INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 3 grudnia 2013 r. (data wpływu 10 grudnia 2013 r.) uzupełnionym pismem z dnia 17 marca 2014 r. (data wpływu 20 marca 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kwalifikacji inwestycji w obcym środku trwałym oraz możliwości ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 grudnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kwalifikacji inwestycji w obcym środku trwałym oraz możliwości ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

W przedmiotowym wniosku oraz uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest wspólnikiem w spółce jawnej, posiadającym 50 % udziałów w przychodach i kosztach. Do rozliczeń podatku dochodowego wybrał stawkę podatku liniowego 19 %. Spółka jawna zajmuje się produkcją betonu, bloczków betonowych, różnych rodzajów pustaków oraz handlem innymi materiałami budowlanymi. W 2011 r. zawarto umowę leasingu operacyjnego na korzystanie z 1 linii technologicznej do produkcji bloczków i pustaków, drugą umowę na korzystanie z blatów produkcyjnych oraz umowę na regały wysokiego składowania (regały są odrębnym składnikiem majątku, zaś blaty stanowią część składową linii produkcyjnej). Złożony wniosek dotyczy zakupu formy do produkcji bloczków, które są częścią składową linii produkcyjnej, bez formy nie można nic wyprodukować. Przy nabyciu pierwszej formy do bloczków nastąpiła możliwość rozpoczęcia produkcji oraz kontynuacji produkcji, aż do zużycia formy. Nabycie kolejnej formy do bloczków umożliwiło kontynuację produkcji po zużyciu poprzedniej formy. Nabycie formy na inne wyroby umożliwiło adaptację linii do produkcji innych wyrobów a tym samym spowodowało rozszerzenie oferowanych wyrobów i wzrost konkurencyjności firmy-wzrost wartości użytkowej. Wnioskodawca wskazuje, że koszt nabycia pierwszej formy, to wydatek minimum w wysokości 25 000 zł netto, kolejne od 23 400 do 41 000 zł. Zakupu formy dokonuje się na własność.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (oznaczone we wniosku nr 1).

Czy zakup formy do produkcji bloczków (jest to część składowa linii produkcyjnej, będącej w leasingu operacyjnym) należy traktować jako inwestycję w obcy środek trwały i amortyzować według indywidualnej stawki amortyzacyjnej, wynikającej z art. 22 j ust. 4 pkt 2, jako grupa 529...

Zdaniem Wnioskodawcy (w zakresie pytania 1) zakup formy do produkcji bloczków, jako części składowej linii produkcyjnej, stanowi inwestycję w obcym środku trwałym, na podstawie art. 22 j ust. 4 pkt 2 można zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną wynikającą z art. 22 j ust. 1 pkt 1 lit. a-c.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Kwalifikując zatem wydatek w koszty podatkowe trzeba stwierdzić, że spełnia on dwa warunki: wydatek musi być poniesiony w celu uzyskania przychodu lub zabezpieczenia albo zachowania źródła przychodów oraz nie może to być wydatek wymieniony w zamkniętym katalogu negatywnym, wymienionym w przepisie art. 23 ustawy.

Przez poniesienie wydatku należy rozumieć bycie obarczonym, obciążonym. Poniesienie wydatku z majątku podatnika oznacza, że pokryty jest on co do zasady z zasobów majątkowych podatnika w sposób ostateczny. Wydatek musi zostać faktycznie poniesiony w sensie realnym, tzn. musi nastąpić uszczuplenie zasobów finansowych, z których wydatek jest dokonywany.

Stosownie do art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a – 22o, z uwzględnieniem art. 23.

Z treści przepisu art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22a ust. 2 ustawy amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania:

1. przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej „inwestycjami w obcych środkach trwałych”,
2. budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie,
3. składniki majątku, wymienione w ust. 1, niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy określonej w art. 23a pkt 1, zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami tych składników - jeżeli zgodnie z przepisami rozdziału 4a odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający



1. zwane także środkami trwałymi,



4. tabor transportu morskiego w budowie (PKWiU 30.11).

Przepisy prawa podatkowego nie definiują wprost, co należy rozumieć przez inwestycje w obcych środkach trwałych, ale definiują pojęcie inwestycji. Zgodnie z art. 5a pkt 1 ww. ustawy inwestycje to środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2013 r., poz. 331z późn. zm.).

Środki trwałe w budowie to zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego – art. 3 ust. 1 pkt 16 ww. ustawy o rachunkowości.

Biorąc pod uwagę te definicje można stwierdzić, że inwestycje w obcych środkach trwałych to ogół działań (nakładów) podatnika odnoszących się do niestanowiącego jego własności środka trwałego, które zmierzają do jego ulepszenia, tzn. polegają na jego przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji lub polegają na stworzeniu składnika majątku mającego cechy środka trwałego.

Nakłady te mają na celu przystosowanie obcego środka trwałego do potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Inwestycją w obcym środku trwałym nie będą więc wydatki na remont obcego środka trwałego (czyli na odtworzenie stanu pierwotnego), lecz nakłady powodujące jego ulepszenie.

Ulepszenie obcego środka trwałego, czyli inwestycja w obcym środku trwałym, nastąpi wówczas, gdy suma wydatków poniesionych na przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację obcego środka trwałego przekroczy w danym roku podatkowym 3 500 zł, a wydatki te spowodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia go do używania, zgodnie z art. 22g ust. 17 ustawy o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl bowiem art. 22g ust. 17 cytowanej ustawy, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3 500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3 500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

W tym miejscu wskazać należy, że inwestycje w obcych środkach trwałych wprowadza się do ewidencji środków trwałych, kwalifikując je do właściwej grupy KŚT. Klasyfikując środki trwałe do poszczególnych grup należy posiłkować się Klasyfikacją Środków Trwałych. Zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. Nr 242, poz. 1622) Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych.

Klasyfikacja jest uzależniona od rodzaju środka trwałego, na jaki poniesiono nakłady. Jeśli ulepszenie dotyczyło np. obcego budynku lub budowli, to inwestycję przypisuje się do grupy 1 lub 2 KŚT, a jeśli nakłady dotyczyły maszyn, urządzeń lub środków transportu, zaliczanych do grupy 3-8 KŚT, to inwestycje należy przypisać odpowiednio do tych grup. Klasyfikacji takiej dokonuje podatnik.

Z treści wniosku wynika, że Spółka jawna, której Wnioskodawca jest wspólnikiem zajmuje się produkcją betonu, bloczków betonowych, różnych rodzajów pustaków oraz handlem innymi materiałami budowlanymi. W 2011 roku zawarto umowę leasingu operacyjnego na korzystanie z 1 linii technologicznej do produkcji bloczków i pustaków, drugą umowę na korzystanie z blatów produkcyjnych oraz umowę na regały wysokiego składowania (regały są odrębnym składnikiem majątku, zaś blaty stanowią część składową linii produkcyjnej). Spółka zakupiła na własność formę do produkcji bloczków, która jest częścią składowa linii produkcyjnej, bez formy nie można nic wyprodukować. Przy nabyciu pierwszej formy do bloczków nastąpiła możliwość rozpoczęcia produkcji oraz kontynuacji produkcji, aż do zużycia formy. Nabycie kolejnej formy do bloczków umożliwiło kontynuację produkcji po zużyciu poprzedniej formy. Nabycie formy na inne wyroby umożliwiło adaptację linii do produkcji innych wyrobów a tym samym spowodowało rozszerzenie oferowanych wyrobów i wzrost konkurencyjności firmy-wzrost wartości użytkowej.

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, że jeżeli zakupiona forma do produkcji bloczków ma na celu przystosowanie i dalsze funkcjonowanie linii produkcyjnej pozwalającej na dalsze funkcjonowanie działalności gospodarczej, można będzie traktować jako inwestycję w obcym środku trwałym.

Odnosząc się natomiast do możliwości ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej, dla powyższej inwestycji należy wskazać, że zgodnie z art. 22j ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla przyjętych do używania inwestycji w obcych środkach trwałych, z tym że dla:

1. inwestycji w obcych budynkach (lokalach) lub budowlach - okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat;
2. inwestycji w obcych środkach trwałych innych niż wymienione w pkt 1 - okres amortyzacji ustala się według zasad określonych w ust. 1 pkt 1 i 2.

W myśl art. 22j ust. 1 pkt 1 ww. ustawy podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji dla środków trwałych zaliczonych do grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji nie może być krótszy niż

1. 24 miesiące - gdy ich wartość początkowa nie przekracza 25.000 zł,
2. 36 miesięcy - gdy ich wartość początkowa jest wyższa od 25.000 zł i nie przekracza 50.000 zł,
3. 60 miesięcy - w pozostałych przypadkach.

Jak wynika z powyższych przepisów, ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera szczegółowe regulacje umożliwiające stosowanie indywidualnej stawki amortyzacyjnej w odniesieniu do inwestycji w obcych środkach trwałych. Tym samym, dla inwestycji w obcym środku trwałym będzie możliwe ustalenie indywidualnej stawki amortyzacyjnej, przy czym okres amortyzacji nie może przekroczyć okresu ustalonego według zasad wynikających z art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wskazać jednocześnie należy, że przedmiotowa interpretacja indywidualna dotyczy wyłącznie Wnioskodawcy jako wspólnika spółki jawnej.

Należy zaznaczyć, iż to podatnik dokonuje klasyfikacji do odpowiedniej grupy środków trwałych stosownie do obowiązujących przepisów prawa a mianowicie w oparciu o ww. rozporządzenie Rady Ministrów w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych. Po dokonaniu zaś takiej klasyfikacji to na podatniku spoczywa ciężar udowodnienia faktu, iż dany obiekt podlega odpowiedniej klasyfikacji, jako na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne.

Przepisy rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych nie stanowią przepisów prawa podatkowego zdefiniowanych w art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.). Zgodnie z tym przepisem, ilekroć w ustawie jest mowa o ustawach podatkowych - rozumie się przez to ustawy dotyczące podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych określające podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, stawki podatkowe oraz regulujące prawa i obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich.

Tym samym minister właściwy do spraw finansów publicznych nie ma uprawnienia do interpretowania zapisów KŚT w trybie wydawania indywidualnych interpretacji prawa podatkowego, określonych w art. 14b § 1 tej ustawy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.