INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 15 listopada 2011 r. (data wpływu do Organu – 16 listopada 2011 r.), uzupełnionym w dniu 31 stycznia 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania wartości świadczeń finansowanych ze środków zakładowego funduszu świadczeń – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 listopada 2011 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania wartości świadczeń finansowanych ze środków zakładowego funduszu świadczeń.

Z uwagi na braki formalne wniosku, pismem z dnia 23 stycznia 2012 r. znak: IBPB II/1/415-957/11/AA wezwano Wnioskodawcę do jego uzupełnienia. Przedmiotowy wniosek uzupełniono w dniu 31 stycznia 2012 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Sąd Rejonowy dla swoich pracowników i ich dzieci oraz emerytów wynajął halę basenową w całości sfinansowaną ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Wejście na basen było ogólnodostępne dla wszystkich uprawnionych z funduszu socjalnego. Informacja o możliwości skorzystania z basenu nie była skierowana imiennie do konkretnych osób, tylko wywieszona została na tablicy ogłoszeń znajdującej się w siedzibie pracodawcy. W informacji Komisja Socjalna zaznaczyła, że podstawą wejścia na basen jest wpisanie się na listę dostępną przy wejściu na halę basenową. Komisja socjalna przekazała fakturę za korzystanie z basenu do Samodzielnej Sekcji Finansowej celem zapłaty, jednak nie dołączyła listy osób korzystających z basenu, która była podstawą wejścia na halę basenową. Przewodniczący Komisji Socjalnej stwierdził, że nie ma możliwości zindywidualizowania wysokości świadczenia na poszczególne osoby korzystające z pływalni, gdyż wejście nie było w żaden sposób ewidencjonowane. Ustalono wyłącznie szacunkowa ilość osób korzystających. W związku z powyższym Wnioskodawca nie naliczył podatku od osób fizycznych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca postąpił prawidłowo nie naliczając podatku dochodowego od osób fizycznych, gdyż z powodu braku listy uczestników nie było możliwe zindywidualizowanie wysokości świadczenia na poszczególne osoby korzystające z basenu...

Wnioskodawca uważa, że jeżeli w informacji o możliwości skorzystania z basenu było podane, że podstawą wejścia na halę basenową jest wpisanie się na listę dostępną przy wejściu to taka lista powinna zostać sporządzona przez Komisję Socjalną i od tych pracowników faktycznie korzystających z basenu powinien zostać naliczony podatek od osób fizycznych. Wnioskodawca wskazuje, iż Komisja Socjalna nie wiadomo z jakich przyczyn nie prowadziła takiej listy i nie ma obecnie możliwości dokładnego określenia, które osoby korzystały z basenu.

Zdaniem Wnioskodawcy podatek od osób fizycznych należałoby naliczyć każdemu uprawnionemu z funduszu socjalnego, gdyż wejście na basen było ogólnodostępne dla wszystkich uprawnionych z funduszu socjalnego. Pracodawca wie, którzy pracownicy są uprawnieni do korzystania z funduszu socjalnego, więc koszty faktury należałoby podzielić przez liczbę tych pracowników i każdemu z nich od obliczonej kwoty jednostkowej naliczyć podatek od osób fizycznych.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracą nakładczą, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika wskazuje, iż w każdym przypadku, w którym uzyska on realną korzyść, będzie to rodzić obowiązek zwiększenia jego przychodu do opodatkowania, z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Biorąc powyższe pod uwagę do przychodów ze stosunku pracy (stosunku służbowego) zalicza się każde świadczenie, które pracownik otrzymał w związku z faktem pozostawania w stosunku pracy z pracodawcą. Do przychodów ze stosunku pracy zalicza się więc zarówno otrzymane przez pracownika pieniądze, jak i wartość pieniężną świadczeń w naturze, świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Do przychodu pracownika należy zaliczyć również wartość tego świadczenia, które uzyskują od pracodawcy członkowie jego rodziny. Wartość tegoż świadczenia stanowi bowiem przychód ze stosunku pracy, gdyż ma swe źródło w stosunku prawnym łączącym pracownika z pracodawcą.

Natomiast w myśl art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Jak wynika z powyższego przepisu katalog przychodów zaliczanych do tzw. przychodów z innych źródeł jest katalogiem otwartym. Tym samym do tegoż źródła należy zaliczyć wszystkie inne przychody, które nie mogą być zakwalifikowane do pozostałych kategorii źródeł, szczegółowo wymienionych w treści art. 10 ust. 1 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca dla swoich pracowników i ich dzieci oraz emerytów wynajął halę basenową w całości sfinansowaną ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Wejście na basen było ogólnodostępne dla wszystkich uprawnionych z funduszu socjalnego. Informacja o możliwości skorzystania z basenu nie była skierowana imiennie do konkretnych osób, tylko wywieszona została na tablicy ogłoszeń znajdującej się w siedzibie pracodawcy. W informacji Komisja Socjalna zaznaczyła, że podstawą wejścia na basen jest wpisanie się na listę dostępną przy wejściu na halę basenową. Komisja Socjalna przekazała fakturę za korzystanie z basenu do samodzielnej sekcji finansowej celem zapłaty, jednak nie dołączyła listy osób korzystających z basenu, która była podstawą wejścia na halę basenową. Przewodniczący Komisji Socjalnej stwierdził, że nie ma możliwości zindywidualizowania wysokości świadczenia na poszczególne osoby korzystające z pływalni, gdyż wejście nie było w żaden sposób ewidencjonowane. Ustalono wyłącznie szacunkowa ilość osób korzystających. W związku z powyższym Wnioskodawca nie naliczył podatku od osób fizycznych.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że w tak przedstawionym stanie faktycznym zapewnienie pracownikom, ich dzieciom oraz byłym pracownikom – emerytom przez pracodawcę korzystania z hali basenowej, stanowi dla osób korzystających z basenu nieodpłatne świadczenie. Świadczenie to należy zakwalifikować do przychodów ze stosunku pracy, określonych w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – w przypadku pracowników i ich dzieci oraz do przychodów z innych źródeł, wskazanych w art. 20 ust. 1 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 9 tej ustawy – w przypadku emerytów.

Poruszoną przez Wnioskodawcę kwestię braku możliwości zindywidualizowania wysokości świadczenia na poszczególne osoby korzystające z pływalni z powodu braku ewidencjonowania ww. wejść na basen – należy uznać za problem organizacyjny. I z braku takiej ewidencji nie można wywodzić nieistnienia przychodu. Na marginesie należy podkreślić, że w stanie faktycznym wskazano, że podstawą wejścia na basen było wpisanie się osób zainteresowanych na listę dostępną przy wejściu na halę basenową. Tym samym skoro tak był to taką listą podmiot przekazujący świadczenie winien dysponować.

Podzielić przy tym należy zdanie wyrażone przez Naczelny Sąd Administracyjny, który w wyroku z dnia 03 czerwca 1998 r. sygn. akt I SA/Ka 1719/96 stwierdził, iż „ewentualne trudności towarzyszące indywidualizacji świadczeń na rzecz poszczególnych pracowników mają charakter drugorzędny i nie mogą wpływać na byt i zakres obowiązku podatkowego.” Tak więc, problemy techniczne związane z niedołączeniem listy osób, które skorzystały z basenu, do faktury wystawionej za wynajęcie hali basenowej przez Komisję Socjalną nie mogą prowadzić do niemożności przypisania ww. świadczenia osobom, które faktycznie z basenu korzystały.

Należy zwrócić uwagę, iż wynajęcie hali basenowej było w całości sfinansowane przez Wnioskodawcę ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, dlatego też dofinansowanie powinno być imiennie skierowane do osób uprawnionych do korzystania z pomocy tego funduszu. Założeniem zakładowego funduszu świadczeń socjalnych jest przyznanie ulg i świadczeń oraz innych dopłat w zależności od sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej osoby uprawnionej do korzystania z funduszu – o czym stanowi przepis art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 4 marca 1994 r o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (j.t. Dz. U. z 1996 r., Nr 70, poz. 335 ze zm.).

Zatem podmiot gospodarujący środkami z funduszu świadczeń socjalnych jest odpowiedzialny za ich rozdzielanie zgodnie z przepisami nałożonymi ustawą. Nie jest zatem dopuszczalne, iż nie może on zindywidualizować osób, którym świadczenie sfinansował środkami z funduszu.

Nadmienić należy, iż w przedstawionym stanie faktycznym uzyskane przez osoby korzystające z basenu świadczenie może być zwolnione z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 38 i pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, o ile zostaną spełnione wszystkie przesłanki ww. zwolnień.

Podsumowując, zapewnienie przez Wnioskodawcę pracownikom, ich dzieciom i emerytom korzystania z hali basenowej prowadzi do powstania u osób korzystających z basenu przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a w konsekwencji Wnioskodawca ma obowiązek zwiększyć przychody pracowników z tytułu umowy o pracę o wartość świadczenia otrzymanego przez niego oraz członka jego rodziny oraz opodatkować 10% podatkiem zryczałtowanym przychody emerytów zaliczane do tzw. z innych źródeł, chyba że spełnione zostaną przesłanki zastosowania opisanych wyżej zwolnień przedmiotowych.

Ww. przychód winien być ustalany poprzez podzielenie łącznego kosztu wynajęcia hali basenowej, ustalonego w oparciu o powołany powyżej przepis art. 11 ust. 2a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przez liczbę osób którym umożliwiono skorzystanie z ww. świadczeń – tj. liczbę osób uprawnionych do korzystania ze świadczeń zakładowego funduszu socjalnego, a następnie tak ustaloną cenę jednostkową przypisać tylko osobom, które rzeczywiście skorzystały z basenu. Nie można bowiem ustalać przychodu osobom, które z basenu nie korzystały, mimo że były do tego uprawnione, jednakże z oferty pracodawcy nie skorzystały.

Biorąc powyższe pod uwagę stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.