INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 3 grudnia 2013 r. (data wpływu 10 grudnia 2013 r.) uzupełnionym pismem z dnia 17 marca 2014 r. (data wpływu 20 marca 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 grudnia 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku oraz uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest wspólnikiem w spółce jawnej, posiadającym 50 % udziałów w przychodach i kosztach. Do rozliczeń podatku dochodowego wybrał stawkę podatku liniowego 19 %. Spółka jawna zajmuje się produkcją betonu, bloczków betonowych, różnych rodzajów pustaków oraz handlem innymi materiałami budowlanymi. W 2011 r. zawarto umowę leasingu operacyjnego na korzystanie z 1 linii technologicznej do produkcji bloczków i pustaków, drugą umowę na korzystanie z blatów produkcyjnych oraz umowę na regały wysokiego składowania (regały są odrębnym składnikiem majątku, zaś blaty stanowią część składową linii produkcyjnej). W 2013 r. bieżącym firma dokupiła 50 szt. blatów produkcyjnych (wartość jednostkowa poniżej 3 500 zł/szt.), jako zamiennik blatów leasingowanych. Przedmiotowe blaty, o których mowa w złożonym wniosku – są to płaskie elementy o kształcie prostokątnym o wymiarach 1400 mm x 950 mm i grubości 50 mm najczęściej z drewna (przypominający swym wyglądem blat stołu); są to blaty produkcyjne, służące w przypadku Wnioskodawcy do produkcji elementów betonowych wibroprasowanych.

Wnioskodawca opisuje przebieg cyklu produkcyjnego: jeden blat znajdujący się w urządzeniu "magazyn" przy wibroprasie zostaje automatycznie pobrany i przesunięty za pomocą zespołu urządzeń podających na stół wibroprasy, następnie zostaje automatycznie opuszczona forma produkcyjna danego wyrobu i zostaje dociśnięty blat produkcyjny formą, który to znajduje się pomiędzy stołem wibroprasy a formą danego wyrobu. Następnie następuje zasyp formy betonem wyrównanie, przyciśnięcie od góry stemplami betonu i wykonanie prasowania betonu w formie z jednoczesnym wibrowaniem betonu w formie,wibracje są przenoszone od spodu stołu na palety produkcyjne, na których formuje się wyrób. Po wykonanym cyklu prasowania i wibrowania zostaje podniesiona forma a wyrób (o kształcie formy) zostaje dalej transportowany na palecie produkcyjnej do wieżyczki piętrującej. Po napełnieniu całej wieżyczki piętrującej blatami produkcyjnymi z wyrobem następuje kolejny cykl, wózek do przenoszenia blatów z wyrobem pobiera blaty produkcyjne z wyrobem i transportuje do regałów w dojrzewalni wyrobów, gdzie wyroby dojrzewają na blatach produkcyjnych do uzyskania odpowiedniej wytrzymałości. Następnie po około 24 do 48 godzinach przechowywania wyrobu w dojrzewalni, wyrób zostaje wyciągnięty z blatami produkcyjnymi i przetransportowany do stanowiska paletowania wyrobu gdzie następuje zebranie gotowego wyrobu z blatów produkcyjnych a blaty powracają do magazynu blatów przy wibroprasie gdzie ponownie są pobierane i są produkowane na ich powierzchni wyroby betonowe.

Wnioskodawca nadmienia, że blaty produkcyjne są niezbędnym elementem, na których produkowane są wyroby betonowe (bez blatów produkcyjnych nie jest możliwa produkcja w linii produkcyjnej). W jednym cyklu produkcyjnym używanych jest 50 szt. blatów, co oznacza kompletne zapełnienie wieżyczki blatami produkcyjnymi z wyprodukowanym wyrobem, który należy wstawić do regałów dojrzewalni w celu uzyskania odpowiedniej wytrzymałości. Po odebraniu blatów z wyrobem z wieżyczki piętrującej i wstawieniu do regałów dojrzewalni można przystąpić do kolejnego cyklu. Blaty są używane podczas jednego cyklu, każdy blat oddzielnie, są używane dłużej niż rok.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (oznaczone we wniosku nr 3).

Czy zakup dodatkowych blatów produkcyjnych do linii technologicznej można potraktować, jako jednorazowy koszt uzyskania przychodu (wartość jednego blatu poniżej 3 500 zł; w jednym cyklu produkcyjnym użytkowanych jest 50 szt. blatów)...

Zdaniem Wnioskodawcy (w zakresie pytania 3) wydatki poniesione na zakup dodatkowych blatów produkcyjnych do linii technologicznej, których planowany czas wykorzystywania w działalności gospodarczej jest dłuższy niż 1 rok, ze względu na ich niską wartość zakupu stanowią wydatek, jednorazowo zaliczany do kosztów podatkowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Kwalifikując zatem wydatek w koszty podatkowe trzeba stwierdzić, że spełnia on dwa warunki: wydatek musi być poniesiony w celu uzyskania przychodu lub zabezpieczenia albo zachowania źródła przychodów oraz nie może to być wydatek wymieniony w zamkniętym katalogu negatywnym, wymienionym w przepisie art. 23 ustawy.

Przez poniesienie wydatku należy rozumieć bycie obarczonym, obciążonym. Poniesienie wydatku z majątku podatnika oznacza, że pokryty jest on co do zasady z zasobów majątkowych podatnika w sposób ostateczny. Wydatek musi zostać faktycznie poniesiony w sensie realnym, tzn. musi nastąpić uszczuplenie zasobów finansowych, z których wydatek jest dokonywany.

Z treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków m.in. na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

• wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Stosownie do art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a – 22o, z uwzględnieniem art. 23.

Z treści przepisu art. 22a ust.1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22a ust. 2 ustawy amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania:

1. przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej „inwestycjami w obcych środkach trwałych”,
2. budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie,
3. składniki majątku, wymienione w ust. 1, niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy określonej w art. 23a pkt 1, zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami tych składników - jeżeli zgodnie z przepisami rozdziału 4a odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający



1. zwane także środkami trwałymi,



4. tabor transportu morskiego w budowie (PKWiU 30.11).

W tym miejscu należy zaznaczyć, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje wprost, co należy rozumieć przez inwestycje w obcych środkach trwałych. Definiuje natomiast pojęcie „inwestycji”. Zgodnie z art. 4a pkt 1 tej ustawy, inwestycje to środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2013 r., poz. 331 z późn. zm.). Środki trwałe w budowie to – w myśl art. 3 ust. 1 pkt 16 ustawy o rachunkowości – zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego. Biorąc pod uwagę tę definicję można stwierdzić, że inwestycje w obcych środkach trwałych to ogół działań (nakładów) podatnika odnoszących się do niestanowiącego jego własności środka trwałego, które zmierzają do jego ulepszenia lub polegają na stworzeniu składnika majątku mającego cechy środka trwałego.

Z opisanego we wniosku stanu faktycznego wynika, że spółka jawna w roku bieżącym dokupiła 50 szt. blatów produkcyjnych o wartości jednostkowej poniżej 3 500 zł/szt., jako zamiennik blatów leasingowanych. Blaty stanowią część składową leasingowanej linii produkcyjnej, są niezbędnym elementem, na których produkowane są wyroby betonowe (bez blatów produkcyjnych nie jest możliwa produkcja w linii produkcyjnej). W jednym cyklu produkcyjnym używanych jest 50 szt. blatów. Po odebraniu blatów z wyrobem z wieżyczki piętrującej i wstawieniu do regałów dojrzewalni można przystąpić do kolejnego cyklu. Wnioskodawca wskazuje, blaty są używane podczas jednego cyklu, każdy blat oddzielnie, są używane dłużej niż rok.

Nie ulega wątpliwości, że linia produkcyjna do której zostały zakupione blaty produkcyjne, nie stanowi dla spółki środka trwałego, gdyż zostały nabyte na podstawie leasingu operacyjnego.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych, wprawdzie nie definiuje wprost pojęcia „inwestycji w obcym środku trwałym”, to jednak w praktyce przyjmuje się, że taką inwestycją są nakłady poniesione na ulepszenie środka trwałego, który używany jest na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze – w tym na podstawie umowy leasingu operacyjnego.

W myśl art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Z treści wniosku wynika, że opisany zestaw blatów jest częścią składową leasingowanej linii produkcyjnej, blaty są wykorzystywane w jednym cyklu produkcyjnym. Jeżeli zatem wartość zestawu przekracza 3 500 zł, to wydatki związane z nakładami na nabycie blatów produkcyjnych stanowią inwestycję w obcym środku trwałym. W związku z powyższym, wydatki na zakup nie mogą zostać jednorazowo zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.