Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP1/443-954/13/MS
z 17 grudnia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 13 września 2013 r. (data wpływu 20 września 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania właściwej stawki –jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 września 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania właściwej stawki.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka zawarła z Zamawiającym umowę, na podstawie której pełnić będzie obowiązki Inwestora Zastępczego. Przedmiotem inwestycji, której dotyczy ww. umowa będą obiekty budowlane i budowle, budowane w ramach osiedla mieszkaniowego wielorodzinnego, obejmującego trzy budynki mieszkalne wraz z garażami podziemnymi oraz zagospodarowaniem terenu, małą architekturą, drogami wewnętrznymi i infrastrukturą na działce poprzez budowę przyłączy wodociągowych, kanalizacji sanitarnej, kanalizacji deszczowej, węzłów cieplnych, a także poza granicami ww. działki, tj. poprzez przebudowę układu drogowego fragmentu ulicy i budowa chodnika wzdłuż ulicy, przebudowa sieci wodociągowej, kanalizacji deszczowej, sieci elektrycznej, oświetlenia terenu i sieci telekomunikacyjnej.

Ww. budynki będą budynkami mieszkalnymi stałego zamieszkania zaklasyfikowanymi w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 112. W ramach realizacji ww. umowy Spółka przyjęła do wykonania niezbędne czynności mające na celu przygotowanie, realizację i oddanie do użytkowania Inwestycji oraz przeprowadzenie i zakończenie procesu Inwestycyjnego.

Pełnienie funkcji Inwestora Zastępczego polegać będzie na realizacji oraz zarządzaniu całością zadań mających na celu wykonanie Inwestycji, w tym m.in.:

a. planowanie i przygotowanie procesu inwestycyjnego, w szczególności w zakresie:

- kompletności dokumentacji wykonawczej,

- zapewnienia kompletności wymaganych „zgód”, opinii, pozwoleń wymaganych powszechnie obowiązującymi przepisami prawa lub umową,

b. przygotowanie Inwestycji i jej realizacja w zakresie wykonawstwa robót budowlanych,

c. nadzór Inwestorski nad realizacją Inwestycji,

d. rozliczenie Inwestycji,

e. uzyskanie ostatecznego pozwolenia na użytkowanie budynków w ramach Inwestycji,

f. obsługa gwarancyjna Inwestycji.

W § 11 ust. 1 Umowy Strony ustaliły, że z tytułu realizacji niniejszej Umowy inwestorowi zastępczemu przysługuje następujące wynagrodzenie:

1. za wykonanie robót budowlano-montażowych ustalone na podstawie wysokości kwot netto wynikających z faktur wystawionych przez podwykonawców powiększonych o ustaloną przez strony marżę,
2. za pozostałe czynności wykonane w związku z realizacją Umowy ustalone w kwocie ryczałtowej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowe będzie zastosowanie przez Spółkę obniżonej stawki 8% do wynagrodzenia wskazanego w umowie w § 11 ust. 1 lit. a umowy - tj. za wykonanie robót budowlano-montażowych ?

Zdaniem Wnioskodawcy, stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, (...). W myśl art. 41 ust. 2 ustawy o VAT, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1. Jednocześnie zgodnie z art. 146a pkt 2 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., (...) stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.

W art. 41 ust. 12 ustawy o VAT określono, że stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym, o którym mowa w ad. 41 ust. 12a ustawy o VAT rozumie się obiekty budownictwa mieszkaniowego (sklasyfikowane w PKOB w dziale 11) lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (...) z zastrzeżeniem ust. 12b.

Należy przy tym zwrócić uwagę na brzmienie art. 2 pkt 12 ustawy o VAT, zgodnie z którym przez obiekty budownictwa mieszkaniowego rozumie się budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 11.

Dla celów podatku VAT stosuje się przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w (PKOB), która to klasyfikacja stanowi usystematyzowany wykaz obiektów budowlanych. Zgodnie z objaśnieniami wstępnymi tej klasyfikacji, budynki to zadaszone obiekty budowlane wraz z wbudowanymi instalacjami i urządzeniami technicznymi, wykorzystywanymi dla potrzeb stałych.

Natomiast budynki mieszkalne to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywana dla celów mieszkalnych.

Wg podziału obiektów budowlanych w PKOB w dziale 11 mieszczą się budynki mieszkalne, natomiast w dziale 12 budynki niemieszkalne.

Dział 11 PKOB obejmuje trzy grupy:

• budynki mieszkalne jednorodzinne - 111,
• budynki mieszkalne o dwóch mieszkaniach i wielomieszkaniowe - 112,
• budynki zbiorowego zamieszkania -113.

Ponadto przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie definiują pojęć budowa, remont, modernizacja, termomodernizacja oraz przebudowa, dlatego też w tym zakresie należy odwołać się do przepisów prawa budowlanego.

Wnioskodawca czyli Inwestor zastępczy w celu wywiązania się z umowy posługiwać się będzie podmiotami zewnętrznymi, które wystawiać będą faktury za wykonane prace związane z wybudowaniem osiedla mieszkaniowego. Na fakturach dokumentujących roboty budowlano-montażowe związane z wybudowaniem osiedla mieszkaniowego (z wyłączeniem prac poza bryłą budynków mieszkalnych dotyczących tzw. infrastruktury) podwykonawcy wykazywać będą, zgodnie z obowiązującymi przepisami, obniżoną stawką podatku w wysokości 8%.

W konsekwencji powyższego oraz na podstawie przywołanych przepisów ustawy o VAT regulujących kwestię wysokości stawki podatku od towarów i usług, w tym art. 41 ust 12 ustawy o VAT, Inwestor zastępczy wystawiając faktury na Zamawiającego będzie stosował stawkę 8% VAT w odniesieniu do wynagrodzenia, o którym mowa w § 11 ust. 1 lit. a umowy, czyli za roboty budowlano-montażowe dotyczące osiedla mieszkaniowego wielorodzinnego obejmującego trzy budynki mieszkalne wraz z garażami podziemnymi (z wyłączeniem prac poza bryłą budynków mieszkalnych dotyczących tzw. infrastruktury, w przypadku których stawka podatku VAT wyniesie 23%) oraz stawkę 23% VAT w odniesieniu do wynagrodzenia określonego w § 11 ust. 1 lit. b za pozostałe czynności wykonywane w związku z realizacją umowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm. ), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, w myśl art. 7 ust.1 ww. ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 8 ust. 1 cyt. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Stawka podatku – zgodnie z przepisem art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług – wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku – stosownie do art. 41 ust. 2 ustawy – wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Zgodnie natomiast z art. 146a ww. ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

1. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23 %;
2. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8 %.

Należy zaznaczyć, że zarówno w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w rozporządzeniach wykonawczych do niej przewidziano możliwość zastosowania obniżonych stawek podatku, a nawet zwolnień od podatku.

Stawkę podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, stosuje się - w myśl ust. 12 wskazanego artykułu - do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym, zgodnie z ust. 12a tego artykułu, rozumie się obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale ex 1264 – wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, z zastrzeżeniem ust. 12b.

Według art. 2 pkt 12 ustawy, przez obiekty budownictwa mieszkaniowego rozumie się budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w PKOB w dziale 11.

Zgodnie z art. 41 ust. 12b ustawy, do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym określonego w ust. 12a nie zalicza się:

1. budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m2;
2. lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m2.

W myśl ust. 12c powołanego artykułu, w przypadku budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej limity określone w ust. 12b stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej.

Jak wynika z ww. art. 2 pkt 12, ustawa o podatku od towarów i usług, poprzez podanie klasyfikacji, odwołuje się do Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych, która stanowi usystematyzowany wykaz obiektów budowlanych. Zatem, dla celów podatku od towarów i usług stosuje się przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316 ze zm.), stanowiącego usystematyzowany wykaz obiektów budowlanych.

Zgodnie z ww. rozporządzeniem, w dziale 11 mieszczą się budynki mieszkalne. Dział ten obejmuje grupy budynków: 111 - mieszkalnych jednorodzinnych, 112 - o dwóch mieszkaniach i wielomieszkaniowe, 113 - zbiorowego zamieszkania.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie definiują pojęć: budowa, remont modernizacja, termomodernizacja oraz przebudowa, dlatego też w tym zakresie należy przywołać przepisy Prawa budowlanego.

Zgodnie z art. 3 pkt 6 ustawy z dnia 7 lipca 1994 roku Prawo budowlane (tj. Dz.U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623 ze zm.) przez budowę należy rozumieć wykonywanie obiektu budowlanego w określonym miejscu, a także odbudowę, rozbudowę, nadbudowę obiektu budowlanego.

W myśl art. 17 ustawy Prawo budowlane uczestnikami procesu budowlanego, w rozumieniu ustawy, są:

1. inwestor;
2. inspektor nadzoru inwestorskiego;
3. projektant;
4. kierownik budowy lub kierownik robót.

Stosowanie do treści art. 18 ust. 1 do 3 ww. ustawy, do obowiązków inwestora należy zorganizowanie procesu budowy, z uwzględnieniem zawartych w przepisach zasad bezpieczeństwa i ochrony zdrowia, a w szczególności zapewnienie opracowania planu bezpieczeństwa i ochrony zdrowia.

Inwestorem jest podmiot, który ma udokumentowany tytuł prawny do nieruchomości będącej terenem planowanej inwestycji oraz finansuje proces budowlany - ponosi ekonomiczny ciężar procesu budowlanego.

W praktyce inwestor może działać we własnym imieniu i na swoją rzecz – inwestor generalny, bądź na rzecz innego podmiotu, faktycznie finansującego przedsięwzięcie budowlane – inwestor zastępczy.

Inwestor zastępczy, jak sama nazwa wskazuje, zastępuje inwestora, czyli podejmuje za niego określone (zlecone mu) czynności, do których zobowiązany jest inwestor w ramach procesu budowlanego, tak że ten nie musi być bezpośrednio zaangażowany w budowę. Zgodnie z Polską Normą ustanowioną 25 kwietnia 2000 r. (PN-ISO 6707–2:2000 Budownictwo – Terminologia – Terminy stosowane w umowach – umowa o zastępstwo inwestycyjne) - inwestor zastępczy to jednostka organizacyjna działająca odpłatnie w imieniu zamawiającego i odpowiedzialna przed nim za organizację i koordynację działań wszystkich stron uczestniczących w przedsięwzięciu inwestycyjnym.

Zatem rolą inwestora zastępczego nie jest wykonanie inwestycji, ale wykonanie w zastępstwie inwestora określonych (zleconych mu) czynności, które musiałby wykonać inwestor odpowiedzialny za zorganizowanie procesu budowlanego.

Do obowiązków inwestora na budowie należy przede wszystkim zorganizowanie procesu budowy, zapewnienie opracowania projektu budowlanego, zatrudnienie kierownika budowy z uprawnieniami, czuwanie nad wykonaniem i odbiorem robót budowlanych. W przypadku ustanowienia inwestora zastępczego to on wykonuje obowiązki, nakładane przez ww. przepisy prawa budowlanego.

W tym miejscu należy zaznaczyć, iż pojęcie „usługa kompleksowa” rozumiana jako wykonanie funkcjonalnie powiązanych świadczeń przez jednego usługodawcę nie powinno być mylone z rozgraniczeniem na usługi zasadnicze i pomocnicze. Usługa kompleksowa związana z pracami budowlanymi może bowiem dotyczyć wykonania przez jednego wykonawcę np.: fundamentów, bądź robót dekarskich, stanu surowego budynku, lub całego budynku z lokalami mieszkalnymi, użytkowymi, osiedla z budynkami mieszkalnymi, użytkowymi, infrastrukturą osiedlową (drogi, dojścia, kanalizacja itd.). Wykonanie usługi kompleksowej absolutnie nie jest identyfikowane z zastosowaniem jednej stawki podatku od towarów i usług. Każda z tych kategorii usług może mieć charakter kompleksowy i być świadczona przez jednego wykonawcę. Z punktu widzenia zastosowania właściwej stawki VAT może mieć jedynie znaczenie podział na usługi zasadnicze i pomocnicze, a nie charakter kompleksowej usługi. Usługa zasadnicza i pomocnicza opodatkowana jest tą samą stawką. Usługę należy uznać za usługę pomocniczą w stosunku do zasadniczej, jeśli nie stanowi ona dla klienta celu samego w sobie.

Zwrócić należy uwagę, iż zarówno roboty budowlane związane z infrastrukturą towarzyszącą, jak i budynkiem mogą być przedmiotem odrębnej umowy z wykonawcą i należy kwalifikować je jako odrębne usługi zasadnicze, które podlegają opodatkowaniu według stawek wyznaczonych przepisami.

Z opisu stanu faktycznego wynika że, Spółka na podstawie zwartej umowy pełni obowiązki inwestora zastępczego. Przedmiotem inwestycji, której dotyczy zawarta umowa będą obiekty budowlane i budowle, budowane w ramach osiedla mieszkaniowego wielorodzinnego, obejmującego trzy budynki mieszkalne wraz z garażami podziemnymi oraz zagospodarowaniem terenu, małą architekturą, drogami wewnętrznymi i infrastrukturą na działce poprzez budowę przyłączy wodociągowych, kanalizacji sanitarnej, kanalizacji deszczowej, węzłów cieplnych, a także poza granicami ww. działki, tj. poprzez przebudowę układu drogowego fragmentu ulicy i budowa chodnika wzdłuż ulicy, przebudowa sieci wodociągowej, kanalizacji deszczowej, sieci elektrycznej, oświetlenia terenu i sieci telekomunikacyjnej. Budynki o których mowa we wniosku to budynki mieszkalne stałego zamieszkania zaklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 112. W ramach realizacji umowy Spółka przyjęła do wykonania niezbędne czynności mające na celu przygotowanie, realizację i oddanie do użytkowania inwestycji oraz przeprowadzenie i zakończenie procesu inwestycyjnego. Pełnienie funkcji inwestora zastępczego polegać będzie na realizacji oraz zarządzaniu całością zadań mających na celu wykonanie inwestycji, w tym m.in.:

1. planowanie i przygotowanie procesu inwestycyjnego, w szczególności w zakresie kompletności dokumentacji wykonawczej oraz zapewnienie kompletności wymaganych „zgód”, opinii, pozwoleń wymaganych powszechnie obowiązującymi przepisami prawa lub umową,
2. przygotowanie inwestycji i jej realizacja w zakresie wykonawstwa robót budowlanych,
3. nadzór inwestorski nad realizacją inwestycji,
4. rozliczenie inwestycji,
5. uzyskanie ostatecznego pozwolenia na użytkowanie budynków w ramach inwestycji,
6. obsługa gwarancyjna inwestycji.

Strony ustaliły, że z tytułu realizacji przez Spółkę umowy inwestorowi zastępczemu przysługuje wynagrodzenie za wykonanie robót budowlano-montażowych (ustalone na podstawie wysokości kwot netto wynikających z faktur wystawionych przez podwykonawców powiększonych o ustaloną przez strony marżę) oraz za pozostałe czynności wykonane w związku z realizacją umowy ustalone w kwocie ryczałtowej.

Polskie prawo podatkowe nie definiowało do dnia 31 marca 2011r. pojęcia „refakturowania” kosztów i „refakturowanie” usług. Regulacje w tym zakresie zostały natomiast zawarte w Dyrektywie 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 str. 1 ze zm.).

Zgodnie z art. 28 Dyrektywy, w przypadku, kiedy podatnik działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten nabył i wyświadczył te usługi. Oznacza to, że podmiot świadczący (sprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przeniesienie ciężaru kosztów na inną osobę, nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie. Zatem, konsekwencją uznania podatnika biorącego udział w odsprzedaży usługi za świadczącego, jest wystawienie przez niego faktury dokumentującej wyświadczenie tej usługi.

Celem obciążenia kosztami podmiotu, który faktycznie korzystał z usługi jest odsprzedaż tej usługi przez podmiot uczestniczący pośrednio w świadczeniu, pomimo że pośrednik danej usługi nie wykonał. Przenoszenie kosztów jest więc świadczeniem między podmiotem pośredniczącym pomiędzy właściwym usługodawcą, a rzeczywistym nabywcą tej usługi. Dotyczy to sytuacji, w której podatnik kupuje usługę, a następnie odsprzedaje ją w takiej samej formie swojemu kontrahentowi.

Przeniesienie kosztów nabycia usługi, o którym mowa wyżej, dotyczy wyłącznie usługi, jaką nabywca nabył w celu odsprzedaży w postaci takiego samego świadczenia, co nie jest tożsame z sytuacją odsprzedaży tej usługi będącej elementem pomocniczym świadczenia głównego, bez którego świadczenie pomocnicze nie ma racji bytu.

Przez refakturowanie usług - obok czynności odprzedaży usług - niekiedy rozumie się również poniesienie określonych kosztów na rzecz klienta, którymi jest on następnie obciążany. Nie następuje wówczas „kupno” i „odprzedaż” usługi przez pośrednika, lecz poniesienie (czy też nawet wyłożenie) przez pośrednika kosztów zakupu usługi świadczonej na rzecz odbiorcy.

Biorąc pod uwagę, że refakturowanie jest bądź to odprzedażą usług, bądź to przenoszeniem kosztów, przedmiotem refakturowania mogą być w zasadzie wszystkie usługi, nawet jeśli podmiot refakturujący nie ma wymaganych uprawnień do samodzielnego świadczenia danych czynności, czy też nie leży to w jego przedmiocie działalności (określonym dla celów ewidencyjnych).

Ustawodawca uściślił pojęcie „refakturowania” wprowadzając art. 8 ust. 2a ustawy o VAT, obowiązujący od 1 kwietnia 2011 r., zgodnie z którym w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi. Przepis ten jest dosłownym odzwierciedleniem unijnej regulacji w tym zakresie. Normą prawną, stanowiącą podstawę implementacji był cyt. wyżej art. 28 Dyrektywy.

Oznacza to, że podmiot „odsprzedający” daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przerzucenie kosztów na inną firmę, nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie. Zatem, konsekwencją uznania podatnika biorącego udział w odsprzedaży usługi za świadczącego, jest wystawienie przez niego faktury dokumentującej wyświadczenie tej usługi.

W tym miejscu zauważyć należy również, że zgodnie z art. 643 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) zamawiający obowiązany jest odebrać dzieło, które przyjmujący zamówienie wydaje mu zgodnie ze swym zobowiązaniem.

Natomiast, w myśl art. 647 ustawy Kodeks cywilny, przez umowę o roboty budowlane wykonawca zobowiązuje się do oddania przewidzianego w umowie obiektu, wykonanego zgodnie z projektem i z zasadami wiedzy technicznej, a inwestor zobowiązuje się do dokonania wymaganych przez właściwe przepisy czynności związanych z przygotowaniem robót, w szczególności do przekazania terenu budowy i dostarczenia projektu, oraz do odebrania obiektu i zapłaty umówionego wynagrodzenia.

Z przywołanych przepisów wynika zatem wprost, że zamawiający (art. 643 ustawy Kodeks cywilny) lub inwestor (art. 647 ustawy Kodeks cywilny) mają obowiązek odbioru robót budowlanych wykonawców, podwykonawców lub też generalnego wykonawcy. Odbiór robót jest więc elementem przełomowym w stosunkach o roboty budowlane, z jednej strony potwierdza wykonanie zobowiązania i otwiera wykonawcy prawo do żądania wynagrodzenia, bądź wskazuje na jego niewykonanie lub nienależyte wykonanie w całości lub w części wobec istnienia wad i rodzi odpowiedzialność za wady ujawnione przy odbiorze, a z drugiej strony wyznacza początek biegu terminów rękojmi za wady. Odbiór techniczny robót potwierdzony stosownym protokołem jest utożsamiany z wykonaniem usługi – dzień podpisania protokołu to dzień wykonania usługi.

Odnosząc zatem powołane przepisy do przedstawionego stanu faktycznego należy stwierdzić, że skoro Spółka jako inwestor zastępczy (odpowiedzialny za kompleksową realizację inwestycji), działa w imieniu własnym lecz na rzecz innego podmiotu (Zamawiającego), to koszty zakupu usług służących wykonaniu zadań inwestycyjnych opisanych we wniosku, których odbiorcą jest inny podmiot, niż podmiot obciążony (tj. Spółka) przez świadczącego usługę - Spółka jest zobowiązana przenieść na ich faktycznego odbiorcę (tj. Zamawiającego).

Wobec tego, nabycie w ramach realizowanej inwestycji usług służących wykonaniu zadania inwestycyjnego przez Wnioskodawcę winno być przedmiotem odsprzedaży usług przy zastosowaniu tej samej stawki co stawka, według której usługi zostaną opodatkowane przez usługodawcę faktycznie ją świadczącego. Spółka występuje w omawianej sprawie w charakterze zarówno otrzymującego usługi, jak i wyświadczającego usługi. A zatem, skoro Spółka spełnia rolę pośredniczącą pomiędzy właściwym usługodawcą, a rzeczywistym nabywcą usług, tj. Zamawiającym, to w odniesieniu do usług budowlano-montażowych dotyczących budynków (z wyłączeniem prac poza bryłą budynków mieszkalnych dotyczących tzw. infrastruktury), które zaliczane są zgodnie z PKOB do grupowania 112, należących do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, zastosowanie znajdzie 8% stawka podatku VAT, na podstawie art. 41 ust. 12 ustawy o podatku od towarów i usług. Natomiast preferencyjna stawka podatku nie ma zastosowania na podstawie ww. przepisów do infrastruktury towarzyszącej znajdującej się poza bryłą budynku Stwierdzić należy bowiem, że czynności wykonywane poza obiektem podlegają opodatkowaniu – jako kategorie robót związanych z infrastrukturą towarzyszącą – według stawki 23% na podstawie art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 oraz w związku z art. 146 ust. 1 pkt 2 lit. a ustawy, bowiem opodatkowaniu stawką 8% podlegają jedynie czynności wskazane w art. 41 ust. 12, wykonywane w obiektach budowlanych lub ich częściach, zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, stosownie do art. 41 ust. 12a, nie obejmujących lokali mieszkalnych, których powierzchnia przekracza 150 m2 oraz domów mieszkalnych, których powierzchnia przekracza 300 m2.

Z kolei w przypadku pozostałych usług związanych z realizacją inwestycji (które nie korzystają z preferencyjnej stawki) zastosowanie ma podstawowa stawka podatku, tj. 23%.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.