Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP2/443-1132/13/ICz
z 21 marca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 6 grudnia 2013r. (data wpływu 10 grudnia 2013r.), uzupełnionym pismem z 6 marca 2014r. (data wpływu 11 marca 2014r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania czy Wnioskodawca powinien zastosować proporcję i do jej wyliczenia uwzględnić do obrotu prowizję z usług finansowych, a co za tym idzie odliczać VAT naliczony z kosztów ogólnych zgodnie z wyliczoną proporcją – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 grudnia 2013r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania czy Wnioskodawca powinien zastosować proporcję i do jej wyliczenia uwzględnić do obrotu prowizję z usług finansowych, a co za tym idzie odliczać VAT naliczony z kosztów ogólnych zgodnie z wyliczoną proporcją.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 6 marca 2014r. (data wpływu 11 marca 2014r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 24 lutego 2014r. znak: IBPP2/443-1132/13/ICz.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług pośrednictwa w obrocie nieruchomościami. (PKD 68.31.Z). Swoją działalność wykonuje na podstawie zawartej umowy agencyjnej z Spółką I. Sp. z o.o. Zgodnie z zawartą umową przedmiotem jej jest: „I. zleca, a Agent zobowiązuje się do stałego/wielokrotnego/ powtarzającego się pośredniczenia przy zawieraniu na rzecz I. umów w zakresie pośrednictwa w obrocie nieruchomościami, doradztwa w sprawach związanych z obrotem nieruchomościami na rzecz I., oraz w poszukiwaniu nieruchomości do nabycia i zbycia przez I.”.

Zdarza się, że łącznie z wypłacanym wynagrodzeniem, otrzymuje dodatkowo prowizję z tytułu pośrednictwa finansowego, które zwolnione jest z podatku od towarów i usług. Wnioskodawca nie mam żadnej umowy podpisanej z bankami w zakresie świadczenia usług pośrednictwa finansowego. Usługi te nie są głównym celem prowadzonej działalności. Nie wyszukuje celowo klientów, aby zaciągnęli kredyt hipoteczny. Poszukuje klientów, dla których może świadczyć usługi pośrednictwa sprzedaży nieruchomości dla Spółki I. Sp. z o.o., w momencie kiedy okaże się, że klient zainteresowany jest pozyskaniem środków finansowych na nabycie nieruchomości, Wnioskodawca przekazuje to bezpośrednio Spółce I. Prowizja, którą otrzymuje z tytułu pośrednictwa finansowego związana jest tylko i wyłącznie z klientami, którzy zainteresowani są danymi nieruchomościami. Wnioskodawca nie pozyskuje klientów zewnętrznych dla których świadczyłby tylko i wyłącznie usługi pośrednictwa finansowego. Jeżeli transakcja z klientem dojdzie do skutku to otrzymuje zgodnie z umową: „50% przychodu netto uzyskanego z tytułu wynagrodzenia uzyskanego od klientów, przy obsłudze których brał bezpośredni udział Agent”, do tego jeśli dojdzie do zawarcia przez klienta umowy kredytowej to otrzymuje 50% prowizji jaką otrzymuje Spółka I. z tytułu pośrednictwa finansowego. Za wykonaną pracę Wnioskodawca wystawia fakturę VAT, gdzie do wynagrodzenia z tytułu pośrednictwa w obrocie nieruchomościami stosuję stawkę 23% VAT, natomiast do usług pośrednictwa finansowego stosuje zwolnienie z VAT.

Ponad to nie świadczy, żadnych innych usług zwolnionych z podatku od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy w związku z tym, że usługi te nie są jego głównym celem działalności gospodarczej oraz wykonywane są pobocznie, ma prawo do niestosowania proporcji i odliczenia podatku naliczonego od towarów i usług w 100%. Wydatki, które ponosi to zakupy związane z pojazdem (paliwo, części samochodowe), telefon, internet, usługi księgowe i sporadycznie artykuły biurowe. Wydatki te ponosi na zdobycie klienta w związku z usługami pośrednictwa sprzedaży nieruchomości.

W piśmie uzupełniającym z 6 marca 2014r. Wnioskodawca wyjaśnił, że:

1. Jest obecnie zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.
2. Świadczenie usług pośrednictwa finansowego jest uzupełnieniem zasadniczej działalności, ale nie jest działalnością konieczną.
3. Główną przyczyną świadczenia usług pośrednictwa finansowego jest chęć zapewnienia obsługiwanym klientom kompleksowej obsługi przy podejmowaniu decyzji o zakupie nieruchomości.
4. Usługi pośrednictwa finansowego nie stanowią ani koniecznej ani bezpośredniej działalności, jednak się powtarzają i stanowią uzupełnienie działalności Wnioskodawcy.
5. Nie zamierza tworzyć dodatkowych rozwiązań zapewniających regularność tych usług, jednak z uwagi na to, że wielu klientów kupujących nieruchomość potrzebuje pomocy i doradztwa finansowego, usługi te będą się z pewnością systematycznie pojawiały, ale ich skala z pewnością nie będzie wzrastała, a jedynie może pozostać na obecnym poziomie.
6. Charakter tych usług będzie stały, jednak w zakresie nie przekraczającym obecnej sytuacji, ich udział może się raczej zmniejszyć niż zwiększyć, co jest związane z obecną i planowaną polityką banków i instytucji finansowych.
7. Przychody z tytułu świadczenia usług pośrednictwa finansowego stanowiły w zeszłym roku około 18% całego obrotu.
8. Udział kwoty w zeszłym roku 2013 wyniósł z działalności podstawowej 62 473 zł oraz z tytułu usług pośrednictwa finansowego 13 974 zł.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy Wnioskodawca powinien zastosować proporcję i do jej wyliczenia uwzględnić do obrotu prowizję z usług finansowych? A co za tym idzie odliczać VAT naliczony z kosztów ogólnych zgodnie z wyliczoną proporcją?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zasady obliczenia proporcji uregulowane są w art. 90 ust. 3 ustawy o VAT. Ustawa o VAT przewiduje przypadki wyłączenia określonych obrotów z kalkulacji proporcji VAT.

Z art. 90 ust. 6 ustawy o VAT wynika, że przy obliczaniu współczynnika nie uwzględnia się obrotu uzyskanego z tytułu transakcji dotyczących nieruchomości lub usług finansowych (zwolnionych z VAT), w zakresie, w jakim są dokonywane sporadycznie.

Natomiast zgodnie z Dyrektywą 2006/112/WE RADY z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej art. 174 pkt 2 b przy obliczaniu proporcji podlegającej odliczeniu nie uwzględnia się kwot wysokości obrotu uzyskanego z transakcji związanych z pomocniczymi transakcjami w zakresie nieruchomości i z pomocniczymi transakcjami finansowymi.

Zgodnie z orzecznictwem ETS przy wyliczaniu współczynnika VAT, należy pominąć czynności, które nie są bezpośrednim, stałym i koniecznym rozszerzeniem lub uzupełnieniem zasadniczej działalności prowadzonej przez podatnika, pominięte powinny zostać również czynności, które nie wiążą się bądź też wiążą się w marginalnym stopniu z wykorzystaniem składników majątkowych oraz usług, które przy ich zakupie podlegały opodatkowaniu VAT.

Z orzecznictwa ETS wynika również, że dla oceny sporadyczności danej czynności nie należy się kierować poziomem przychodów z danego tytułu oceniając, czy dana czynność ma charakter sporadyczny, należy przede wszystkim porównać ją z całokształtem działalności prowadzonej przez danego podatnika oraz ocenić stopień zaangażowania zasobów, których zakup wiązał się z zapłatą podatku VAT.

Z odpowiedzi Izby Skarbowej w Katowicach z 31 marca 2010r. IBPP2/443-286/10/ICZ wynika: (...) „Transakcje sporadyczne zatem to takie, które nie są związane z zasadniczą działalnością podatnika, a przychody z ich tytułu nie są bezpośrednim, stałym i koniecznym uzupełnieniem tej działalności. Tak więc, aby ocenić czy dana czynność może być uznana za sporadyczną, należy wziąć pod uwagę nie tylko częstotliwość jej wykonywania, ale także to, czy stanowi ona uzupełnienie zasadniczej działalności jednostki”(...)

Z interpretacji Izby Skarbowej w Poznaniu z 16 stycznia 2009r. (ILPP2/443-986/08-2/EWW) wynika natomiast: „(...) Można zatem uznać, iż użyte w unijnych dyrektywach w zakresie VAT pojęcie „incidental transactions” powinno być rozumiane szerzej, niż użyte w polskiej ustawie o VAT określenie „czynności dokonywane sporadycznie”. Transakcje o charakterze „incydentalnym” oznaczają bowiem zdarzenia występujące nie tyle rzadko, ile ubocznie, przy określonej okazji, nawet gdyby występowały w sposób powtarzalny. Pojęcie „incydentalności” odnosi się więc nie tyle do samej częstotliwości występowania danego zdarzenia, co raczej do jego poboczności względem zasadniczej działalności podatnika.”(...) Stąd wynika, iż świadczone przez Wnioskodawcę usługi pośrednictwa finansowego można uznać za czynności dokonywane sporadycznie zgodnie z ustawą o VAT.

W ocenie Wnioskodawcy należy nie uwzględniać w obrotach do wyliczenia proporcji, obrotów z świadczenia usług pośrednictwa finansowego i odliczać podatek VAT naliczony z dokonywanych zakupów w 100%. Czy słusznie?

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z ogólną zasadą zawartą w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054, ze zm.), zwanej dalej ustawą, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika:

1. z tytułu nabycia towarów i usług,
2. potwierdzających dokonanie przedpłaty (zaliczki, zadatku, raty), jeżeli wiązały się one z powstaniem obowiązku podatkowego,
3. od komitenta z tytułu dostawy towarów będącej przedmiotem umowy komisu

-z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4.

Z treści cytowanych wyżej przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona powyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku lub niepodlegających temu podatkowi.

Odnosząc się do powyższego należy wyjaśnić, że w systemie podatku od towarów i usług obowiązuje zasada niezwłocznego odliczenia podatku naliczonego. Zasada ta wyraża się tym, że istotna jest intencja nabycia – jeśli dany towar ma służyć wykonywaniu czynności opodatkowanych wówczas – po spełnieniu wymienionych w art. 86 ustawy wymogów formalnych – odliczenie jest prawnie dozwolone, oczywiście jeżeli nie wyłączają go inne przepisy ustawy lub aktów wykonawczych. Jeżeli zaś dany towar lub usługa ma służyć czynnościom nieuprawniającym do odliczenia podatku VAT (niepodlegającym opodatkowaniu lub zwolnionym z podatku VAT) w momencie dokonywania zakupu podatnik nie ma prawa do odliczenia podatku VAT.

Cytowane wcześniej regulacje prawne nakazują oceniać zakres prawa do odliczenia w oparciu o finalne przeznaczenie towaru czy też usługi, w cenie której zawarty był podatek mający podlegać odliczeniu,

Zauważyć jednak należy, że realizacja prawa do odliczenia podatku została obostrzona pewnymi ograniczeniami ustawowymi.

Wyrazem ścisłej zależności między uprawnionym odliczeniem podatku naliczonego, a wykonywaniem czynności opodatkowanych są regulacje zawarte w art. 90 ustawy, który uzupełnia generalną zasadę wyrażoną w wyżej cyt. art. 86 ust. 1 ustawy.

Zgodnie z art. 90 ust. 1 ustawy, w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

Zgodnie z art. 90 ust. 2 cyt. ustawy, jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w art. 90 ust. 1, podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 10.

W myśl art. 90 ust. 3 cyt. ustawy o VAT, proporcję, o której mowa w ust. 2 ustala się jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że z unormowań zawartych w ustawie o podatku od towarów i usług wynika, że podatnik w momencie nabycia towarów lub usług powinien dokonać ich przyporządkowania do określonych rodzajów czynności: opodatkowanych, zwolnionych od podatku, czy też niepodlegających opodatkowaniu.

Natomiast w sytuacji, gdy nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot podatku związanego z czynnościami, w stosunku do których przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego oraz kwot podatku naliczonego związanego z czynnościami, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do proporcjonalnego rozliczenia podatku naliczonego, zgodnie z art. 90 ust. 2 ustawy.

Ponadto należy podkreślić, że przepisy dotyczące zasad odliczania częściowego, zawarte w art. 90 ustawy, znajdują zastosowanie wyłącznie w odniesieniu do czynności wykonywanych w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy. A zatem dotyczą czynności podlegających opodatkowaniu (tj. opodatkowanych i zwolnionych). Natomiast nie dotyczą czynności, których wykonanie nie powoduje konsekwencji podatkowych, gdyż nie podlegają one przepisom ustawy.

W myśl natomiast art. 90 ust. 6 ustawy o VAT do obrotu, o którym mowa w ust. 3, nie wlicza się obrotu uzyskanego z tytułu transakcji dotyczących nieruchomości lub usług wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 37-41, w zakresie w jakim czynności te są dokonywane sporadycznie).

Ustawodawca zarówno w ustawie o podatku od towarów i usług jak i w rozporządzeniach wykonawczych do ustawy nie zdefiniował pojęcia „sporadycznie”. Z definicji słownikowych wynika, że sporadyczny to: „zjawiający się, występujący od czasu do czasu, rzadko, nieregularny, przypadkowy”. Sporadyczność oznacza występowanie danych zdarzeń w sposób incydentalny, lecz nie wyklucza ich powtarzalności. Jednakże powtarzalność nie może przerodzić się w stały element prowadzonej działalności. Zatem transakcje sporadyczne to takie, które nie są związane z zasadniczą działalnością podatnika, a przychody z ich tytułu nie są bezpośrednim, stałym i koniecznym uzupełnieniem działalności. Tak więc, aby ocenić czy dana czynność może być uznana za sporadyczną należy wziąć pod uwagę nie tylko częstotliwość jej wykonywania, ale także to, czy stanowi ona uzupełnienie zasadniczej działalności jednostki. Jeżeli działalność finansowa stanowi stały i niezbędny element wbudowany w funkcjonowanie przedsiębiorstwa podatnika, to transakcje takie nie mogą być uznane za pomocnicze i sporadyczne.

Ponadto, interpretując termin „sporadyczny” należy odwołać się do orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W wyroku z dnia 11 lipca 1996r. w sprawie Regie dauphinoise Cabinet A. Forest SARL przeciwko Ministre du Bugdet (C-306/94), TSUE dokonał interpretacji pojęcia incydentalności w kontekście wykonywania transakcji finansowych. We wspomnianym wyroku TSUE wskazał, że o sporadycznym charakterze transakcji nie decyduje ich relatywnie niewielki udział wartościowy w całokształcie prowadzonej przez podatnika działalności. W wyroku tym TSUE odniósł się również do charakteru i kontekstu wykonywanych czynności wskazując, że tworzenie na własny rachunek lokat przez firmę zarządzającą nieruchomościami, ze środków wpłacanych przez właścicieli lub najemców, nie może być traktowane jako incydentalne, gdyż otrzymanie odsetek z tych inwestycji jest bezpośrednią, stałą i konieczną konsekwencją działalności opodatkowanej firm zarządzających nieruchomościami. Tym samym, zgodnie z wnioskowaniem a contrario, TSUE określił transakcje uznawane za wykonywane w sposób incydentalny (sporadyczny) jako te, które nie stanowią bezpośredniej, stałej i koniecznej konsekwencji działalności opodatkowanej.

Na taką interpretację może również wskazywać orzeczenie z dnia 29 kwietnia 2004r. w sprawie EDM (C-77/01). We wspomnianym orzeczeniu TSUE, za sporadyczne uznał te transakcje finansowe, których realizacja angażuje niewielką ilość towarów lub usług podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT (które to towary i usługi stanowią aktywa podatnika), a skala przychodów może być wskazówką, czy rzeczywiście transakcje mają charakter sporadyczny.

Stanowisko TSUE podzielił Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 25 maja 2010r., sygn. III SA/Wa 7/10, w którym stwierdził, że: „(…) Jakkolwiek więc w obu tych orzeczeniach Trybunał na tle występujących tam stanów faktycznych sformułował określone tezy, to jednak nie można stwierdzić, aby kwestia rozumienia i zakresu stosowania przepisów odnoszących się do niewliczanych do obrotu przy obliczaniu proporcji służącej odliczaniu podatku naliczonego, incydentalnych (pomocniczych) transakcji finansowych była już w sposób jednoznaczny ustalona w orzecznictwie TSUE.

W gruncie rzeczy TSUE orzekając każdorazowo w innej sprawie, odnosi się do indywidualnych przypadków, formułując zasady, które trudno oceniać jednoznacznie (rzadkość, nieregularność, brak nadmiernego zaangażowania środków, etc.), nie są to bowiem zanadto precyzyjne kryteria – stanowią raczej generalne wskazówki interpretacyjne (T. Michalik VAT 2009, wydanie 6., wydawnictwo C.H. Beck Warszawa 2009, teza nr 13 do art. 90 ustawy o VAT). (…)

Tak więc, przy bardzo nieostrych granicach podlegającego wykładni pojęcia „incydentalnych (pomocniczych) transakcji finansowych” (…) nie powinien decydować jeden wskaźnik, punkt odniesienia czy też jedno tylko kryterium, ale ich całokształt wyznaczający miejsce, znaczenie i zakres danych transakcji w całokształcie działalności gospodarczej podatnika. Chodzi więc zasadniczo o to, aby tego rodzaju transakcje (przy obliczaniu proporcji stosowanej do odliczenia podatku naliczonego) nie zniekształcały obrazu i istoty działalności danego podmiotu (czynności opodatkowane i zwolnione) rzutujących na zakres prawa do odliczania podatku naliczonego.(…)”

Transakcje sporadyczne zatem to takie, które nie są związane z zasadniczą działalnością podatnika, a przychody z ich tytułu nie są bezpośrednim, stałym i koniecznym uzupełnieniem tej działalności. Tak więc, aby ocenić czy dana czynność może być uznana za sporadyczną, należy wziąć pod uwagę nie tylko częstotliwość jej wykonywania, ale także to, czy stanowi ona uzupełnienie zasadniczej działalności gospodarczej podatnika. Jeżeli działalność finansowa stanowi stały i niezbędny element wbudowany w funkcjonowanie przedsiębiorstwa podatnika, to transakcje takie nie mogą być uznane za pomocnicze i sporadyczne.

W ocenie organu ani ilość udzielonych świadczonych usług pośrednictwa finansowego ani też liczba kontrahentów, dla których świadczono te usługi, same w sobie nie świadczą o tym, czy można i należy traktować ww. czynności, jako czynności sporadyczne (incydentalne, pomocnicze) w rozumieniu art. 90 ust. 6 ustawy, czy też nie. Aby bowiem dojść do wniosku, że czynności te mają taki charakter, konieczne jest ich zestawienie według różnorakich kryteriów. Trzeba wziąć zatem pod uwagę wartość, ilość, częstotliwość czynności, itd., na tle całokształtu jego działalności. Innymi słowy, aby ocenić, czy czynność jest sporadyczna (incydentalna) należy wziąć pod uwagę całokształt działalności podatnika.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność polegającą na świadczeniu usług pośrednictwa w obrocie nieruchomościami. W ramach tej działalności Wnioskodawca dodatkowo zajmuje się pośrednictwem finansowym. Wnioskodawca łącznie z wypłacanym wynagrodzeniem za świadczenie usług pośrednictwa w obrocie nieruchomościami, otrzymuje dodatkowo prowizję z tytułu pośrednictwa finansowego. Prowizja, którą otrzymuje z tytułu pośrednictwa finansowego związana jest tylko i wyłącznie z klientami, którzy zainteresowani są danymi nieruchomościami. Wnioskodawca wyjaśnił, że świadczenie usług pośrednictwa finansowego jest uzupełnieniem zasadniczej działalności, ale nie jest działalnością konieczną. Główną przyczyną świadczenia usług pośrednictwa finansowego jest chęć zapewnienia obsługiwanym klientom kompleksowej obsługi przy podejmowaniu decyzji o zakupie nieruchomości.

Okoliczności sprawy wyraźnie wskazują, że działalność polegająca na pośrednictwie finansowym, którą podjął Wnioskodawca jest działalnością planowaną, która wbudowuje się w schemat działalności jego działalności i z założenia nie ma ona stanowić czynności przypadkowej, incydentalnej, lecz jeden z rodzajów prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności.

Usługi pośrednictwa finansowego nie pozostają bez związku z działalnością Wnioskodawcy, bowiem poprzez wzajemne powiązanie podmiotów (Wnioskodawcy i klientów zainteresowanych nabyciem nieruchomości) stają się działalnością uzupełniającą, pomocniczą do działalności Wnioskodawcy polegającej na pośredniczeniu w nabyciu nieruchomości .

W zamian za świadczone usługi Wnioskodawca otrzymuje prowizje.

Zwrócić uwagę trzeba również na fakt, że choć Wnioskodawca stwierdza, że nie zamierza tworzyć dodatkowych rozwiązań zapewniających regularność tych usług, a usługi te nie stanowią ani koniecznej ani bezpośredniej działalności, to jednocześnie stwierdza, że wielu klientów kupujących nieruchomość potrzebuje pomocy i doradztwa finansowego, zatem usługi te będą się z pewnością systematycznie pojawiały. Tym samym, należy stwierdzić, że wykonywane przez Wnioskodawcę czynności niewątpliwie będą nosiły cechy powtarzalności.

Ponadto świadczenie usług pośrednictwa finansowego na rzecz kontrahentów jest działaniem polegającym na generowaniu przychodów u Wnioskodawcy, bowiem jak wynika z opisu sprawy przychody z tytułu świadczenia usług pośrednictwa finansowego stanowiły w zeszłym roku około 18% całego obrotu. Udział kwoty w zeszłym roku 2013 wyniósł z działalności podstawowej 62.473 zł oraz z tytułu usług pośrednictwa finansowego 13.974 zł.

Zdaniem organu powyższe czynności wpisują się w charakter prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, bowiem wskazując klientom możliwości uzyskania korzystnej kwoty kredytu na nabycie nieruchomości, Wnioskodawca uzyskuje dodatkowe finansowanie swojej działalności poprzez otrzymanie określonej kwoty prowizji.

Zatem uznać należy, że wykonywanie usług finansowych, nie jest działalnością marginalną dla całokształtu działań Wnioskodawcy, a wykonywane przez niego transakcje pośrednictwa finansowego nie są sporadyczne (incydentalne). ież czynności te są stałym elementem jego działalności, nie zaś doraźnym, incydentalnym działaniem.

W związku z powyższym obrót z tytułu otrzymanej prowizji z tytułu świadczenia usług pośrednictwa finansowego winien być uwzględniony w mianowniku proporcji, o której mowa w art. 90 ust. 3 ustawy.

Reasumując, świadczone przez Wnioskodawcę usługi w zakresie usług pośrednictwa finansowego nie spełniają wymagań do uznania ich jako czynności dokonywane sporadycznie, w związku z tym nie będzie miał tu zastosowania przepis art. 90 ust. 6 ustawy.

Przechodząc natomiast do kwestii czy Wnioskodawca dokonując odliczenia kosztów ogólnych winien zastosować proporcjonalne odliczenie tych kosztów należy wyjaśnić, że w przypadku, gdy podatnik dokonuje zakupów związanych zarówno z czynnościami, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i z czynnościami, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, zastosowanie znajdują przepisy art. 90 ustawy.

Na podstawie art. 90 ust. 1 ustawy, występuje obowiązek wyodrębnienia podatku naliczonego związanego z czynnościami, w stosunku do których przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego oraz kwot podatku naliczonego związanego z czynnościami w związku z którymi takie prawo nie przysługuje.

Natomiast w sytuacji, gdy nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot podatku związanego z czynnościami, w stosunku do których przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego oraz kwot podatku naliczonego związanego z czynnościami w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do proporcjonalnego rozliczenia podatku naliczonego, zgodnie z art. 90 ustawy.

Podsumowując, z ww. przepisów wynikają 2 zasady tj. zasada, że prawo do odliczenia podatku naliczonego powstaje tylko w części, w której podatek ten służy sprzedaży opodatkowanej i zasada ustalenia podatku naliczonego do odliczenia w sytuacji gdy podatnik realizuje sprzedaż opodatkowaną i zwolnioną.

Wnioskodawca w ramach wykonywanej działalności gospodarczej ponosi tzw. koszty ogólne.

Podkreślić należy, że odniesieniu do kosztów ogólnych istnieje, co do zasady, obowiązek przyporządkowania ich do poszczególnych rodzajów działalności (tj. opodatkowanej i zwolnionej), bowiem jak stanowi art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Natomiast dopiero w odniesieniu do tej części kosztów ogólnych, których nie można przyporządkować do konkretnego rodzaju działalności będzie miał zastosowanie przepis art. 90 ustawy o VAT.

Zatem, dokonując analizy cyt. wyżej przepisów stwierdzić należy, że w sytuacji realizacji prawa do odliczenia podatku naliczonego związanego z kosztami ogólnymi, jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot podatku związanego z ww. czynnościami (kosztami ogólnymi), w stosunku do których przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z czynnościami w związku, z którymi takie prawo nie przysługuje, Wnioskodawca winien uwzględnić proporcję ustaloną na podstawie przepisów art. 90 ustawy o VAT.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy, stwierdzające, że należy nie uwzględniać w obrotach do wyliczenia proporcji, obrotów z świadczenia usług pośrednictwa finansowego i odliczać podatek VAT naliczony z dokonywanych zakupów w 100%, należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Należy zwrócić uwagę, że niniejsza interpretacja rozstrzyga wyłącznie kwestię czy wskazane w opisie stanu faktycznego usługi pośrednictwa finansowego mają charakter usług sporadycznych w rozumieniu art. 90 ust. 6 ustawy o VAT w powiązaniu z przedstawionym opisem sprawy. Interpretacja nie rozstrzyga natomiast kwestii czy opisane usługi wpisują się w definicję usług pośrednictwa finansowego. Nie była ona bowiem przedmiotem zapytania Wnioskodawcy, jak również nie zostało sformułowane własne stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie. Zawarte w opisie zaistniałego stanu faktycznego informacje w tym zakresie potraktowano jako element przedstawionego opisu sprawy bez dokonywania oceny jego prawidłowości.

Ponadto w tym miejscu należy zauważyć, że przedmiotem rozstrzygnięcia w niniejszej interpretacji nie była kwestia realizacji prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu ponoszonych wydatków (tzw. koszty ogólne), na podstawie art. 86 ustawy o VAT, związanych z wykonywaną działalnością (koszty paliwa, części samochodowych, telefonu, internetu, usług księgowych i artykułów biurowy), bowiem nie było to przedmiotem zapytania Wnioskodawcy.

Ponadto Wnioskodawca dokonując odliczenia podatku naliczonego z tytułu ponoszonych kosztów winien mieć na uwadze w szczególności przepisy dotyczące prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z użytkowaniem samochodu wykorzystywanego w prowadzonej działalności gospodarczej.

Zauważa się, że w okresie od dnia 1 stycznia 2011r. do dnia 31 grudnia 2013r. ww. kwestie były uregulowane w przepisach ustawy z dnia 16 grudnia 2010r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 247, poz. 1652 ze zm.). Natomiast od 1 stycznia 2014r. obowiązują nowe przepisy dotyczące odliczenia podatku od towarów i usług związanego z nabyciem samochodów tj. przepisy art. 86a ust. 1-10 oraz art. 88a ustawy o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.