UZASADNIENIE

W dniu 6 grudnia 2013 r. został złożony wniosek, uzupełniony w dniu 24 lutego 2014 r. o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z obowiązku prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Ośrodek działając na podstawie ustawy o pomocy społecznej realizuje między innymi świadczenia w formie posiłków w stołówce, posiłków w szkołach dla dzieci oraz świadczenie usług opiekuńczych w domu chorego, świadczenia przyznane osobom potrzebującym realizowane są bezpłatnie lub częściowo odpłatnie w zależności od dochodu osób i rodzin uprawnionych do danego świadczenia.

Odpłatność za posiłki w stołówce oraz posiłki w szkołach to dla Gminy dochód w wysokości około 10.000 zł rocznie.

Do dnia 31 grudnia 2013 r. usługi opiekuńcze w domu chorego realizuje inna jednostka gminy – Z. Od dnia 1 stycznia 2014 r. Ośrodek będzie we własnym, zakresie realizował usługi opiekuńcze. Dochód z odpłatności za te usługi w skali roku przewiduje się w kwocie 120.000 zł.

W uzupełnieniu wniosku dodatkowo wskazano:

Świadczenia przyznane na podstawie decyzji administracyjnych osobom potrzebującym, realizowane są bezpłatnie lub częściowo odpłatnie w zależności od dochodu osób i rodzin uprawnionych do danego świadczenia. Odpłatność za posiłki w stołówce oraz posiłki w szkołach stanowi dla Gminy dochód w wysokości około 10.000 zł do 12.000 zł rocznie. Ośrodek wpłaty z tytułu odpłatności za przyznane świadczenia Ośrodek pobiera w kasie.

Do dnia 31 grudnia 2013 r. usługi opiekuńcze w domu chorego realizowała inna jednostka gminy – Z., która pobierała wpłaty z tytułu odpłatności za usługi opiekuńcze.

Od dnia 1 stycznia 2014 r. Ośrodek realizuje we własnym zakresie usługi opiekuńcze. Dochód z odpłatności za te usługi w skali roku przewiduje się w kwocie 120.000 zł (oszacowano na podstawie dochodów osiąganych do tej pory przez Z.). Wpłaty te będą dokonywane w kasie Ośrodka lub na konto bankowe. Trudnym do określenia jest fakt, ile środków wpłynie do kasy a ile na rachunek bankowy.

Zarówno przed dniem 1 stycznia 2014 r., jak i po dniu 1 stycznia 2014 r. Ośrodek nie osiąga obrotów z tytułu dokonywania świadczeń na rzecz osób fizycznych lub rolników ryczałtowych. Jest to bowiem częściowy zwrot poniesionych przez Gminę kosztów świadczeń przyznanych decyzją osobom fizycznym potrzebującym danej formy pomocy. Ośrodek nie prowadzi działalności usługowej i dochodowej.

Wszystkie świadczenia, z tytułu których podopieczni zobowiązani są ponosić odpłatność tj. realizacja posiłków i usług opiekuńczych Ośrodek realizuje w myśl ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2004 Nr 64 poz. 593 z późn. zm.), a zasady zwrotu wydatków na świadczenia określa art. 96 cyt. ustawy i podjęte uchwały Rady Miejskiej w tym zakresie. Z dowodów dokumentujących zapłatę oraz z ewidencji księgowej dokładnie wynika czego dotyczą dokonywane wpłaty, bez różnicy czy są dokonywane w kasie, czy na rachunek bankowy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w zaistniałej sytuacji Miejsko Gminny Ośrodek Pomocy ma obowiązek prowadzenia kasy fiskalnej?

Zdaniem Wnioskodawcy, usługi opiekuńcze stanowią zadanie własne gminy o charakterze obowiązkowym – zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 11 ustawy o pomocy społecznej. Są zwolnione od podatku od towarów i usług, a ponadto odpłatność za świadczone usługi opiekuńcze nie jest dochodem dla Ośrodka stanowi jedynie dla Gminy częściowy zwrot poniesionych kosztów świadczenia ww. usług.

W uzupełnieniu wniosku wskazano:

Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 14 marca 2013 roku w sprawie kas rejestrujących określa sposób prowadzenia przez podatników ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących w przypadku sprzedaży w tym sprzedaży zwolnionej.

Przyznanie i świadczenie zarówno pomocy w formie posiłku jaki świadczenia usług opiekuńczych jest w myśl art. 17 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej zadaniem własnym gminy. Art. 96 cytowanej ustawy określa natomiast zwrot wydatków na świadczenia. Działając na podstawie ustawy o pomocy społecznej, Ośrodek realizuje statutowe zadania, a nie prowadzi działalności usługowej i nie osiąga z tego tytułu obrotów. Posiłki i usługi opiekuńcze świadczone na rzecz osób potrzebujących zwolnione są od podatku VAT. Pomoc ta skierowana jest do osób chorych, niepełnosprawnych, znajdujących się w trudnej sytuacji życiowej. Tylko w niektórych przypadkach (w sytuacji przekroczenia kryterium dochodowego tj. kwoty 456 zł dla osoby w rodzinie i 542 zł dla osoby samotnej) odpłatność jest pobierana.

Ośrodek stoi na stanowisku, iż nie ma podstaw prawnych do obowiązku prowadzenia kasy fiskalnej, ponieważ nie prowadzi sprzedaży, a wpływy do kasy czy na konto bankowe stanowią jedynie zwrot wydatków.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się w zakresie za nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), opodatkowaniu podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 tej ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7. (…)

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych, o czym stanowi art. 15 ust. 2 ustawy.

Natomiast, w oparciu o dyspozycję art. 15 ust. 6 omawianej ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Unormowanie to jest zgodne z art. 13 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, s. 1), który stwierdza, iż krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego, nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Z powołanych przepisów wynika, że organy władzy publicznej oraz urzędy obsługujące te organy nie będą podatnikami podatku od towarów i usług w związku z realizacją zadań, które podejmują jako podmioty prawa publicznego, nawet jeśli pobierają należności, opłaty lub składki. Będą natomiast podatnikami podatku od towarów i usług, w przypadku wykonywanych czynności na podstawie umów cywilnoprawnych.

Przepisy ustawy o VAT nie zawierają definicji pojęcia „organów władzy publicznej”. Należy wskazać, iż ustawa z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1240) jednoznacznie rozdziela organy władzy publicznej od innych jednostek sektora finansów publicznych (art. 9 ww. ustawy).

Konsekwencją uznania podmiotu za podatnika podatku od towarów i usług jest to, iż wobec takiego podmiotu znajdują zastosowanie odpowiednie regulacje normujące opodatkowanie tym podatkiem. W rezultacie, podatnik podatku od towarów i usług winien uwzględniać – odpowiednio do okoliczności – stosowne postanowienia aktów prawnych regulujących zasady opodatkowania VAT, ze wszelkimi tego konsekwencjami dla tego podatnika.

Jak stanowi art. 111 ust. 1 ustawy, podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Powyższy przepis określa generalną zasadę, z której wynika, iż obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej dotyczy wszystkich podatników, którzy dokonują sprzedaży na rzecz określonych w nim odbiorców, tj. osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych. Zatem jednym z podstawowych kryteriów decydujących o obowiązku stosowania do ewidencjonowania kas rejestrujących jest status nabywcy wykonywanych przez podatnika świadczeń.

Z przepisu art. 111 ust. 1 wynika ponadto, iż podatnicy, wobec których powstał obowiązek w zakresie stosowania kas rejestrujących, są obowiązani za pośrednictwem tych urządzeń ewidencjonować obrót i kwoty podatku należnego. Należy jednak zauważyć, iż fakt opodatkowania transakcji podatkiem od towarów i usług nie jest kryterium determinującym powstanie obowiązku w zakresie prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Przedmiotowy obowiązek dotyczy bowiem również sytuacji, gdy czynności sprzedaży są zwolnione od podatku lub wykonuje je podatnik zwolniony od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 lub 9 ustawy.

Powyższą tezę wspiera pośrednio art. 111 ust. 5 ustawy, z którego brzmienia obowiązującego od dnia 1 stycznia 2014 r. wynika, że w przypadku, gdy podatnik rozpoczął ewidencjonowanie obrotu w obowiązujących terminach i wykonuje wyłącznie czynności zwolnione od podatku lub jest podatnikiem, u którego sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, urząd skarbowy dokonuje zwrotu kwoty określonej w ust. 4 na rachunek bankowy podatnika w banku mającym siedzibę na terytorium kraju lub na rachunek podatnika w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, której jest członkiem, w terminie do 25. dnia od dnia złożenia wniosku przez podatnika.

Ponadto – stosownie do zapisu § 3 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 marca 2013 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz. U. z 2013 r. Nr 363) – podatnicy prowadzą ewidencję każdej sprzedaży, w tym sprzedaży zwolnionej, wyłącznie przy użyciu kas, które mają potwierdzenie, że kasa spełnia funkcje wymienione w art. 111 ust. 6a ustawy oraz kryteria i warunki techniczne określone w przepisach wydanych na podstawie art. 111 ust. 9 ustawy.

Powyższe przepisy wskazują wprost, iż zamiarem ustawodawcy jest objęcie obowiązkiem prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej wszystkich podatników dokonujących sprzedaży na rzecz konkretnych nabywców, a mianowicie osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych bez względu na to czy dokonywane transakcje podlegają opodatkowaniu i czy są dokonywane przez podatników będących podatnikami podatku od towarów i usług, bowiem zgodnie z art. 15 ust. 1 podatnikami są podmioty wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Obowiązek w zakresie prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej umożliwia również realizację prawa konsumenta w zakresie otrzymania dokumentu (paragonu) zawierającego podstawowe dane o zawartej transakcji, w tym strukturze ceny.

Uszczegółowienie tych obowiązków zawarto natomiast w przepisach rozporządzenia, wydanego na podstawie szczegółowej delegacji – art. 111 ust. 8 ustawy. Wskazany przepis ustawy stanowi bowiem, że minister właściwy do spraw finansów publicznych może zwolnić, w drodze rozporządzenia, na czas określony, niektóre grupy podatników oraz niektóre czynności z obowiązku, o którym mowa w ust. 1, oraz określić warunki korzystania ze zwolnienia, mając na uwadze interes publiczny, w szczególności sytuację budżetu państwa. Przy wydawaniu rozporządzenia minister właściwy do spraw finansów publicznych uwzględnia:

1. wielkość i proporcje sprzedaży zwolnionej od podatku w danej grupie podatników;
2. stosowane przez podatników zasady dokumentowania obrotu;
3. możliwości techniczno-organizacyjne prowadzenia przez podatników ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących;
4. konieczność zapewnienia realizacji obowiązku, o którym mowa w ust. 1, przy uwzględnieniu korzyści wynikających z ewidencjonowania obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących oraz faktu zwrotu podatnikom przez budżet państwa części wydatków na zakup tych kas;
5. konieczność zapewnienia prawidłowości rozliczania podatku, w tym właściwego ewidencjonowania obrotu i kwot podatku należnego;
6. konieczność zapewnienia kontroli prawidłowości rozliczania podatku;
7. konieczność przeciwdziałania nadużyciom związanym z nieewidencjonowaniem obrotu przez podatników.

W obecnym stanie prawnym obowiązuje w tym zakresie rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 29 listopada 2012 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących (Dz. U. z 2012 r. Nr 1382).

Zgodnie z § 2 ust. 1 pkt 1 tego rozporządzenia, zwalnia się z obowiązku ewidencjonowania w danym roku podatkowym, nie później jednak niż do dnia 31 grudnia 2014 r., czynności wymienione w załączniku do rozporządzenia.

Należy wskazać, że dokonywane przez Ośrodek świadczenia nie zostały wymienione w ww. załączniku, zatem nie są objęte zwolnieniem z obowiązku prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej.

Natomiast w poz. 37 ww. załącznika wymieniono świadczenie usług na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych, jeżeli zapłaty za wykonaną czynność dokonano w całości za pośrednictwem poczty, banku lub spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowej (odpowiednio na rachunek bankowy podatnika lub na rachunek podatnika w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, której jest członkiem), a z ewidencji i dowodów dokumentujących zapłatę jednoznacznie wynika, jakiej konkretnie czynności dotyczyła.

Stosownie do zapisu § 3 ust. 1 pkt 1 ww. rozporządzenia, zwalnia się z obowiązku ewidencjonowania w danym roku podatkowym, nie później jednak niż do dnia 31 grudnia 2014 r. podatników, u których kwota obrotu realizowanego na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym kwoty 20.000 zł, a w przypadku podatników rozpoczynających w poprzednim roku podatkowym dostawę towarów lub świadczenie usług na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych, jeżeli kwota obrotu z tego tytułu nie przekroczyła, w proporcji do okresu wykonywania tych czynności w poprzednim roku podatkowym, kwoty 20.000 zł.

Zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, nie stosuje się w przypadku podatników, którzy w poprzednim roku podatkowym byli obowiązani do ewidencjonowania lub przestali spełniać warunki do zwolnienia (§ 3 ust. 2).

Z treści § 5 ust. 1 powołanego rozporządzenia, w przypadku podatników, o których mowa w § 3 ust. 1 pkt 1, zwolnienie traci moc po upływie dwóch miesięcy następujących po miesiącu, w którym podatnik przekroczył obrót realizowany na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych w kwocie 20.000 zł.

Należy również wskazać, iż na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1240 ze zm.), jednostkami budżetowymi są jednostki organizacyjne sektora finansów publicznych nieposiadające osobowości prawnej, które pokrywają swoje wydatki bezpośrednio z budżetu, a pobrane dochody odprowadzają na rachunek odpowiednio dochodów budżetu państwa albo budżetu jednostki samorządu terytorialnego.

Natomiast, na podstawie art. 15 ust. 1 powołanej ustawy, samorządowy zakład budżetowy odpłatnie wykonuje zadania, pokrywając koszty swojej działalności z przychodów własnych, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4.

W myśl art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t. j. Dz. U. z 1991 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.), gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 ww. ustawy, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów.

Do zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty. W celu wykonywania zadań gmina może tworzyć jednostki organizacyjne, a także zawierać umowy z innymi podmiotami, w tym z organizacjami pozarządowymi (art. 9 ust. 1 cytowanej ustawy).

Zgodnie z art. 11a ust. 1 pkt 1 i 2 ww. ustawy, organami gminy są rada gminy i wójt (burmistrz, prezydent).

Mając zatem na uwadze powołane przepisy prawa w powiązaniu z przedstawionym stanem faktycznym, stwierdzić należy, że nie znajdzie zastosowania w niniejszej sprawie do działalności statutowej Ośrodka przepis art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług, bowiem Ośrodek nie działa jako podmiot, o którym mowa w powołanym przepisie, lecz wykonując zadania nałożone na gminę świadczy odpłatne usługi, w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 8 ust. 1 cytowanej ustawy o podatku od towarów i usług, w szczególności w zakresie opieki społecznej.

Zaznaczenia wymaga, iż podatkowi od towarów i usług podlegają czynności określone w art. 5 ustawy, w tym m. in. odpłatne świadczenie usług. Przepisy te nie uzależniają opodatkowania od tytułu prawnego danego świadczenia, czy też formy nawiązania stosunków zobowiązaniowych pomiędzy stronami.

Powyższe oznacza, że w stosunku do Ośrodka znajdą zastosowanie odpowiednie przepisy regulujące kwestie prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Zauważyć należy, iż świadczenia z zakresu opieki społecznej nie są objęte zwolnieniem przedmiotowym z obowiązku ewidencjonowania przy zastosowaniu kasy rejestrującej na podstawie § 2 ust. 1 pkt 1 w powiązaniu z poz. 1-32 załącznika do powołanego rozporządzenia.

Należy również podkreślić, iż dla ustalenia ewentualnego obowiązku w zakresie prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej należy uwzględniać cały obrót osiągnięty z tytułu świadczeń wykonywanych na rzecz osób, o których mowa w art. 111 ust. 1 ustawy. Zatem w rozpatrywanej sprawie należy uwzględniać cały obrót osiągnięty z tytułu świadczeń na rzecz ww. osób, bez względu na formę płatności.

Podkreślić również należy, iż na powstanie obowiązku w zakresie prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej nie ma wpływu fakt, czy podatnik jest objęty zwolnieniem podmiotowym od podatku od towarów i usług, czy też wykonywane przez niego świadczenia są objęte zwolnieniem przedmiotowym, bowiem jak wynika z powołanych przepisów, ewidencję tą są zobowiązani prowadzić wszyscy podatnicy (także korzystający ze zwolnienia od podatku), których obroty z tytułu sprzedaży na rzecz osób, o których mowa w art. 111 ust. 1 ustawy przekroczyły 20.000 zł.

Ze złożonego wniosku wynika, że Ośrodek realizuje świadczenia w formie posiłków w stołówce, posiłków w szkołach dla dzieci oraz świadczenie usług opiekuńczych w domu chorego. Odpłatność za posiłki w stołówce oraz posiłki w szkołach to dla Gminy dochód w wysokości około 10.000 do 12.000 zł rocznie. Usługi opiekuńcze w domu chorego Ośrodek realizuje we własnym zakresie od dnia 1 stycznia 2014 r. Wcześniej czynności te wykonywała inna jednostka gminy. Dochód z odpłatności za te usługi w skali roku przewiduje się w kwocie 120.000 zł. (oszacowano na podstawie dochodów osiąganych do tej pory przez Z.

Wpłaty te będą dokonywane w kasie Ośrodka lub na konto bankowe.

Z dowodów dokumentujących zapłatę oraz z ewidencji księgowej dokładnie wynika czego dotyczą dokonywane wpłaty, bez różnicy czy są dokonywane w kasie, czy na rachunek bankowy.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa należy stwierdzić, że – o ile przed dniem 1 stycznia 2014 r. wobec Ośrodka nie powstał obowiązek w zakresie prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej – to w przypadku, gdy kwota obrotu osiągniętego w 2014 r. z tytułu dokonywanych świadczeń na rzecz osób, o których mowa w art. 111 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, przekroczy 20.000 zł, zwolnienie z tego obowiązku straci moc po upływie dwóch miesięcy następujących po miesiącu, w którym to przekroczenie obrotu nastąpiło.

Przy czym należy zaznaczyć, że w zakresie czynności, za które zapłata zostanie dokonana w całości za pośrednictwem poczty, banku lub spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowej (odpowiednio na rachunek bankowy Ośrodka lub na jego rachunek w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, której jest członkiem), a z ewidencji i dowodów dokumentujących zapłatę jednoznacznie będzie wynikało, jakiej konkretnie czynności ta zapłata dotyczyła, Ośrodek – nie dłużej niż do 31 grudnia 2014 r. – będzie mógł korzystać ze zwolnienia z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kasy rejestrującej na podstawie zapisu § 2 ust. 1 pkt 1 w powiązaniu z poz. 37 załącznika do rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 29 listopada 2014 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kasy rejestrującej.

Końcowo informuje się, że niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie kwestii związanej z obowiązkiem w zakresie prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kasy rejestrującej, nie rozstrzyga natomiast kwestii zastosowania stawek bądź zwolnienia od podatku od towarów i usług wykonywanych przez Ośrodek świadczeń, bowiem nie było to przedmiotem zapytania.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.