Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/415-1354/13-4/AP
z 11 marca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 6 grudnia 2013 r. (data wpływu 10 grudnia 2013 r.), uzupełnionym w dniu 26 lutego 2014 r., o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 grudnia 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Z uwagi na fakt, że złożony wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, pismem z dnia 17 lutego 2014 r. nr ILPB1/415-1354/13-2/AP Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłano w dniu 17 lutego 2014 r. (skutecznie doręczono w dniu 19 lutego 2014 r.), natomiast w dniu 26 lutego 2014 r. do tut. Organu wpłynęła odpowiedź na ww. wezwanie, w której Zainteresowany uzupełnił ww. wniosek w sposób pozwalający na merytoryczne rozpatrzenie sprawy (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 25 lutego 2014 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Dnia 2 sierpnia 2013 r. Wnioskodawca rozpoczął pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie pośrednictwa finansowego. Jako główne miejsce wykonywania działalności wskazał adres, który jest jednocześnie adresem zamieszkania Wnioskodawcy. Na potrzeby działalności przeznaczył 33% powierzchni mieszkania bez wyłączenia funkcji mieszkalnej. Mieszkanie, będące jednocześnie siedzibą firmy Wnioskodawcy, zakupił na kredyt jeszcze przed rozpoczęciem działalności gospodarczej. Obecnie Zainteresowany zalicza do kosztów uzyskania przychodów opłaty eksploatacyjne mieszkania w proporcji 33%.

W uzupełnieniu wniosku Zainteresowany wyjaśnił, że część mieszkania, którą wykorzystuje na potrzeby prowadzenia działalności gospodarczej, jest również wykorzystywana na cele mieszkalne (osobiste).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawca może również zaliczyć odsetki od kredytu na zakup ww. mieszkania (w ustalonej proporcji 33%), mimo że kredyt zaciągnięty został bez związku z obecnie prowadzoną działalnością gospodarczą?

Zdaniem Wnioskodawcy, ma prawo do zaliczenia w koszty uzyskania przychodów odsetek od kredytu na zakup mieszkania w ustalonej proporcji, mimo iż zaciągnięty on został przed rozpoczęciem działalności gospodarczej. Koszt ten nie został w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych wyłączony z kosztów uzyskania przychodów. Poza tym, przepisy nie zabraniają uznania za koszt uzyskania przychodów opłat eksploatacyjnych (również czynszu) za mieszkanie prywatne w części przeznaczone na potrzeby działalności gospodarczej, mimo iż nabywane było bez związku z przyszłą działalnością gospodarczą. Wnioskodawca uważa, że odsetki od kredytu na zakup mieszkania w przypadku Zainteresowanego stanowią taką samą kategorię kosztów, w związku z czym można je zaliczyć do kosztów związanych z prowadzoną działalnością. Stanowisko w podobnej sprawie określał Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej pod nr sygn. ILPB1/415-62/13-2/AP (pytanie nr 1) z dnia 15 stycznia 2013 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 ww. ustawy i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Kosztami uzyskania przychodu są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.
  
  

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca rozpoczął prowadzenie działalności gospodarczej, której miejscem wykonywania jest miejsce zamieszkania Zainteresowanego. Na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca przeznaczył 33% powierzchni mieszkania. Mieszkanie, które jednocześnie jest siedzibą firmy, zakupił ze środków pochodzących z kredytu przed rozpoczęciem działalności gospodarczej. Co istotne, Wnioskodawca wskazał, że część mieszkania, którą wykorzystuje na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, jest również wykorzystywana na cele mieszkalne (osobiste), tj. nie została ona wyłączona z funkcji mieszkalnej.

W związku z tym Zainteresowany powziął wątpliwość, czy odsetki od kredytu na zakup ww. mieszkania może zaliczyć (w ustalonej proporcji 33%) do kosztów uzyskania przychodów w sytuacji, gdy kredyt został zaciągnięty bez związku z obecnie prowadzoną działalnością gospodarczą.

W odniesieniu do powyższej kwestii tut. Organ zauważa, że generalną zasadą prawa podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych jest ścisłe oraz niebudzące wątpliwości powiązanie kosztów ponoszonych przez podatnika z celem osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, przy czym cel ten musi być widoczny, a ponoszone koszty winny go bezpośrednio realizować lub co najmniej winny go zakładać jako realny.

Zauważyć należy, że przez sformułowanie „w celu” należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu), a dążenie podatnika ma przymiot „celowości”, jeżeli na podstawie dostępnej wiedzy o związkach przyczynowo-skutkowych można zasadnie uznać, że poniesiony koszt może przynieść oczekiwane następstwo (doprowadzić do uzyskania przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu).

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, które przesądzałyby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów każdy wydatek wymaga indywidualnej oceny, czy pozostaje on nie tylko w ścisłym związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, ale również czy nie stanowi wydatku przeznaczonego w głównej mierze na potrzeby osobiste podatnika lub osób trzecich.

Tut. Organ zauważa, że istnieje grupa wydatków, które nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów z działalności gospodarczej, gdyż są to wydatki, które ponoszą osoby fizyczne niezależnie od tego, czy prowadzą działalność gospodarczą, czy też takiej działalności nie prowadzą. Są to typowe wydatki osobiste, konsumpcyjne, np. wydatki dotyczące zapewnienia sobie odpowiednich warunków mieszkaniowych. Prywatnego charakteru tego rodzaju wydatków nie zmienia również fakt, że podatnik może korzystać z pomieszczenia (lub znajdujących się w nim rzeczy) przeznaczonego na zaspokojenie własnych potrzeb mieszkaniowych, prowadząc równocześnie w tym pomieszczeniu działalność gospodarczą. W świetle powyższych informacji uznać należy, że do kosztów uzyskania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej nie można zaliczyć wydatków, które dotyczą części lokalu mieszkalnego wykorzystywanego w głównej mierze na własne cele mieszkaniowe. Są to typowe wydatki o charakterze osobistym, są one bowiem ponoszone przede wszystkim w celu zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych, a nie wyłącznie w celu osiągnięcia przychodów, czy też zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z działalności gospodarczej. Wydatki te nie mają ścisłego związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Nie występuje więc ścisłe i niebudzące wątpliwości powiązanie kosztów ponoszonych przez podatnika z celem osiągnięcia przychodów lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Jedynie w przypadku, gdy posiadany przez podatnika lokal, jako całość lub wyodrębnione w tym lokalu pomieszczenie, służy tylko i wyłącznie dla celów prowadzonej działalności gospodarczej i jednocześnie nie służy celom osobistym, nie ma przeszkód do zaliczenia wydatków związanych z jego posiadaniem do kosztów uzyskania przychodów. Natomiast w sytuacji, gdy pomieszczenie jest wykorzystywane przede wszystkim na cele prywatne, a jedynie dodatkowo jest wykorzystywane w prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, wydatki związane z posiadaniem takiego pomieszczenia stanowią bez wątpienia wydatki o charakterze osobistym. W rezultacie nie mogą być one zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, gdyż nie są spełnione wymogi, o których mowa w powoływanym wcześniej art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie tut Organ zauważa, że stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów), z tym że kosztem uzyskania przychodów są wydatki na spłatę pożyczki (kredytu) w przypadku, gdy pożyczka (kredyt) była waloryzowana kursem waluty obcej, jeżeli:

• pożyczkobiorca (kredytobiorca) w związku ze spłatą pożyczki (kredytu) zwraca kwotę kapitału większą niż kwota otrzymanej pożyczki (kredytu)  w wysokości różnicy pomiędzy kwotą zwrotu kapitału a kwotą otrzymanej pożyczki (kredytu),
• pożyczkodawca (kredytodawca) otrzymuje środki pieniężne stanowiące spłatę kapitału w wysokości niższej od kwoty udzielonej pożyczki (kredytu)  w wysokości różnicy pomiędzy kwotą udzielonej pożyczki (kredytu) a kwotą zwróconego kapitału.
  
  

Zgodnie natomiast z art. 23 ust. 1 pkt 32 ww. ustawy, nie stanowią również kosztów uzyskania przychodów naliczone, lecz niezapłacone albo umorzone odsetki od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów).

W świetle powyższej regulacji należy uznać, że dopiero zapłacenie odsetek daje możliwość zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów.

Z kolei art. 23 ust. 1 pkt 33 cytowanej ustawy stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odsetek, prowizji i różnic kursowych od pożyczek (kredytów) zwiększających koszty inwestycji w okresie realizacji tych inwestycji.

Z wyżej powołanych przepisów wynika zatem, że odsetki od kredytu mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów pod warunkiem łącznego spełnienia następujących warunków:

1. zaciągnięty kredyt pozostaje w związku z przychodami uzyskiwanymi przez Wnioskodawcę z prowadzonej działalności gospodarczej,
2. odsetki zostały zapłacone,
3. odsetki nie zwiększają kosztów inwestycji.
   
   

Należy przy tym zauważyć, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uzależniają możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na spłatę odsetek od kredytów przeznaczonych na sfinansowanie kosztów prowadzonej działalności gospodarczej od klasyfikacji czy nazwy kredytów stosowanych przez instytucje finansowe, jak również od rodzaju zaciągniętego kredytu. Warunkiem uznania za koszt uzyskania przychodów odsetek od kredytu jest przede wszystkim istnienie związku przyczynowo-skutkowego między kredytem a przychodem z działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 22 ust. 1 powoływanej ustawy. Decydujące znaczenie dla ustalenia możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów ma więc faktyczne przeznaczenie kredytu, a nie treść umowy kredytowej zawartej z bankiem. Ustawodawca nie różnicuje zatem rodzaju kredytu, od którego spłacane są odsetki. Jednakże należy zaznaczyć, że to na Wnioskodawcy spoczywa obowiązek udowodnienia faktu, że pobrane środki zostały przeznaczone na cel związany z przedmiotem prowadzonej działalności.

Tut. Organ zauważa, że w rozpatrywanej sprawie wydatki ponoszone na spłatę odsetek od kredytu zaciągniętego na zakup lokalu mieszkalnego, który w części jest przeznaczony na potrzeby prowadzonej działalności, nie spełniają definicji kosztów uzyskania przychodów wskazanej w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Należy bowiem podkreślić, że część lokalu mieszkalnego, wykorzystywana na potrzeby działalności gospodarczej Wnioskodawcy, nie została wyłączona z funkcji mieszkalnej, a zatem służy również celom osobistym Wnioskodawcy. Nie można zatem stwierdzić, aby kredyt został przeznaczony na cele związane z działalnością gospodarczą. Spłata tych odsetek jest niezależna od tego, czy Wnioskodawca prowadzi w części tego lokalu działalność gospodarczą, czy nie. W takiej sytuacji nie ma związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionymi wydatkami na spłatę odsetek od kredytu a przychodami z działalności gospodarczej.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego oraz przytoczone regulacje prawne, należy wskazać, że wskazane w treści wniosku wydatki związane z zapłatą odsetek od kredytu zaciągniętego na zakup mieszkania, którego część powierzchni przeznaczono zarówno na cele prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawcy, jak i na cele mieszkalne (osobiste), nie mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej.

W związku z tym stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Jednocześnie tut. Organ wskazuje, że udzielając niniejszej interpretacji indywidualnej, odniósł się tylko do kwestii będącej przedmiotem zapytania Wnioskodawcy, tj. możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odsetek od kredytu zaciągniętego na zakup mieszkania.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

W odniesieniu do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej tut. Organ informuje, że została ona wydana w indywidualnej sprawie i nie ma zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego. Co więcej, wymaga podkreślenia, że stan faktyczny przedstawiony w powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej jest odmienny niż zdarzenie przyszłe przedstawione w rozpatrywanej sprawie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.