INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 września 2013 r. (data wpływu 30 września 2013 r.), uzupełnionym w dniu 31 grudnia 2013 r. (data wpływu 3 stycznia 2014 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 18 grudnia 2013 r. (skutecznie doręczone w dniu 24 grudnia 2013 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie rozpoznania obowiązku podatkowego dla wewnątrzwspólnotowego nabycia Pociągu, który w momencie dostawy znajduje się na terytorium Polski – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 września 2013 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie rozpoznania obowiązku podatkowego dla wewnątrzwspólnotowego nabycia Pociągu, który w momencie dostawy znajduje się na terytorium Polski. Wniosek uzupełniony został pismem z dnia 31 grudnia 2013 r., złożonym w dniu 31 grudnia 2013 r. (data wpływu 3 stycznia 2014 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z dnia 18 grudnia 2013 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest polską spółką kapitałową, polskim podatnikiem VAT. Podstawowym przedmiotem działalności Spółki jest realizacja kolejowych przewozów pasażerskich, w tym świadczenie usług publicznych w zakresie transportu kolejowego. Celem zapewnienia wysokiej jakości świadczonych usług przewozowych/transportowych, Spółka stale modernizuje wykorzystywany tabor kolejowy, w tym nabywa nowe składy.

W 2011 r. Spółka zawarła umowę (dalej: „Umowa”) m.in. dostawy 20 sztuk pociągów (dalej: „Pociąg”). Umowa została zawarta z konsorcjum składającym się z polskiego oraz włoskiego kontrahenta. Co istotne jednak, podmiotem fakturującym dostawy realizowane przez konsorcjum będzie kontrahent włoski (dalej: „Wykonawca”), spółka z siedzibą we Włoszech, zarejestrowana na VAT we Włoszech i używająca włoskiego numeru rejestracji VAT w rozliczeniach ze Spółką.

Przedmiotem Umowy są nowoskonstruowane Pociągi, czyli nowe środki transportu w rozumieniu art. 2 pkt 10 lit. a) ustawy o VAT. Pociągi są konstruowane przez Wykonawcę w fabryce we Włoszech i będą przemieszczane z Włoch do Polski celem dostarczenia ich do Spółki.

Pociągi mają być dostarczane partiami, zaś płatności za Pociągi mają być (są) przekazywane przez Spółkę sukcesywnie, wraz z wykonaniem określonych prac związanych z tymi Pociągami. I tak za każdy Pociąg płatności realizowane są według następujących zasad:

• po podpisaniu umowy, jako warunek jej wejścia w życic — zaliczkę w kwocie 15% ceny jednostkowej Pociągu (Spółka wpłaciła zaliczkę dotyczącą wszystkich Pociągów celem rozpoczęcia prac konstrukcyjnych dotyczących wszystkich Pociągów),
• po wykonaniu pudła każdego z Pociągów i dokonaniu jego odbioru fabrycznego — 35% ceny jednostkowej za dostawę Pociągu.
• po wykonaniu każdego z Pociągów i dokonaniu jego odbioru fabrycznego 35% ceny jednostkowej za dostawę Pociągu.
• po dokonaniu odbioru końcowego każdego z Pociągów - 15% ceny jednostkowej za dostawę Pociągu.
  
  

Powyższe płatności powinny być realizowane na podstawie faktur (względnie dokumentów wzywających do zapłaty) wystawianych przez Wykonawcę.

Przed wysłaniem pociągów przez Wykonawcę z Włoch do Polski, każdy z Pociągów podlega odbiorowi fabrycznemu (w fabryce Wykonawcy), który obejmuje sprawdzenie dokumentów odbiorczych, próby statyczne i możliwe do wykonania próby ruchowe. Jeśli próby te wypadną negatywnie, Pociąg nie jest przemieszczany do Polski. Jeśli wypadną pozytywnie, to następuje odbiór fabryczny (Spółka jest zobowiązana do zapłaty zaliczki na Pociąg) i Pociąg jest wysyłany z Włoch do Polski.

Po dostarczeniu Pociągu do Polski, Pociąg poddany jest w Polsce próbom ruchowym (a w przypadku pierwszego Pociągu także innym testom warunkującym wydanie przez Urząd Transportu Kolejowego świadectwa dopuszczenia tego typu pojazdu do ruchu w Polsce). Próby takie mogą zająć kilka miesięcy i dopiero ich pozytywne zakończenie skutkuje podpisaniem protokołu zdawczo-odbiorczego, a więc dokonania odbioru końcowego Pociągu (Spółka płaci resztę ceny za Pociąg). Zgodnie z Umową, dostawę Pociągu uznaje się za wykonaną po podpisaniu protokołu zdawczo-odbiorczego (prawo własności Pociągu przechodzi na Spółkę dopiero po zapłacie pełnej ceny za Pociąg) oraz przekazaniu dokumentacji technicznej. Wtedy też na Spółkę przechodzą ryzyka zniszczenia lub utraty Pociągu.

Co istotne, w okresie prowadzenia prób ruchowych na terytorium Polski (czyli przed odbiorem końcowym), Spółka nie może swobodnie rozporządzać Pociągiem, w tym nie może go zbyć, nająć ani dopuścić do komercyjnej eksploatacji. W tym okresie więc Pociąg wciąż stanowi własność Wykonawcy i tylko Wykonawca może nim prawnie rozporządzać (Wykonawca przemieszcza Pociąg do Polski celem dostawy do Spółki, ale przed dokonaniem dostawy Pociąg jest w Polsce „testowany”). Jeśli nie zostanie podpisany odbiór końcowy Pociągu (z uwagi np. na określone wady), to Pociąg zostanie przemieszczony z powrotem do fabryki Wykonawcy we Włoszech (w efekcie więc, obecność Pociągu w Polsce, jeśli nie zostanie dokonany jego odbiór końcowy, można uznać za czasową).

Jak wskazano powyżej, próby ruchowe Pociągu trwają kilka miesięcy, stąd pomiędzy przemieszczeniem Pociągu do Polski a jego końcowym odbiorem upływa pewien czas. W związku z tym, iż pierwszy Pociąg został już przemieszczony do Polski celem wykonania prób ruchowych oraz przejścia testów niezbędnych dla uzyskania świadectwa z Urzędu Transportu Kolejowego, niniejszym wnioskiem Spółka chciała potwierdzić, w którym momencie powstanie po jej stronie obowiązek podatkowy w zakresie wewnątrzwspólnotowego nabycia Pociągu.

Jednocześnie Spółka nie ma wątpliwości, iż w przedmiotowej sytuacji, Spółka jako nabywca Pociągu przemieszczanego do Spółki z Włoch, powinna rozpoznać wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 9 ustawy o VAT, i naliczyć VAT zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT.

W uzupełnieniu z dnia 31.12.2013 r. (data wpływu 3.01.2014 r.) Wnioskodawca podał, że włoski kontrahent, tj. firma Alstom Ferroviaria ApA jest podatnikiem nieposiadającym siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, oraz nie jest zarejestrowany w Polsce, zgodnie z art. 96 ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w świetle art. 20 ust. 9 ustawy o VAT, Spółka powinna rozpoznać obowiązek podatkowy w wewnątrzwspólnotowym nabyciu Pociągu (stanowiącego nowy środek transportu) w dacie dokonania odbioru końcowego Pociągu, nie później niż w dacie wystawienia faktury dokumentującej dostawę przez Wykonawcę...

Zdaniem Wnioskodawcy;

Zdaniem Spółki, w świetle art. 20 ust. 9 ustawy o VAT, Spółka powinna rozpoznać obowiązek podatkowy w wewnątrzwspólnotowym nabyciu Pociągu (stanowiącego nowy środek transportu) w dacie dokonania odbioru końcowego Pociągu, nie później niż w dacie wystawienia faktury, dokumentującej dostawę przez Wykonawcę.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Zgodnie z art. 20 ust. 9 ustawy o VAT w przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia nowych środków transportu, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania tych towarów, nie później jednak niż z chwilą wystawienia faktury przez podatnika podatku od wartości dodanej. Jednocześnie, jak stanowi art. 9 ust. 1 ustawy o VAT (mający zastosowanie w przedmiotowej sprawie) przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

Z powyższego wynika, iż wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, (o którym mowa w art. 9 ust. 1 ustawy o VAT) w Polsce ma miejsce, jeśli towar jest przemieszczany do Polski z innego państwa członkowskiego i celem tego przemieszczenia jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Innymi słowy, jeśli towar jest wysyłany do Polski do krajowego nabywcy z zamiarem przeniesienia prawa do dysponowania tym towarem, to ma miejsce wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów po stronie krajowego nabywcy.

W przedmiotowej sytuacji, nie budzi wątpliwości Spółki, że jeśli takie przejście prawa do dysponowania Pociągami będzie mieć miejsce, to po stronie Spółki wystąpi wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, od którego należy rozliczyć VAT (niemniej jednak, takie przejście prawa do rozporządzania Pociągami musi nastąpić).

Jednocześnie, z art. 20 ust. 9 ustawy o VAT wynika, iż obowiązek podatkowy w wewnątrzwspólnotowym nabyciu nowych środków transportu (a takimi są Pociągi) następuje z chwilą ich otrzymania, nie później niż z chwilą wystawienia faktury przez podatnika podatku od wartości dodanej. W przedmiotowej sprawie kluczowe jest zdefiniowanie, jak należy rozumieć chwilę otrzymania towarów (nowych środków transportu) w kontekście art. 20 ust. 9 ustawy o VAT oraz art. 9 ust. 1 ustawy o VAT.

W opinii Spółki, otrzymanie towarów (nowych środków transportu) należy rozumieć jako uzyskanie tych towarów w taki sposób, który umożliwia faktyczne dysponowanie i rozporządzanie nimi. Na takie rozumienie art. 20 ust. 9 ustawy o VAT wskazuje przepis art. 9 ust. 1 ustawy o VAT, który wystąpienie wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów warunkuje przejściem prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Innymi słowy, obowiązek podatkowy przy wewnątrzwspólnotowym nabyciu nowych środków transportu powstaje nie przy każdym otrzymaniu towarów, ale przy takim, które oznacza przejęcie prawa do rozporządzania nimi jak właściciel.

W przedmiotowej sytuacji, do faktycznego przejścia prawa do rozporządzania Pociągami jak właściciel, dochodzi dopiero po podpisaniu protokołu zdawczo-odbiorczego i dokonania odbioru końcowego Pociągu. Wcześniej bowiem pomimo, iż Pociąg jest przemieszczony do Polski celem dostawy do Spółki, Pociąg ten poddany jest m.in. próbom ruchowym oraz procesowi certyfikacji. Jeśli próby lub proces zakończą się negatywnie, Spółka nie dokona odbioru Pociągu, a przez to nie nabędzie prawa do rozporządzania nim jak właściciel. Co więcej, Pociąg znajdujący się w trakcie prób ruchowych oraz procesu certyfikacji jest dla Spółki zupełnie bezużyteczny — Pociąg taki nie może być poddany komercyjnemu wykorzystaniu (nie zostanie dopuszczony do ruchu i nie będzie można nim wozić pasażerów), zaś Spółka nie może nim rozporządzać. Dodatkowo, w fazie prób ruchowych i certyfikacji, ryzyko utraty lub uszkodzenia Pociągu spoczywa na Wykonawcy, a nie na Spółce (co potwierdza, że główne ryzyka związane z rozporządzaniem Pociągiem są po stronie Wykonawcy).

W świetle powyższego, zdaniem Spółki, należy przyjąć, iż obowiązek podatkowy w wewnątrzwspólnotowym nabyciu Pociągów powstanie z chwilą dokonania odbioru końcowego Pociągu (jest to bowiem moment, kiedy Spółka uzyskuje możliwość rozporządzania Pociągiem), ale nie później niż, z chwilą wystawienia faktury dokumentującej dostawę przez Wykonawcę (co w świetle harmonogramu zgodnie z harmonogramem płatności powinno nastąpić już po odbiorze końcowym). Przyjęcie odmiennego stanowiska (np. że obowiązek podatkowy w wewnątrzwspólnotowym nabyciu Pociągów powstaje z chwilą przemieszczenia Pociągów do Polski do Spółki dla potrzeb prób ruchowych i procesu certyfikacji) mogłoby doprowadzić do sytuacji, w której Spółka deklaruje wewnątrzwspólnotowe nabycie Pociągów (pomimo braku prawa do rozporządzania nimi), a później musi je korygować, jeśli Pociągi nie przejdą pomyślnie wszystkich prób i procesów certyfikacji.

Stąd, zdaniem Spółki, w świetle art. 20 ust. 9 ustawy o VAT, Spółka powinna rozpoznać obowiązek podatkowy w wewnątrzwspónotowym nabyciu Pociągu (stanowiącego nowy środek transportu) w dacie dokonania odbioru końcowego Pociągu, nie później niż w dacie wystawienia faktury dokumentującej dostawę przez Wykonawcę.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z unormowaniem zawartym w art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jako polska spółka kapitałowa, zarejestrowana jako podatnik VAT, której podstawowym przedmiotem działalności jest realizacja kolejowych przewozów pasażerskich, w tym świadczenie usług publicznych w zakresie transportu kolejowego, zawarła w 2011 r. umowę z konsorcjum polsko-włoskim na dostawę 20 sztuk pociągów. Podmiotem fakturującym dostawy realizowane przez konsorcjum będzie włoski kontrahent, z siedzibą we Włoszech, zarejestrowany na VAT we Włoszech i używający włoskiego numeru rejestracji VAT w rozliczeniach z Wnioskodawcą.

Przedmiotem Umowy są nowoskonstruowane Pociągi, czyli nowe środki transportu w rozumieniu art. 2 pkt 10 lit. a) ustawy o VAT. Pociągi są konstruowane przez Wykonawcę w fabryce we Włoszech i będą przemieszczane z Włoch do Polski. Pociągi mają być dostarczane partiami, zaś płatności za Pociągi mają być/są przekazywane przez Wnioskodawcę sukcesywnie, wraz z wykonaniem określonych prac związanych z tymi Pociągami.

W związku z tak przedstawionym stanem sprawy, wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia czy w świetle art. 20 ust. 9 ustawy o VAT, powinien rozpoznać obowiązek podatkowy dla wewnątrzwspólnotowego nabycia Pociągu (stanowiącego nowy środek transportu) w dacie dokonania odbioru końcowego Pociągu, nie później niż w dacie wystawienia faktury dokumentującej dostawę przez Wykonawcę.

Podstawową kwestią w przedmiotowej sprawie jest uznanie, czy dostawa dla Wnioskodawcy jest wewnątrzwspólnotowym nabyciem towaru.

Stosownie do uregulowania zawartego w art. 9 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

Na podstawie art. 9 ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że:

1. nabywcą towarów jest:
   1. podatnik, o którym mowa w art. 15, lub podatnik podatku od wartości dodanej, a nabywane towary mają służyć działalności gospodarczej podatnika,
   2. osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w lit. a
      -z zastrzeżeniem art. 10;
2. dokonujący dostawy towarów jest podatnikiem, o którym mowa w pkt 1 lit. a.
   
   

Potraktowanie danej czynności jako wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów zawsze wymaga spełnienia dwóch podstawowych warunków:

• po pierwsze, podmiot z jednego państwa członkowskiego musi nabyć prawo do rozporządzania towarami jak właściciel; zatem na rzecz tego podmiotu musi być dokonana dostawa,
• po drugie, w wyniku dokonanej dostawy towary są przemieszczane na terytorium innego państwa członkowskiego niż państwo wysyłki, przy czym pozostaje bez znaczenia, kto faktycznie przewozi towar i na czyje zlecenie jest to czynione, gdyż towary w wyniku dokonanej dostawy mogą być wysyłane lub transportowane przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.
  
  

Ze względu na powyższe, do wystąpienia wewnątrzwspólnotowego nabycia konieczne jest, aby przywóz towarów do Polski następował w związku z wykonaną wcześniej dostawą tych towarów. Sam fakt przywozu towarów na terytorium państwa członkowskiego nie oznacza jeszcze, że miała miejsce transakcja wewnątrzwspólnotowa.

Wnioskodawca w opisie zdarzenia przyszłego wskazuje, że przed wysłaniem pociągów przez Wykonawcę z Włoch do Polski, każdy z Pociągów podlega odbiorowi fabrycznemu w fabryce Wykonawcy, który obejmuje sprawdzenie dokumentów odbiorczych, próby statyczne i możliwe do wykonania próby ruchowe. Jeśli wypadną pozytywnie, to następuje odbiór fabryczny, tj. Wnioskodawca jest zobowiązany do zapłaty zaliczki na Pociąg, i jest on wysyłany do Polski. Z kolei w Polsce, Pociąg również poddany jest próbom ruchowym, które mogą zając kilka miesięcy i dopiero ich pozytywne zakończenie skutkuje podpisaniem protokołu zdawczo-odbiorczego, a więc dokonania odbioru końcowego Pociągu. Jak wskazuje Wnioskodawca, dopiero po podpisaniu protokołu zdawczo-odbiorczego i zapłacie pełnej kwoty za towar, prawo własności Pociągu przechodzi na Wnioskodawcę wraz z dokumentacją techniczną.

Należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że do przejścia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, dochodzi dopiero po podpisaniu protokołu zdawczo-odbiorczego i dokonaniu odbioru końcowego. Tym samym nie dochodzi, w wyniku tej dostawy, do przemieszczenia towaru z jednego kraju unijnego do Polski. Zatem jeden z dwóch warunków, jaki powinien zaistnieć, aby można mówić o transakcji wewnątrzwspólnotowego nabycia towaru na terenie Polski nie jest w tym przypadku spełniony.

W art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy, stwierdza się, że miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów niewysyłanych ani nietransportowanych - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy.

Miejsce świadczenia dostawy Pociągu na rzecz Wnioskodawcy należy bowiem określać na podstawie art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy, jako dostawy towaru niewysyłanego ani nietransportowanego. Miejscem tym jest zatem kraj, w którym towary znajdują się w momencie dostawy, tj. Polska. W tej sytuacji czynność ta ma charakter tzw. dostawy „nieruchomej”, podlega przepisom polskiej ustawy i z tych względów nie spełnia przesłanek pozwalających na uznanie jej po stronie Wnioskodawcy za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów na terytorium Polski. Konsekwentnie należy uznać, że przeniesienie prawa do rozporządzania tym towarem jak właściciel ma miejsce po dokonaniu licznych testów Pociągu i sporządzeniem protokołu zdawczo-odbiorczego między Wnioskodawca a włoskim Wykonawcą, co prowadzi do uznania przedmiotowej dostawy za dostawę krajową.

Z uwagi na to, nie można potraktować transakcji nabycia pociągów od włoskiego kontrahenta jako wewnątrzwspólnotowego nabycia towaru, zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy.

Przepisy ustawy przewidują, że w pewnych sytuacjach podatnikiem może zostać uczyniony podmiot, który nabywa w kraju towary od dostawcy nieposiadającego siedziby działalności ani stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium kraju, który nie jest także zarejestrowany w Polsce dla celów VAT.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające towary, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. dokonującym ich dostawy na terytorium kraju jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku dostawy towarów innych niż gaz w systemie gazowym, energia elektryczna w systemie elektroenergetycznym, energia cieplna lub chłodnicza przez sieci dystrybucji energii cieplnej lub chłodniczej, podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4,
2. nabywcą jest:
   • w przypadku nabycia gazu w systemie gazowym, energii elektrycznej w systemie elektroenergetycznym, energii cieplnej lub chłodniczej przez sieci dystrybucji energii cieplnej lub chłodniczej - podmiot zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4 lub art. 97 ust. 4,
   • w pozostałych przypadkach - podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana zgodnie z art. 97 ust. 4,
   
   
   

W myśl art. 17 ust. 2 ustawy, w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.

Analiza ww. przepisu prowadzi do wniosku, że znajdzie on zastosowanie, gdy łącznie spełnione są następujące warunki:

1. dostawa towarów ma miejsce na terytorium kraju;
2. dostawca jest podmiotem zagranicznym, czyli podatnikiem nieposiadajacy na terytorium RP siedziby, ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, który nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4 ustawy;
3. podatek należny nie został rozliczony przez dostawcę.
   
   

Innymi słowy, jeśli towar, z miejscem dostawy w Polsce, dostarczałby podmiot niemający siedziby ani stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce, i niezarejestrowany w Polsce, a nabywcą będzie polski podatnik VAT, podatnikiem z tytułu tej transakcji będzie zawsze nabywca towarów.

Wnioskodawca wskazuje, że jego włoski kontrahent, nie posiada siedziby ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce i jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od wartości dodanej we Włoszech. Dostarcza Wnioskodawcy Pociąg, znajdujący się już na terenie Polski, po podpisaniu protokołu zdawczo-odbiorczego i otrzymaniu pełnej kwoty za towar. Zatem, to na Wnioskodawcy, jako nabywającym Pociąg na terytorium kraju, będzie spoczywał obowiązek rozliczenia przedmiotowej dostawy towaru od włoskiego kontrahenta, bez siedziby czy stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce.

Podsumowując, w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, nie wystąpi wewnątrzwspólnotowe nabycie towaru, gdyż w związku z przemieszczeniem pociągu do Polski, nie nastąpiło przeniesienie prawa do rozporządzenia towarem jak właściciel. Natomiast Wnioskodawca zobowiązany jest do rozliczenia transakcji nabycia Pociągu od włoskiego kontrahenta na zasadzie odwróconego obciążenia, zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 oraz ust. 2 ustawy.

Kwestie powstania obowiązku podatkowego reguluje art. 19a ustawy, dodany przez art. 1 pkt 17 ustawy z dnia 7 grudnia 2012 r. (Dz.U. z 2013 r. poz. 35 z późn. zm.) zmieniającej ustawę z dniem 1 stycznia 2014 r. Zgodnie z zasadą ogólną wyrażoną w art. 19a ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7 11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Jeżeli przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, wkład budowlany lub mieszkaniowy przed ustanowieniem spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty, z zastrzeżeniem ust. 5 pkt 4 – art. 19a ust. 8 ustawy.

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego. Powyższy przepis formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi, co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i powinien być rozliczony za ten okres.

Dalsze zapisy art. 19a ustawy dotyczą zarówno płatności otrzymanych przed wykonaniem usługi bądź wydaniem towarów, jak i płatności otrzymywanych po wykonaniu czynności. W tym zakresie przepisy te modyfikują ogólną regułę, która stanowi o powstaniu obowiązku podatkowego w dacie wykonania czynności.

Wnioskodawca, z tytułu nabycia Pociągu na terytorium Polski, działa jako podatnik rozliczający nabycie towaru od włoskiego kontrahenta, niezarejestrowanego jako podatnik VAT w Polsce i nieposiadającego siedziby ani stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce. Wnioskodawca dokonywał sukcesywnie płatności dla włoskiej spółki na podstawie wystawianych przez niego faktur, aż do dokonania końcowego odbioru Pociągu. Zatem uznać należy, że obowiązek podatkowy będzie powstawał z chwilą wpłacenia każdej z zaliczek dotyczących poszczególnych etapów realizacji Pociągu oraz, po dokonaniu odbioru końcowego, wpłaceniu reszty ceny za dostawę zamówionego towaru. Przepisy odnoszące się do obowiązku podatkowego dla wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów w art. 20 ust. 5-9 ustawy nie mają dla przedmiotowej sprawy zastosowania.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.