpłaty wkładu budowlanego na opisany lokal mieszkalny została przez Wnioskodawcę dokonana do września 2008 r., wynikiem czego na podstawie protokołu z 29 października 2008 r. został przekazany Wnioskodawcy do dyspozycji ww. lokal mieszkalny a także powstał obowiązek realizacji opłat m.in. czynszu. Wnioskodawca nadmienił, że we wrześniu 2008 r. posiadał nawet nadpłatę wkładu budowlanego.

Dopiero 20 maja 2009 r. został sporządzony akt notarialny o ustanowienie odrębnej własności lokalu mieszkalnego i przeniesienia własności pomiędzy spółdzielnią a Wnioskodawcą i jego małżonkiem.

Z uwagi na radykalne pogorszenie stanu zdrowia małżonka i zachodzącej konieczność zapewnienia małżonkowi całodobowej opieki – osoba całkowicie niezdolna do pracy i samodzielnej egzystencji – Wnioskodawca został zmuszony do szukania pomocy w opiece u rodziny w innej miejscowości. Tym samym zaistniała konieczność sprzedaży lokalu mieszkalnego. Na podstawie aktu notarialnego z 8 lutego 2012 r. Wnioskodawca wraz z małżonkiem dokonał sprzedaży ww. mieszkania. Wnioskodawca środki finansowe ze sprzedaży pomniejszone o spłatę hipoteki zamierza przeznaczyć na cele mieszkaniowe.

W związku z powyższym stanem faktycznym zadano następujące pytanie:

Który rok stanowi o nabyciu lokalu mieszkalnego – czy 2008 r. czy 2009 r., a tym samym które przepisy dotyczące opodatkowania zbycia nieruchomości będą miały zastosowanie w stosunku do Wnioskodawcy – przepisy obowiązujące dla nieruchomości nabytych w okresie od 1 stycznia 2007 r. do dnia 31 grudnia 2008 r., czy od 1 stycznia 2009 r.?

Zdaniem Wnioskodawcy, faktycznie nabył lokal mieszkalny w 2008 r., gdyż całość środków finansowych związanych z zakupem mieszkania zapłacono we wrześniu 2008 r., o czym świadczą przelewy bankowe a także protokół przekazania lokalu mieszkalnego.

Nie z winy Wnioskodawcy kilka miesięcy później został dopiero sporządzony akt notarialny. Wedle oceny Wnioskodawcy słowo „nabycie” w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi synonim otrzymania czegoś na własność np. w zamian za pieniądze. Sformułowanie to oznacza więc każdą czynność prawną i każde zdarzenie, w wyniku których doszło do przejścia na podatnika prawa własności rzeczy lub prawa majątkowego. Należy również zaznaczyć, że prawo to inaczej kształtuje się w wypadku zakupu nieruchomości z tzw. rynku pierwotnego. W związku z powyższym Wnioskodawca uważa, że jego czynność tj. przekazanie na konto spółdzielni całości środków stanowiących wkład mieszkaniowy i otrzymanie w zamian lokalu mieszkalnego jest zakupem i jest zdarzeniem, które powoduje, że Wnioskodawca nabył lokal mieszkalny w 2008 r., pomimo że akt notarialny został sporządzony w 2009 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) – podlegającym opodatkowaniu źródłem przychodu jest, z zastrzeżeniem ust. 2, odpłatne zbycie:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości (w tym lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość),
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów

-jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

W świetle powyższego przepisu każda czynność prawna, której przedmiotem jest odpłatne zbycie nieruchomości lub praw wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy stanowi źródło przychodów w rozumieniu tego przepisu, jeżeli zostanie dokonana w określonym czasie tj. przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie i nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej.

Ustawodawca w przywołanym wyżej przepisie wyraźnie posługuje się terminem nabycie. Termin „nabycie” oznacza każde przeniesienie na nabywcę własności rzeczy w ramach spadku, innej jednostronnej czynności, na podstawie aktu prawnego, umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia własności rzeczy oznaczonej co do tożsamości. Tak więc nabycie rozumiane jest jako uzyskanie tytułu własności (nabycie własności) lub uzyskanie określonego prawa (nabycie prawa). Nabyć nieruchomość lub prawo majątkowe można odpłatnie bądź pod tytułem darmym (w formie darowizny, w drodze spadku).

W rozpatrywanej sprawie niezbędne jest zatem ustalenie momentu nabycia prawa własności do lokalu mieszkalnego, w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy, które zostało sprzedane w 2012 r.

Wobec powyższego wyjaśnienia, w pierwszej kolejności sięgnąć należy do przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) o nabyciu i utracie własności. Zauważyć bowiem należy, że pomiędzy prawem podatkowym a cywilnym istnieje wiele powiązań wynikających chociażby z faktu, że następstwa zdarzeń bądź czynności prawnych związanych z określonymi instytucjami prawa cywilnego wywołują również skutki wynikające z przepisów prawa podatkowego. Prawo cywilne i podatkowe posługują się zatem podobnymi określeniami. Jeżeli nie są one odmiennie zdefiniowane dla celów prawa podatkowego, należy je, biorąc pod uwagę fakt, że obie gałęzie prawa składają się na jeden system prawny, interpretować tak, jak czyni to prawo cywilne. Zatem moment przeniesienia prawa własności w prawie podatkowym określany jest zgodnie z normami prawa cywilnego.

Przeniesienie (nabycie) własności na podstawie umowy stanowi podstawowy cywilnoprawny sposób nabycia własności właściwy prawu rzeczowemu.

Stosownie do art. 155 § 1 Kodeksu cywilnego – umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy co do tożsamości oznaczonej przenosi własność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły. Zgodnie z art. 158 Kodeksu cywilnego – umowa zobowiązująca do przeniesienia własności nieruchomości powinna być zawarta w formie aktu notarialnego.

Z treści powyższych przepisów wynika jednoznacznie, że przeniesienie własności nieruchomości następuje z chwilą zawarcia w formie aktu notarialnego stosownej umowy przenoszącej własność nieruchomości na nabywcę, a nie z chwilą zapłaty ceny czy wydania rzeczy. Moment przeniesienia własności nieruchomości został określony w art. 155 § 1 Kodeksu cywilnego, a art. 158 Kodeksu określa wyraźnie formę tej czynności prawnej. Wobec powyższej regulacji stwierdzić należy, że zarówno zawarcie umowy zobowiązującej do zawarcia umowy o budowę lokalu mieszkalnego, jak i samej umowy o budowę lokalu mieszkalnego, a następnie protokołu z 29 października 2008 r., na mocy którego lokal mieszkalny został przekazany Wnioskodawcy do dyspozycji, jak też dokonanie wpłaty na poczet ceny nabycia, bez wątpienia mogą prowadzić do nabycia własności nieruchomości lub praw, ale nie są z nim równoważne. Same takie zdarzenia nie przenoszą bowiem prawa własności. Umowa przenosząca własność –zgodnie z art. 158 Kodeksu cywilnego – powinna być zawarta w formie aktu notarialnego. Brak zawartej w formie aktu notarialnego umowy przeniesienia własności nieruchomości ma oczywisty skutek w postaci braku nabycia własności tej rzeczy lub prawa, a tym samym nie skutkuje nabyciem nieruchomości (lokalu mieszkalnego).

Natomiast zawarcie umowy o budowę lokalu mieszkalnego spowodowało jedynie, że na jej podstawie spółdzielnia zobowiązała się do jego budowy i w późniejszym czasie do przeniesienia na Wnioskodawcę prawa do tego lokalu. Wnioskodawca nabył zatem tzw. ekspektatywę, która jednak nie jest prawem równoznacznym z własnością. Ekspektatywą w prawie cywilnym określa się prawo oczekiwane, prawo tymczasowe, którego treścią jest jedynie przygotowanie i zabezpieczenie ostatecznego nabycia określonego prawa. Tak więc ekspektatywa była podstawą do uzyskania w późniejszym czasie prawa do lokalu mieszkalnego. Jednakże uzyskanie ekspektatywy w żadnym wypadku nie jest równoznaczne z nabyciem lokalu mieszkalnego. Ekspektatywa nie jest też prawem własności do nieruchomości (lokalu mieszkalnego). Oznacza to, że brak jest jakichkolwiek podstaw prawnych aby za datę nabycia lokalu mieszkalnego można było uznać datę zawarcia umowy o budowę lokalu mieszkalnego. Również daty wpłacenia całości wkładu budowlanego, czy daty podpisania protokołu, na mocy którego został przekazany Wnioskodawcy do dyspozycji ww. lokal mieszkalny nie można uznać za datę nabycia lokalu, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dokonanie powyższych czynności nie może być utożsamiane z nabyciem tegoż lokalu mieszkalnego, gdyż na podstawie tych czynności Wnioskodawca nie nabył prawa własności lokalu mieszkalnego, a tym samym nie został jeszcze jego prawnym właścicielem. Bez znaczenia pozostaje przy tym fakt, że w owym czasie Wnioskodawca faktycznie użytkował lokal mieszkalny, nawet jeżeli uiszczał czynsz. Wnioskodawca nie był bowiem właścicielem lokalu.

Podsumowując, zgodnie ze wskazanymi powyżej przepisami Kodeksu cywilnego, formalne nabycie nieruchomości (lokalu mieszkalnego) następuje dopiero w chwili podpisania umowy przeniesienia własności w drodze aktu notarialnego.

Jednakże zgodzić należy się z Wnioskodawcą, że inaczej kształtuje się to w rozpatrywanej sprawie z uwagi na nabycie lokalu na rynku pierwotnym.

Przy czym nadal argumentacja Wnioskodawcy pozostaje błędna w całej rozciągłości a owa różnica wynika z faktu, że nawet samo zawarcie aktu notarialnego nie wystarczy do powstania odrębnej własności lokalu.

Zgodnie z art. 7 ust. 2 ustawy o własności lokali z dnia 24 czerwca 1994 r. (t.j. Dz.U. z 2000 r. Nr 80, poz. 903 ze zm.) – umowa o ustanowieniu odrębnej własności lokalu powinna być dokonana w formie aktu notarialnego; do powstania tej własności niezbędny jest wpis do księgi wieczystej.

Z kolei w myśl art. 29 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (t.j. Dz.U. z 2001 r. Nr 124, poz. 1361 ze zm.) – wpis w księdze wieczystej ma moc wsteczną od chwili złożenia wniosku o dokonanie wpisu, a w wypadku wszczęcia postępowania z urzędu – od chwili wszczęcia tego postępowania.

Powyższe przepisy oznaczają, że prawo odrębnej własności lokalu powstaje z chwilą dokonania wpisu w księdze wieczystej. Jednakże podkreślenia wymaga, że wpis w księdze wieczystej ma moc wsteczną od chwili złożenia do sądu wniosku o dokonanie wpisu. Zatem w sytuacji gdy sąd dokonał wpisu do księgi wieczystej, to odrębna własność istnieje od chwili złożenia wniosku.

Założenie nowej księgi wieczystej dla wyodrębnionego lokalu mieszkalnego ma więc charakter konstytutywny. Wyraża się to w tym, że jego przedmiotem jest ustanowienie, zmiana, zniesienie stosunku prawnego. Zatem nie można nabyć prawa odrębnej własności lokalu dopóki ono nie powstanie, czyli – zgodnie z art. 7 ust. 2 ustawy o własności lokali – nie zostanie dokonany wpis do księgi wieczystej o ustanowienie odrębnej własności lokalu. Należy jednak pamiętać, że z art. 29 ustawy o księgach wieczystych i hipotece wynika zasada wstecznego działania wpisu. Oznacza to, że – w razie dokonania wpisu – datą powstania odrębnej własności lokalu jest chwila, w której wniosek o wpis wpłynął do sądu.

Skoro zatem umowę o ustanowieniu odrębnej własności lokalu Wnioskodawca zawarł 20 maja 2009 r., to własność ta nie mogła powstać przed tą datą – powstała w dacie złożenia do sądu wniosku o wpis w księdze wieczystej. To z kolei oznacza, że w 2008 r. nie istniała jeszcze odrębna własność lokalu a więc nie było możliwości aby wówczas Wnioskodawca nabył coś co jeszcze nie istniało.

Dokonując oceny skutków podatkowych sprzedaży przez Wnioskodawcę lokalu mieszkalnego, który nabył w 2009 r. (jeżeli wówczas został złożony do sądu wniosek o wpis w księdze wieczystej) należy zastosować przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2009 r.

Ustawą z dnia 6 listopada 2008 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 209, poz. 1316 ze zm.) zmieniono bowiem m.in. zasady opodatkowania przychodów z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nowe zasady opodatkowania – zgodnie z art. 14 ustawy zmieniającej – mają zastosowanie do uzyskanych dochodów (poniesionej straty) od 1 stycznia 2009 r.

I tak w myśl art. 30e ust. 1 i art. 45 ust. 4 pkt 4 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2009 r. – od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku i jest płatny w terminie złożenia zeznania za rok podatkowy, w którym nastąpiło odpłatne zbycie.

Stosownie do art. 30e ust. 2 ww. ustawy – podstawą obliczenia podatku jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw.

Zgodnie z zasadą wynikającą z art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej (art. 19 ust. 1 ww. ustawy).

Pojęcie kosztów odpłatnego zbycia (sprzedaży) nie zostało przez ustawodawcę zdefiniowane w ustawie, należy zatem stosować językowe rozumienie tego wyrażenia, zgodnie z którym za koszty sprzedaży nieruchomości lub praw majątkowych uważa się wszystkie wydatki poniesione przez sprzedającego, które są konieczne, aby transakcja sprzedaży mogła dojść do skutku (wszystkie niezbędne wydatki bezpośrednio związane z tą czynnością). Można do takich kosztów zaliczyć m. in. związane ze zbyciem koszty wyceny nieruchomości przez rzeczoznawcę majątkowego, prowizje pośredników w sprzedaży nieruchomości, koszty ogłoszeń w prasie związanych z zamiarem sprzedaży nieruchomości. Pomiędzy tymi wydatkami a dokonanym odpłatnym zbyciem musi istnieć zatem związek przyczynowo-skutkowy.

Z kolei stosownie do przepisu art. 22 ust. 6c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), z zastrzeżeniem ust. 6d, stanowią udokumentowane koszty nabycia lub udokumentowane koszty wytworzenia, powiększone o udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie jej posiadania. Wysokość ww. nakładów – stosownie do art. 22 ust. 6e tej ustawy – ustala się na podstawie faktur VAT w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług oraz dokumentów stwierdzających poniesienie opłat administracyjnych.

Kosztem nabycia dla Wnioskodawcy bez wątpienia jest zatem cena jaką zapłacił za nabycie zbywanego lokalu mieszkalnego. Oznacza to, że Wnioskodawca kwotę tę może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu pomniejszając tym samym podlegający opodatkowaniu dochód. Ponadto kosztem nabycia mogą być koszty notarialne, czyli wydatki związane ze sporządzeniem aktu notarialnego związanego z nabyciem lokalu mieszkalnego, o ile Wnioskodawca je poniósł.

Zatem jak wynika z powyższych przepisów, podstawą obliczenia podatku jest dochód, stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia lokalu mieszkalnego, określonym zgodnie z art. 19 ustawy (wartością wyrażoną w cenie określonej w umowie sprzedaży, pomniejszoną o koszty odpłatnego zbycia), a kosztami uzyskania przychodu ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tak obliczony dochód będzie podlegał opodatkowaniu 19% podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Uzyskany dochód, zgodnie z art. 30e ust. 4 ustawy Wnioskodawca był zobowiązany wykazać w zeznaniu podatkowym za rok 2009.

W myśl bowiem art. 30e ust. 4 ww. ustawy – po zakończeniu roku podatkowego podatnik jest obowiązany w zeznaniu podatkowym, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3, wykazać:

1. dochody uzyskane w roku podatkowym z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c i obliczyć należny podatek dochodowy od dochodu, do którego nie ma zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 131, lub
2. dochody, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131.
   
   

Dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) nie łączy się z dochodami (przychodami) z innych źródeł (art. 30e ust. 5 ww. ustawy.).

Stosownie do treści art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy – wolne od podatku dochodowego są dochody z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, o których mowa w art. 30e, w wysokości, która odpowiada iloczynowi tego dochodu i udziału wydatków poniesionych na własne cele mieszkaniowe w przychodzie z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, jeżeli począwszy od dnia odpłatnego zbycia, nie później niż w okresie dwóch lat od końca roku podatkowego, w którym nastąpiło odpłatne zbycie, przychód uzyskany ze zbycia tej nieruchomości lub tego prawa majątkowego został wydatkowany na własne cele mieszkaniowe; udokumentowane wydatki poniesione na te cele uwzględnia się do wysokości przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych.

Wykaz wydatków, których poniesienie uprawnia do skorzystania ze zwolnienia z opodatkowania znajduje się w art. 21 ust. 25 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, w sytuacji przedstawionej we wniosku umowa w formie aktu notarialnego o przeniesienie własności lokalu mieszkalnego na Wnioskodawcę została zawarta 20 maja 2009 r. i przed tą datą nie mogło dojść do nabycia odrębnej własności lokalu mieszkalnego w rozumieniu przepisu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym brak jest podstaw do przyjęcia, że Wnioskodawca lokal mieszkalny nabył w 2008 r., czyli w dacie wpłaty całości wkładu budowlanego. Oznacza to, że pięcioletni termin, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy jest liczony dopiero od końca roku kalendarzowego 2009 (jeśli w 2009 r. został złożony do sądu wniosek o wpis w księdze wieczystej), a nie od końca 2008 r. W związku z powyższymi okolicznościami sprzedaż lokalu mieszkalnego 8 lutego 2012 r. jako dokonana przed upływem 5 letniego okresu, stanowi źródło przychodów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podlegające opodatkowaniu 19% podatkiem dochodowym na zasadach określonych w art. 30e ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2009 r., chyba że wystąpią warunki do zwolnienia z podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 131 ww. ustawy.

Stanowisko Wnioskodawcy należało zatem uznać za nieprawidłowe.

Do wniosku Wnioskodawca dołączył plik dokumentów. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest zobowiązany ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Ponadto należy nadmienić, że zgodnie z przepisem art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, wyłącznie pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Oznacza to, że Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, wydał pisemną interpretację wyłącznie dla Wnioskodawcy. Małżonek Wnioskodawcy chcąc uzyskać interpretację indywidualną winien wystąpić z odrębnym wnioskiem i uiścić stosowaną opłatę.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszowie, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie – w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.