INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 14 listopada 2013 r. (data wpływu 18 listopada 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości uznania nabytych niezarejestrowanych znaków towarowych za wartości niematerialne i prawne podlegające amortyzacji – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 listopada 2013 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości uznania nabytych niezarejestrowanych znaków towarowych za wartości niematerialne i prawne podlegające amortyzacji.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca rozważa nabycie praw do znaku lub znaków towarowych. Nabycie znaku nastąpi w drodze umowy sprzedaży. Zbywającym znak towarowy może być zarówno osoba fizyczna jak i spółka (osobowa lub kapitałowa).

Nabywane przez Wnioskodawcę znaki towarowe nie zostały zarejestrowane w polskim Urzędzie Patentowym ani w Urzędzie ds. Harmonizacji Rynku Wewnętrznego (dalej: OHIM). Może się jednak zdarzyć sytuacja, iż niektóre spośród przedmiotowych znaków towarowych zostały zgłoszone do rejestracji w jednym z powołanych urzędów, niemniej na moment sprzedaży nie zostało do nich udzielone prawo ochronne.

Zapłata za nabywany znak towarowy może nastąpić zarówno poprzez faktyczne uiszczenie ustalonej przez strony umowy ceny, jak i poprzez potrącenie całości lub części wzajemnych należności i zobowiązań Wnioskodawcy oraz sprzedającego znak towarowy. Przykładowo Wnioskodawca może mieć wierzytelność wobec zbywcy znaku towarowego o:

• zapłatę ceny emisyjnej za zaoferowane podmiotowi zbywającemu znak towarowy obligacje lub
• wypłatę środków z tytułu udzielenia pożyczki przez podmiot zbywający znak na rzecz Wnioskodawcy lub
• dokonanie wpłaty na podwyższony kapitał zakładowy Wnioskodawcy, przez podmiot zbywający znak.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 17 stycznia 2014 r. (data wpływu 21 stycznia 2014 r.) Wnioskodawca wskazuje, że w analizowanym zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca ma zamiar nabyć prawa do znaków towarowych. Zbywającym prawa do znaków towarowych będzie spółka osobowa. Zapłata za nabywane prawa do znaków towarowych nastąpi częściowo poprzez uiszczenie ceny, częściowo poprzez potrącenie wzajemnych zobowiązań. Zobowiązania jakie spółka osobowa będzie posiadać wobec Wnioskodawcy i które ulegną potrąceniu (potrącenie umowne) z należnością o zapłatę części ceny z tytułu sprzedaży praw do znaków towarowych wynikać będą z:

• z zobowiązania spółki osobowej o wypłatę środków pieniężnych z tytułu zawartej umowy pożyczki. Inaczej mówiąc spółka osobowa (jako pożyczkodawca) nie wypłaci środków pieniężnych Wnioskodawcy (jako pożyczkobiorcy), lecz potrąci swoje zobowiązanie z częścią wierzytelności o zapłatę ceny z tytułu sprzedaży praw do znaków towarowych; oraz
• z zobowiązania spółki osobowej o wpłatę środków pieniężnych na podwyższony kapitał zakładowy Wnioskodawcy. Inaczej mówiąc, spółka osobowa dokona podwyższenia kapitału zakładowego Wnioskodawcy w drodze wniesienia wkładu pieniężnego. Spółka osobowa nie dokona jednak wpłaty środków pieniężnych na konto Wnioskodawcy, lecz swoje zobowiązanie z tego tytułu potrąci (w drodze zawarcia umowy potrącenia), z częścią wierzytelności o zapłatę ceny z tytułu sprzedaży praw do znaków towarowych.

Na gruncie przepisów Kodeksu spółek handlowych możliwe są dwa sposoby konwersji wierzytelności na kapitał zakładowy:

• poprzez wniesienie wierzytelności jako aportu do spółki, która to wierzytelność wygasa z chwilą jej wniesienia do spółki w wyniku konfuzji;
• w drodze umownego potrącenia wzajemnych wierzytelności pieniężnych w ramach tzw. uproszczonego sposobu wniesienia wkładu pieniężnego do spółki (art. 14 § 4 Kodeksu spółek handlowych), który to wkład tym samym nie może być traktowany jako aport. W konsekwencji w przypadku zastosowania pierwszego sposobu mamy do czynienia z aportowymi udziałami bądź akcjami spółki, natomiast w przypadku drugim z udziałami bądź akcjami gotówkowymi.

W przedstawionym zdarzeniu przyszłym dojdzie do sytuacji opisanej w punkcie drugim. Zapłata (częściowa) za prawa do znaków towarowych nie nastąpi za pomocą wydania własnych udziałów (czyli wniesienia wierzytelności do Wnioskodawcy w drodze aportu w zamian za udziały). Część ceny z tytułu sprzedaży praw do znaków towarowych zostanie potrącona (umowa potrącenia) z wierzytelnością Wnioskodawcy wobec spółki osobowej o wpłatę środków pieniężnych na podwyższony kapitał zakładowy.

Wartość nominalna udziałów wydanych spółce osobowej w zamian za wkład pieniężny będzie odbiegać od wartości wkładu pieniężnego (i tym samym będzie odbiegać od części ceny z tytułu sprzedaży praw do znaków towarowych, która zostanie potrącona z zobowiązaniem spółki osobowej o wpłatę wkładu pieniężnego do Wnioskodawcy). Część wkładu pieniężnego zostanie wniesiona na kapitał zapasowy Wnioskodawcy.

Nabywane prawa do znaków towarowych przed nabyciem zostały zgłoszone do Urzędu Harmonizacji Rynku Wewnętrznego (OHIM). Na moment sprzedaży nie zostanie do nich udzielone prawo ochronne. Brak rejestracji w OHIM, nie zmienia faktu, iż prawa do znaków towarowych mogą stanowić utwór, w odniesieniu do którego przysługują prawa ochronne wynikające z przepisów ustawy o prawie autorskim i prawie pokrewnym. Należy więc prawa do niezarejestrowanego znaku towarowego uznać za wartość niematerialną i prawną, o której mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Częściowa zaplata nastąpi w drodze potrącenia z zobowiązaniem o wypłatę kwoty z tytułu pożyczki. Część ceny zostanie rozliczona poprzez potrącenie z zobowiązaniem spółki osobowej o wypłatę środków pieniężnych z tytułu zawartej umowy pożyczki. Inaczej mówiąc spółka osobowa (jako pożyczkodawca) nie wypłaci środków pieniężnych Wnioskodawcy (jako pożyczkobiorcy), lecz potrąci swoje zobowiązanie z częścią wierzytelności o zapłatę ceny z tytułu sprzedaży praw do znaków towarowych. Można to zilustrować na następującym przykładzie:

• Wnioskodawca (pożyczkobiorca) zawarł ze spółką osobową (pożyczkodawca) umowę pożyczki na wartość 100. Spółka osobowa stalą się w ten sposób dłużnikiem Wnioskodawcy o wypłatę środków z pożyczkobiorcy;
• Spółka osobowa zawarła z Wnioskodawcą umowę sprzedaży praw do znaków towarowych za cenę 200. Wnioskodawca stał się w ten sposób dłużnikiem spółki osobowej z tytułu zapłaty ceny;
• Spółka osobowa oraz Wnioskodawca zawierają umowę potrącenia, w wyniku której dokonują potrącenia wzajemnych wierzytelności, o których mowa powyżej do wartości wierzytelności niższej (100);
• po przeprowadzeniu powyższych działań Wnioskodawca, nie otrzymując faktycznie środków pieniężnych z tytułu pożyczki (zostały one wypłacone przez spółkę osobową poprzez potrącenie umowne), jest zobowiązana do spłaty kwoty pożyczki (100) wraz z odsetkami na zasadach przewidzianych w umowie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy nabyte w drodze umowy sprzedaży niezarejestrowane znaki towarowe stanowiące przedmiot prawa autorskiego podlegają amortyzacji w księgach Spółki jako wartości niematerialne i prawne - autorskie lub pokrewne prawa majątkowe...
2. W jakiej wartości należy rozpoznać dla celów amortyzacji podatkowej wartość początkową nabytych w drodze umowy sprzedaży niezarejestrowanych znaków towarowych stanowiących wartość niematerialną i prawną - autorskie lub pokrewne prawo majątkowe...

Przedmiot niniejszej interpretacji indywidualnej stanowi odpowiedź w zakresie pytania pierwszego. Wniosek Spółki w zakresie pytania drugiego zostanie rozpatrzony odrębnym rozstrzygnięciem.

Zdaniem Wnioskodawcy nabyte niezarejestrowane znaki towarowe, stanowiące przedmiot prawa autorskiego, podlegają amortyzacji w księgach Spółki jako wartości niematerialne i prawne -autorskie lub pokrewne prawa majątkowe.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych zawiera zamknięty katalog wartości niematerialnych i prawnych (dalej: WNiP). Zgodnie bowiem z art. 16b ust. 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c. nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

1. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,
2. spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
3. prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
4. autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
5. licencje,
6. prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117, z późn. zm.),
7. wartość stanowiącą równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how)

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji). umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Aby więc znak towarowy mógł być uznany za WNiP w rozumieniu przepisów podatkowych, muszą być spełnione następujące warunki:

1. znak towarowy można zakwalifikować jako jeden z WNiP wymienionych w art. 16b ust. 1 ustawy o CIT;
2. znak towarowy musi zostać nabyty przez podatnika;
3. znak towarowy może być wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej;
4. znak towarowy będzie wykorzystywany przez podatnika a przewidywany okres wykorzystywania znaku towarowego wynosi minimum rok.

Zdaniem Wnioskodawcy, niezarejestrowany znak towarowy stanowi przedmiot autorskiego prawa majątkowego, o którym mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4 ustawy.

Zgodnie bowiem z art. 1 pkt 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2006 r.. nr 90, poz. 631 ze zm. - dalej: upa) przedmiotem prawa autorskiego jest utwór, rozumiany jako każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia. W szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (art. 1 ust. 2 pkt 1 ustawy). Jednocześnie, na podstawie art. 120 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (tekst jedn.: Dz. U z 2003 r„ nr 119. poz. 1117 ze zm. - dalej: pwp) - znakiem towarowym może być każde oznaczenie, które można przedstawić w sposób graficzny, jeżeli oznaczenie takie nadaje się do odróżnienia towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów drugiego przedsiębiorstwa. Biorąc powyższe pod uwagę należy uznać, iż niezarejestrowany znak towarowy, o którym mowa w przepisach pwp, może stanowić utwór w odniesieniu do którego przysługują prawa ochronne wynikające z przepisów upa niezależnie od objęcia lub nieobjęcia ich ochroną wynikającą z rejestracji w Urzędzie Patentowym (tak też J. Barta „System Prawa Prywatnego. Tom 13. Prawo autorskie”. Warszawa 2008, s. 27-28).

Dlatego też nabywane przez Wnioskodawcę znaki towarowe stanowiące zbiór określonych elementów słownych, graficznych lub słowno-graficznych stanowią podlegające amortyzacji wartości niematerialne i prawne, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stanowisko powyższe potwierdza praktyka organów podatkowych. Przykładowo:

• Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z dnia 5 października 2012 r., nr ITPB3/423-403a/12/DK, stwierdził, że „pomimo braku formalnej rejestracji w Urzędzie Patentowym, czy też Urzędzie ds. Harmonizacji Rynku Wewnętrznego, niezarejestrowane prawa do znaków towarowych mogą zostać uznane za podlegające amortyzacji wartości niematerialne i prawne, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych”;
• Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 4 maja 2011 r., nr IPPB3/423-219/11-3/PK1, w której uznał za prawidłowe stanowisko podatnika, zgodnie z którym „nabywane przez Wnioskodawcę w ramach aportu przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa znaki towarowe stanowiące zbiór określonych elementów słownych, graficznych lub słowno graficznych stanowią podlegające amortyzacji wartości niematerialne i prawne, o których mowa w art. 16b ust 1 pkt 4 ustawy o CIT”;
• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 20 sierpnia 2010 r., nr IPPB3/423-336/10-5/MS, w której organ podatkowy w pełni zgodził się ze stanowiskiem wnioskodawcy iż: „(...) należy uznać, że opracowania słowno-graficzne znaków towarowych nabyte przez Spółkę w drodze aportu (jako utwory słowno-graficzne), zaliczone do autorskich praw majątkowych, będą stanowić wartości niematerialne i prawne na gruncie Ustawy CIT (w odniesieniu do tych opracowań graficznych znaków towarowych, które mogą stanowić utwory w rozumieniu ustawy o prawach autorskich i co do których spółka może korzystać z ochrony w zakresie przewidzianym w tejże ustawie). W związku z powyższym, Spółka stoi na stanowisku, że stanowiące przedmiot majątkowych praw autorskich znaki towarowe niezarejestrowane jeszcze w Urzędzie Patentowym stanowią wartość niematerialną i prawną podlegającą amortyzacji na podstawie art. 16b ust. 1 pkt 4 Ustawy CIT”;
• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 2 lutego 2010 r., nr ITPB3/423-679c/09/MT: „Odnosząc powyższe do przedstawionego zdarzenia przyszłego, należy stwierdzić, że skoro - jak wskazał Wnioskodawca - znaki towarowe, których dotyczy niniejsza interpretacja stanowią przedmiot prawa autorskiego, są one utworem w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Oznacza to, że w sytuacji, gdy wspólnikom spółki osobowej przysługuje; autorskie prawa majątkowe dotyczące poszczególnych znaków towarowych i dokonają ich skutecznego wniesienia tytułem wkładu niepieniężnego do spółki osobowej, prawa te zostaną nabyte przez spółkę osobową”.

W takiej sytuacji, prawa te mogą zostać uznane za podlegające amortyzacji wartości niematerialne i prawne, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT, jeżeli:

• będą nadawać się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany okres ich używania będzie przekraczał rok,
• będą wykorzystywane na potrzeby związane z działalnością gospodarczą prowadzoną przez spółkę osobową albo oddane przez nią do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1 ustawy o CIT.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy nabyte niezarejestrowane znaki towarowe, stanowiące przedmiot prawa autorskiego, podlegają amortyzacji w księgach Spółki jako wartości niematerialne i prawne - autorskie lub pokrewne prawa majątkowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami i inne niż bezpośrednio z nimi związane, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych – wydatki na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. Ustawodawca postanowił bowiem w treści art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b ww. ustawy, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części. Wydatki te po ich zaktualizowaniu, zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o dokonane odpisy amortyzacyjne, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy ustalaniu dochodu ze sprzedaży rzeczy i praw majątkowych, bez względu na czas ich poniesienia.

Z uwagi na to, że składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, ustawodawca przyjął zasadę, że wydatki te zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia w postaci odpisów amortyzacyjnych.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ww. ustawy kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Zgodnie z art. 16b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

1. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,
2. spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
3. prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
4. autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
5. licencje,
6. prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117, z późn. zm.),
7. wartość stanowiącą równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how)

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Mając na uwadze powyższe oraz przedstawione zdarzenie przyszłe, wskazać należy, iż pod pojęciem użytym w art. 16b ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, mieszczą się tylko te prawa podmiotowe do znaku towarowego, które mają charakter bezwzględnego prawa majątkowego, tj. znaki towarowe, na które Urząd Patentowy wydał decyzję w sprawie udzielenia prawa ochronnego. Decyzja ta bowiem tworzy podmiotowe prawo używania znaku towarowego i oznaczania nim towarów i usług jako bezwzględne prawo majątkowe. Prawo ochronne jest więc wyłącznym prawem podmiotowym o czasowej i terytorialnej skuteczności.

W konsekwencji znaki towarowe, które nie zostały zarejestrowane w Urzędzie Patentowym czy też w Urzędzie ds. Harmonizacji Rynku Wewnętrznego i które na moment sprzedaży nie będą objęte prawem ochronnym, nie można uznać za prawa określone w ustawie Prawo własności przemysłowej, które stosownie do treści art. 16b ust. 1 pkt 6 stanowią wartości niematerialne i prawne podlegające amortyzacji.

W przedstawionym zdarzeniu przyszłym wskazano, że Spółka zamierza nabyć prawa do znaków towarowych niezarejestrowane w Urzędzie Patentowym, ani w Urzędzie ds. Harmonizacji Rynku Wewnętrznego.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii możliwości uznania znaków towarowych stanowiących przedmiot prawa autorskiego za wartości niematerialne i prawne podlegające amortyzacji, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Prawa, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych normuje ustawa z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631, z późn. zm.).

W myśl art. 1 ust. 1-2 tej ustawy, przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór). W szczególności przedmiotem tego prawa są utwory wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe), plastyczne, fotograficzne, lutnicze, wzornictwa przemysłowego, architektoniczne, architektoniczno - urbanistyczne i urbanistyczne, muzyczne i słowno - muzyczne, sceniczne, sceniczno - muzyczne, choreograficzne i pantomimiczne, audiowizualne (w tym filmowe). Utwór jest przedmiotem prawa autorskiego od chwili ustalenia, chociażby miał postać nieukończoną (art. 1 ust. 3 ww. ustawy). Ochrona przewidziana przepisami ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, przysługuje twórcy niezależnie od spełnienia jakichkolwiek formalności.

Na mocy art. 8 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, prawo autorskie przysługuje twórcy, o ile ustawa nie stanowi inaczej. Omawiana ustawa wyróżnia przy tym:

• autorskie prawa osobiste, chroniące nieograniczoną w czasie i niepodlegającą zrzeczeniu się lub zbyciu więź twórcy z utworem (art. 16) oraz
• autorskie prawa majątkowe, rozumiane jako przysługujące twórcy wyłączne prawo do korzystania z utworu i rozporządzania nim na wszystkich polach eksploatacji oraz do wynagrodzenia za korzystanie z utworu (art. 17).

Jeżeli ustawa nie stanowi inaczej autorskie prawa majątkowe mogą przejść na inne osoby w drodze dziedziczenia lub na podstawie umowy (art. 41 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy). Umowa o przeniesienie autorskich praw majątkowych wymaga przy tym zachowania formy pisemnej pod rygorem nieważności (art. 53 tej ustawy).

Prawa pokrewne zostały natomiast unormowane w Rozdziale 11 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Do tej kategorii należą: prawa do artystycznych wykonań, prawa do fonogramów i wideogramów, prawa do nadań programów, prawa do pierwszych wydań oraz wydań naukowych i krytycznych.

Odnosząc powyższe do przedstawionego zdarzenia przyszłego, należy zauważyć, że pytanie Wnioskodawcy dotyczy znaków towarowych stanowiących przedmiot prawa autorskiego, czyli znaków towarowych stanowiących przedmiot prawa autorskiego, które są utworem w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Oznacza to, że w drodze umowy sprzedaży Spółka nabędzie prawa majątkowe dotyczące poszczególnych znaków towarowych.

W takiej sytuacji, prawa te pomimo braku formalnej rejestracji w Urzędzie Patentowym, czy też Urzędzie ds. Harmonizacji Rynku Wewnętrznego, mogą zostać uznane za podlegające amortyzacji wartości niematerialne i prawne, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jeżeli:

• będą nadawać się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany okres ich używania będzie przekraczał rok,
• będą wykorzystywane na potrzeby związane z działalnością gospodarczą prowadzoną przez spółkę osobową albo oddane przez nią do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z powyższym, stanowisko Spółki, w świetle którego nabyte niezarejestrowane znaki towarowe, stanowiące przedmiot prawa autorskiego, podlegają amortyzacji w księgach Spółki jako wartości niematerialne i prawne - autorskie lub pokrewne prawa majątkowe – jest co do zasady prawidłowe.

Należy przy tym zastrzec, że istotę interpretacji indywidualnej stanowi ocena stanowiska wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego (art. 14b i art. 14c Ordynacji podatkowej). W analizowanym przypadku, z uwagi na treść postawionego pytania, elementem zdarzenia przyszłego wskazanym przez Wnioskodawcę jest okoliczność, że niezarejestrowane w Urzędzie Patentowym znaki towarowe stanowią przedmiot prawa autorskiego. Wobec powyższego, tutejszy organ ocenił, czy niezarejestrowane w Urzędzie Patentowym znaki towarowe będące przedmiotem prawa autorskiego mogą zostać uznane za wartość niematerialną i prawną, o której mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Przedmiotem niniejszej interpretacji nie jest natomiast kwestia uznania niezarejestrowanych w Urzędzie Patentowym znaków towarowych za przedmiot autorskiego prawa majątkowego.

Tut. organ nie neguje również swobody zawierania umów cywilnoprawnych przez Spółkę, gdyż przedsiębiorcy w granicach prawa mogą bowiem swobodnie zawierać umowy cywilnoprawne, które kształtować będą ich uprawnienia lub zobowiązania w stosunku do innych uczestników obrotu gospodarczego. Swoboda ta nie może jednak być utożsamiana z dowolnym kształtowaniem stosunków obligacyjnych w celu obniżenia podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym, czy też z pomijaniem skutków podatkowych z nich wynikających.

Wskazać należy więc, że w toku prowadzonego postępowania w sprawie wydania interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego tut. organ nie ma uprawnień do oceny przedstawionego zdarzenia przyszłego, w kontekście całokształtu okoliczności związanych z przeprowadzaną transakcją, gdyż wykraczałoby to poza zakres wniosku wyznaczonego jego treścią oraz ustawowo określonymi ramami postępowania dotyczącego wydania interpretacji indywidualnych przepisów prawa podatkowego. W postępowaniu tym organ interpretacyjny nie może bowiem ocenić stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) w aspekcie art. 199a Ordynacji podatkowej.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z dnia 13 marca 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.