Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP1/443-1202/13/AJ
z 28 lutego 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 18 listopada 2013 r. (data wpływu 21 listopada 2013 r.), uzupełnionym w dniu 21 lutego 2014 r. o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu wykazywania na paragonie fiskalnym nazw usług – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 listopada 2013 r. został złożony wniosek, uzupełniony w dniu 21 lutego 2014 r. o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu wykazywania nazw usług na paragonie.

We wniosku i jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Prowadzi Pani działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług fryzjerskich i kosmetycznych. W związku z tym powzięła Pani wątpliwość, czy obowiązujące przepisy regulują wprowadzony obowiązek ewidencjonowania obrotów przy zastosowaniu kas rejestrujących w przypadku świadczenia usług fryzjerskich i kosmetycznych oraz w jaki sposób należy „wprowadzać usługi do kasy fiskalnej.”

W Pani ocenie w salonie kosmetyczno-fryzjerskim wystarczy wprowadzać sprzedaż ogólną pod nazwą „usługi fryzjerskie” i „usługi kosmetyczne”, dodać należy jedynie te towary, które są do odsprzedaży jako kosmetyki dla klienta, tj.:

• usługi fryzjerskie opodatkowane stawką 8%,
• usługi kosmetyczne opodatkowane stawką 23%,
• towary do odsprzedaży – opodatkowane stawką 23% (wyszczególnione w kasie fiskalnej).

Wskazała Pani, że przykładowo usługa koloryzacji ze ścięciem jest uzależniona od ilości produktu (farby do koloryzacji), który został wykorzystany do tej usługi. W cenniku ma Pani wpisaną kwotę: koloryzacja – 70/200 zł, dekoloryzacja 40/150 zł, strzyżenie damskie z modelowaniem 35/50 zł, itd. Z cennika również wynika, że ostateczna cena koloryzacji uzależniona jest od ilości użytego produktu. Fryzjer na bieżąco informuje klientów o tym, ile produktu używa i jaki jest szacowany koszt usługi na kolejnych etapach koloryzacji. Po czym do ceny produktu dodaje się cenę strzyżenia z modelowaniem – i ta usługa również jest zależna od długości włosów klientki, od rodzaju ścięcia, od czasu poświęconego klientce.

Z uzupełnienia do wniosku wynika, że jeszcze w styczniu ewidencjonowała Pani usługi w następujący sposób:

1. usługi kosmetyczne,
2. usługi fryzjerskie,
3. szampon do włosów (produkt do odsprzedaży),
4. balsam do włosów, itp.

W lutym b.r. zmieniła Pani sposób ewidencjonowania w kasie rejestrującej i obecnie ma Pani wprowadzone około 130 pozycji na konkretne usługi, np. manicure, manicure z malowaniem, strzyżenie włosów krótkich, strzyżenie włosów długich, strzyżenie włosów półdługich, zabieg na twarz, itp.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy wystarczy wprowadzić sprzedaż ogólną pod nazwą: „usługi fryzjerskie” (VAT 8%), „usługi kosmetyczne” (VAT 23%), „towary do sprzedaży” – w tym przypadku wyszczególnione w kasie fiskalnej (VAT 23%)?

Zdaniem Wnioskodawcy, wystarczy określenie usług w sposób ogólny. Usługi te są uzależnione od ilości użytych preparatów, np. koloryzacja zależna jest od ilości farby. W cenniku podała Pani 1g farby = 1,5 zł. Ponadto z cennika wynika, że ostateczna cena usług uzależniona jest od ilości zużytej farby, a jeżeli dodamy do tej usługi strzyżenie, to cena jest zależna od długości włosów i rodzaju strzyżenia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących wynika z zapisu art. 111 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. Nr 177 z 2011 r., poz. 1054 ze zm.).

Zgodnie z tym przepisem, podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Stosownie do treści art. 111 ust. 3a pkt 1 ustawy o VAT, podatnicy prowadzący ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących są obowiązani dokonywać wydruku paragonu fiskalnego lub faktury z każdej sprzedaży oraz wydawać wydrukowany dokument nabywcy.

Zgodnie z art. 111 ust. 3a pkt 2 i pkt 9 ustawy, podatnicy prowadzący ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących są obowiązani dokonywać niezwłocznie zgłoszenia właściwemu podmiotowi prowadzącemu serwis kas rejestrujących każdej nieprawidłowości w pracy kasy oraz prowadzić i przechowywać dokumentację o przebiegu eksploatacji kasy rejestrującej, z uwzględnieniem przepisów wydanych na podstawie ust. 7a i ust. 9 pkt 1.

Z art. 111 ust. 6a ustawy wynika, że kasa rejestrująca służąca do prowadzenia ewidencji, o której mowa w ust. 1, musi zapewniać prawidłowe zaewidencjonowanie podstawowych danych dotyczących zawieranych transakcji, w tym wysokości uzyskiwanego przez podatnika obrotu i kwot podatku należnego, oraz musi przechowywać te dane lub też zapewniać bezpieczny ich przekaz na zewnętrzne nośniki danych. Pamięć fiskalna kasy rejestrującej powinna posiadać numer unikatowy, nadawany w ramach czynności materialno-technicznych przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych.

Natomiast stosownie do zapisu art. 111 ust. 7a pkt 1 ustawy, Minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia sposób prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących, w tym o zastosowaniu specjalnym dla specyficznego rodzaju działalności, oraz warunki używania kas przez podatników, uwzględniając potrzebę właściwego ewidencjonowania obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących przez podatników, o których mowa w ust. 1, oraz potrzebę przeciwdziałania nieewidencjonowaniu obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas przez tych podatników, jak również zapewnienia kontroli prawidłowości rozliczania podatku.

Powyższe kwestie w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2013 r. regulują przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 marca 2013 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz. U. z 2013 r., poz. 363).

Stosownie do § 2 pkt 12 ww. rozporządzenia, ilekroć w rozporządzeniu jest mowa o paragonie fiskalnym – rozumie się przez to wydrukowany przez kasę dla nabywcy w momencie sprzedaży dokument potwierdzający dokonaną transakcję sprzedaży.

Na podstawie § 6 ust. 1 pkt 1 powołanego rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących, podatnicy, prowadząc ewidencję m.in. wydają nabywcy, bez jego żądania, paragon fiskalny.

Należy także wskazać, iż z § 6 ust. 1 pkt 5 ww. rozporządzenia wynika, że podatnik jest obowiązany do określenia sposobu przyporządkowania stawki podatku do nazw towarów i usług. Natomiast sposób ten określa sam podatnik uwzględniając asortyment sprzedawanych towarów i usług.

Jak wynika z § 8 ust. 1 ww. rozporządzenia, paragon fiskalny zawiera co najmniej:

1. imię i nazwisko lub nazwę podatnika, adres punktu sprzedaży, a dla sprzedaży prowadzonej w miejscach niestałych – adres siedziby lub miejsca zamieszkania podatnika;
   
2. numer identyfikacji podatkowej podatnika (NIP);
   
3. numer kolejny wydruku;
   
4. datę oraz godzinę i minutę sprzedaży;
   
5. oznaczenie „PARAGON FISKALNY”;
   
6. nazwę towaru lub usługi pozwalającą na jednoznaczną ich identyfikację;
   
7. cenę jednostkową towaru lub usługi;
   
8. ilość i wartość sumaryczną sprzedaży danego towaru lub usługi z oznaczeniem literowym przypisanej stawki podatku;
   
9. wartość rabatów lub narzutów, o ile występują;
   
10. wartość sprzedaży brutto i kwoty podatku według poszczególnych stawek podatku po uwzględnieniu rabatów lub narzutów;
    
11. wartość sprzedaży zwolnionej od podatku;
    
12. łączną kwotę podatku;
    
13. łączną kwotę sprzedaży brutto;
    
14. oznaczenie waluty, w której rejestrowana jest sprzedaż, przynajmniej przy łącznej kwocie sprzedaży brutto;
    
15. kolejny numer paragonu fiskalnego;
    
16. numer kasy i oznaczenie kasjera - przy więcej niż jednym stanowisku kasowym;
    
17. numer identyfikacji podatkowej nabywcy (NIP nabywcy) - na żądanie nabywcy;
    
18. logo fiskalne i numer unikatowy kasy.

Zgodnie z zapisem § 8 ust. 2 ww. rozporządzenia, paragon fiskalny musi być czytelny i umożliwić nabywcy sprawdzenie prawidłowości dokonanej transakcji. Paragon fiskalny może zawierać w miejscu określonym dla nazwy, o której mowa w ust. 1 pkt 6, również opis towaru lub usługi stanowiący rozwinięcie tej nazwy.

Natomiast § 14 ust. 1 pkt 1 powołanego rozporządzenia wskazuje, iż podatnicy stosujący kasy dokonują weryfikacji poprawności pracy kasy, ze szczególnym uwzględnieniem prawidłowego zaprogramowania nazw towarów i usług, wartości stawek podatkowych, waluty ewidencyjnej wraz z jej symbolem i wartością przelicznika, wskazań daty i czasu oraz właściwego przyporządkowania nazw towarów do stawek podatku.

Powołane przepisy wskazują, iż na paragonie fiskalnym musi znajdować się nazwa towaru lub usługi. Oprócz nazwy, może znajdować się ewentualnie opis stanowiący rozwinięcie tej nazwy.

Przepisy prawa podatkowego nie definiują pojęcia nazwy towaru lub usługi oraz nie określają źródła stosowania nazw towarów lub usług, wobec czego należy sięgnąć do definicji słownikowych. Zgodnie z internetowym Słownikiem Języka Polskiego PWN (http://sjp.pwn.pl) „nazwa” oznacza „wyraz albo połączenie wyrazowe oznaczające kogoś lub coś”, zaś nazwa jednostkowa – nazwę mającą tylko jeden desygnat.

Nazwy, uwzględniające „jednoznaczne” identyfikowanie oferowanych towarów i usług (oraz sposób przyporządkowania stawki podatku do nazwy towarów i usług), określa sam podatnik uwzględniając asortyment sprzedawanych towarów i usług. Sposób dokonywania jednoznacznej identyfikacji towaru lub usługi jest w dużej mierze uzależniony od specyfiki prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej, przy czym należy pamiętać, iż przepisy nie wykluczają stosowania skrótów.

Nazwa towaru lub usługi ma spełniać cele, dla jakich podatnik został zobowiązany do ewidencjonowania obrotu. Podatnik jest zobowiązany na paragonie opisać wykonane świadczenie, podać jego nazwę, tak aby do użytej nazwy możliwe było przyporządkowanie odpowiedniej stawki podatkowej i by użyta nazwa była co do istoty zgodna z będącym przedmiotem obrotu świadczeniem. Jednocześnie nazwa świadczenia na paragonie musi być tak skonstruowana, aby można było na tej podstawie w połączeniu z ceną dokładnie określić jakie świadczenie zostało zakupione. Dopiero taki sposób ewidencjonowania sprzedaży skutecznie zagwarantuje konsumentowi prawo do otrzymania dowodu nabycia towarów lub usług z uwidocznioną kwotą podatku oraz możliwość kontroli przez klienta czynności, dotyczących prawidłowego ewidencjonowania transakcji i wystawienia dowodu potwierdzającego jej wykonanie. Podatnik powinien zatem wystawiać paragony zawierające nazwy towarów na tyle szczegółowe, żeby – z jednej strony – pozwalały one organowi podatkowemu na weryfikację prawidłowości rozliczenia podatku, a z drugiej – zapewniały konsumentowi możliwość kontroli dokonywanych zakupów.

Paragon fiskalny spełnia bowiem określone funkcje (kontrolną, ochronną, informacyjną – co jest szczególnie istotne z punktu widzenia nabywcy będącego konsumentem), których realizacja jest możliwa jedynie wtedy, gdy zawiera on wprowadzone w sposób prawidłowy dane wymienione w § 8 ust. 1 i 2 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących.

Należy w tym miejscu wskazać, iż dokonując sprzedaży jednej (lub kilku) odmian danego asortymentu towarowego podatnik może zaprogramować w kasie jedną nazwę dla danego typu towarów. Stosowanie jednej nazwy jest dozwolone również wtedy, gdy towary są oferowane po różnych cenach, z zastrzeżeniem przypadku, gdy podatnik ma w swojej ofercie towary objęte różnymi stawkami podatku VAT. Przy czym należy zauważyć, że im szerszy jest wybór towarów lub usług w danej grupie, to wymaga on bardziej szczegółowego określenia nazwy towaru lub usługi w celu ich prawidłowej identyfikacji.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy stwierdzić, że stosowanie na paragonach fiskalnych wskazanych we wniosku ogólnych nazw świadczeń, tj. „usługa fryzjerska”, „usługa kosmetyczna” – w ocenie tutejszego organu – nie spełnia warunku określonego w § 8 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 marca 2013 r.

Tak skonstruowane nazwy świadczeń na paragonie fiskalnym – w ocenie tutejszego organu – nie pozwalałyby klientowi na identyfikację nabytego świadczenia. Tym bardziej, że – jak sama Pani wskazała – dokonując zmian w kodowaniu nazw stosowanych w kasie rejestrującej, spośród wykonywanych świadczeń i sprzedawanych towarów wyróżniła Pani ok. 130 pozycji.

Należy jednak wskazać, że stosowanie jednej nazwy jest dozwolone w przypadku, gdy świadczenia są oferowane po różnych cenach, przy założeniu, że do danej kategorii dokonywanych świadczeń nie mają zastosowania odrębne zasady opodatkowania (opodatkowanie według właściwych – różnych – stawek).

Zważywszy, że ewidencjonowaniu przy zastosowaniu kasy rejestrującej podlega dany towar lub usługa, którą – w przypadku dokonywanych usług fryzjerskich czy kosmetycznych – jest pewne konkretne świadczenie finalne składające się z wielu czynności, nie ma konieczności i uzasadnienia wyliczania wszystkich jego elementów składowych. Tym samym – w ocenie tutejszego organu, za dopuszczalne należałoby uznać stosowanie np. nazwy „usługa fryzjerska damska”, „usługa fryzjerska damska z farbowaniem”, „usługa fryzjerska męska”, „manicure” itp. Należy również zauważyć, że podatnicy świadczący usługi (dokonujący szeregu czynności składających się na świadczenie) mogą przy określaniu nazwy usługi (towaru) wykorzystywać nazewnictwo stosowane przez siebie przy tworzeniu zasad odpłatności (cennika usług).

Zatem w świetle powyższego, zdaniem tutejszego organu, dokonując sprzedaży opisanych usług należy stosować takie nazewnictwo, aby na podstawie paragonu fiskalnego można było zidentyfikować finalne świadczenie i przyporządkować mu właściwą stawkę podatku. Podobnie – w przypadku sprzedaży produktów, zastosowana na paragonie fiskalnym nazwa musi umożliwiać klientowi zidentyfikowanie nabytego towaru. Zatem w tym zakresie za prawidłowe należy uznać wskazanie na paragonie fiskalnym przedmiotu sprzedaży, jak: „szampon do włosów”, „balsam do włosów”.

Niemniej należy wskazać, że opisane wyżej zasady dotyczące stosowania nazewnictwa spełniającego wymóg jednoznacznego identyfikowania towarów i usług, nie wykluczają stosowania przez podatników nazewnictwa zapewniającego bardziej szczegółowe rozróżnienie towarów czy usług. Stosowanie jednak na tyle rozbudowanego w szczegółach nazewnictwa (jak w przypadku stosowanych przez Panią nazw dla np. usług fryzjerskich – „strzyżenie włosów krótkich”, „strzyżenie włosów długich”, „strzyżenie włosów półdługich”) ma dla podatników, zważywszy na treść § 8 ust. 2 zdanie 2 w zw. z ust. 1 pkt 6, charakter fakultatywny.

Mając na względzie powyższe, oceniając przedstawione przez Panią stanowisko, z którego wynika, że dla jednoznacznego zidentyfikowania dokonywanych świadczeń wystarczające jest stosowanie ogólnych nazw „usługa fryzjerska”, „usługa kosmetyczna” uznano je za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.