INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 24 stycznia 2012r. (data wpływu do tut. Biura 24 stycznia 2012r.), uzupełnionym w dniu 18 kwietnia 2012r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odzyskania podatku dochodowego zapłaconego w Polsce za lata 2008 i 2009 uiszczonego od dochodów uzyskanych z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej na terenie Szwecji – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 stycznia 2012r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odzyskania podatku dochodowego zapłaconego w Polsce za lata 2008 i 2009 uiszczonego od dochodów uzyskanych z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej na terenie Szwecji. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 27 marca 2012r. Znak: IBPBI/1/415-131/12/KB, wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 18 kwietnia 2012r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi firmę budowlaną i w latach 2008 i 2009 pracował na terenie Szwecji. Aby móc pracować w Szwecji musiał uzyskać numer VAT oraz tzw. F-Skat. W trakcie wypełniania dokumentów wystąpił błąd i według tych papierów Wnioskodawca został rezydentem szwedzkim, mimo iż nie miał zamiaru być na stałe w Szwecji. Jego rachunkowość jest prowadzona w Polsce, gdzie płacił też podatek dochodowy. Jednak w 2010r. szwedzki urząd skarbowy nakazał Wnioskodawcy zapłatę podatku dochodowego za rok 2008 i 2009 w Szwecji motywując to faktem, iż w tym okresie miał dochody tylko w Szwecji. Wobec zaistniałej sytuacji, Wnioskodawca zapłacił podatek dochodowy za lata 2008 i 2009 w Szwecji oraz w Polsce. Wnioskodawca prowadzi działalność jednoosobową, opodatkowaną na „zasadach ogólnych”. Przez cały ww. okres miejscem zameldowania Wnioskodawcy była Polska. Szwedzki urząd skarbowy uznał Wnioskodawcę za rezydenta i nakazał Mu zapłatę podatku dochodowego w Szwecji. W latach 2008 i 2009 Wnioskodawca nie miał żadnych dochodów w Polsce i cały podatek pochodził ze źródeł w Szwecji.

W uzupełnieniu wniosku, które wpłynęło do tut. Biura w dniu 18 kwietnia 2012r., wskazano iż:

• Wnioskodawca nie prowadził jednej budowy trwającej ponad 12 miesięcy, natomiast miał wiele budów, które trały ponad 12 miesięcy,
• ponieważ firma Wnioskodawcy jest jednoosobowa, to przebywając w Szwecji także zarząd oraz biuro firmy mieściło się w Szwecji,
• faktyczne miejsce zameldowania Wnioskodawcy znajdowało się w Szwecji, w roku 2008 i 2009 Wnioskodawca był zarejestrowany w ewidencji ludności w Szwecji,
• w roku 2008 Wnioskodawca przebywał w Polsce ok. 60 dni, a w roku 2009 ok. 50 dni,
• w latach 2008 i 2009 Wnioskodawca nie uzyskał dochodów w Polsce,
• szwedzki urząd podatkowy uznał, iż Wnioskodawca jest szwedzkim rezydentem podatkowym ponieważ:
  1. był wpisany w księdze ewidencji ludności pomiędzy 04 maja 2007r. a 01 czerwca 2010r.,
  2. nabył nieruchomość (dom mieszkalny),
  3. posiadał kilka zarejestrowanych na terenie Szwecji samochodów,
  4. nie wystawił żadnych faktur związanych z jakąkolwiek działalnością w Polsce,
• z uwagi na powyższe szwedzki urząd podatkowy uznał, iż Wnioskodawca jest zobowiązany do zapłacenia w całości podatku w Szwecji, ponieważ prowadził działalność gospodarczą wyłącznie w Szwecji,
• ponieważ prowadzenie działalności gospodarczej w Szwecji wymaga rejestracji, tj. złożenia wniosku o tzw. F-SKAT oraz nadanie numeru VAT (należy podać adres zameldowania), Wnioskodawca skorzystał z pomocy obywatela Szwecji, który wypełnił za Niego odpowiednie dokumenty. Wnioskodawca nie miał możliwości sprawdzenia, czy dokumenty zostały wypełnione prawidłowo, gdyż nie zna języka szwedzkiego,
• błędy w dokumentach, to tylko jedna z przyczyn, która zdaniem szwedzkiego urzędu podatkowego powoduje, że Wnioskodawca miał zapłacić podatek w Szwecji, bo nawet gdyby nie był w ewidencji ludności to i tak, ze względu na to, że prowadził działalność gospodarczą w latach 2008 i 2009 wyłącznie na terenie Szwecji, w okresie dłuższym niż 183 dni w każdym roku, jest zobowiązany do zapłacenia podatku w całości w Szwecji.
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy jest możliwe otrzymanie zwrotu podatku dochodowego zapłaconego w Polsce za lata 2008 i 2009...

Zdaniem Wnioskodawcy, nie powinien płacić podwójnego podatku i ma możliwość dochodzenia zwrotu podatku dochodowego zapłaconego w Polsce ze źródeł pochodzących w Szwecji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Stosownie do art. 3 ust. 2a ww. ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przy czym, zgodnie z art. 3 ust. 2b ww. ustawy, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
4. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości, w tym ze sprzedaży takiej nieruchomości.
   
   

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy). Umową, o której mowa w ww. przepisie jest m.in. Konwencja z dnia 19 listopada 2004 r. podpisana między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Królestwa Szwecji w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz.U. z 2006r., Nr 26, poz. 193). Zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt d tej Konwencji, jeżeli z kontekstu nie wynika inaczej, określenie "osoba" oznacza osobę fizyczną, spółkę oraz każde inne zrzeszenie osób.

W myśl art. 4 ust. 1 ww. Konwencji, w rozumieniu niniejszej Konwencji, określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze, i obejmuje również to Państwo, jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny i jakąkolwiek instytucję rządową albo agencję rządową. Jednakże, w przypadku spółki osobowej albo mienia spadkowego, określenie to ma zastosowanie tylko w przypadku, gdy dochód osiągany przez taką spółkę osobową albo dochód z takiego mienia spadkowego podlega opodatkowaniu w tym Państwie tak, jak dochód osoby mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę, w zależności od przypadku, albo w jej rękach, albo w rękach wspólników lub jego beneficjentów.

Określenie to jednak nie obejmuje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie w zakresie dochodu osiąganego tylko ze źródeł w tym Państwie.

Jeżeli, stosownie do postanowień ustępu 1, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, z którym ma one ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych) (art. 4 ust. 1 lit. a ww. Konwencji).

Zgodnie natomiast z art. 7 ust. 1 ww. Konwencji, zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi w drugim Umawiającym się Państwie działalność gospodarczą poprzez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej można przypisać je temu zakładowi. Przy czym, w myśl art. 5 ust. 1 – 3 ww. Konwencji, w rozumieniu niniejszej Konwencji określenie "zakład" oznacza stałą placówkę, przez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność przedsiębiorstwa.

Określenie "zakład" obejmuje w szczególności:

1. siedzibę zarządu,
2. filię,
3. biuro,
4. fabrykę,
5. warsztat,
6. kopalnię, źródło ropy naftowej lub gazu, kamieniołom albo każde inne miejsce wydobywania zasobów naturalnych.
   
   

Plac budowy, prace budowlane lub instalacyjne albo czynności związane z takimi pracami stanowią zakład tylko wtedy, jeżeli taka budowa, prace albo czynności trwają dłużej niż dwanaście miesięcy.

Z przedstawionego we wniosku oraz jego uzupełnienia stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca posiada zarejestrowaną w Polsce jednoosobową pozarolniczą działalność gospodarczą. W ramach tej działalności, w latach 2008 i 2009 świadczył usługi budowlane wyłącznie na terenie Szwecji. Biuro oraz zarząd prowadzonej przez Niego działalności, także znajdowały się w Szwecji. Powyższe oznacza, iż na terenie Szwecji Wnioskodawca posiadał zakład w rozumieniu cyt. wyżej Konwencji w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, z którego dochody podlegają, co do zasady, opodatkowaniu w państwie, w którym zakład ten jest prowadzony (w przedmiotowej sprawie w Szwecji). Ponadto Wnioskodawca wskazał, iż na terenie Szwecji zakupił nieruchomość (dom mieszkalny), a także posiadał kilka zarejestrowanych tam samochodów. W ww. okresie Jego faktyczne miejsce zameldowania znajdowało się w Szwecji, figurował także w tamtejszej Księdze Ewidencji Ludności. W 2008r. Wnioskodawca przebywał na terenie Polski ok. 60 dni, a w 2009r. ok. 50 dni, natomiast na terenie Szwecji w ww. okresach przebywał dłużej niż 183 dni w każdym roku. W ww. okresach Wnioskodawca nie uzyskał na terenie Polski żadnych dochodów (przychodów).

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, iż w latach 2008 i 2009 Wnioskodawca posiadał w Polsce ograniczony obowiązek podatkowy. W ww. okresie posiadał On bowiem centrum interesów życiowych i gospodarczych w Szwecji. Z uwagi na fakt, iż w ww. okresie nie uzyskał w Polsce żadnych dochodów (przychodów) podlegających opodatkowaniu, nie był zobowiązany do zapłaty w Polsce podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wskazać jednak należy, iż z uwagi na fakt, że Wnioskodawca nie zlikwidował działalności gospodarczej na terenie Polski, brak obowiązku opodatkowania w Polsce uzyskanych przez niego w Szwecji dochodów, nie zwalniał go automatycznie z obowiązku złożenia rocznego zeznania o wysokości osiągniętego dochodu/poniesionej straty (nawet jeśli z tytułu prowadzonej na terenie Polski działalności dochód ten wyniósł 0). Nie wygasło bowiem u Niego źródło przychodu, z którego ewentualnie uzyskane na terytorium Polski dochody (wobec posiadania przez Wnioskodawcę w Polsce ograniczonego obowiązku podatkowego), podlegałyby opodatkowaniu w Polsce. Zgodnie natomiast z art. 45 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 7 i 8. W terminie określonym w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7, podatnicy są obowiązani wpłacić różnicę między podatkiem należnym wynikającym z zeznania, o którym mowa w ust. 1, a sumą należnych za dany rok zaliczek, w tym również sumą zaliczek pobranych przez płatników (art. 45 ust. 4 pkt 1 ww. ustawy).

Odnosząc się natomiast do kwestii możliwości odzyskania podatku zapłaconego w Polsce od dochodu uzyskanego z prowadzonej na terenie Szwecji działalności gospodarczej stwierdzić należy, iż zgodnie z art. 72 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej, za nadpłatę uważa się kwotę nadpłaconego lub nienależnie zapłaconego podatku. Nadpłata dla podatników podatku dochodowego powstaje z dniem złożenia zeznania rocznego (art. 73 § 2 pkt 1 Ordynacji podatkowej).

W myśl art. 75 § 1 Ordynacji podatkowej, jeżeli podatnik kwestionuje zasadność pobrania przez płatnika podatku albo wysokość pobranego podatku, może złożyć wniosek o stwierdzenie nadpłaty podatku. Uprawnienie określone w § 1 przysługuje również podatnikom, których zobowiązanie podatkowe powstaje w sposób przewidziany w art. 21 § 1 pkt 1, jeżeli w zeznaniach (deklaracjach), o których mowa w art. 73 § 2, wykazali zobowiązanie podatkowe nienależne lub w wysokości większej od należnej i wpłacili zadeklarowany podatek albo wykazali nadpłatę w wysokości mniejszej od należnej (art. 75 § 2 pkt 1 lit a Ordynacji podatkowej). W przypadkach, o których mowa w § 2 pkt 1 lit. a i b oraz w pkt 2 lit. a i b, podatnik, płatnik lub inkasent równocześnie z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty są obowiązani złożyć skorygowane zeznanie (deklarację) (art. 75 § 3 Ordynacji podatkowej). Jeżeli prawidłowość skorygowanego zeznania (deklaracji) nie budzi wątpliwości, organ podatkowy zwraca nadpłatę bez wydania decyzji stwierdzającej nadpłatę (art. 75 § 4 Ordynacji podatkowej)

Przy czym, zgodnie z art. 81 § 2 Ordynacji podatkowej, skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty.

Prawo do zwrotu nadpłaty podatku wygasa po upływie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin jej zwrotu (art. 80 § 1 Ordynacji podatkowej). Po upływie terminu określonego w § 1 wygasa również prawo do złożenia wniosku o zaliczenie nadpłaty na poczet przyszłych zobowiązań podatkowych oraz możliwość zaliczenia nadpłaty na poczet zaległych oraz bieżących zobowiązań podatkowych (art. 80 § 2 Ordynacji podatkowej). Złożenie wniosku o stwierdzenie nadpłaty, zwrot nadpłaty lub zaliczenie jej na poczet przyszłych zobowiązań podatkowych przerywa bieg terminu do zwrotu nadpłaty (art. 80 § 3 Ordynacji podatkowej).

Biorąc pod uwagę cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, iż w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym, Wnioskodawcy przysługuje prawo do dochodzenia zwrotu zapłaconego w Polsce nienależnie podatku. W tym celu winien On złożyć do Naczelnika właściwego dla Niego urzędu skarbowego wniosek o stwierdzenie nadpłaty. Jednocześnie ze złożeniem tego wniosku należy dokonać korekty złożonych wcześniej za lata 2008 i 2009 rocznych zeznań o wysokości osiągniętego dochodu/poniesionej straty z prowadzonej działalności gospodarczej wraz z pismem wyjaśniającym powody tej korekty.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44 – 100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 270).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.