Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP4/443-551/13-2/EWW
z 26 lutego 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki reprezentowanej przez pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 20 listopada 2013 r. (data wpływu 2 grudnia 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania transakcji za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów dokonaną w ramach transakcji łańcuchowej - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 grudnia 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania transakcji za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów dokonaną w ramach transakcji łańcuchowej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka bierze udział w transakcji łańcuchowej wraz z podmiotami będącymi podatnikami zarejestrowanymi na potrzeby podatku VAT, w tym: dwoma podatnikami zarejestrowanymi i prowadzącymi działalność na terytorium Francji oraz podmiotu zarejestrowanego na potrzeby VAT UE na terytorium Czech. Uczestnicy przedmiotowej transakcji są zatem następujący i w takiej kolejności wystawiane są między nimi faktury:

1. pierwszy podmiot francuski (FR I),
2. drugi podmiot francuski (FR II),
3. Spółka,
4. podmiot czeski (CZ) lub słowacki (SL).
   
   

Transakcja przebiega w następujący sposób.

Towar nabywany jest od pierwszego podmiotu francuskiego, który wystawia fakturę na rzecz drugiego podmiotu francuskiego. Ten natomiast wystawia fakturę na rzecz Spółki, która wystawia fakturę na rzecz podmiotu czeskiego lub podmiotu słowackiego.

Dodać należy, że za transport odpowiedzialny jest odbiorca końcowy, tj. podmiot Czeski lub Słowacki. Obecnie odpowiedzialny jest on zarówno za organizację transportu, jak również ponosi koszty transportu.

Do wydania towaru nabywcy końcowemu, tj. podmiotowi czeskiemu lub słowackiemu, dochodzi już w momencie wydania towaru z magazynu pierwszego podmiotu francuskiego, bowiem już wtedy dochodzi do przeniesienia prawem do rozporządzania towarem, jak właściciel. Następnie towar będący już we władztwie ekonomicznym podmiotu czeskiego lub słowackiego jedzie do fabryki drugiego w kolejności podmiotu francuskiego, gdzie jest jedynie pakowany. Następnie jedzie on bezpośrednio do magazynów kontrahenta czeskiego lub słowackiego.

W takim stanie rzeczy jako dostawę ruchomą należy rozpoznać dostawę dokonywaną przez Spółkę na rzecz kontrahenta czeskiego lub słowackiego, zgodnie z art. 22 ustawy o VAT.

Spółka planuje wprowadzić w ramach opisanej transakcji zmianę w postaci przejęcia odpowiedzialności i organizacji transportu od pierwszego podmiotu francuskiego (FR I) do nabywcy końcowego - podmiotu czeskiego lub słowackiego. Przy czym Spółka zlecać będzie ten transport podmiotowi czeskiemu lub słowackiemu.

Podmioty te posiadają bowiem niezbędną wiedzę i doświadczenie w zakresie faktycznego wykonania transportu przedmiotowych towarów. Jednak cała odpowiedzialność za transport, w tym również za jego organizację, spoczywała będzie na Spółce. W treści umowy zapisane zostanie, że strony zgodnie postanawiają, że ze względu na specyfikę transakcji dostawę ruchomą przyporządkować należy dostawie od Spółki na rzecz odbiorcy końcowego - podmiotu czeskiego lub słowackiego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy również w tym przypadku transport przyporządkować należy dostawie wykonanej przez Spółkę na rzecz nabywcy końcowego? Czy w związku z tym, sprzedaż towarów na rzecz nabywcy końcowego w ramach opisanej transakcji uznać należy za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów?

Zdaniem Wnioskodawcy, również w tym przypadku dostawą ruchomą będzie dostawa wykonana przez niego na rzecz nabywcy końcowego. W związku z tym, sprzedaż towarów na rzecz nabywcy końcowego w ramach opisanej transakcji uznać należy za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Uzasadnienie:

Zgodnie z art. 22 ust. 2 i 3 ustawy o VAT:

„2. W przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, przy czym towar ten jest wysyłany lub transportowany, to wysyłka lub transport tego towaru są przyporządkowane tylko jednej dostawie; jeżeli towar jest wysyłany lub transportowany przez nabywcę, który dokonuje również jego dostawy, przyjmuje się, że wysyłka lub transport są przyporządkowane dostawie dokonanej dla tego nabywcy, chyba że z warunków dostawy wynika, że wysyłkę lub transport towaru należy przyporządkować jego dostawie.

3. W przypadku, o którym mowa w ust. 2, dostawę towarów, która:

1. poprzedza wysyłkę lub transport towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów;
2. następuje po wysyłce lub transporcie towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu zakończenia wysyłki lub transportu towarów”.
   
   

W przedmiotowej sprawie zasadnicze znaczenie ma kwestia przyporządkowania transportu do właściwej transakcji. W przedstawionym opisie sprawy odpowiedzialność za organizację transportu przejmuje Spółka. Ponosi ona zarówno ryzyko, jak i koszty związane z transportem. Co prawda zleca ona transport nabywcy końcowemu, lecz jest to odrębna transakcja. Równie dobrze Spółka mogłaby zlecać te czynności odrębnej firmie spedycyjnej, jednak ze względu na doświadczenie nabywców końcowych w tym zakresie, optymalnym rozwiązaniem jest zlecenie transportu właśnie kontrahentowi czeskiemu lub słowackiemu.

Takie rozwiązanie pozwala ograniczyć ryzyko ponoszone przez Spółkę, jako podmiot organizujący i odpowiedzialny za transport w ramach przedmiotowej transakcji. Kontrahent czeski oraz słowacki posiadają bowiem niezbędne doświadczenie w tym zakresie, a także ich dotychczasowe działania dają swoistą rękojmię prawidłowego wykonania usług transportowych.

Zatem zgodnie z przepisem ust. 2, co do zasady transport należałoby przyporządkować dostawie dokonanej przez drugiego kontrahenta francuskiego (FR II) na rzecz Spółki.

Jednak z warunków dostawy wynikać może, że transport należy przyporządkować dostawie dokonanej przez Spółkę na rzecz nabywcy końcowego. Żaden przepis ustawy o VAT nie wskazuje, w jaki sposób z warunków dostawy ma wynikać przyporządkowanie transportu konkretnej ustawie.

W związku z powyższym, Spółka stoi na stanowisku, że wystarczającym w celu przyporządkowania transportu do konkretnej dostawy jest wskazanie w treści umów handlowych, że strony transakcji zgodnie postanawiają, że transport przyporządkować należy dostawie dokonanej przez Spółkę na rzecz nabywcy końcowego. Taką decyzję podjęła bowiem Spółka, a więc organizator transportu.

Jak wskazuje Europejski Trybunał Sprawiedliwości w treści wydawanych wyroków (np. wyrok w sprawie C-430/09 Euro Tyre Holding v Staatssecretaris van Financiën z dnia 16 grudnia 2010 r.) w doniesieniu do odpowiednika art. 22 ust. 2, to podatnik winien de facto decydować i ustalać, której dostawie należy przyporządkować transport.

W związku z powyższym, jako że zarówno Spółka, jak i pozostałe strony transakcji zgodnie twierdzą, że transport przyporządkować należy dostawie dokonanej przez Spółkę na rzecz kontrahentów końcowych, co znajdzie potwierdzenie w treści umów, za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów uznać należy właśnie dostawę dokonaną przez Spółkę na rzecz kontrahenta końcowego - podmiotu czeskiego lub słowackiego.

Podsumowując Spółka stoi na stanowisku, że w analizowanej sprawie dostawą ruchomą będzie dostawa wykonana przez Spółkę na rzecz nabywcy końcowego. W związku z tym, sprzedaż towarów na rzecz nabywcy końcowego w ramach opisanej transakcji uznać należy za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

W myśl art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.) - zwanej dalej ustawą - opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy - przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z zapisem zawartym w tym przepisie - przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy - podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - mocą ust. 2 powołanego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka będzie brała udział w transakcji łańcuchowej wraz z podmiotami będącymi podatnikami zarejestrowanymi na potrzeby podatku VAT, tj.: dwoma podatnikami zarejestrowanymi i prowadzącymi działalność na terytorium Francji oraz podmiotu zarejestrowanego na potrzeby VAT UE na terytorium Czech lub Słowacji.

Uczestnicy przedmiotowej transakcji będą zatem następujący (i w takiej kolejności wystawiane będą między nimi faktury):

1. pierwszy podmiot francuski (FR I),
2. drugi podmiot francuski (FR II),
3. Spółka,
4. podmiot czeski (CZ) lub słowacki (SL).
   
   

Towar nabywany będzie od pierwszego podmiotu francuskiego, który wystawi fakturę na rzecz drugiego podmiotu francuskiego. Ten natomiast wystawi fakturę na rzecz Spółki, która wystawi fakturę na rzecz podmiotu czeskiego lub podmiotu słowackiego. Do wydania towaru nabywcy końcowemu, tj. podmiotowi czeskiemu lub słowackiemu, dochodzić będzie już w momencie wydania towaru z magazynu pierwszego podmiotu francuskiego, ponieważ już wtedy dochodzić będzie do przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel. Spółka planuje wprowadzić w ramach opisanej transakcji zmianę w postaci przejęcia odpowiedzialności i organizacji transportu od pierwszego podmiotu francuskiego (FR I) do nabywcy końcowego - podmiotu czeskiego lub słowackiego. Przy czym Spółka zlecać będzie ten transport podmiotowi czeskiemu lub słowackiemu, ponieważ podmioty te posiadają niezbędną wiedzę i doświadczenie w zakresie faktycznego wykonania transportu przedmiotowych towarów. Jednak cała odpowiedzialność za transport, w tym również za jego organizację, spoczywała będzie na Spółce. W treści umowy zapisane zostanie, że strony zgodnie postanawiają, że ze względu na specyfikę transakcji dostawę ruchomą przyporządkować należy dostawie od Spółki na rzecz odbiorcy końcowego - podmiotu czeskiego lub słowackiego.

W przypadku transakcji łańcuchowych, tj. transakcji w których występuje kilka podmiotów zawierających transakcje dotyczące jednego przedmiotu, który przekazywany jest przez pierwszy podmiot w łańcuchu na rzecz ostatniego z podmiotów, ustanowiono szczegółowe zasady dotyczące dostaw. Regulują je przepisy art. 7 ust. 8 i art. 22 ust. 1-3 ustawy.

W treści art. 7 ust. 8 ustawy wskazano, że w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Miejsce świadczenia dla transakcji dostawy dokonywanych pomiędzy podatnikami, ustalane jest na podstawie przepisów ustawy. Dla jego prawidłowego ustalenia zasadnicze znaczenie ma treść jej przepisów, w których w zależności od rodzaju transakcji dostawy, podmiotów biorących w niej udział oraz wykonywanych przez nie czynności, określony został sposób wyznaczenia miejsca ich świadczenia (opodatkowania).

Przepisy art. 22 ustawy określają miejsce świadczenia przy dostawie towarów.

Miejsce świadczenia (opodatkowania) przy dostawie towarów uzależnione jest od sposobu, w jaki realizowana jest dostawa. W myśl zasady wyrażonej w art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy - miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

Na mocy art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy - miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów niewysyłanych ani nietransportowanych - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy.

Zgodnie z art. 22 ust. 2 ustawy - w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, przy czym towar ten jest wysyłany lub transportowany, to wysyłka lub transport tego towaru są przyporządkowane tylko jednej dostawie; jeżeli towar jest wysyłany lub transportowany przez nabywcę, który dokonuje również jego dostawy, przyjmuje się, że wysyłka lub transport są przyporządkowane dostawie dokonanej dla tego nabywcy, chyba że z warunków dostawy wynika, że wysyłkę lub transport towaru należy przyporządkować jego dostawie.

Stosownie do art. 22 ust. 3 ustawy - w przypadku, o którym mowa w ust. 2, dostawę towarów, która:

1. poprzedza wysyłkę lub transport towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów;
2. następuje po wysyłce lub transporcie towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu zakończenia wysyłki lub transportu towarów.
   
   

Z cytowanych wyżej przepisów wynika, że w przypadku tzw. transakcji łańcuchowych, kiedy ten sam towar jest przedmiotem kolejnych dostaw, lecz faktycznie jest przemieszczany tylko od pierwszego dostawcy do finalnego nabywcy, wówczas przyjmuje się, że ma miejsce tylko jedna wysyłka (transport), więc tylko w odniesieniu do jednej z transakcji można ustalić miejsce świadczenia na podstawie art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy (dostawa ruchoma). W odniesieniu do pozostałych dostaw, którym nie można przypisać wysyłki (transportu), ustalanie miejsca świadczenia odbywa się jak dla towarów niewysyłanych, a więc według miejsca, w którym towary znajdowały się w momencie dostawy (dostawa nieruchoma).

W związku z tym, że w przedstawionym zdarzeniu przyszłym towar będzie przedmiotem transportu pomiędzy dwoma państwami członkowskimi Unii Europejskiej, to w łańcuchu czterech podmiotów dokonujących tej transakcji, wystąpi tylko jedna dostawa ruchoma. Pozostałe dostawy będą stanowić dostawy towarów nietransportowanych.

Ustawodawca zdecydował w art. 22 ust. 2 ustawy, że co do zasady, w przypadku transakcji łańcuchowych, w których towar jest wysyłany lub transportowany przez nabywcę, który dokonuje również jego dostawy, dostawą ruchomą jest dostawa dokonana dla tego nabywcy. Zasada ta podlega jednak modyfikacji w przypadku, gdy z warunków dostawy wynika, że wysyłkę lub transport towaru należy przyporządkować dostawie dokonanej przez tego nabywcę. W rezultacie analizując transakcje łańcuchowe należy każdorazowo odnosić się do warunków dostawy dla transakcji pomiędzy poszczególnymi podmiotami i na ich podstawie ustalać miejsce świadczenia.

W przypadku opisanej transakcji będziemy mieli do czynienia z trzema dostawami:

• dostawą pomiędzy pierwszym podmiotem francuskim (FR I) a drugim podmiotem francuskim (FR II),
• dostawą pomiędzy drugim podmiotem francuskim (FR I) a Spółką,
• dostawą pomiędzy Spółką a ostatecznym odbiorcą - podmiotem czeskim (CZ) lub słowackim (SL).
  
  

Podmiotem odpowiedzialnym za transport towaru, w tym jego organizację, będzie Spółka. Zleci ona transport towaru podmiotowi czeskiemu lub słowackiemu, jako że posiadać będą one stosowną wiedzę i doświadczenie w tym zakresie. Jednak dostawa towarów na rzecz ostatecznego nabywcy będzie miała miejsce na terytorium Francji, w momencie wydania towaru z magazynu pierwszego podmiotu francuskiego. Już w tym momencie na poszczególne podmioty uczestniczące w transakcji łańcuchowej, przechodzić będzie prawo do rozporządzania towarem jak właściciel.

Zaznaczyć należy, że z wydaniem towaru przez danego dostawcę - przeniesieniem prawa do rozporządzania towarem jak właściciel - łączy się istotny skutek dokonania sprzedaży towaru, polegający m.in. na przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem, tj. ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru. Ponieważ chwilą decydującą o przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem oraz ryzyka jego uszkodzenia lub utraty, jest co do zasady - moment wydania tego towaru.

W tym miejscu należy przytoczyć wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 16 stycznia 2010 r. w sprawie Euro Tyre Holding BV v. Staatssecretaris van Financiën, w którym TSUE wskazał: „Jeżeli towar jest przedmiotem dwóch następujących po sobie dostaw między różnymi podatnikami, działającymi w takim charakterze, ale jednocześnie jest przedmiotem tylko jednego transportu wewnątrzwspólnotowego, ustalenie czynności, której należy przypisać ten transport, tj. pierwszej lub drugiej dostawy - zważywszy, że czynność ta jest wobec tego objęta pojęciem wewnątrzwspólnotowej dostawy w rozumieniu art. 28c część A lit. a) akapit pierwszy szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, w brzmieniu zmienionym dyrektywą Rady 96/95/WE z dnia 20 grudnia 1996 r., w związku z art. 8 ust. 1 lit. a) i b), art. 28a ust. 1 lit. a) akapit pierwszy oraz art. 28b część A ust. 1 tejże dyrektywy - następuje w świetle całościowej oceny wszystkich okoliczności sprawy w celu ustalenia, która z tych dwóch dostaw spełnia wszystkie przesłanki związane z dostawą wewnątrzwspólnotową (…)”.

„Kwestia, kto posiada uprawnienia do rozporządzania towarami w czasie transportu międzywspólnotowego jest bez znaczenia, okoliczność, że transport jest wykonywany przez właściciela towarów lub na jego rachunek, może jednak być istotna dla decyzji przypisania takiego transportu pierwszej lub drugiej dostawie. Jednakże w przypadku gdy transport jest wykonywany przez osobę - lub na jej rachunek - która uczestniczy w obu operacjach, jak w sprawie rozpatrywanej przez sąd krajowy, okoliczność ta nie jest rozstrzygająca […]. Dlatego fakt, że w sprawie rozpatrywanej przez sąd krajowy drugi nabywca był zaangażowany w transport, nie stanowi okoliczności pozwalającej na stwierdzenie, że ten transport należy przypisać drugiej dostawie (…)”.

„W okolicznościach takich jak rozpatrywane przez sąd krajowy, w których pierwszy nabywca, jaki uzyskał prawo do rozporządzania towarem jak właściciel na terytorium państwa członkowskiego pierwszej dostawy, wskazuje na zamiar przetransportowania tego towaru do innego państwa członkowskiego i przedstawia swój numer identyfikacyjny nadany do celów podatku VAT przez to ostatnie państwo, transport wspólnotowy powinien zostać przypisany pierwszej dostawie, pod warunkiem że prawo do rozporządzania towarem jak właściciel zostało przeniesione na drugiego nabywcę w państwie członkowskim przeznaczenia transportu wewnątrzwspólnotowego”.

Należy stwierdzić, że w niniejszej sprawie dojdzie do derogacji zasady ogólnej wyrażonej w art. 22 ust. 2 ustawy, która to a priori zakłada przyporządkowanie transportu dostawie dokonanej dla nabywcy - który wysyła lub transportuje towar - i który dokonuje również jego dostawy. Ponieważ w opisanym zdarzeniu przyszłym prawo do dysponowania towarem jak właściciel przejdzie ze Spółki na ostatecznego nabywcę z Czech lub Słowacji już w magazynie pierwszego podmiotu francuskiego na terytorium Francji, transport towaru należy przyporządkować transakcji dokonanej pomiędzy Spółką a ostatecznym odbiorcą z Czech lub Słowacji. Oznacza to, że dostawa realizowana przez podmioty francuskie (w tym dostawa na rzecz Spółki) będą dostawami „nieruchomymi”, realizowanymi przed transportem towaru. Natomiast dostawa dokonana przez Spółkę na rzecz ostatecznego nabywcy będzie stanowiła dostawę „ruchomą”, która będzie skutkowała transportem towarów na terytorium Czech lub Słowacji.

Natomiast bez znaczenia na określenie rodzaju dostawy pozostają ustalenia poczynione przez strony transakcji w treści umowy, w której strony zgodnie postanawiają, że ze względu na specyfikę transakcji dostawę ruchomą przyporządkować należy dostawie od Spółki na rzecz odbiorcy końcowego - podmiotu czeskiego lub słowackiego. Jak już wskazano w niniejszej interpretacji, ustalenia takie są możliwe na podstawie analizy warunków poszczególnych dostaw w łańcuchu dostaw.

Według art. 13 ust. 1 ustawy - przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

W przedmiotowej sprawie nie zostaną spełnione warunki do uznania dostawy dokonanej przez Spółkę za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w ww. przepisie. Ponieważ aby mówić o wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów, ich wywóz musi być dokonany z terytorium Polski na terytorium innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej. Natomiast w przedmiotowej sprawie wywóz towaru będącego przedmiotem opisanej transakcji łańcuchowej nastąpi z terytorium Francji, a nie Polski.

Tak więc dostawa towarów dokonana przez Spółkę nie będzie stanowiła wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, o której mowa w art. 13 ust. 1 ustawy, lecz czynność niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na terytorium kraju.

Wskazać należy, że podatek VAT jest podatkiem o charakterze terytorialnym. Opodatkowaniu w danym państwie podlegają tylko te czynności, które zostały wykonane w danym państwie a ściślej te czynności, które zostały uznane za wykonane w danym miejscu. W tym wypadku określenie miejsca świadczenia determinuje miejsce opodatkowania. Określenie miejsca świadczenia jest szczególnie istotne w przypadku dostaw towarów, odbywających się pomiędzy podmiotami z różnych państw członkowskich. Miejsce świadczenia wskazuje jednocześnie państwo, w którym dana czynność winna zostać opodatkowana.

Zatem o sposobie opodatkowania dostawy dokonanej przez Spółkę przesądzać będą francuskie przepisy prawa.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.