INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 12 grudnia 2013 r. (data wpływu 16 grudnia 2013 r.), uzupełnionym pismem z dnia 12 marca 2014 r. (data wpływu 14 marca 2014 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży nieruchomości stanowiącej współwłasność małżeńską – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 grudnia 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży nieruchomości stanowiącej współwłasność małżeńską oraz podatku dochodowego od osób fizycznych.

Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem z dnia 12 marca 2014 r. o doprecyzowanie opisu sprawy oraz brakującą opłatę.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca wspólnie z żoną prowadzi działalność gospodarczą w zakresie handlu hurtowego przędzą dziewiarską. Działalność jest prowadzona w formie spółki cywilnej, w której Zainteresowany wraz z żoną są jedynymi wspólnikami z udziałami po 50%. Spółka cywilna jest czynnym podatnikiem w podatku od towarów i usług, natomiast podatek dochodowy opłacają na zasadach ogólnych według skali podatkowej.

W sierpniu 2005 roku Wnioskodawca z żoną zakupili, jako osoby prywatne, na przetargu prowadzonym przez Komornika Sądowego, nieruchomość składającą się z dwóch działek gruntowych. Transakcja zakupu tej nieruchomości nie była objęta podatkiem od towarów i usług. Na powyższej nieruchomości, jako osoby prywatne, wybudowali budynek magazynowy z dyżurką i garażem. Od przekazania budynku z zabudowaniami do użytkowania minęło już pięć lat. W budynku tym spółka cywilna prowadzi hurtownię przędzy. Z uwagi na fakt, iż żaden przepis prawny nie nakazuje przeniesienia prywatnego majątku wspólników do majątku spółki cywilnej, postanowili pozostawić ww. nieruchomość wraz z zabudowaniami jako swoją prywatną własność.

W związku z powyższym, nieruchomość ta nie była wprowadzona do ewidencji środków trwałych i spółka nie dokonywała żadnych odpisów amortyzacyjnych.

Ponadto Zainteresowany zaznaczył, że w związku z budową budynku magazynowego z dyżurką i garażem, spółka nie dokonywała żadnych odliczeń podatku VAT, nie dokonywała także żadnych ulepszeń tych zabudowań.

W chwili obecnej, z uwagi na złą koniunkturę w ich branży i konieczność spłaty znacznych kredytów bankowych, będą najprawdopodobniej zmuszeni do sprzedaży tej nieruchomości. Sprzedaży planują dokonać w przyszłym roku. Sprzedaży dokonają jako osoby prywatne. Będzie to więc jednorazowa sprzedaż ich majątku prywatnego, która nie wchodzi w zakres prowadzonej przez nich działalności gospodarczej, a podyktowana jest ich trudną sytuacją życiową.

Nadto Wnioskodawca wskazał, że spółka cywilna została utworzona w kwietniu 1999 roku. Budynek magazynowy z dyżurką i garażem został wybudowany w latach 2006-2008 i oddany do użytkowania w maju 2008 roku. Nakłady na wybudowanie budynku magazynowego z dyżurką i garażem nie zostały poniesione przez spółkę cywilną. Spółka cywilna wykorzystywała budynek magazynowy z dyżurką i garażem na zasadzie użyczenia. Zainteresowany i jego żona nie są zarejestrowani jako czynni podatnicy podatku od towarów i usług.

Numery geodezyjne działek gruntowych to: 70/8 i 70/9. W 2006 roku Wnioskodawca dokonał scalenia obu działek w jedną. Budynek magazynowy z dyżurką i garażem został wybudowany już po scaleniu działek. Budynek magazynowy z dyżurką i garażem są trwale związane z gruntem. Dostawa budynku magazynowego z dyżurką i garażem nie będzie dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia. W stosunku do budynku magazynowego z dyżurką i garażem ani Wnioskodawcy, ani żonie nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Zainteresowany z żoną nie ponosili żadnych wydatków na ulepszenie budynku magazynowego z dyżurką i garażem.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionym stanie faktycznym będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych i podatkiem od towarów i usług sprzedaż prywatnej nieruchomości stanowiącej współwłasność małżeńską, która nie została wprowadzona aportem do majątku spółki cywilnej...

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku spółki cywilnej, przepisy dotyczące amortyzacji stosuje się w odniesieniu do spółki cywilnej, a nie do wspólników tejże spółki, bowiem odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych dokonuje spółka a nie poszczególni jej wspólnicy. Dlatego też, aby środek trwały mógł podlegać amortyzacji w spółce cywilnej, musi wchodzić on w skład majątku tejże spółki.

Takie też stanowisko zajął Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale siedmiu sędziów z dnia 05.11.2001 roku – Sygn. akt FPS 6/01, ONSA-2002/2/55, gdzie orzekł, że nie jest dopuszczalne dokonywanie w ciężar kosztów uzyskania przychodów z działalności prowadzonej w formie spółki cywilnej – odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, których współwłaścicielami są wspólnicy tejże spółki w sytuacji, w której środki te nie zostały wniesione jako wkład do spółki. Aby środek trwały podlegał amortyzacji w spółce cywilnej musi wchodzić w skład majątku spółki.

Wnioskodawca wskazał, że skoro z żoną nie wnieśli nieruchomości do majątku spółki, tym samym nie mogli wprowadzić jej do ewidencji środków trwałych i dokonywać odpisów amortyzacyjnych. Zatem nie została wypełniona dyspozycja z art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Skoro zatem ujęcie składnika majątku w ewidencji środków trwałych jest warunkiem zaliczenia przychodu z jego zbycia do przychodów z działalności gospodarczej, to w razie niespełnienia tego warunku, nie ma podstaw do takiej klasyfikacji uzyskanego przychodu.

Mając na uwadze przedstawiony wcześniej stan faktyczny, Wnioskodawca z żoną uważają, że sprzedaż nieruchomości, której chcą dokonać należy zakwalifikować do źródeł przychodów w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wynika to z faktu, że przedmiotowa nieruchomość przez cały czas stanowi ich współwłasność małżeńską.

Natomiast z uwagi na okoliczność, że od daty kupna tej nieruchomości minęło już 8 lat, a od daty wybudowania budynku magazynowego minęło już 5 lat, to na mocy wcześniej powołanego przepisu należy uznać, że sprzedaż tej nieruchomości wraz z zabudowaniami nie będzie już podlegała podatkowi dochodowemu od osób fizycznych.

Zainteresowany z żoną uważają także, że transakcja sprzedaży omawianej nieruchomości nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Jak już wskazano przy analizie podatku dochodowego, sprzedaży będą dokonywać jako osoby prywatne, a nie w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Sprzedaż ta w żaden sposób nie wchodzi w zakres prowadzonej przez nich działalności handlowej, a jej przedmiotem jest ich prywatna nieruchomość, która wchodzi w skład ich wspólności majątkowej. Jest to sprzedaż jednorazowa, a jej konieczność wynika z aktualnie trudnej sytuacji życiowej. Wobec powyższego uważają, że w związku z tą sprzedażą nie będą podatnikami w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT. Z uwagi na fakt, że omawiana nieruchomość nie została wniesiona jako wkład do majątku spółki cywilnej, która to spółka jest płatnikiem podatku od towarów i usług, to od dokonanej sprzedaży podatku VAT nie będzie opłacała także spółka cywilna.

Reasumując co przedstawiono powyżej, Wnioskodawca z żoną uważają, że transakcja sprzedaży opisanej wcześniej nieruchomości wraz z zabudowaniami nie będzie podlegała ani podatkowi dochodowemu od osób fizycznych ani podatkowi VAT. Na marginesie wskazali, że gdyby nieruchomość ta stanowiła majątek spółki cywilnej, to ich zdaniem sprzedaż byłaby zwolniona z podatku VAT na zasadzie art. 43 ust. 1 pkt 10 i 10a ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Na wstępie należy zauważyć, że stosownie do art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, minister właściwy do spraw finansów publicznych na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną), a zatem niniejsza interpretacja rozstrzyga wyłącznie skutki prawnopodatkowe dla Wnioskodawcy w przedmiocie podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Towarami – w świetle art. 2 pkt 6 ustawy – są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W art. 8 ust. 1 ustawy wskazano, iż przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Problematyka współwłasności została uregulowana w art. 195-221 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121). Ze współwłasnością mamy do czynienia wtedy, gdy własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom (art. 195 Kodeksu cywilnego). W przypadku współwłasności nieruchomości określonej w częściach ułamkowych, każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w nieruchomości.

Nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności (art. 46 § 1 ww. Kodeksu cywilnego).

Podkreślić należy, że współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 ustawy Kodeks cywilny). Rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział.

Z kolei w myśl art. 31 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2012 r., poz. 788, z późn. zm.), z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Zatem istotą wspólności majątkowej małżeńskiej, zarówno ustawowej, jak i umownej, jest to, że każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego (dorobkowego) na zasadach współwłasności łącznej (bezudziałowej).

W świetle art. 35 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, w czasie trwania wspólności ustawowej żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Nie może również rozporządzać ani zobowiązywać się do rozporządzania udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku.

Natomiast zgodnie z art. 37 § 1 pkt 1 ww. Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego zgoda drugiego małżonka jest potrzebna do dokonania czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia nieruchomości lub użytkowania wieczystego, jak również prowadzącej do oddania nieruchomości do używania lub pobierania z niej pożytków.

Na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług zarówno sprzedaż udziału we współwłasności gruntu na podstawie art. 198 cytowanego Kodeksu cywilnego, jak i sprzedaż wspólnego gruntu za zgodą wszystkich współwłaścicieli, na podstawie art. 199 ww. Kodeksu cywilnego, stanowi odpłatną dostawę towarów.

Stwierdzić należy, że nie każda czynność, która stanowi dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Określona czynność będzie opodatkowana podatkiem VAT, jeśli zostanie wykonana przez podatnika, a więc osobę prowadzącą działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że każdy, kto wykorzystuje nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług.

Zatem podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży, w tym przypadku nieruchomości, jest ustalenie, czy działanie to można uznać za wykorzystywanie towarów w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek nabyty został na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności gospodarczej.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie o podatku od towarów i usług, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Analizując powyższe przepisy należy stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy, mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca wspólnie z żoną prowadzi działalność gospodarczą w zakresie handlu hurtowego przędzą dziewiarską. Zainteresowany i jego żona nie są zarejestrowani jako czynni podatnicy podatku od towarów i usług. Działalność jest prowadzona w formie spółki cywilnej, w której Zainteresowany wraz z żoną są jedynymi wspólnikami z udziałami po 50%. Spółka cywilna została utworzona w kwietniu 1999 roku. Spółka jest czynnym podatnikiem w podatku od towarów i usług.

W sierpniu 2005 roku Wnioskodawca z żoną zakupili, jako osoby prywatne, na przetargu prowadzonym przez Komornika Sądowego, nieruchomość składającą się z dwóch działek gruntowych o numerach geodezyjnych: 70/8 i 70/9. Transakcja zakupu tej nieruchomości nie była objęta podatkiem od towarów i usług. Na powyższej nieruchomości, jako osoby prywatne, w latach 2006-2008 wybudowali budynek magazynowy z dyżurką i garażem, który został oddany do użytkowania w maju 2008 roku. Zainteresowany z żoną nie ponosili żadnych wydatków na ulepszenie budynku magazynowego z dyżurką i garażem. Nakłady na wybudowanie budynku magazynowego z dyżurką i garażem nie zostały poniesione przez spółkę cywilną. Od przekazania budynku z zabudowaniami do użytkowania minęło już pięć lat. W budynku tym spółka cywilna prowadzi hurtownię przędzy. Spółka wykorzystywała budynek magazynowy z dyżurką i garażem na zasadzie użyczenia. Z uwagi na fakt, iż żaden przepis prawny nie nakazuje przeniesienia prywatnego majątku wspólników do majątku spółki cywilnej, postanowili pozostawić ww. nieruchomość wraz z zabudowaniami jako swoją prywatną własność.

W 2006 roku Wnioskodawca dokonał scalenia obu działek w jedną. Przedmiotowe nieruchomości zostały wybudowane już po scaleniu działek. Budynek magazynowy z dyżurką i garażem są trwale związane z gruntem. Dostawa budynku magazynowego z dyżurką i garażem nie będzie dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia. W stosunku do budynku magazynowego z dyżurką i garażem ani Wnioskodawcy, ani żonie nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. W związku z budową budynku magazynowego z dyżurką i garażem, spółka nie dokonywała żadnych odliczeń podatku VAT. Nieruchomość ta nie była wprowadzona do ewidencji środków trwałych.

W chwili obecnej, z uwagi na złą koniunkturę w ich branży i konieczność spłaty znacznych kredytów bankowych, będą najprawdopodobniej zmuszeni do sprzedaży tej nieruchomości. Sprzedaży planują dokonać w przyszłym roku. Sprzedaży dokonają jako osoby prywatne. Zdaniem Wnioskodawcy będzie to więc jednorazowa sprzedaż ich majątku prywatnego, która nie wchodzi w zakres prowadzonej przez nich działalności gospodarczej, a podyktowana jest ich trudną sytuacją życiową.

W tym miejscu należy podkreślić, że pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych.

Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2005r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, iż majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

W przedmiotowej sprawie sytuacja taka nie ma miejsca, ponieważ Wnioskodawca w żaden sposób nie wykorzystał posiadanej nieruchomości do swoich prywatnych celów, wręcz przeciwnie, jak wykazano powyżej nieruchomość cały czas służyła celom działalności gospodarczej prowadzonej w formie spółki cywilnej.

Biorąc zatem pod uwagę treść przytoczonych przepisów oraz zawarty we wniosku opis zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, że Wnioskodawca sprzedając ww. nieruchomość, nie dokona zbycia majątku osobistego, ale majątku wykorzystywanego w drodze umowy użyczenia na rzecz spółki cywilnej. Zatem, dokonując dostawy nieruchomości, Zainteresowany wypełni przesłanki określone w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy. Ponadto, budynek magazynowy z dyżurką i garażem spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, zatem jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Zaznaczyć należy, iż sam fakt nieujęcia, zarówno przez spółkę cywilną jak i Wnioskodawcę, danego majątku w ewidencji środków trwałych nie przesądza o tym, że jest on wykorzystywany do celów prywatnych. Dokonanie wpisu w rejestrze środków trwałych jest jedynie techniczno-formalnym wymogiem wynikającym z odrębnych przepisów i nie może wywierać wpływu na to czy Wnioskodawca będzie miał status podatnika podatku VAT, który jest kategorią obiektywną, niezależną od prawidłowości prowadzenia ewidencji środków trwałych.

Reasumując, Wnioskodawca w wyniku dokonania czynności sprzedaży nieruchomości, stanowiącej współwłasność małżeńską, będzie spełniał przesłanki z art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy i wystąpi w charakterze podatnika podatku od towarów i usług. Tym samym, planowana przez Zainteresowanego dostawa udziałów w przedmiotowej nieruchomości będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy oraz we własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 oraz art. 14f § 2 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Wskazać należy, że stosownie do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, powyższa interpretacja indywidualna wydana Zainteresowanemu nie wywiera skutku prawnego dla Jego żony. Jeżeli żona jest zainteresowana otrzymaniem indywidualnej interpretacji w swojej sprawie, to winna wystąpić do uprawnionego organu z własnym wnioskiem ORD-IN.

Ponadto informuje się, że w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży nieruchomości stanowiącej współwłasność małżeńską, natomiast w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.