Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB2/415-24/14-2/TR
z 19 marca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 2 stycznia 2014 r. (data wpływu 2 stycznia 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 stycznia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W roku podatkowym 2013 Wnioskodawca nie osiągnął żadnego dochodu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Pracował w Holandii od września 2012 roku. W samym 2013 roku za granicą przebywał od 1 stycznia do 30 września. Do 16 czerwca 2013 roku pracował na podstawie umowy o pracę tymczasową, następnie przez 3 miesiące (do września włącznie) był na holenderskim zasiłku dla bezrobotnych. Na terenie Holandii wynajmował mieszkanie, miał tam konto bankowe. Osiągane dochody wydatkował tam na utrzymanie. Jednakże część zarobionych w Holandii pieniędzy wydawał w Polsce ze względu na niższe ceny towarów. W Polsce Zainteresowany bywał incydentalnie – odwiedzał swoich rodziców i siostrę. Na terenie Polski nie posiada oprócz tego żadnej nieruchomości. Nie ma tutaj żony ani dzieci – jest bezdzietnym, nigdy nie żonatym, kawalerem. Jedyną ruchomością jaką posiada w Polsce jest 10-letni samochód o wartości 6 000 zł. Obecnie Wnioskodawca chwilowo przebywa w Polce w mieszkaniu rodziców. Nie pracuje i nie jest zarejestrowany jako bezrobotny, nie posiada też ubezpieczenia zdrowotnego. W najbliższym czasie – na początku 2014 roku – ma zamiar powtórnie wyjechać do pracy na stałe za granicę. Podsumowując, w roku podatkowym 2013 ponad 183 dni przebywał poza granicami Polski oraz centrum interesów życiowych Zainteresowanego było w tym czasie na terytorium Holandii.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy można przyjąć, że miejsce zamieszkania Wnioskodawcy w roku 2013 według art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych miało miejsce na terytorium Holandii i Wnioskodawca nie podlega na terytorium Polski nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu?
2. Czy w związku z tym Wnioskodawca nie musi składać za rok 2013 zeznania podatkowego?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, rezydencja podatkowa Wnioskodawcy w roku 2013 faktycznie miała miejsce poza Polską. To w Holandii było miejsce zamieszkania Zainteresowanego według ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – centrum interesów życiowych – to tam wynajmował mieszkanie, pracował, wydawał zarobione pieniądze i wreszcie to tam spędził ponad 270 dni w 2013 roku. Tak więc, Zainteresowany uważa, że nie musi rozliczać się w Polsce z dochodów osiągniętych na terytorium Holandii, a dodając do tego, że w 2013 roku nie osiągnął w Polsce żadnych innych dochodów, nie musi również składać zeznania podatkowego za rok 2013.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na podstawie art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a. ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Natomiast stosownie do art. 3 ust. 2a ww. ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepis art. 4a ww. ustawy stanowi, że przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Może to wynikać z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji/klubów, uprawianie hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy nie przesądza o uznaniu tej osoby za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ocena, czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie Konwencja między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu z dnia 13 lutego 2002 r. (Dz.U. z 2003 r. Nr 216, poz. 2120).

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ww. Konwencji, w rozumieniu niniejszej konwencji, określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, miejsce zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo, każdą jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Jednakże określenie to nie obejmuje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie, w zakresie dochodu osiąganego tylko ze źródeł w tym Państwie.

Natomiast w świetle art. 4 ust. 2 ww. Konwencji, jeżeli, stosownie do postanowień ustępu 1, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status określa się według następujących zasad:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym zwykle przebywa;
3. jeżeli osoba przebywa zazwyczaj w obu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, którego jest obywatelem;
4. jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną tę kwestię w drodze wzajemnego porozumienia.
   
   

Jak wynika z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, w roku podatkowym 2013 Wnioskodawca nie osiągnął żadnego dochodu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Pracował w Holandii od września 2012 roku. W samym 2013 roku za granicą przebywał od 1 stycznia do 30 września. Do 16 czerwca 2013 roku pracował na podstawie umowy o pracę tymczasową, następnie przez 3 miesiące (do września włącznie) był na holenderskim zasiłku dla bezrobotnych. Na terenie Holandii wynajmował mieszkanie, miał tam konto bankowe. Osiągane dochody wydatkował tam na utrzymanie. Jednakże część zarobionych w Holandii pieniędzy wydawał w Polsce ze względu na niższe ceny towarów. W Polsce Zainteresowany bywał incydentalnie – odwiedzał swoich rodziców i siostrę. Na terenie Polski nie posiada oprócz tego żadnej nieruchomości. Nie mam tutaj żony ani dzieci – jest bezdzietnym, nigdy nie żonatym, kawalerem. Jedyną ruchomością jaką posiada w Polsce jest 10-letni samochód o wartości 6 000 zł. Podsumowując, w roku podatkowym 2013 ponad 183 dni przebywał poza granicami Polski oraz centrum interesów życiowych Zainteresowanego było w tym czasie na terytorium Holandii.

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego oraz powołane powyżej przepisy prawa podatkowego, należy stwierdzić, że w okresie, którego dotyczy rozstrzygnięcie – tj. w roku 2013 r. – Wnioskodawca na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nie posiadał miejsca zamieszkania dla celów podatkowych w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i nie podlegał nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu; podlegał jedynie ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. podlegał opodatkowaniu jedynie od dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Zatem, w zeznaniu podatkowym Wnioskodawcy za rok 2013 podlegałyby rozliczeniu jedynie dochody (przychody) osiągnięte na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, do których osiągnięcia jednak w analizowanej sprawie nie doszło. Natomiast Wnioskodawca nie jest zobowiązany do uwzględnienia w zeznaniu podatkowym za rok 2013 dochodów (przychodów) osiągniętych w Holandii, gdyż w tym okresie w Polsce podlegał jedynie ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

W konsekwencji, na gruncie niniejszej sprawy na Zainteresowanym nie ciąży w Polsce obowiązek złożenia zeznania podatkowego za rok 2013.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.