Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP2/443-13/14-2/MM
z 5 marca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z 2 stycznia 2014 r. (data wpływu 7 stycznia 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia właściwej podstawy opodatkowania dla świadczonych usług finansowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 stycznia 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia właściwej podstawy opodatkowania dla świadczonych usług finansowych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (dalej: „Bank” lub „Wnioskodawca”) jest bankiem krajowym prowadzącym działalność na podstawie ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe. W ramach prowadzonej działalności bankowej Wnioskodawca oferuje całą gamę produktów bankowych skierowaną do szerokiego spektrum klientów.

W katalogu usług świadczonych przez Bank znajdują się usługi związane z finansowaniem podmiotów poprzez nabywanie (obejmowanie) dłużnych papierów wartościowych, przeznaczonych przez Bank do obrotu. Są to np. bony skarbowe, bony pieniężne czy obligacje. W praktyce możliwe są dwa sposoby realizacji wynagrodzenia za świadczone usługi pośrednictwa finansowego.

Pierwszym sposobem jest uzyskanie odsetek od tak zwanych kuponowych dłużnych papierów wartościowych lub dyskonta od tak zwanych zero-kuponowych dłużnych papierów wartościowych. Bank stoi na stanowisku, że zarówno odsetki jak i dyskonto stanowią obrót VAT w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Drugim sposobem uzyskania wynagrodzenia za finansowanie jest zbycie dłużnych papierów wartościowych przed terminem ich wykupu przez emitenta po cenie wyższej niż cena objęcia.

W tym drugim przypadku wynagrodzeniem dla Banku za finansowanie emitenta (dłużnika) w okresie posiadania przez Bank dłużnego papieru wartościowego przeznaczonego do obrotu jest jedynie dodatnia różnica pomiędzy ceną zbycia a ceną zakupu (objęcia) dłużnego papieru wartościowego.

Przedmiotem niniejszego wniosku jest wyłącznie kwestia kwalifikacji na gruncie ustawy o VAT wynagrodzenia stanowiącego dodatnią różnicę pomiędzy ceną zbycia a ceną zakupu (objęcia) dłużnego papieru wartościowego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy na gruncie ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm., dalej: „Ustawa o VAT”) w wersji obowiązującej od dnia 1 stycznia 2014 r., w przypadku świadczenia usług finansowania poprzez nabywanie i zbywanie przeznaczonych do obrotu dłużnych papierów wartościowych, przed terminem ich wykupu przez emitenta, podstawę opodatkowania VAT stanowić będzie zysk rozumiany jako dodatnia różnica pomiędzy ceną zbycia a ceną zakupu dłużnych papierów wartościowych?

Zdaniem Wnioskodawcy na gruncie ustawy o VAT w wersji obowiązującej od dnia 1 stycznia 2014 r., w przypadku usług finansowania emitenta poprzez nabywanie i zbywanie przeznaczonych do obrotu dłużnych papierów wartościowych podstawę opodatkowania VAT będzie stanowić zysk rozumiany jako dodatnia różnica pomiędzy ceną zbycia a ceną zakupu papierów wartościowych.

Regulująca rozważane zagadnienie ustawa o VAT została znowelizowana ustawą z dnia 7 grudnia 2012 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z dnia 9 stycznia 2013 r., poz. 35).

Zawarte w ustawie nowelizacyjnej przepisy intertemporalne określają zasadniczo dwie daty wejścia w życie poszczególnych przepisów tej ustawy tj. dzień 1 stycznia 2013 r. oraz dzień 1 stycznia 2014 r. Zgodnie z art. 15 powołanej ustawy nowelizacyjnej:

„Ustawa wchodzi w życie z dniem 1 kwietnia 2013 r., z wyjątkiem art. 1 pkt 1 lit. b - w zakresie art. 2 pkt 31 i 32, pkt 6, pkt 8 lit. b, pkt 9, pkt 16-18, 23-28, 31, pkt 32 lit. b, d-f, pkt 33 lit. e-h, pkt 34 lit. a tiret pierwsze, drugie, piąte, siódme i ósme, lit. b, c i e, pkt 37 lit. a tiret drugie, pkt 38 lit. a tiret pierwsze, trzecie, czwarte i piąte oraz lit. b-l, pkt 39, pkt 40 lit. b i d, pkt 41, 42, pkt 43 lit. a, c i d, pkt 44 lit. b-d, pkt 45, pkt 46 lit. a, pkt 47 lit. a i b, pkt 48-51, pkt 52 lit. a i c, pkt 54-56, pkt 57 lit. b i c, pkt 58 lit. a-c i lit. e, pkt 59, pkt 61-64 i 68 oraz art. 2, art. 3, art. 7, art. 8, art. 11 ust. 1, art. 12 i art. 14, które wchodzą w życie z dniem 1 stycznia 2014 r.”

Należy jednakże podkreślić, że ustawa zawierająca przepisy powoływane w niniejszej sprawie została opublikowana w Dzienniku Ustaw i stanowi część obowiązującego porządku prawnego.

Zgodnie z obecnie obowiązującym art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przepis ten, w zakresie, w jakim może znaleźć zastosowanie w niniejszej sprawie nie ulegnie zmianie z dniem 1 stycznia 2014 r.

Ustawa o VAT nie zawiera przepisu, który określałby wprost podstawę opodatkowania usług pośrednictwa finansowego polegającego na nabywaniu i zbywaniu papierów wartościowych. Z tego względu należy odnieść się do przepisu ogólnego określającego podstawę opodatkowania w VAT:

• w stanie prawnym obowiązującym do dnia 31 grudnia 2013 r. przepisem tym jest art. 29 ust. 1 ustawy o VAT;
  
• w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 2014 r. przepisem tym będzie art. 29a ust. 1 ustawy o VAT.
  
  
  

Stosownie do obecnie obowiązującego art. 29 ust. 1 ustawy o VAT podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Od dnia 1 stycznia 2014 r. przestanie obowiązywać powołany art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, a jego miejsce zastąpi art. 29a ust. 1. Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2014 r.) podstawą opodatkowania z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5 jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczonych lub usług świadczonych przez podatnika.

Odnosząc się do uzasadnienia projektu ustawy nowelizacyjnej należy wskazać, że celem uchylenia art. 29 ust. 1 ustawy o VAT oraz wprowadzenia nowego art. 29a ust. 1 ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2014 r.) miało być pełniejsze oddanie treści Dyrektywy Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 s. 1 ze zm.; dalej: „Dyrektywa”) oraz obowiązującej na jej gruncie definicji podstawy opodatkowania. Wskazano na to w treści uzasadnienia projektu ustawy z dnia 7 grudnia 2012 r. o zmianie ustawy o podatku do towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (pkt 25 i pkt 26 uzasadnienia) gdzie stwierdza się, że:

„Uchylenie art. 29 ustawy o VAT wiąże się z wprowadzeniem nowego art. 29a zawierającego kompleksowe regulacje dotyczące ustalania podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Dodawany art. 29a zawiera przepisy dotyczące ustalania podstawy opodatkowania w podatku od towarów i usług. Uregulowania te zostały zmodyfikowane, aby pełniej odzwierciedlić przepisy dyrektywy, a także zmodernizowane, w celu większej przejrzystości i czytelności tych zasad.

(...) Proponuje się ściślejsze odwzorowanie przepisu art. 73 dyrektywy w zakresie określania podstawy opodatkowania. W proponowanym brzmieniu art. 29a ust. 1 podstawą opodatkowania powinno być wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze, mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika. Podstawa opodatkowania nie obejmuje oczywiście samego podatku od towarów i usług (proponuje się, aby to stwierdzenie znalazło się w przepisie art. 29a ust. 6 pkt 1).”

Zgodnie z treścią art. 73 Dyrektywy podstawą opodatkowania jest wszystko, co stanowi zapłatę otrzymaną lub którą dostawca lub usługodawca otrzyma w zamian za dostawę towarów lub świadczenie usług, od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takiej dostawy lub świadczenia.

W świetle powyższego, podstawą opodatkowania dla potrzeb VAT jest otrzymana przez usługodawcę zapłata (wynagrodzenie).

Zbywając dłużne papiery wartościowe przed terminem ich wykupu Bank kończy wykonywanie usług pośrednictwa finansowego polegających na finansowaniu emitenta, które kontynuowane będą przez kolejny podmiot nabywający papiery wartościowe. W przypadku transakcji przeprowadzanych przez Wnioskodawcę, wynagrodzeniem Banku z tytułu opisanej w stanie faktycznym usługi finansowania w drodze transakcji nabywania i zbywania papierów wartościowych jest zysk rozumiany jako dodatnia różnica pomiędzy ceną zbycia a ceną nabycia dłużnych papierów wartościowych.

Powyższe wynagrodzenie, w ocenie Wnioskodawcy, stanowić będzie jednocześnie podstawę opodatkowania VAT usług finansowania emitenta poprzez nabywanie i zbywanie papierów wartościowych przed terminem ich wykupu.

Wskazówką w zakresie ustalania podstawy opodatkowania w VAT z tytułu nabywania i zbywania papierów wartościowych jest wydany w odniesieniu do opodatkowania VAT transakcji wymiany dewiz wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „TSUE”) z dnia 4 lipca 1998 r. w sprawie C-172/96 (Commissioners of Customs Excise przeciwko First National Bank of Chicago). W orzeczeniu tym Trybunał uznał, że artykuł 11 (A)(1)(a) VI Dyrektywy należy interpretować w taki sposób, aby w transakcjach wymiany dewiz, za które nie zostały naliczone żadne opłaty ani prowizje w odniesieniu do określonych transakcji, podstawę opodatkowania stanowił ogólny wynik transakcji usługodawcy w danym okresie.

Powyższe spostrzeżenia, zdaniem Banku, należy rozumieć w taki sposób, że podstawą opodatkowania VAT transakcji tego typu jest zysk rozumiany jako dodatnia różnica wynikająca z tych transakcji.

Również w interpretacjach indywidualnych przepisów prawa podatkowego dotyczących rozpatrywanego zagadnienia prezentowany jest pogląd, że w przypadku transakcji polegających na nabywaniu i zbywaniu dłużnych papierów wartościowych podstawę opodatkowania VAT stanowi zysk rozumiany jako dodatnia różnica między ceną zbycia papierów wartościowych, a ceną ich nabycia oraz zrealizowane odsetki i dyskonto.

W analogicznym do przedstawionego w niniejszym wniosku stanie faktycznym Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wydał interpretację z dnia 19 kwietnia 2013 r. (nr IPPP1/443-136/13-2/EK), w której potwierdził, że:

„(...) ze względu na specyfikę rynku papierów wartościowych, w niektórych sytuacjach Bank dokonuje transakcji, przy których wartość sprzedaży danych papierów jest niższa lub równa ich wartości nabycia. Tym samym, w odniesieniu do tych transakcji, Bank nie osiągnie zysku (poniesie stratę lub wynik zerowy) i w konsekwencji nie otrzyma wynagrodzenia za wykonaną usługę, które to wynagrodzenie stanowiłoby podstawę opodatkowania VAT. Tym samym, ujemny wynik osiągnięty przez Bank na realizacji takich transakcji nie będzie uwzględniany przy ustalaniu podstawy opodatkowania VAT. Mając na uwadze przepisy prawe podatkowego oraz przedstawiony stan faktyczny stwierdzić należy, iż w przypadku świadczenia usług pośrednictwa finansowego w zakresie nabywania i zbywania papierów wartościowych w imieniu własnym i na własny rachunek podstawą opodatkowania (obrotem), o której mowa w art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług będą: suma odsetek, dyskonto oraz zysk osiągnięty na sprzedaży poszczególnych papierów wartościowych, rozumiany jako nadwyżka ceny sprzedaży papierów wartościowych ponad cenę ich zakupu.”

Podobnie wypowiedział się Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 8 września 2010 r. (nr IPPP1/443-687/10-2/IGo), w której zaprezentował stanowisko zgodnie z którym w przypadku zbywania dłużnych papierów wartościowych:

„Bank również otrzymuje wynagrodzenie za finansowanie emitenta (dłużnika). W tym przypadku, wynagrodzenie to stanowi dodatnią różnicę pomiędzy ceną zbycia a ceną zakupu dłużnego papieru wartościowego. W ocenie Banku, Bank zbywając dłużne papiery wartościowe kończy wykonywanie usług pośrednictwa finansowego w zakresie finansowania emitenta - które to finansowanie kontynuowane będzie przez kolejny podmiot nabywający od Banku papiery wartościowe”.

Powyższe stanowisko znajduje także potwierdzenie w najnowszych interpretacjach wydawanych przez organy podatkowe (np. w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 19 kwietnia 2013 r., Nr IPPP1/443-136/13-2/EK).

Wnioskodawca pragnie także przywołać interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 1 stycznia 2010 r. (nr IPPP1-443-737/10-2/AS), w której Organ uznał za prawidłowe stanowisko Banku, zgodnie z którym:

„Bank zbywając dłużne papiery wartościowe kończy wykonywanie usług pośrednictwa finansowego w zakresie finansowania emitenta, które to finansowanie kontynuowane będzie przez kolejny podmiot nabywający od Banku papiery wartościowe. W przypadku, gdy Bank zbywa akcje, udziały bądź inne papiery o charakterze udziałowym nabyte na własnych rachunek w celu ich dalszej odsprzedaży oraz Bank liczy na wzrost wartości tej inwestycji, to zazwyczaj nie występuje żadna prowizja, a jedynym wynagrodzeniom jest otrzymana dywidenda oraz zysk zrealizowany na danej transakcji (czyli dodatnia różnica pomiędzy ceną zbycia, a ceną nabycia osiągnięta przy sprzedaży danego papieru). W ocenie Banku, dywidenda oraz zysk zrealizowany na takich transakcjach rozumiany jako dodatnia różnica miedzy ceną sprzedaży a ceną zakupu danego papieru udziałowego należy traktować jako „inną postać wynagrodzenia za wykonanie usługi”, określoną w art. 30 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT”.

Jednocześnie Wnioskodawca pragnie przywołać wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 30 września 2010 r. (sygn. akt I FSK 1402/09), w którym skład orzekający, uznając za prawidłowe stanowisko zaprezentowane w zaskarżonym wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, orzekł, że:

„(...) prawidłowo także Sąd stwierdził, że podstawą opodatkowania zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy o VAT jest całość świadczenia, rozumianego jako całość wynagrodzenia - wartości dodanej, która towarzyszy usłudze. To, co stanowi rzeczywiste świadczenie Banku, to zysk, marża, jaką Bank odnosi”.

W ocenie Wnioskodawcy, powyższe oznacza, że podstawę opodatkowania w VAT z tytułu zbywania nabytych wcześniej dłużnych papierów wartościowych będzie stanowić jedynie zrealizowany na tych transakcjach zysk, bez uwzględniania samej wartości na jaką opiewa dany instrument, gdyż tylko zrealizowany przez zbywcę zysk stanowi po jego stronie korzyść majątkową podlegającą opodatkowaniu.

Prawidłowość stanowiska Banku w zakresie ustalenia „obrotu” na gruncie przepisów obowiązujących do dnia 31 grudnia 2013 r. z tytułu usługi finansowania poprzez nabywanie i zbywanie dłużnych papierów wartościowych potwierdza także treść wydanego na wniosek Banku postanowienia Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z dnia 22 grudnia 2006 r. (sygn. 1471/NUR2/443-371/06/JP). W powołanym rozstrzygnięciu, wydanym na podstawie analogicznego stanu faktycznego jak będący przedmiotem niniejszego wniosku, organ potwierdził, że:

„(…) decydujące znaczenie w sprawie ma charakter przedmiotowych usług kwalifikowanych jako usługi pośrednictwa finansowego, które niewątpliwie stanowią formę finansowania. Odnosząc powyższe do przedstawionego przez Stronę stanu faktycznego stwierdzić należy, iż w przypadku świadczenia usług pośrednictwa finansowego w zakresie nabywania i zbywania dłużnych papierów wartościowych podstawą opodatkowania (obrotem) w podatku od towarów i usług będzie zysk osiągnięty na sprzedaży poszczególnych dłużnych papierów wartościowych, rozumiany jako nadwyżka ceny sprzedaży dłużnych papierów wartościowych ponad cenę ich zakupu. Zysk ten stanowi bowiem wynagrodzenie, o którym mowa w art. 29 ust. 1 ustawy o VAT”.

Pojawienie się w ustawie o VAT w kształcie obowiązującym od 1 stycznia 2014 r. przepisu art. 29a nie wpłynie, zdaniem Banku, na sposób ustalenia podstawy opodatkowania VAT transakcji kupna i sprzedaży papierów wartościowych. Przepis ten stanowi, że podstawą opodatkowania VAT będzie wszystko, co stanowi zapłatę za dostarczone towary lub świadczone usługi. Zmiana w stosunku do obowiązującego obecnie art. 29 ust. 1 ustawy o VAT (zgodnie z którym obrót stanowi całość świadczenia należnego od nabywcy) jest więc nieistotna z punktu widzenia rozważanego w niniejszym wniosku zagadnienia i nie zmieni sposobu ustalania podstawy opodatkowania VAT transakcji nabywania i zbywania papierów wartościowych.

Wobec powyższego, również tezy zawarte w treści powołanych orzeczeń i interpretacji podatkowych, zdaniem Banku, zachowają swoją aktualność. Będzie to miało miejsce tym bardziej, że przepis art. 29a ustawy o VAT został wprowadzony w celu ściślejszego odzwierciedlenia treści art. 73 Dyrektywy Rady z dnia 28 listopada 2006 r., z uwzględnieniem którego zostały wydane przywołane wcześniej orzeczenia. Potwierdzeniem faktu, że wprowadzenie art. 29a ustawy o VAT miało na celu zapewnienie zgodności z przepisami unijnymi jest treść pkt 26 uzasadnienia do projektu ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw. W świetle zaprezentowanych przez Wnioskodawcę argumentów popartych licznymi rozstrzygnięciami Organów podatkowych należy więc stwierdzić, iż jedyną formą zapłaty, jaką otrzymuje Bank w związku ze świadczeniem usług finansowania poprzez nabywanie i zbywanie przeznaczonych do obrotu dłużnych papierów wartościowych, przed terminem ich wykupu przez emitenta, jest zysk rozumiany jako dodatnia różnica pomiędzy ceną ich zbycia a ceną zakupu. Rozpatrując przedstawione zagadnienie należy mieć także na uwadze, że Bank dokonuje transakcji sprzedaży papierów wartościowych po cenie równej lub niższej od ceny ich nabycia. Wówczas na tego typu transakcji Bank osiąga wynik 0 lub realizuje stratę (tj. wynik ujemny). W takim przypadku należy uznać, że Bank nie realizuje zysku (rozumianego jako wynagrodzenie za wykonaną usługę). W takim przypadku Bank nie ma możliwości uwzględniania takiego wyniku w podstawie opodatkowania VAT, bowiem nie osiągnął zysku (wynagrodzenia). Wobec powyższego, na gruncie stanu prawnego obowiązującego od 1 stycznia 2014 r., w przypadku transakcji polegających na nabywaniu i zbywaniu dłużnych papierów wartościowych przeznaczonych do obrotu (tj. do celów handlowych) podstawę opodatkowania VAT stanowi zysk rozumiany jako dodatnia różnica pomiędzy ceną po jakiej nabyto dłużne papiery wartościowe a ceną ich zbycia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.