Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB3/423-703a/12/14-S/PST
z 10 stycznia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów – po uwzględnieniu wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 17 września 2013 r., sygn. akt I SA/Gd 779/13 – stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 16 listopada 2012 r. (data wpływu 22 listopada 2012 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu zapłaty czynszu za najem samochodów osobowych wykorzystywanych w prowadzonej działalności gospodarczej w związku z ograniczeniem z art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 listopada 2012 r. złożono ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu zapłaty czynszu za najem samochodów osobowych wykorzystywanych w prowadzonej działalności gospodarczej w związku z ograniczeniem z art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Pracownicy D. Sp. z o.o. (dalej: „Spółka”) odbywają zagraniczne oraz krajowe podróże służbowe. Większość odbywanych podróży stanowią podróże zagraniczne, odbywane głównie w związku z kontraktami zawieranymi przez Spółkę z kontrahentami zagranicznymi, a także świadczonymi przez Spółkę usługami na rzecz zagranicznych podmiotów należących do grupy kapitałowej, do której należy również Spółka. Pracownicy odbywają również podróże służbowe celem odbycia szkolenia. Pracownicy w mniejszym zakresie odbywają również podróże służbowe na terenie Polski.

W trakcie odbywanych podróży służbowych, zarówno zagranicznych jak i krajowych, pracownicy w celu przemieszczania się w związku w wykonywanymi zadaniami służbowymi korzystają z samochodów osobowych wynajmowanych od komercyjnych międzynarodowych sieci wypożyczalni samochodów. Spółka posiada wewnętrzny procedurę zezwalającą na korzystanie z wynajętych samochodów i uzależniającą klasę/segment wynajmowanego samochodu od rodzaju stanowiska służbowego pracownika oraz ilości pracowników odbywających podróż służbową.

Spółka ponosi koszty czynszu najmu samochodów, z których korzystają pracownicy w trakcie podróży służbowych. Większość przedmiotowych kosztów czynszu najmu samochodów ponoszona jest przez Spółkę na rzecz polskiej spółki pośredniczącej w wynajmie samochodów, która umożliwia pracownikom Spółki korzystanie z samochodów w formie bezgotówkowej, za pomocą tzw. voucherów, które pracownik przedstawia w wypożyczalni samochodów. Następnie polska spółka pośrednicząca, na podstawie informacji/faktur przesłanych do niej przez wypożyczalnie samochodów, wystawia na Spółkę fakturę VAT dotyczącą czynszu najmu samochodów. W rzadszych przypadkach Spółka ponosi koszty czynszu najmu samochodów na podstawie faktury wystawionej na Spółkę bezpośrednio przez wypożyczalnię samochodów.

Poza wydatkami z tytułu czynszu najmu samochodów Spółka ponosi również inne koszty związane z przemieszczaniem się pracowników wynajętymi samochodami podczas odbywanych podróży służbowych, których wysokość nie jest bezpośrednio uzależniona od liczby kilometrów przebiegu pojazdu dla celów podróży służbowej (takie jak: opłaty za przejazd autostradami, mostami, opłaty parkingowe). Koszty te uiszczane są bezpośrednio przez pracownika, a następnie na podstawie przedstawionych przez pracownika dokumentów potwierdzających ich poniesienie są zwracane pracownikowi przez Spółkę bądź opłacane w formie rozliczenia kart …, z których korzystają pracownicy Spółki często odbywający podróże służbowe.

Obecnie Spółka zalicza do kosztów uzyskania przychodów tylko wartość powyższych kosztów (kosztów czynszu najmu oraz innych kosztów) wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów przebiegu samochodu dla celów podróży służbowej określonej w przedłożonej ewidencji przebiegu pojazdu dla konkretnej transakcji wynajmu samochodu oraz stawki za jeden kilometr przebiegu, określonej w odrębnych przepisach. Kwotę, która przekracza powyższą wartość, Spółka rozpoznaje jako koszt niestanowiący kosztów uzyskania przychodów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy ponoszone przez Spółkę wydatki z tytułu czynszu najmu samochodów, którymi przemieszczają się pracownicy Spółki podczas odbywanych podróży służbowych, mogą być przez Spółkę zaliczane do kosztów uzyskania przychodów w całości, bez uwzględnienia limitu wynikającego z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu dla celów podróży służbowej oraz stawki za jeden kilometr przebiegu określonej w odrębnych przepisach?
2. Czy ponoszone przez Spółkę inne koszty związane z przemieszczaniem się pracowników wynajętymi samochodami podczas odbywanych podróży służbowych, których wysokość nie jest bezpośrednio uzależniona od liczby kilometrów przebiegu pojazdu dla celów podróży służbowej (takie jak: opłaty za przejazd autostradami, mostami, opłaty parkingowe), mogą być przez Spółkę zaliczane do kosztów uzyskania przychodów w całości, bez uwzględnienia limitu wynikającego z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu dla celów podróży służbowej oraz stawki za jeden kilometr przebiegu określonej w odrębnych przepisach?
   

Przedmiot niniejszej interpretacji indywidualnej stanowi odpowiedź w zakresie pytania pierwszego. Zagadnienie w zakresie pytania drugiego było przedmiotem odrębnego rozstrzygnięcia.

Zdaniem Spółki ponoszone wydatki z tytułu czynszu najmu samochodów, którymi przemieszczają się pracownicy Spółki podczas odbywanych podróży służbowych, mogą być przez Spółkę zaliczane do kosztów uzyskania przychodów w całości, bez uwzględnienia limitu wynikającego z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu dla celów podróży służbowej oraz stawki za jeden kilometr przebiegu określonej w odrębnych przepisach.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „ustawa o CIT”) do kosztów uzyskania przychodów nie zalicza się wydatków z tytułu kosztów używania, dla potrzeb działalności gospodarczej, samochodów osobowych niestanowiących składników majątku podatnika - w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu dla celów podatnika oraz stawki za jeden kilometr przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra; podatnik jest obowiązany prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu.

Na gruncie powyższego brzmienia przepisu zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów tylko do wysokości limitu wynikającego z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu dla celów podatnika oraz stawki za jeden kilometr przebiegu podlegają koszty używania dla potrzeb działalności gospodarczej podatnika samochodów niestanowiących składników jego majątku. Dla określenia zakresu kosztów podlegających przedmiotowemu limitowi kluczowa jest więc ocena, które z kosztów ponoszonych w związku z korzystaniem z samochodów osobowych mogą być zakwalifikowane jako koszty używania samochodów osobowych.

W ocenie Spółki czynsz najmu samochodów nie mieści się w pojęciu kosztów używania samochodów osobowych, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o CIT. Opłaty czynszowe nie stanowią bowiem kosztów o charakterze eksploatacyjnym. Nie jest natomiast uprawniona rozszerzająca wykładnia art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o CIT prowadząca do uznania, iż „koszty używania”, o których mowa w tym przepisie, mogą oznaczać również koszty związane z korzystaniem z samochodu osobowego innego rodzaju niż koszty eksploatacyjne. Świadczy o tym część przedmiotowego przepisu stanowiąca o liczbie kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu dla celów podatnika. Przebieg pojazdu nie może utożsamiany w jakikolwiek sposób z opłatami, które nie podlegają tego rodzaju statystycznej kalkulacji.

Powyższe potwierdza również obowiązek podatnika prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu, dla której wymagania zostały określone w art. 16 ust. 5 ustawy o CIT, zgodnie z którym ewidencja powinna zawierać m.in. liczbę faktycznie przejechanych kilometrów oraz dane o pojemności silnika pojazdu. Z przepisu tego jednoznacznie wynika, że pojęcie „kosztów używania” odnosi się do kosztów eksploatacyjnych samochodów osobowych związanych z ilością przejechanych kilometrów i pojemnością silnika. To w odniesieniu do tych danych następuje określenie stawki za jeden kilometr przebiegu. Potwierdzają to również limity wynikający z rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy, odnoszone do przebiegu pojazdu za 1 kilometr oraz pojemności skokowej silnika. Bez wpływu na ukształtowaną w ten sposób stawkę pozostaje to czy podatnik jest zobowiązany do zapłaty czynszu w związku z korzystaniem z samochodów osobowych niestanowiących składników jego majątku. Zatem ta część ponoszonych przez podatnika wydatków, nie mieszcząc się w „kosztach używania” samochodów osobowych, powinna zostać rozliczona jako koszt uzyskania przychodów na zasadach ogólnych.

Należy ponadto zauważyć, że pojęcie „kosztów używania” nie odnosi się do przyczyn, podstaw możliwości posługiwania się czymś, wykorzystywania czegoś. Odnosząc to do przepisu art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o CIT należy stwierdzić, że dotyczy on wyłącznie wydatków z tytułu kosztów używania dla potrzeb działalności gospodarczej samochodów osobowych nie stanowiących majątku podatnika, a więc kosztów posługiwania się tym samochodem, wykorzystywania go. Przepis ten nie dotyczy natomiast kosztów związanych z uzyskaniem możliwości używania takiego samochodu. Innymi słowy, do wydatków z tytułu kosztów używania samochodu można zakwalifikować wszelkiego rodzaju wydatki eksploatacyjne, w odróżnieniu jednak od wydatków ponoszonych na uzyskanie samego tytułu prawnego, umożliwiającego używanie samochodu.

Powyższe stanowisko Spółki potwierdzone zostało m.in. w wyrokach Naczelnego Sądu Administracyjnego: z dnia 16 marca 2012r., sygn. akt II FSK 2030/10 oraz z dnia 17 października 2012 r., sygn. akt II FSK 467/11.

W dniu 20 lutego 2013 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów, wydał interpretację indywidualną znak ITPB3/423-703a/12/PST, w której uznał stanowisko podatnika przedstawione we wniosku z dnia 16 listopada 2012 r. za nieprawidłowe.

Pismem z dnia 13 marca 2013 r. Spółka wezwała tutejszy organ do usunięcia naruszenia prawa, na podstawie art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Odpowiedź na to wezwanie została udzielona pismem z dnia 13 maja 2013 r. znak ITPB3/423W-21/13/PST - stwierdzono w niej brak podstaw do zmiany ww. interpretacji przepisów prawa podatkowego. W związku z powyższym, Strona wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku na ww. interpretację indywidualną.

Wyrokiem z dnia 17 września 2013 r., sygn. akt I SA/Gd 779/13, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną.

Prawomocny odpis orzeczenia wraz z aktami sprawy, wpłynął do tutejszego organu w dniu
26 listopada 2013 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego – po uwzględnieniu wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 17 września 2013 r., sygn. akt I SA/Gd 779/13 – stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z dnia 13 marca 2012 r. poz. 270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.