Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP2/443-1066/13-5/AKr
z 13 lutego 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 29 października 2013 r. (data wpływu 4 listopada 2013 r.) uzupełnionym pismami z 27 stycznia 2014 r. (data wpływu 30 stycznia 2014 r.) i z 4 lutego 2014 r. (data wpływu 11 lutego 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług jest:

• prawidłowe w zakresie pytania 1 w części dotyczącej obowiązku i sposobu ewidencjonowania na kasie rejestrującej wpłat za wycieczkę dokonanych gotówką,
• nieprawidłowe w zakresie pytania 1 w części dotyczącej obowiązku ewidencjonowania na kasie rejestrującej wpłat za wycieczkę dokonanych przelewem na konto agenta,
• nieprawidłowe w zakresie pytania 2 i 4,
• prawidłowe w zakresie pytania 3.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 4 listopada 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku i sposobu ewidencjonowania sprzedaży na kasie rejestrującej. Wniosek został uzupełniony 30 stycznia 2014 r. i 11 lutego 2014 r. o doprecyzowanie opisanego zdarzenia przyszłego oraz o własne stanowisko w sprawie.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie Biura Podróży. Zainteresowany jest pośrednikiem sprzedającym usługi obce, tj. wczasy, bilety lotnicze, bilety lotnicze, bilety autokarowe, ubezpieczenia. Za usługi otrzymuje od organizatorów prowizję, którą wypłacają mu na podstawie wystawionych faktur VAT. W związku z koniecznością realizacji przepisów Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 marca 2013 r. w sprawie kas rejestrujących od dnia 1 października 2013 r. każdy agent winien ewidencjonować płatności klientów za pomocą własnych kas fiskalnych. Każdy organizator zobowiązał na piśmie agenta do prowadzenia na rzecz organizatora ewidencji sprzedaży przy użyciu własnej kasy.

W uzupełnieniu do wniosku Zainteresowany wskazał, że:

1. sprzedaż Biura Podróży jest dokonywana w imieniu i na rzecz Organizatorów,
2. Organizatorzy w imieniu których Wnioskodawca sprzedaje usługi, są opodatkowane szczególną procedurą przy świadczeniu usługi turystyki zgodnie z art. 119 ustawy z 11 marca 2004 r. i są zobowiązani do wystawiania faktur VAT marża,
3. usługi autokarowe opodatkowane są przez przewoźników dwoma stawkami: 8% kraj, 0% zagranica,
4. zapłata za wykonane usługi następuje gotówką lub przelewem na konto agenta lub bezpośrednio Organizatora, w zależności od umowy,
5. z ewidencji i dowodów wpłaty wynika, jakiej konkretnie czynności zapłata dotyczy.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy na kasę Wnioskodawca nabija całą wartość sprzedaży wycieczki, zapłaconą zarówno gotówką jak i przelewem na konto agenta ze stawką tzw. „0” techniczne?
2. Czy bilety autokarowe, które zawierają wydzieloną część przejazdu przez kraj ze stawka 8% i część zagraniczną ze stawką 0% Wnioskodawca nabija także jako sprzedaż obcą ze stawką 0%?
3. Czy na kasę fiskalną Wnioskodawca ma nabijać także kwoty przelewów, które klient płaci bezpośrednio na konto organizatora, a usługę kupił u Wnioskodawcy?
4. Czy na kasę Wnioskodawca może nabijać wszystko pod jedną nazwą „usługa turystyczna sprzedaż obca” ze stawką tzw. 0 techniczne, czy musi rozbijać kody na poszczególnych organizatorów np. usł. turyst. (…), usł. turyst. (…) itp.?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, cała sprzedaż dokonywana w biurze agencyjnym nie jest własną sprzedażą Wnioskodawcy, w związku z tym Zainteresowany na kasę fiskalną powinien nabijać wszystkie usługi jako sprzedaż obca ze stawką 0%, zarówno wczasy, jak i bilety autokarowe, lotnicze i ubezpieczenia.

W uzupełnieniu do wniosku Zainteresowany wskazał, że w jego ocenie:

1. na kasę nabija całą wartość sprzedaży obcej zapłaconej gotówką i przelewem na konto agenta z tzw. „0 techniczne”,
2. bilety autokarowe to także sprzedaż obca ze stawką „0 techniczne”,
3. nie nabija na własną kasę przelewów, które klient zapłaci bezpośrednio na konto Organizatora, z pominięciem agenta,
4. powinien nabijać wszystkie usługi pod nazwą: Usługa turystyczna sprzedaż obca.
   
   

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest:

• prawidłowe w zakresie pytania 1 w części dotyczącej obowiązku i sposobu ewidencjonowania na kasie rejestrującej wpłat za wycieczkę dokonanych gotówką,
• nieprawidłowe w zakresie pytania 1 w części dotyczącej obowiązku ewidencjonowania na kasie rejestrującej wpłat za wycieczkę dokonanych przelewem na konto agenta,
• nieprawidłowe w zakresie pytania 2 i 4,
• prawidłowe w zakresie pytania 3.
  
  

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy – rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy – przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Obowiązek stosowania kasy rejestrującej w celu ewidencjonowania sprzedaży towarów lub usług wynika bezpośrednio z art. 111 ustawy. W ust. 1 powołanego artykułu postanowiono, iż podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Zgodnie z art. 111 ust. 1a ustawy obowiązującym od 1 stycznia 2014 r. – do obrotu wykazywanego w ewidencji, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się kwoty podatku należnego.

Powyższy przepis określa generalną zasadę, z której wynika, iż obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej dotyczy wszystkich podatników, którzy dokonują sprzedaży na rzecz określonych w nim odbiorców, tj. osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych. Zatem podstawowym kryterium decydującym o obowiązku stosowania ewidencji za pomocą kas rejestrujących jest status nabywcy wykonywanych przez podatnika świadczeń.

Stosownie do treści art. 111 ust. 3a pkt 1 ustawy – podatnicy prowadzący ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących są obowiązani dokonywać wydruku paragonu fiskalnego lub faktury z każdej sprzedaży oraz wydawać wydrukowany dokument nabywcy.

Zgodnie z art. 111 ust. 3a pkt 2 i pkt 9 ustawy, podatnicy prowadzący ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących są obowiązani dokonywać niezwłocznie zgłoszenia właściwemu podmiotowi prowadzącemu serwis kas rejestrujących każdej nieprawidłowości w pracy kasy oraz prowadzić i przechowywać dokumentację o przebiegu eksploatacji kasy rejestrującej, z uwzględnieniem przepisów wydanych na podstawie ust. 7a i ust. 9 pkt 1.

Z kolei, jak wynika z zapisu art. 111 ust. 3b ustawy, podatnicy prowadzący ewidencję przy zastosowaniu kas rejestrujących, u których podstawą opodatkowania jest kwota prowizji lub inna postać wynagrodzenia za wykonywane usługi w ramach umowy agencyjnej, zlecenia, pośrednictwa lub innych umów o podobnym charakterze albo marża, ewidencjonują na potrzeby obliczenia osiąganego przez nich obrotu oraz kwot podatku należnego całą wartość sprzedaży własnej oraz prowadzonej na rzecz lub w imieniu innych podatników.

Powyższy przepis ustanawia wyjątek od zasady, że podatnicy prowadzący ewidencję przy zastosowaniu kas rejestrujących obowiązani są do stosowania kas wyłącznie do prowadzenia ewidencji własnej sprzedaży, nakazując również ewidencjonowanie sprzedaży prowadzonej na rzecz lub w imieniu innych podatników. Wyjątek ten dotyczy ewidencjonowania na własnej kasie obrotu innego podmiotu bez prawa do używania przez podatnika kas należących do innego podmiotu. Zatem pośrednik (agent), który obok sprzedaży usług zleceniodawcy dokonuje sprzedaży usług własnych, w sytuacji gdy ciąży na nim obowiązek prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy użyciu kasy rejestrującej, ma również obowiązek ewidencjonować na kasie obrót z tytułu sprzedaży usług zleceniodawcy.

Kwestie dotyczące zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy użyciu kas rejestrujących niektórych czynności i niektórych grup podatników oraz terminów rozpoczęcia prowadzenia tej ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących w obecnym stanie prawnym, tj. od dnia 1 stycznia 2013 r. reguluje rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 29 listopada 2012 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących (Dz.U. z 2012 r., poz. 1382), zwane dalej rozporządzeniem.

Regulacje zawarte w powołanym rozporządzeniu przewidują zwolnienie z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących ze względu na rodzaj prowadzonej działalności – zgodnie z załącznikiem do rozporządzenia (zwolnienie przedmiotowe) oraz ze względu na wysokość obrotu – do określonej tym przepisem wysokości obrotów (zwolnienie podmiotowe).

I tak, stosownie do § 3 ust. 1 rozporządzenia, zwalnia się z obowiązku ewidencjonowania w danym roku podatkowym, nie później jednak niż do 31 grudnia 2014 r.:

1. podatników, u których kwota obrotu realizowanego na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym kwoty 20.000 zł, a w przypadku podatników rozpoczynających w poprzednim roku podatkowym dostawę towarów lub świadczenie usług na rzecz osób fizycznych nierpowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych, jeżeli kwota obrotu z tego tytułu nie przekroczyła w proporcji do okresu wykonywania tych czynności w poprzednim roku podatkowym kwoty 20.000 zł,
2. podatników rozpoczynających po dniu 31 grudnia 2012 r. dostawę towarów lub świadczenie usług na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych, jeżeli przewidywany przez podatnika obrót z tego tytułu nie przekroczy, w proporcji do okresu wykonywania tych czynności w danym roku podatkowym, kwoty 20 000 zł,
3. podatników, którzy dokonują dostawy towarów lub świadczą usługi zwolnione z obowiązku ewidencjonowania, wymienione w części I załącznika do rozporządzenia, w przypadku gdy udział obrotu z tytułu czynności zwolnionych z obowiązku ewidencjonowania, wymienionych w części I załącznika do rozporządzenia, w całkowitym obrocie podatnika realizowanym na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych, zwany dalej „udziałem procentowym obrotu”, był w poprzednim roku podatkowym wyższy niż 80%,
4. podatników rozpoczynających po dniu 31 grudnia 2012 r. dostawę towarów lub świadczenie usług na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych, jeżeli przewidywany przez podatnika udział procentowy obrotu za okres pierwszych sześciu miesięcy wykonywania tych czynności, a w przypadku gdy przewidywany okres wykonywania tych czynności w roku podatkowym jest krótszy niż sześć miesięcy - przewidywany udział procentowy obrotu za okres do końca roku, będzie wyższy niż 80%.
   
   

Na podstawie § 3 ust. 2 rozporządzenia – zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, nie stosuje się w przypadku podatników, którzy w poprzednim roku podatkowym byli obowiązani do ewidencjonowania lub przestali spełniać warunki do zwolnienia.

W myśl § 5 ust. 1 rozporządzenia – w przypadku podatników, o których mowa w § 3 ust. 1 pkt 1, zwolnienie traci moc po upływie dwóch miesięcy następujących po miesiącu, w którym podatnik przekroczył obrót realizowany na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych w kwocie 20.000 zł.

Stosownie do § 5 ust. 2 rozporządzenia – w przypadku podatników, o których mowa w § 3 ust. 1 pkt 2, zwolnienie traci moc po upływie dwóch miesięcy następujących po miesiącu, w którym podatnik przekroczył obrót z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych, w proporcji do okresu wykonywania tych czynności, w kwocie 20.000 zł.

Powyższe zwolnienie jest zwolnieniem podmiotowym, tj. dotyczącym podmiotu.

Wskazać należy, że każda sprzedaż na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych ma wpływ na wielkość obrotu wyznaczającego obowiązek ewidencjonowania obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących. Kwotę obrotu uprawniającą do zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania za pomocą kas rejestrujących określa się sumując całą sprzedaż (w danym roku) na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych.

Jednakże na mocy § 2 ust. 1 ww. rozporządzenia, zwalnia się z obowiązku ewidencjonowania w danym roku podatkowym, nie później jednak niż do dnia 31 grudnia 2014 r., czynności wymienione w załączniku do rozporządzenia.

W poz. 37 ww. załącznika do rozporządzenia wskazano, że czynnością zwolnioną z obowiązku ewidencjonowania za pomocą kasy rejestrującej jest świadczenie usług na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych, jeżeli zapłaty za wykonaną czynność dokonano w całości za pośrednictwem poczty, banku lub spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowej (odpowiednio na rachunek bankowy podatnika lub na rachunek podatnika w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, której jest członkiem), a z ewidencji i dowodów dokumentujących zapłatę jednoznacznie wynika, jakiej konkretnie czynności dotyczyła.

Korzystanie z powyższego zwolnienia wymaga spełnienia określonych warunków wynikających wprost z zapisu tej regulacji.

A zatem, zwolnienie z obowiązku ewidencjonowania obrotu za pomocą kasy sprzedaży usług świadczonych na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych można stosować jeżeli:

• zapłata za świadczoną usługę w całości następuje za pośrednictwem poczty lub banku na rachunek bankowy podatnika,
• z ewidencji i dowodów dokumentujących transakcje jednoznacznie wynika, jakiej konkretnie transakcji zapłata dotyczyła.
  
  

Niewystąpienie jednego z nich oznacza brak możliwości zastosowania zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania obrotu przy zastosowaniu kasy rejestrującej.

Natomiast, pod poz. 43 załącznika do ustawy wymieniona została sprzedaż biletów i rezerwacja miejsc przy przewozach rozkładowych pasażerskich, pod warunkiem, że zapłaty za wykonaną czynność dokonano w całości za pośrednictwem poczty, banku lub spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowej (odpowiednio na rachunek bankowy podatnika lub na rachunek podatnika w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, której jest członkiem), a z ewidencji dowodów dokumentujących zapłatę jednoznacznie wynika, jakiej konkretnie czynności dotyczyła.

Jednakże, zgodnie z § 4 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia – zwolnień z obowiązku ewidencjonowania, o których mowa w § 2 i 3, nie stosuje się w przypadku świadczenia usług:

1. przewozów pasażerskich w samochodowej komunikacji, z wyjątkiem przewozów wymienionych w poz. 15 i 16 załącznika do rozporządzenia,
2. przewozu osób oraz ich bagażu podręcznego taksówki.
   
   

Dla sprzedaży biletów autokarowych wymienionych we wniosku nie przewidziano w cyt. rozporządzeniu zwolnień z obowiązku z prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących, dlatego ich sprzedaż wraz z prowizją podlega w całości obowiązkowi ewidencjonowania przy użyciu kas rejestrujących, we właściwej stawce podatku VAT.

Wskazać w tym miejscu należy, że kasa rejestrująca jest szczególnego rodzaju ewidencją podatkową. Ma ona charakter ewidencji sprzedaży, gdyż zarejestrowaniu w niej podlegają transakcje opodatkowane wykonane przez podatnika.

Wymóg stosowania przez określone grupy podatników kas rejestrujących został wprowadzony przede wszystkim ze względu na potrzebę zapewnienia kontroli nad rzetelnością deklarowanych przez pewne grupy podatników podstaw opodatkowania. Obowiązek ewidencjonowania w kasie dotyczy bowiem tych transakcji, w przypadku których nie ma bezwzględnego obowiązku wystawiania faktur je dokumentujących (faktury wystawiane są wyłącznie na żądanie nabywców – osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej). W tym przypadku, przy braku innych form dokumentowania transakcji (utrwalania tego, że miały one miejsce), istniałoby realne niebezpieczeństwo zaniżania obrotów (podstawy opodatkowania). Ewentualne wykrycie tego faktu byłoby znacznie utrudnione w przypadku, gdyby sprzedaż bezfakturowa nie została udokumentowana w żaden inny sposób. Obowiązek ewidencjonowania sprzedaży w kasie rejestrującej ma dyscyplinować podatników i przeciwdziałać przypadkom zaniżania obrotów.

Należy zatem uznać, że celem wprowadzenia obowiązku ewidencjowania obrotu przy zastosowaniu kas rejestrujących było zobowiązanie podatników do ewidencjonowania tej sprzedaży, która nie jest dokumentowana w żaden inny sposób, a więc nie ma możliwości sprawdzenia, czy dana transakcja faktycznie miała miejsce. Tym samym uzasadnione jest przyjęcie, że wprowadzając zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania za pomocą kasy rejestrującej, ustawodawca zwolnieniem objął te czynności, które są już w jakiś sposób udokumentowane, a więc istnieje możliwość ustalenia podstawy opodatkowania.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie Biura Podróży. Zainteresowany jest pośrednikiem sprzedającym usługi obce, tj. wczasy, bilety lotnicze, bilety lotnicze, bilety autokarowe, ubezpieczenia. Za usługi otrzymuje od organizatorów prowizję, którą wypłacają mu na podstawie wystawionych faktur VAT. Każdy organizator zobowiązał na piśmie agenta do prowadzenia na rzecz Organizatora ewidencji sprzedaży przy użyciu własnej kasy. Sprzedaż Biura Podróży jest dokonywana w imieniu i na rzecz Organizatorów. Organizatorzy w imieniu których Wnioskodawca sprzedaje usługi, są opodatkowani szczególna procedurą przy świadczeniu usługi turystyki zgodnie z art. 119 ustawy i są zobowiązani do wystawiania faktur VAT marża. Usługi autokarowe opodatkowane są przez przewoźników dwoma stawkami: 8% kraj, 0% zagranica. Zapłata za wykonane usługi następuje gotówką lub przelewem na konto agenta lub bezpośrednio Organizatora, w zależności od umowy. Z ewidencji i dowodów wpłaty wynika, jakiej konkretnie czynności zapłata dotyczy.

W myśl art. 111 ust. 7a pkt 1 ustawy – minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia sposób prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących, w tym o zastosowaniu specjalnym dla specyficznego rodzaju działalności, oraz warunki używania kas przez podatników, uwzględniając potrzebę właściwego ewidencjonowania obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących przez podatników, o których mowa w ust. 1, oraz potrzebę przeciwdziałania nieewidencjonowaniu obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas przez tych podatników, jak również zapewnienia kontroli prawidłowości rozliczania podatku.

Należy wskazać, że od dnia 1 kwietnia 2013 r. obowiązują przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 marca 2013 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz.U. z 2013 r., poz. 363), zwanego dalej rozporządzeniem.

Zgodnie z § 5 ust. 1 rozporządzenia – podatnik, który ma obowiązek prowadzenia ewidencji, zlecając wykonywanie sprzedaży innemu podmiotowi, przekazuje kasę powierzona lub zobowiązuje go do prowadzenia ewidencji na swoją rzecz lub w swoim imieniu przy zastosowaniu kasy własnej tego podmiotu.

W myśl § 6 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia – podatnicy prowadząc ewidencję stosują oznaczenia literowe od „A” do „G” do przyporządkowania stawki podatku do nazw towarów i usług, przy czym:

1. literze „A” jest przyporządkowana stawka podstawowa podatku,
2. literom od „B” do „G” odpowiadają pozostałe stawki podatku stosowane na poszczególne towary i usługi oraz zwolnienie od podatku.
   
   

Na podstawie § 6 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia – podatnicy, prowadząc ewidencję przyporządkowują dowolną wolną literę, z wyjątkiem litery „A”, wartości 0% (tzw. zero techniczne) w przypadku sprzedaży opodatkowanej, o której mowa w art. 119 ust. 1 i art. 120 ust. 4 ustawy; przyporządkowanie odpowiedniej litery dla tego rodzaju sprzedaży odnotowuje serwisant w książce kasy.

Podatnicy prowadzący ewidencję przy zastosowaniu kas rejestrujących, u których podstawą opodatkowania jest prowizja lub inna postać wynagrodzenia za wykonane usługi w ramach umowy agencyjnej, zlecenia lub pośrednictwa lub innych umów o podobnym charakterze albo też marża, ewidencjonują na potrzeby obliczenia osiągniętego przez nich obrotu oraz kwot należnego podatku całą wartość sprzedaży własnej oraz prowadzonej na rzecz lub w imieniu innych podatników. Dotyczy to w szczególności podatników prowadzących biura turystyczne (art. 119 ustawy o podatku od towarów i usług), którzy naliczają podatek VAT od uzyskanej marży. Wprawdzie kasy fiskalne nie zostały wprost przystosowane do ewidencjonowania takiej sprzedaży, jednak jak wynika z przepisu § 6 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia, dla sprzedaży opodatkowanej na zasadzie marży można przyporządkować kolejną wolną literę przypisując jej stawkę „0%” (nie jest to stawka podatku VAT, lecz tzw. zero techniczne). Serwisant programując kasę powinien odnotować w książce serwisowej, że dana litera jest przyporządkowana do sprzedaży opodatkowanej według marży. W kasie zostanie więc zaewidencjonowana wartość sprzedaży brutto (tj. łącznie z opodatkowaną marżą) i nie zostanie wykazany należny podatek VAT.

Jak wynika z wniosku Wnioskodawca pośredniczy w sprzedaży usług turystycznych Organizatora opodatkowanych marżą.

Zatem sprzedaż ta nie jest obrotem dla Wnioskodawcy. Dlatego też Zainteresowany działając w imieniu Organizatora wpłaty klientów dokonane gotówką na świadczenie usług (wycieczki) opodatkowanych u Organizatora w systemie „VAT-marża” ewidencjonuje na kasie fiskalnej wykorzystując tzw. „0” techniczne przyporządkowane kolejnej wolnej literze, co należy odnotować w książce serwisowej przez serwisanta.

W odniesieniu do sposobu ewidencjonowania na kasie rejestrującej sprzedaży biletów autokarowych należy stwierdzić, że Wnioskodawca nie będzie mógł stosować tzw. „0” technicznego. Zainteresowany, ewidencjonując sprzedaż ww. biletów powinien stosować stawki właściwe dla usługi, jednakże tylko w sytuacji gdy istnieje obowiązek ewidencjonowania tej sprzedaży na kasie rejestrującej.

Wnioskodawca na kasie rejestrującej nie ewidencjonuje kwoty przelewu, którą klient wpłacił na jego konto za wycieczkę oraz wpłat dokonanych przez klienta bezpośrednio na konto Organizatora.

Stosownie do § 2 pkt 12 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących, przez paragon fiskalny rozumie się wydrukowany przez kasę dla nabywcy w momencie sprzedaży dokument potwierdzający dokonaną transakcję sprzedaży.

Jak wynika z § 8 ust. 1 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących, paragon fiskalny zawiera co najmniej:

1. imię i nazwisko lub nazwę podatnika, adres punktu sprzedaży, a dla sprzedaży prowadzonej w miejscach niestałych - adres siedziby lub miejsca zamieszkania podatnika;
2. numer identyfikacji podatkowej podatnika (NIP);
3. numer kolejny wydruku;
4. datę oraz godzinę i minutę sprzedaży;
5. oznaczenie „PARAGON FISKALNY”;
6. nazwę towaru lub usługi pozwalającą na jednoznaczną ich identyfikację;
7. cenę jednostkową towaru lub usługi;
8. ilość i wartość sumaryczną sprzedaży danego towaru lub usługi z oznaczeniem literowym przypisanej stawki podatku;
9. wartość rabatów lub narzutów, o ile występują;
10. wartość sprzedaży brutto i kwoty podatku według poszczególnych stawek podatku po uwzględnieniu rabatów lub narzutów;
11. wartość sprzedaży zwolnionej od podatku;
12. łączną kwotę podatku;
13. łączną kwotę sprzedaży brutto;
14. oznaczenie waluty, w której rejestrowana jest sprzedaż, przynajmniej przy łącznej kwocie sprzedaży brutto;
15. kolejny numer paragonu fiskalnego;
16. numer kasy i oznaczenie kasjera - przy więcej niż jednym stanowisku kasowym;
17. numer identyfikacji podatkowej nabywcy (NIP nabywcy) - na żądanie nabywcy;
18. logo fiskalne i numer unikatowy kasy.
    
    

Paragon fiskalny musi być czytelny i umożliwiać nabywcy sprawdzenie prawidłowości dokonanej transakcji. Paragon fiskalny może zawierać w miejscu określonym dla nazwy, o której mowa w ust. 1 pkt 6, również opis towaru lub usługi stanowiący rozwinięcie tej nazwy (§ 8 ust. 2 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących).

Zatem z przytoczonych przepisów wynika, jakie wymagania musi spełniać paragon fiskalny. Jednym z nich jest wymóg zawarcia na wydruku nazwy towaru lub usługi. Sprzedawca zobowiązany jest więc do wskazania nazwy towaru lub usługi tak, aby możliwe było przyporządkowanie temu towarowi lub usłudze odpowiedniej stawki podatku VAT.

Wprawdzie przepisy prawa podatkowego nie definiują pojęcia „nazwa towaru/usługi” oraz nie określają źródła stosowania tych nazw, jednakże przez nazwę towaru lub usługi należy rozumieć, zgodnie ze „Słownikiem Języka Polskiego” (Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2005) nazwę jednostkową, tj. nazwę mającą tylko jeden desygnat.

Nazwa towaru lub usługi ma spełniać cele, dla jakich podatnik został zobowiązany do ewidencjonowania obrotu. Sprzedawca jest zobowiązany na paragonie opisać każdy towar (usługę), podać jego nazwę, ale też, nie może być to nazwa bardzo ogólna. Umieszczona na paragonie fiskalnym nazwa towaru lub usługi winna oznaczać nazwę jednostkową sprzedawanego towaru lub usługi, a nie określoną grupę asortymentową sprzedawanego towaru lub usługi, tak aby do każdego towaru możliwe było przyporządkowanie odpowiedniej stawki podatkowej i aby użyta nazwa była, co do istoty, zgodna z będącym przedmiotem obrotu towarem lub usługą, a ponadto by powiązanie tej nazwy z ceną pozwoliło na indywidualne określenie sprzedanego towaru lub usługi.

Jak wskazano powyżej, sposób przyporządkowania stawki podatku do nazw towarów i usług określa sam sprzedawca uwzględniając asortyment sprzedawanych towarów i usług. Sposób dokonywania jednoznacznej identyfikacji towaru lub usługi jest w dużej mierze uzależniony od specyfiki prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej. Podatnik powinien zatem zastosować oznaczenia nazw towarów lub usług do oferowanego asortymentu tak, aby do użytej nazwy towaru lub usługi możliwe było przyporządkowanie odpowiedniej stawki podatku oraz użyta nazwa była zgodna z będącym przedmiotem obrotu towarem lub usługą. Oznacza to, że podatnik stosujący nazewnictwo spełniające wymóg „jednoznaczności”, o którym mowa w przepisie § 8 ust. 1 pkt 6 ww. rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących, ma posługiwać się takimi określeniami, które określają nazwę towarów na paragonie fiskalnym umożliwiającą ich prawidłową identyfikację.

Sposób „jednoznacznego” identyfikowania towarów i usług jest ściśle związany z asortymentem towarów i usług, jakie podatnik oferuje. Jeżeli podatnik dokonuje sprzedaży określonego rodzaju towarów lub świadczy określonego rodzaju usługi i wszystkie towary lub wszystkie usługi z danej kategorii mają jedną stawkę podatku VAT, podatnik może co do zasady, zaprogramować w kasie nazwę tego towaru lub usługi zgodnie z nazwą tej kategorii. Jeżeli jednak podatnik sprzedaje różne towary i usługi należące do różnych kategorii towarów lub usług, pomimo, że mają one taką samą stawkę podatku VAT, to podatnik powinien, co do zasady, oddzielnie je identyfikować. Sposób prowadzenia jednoznacznej identyfikacji ma zatem ścisły związek z asortymentem oferowanym przez podatnika.

Z powołanego wcześniej art. 111 ust. 3a pkt 2 ustawy wynika, że to sprzedawca obowiązany jest dołożyć wszelkich starań aby nazwa towaru lub usługi na paragonie była tak skonstruowana, aby można było na jej podstawie dokładnie określić indywidualnie zakupiony towar lub usługę oraz aby umożliwiała ich właściwe przyporządkowanie do stawki podatku. Oznacza to, że podatnik powinien wystawiać paragony zawierające nazwy towarów na tyle szczegółowe, żeby z jednej strony pozwalały one organowi podatkowemu na weryfikacje prawidłowego rozliczenia podatku, a z drugiej strony zapewniły konsumentowi możliwość kontroli dokonywanych zakupów. Podatnik powinien zadbać o takie zaprogramowanie kasy rejestrującej, aby konsument otrzymywał paragony z konkretnymi nazwami towarów lub usług, pozwalającymi na ich jednoznaczną identyfikację.

Wnioskodawca powinien więc użyć oznaczenia nazw towarów do oferowanego asortymentu nie tylko tak, aby do użytej nazwy towaru możliwe było przyporządkowanie odpowiedniej stawki podatku, ale również mając na uwadze, aby użyta nazwa była zgodna z będącym przedmiotem obrotu towarem lub usługą, przy czym wprowadzony w przepisie § 8 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia z 2013 r. wymóg „jednoznaczności” wyłącza możliwość stosowania nazw grup towarów. Wnioskodawca ma więc obowiązek oddzielnie identyfikować rodzaj sprzedawanego towaru i na paragonie umieścić jego nazwę umożliwiającą nabywcy kontrolę dokonanych zakupów np. poprzez uszczegółowienie nazwy.

Wskazać należy, że w przypadku gdy agent realizuje sprzedaż kilku organizatorów za pomocą własnej kasy rejestrującej powinien zapewnić identyfikację prowadzonej w ich imieniu sprzedaży, co można osiągnąć np. określając usługę jako „wczasy” z daną nazwą organizatora. Podatnik może również zapewnić bardziej szczegółową identyfikację sprzedawanych usług, nie jest to jednak wymóg obligatoryjny.

Mając powyższe na uwadze powyższe należy stwierdzić, że stosowanie na paragonach fiskalnych wskazanej nazwy świadczeń: „usługa turystyczna – sprzedaż obca” jest niewystarczające, gdyż nie będzie spełniać warunku określonego w § 8 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących. Wnioskodawca świadcząc usługę turystyczną w imieniu i na rzecz konkretnego Organizatora na paragonie powinien wpisać nazwę tego Organizatora.

Reasumując:

Ad. 1

Wnioskodawca, który działa w imieniu Organizatora, wpłaty klientów na świadczenie usług opodatkowanych u Organizatora w systemie „VAT-marża” dotyczące sprzedaży wycieczki dokonane gotówką będzie ewidencjonować na kasie fiskalnej wykorzystując tzw. „0” techniczne przyporządkowane kolejnej wolnej literze, co należy odnotować w książce serwisowej przez serwisanta.

Stanowisko Wnioskodawcy w tej części należało uznać za prawidłowe.

Natomiast, Wnioskodawca nie będzie ewidencjonować na kasie rejestrującej wpłat za wycieczkę dokonanych przez klientów na jego konto przelewem.

Stanowisko Wnioskodawcy w tej części należało uznać za nieprawidłowe.

Ad. 2

Wnioskodawca, ewidencjonując na kasie rejestrującej sprzedaż biletów autokarowych, które zawierają wydzieloną część przejazdu przez kraj ze stawką 8% i część zagraniczną ze stawką 0% nie będzie mógł stosować tzw. zera technicznego.

Stanowisko Wnioskodawcy w tej części należało uznać za nieprawidłowe.

Ad. 3

Wnioskodawca na kasie rejestrującej nie ewidencjonuje kwoty przelewu, którą klient wpłacił bezpośrednio na konto Organizatora.

Stanowisko Wnioskodawcy w tej części należało uznać za prawidłowe.

Ad. 4

Stosowanie przez Wnioskodawcę na paragonie nazwy świadczeń: „usługa turystyczna – sprzedaż obca” będzie niewystarczające, gdyż nie będzie spełniać warunku określonego w § 8 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących. Wnioskodawca świadcząc usługę turystyczną w imieniu i na rzecz konkretnego Organizatora na paragonie powinien wpisać nazwę tego Organizatora.

Stanowisko Wnioskodawcy w tej części należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisywanym zdarzeniu przyszłym, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej rozpatrzone.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.