Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP1/443-1056a/13/DM
z 31 grudnia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 8 października 2013 r. (data wpływu 14 października 2013 r.), uzupełnionym w dniu 28 listopada 2013 r., o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwrotu różnicy nadwyżki podatku naliczonego nad należnym na rachunek bankowy inny niż rachunek osobisty, firmowy bądź spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 października 2013 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony w dniu 28 listopada 2013 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług m.in. w zakresie zwrotu różnicy nadwyżki podatku naliczonego nad należnym na rachunek bankowy inny niż rachunek osobisty, firmowy bądź spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Podmiot X dysponuje nadwyżką podatku naliczonego nad należnym. Nadwyżkę tę wykazuje w deklaracji VAT-7. Chce dokonać zbycia tej wierzytelności na rzecz innego podmiotu (Y), prowadzącego działalność gospodarczą. W związku z tym występuje z wnioskiem o zwrot nadwyżki podatku naliczonego nad należnym, ale chcąc dokonać jej zbycia, żąda zwrotu danej kwoty na inny niż swój rachunek osobisty czy firmowy. Po zbyciu tej wierzytelności, składając kolejną deklarację VAT-7 wykazuje „0” podatku naliczonego oraz brak nadwyżki tego podatku nad podatkiem należnym. Tym sposobem na podmiot Y zostałaby scedowana wierzytelność przysługująca podmiotowi X z tytułu nadwyżki podatku naliczonego nad podatkiem należnym, a dana kwota zostałaby przeniesiona na podmiot prowadzący działalność gospodarczą (Y).

Z uzupełnienia wniosku wynika, że podmiotem określanym jako „podmiot X” jest Wnioskodawca.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy możliwe jest wskazanie rachunku bankowego, do rozliczenia z tytułu przysługującej Wnioskodawcy wierzytelności, innego niż jego konto osobiste, bądź konto firmowe, czy też ich odpowiedniki w spółdzielczej kasie oszczędnościowo kredytowej?
2. Czy możliwe jest odliczenie podatku naliczonego od podatku należnego nabytego w drodze cesji wierzytelności tego podatku między podmiotem X i podmiotem Y? Czy podmiot Y na rzecz którego dokonana będzie cesja owej wierzytelności, będzie mógł ją odliczyć od podatku należnego, wynikającego z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej?

Zdaniem Wnioskodawcy, nie ma przeszkód w obrocie wierzytelności przysługujących podatnikom wobec Skarbu Państwa, ponieważ zgodnie z art. 509 § 1 Kodeksu cywilnego, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew) chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Cesja nie ma jednak formy samoistnej umowy, dlatego też dla jej realizacji musi być dokonana czynność cywilnoprawna, na podstawie której nastąpi przeniesienie wierzytelności. W myśl art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego, przelew wierzytelności może odbywać się na podstawie umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Przepis art. 87 ustawy o podatku od towarów i usług stanowi, że zwrotu różnicy podatku dokonuje się na rachunek bankowy podatnika w banku mającym siedzibę na terytorium kraju lub na rachunek podatnika w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, której jest członkiem. Przepis art. 86 powołanej ustawy stanowi, że podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W ocenie Wnioskodawcy podmiot, któremu przysługuje wierzytelność od Skarbu Państwa w postaci nadwyżki podatku naliczonego nad należnym może przenieść (scedować) tę wierzytelność lub kwotę, która z tej wierzytelności wynika, na inny podmiot.

Wnioskodawca uważa również, że w myśl art. 86 ustawy o podatku od towarów i usług istnieje możliwość odliczenia nabytej wierzytelności od podatku należnego w prowadzonej działalności gospodarczej przez podmiot trzeci (Y), ze względu na to, że wydatek ten został w pełni uregulowany i wynika z prawidłowo wystawionych faktur VAT na rzecz podmiotu (wierzyciela), z których to faktur wynikają: prawidłowa identyfikacja podatnika oraz fakt, że podatek został prawidłowo naliczony.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi sposób, w jaki podmiot X, któremu taka wierzytelność przysługuje może dokonać cesji tej wierzytelności lub kwoty która z niej wynika. Wnioskodawca „widzi dwa możliwe rozwiązania”:

sytuacja 1) Pomiędzy dwoma podmiotami – tym, który chce przenieść wierzytelność z tytułu nadwyżki podatku naliczonego nad należnym (X) oraz tym, na którego miałaby być dokonana cesja owej wierzytelności (Y) – doszłoby do zawarcia umowy, która wprost mówi o przeniesieniu tej wierzytelności na rachunek bankowy podmiotu (Y).

sytuacja 2) Pomiędzy dwoma podmiotami – tym, który chce przenieść wierzytelność z tytułu nadwyżki podatku naliczonego nad należnym (X) oraz tym, na którego miałaby być dokonana cesja owej wierzytelności (Y) – doszłoby do zawarcia umowy, która przewiduje, że owa wierzytelność miałaby zostać zwrócona na wspólny rachunek bankowy obu podmiotów (X oraz Y).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.) w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 87 ust. 1 cyt. ustawy w przypadku gdy kwota podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, jest w okresie rozliczeniowym wyższa od kwoty podatku należnego, podatnik ma prawo do obniżenia o tę różnicę kwoty podatku należnego za następne okresy lub do zwrotu różnicy na rachunek bankowy.

Stosownie do art. 87 ust. 2 ww. ustawy zwrot różnicy podatku, z zastrzeżeniem ust. 6, następuje w terminie 60 dni od dnia złożenia rozliczenia przez podatnika na rachunek bankowy podatnika w banku mającym siedzibę na terytorium kraju lub na rachunek podatnika w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, której jest członkiem, wskazane w zgłoszeniu identyfikacyjnym, o którym mowa w odrębnych przepisach, lub na wskazany przez podatnika rachunek banku lub na rachunek spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowej, jako zabezpieczenie udzielanego przez ten bank lub przez tę kasę kredytu, na podstawie złożonego przez podatnika, do naczelnika urzędu skarbowego, w terminie do złożenia deklaracji podatkowej, pisemnego, nieodwołalnego upoważnienia organu podatkowego, potwierdzonego przez bank lub spółdzielczą kasę oszczędnościowo-kredytową udzielających kredytu, do przekazania tego zwrotu. Jeżeli zasadność zwrotu wymaga dodatkowego zweryfikowania, naczelnik urzędu skarbowego może przedłużyć ten termin do czasu zakończenia weryfikacji rozliczenia podatnika dokonywanego w ramach czynności sprawdzających, kontroli podatkowej lub postępowania podatkowego na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej lub postępowania kontrolnego na podstawie przepisów o kontroli skarbowej. Jeżeli przeprowadzone przez organ czynności wykażą zasadność zwrotu, o którym mowa w zdaniu poprzednim, urząd skarbowy wypłaca należną kwotę wraz z odsetkami w wysokości odpowiadającej opłacie prolongacyjnej stosowanej w przypadku odroczenia płatności podatku lub jego rozłożenia na raty.

Powołane przepisy wskazują sposób i tryb zwrotu różnicy podatku. Zwrot różnicy podatku wykazanego w deklaracji podatkowej (poza przypadkiem określonym w art. 14 ust. 9a ustawy, zgodnie z którym osobom fizycznym, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, oraz osobom, które były wspólnikami spółek, o których mowa w ust. 1 pkt 1, w dniu ich rozwiązania, zwanych dalej „byłymi wspólnikami”, przysługuje prawo zwrotu różnicy podatku wykazanego w deklaracji podatkowej za okres, w którym odpowiednio te osoby lub spółki były podatnikami zarejestrowanymi jako podatnicy VAT czynni) przysługuje wyłącznie podatnikowi, u którego taka nadwyżka powstała i wyłącznie na rachunek, o którym mowa w art. 87 ust. 2 ww. ustawy, tego podatnika.

Z uwagi na odwołanie się ustawodawcy do zgłoszenia identyfikacyjnego kwestię związaną z dokonywaniem zwrotu różnicy podatku na rzecz podatnika należy rozpatrywać w kontekście regulacji zawartych w ustawie z dnia 13 października 1995 r. zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 1314 ze zm.).

Zgodnie z art. 5 ust. 1 powołanej ustawy podatnicy, z zastrzeżeniem ust. 2a, są obowiązani do dokonania zgłoszenia identyfikacyjnego do naczelnika urzędu skarbowego albo organu właściwego na podstawie odrębnych przepisów. Zgłoszenia identyfikacyjnego dokonuje się jednokrotnie, bez względu na rodzaj oraz liczbę opłacanych przez podatnika podatków, formę opodatkowania, liczbę oraz rodzaje prowadzonej działalności gospodarczej oraz liczbę prowadzonych przedsiębiorstw.

Zgłoszenie identyfikacyjne osób fizycznych zawiera nazwisko, imiona, imiona rodziców, datę i miejsce urodzenia, płeć, nazwisko rodowe, obywatelstwo lub obywatelstwa, adres miejsca zamieszkania, adres miejsca zameldowania na pobyt stały lub czasowy, rodzaj i numer dowodu tożsamości oraz numer PESEL w przypadku osób fizycznych objętych tym rejestrem (art. 5 ust. 2 ww. ustawy).

2a. Zgłoszenia identyfikacyjnego nie dokonują podatnicy będący osobami fizycznymi objętymi rejestrem PESEL nieprowadzący działalności gospodarczej lub niebędący zarejestrowanymi podatnikami podatku od towarów i usług.

Jak stanowi art. 5 ust. 3 ww. ustawy zgłoszenie identyfikacyjne podatników niebędących osobami fizycznymi zawiera w szczególności pełną i skróconą nazwę (firmę), formę organizacyjno-prawną, adres siedziby, numer identyfikacyjny REGON, organ rejestrowy lub ewidencyjny i numer nadany przez ten organ, wykaz rachunków bankowych, adres miejsca przechowywania dokumentacji rachunkowej oraz przedmiot wykonywanej działalności określony według obowiązujących standardów klasyfikacyjnych, a ponadto:

1. w przypadku zakładów (oddziałów) osób prawnych oraz innych wyodrębnionych jednostek wewnętrznych będących podatnikami - NIP oraz inne dane dotyczące jednostki macierzystej;
2. w przypadku spółek cywilnych, osobowych spółek handlowych i podmiotów podlegających wpisowi do rejestru przedsiębiorców na zasadach określonych dla spółek osobowych - dane dotyczące wspólników, w tym również identyfikator podatkowy poszczególnych wspólników;
3. w przypadku podatkowych grup kapitałowych - dane dotyczące spółek wchodzących w skład grupy, w tym również NIP nadane tym spółkom.

Z kolei podatnikiem, zgodnie z art. 7 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, podlegająca na mocy ustaw podatkowych obowiązkowi podatkowemu.

Z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, wynika, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą.

Podatnikiem w podatku od towarów i usług może być zatem każdy samodzielny podmiot prawny, niezależnie od jego formy organizacyjno prawnej. Na gruncie tego podatku, Spółka partnerska jest podmiotem tego podatku.

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca dysponuje nadwyżką podatku naliczonego nad należnym, którą wykazuje w deklaracji VAT-7. Wnioskodawca zamierza dokonać zbycia tej wierzytelności na rzecz innego podmiotu (Y), w związku z czym występuje z wnioskiem o zwrot nadwyżki podatku naliczonego nad należnym, ale chcąc dokonać jej zbycia, żąda zwrotu danej kwoty na inny niż swój rachunek osobisty czy firmowy. Po zbyciu tej wierzytelności, składając kolejną deklarację VAT-7 wykazuje „0” podatku naliczonego oraz brak nadwyżki tego podatku nad podatkiem należnym. Tym sposobem na podmiot Y zostałaby scedowana przysługująca Wnioskodawcy wierzytelność z tytułu nadwyżki podatku naliczonego nad podatkiem należnym, a dana kwota zostałaby przeniesiona na ten podmiot.

Mając powyższe na uwadze wskazać należy, że z treści powołanych przepisów jednoznacznie wynika, że prawo do zwrotu różnicy podatku przysługuje wyłącznie uprawnionemu podatnikowi VAT. Uprawnienie to stanowi wynik i konsekwencje przeprowadzonego przez podatnika samoobliczenia podatku od towarów i usług w relacji do danego okresu rozliczeniowego. Ponadto zauważyć należy, że zasadność zwrotu może podlegać sprawdzeniu w prowadzonym w stosunku do podatnika postępowaniu wyjaśniającym. Zanim, w określonym terminie, kwota zwrotu podatku znajdzie się na rachunku bankowym podatnika, organ podatkowy może w postępowaniu wyjaśniającym ustalić i ocenić, że deklarowany zwrot jest nieuzasadniony.

Zwrot podatku dokonywany jest zatem na rachunek bankowy uprawnionego podatnika, w terminach, które wprost wskazuje, bądź, w kontekście uprawnień organu zwracającego różnicę podatku, przywołuje ustawa o podatku od towarów i usług. Z treści analizowanych przepisów nie wynika natomiast w żaden sposób, aby unormowany w nich zwrot podatku mógł zostać wykonany na rzecz innego podatnika, aniżeli uprawniony podatnik VAT.

Zauważyć należy, że celem unormowań wynikających z art. 87 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług jest zwrot podatku podatnikowi VAT, w celu realizacji zasady neutralności VAT. Środkiem do realizacji tego celu jest zwrot podatnikowi wynikającej z jego działalności opodatkowanej różnicy podatku naliczonego i należnego. Celu tego niewątpliwie nie spełniłoby przeniesienie zwrotu różnicy podatku na zobowiązania podatkowe innych podatników.

Uwzględniając zatem powołane przepisy stwierdzić należy, że zgodnie z art. 87 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług zwrot różnicy podatku nie może być dokonany na rachunek bankowy innego, odrębnego od Spółki podmiotu, poza przypadkiem zwrotu na rachunek banku lub na rachunek spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowej z tytułu spłaty kredytu, przy spełnieniu określonych warunków. Tym samym odnosząc się do pytania oznaczonego nr 1 uznać należy, że nie jest dopuszczalne „wskazanie rachunku bankowego, do rozliczenia z tytułu przysługującej wierzytelności podmiotowi (X) innego niż jego konto osobiste, bądź konto firmowe, czy też ich odpowiedniki spółdzielczej kasie oszczędnościowo kredytowej”.

Końcowo należy wskazać, że kwestie związane z odliczeniem przez podmiot Y podatku naliczonego „nabytego w drodze cesji wierzytelności” od podatku należnego wynikającego z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej (pyt. 2) zostaną zawarte w postanowieniu znak ITPP1/443-1056b/13/DM.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.