2014.03.19 - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/443-1179/13/AW
z 19 marca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112 poz. 770 ze zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 28 listopada 2013 r. (data wpływu 6 grudnia 2013 r.), uzupełnionym pismem z 5 marca 2014 r. (data wpływu 7 marca 2014 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy obciążenie spółki zewnętrznej przez Wnioskodawcę kosztami finansowymi podlega podatkowi VAT – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 grudnia 2013 r. do tut. Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy obciążenie spółki zewnętrznej przez Wnioskodawcę kosztami finansowymi podlega podatkowi VAT.

Wniosek został uzupełniony pismem z 5 marca 2014 r. (data wpływu 7 marca 2014 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z 21 lutego 2014 r. nr IBPP1/443-1179/13/AW.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Przedmiotem działalności Wnioskodawcy (Spółki z o.o.) jest między innymi obrót i dystrybucja energią elektryczną na terenie kraju, na co Wnioskodawca posiada odpowiednie koncesje. W związku ze znacznymi obrotami Wnioskodawca korzysta z rożnych form finansowania swojej działalności (kredyt obrotowy, pożyczki, leasing operacyjny, faktoring, kredyt kupiecki) co wiąże się z ponoszeniem znacznych kosztów finansowych.

Wnioskodawca zawarł umowę ze Spółką Zewnętrzną, która to Spółka wykonuje czynności polegające na obsłudze Wnioskodawcy w zakresie pośredniczenia w zakupie i sprzedaży energii elektrycznej. Za wykonaną usługę Spółka Zewnętrzna otrzymuje miesięczne wynagrodzenie w postaci prowizji, która uzależniona jest między innymi od obrotu w danym miesiącu.

W związku z faktem, iż całość kosztów finansowania działalności związanej z obrotem energią ponosi Wnioskodawca, strony uzgodniły dodatkowo, iż Spółka Zewnętrzna partycypuje w kosztach finansowych Wnioskodawcy w określonym procencie. Obciążenie z tego tytułu następuje raz w miesiącu po zakończonym okresie rozliczeniowym.

W uzupełnieniu wniosku podano ponadto, że:

Zapytanie dotyczy opodatkowania podatkiem VAT czynności obciążania przez Wnioskodawcę Podmiotu Zewnętrznego partycypacją w kosztach finansowych ponoszonych przez Wnioskodawcę.
Wnioskodawca jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT od 1994 r. Składa comiesięczne deklaracje podatku VAT-7. Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest między innymi obrót i dystrybucja energią elektryczną (na co Wnioskodawca posiada odpowiednie koncesje) na obszarze A. i poza A. Siedzibą Wnioskodawcy jest A.
Spółka Zewnętrzna posiada siedzibę w W. i jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT od 2010 r. z tytułu świadczonych przez siebie usług. Główne usługi to pośrednictwo i obsługa sprzedaży energii przez Wnioskodawcę. Spółka zawiera umowy sprzedaży energii w imieniu Wnioskodawcy i obsługuje sprzedaż energii.
Wynagrodzeniem za świadczoną usługę zgodnie z umową o współpracy jest prowizja uzależniona od obrotu energią.
Całość kosztów finansowania działalności związanej z obrotem energii ponosi Wnioskodawca.
W skład kosztów finansowych wchodzą: odsetki od zobowiązań, odsetki od kredytów, koszty obsługi kredytów, leasingów i faktoringu. Wnioskodawca ponosi również ryzyko nieściągalności należności od niesolidnych dłużników oraz ryzyko dokonywania odpisów aktualizujących na należności trudno ściągalne.
Spółka Zewnętrzna nie ponosi bezpośrednio kosztów takich jak: koszty kredytowania, koszty leasingów i faktoringu, nie ponosi też ryzyka obciążeń z tytułu nieściągalności należności przeterminowanych.
Umowy kredytowe, umowy leasingowe, umowy faktoringowe, których koszty finansowe Wnioskodawcy stanowią podstawę do obciążenia Spółki Zewnętrznej, zawiera wyłącznie Wnioskodawca.
Brak zapłaty przez Spółkę Zewnętrzną obciążenia z tytułu partycypacji w kosztach finansowych wiąże się z konsekwencjami w postaci odsetek od opóźnionej zapłaty oraz egzekwowaniem zaległości na drodze postępowania sądowego.
Istnieje związek pomiędzy wielkością obrotu energią (uzależnioną od ilości zwartych umów przez Podmiot Zewnętrzny) a zapotrzebowaniem na źródła finansowania tego obrotu (kredyty, leasingi, umowy faktoringowe).
Wnioskodawca wykonuje swoje usługi przy użyciu własnych składników majątkowych. Partycypacja Spółki Zewnętrznej w kosztach finansowych rekompensuje ryzyko Wnioskodawcy w zakresie niewypłacalności klientów, z którymi Podmiot Zewnętrzny zawarł umowę w imieniu Wnioskodawcy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy obciążenie kosztami finansowymi Spółki Zewnętrznej przez Wnioskodawcę podlega podatkowi VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle ustawy o podatku od towarów i usług art. 5 ust. 1 opodatkowaniu podatkiem VAT podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez świadczenie usług, zgodnie z art. 8 ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę w jakiej dokonano czynności prawnej,
zobowiązanie się do powstrzymania się od dokonania czynności lub tolerowania czynności lub sytuacji,
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Partycypować pochodzi od łacińskiego participare i oznacza „ponosić wspólnie z kimś koszty jakiegoś przedsięwzięcia lub mieć udział w zyskach” [Słownik języka polskiego, PWN].

Partycypacja jest więc rodzajem uczestnictwa w kosztach a nie usługą.

W świetle przytoczonych przepisów i definicji opisana przez Wnioskodawcę partycypacja w kosztach finansowych nie stanowi usługi dla celów podatku VAT, a jedynie zwrot poniesionych kosztów, które dokumentowane powinno być notą księgową.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że ponieważ we wniosku z 28 listopada 2013 r. (data wpływu 6 grudnia 2013 r.) Wnioskodawca zaznaczył, że wniosek dotyczy zaistniałego stanu faktycznego, niniejszą interpretacje oparto na przepisach prawa podatkowego w zakresie podatku od towarów i usług obowiązujących w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177 poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W świetle art. 7 ust. 1 tej ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy o VAT przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Przepis art. 8 ust. 1 ustawy o VAT jest niejako dopełnieniem art. 7 ust. 1 ustawy i ma na celu objęcie opodatkowaniem każdej transakcji wykonywanej w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, która nie stanowi dostawy towarów, przez co realizowana jest w ten sposób zasada powszechności opodatkowania.

Także art. 24 ust. 1 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz. UE L 347 s. 1 ze zm.) wskazuje, że „świadczenie usług” oznacza każdą transakcję, która nie stanowi dostawy towarów.

Pojęcie świadczenia – składającego się na istotę usługi – należy interpretować zgodnie z jego cywilistycznym rozumieniem. Jak wskazuje art. 353 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 16 poz. 93 ze zm.) świadczenie może polegać na działaniu albo zaniechaniu. Przez świadczenie należy zatem rozumieć każde zachowanie się na rzecz innego podmiotu. Na zachowanie to składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innego podmiotu), jak i zaniechanie (nie czynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Na świadczenie mogą się też jednocześnie składać zachowania związane z działaniem, jak i zaniechaniem.

Należy zauważyć, iż pojęcie usługi zostało zdefiniowane bardzo szeroko. Powyższa definicja jest niewątpliwie szersza niż zakres tego pojęcia w potocznym jego rozumieniu. Taka konstrukcja definicji usług pozwala na objęcie zakresem przedmiotowym podatku VAT wszelkich transakcji wykonywanych w ramach działalności gospodarczej.

Zgodnie z artykułem 25 ww. Dyrektywy 2006/112/WE Rady, świadczeniem usług jest każde zachowanie się podmiotu w wykonaniu stosunku zobowiązaniowego, które niekoniecznie polega na fizycznym wykonaniu jakiejkolwiek czynności lub podjęciu działania. Dyrektywa obejmuje definicją świadczenia usług również zobowiązanie do zaniechania działania bądź do tolerowania czynności lub sytuacji.

W tym miejscu warto podkreślić, że nie każde zaniechanie działania lub tolerowanie czynności uważane jest za świadczenie usług. Dla stwierdzenia, czy dana czynność albo brak podejmowania czynności stanowi świadczenie usług podlegające opodatkowaniu podatkiem od wartości dodanej, należy ocenić przedmiotową transakcję w kontekście całego systemu podatku VAT, a w szczególności jego głównych założeń i celów, które zostały wyrażone w artykule 1 Dyrektywy VAT. W myśl tego artykułu, podatek od wartości dodanej jest z założenia podatkiem nałożonym na konsumpcję towarów i usług. Chociaż płatnikiem podatku są wszystkie osoby zaangażowane w kolejne stadia transakcji gospodarczych, faktyczny i ostateczny ciężar podatku spoczywa jedynie na ostatecznym konsumencie. W świetle powyższych założeń opodatkowaniu podlegają tylko takie transakcje, w ramach których występuje możliwy do zidentyfikowania konsument towarów lub usług. W związku z powyższym zaniechanie działania lub tolerowanie czynności lub sytuacji podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywane jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta usługi.

Z powyższego wynika, że usługa jest takim świadczeniem, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, beneficjent świadczenia odnoszący z niego korzyść. Ponadto świadczenie jest opodatkowane, jeżeli jest odpłatne, czyli odbywa się za wynagrodzeniem. W znaczeniu potocznym wynagrodzenie to zapłata za pracę, należność, a także odszkodowanie, nagroda. Natomiast odpłatny to taki, który wymaga zapłacenia, zwrotu kosztów, płatny.

Powyższa analiza prowadzi do wniosku, że istotną cechą wynagrodzenia jest istnienie bezpośredniego związku pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług i otrzymaną zapłatą.

Można w tym miejscu wskazać, iż kwestia odpłatności była wielokrotnie przedmiotem rozstrzygnięć Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

I tak w wyroku z dnia 15 lipca 1982 r. w sprawie Hong-Kong Trade Development Council, TSUE stwierdził, iż wskazane powyżej czynności podlegają opodatkowaniu jedynie wtedy, gdy zostały wykonane odpłatnie. Analizując głębiej ten problem Trybunał Sprawiedliwości UE w wyroku z dnia 8 marca 1988 r. w sprawie Apple and Pear Development Council stwierdził, iż czynność można uznać za dokonaną odpłatnie, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem).

Z kolei pojęcie „odpłatności” pojawiło się w orzeczeniu z dnia 5 lutego 1981 r. sygn. C-154/80, które zapadło na tle przepisów I Dyrektywy VAT z dnia 11 kwietnia 1967 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich w zakresie podatków obrotowych (67/227/EWEC). Trybunał wskazał, że termin „zapłata” stanowi integralną część przepisów prawa wspólnotowego, które nie odwołuje się do prawa państw członkowskich dla ustalenia jego znaczenia i zakresu. Stąd też wykładnia tego wyrażenia nie może być pozostawiona dyskrecjonalnemu władztwu każdego państwa członkowskiego. Ponadto Trybunał przypomniał, że świadczenie podlega opodatkowaniu jedynie w wypadku, gdy podstawę opodatkowania stanowi świadczenie wzajemne otrzymane przez świadczącego usługę. Musi również istnieć możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego. W końcu – jak wskazał Trybunał – świadczenie wzajemne musi stanowić pewną wartość subiektywną, gdyż podstawą opodatkowania jest świadczenie wzajemne rzeczywiście otrzymane, nie zaś wartość otrzymana według kryteriów obiektywnych.

Na uwagę zasługuje tutaj także orzeczenie w sprawie C-16/93 pomiędzy R. J. Tolsma a Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden (Holandia), gdzie podkreślono, iż dla wystąpienia opodatkowania podatkiem od towarów i usług konieczne staje się zaistnienie bezpośredniego związku płatności z konkretną czynnością oraz istnienie konsumenta tej czynności.

Zatem pod pojęciem odpłatności świadczenia usług rozumieć należy prawo podmiotu świadczącego usługę do żądania od nabywcy towaru, odbiorcy usługi lub osoby trzeciej zapłaty ceny lub ekwiwalentu.

Mając na uwadze powyższe orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej należy stwierdzić, że czynność uznaje się za odpłatną, gdy są spełnione następujące warunki:

istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne,
wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy,
istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi,
odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem,
wynagrodzenie jest wyrażalne w pieniądzu, co oznacza, że istnieje możliwość określenia ceny wyrażonej w pieniądzu w stosunku do świadczenia wzajemnego stanowiącego wynagrodzenie za dostawę towarów lub świadczenie usług.

Z powyższego wynika, że odpłatny charakter dostawy towarów lub świadczenia usług nie oznacza, że zapłata utożsamiana jest jedynie ze świadczeniem pieniężnym – świadczenie o charakterze rzeczowym także będzie wynagrodzeniem, bowiem ma miejsce konkretna korzyść za dokonywane świadczenie.

Należy zauważyć, iż stosownie art. 29 ust. 1 ustawy o VAT podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Z opisu zawartego we wniosku wynika, że przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest między innymi obrót i dystrybucja energią elektryczną na terenie kraju, na co Wnioskodawca posiada odpowiednie koncesje. W związku ze znacznymi obrotami Wnioskodawca korzysta z rożnych form finansowania swojej działalności (kredyt obrotowy, pożyczki, leasing operacyjny, faktoring, kredyt kupiecki) co wiąże się z ponoszeniem znacznych kosztów finansowych.

Spółka Zewnętrzna zawiera umowy sprzedaży energii w imieniu Wnioskodawcy i obsługuje sprzedaż energii. Całość kosztów finansowania działalności związanej z obrotem energii ponosi Wnioskodawca. W skład kosztów finansowych wchodzą: odsetki od zobowiązań, odsetki od kredytów, koszty obsługi kredytów, leasingów i faktoringu. Wnioskodawca ponosi również ryzyko nieściągalności należności od niesolidnych dłużników oraz ryzyko dokonywania odpisów aktualizujących na należności trudno ściągalne. Spółka Zewnętrzna nie ponosi bezpośrednio kosztów takich jak: koszty kredytowania, koszty leasingów i faktoringu, nie ponosi też ryzyka obciążeń z tytułu nieściągalności należności przeterminowanych. Umowy kredytowe, umowy leasingowe, umowy faktoringowe, których koszty finansowe Wnioskodawcy stanowią podstawę do obciążenia Spółki Zewnętrznej, zawiera wyłącznie Wnioskodawca.

Brak zapłaty przez Spółkę Zewnętrzną obciążenia z tytułu partycypacji w kosztach finansowych wiąże się z konsekwencjami w postaci odsetek od opóźnionej zapłaty oraz egzekwowaniem zaległości na drodze postępowania sądowego. Istnieje związek pomiędzy wielkością obrotu energią (uzależnioną od ilości zwartych umów przez Podmiot Zewnętrzny) a zapotrzebowaniem na źródła finansowania tego obrotu (kredyty, leasingi, umowy faktoringowe). Wnioskodawca wykonuje swoje usługi przy użyciu własnych składników majątkowych. Partycypacja Spółki Zewnętrznej w kosztach finansowych rekompensuje ryzyko Wnioskodawcy w zakresie niewypłacalności klientów, z którymi Podmiot Zewnętrzny zawarł umowę w imieniu Wnioskodawcy.

W przedstawionej sytuacji dokonana na rzecz Wnioskodawcy przez Spółkę Zewnętrzną zapłata (której brak wiąże się z konsekwencjami w postaci odsetek od opóźnionej zapłaty oraz egzekwowaniem zaległości na drodze postępowania sądowego) jest, w ocenie tut. Organu, wynagrodzeniem za nabycie konkretnych korzyści jakie Spółka Zewnętrzna uzyska poprzez zachowanie się Wnioskodawcy, w wyniku którego Spółka Zewnętrzna osiągnie zabezpieczenie rekompensaty ryzyka niewypłacalności klientów. Jak wynika z opisu sprawy, to Wnioskodawca ponosi ryzyko nieściągalności należności od niesolidnych dłużników oraz ryzyko dokonywania odpisów aktualizujących na należności trudno ściągalne. Spółka Zewnętrzna nie ponosi bezpośrednio kosztów takich jak: koszty kredytowania, koszty leasingów i faktoringu, nie ponosi też ryzyka obciążeń z tytułu nieściągalności należności przeterminowanych. Umowy kredytowe, umowy leasingowe, umowy faktoringowe, których koszty finansowe Wnioskodawcy stanowiące podstawę do obciążenia Spółki Zewnętrznej, zawiera wyłącznie Wnioskodawca.

Wymienione okoliczności wskazują więc, że za wszelkie działania Spółki Zewnętrznej pośredniczącej w zawieraniu umów na dostarczanie energii elektrycznej – odpowiedzialność ponosi wyłącznie Wnioskodawca jako sprzedawca oraz jako strona umów kredytowych, leasingowych czy faktoringowych ponosząca koszty tych umów. Tak więc za zachowanie Spółki Zewnętrznej, która nie ponosi kosztów kredytowania, leasingu czy faktoringu oraz nie ponosi ryzyka związanego z niesolidnością klientów, podmiotem ponoszącym te koszty i ryzyko jest Wnioskodawca, który ma prawo żądać od Spółki Zewnętrznej zapłaty za obciążenia finansowe generowane przez klientów, z którymi Spółka Zewnętrzna – w imieniu Wnioskodawcy – podpisała umowy na dostawę energii elektrycznej.

Ponieważ – jak wskazał Wnioskodawca – istnieje związek pomiędzy wielkością obrotu energią (uzależnioną od ilości zwartych umów przez Podmiot Zewnętrzny) a zapotrzebowaniem na źródła finansowania tego obrotu (umowy kredytowe, leasingowe, faktoringowe), zapotrzebowanie na takie źródła finansowania będzie tym większe im większa będzie ilość niesolidnych klientów. Stąd zapłata, której ma prawo żądać Wnioskodawca stanowić też będzie czynnik mobilizujący Spółkę Zewnętrzną do zawierania umów z takimi klientami, którzy dają gwarancję wywiązywania się z umów na dostawę energii, a tym samym ograniczają ponoszone przez Wnioskodawcę koszty i ryzyko.

Zatem pomiędzy Wnioskodawcą a Spółką Zewnętrzną istnieje taka relacja zobowiązaniowa, którą należy traktować jako wzajemne świadczenie za wynagrodzeniem.

Oznacza to, że w przedmiotowej sprawie świadczenie wykonywane przez Wnioskodawcę na rzecz Spółki Zewnętrznej tj. ponoszenie pełnego ryzyka nieściągalności należności od niesolidnych dłużników oraz ryzyka dokonywania odpisów aktualizujących na należności trudno ściągalne – spełnia warunki do uznania tej czynności za odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, że partycypacja w kosztach finansowych nie stanowi usługi dla celów podatku VAT, a jedynie zwrot poniesionych kosztów – uznano za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Niniejsza interpretacja indywidualna traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz.U. Nr 163 poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin