Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP2/443-879/13/AW
z 5 grudnia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 19 sierpnia 2013 r. (data wpływu 26 sierpnia 2013 r.), uzupełnionym w dniach 5 listopada oraz 4 grudnia 2013 r. (daty wpływu), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku możliwości odliczenia podatku naliczonego w związku z realizacją projektu pn. „P…” – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 sierpnia 2013 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony w dniach 5 listopada oraz 4 grudnia 2013 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku możliwości odliczenia podatku naliczonego w związku z realizacją projektu pn. „P…”.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Gmina, będąca podatnikiem VAT czynnym, realizuje projekt pn. „P…”, dofinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach ….. Celem projektu jest stworzenie przedsiębiorstwom warunków do inwestowania i prowadzenia działalności gospodarczej poprzez kompleksowe przygotowanie terenów inwestycyjnych. Planowana strefa przedsiębiorczości zlokalizowana jest w rejonie Zatoki M., w obszarze objętym ustaleniami obowiązującej zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego otoczenia jeziora U. w O. - Rejon D. (uchwała Rady Miasta O. z dnia 16 listopada 2009 r.). W efekcie realizacji przedsięwzięcia powstanie nowa strefa przedsiębiorczości w zakresie usług turystycznych, sportowych i rekreacyjnych. Projektowana w przedmiotowym obszarze infrastruktura techniczna stworzy szanse do prowadzenia działalności gospodarczej, uatrakcyjni i w pełni zaspokoi potrzeby wynikające z funkcjonowania ośrodków wypoczynkowych, czy obiektów sportowych. Przewiduje się, że po realizacji projektu i zagwarantowaniu podstawowych warunków do prowadzenia działalności, działki gminne usytuowane w obrębie strefy o łącznej powierzchni ok. 1,73 ha zostaną sprzedane. Pojawienie się nowych inwestorów nie tylko przyczyni się do ożywienia gospodarczego północno-zachodniej części miasta, ale przyniesie również wiele korzyści społecznych w postaci nowych miejsc pracy oraz zagospodarowania zaniedbanej przestrzeni.

Zgodnie z założeniami, właścicielem majątku wytworzonego w ramach projektu pozostanie Gmina. Zarządzanie i administrowanie wytworzonym majątkiem, w zależności od rodzaju, planowane jest w sposób następujący:

1. Drogi dojazdowe, ciągi piesze i rowerowe, oświetlenie, parkingi pozostaną w zasobach Gminy. Planuje się ich przekazanie w trwały zarząd na podstawie decyzji Prezydenta do Zarządu Dróg Zieleni i Transportu, który jest jednostką organizacyjną Gminy, tj. samorządową jednostką budżetową i odrębnym podatnikiem podatku od towarów i usług.
2. Za zarządzanie siecią kanalizacji deszczowej odpowiedzialna będzie jednostka organizacyjna Gminy - Urząd Miasta, a Gmina nie będzie pobierała pożytków z tytułu własności.
3. Sieci wodociągowa oraz kanalizacji sanitarnej po wybudowaniu zostaną niezwłocznie, po podjęciu Uchwały Zgromadzenia Wspólników i podwyższeniu kapitału zakładowego, wniesione aportem do spółki będącej w 100% własnością Gminy (Przedsiębiorstwa Wodociągów i Kanalizacji Sp. z o.o.). Gmina do tego czasu nie będzie podejmować żadnych czynności wykorzystujących powstałą infrastrukturę. Spółka została powołana do realizacji zadań własnych Gminy obejmujących sprawy z zakresu wodociągów i zaopatrzenia w wodę, kanalizacji oraz usuwania i oczyszczania ścieków komunalnych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Gmina będzie miała możliwość odliczania podatku naliczonego w związku z realizowaną inwestycją?

Zdaniem Wnioskodawcy, wyrażonym we wniosku oraz jego uzupełnieniach, nie będzie mógł odliczyć podatku z tytułu realizacji inwestycji w zakresie sieci wodociągowej i sanitarnej ze względu na fakt, że dokonane przez niego zakupy inwestycyjne będą związane z wykonywaniem zadań własnych. Po powołaniu treści art. 86 ust 1 ustawy o podatku od towarów i usług Gmina wskazała, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wyłącznie podatnikom w sytuacji, gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest niewątpliwy i bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi.

Dodała, że treść przywołanej wyżej regulacji art. 86 ust. 1 ustawy wskazuje, że prawodawca uzależnia prawo do odliczenia podatku naliczonego od wykorzystywania towarów lub usług do wykonywania czynności opodatkowanych. Katalog czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług zawiera art. 5 ust. 1 ustawy (są nimi m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju). Z założenia, to do wykonania tych czynności w klasycznym modelu realizacji prawa do odliczenia mają być wykorzystywane towary i usługi. Gmina podniosła, że nie sposób także pominąć tych działań podatnika, które choć neutralne z punktu widzenia podatku od towarów i usług, jako niepodlegające temu podatkowi VAT lub od niego zwolnione, podejmowane są również w celu dokonania sprzedaży opodatkowanej. Na tle przepisu art. 86 ust. 1 ustawy, związek pomiędzy podatkiem naliczonym a czynnościami opodatkowanymi nie ma charakteru absolutnego w tym znaczeniu, że nie zawsze możliwym jest wskazanie na ścisłe powiązanie danego podatku naliczonego z konkretnymi czynnościami opodatkowanymi wykonywanymi przez podatnika. Ważne jest bowiem, by związek ten w chwili dokonywania zakupów był uchwytny i oczywisty, nabyte towary i usługi muszą w sposób niewątpliwy służyć czynnościom opodatkowanym. Okoliczności towarzyszące konkretnej transakcji zakupu towaru lub usługi powinny wskazywać jednoznacznie, że zakup ten dokonany został w celu jego wykorzystania w ramach działalności opodatkowanej podatnika, przy uwzględnieniu rodzaju prowadzonej lub planowanej przez niego działalności gospodarczej. Istotne jest także, by stanowiły one element cenotwórczy produktów podatnika, pozostając w ten sposób w bezpośrednim związku z jego działalnością gospodarczą.

Gmina podkreśliła, że, co do zasady, odliczeniu powinien podlegać taki podatek naliczony, który zawarty jest w cenie towarów nabytych w celu wykonania czynności opodatkowanych. Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi. Wskazała, że przed wniesieniem sieci wodno-kanalizacyjnych w formie aportu do spółki pozostaną one „na majątku Gminy”. Zaznaczyła, że nie uzyskuje, ani nie będzie uzyskiwała, przychodów ze sprzedaży wody i odbioru ścieków. Eksploatacją sieci, sprzedażą wody oraz odbiorem ścieków zajmuje się powołana do tego spółka. Gminę ze spółką nie łączy w zakresie uprawnienia do użytkowania sieci umowa cywilnoprawna.

Stwierdziła, że biorąc pod uwagę opis stanu faktycznego oraz treść powołanych przepisów, nie przysługuje prawo do odliczenia podatku, skoro efekt końcowy projektu nie będzie służył wykonywanym przez nią czynnościom opodatkowanym.

Zdaniem Gminy, wniesienie aportu w postaci sieci wodociągowej i kanalizacyjnej do spółki będzie podlegało zwolnieniu określonemu w art. 43 ust. 1 pkt l0a ustawy o podatku od towarów i usług, gdyż aport będzie dostawą budowli w rozumieniu art. 3 pkt 3 ustawy - Prawo budowlane, w stosunku do których nie będzie przysługiwało prawo obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. W konsekwencji, uwagi na niespełnienie podstawowej pozytywnej przesłanki warunkującej prawo do odliczenia podatku naliczonego, jaką jest związek zakupów z czynnościami opodatkowanymi, nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących wydatki poniesione na budowę sieci kanalizacji sanitarnej i wodociągowej w ramach utworzonej strefy przedsiębiorczości.

Gmina stwierdziła, że nie będzie mogła odliczyć podatku naliczonego z tytułu realizacji inwestycji w zakresie: dróg dojazdowych, ciągów pieszych i rowerowych, oświetlenia, parkingów i sieci kanalizacji deszczowej ze względu na fakt, że jej realizacja związana jest z wykonywaniem zadań własnych. Nadmieniła, że do zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty. W szczególności zadania własne obejmują sprawy gminnych dróg, ulic, mostów, placów oraz organizacji ruchu drogowego (art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o samorządzie gminnym), jak również wodociągów i zaopatrzenia w wodę, kanalizacji, usuwania i oczyszczania ścieków komunalnych, utrzymania czystości i porządku oraz urządzeń sanitarnych, wysypisk i unieszkodliwiania odpadów komunalnych, zaopatrzenia w energię elektryczną i cieplną oraz gaz (art. 7 ust. 1 pkt 3 cyt. ustawy o samorządzie gminnym).

Gmina ponownie wskazała, że sceduje wykonywanie zadań własnych na odrębny podmiot (jednostkę budżetową) przekazując mu na podstawie decyzji Prezydenta w trwały zarząd wytworzony w drodze inwestycji majątek. Stwierdziła, że czynność przekazania majątku jest czynnością niepodlegającą opodatkowaniu. Podniosła, że jest odrębnym podatnikiem podatku VAT w stosunku do jednostki budżetowej, która będzie zarządzała powstałym majątkiem i wykorzystywała do wykonywania czynności opodatkowanych.

Zauważyła, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, m.in. tego, że zakupy będą wykorzystywane do wykonywania czynności podatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy o podatku od towarów i usług.

Gmina wskazała, że poniesie wydatki w związku z inwestycją, która będzie realizowana na nieruchomości stanowiącej jej własność, w okolicy obszarów o przeznaczeniu pod działalność sportowo-rekreacyjną. Ponoszone w tym celu wydatki zostaną udokumentowane fakturami wystawianymi przez wykonawców. W ramach powyższego zadania inwestycyjnego, na przedmiotowych gruntach wykonywana jest budowa i przebudowa dróg gminnych wraz z budową sieci kanalizacji deszczowej, sanitarnej i wodociągowej, teletechnicznej, oświetleniem oraz budową parkingów i ciągów pieszych i rowerowych łączących strefę przedsiębiorczości z innymi drogami publicznymi. Przedmiotowa inwestycja realizowana będzie z zamiarem odpowiedniego przystosowania będących w posiadaniu Gminy gruntów, zlokalizowanych w okolicy jeziora K. do ich wykorzystania przez podmioty gospodarcze, które zakupią uzbrój one działki. Wybudowana infrastruktura będzie również wykorzystywana przez innych użytkowników, korzystających m.in. z pobliskich terenów rekreacyjnych i sportowych Zatoki M. Po sprzedaży terenów inwestycyjnych, drogi, parkingi, ciągi piesze i rowerowe pozostaną własnością Gminy - w trwałym zarządzie Zarządu Dróg Zielem i Transportu. Za zarządzanie siecią kanalizacji deszczowej odpowiedzialna będzie jednostka organizacyjna Gminy - Urząd Miasta, a Gmina nie będzie pobierała pożytków z tytułu własności. Natomiast sieć wodociągowa oraz sieć kanalizacji sanitarnej po wybudowaniu zostanie wniesiona „na majątek spółki aportem”.

Gmina stwierdziła, że związek ze sprzedażą opodatkowaną w chwili dokonywania zakupu towarów i usług związanych z budową/przebudową przedmiotowych dróg, parkingów, ciągów i sieci uzbrojenia terenu nie jest w przypadku tworzenia strefy przedsiębiorczości ani uchwytny, ani oczywisty, przede wszystkim dlatego, że powstałe drogi są publicznymi drogami gminnymi, udostępnianymi nieodpłatnie wszystkim użytkownikom, a obowiązek ich budowy jest zadaniem własnym gminy, określanym przez ustawy. Po zrealizowaniu inwestycji drogi te będą wykorzystywane przez inwestorów do celów związanych z prowadzoną przez nich działalnością gospodarczą. Niemniej pozostaną one drogami publicznymi, do których budowy i utrzymania zobowiązana jest gmina w drodze ustawy.

Zauważyła, że budowa dróg, w ramach realizacji zadania polegającego na uzbrojeniu terenu pod inwestycje, stanowi realizację celu publicznego na poziomie samorządowym, a nie realizację czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. Realizowana inwestycja dotycząca budowy dróg, parkingów, ciągów i sieci kanalizacji deszczowej, energetycznej i teletechnicznej nie będzie służyła wykonywaniu czynności opodatkowanych przez Gminę. Fakt wzrostu wartości gruntów przeznaczonych do sprzedaży, po wybudowaniu ww. elementów infrastruktury technicznej, nie spowoduje powstania związku podatku naliczonego przy ich realizacji z czynnościami opodatkowanymi w postaci sprzedaży działek. Nie każdy bowiem zaistniały rodzaj powiązania o charakterze pośrednim przy sprzedaży przez Gminę terenów inwestycyjnych (np. poprzez realizację elementów infrastruktury terenu), lecz oczywistość tego powiązania z dokonywaną przez nią sprzedażą opodatkowaną tych terenów, może dopiero dawać uprawnienie do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT.

Podniosła, że uzbrojenie terenu niewątpliwie wpływa na podwyższenie wartości sprzedawanego gruntu. Przede wszystkim zgodnie z ustawą z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, przez „działkę budowlaną” należy rozumieć nieruchomość gruntową lub działkę gruntu, której wielkość, cechy geometryczne, dostęp do drogi publicznej oraz wyposażenie w urządzenia infrastruktury technicznej spełniają wymogi realizacji obiektów budowlanych wynikające z odrębnych przepisów i aktów prawa miejscowego, „uzbrojenie terenu” urządzenia, o których mowa w art. 143 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami, „dostęp do drogi publicznej” bezpośredni dostęp do tej drogi albo dostąp do niej przez drogę wewnętrzną lub przez ustanowienie odpowiedniej służebności drogowej.

Stwierdziła, że z powyższego wynika, iż dostęp do drogi publicznej jest niezbędnym warunkiem dla uznania działki za budowlaną. Nie ma więc możliwości sprzedaży terenów jako tereny inwestycyjne, jeżeli nie będą miały dostępu do drogi publicznej. Niewątpliwie więc budowa drogi w sposób znaczący może wpłynąć na decyzję nabywcy o zakupie właśnie tego gruntu. Ponadto wartość działki podnoszą wszystkie pozostałe urządzenia infrastruktury technicznej

(wybudowane pod ziemią, na ziemi albo nad ziemią przewody lub urządzenia wodociągowe, kanalizacyjne, ciepłownicze, elektryczne, gazowe i telekomunikacyjne). Zatem wszystkie urządzenia infrastruktury technicznej, które wchodzą w skład sprzedawanego gruntu, mają wpływ na jego wartość. Wartość działki budowlanej zawiera w sobie wartość urządzeń infrastruktury wchodzącej w skład tej działki. Gmina podkreśliła, że przedmiotem sprzedaży w przedmiotowej sprawie są wyłącznie działki, a nie drogi czy inne elementy infrastruktury technicznej. Drogi, o których mowa w rozpatrywanej sytuacji, są gminnymi drogami publicznymi, których zarządcą jest jednostka budżetowa. Nie są to drogi wewnętrzne, ani dojazdowe w rozumieniu ustawy o drogach publicznych. Drogi te nie zostaną sprzedane, ani wydzierżawione przez Gminę. Wchodzą one w skład ogólnodostępnej infrastruktury drogowej, łączącej strefę przedsiębiorczości z innymi ulicami miejscowości O. i nie będą przez Gminę wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. Ponownie wskazała, że budowa przez Gminę drogi publicznej jest realizacją celu publicznego, do którego jest zobowiązana w drodze ustawy. Przez zadania publiczne należy rozumieć te, które mają na celu korzyść ogółu. W art. 7 ust. 1 ustawy o samorządzie terytorialnym korzyść ogółu określona jest jako zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty samorządowej, którą tworzą mieszkańcy gminy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z postanowieniami art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W świetle zapisów ust. 2 pkt 1 lit. a) ww. artykułu, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług, z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4.

Z treści cyt. wyżej art. 86 ust. 1 ustawy wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia dokonuje podatnik podatku od towarów i usług, a towary i usługi, przy nabyciu których podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona powyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku od towarów i usług oraz niepodlegających temu podatkowi.

Stosownie do dyspozycji art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Według art. 2 pkt 22 ustawy, sprzedaż to odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Wniesienie aportu rzeczowego do spółki prawa cywilnego lub handlowego spełnia definicję dostawy zawartą w art. 7 ust. 1 ustawy, a tym samym uznawane jest za sprzedaż w rozumieniu art. 2 pkt 22 ustawy, gdyż czynność ta odbywa się za wynagrodzeniem (wniesienie aportu wiąże się z odpłatnością, istnieje bowiem bezpośredni związek pomiędzy dostawą mającą charakter rzeczowy, a otrzymanym wynagrodzeniem w formie udziałów lub akcji w podwyższonym kapitale zakładowym), a jej efektem jest przeniesienie na inny podmiot prawa do rozporządzania wnoszonym towarem jak właściciel.

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy, za podatnika uznaje się, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – zgodnie z ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W myśl ust. 6 tegoż artykułu, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Stosownie do brzmienia art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz. U. z 2013 r., poz. 594 ze zm.), gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność.

Do zakresu działania gminy, w oparciu o art. 6 ust. 1 ww. ustawy, należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów.

Artykuł 7 ust. 1 ustawy stanowi, że zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy. W szczególności zadania własne obejmują sprawy:

1. ładu przestrzennego, gospodarki nieruchomościami, ochrony środowiska i przyrody oraz gospodarki wodnej;
2. gminnych dróg, ulic, mostów, placów oraz organizacji ruchu drogowego;
3. wodociągów i zaopatrzenia w wodę, kanalizacji, usuwania i oczyszczania ścieków komunalnych, utrzymania czystości i porządku oraz urządzeń sanitarnych, wysypisk i unieszkodliwiania odpadów komunalnych, zaopatrzenia w energię elektryczną i cieplną oraz gaz;
   
   
   3a) działalności w zakresie telekomunikacji;
   
   
   
4. lokalnego transportu zbiorowego;
5. ochrony zdrowia;
6. pomocy społecznej, w tym ośrodków i zakładów opiekuńczych;
   
   
   6a) wspierania rodziny i systemu pieczy zastępczej;
   
   
   
7. gminnego budownictwa mieszkaniowego;
8. edukacji publicznej;
9. kultury, w tym bibliotek gminnych i innych instytucji kultury oraz ochrony zabytków i opieki nad zabytkami;
10. kultury fizycznej i turystyki, w tym terenów rekreacyjnych i urządzeń sportowych;
11. targowisk i hal targowych;
12. zieleni gminnej i zadrzewień;
13. cmentarzy gminnych;
14. porządku publicznego i bezpieczeństwa obywateli oraz ochrony przeciwpożarowej i przeciwpowodziowej, w tym wyposażenia i utrzymania gminnego magazynu przeciwpowodziowego;
15. utrzymania gminnych obiektów i urządzeń użyteczności publicznej oraz obiektów administracyjnych;
16. polityki prorodzinnej, w tym zapewnienia kobietom w ciąży opieki socjalnej, medycznej i prawnej;
17. wspierania i upowszechniania idei samorządowej, w tym tworzenia warunków do działania i rozwoju jednostek pomocniczych i wdrażania programów pobudzania aktywności obywatelskiej;
18. promocji gminy;
19. współpracy i działalności na rzecz organizacji pozarządowych oraz podmiotów wymienionych w art. 3 ust. 3 ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie (Dz. U. z 2010 r. Nr 234, poz. 1536, z późn. zm.);
20. współpracy ze społecznościami lokalnymi i regionalnymi innych państw.

Zasady i formy gospodarki komunalnej jednostek samorządu terytorialnego, polegające na wykonywaniu przez te jednostki zadań własnych, w celu zaspokojenia zbiorowych potrzeb wspólnoty samorządowej uregulowano w ustawie z dnia 20 grudnia 1996 r. o gospodarce komunalnej (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 45, poz. 236).

W świetle art. 2 ww. ustawy, gospodarka komunalna, może być prowadzona przez jednostki samorządu terytorialnego, w szczególności w formach: samorządowego zakładu budżetowego lub spółek prawa handlowego.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 ze zm.), trwały zarząd jest formą prawną władania nieruchomością przez jednostkę organizacyjną.

Z ust. 5 tego artykułu wynika, że nieruchomości stanowiące przedmiot własności lub przedmiot użytkowania wieczystego Skarbu Państwa oddaje się w trwały zarząd państwowej jednostce organizacyjnej, a nieruchomości stanowiące przedmiot własności lub przedmiot użytkowania wieczystego jednostki samorządu terytorialnego - odpowiedniej samorządowej jednostce organizacyjnej, chyba że odrębne przepisy stanowią inaczej.

W myśl art. 44 ust. 1 ww. ustawy, trwały zarząd ustanawia się na czas nieoznaczony lub czas oznaczony.

Trwały zarząd na rzecz jednostki organizacyjnej ustanawia właściwy organ, w drodze decyzji, z zastrzeżeniem art. 60 ust. 2 oraz art. 60a ust. 3 (art. 45 ust. 1 powołanej ustawy).

Za nieruchomość oddaną w trwały zarząd pobiera się opłaty roczne (art. 82 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami).

Na podstawie art. 41 ust. 1 ww. ustawy z dnia 11 marca 2004 r., stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Stosownie do treści art. 146a ww. ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23 %.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku dostaw towarów lub świadczenia usług zostały określone między innymi w art. 43 powołanej ustawy o podatku od towarów i usług.

W myśl postanowień art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Definicję pojęcia „pierwsze zasiedlenie” zawiera art. 2 pkt 14 ustawy, zgodnie z którym, przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

W świetle art. 43 ust. 1 pkt 10a cyt. wyżej ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat (art. 43 ust. 7a cyt. ustawy).

Analiza przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz treści powołanych przepisów prawa prowadzi do stwierdzenia, że w przypadku dróg dojazdowych, ciągów pieszych i rowerowych, oświetlenia, parkingu oraz sieci kanalizacji deszczowej, Gminie - jak słusznie stwierdziła - nie będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego z uwagi na brak związku poniesionych wydatków z czynnościami opodatkowanymi, ponieważ realizacja ww. inwestycji stanowi zadania własne, do wykonywania których zobowiązana jest na podstawie ustawy o samorządzie gminnym.

Natomiast w odniesieniu do inwestycji polegającej na budowie sieci wodociągowej i kanalizacyjnej, które po wybudowaniu zostaną niezwłocznie wniesione aportem do spółki z o.o., Gminie - wbrew stanowisku zawartemu we wniosku - będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego na zasadach wynikających z ustawy, o ile nie wystąpią przesłanki określone w art. 88 ustawy wyłączające to prawo. Podkreślenia wymaga fakt, że czynność wniesienia aportu jest, jako odpłatna dostawa towarów, co do zasady, opodatkowana podatkiem od towarów i usług, a z przedstawionych we wniosku okoliczności nie wynika, aby Gmina mogła do transakcji zbycia ww. sieci zastosować zwolnienie od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 10 lub 10a ustawy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.