Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/1/415-1236/13/WRz
z 10 marca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku, który wpłynął do tut. Biura 12 grudnia 2013 r., o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wartości diet za czas podróży służbowych Wnioskodawcy oraz jego pracowników - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 grudnia 2013 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wartości diet za czas podróży służbowych Wnioskodawcy oraz jego pracowników.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi firmę świadczącą usługi spawalnicze. Uzyskane dochody opodatkowane są na tzw. zasadach ogólnych. W ramach prowadzonej działalności podpisał w 2013 r. umowy o świadczenie usług spawalniczych zarówno na terenie kraju, jak również na terenie Niemiec, Brazylii, Norwegii oraz Austrii. W celu wykonania powyższych usług Wnioskodawca od czerwca 2013 r. zatrudnia pracowników na podstawie umowy o pracę (w umowie o pracę miejscem świadczenia pracy jest siedziba przedsiębiorstwa). Konieczność podpisania kontraktów, jak również konieczność wykonania powyższych usług oraz sprawowania nadzoru nad przebiegiem poszczególnych robót spawalniczych spowodowała, że Wnioskodawca wyjeżdża poza terytorium kraju (Niemcy, Brazylia, Norwegia, Austria), traktując powyższe wyjazdy jako podróże służbowe, zaliczając tym samym koszty przedmiotowych podróży (do wysokości diet przysługujących pracownikowi za czas podróży) w koszty prowadzonej działalności gospodarczej. Ponadto Wnioskodawca oddelegował do pracy za granicę część zatrudnionych pracowników zmieniając im aneksem umowę o pracę w zakresie miejsca wykonywania pracy oraz kwoty wynagrodzenia. Zanim jednak pracownicy zostali oddelegowani do pracy i podpisali stosowne aneksy, zmieniające miejsce świadczenia pracy, wysyłał każdego nowo zatrudnionego pracownika w delegację zagraniczną od kilku do kilkunastu dni, celem zapoznania się z zakresem prac oraz przyuczenia do wykonywania konkretnych usług spawalniczych. Za okres powyższej delegacji pracownicy otrzymali wynagrodzenie, jakie wynikało z umowy o pracę oraz zwrot kosztów podróży służbowych - diety (ryczałtu za noclegi Wnioskodawca nie wypłacał ze względu na fakt, że zapewniał pracownikom zakwaterowanie, jak również środek transportu).

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy diety z tytułu podróży służbowych odbytych przez przedsiębiorcę w celu podpisania kontraktów, a także w celu wykonania usług spawalniczych oraz sprawowania nadzoru nad wykonywaniem tych prac stanowią koszty uzyskania przychodów?

Czy poniesione koszty z tytułu odbytych podróży służbowych w postaci wypłaconych diet pracownikom, wysłanym poza terytorium kraju w celu zapoznania się z pracą, jaką mają wykonywać na powierzonym stanowisku pracy, stanowią koszty uzyskania przychodów?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa pracy pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscem, w którym znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową w wysokości określonej w rozporządzeniu wydanym przez Ministra Pracy i Polityki Społecznej. Te same przepisy, zgodnie z dyspozycją art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, mają zastosowanie również do przedsiębiorcy. Analizując powyższy przepis prawa pracy oraz przepisy prawa podatkowego uznać należy, że zarówno w przypadku wyjazdów w celu świadczenia pracy poza siedzibę firmy przez przedsiębiorcę, jak również w sytuacji gdy przedsiębiorca wydaje pracownikowi polecenie wyjazdu służbowego poza miejsce siedziby firmy, jak i miejsce wykonywania pracy w celu przyuczenia się do wykonywania prac spawalniczych wyczerpane są znamiona podróży służbowych, co rodzi tym samym obowiązek zwrotu kosztów podróży w postaci wypłaty diet z tytułu odbytej podróży służbowej, co w konsekwencji mając na uwadze związek poniesionych kosztów z osiągniętymi w przyszłości przychodami firmy daje prawo do zaliczenia w koszty prowadzonej działalności gospodarczej przedmiotowych diet.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,
• musi być należycie udokumentowany.
  
  

W katalogu ujętym w art. 23 ust. 1 ww. ustawy nie zawarto ani zakazu, ani jakiegokolwiek ograniczenia co do możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych przez pracodawcę tytułem diet bądź innych należności wypłacanych w związku z odbywaniem podróży służbowych pracowników.

W konsekwencji niezależnie od tego czy wypłacane pracownikom środki pieniężne będą elementem wynagrodzenia, czy też na podstawie odrębnych przepisów, tj. przepisów prawa pracy (nie będących przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej) - dietą lub inną należnością, wypłacaną w związku podróżami służbowymi pracowników, mogą stanowić u pracodawcy koszt uzyskania przychodów, jeśli oczywiście spełniają przesłanki ujęte w cyt. art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów bądź też zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 52 ww. ustawy, nie uznaje się za koszt uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących - w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra. Powyższe oznacza, że osoby prowadzące działalność gospodarczą mają prawo zaliczyć w ciężar kosztów uzyskania przychodów, wartość diet za czas własnych podróży służbowych do wysokości nieprzekraczającej wysokości diet przysługujących pracownikom określonych w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz.U. z 2013 r., poz. 167).

Z treści wniosku wynika m.in., że przedmiotem działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę jest świadczenie usług spawalniczych na terenie kraju, jak i poza nim. W celu wykonywania tych usług odbywa podróże służbowe zaliczając tym samym koszty przedmiotowych podróży (do wysokości diet przysługujących pracownikowi za czas podróży).

Wnioskodawca zatrudnia również pracowników na podstawie umowy o pracę. Zanim jednak pracownikom, jako miejsce świadczenia pracy wskazano miejsce świadczenia usług za granicą, zostali wysłani przez pracodawcę w delegację zagraniczną, celem zapoznania się z zakresem prac oraz przyuczenia do wykonywania konkretnych usług spawalniczych. Za pobyt na delegacji ww. pracownicy otrzymali wynagrodzenia, jakie wynikały z zawartych umów o pracę oraz diety.

Mając na względzie cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, że jeżeli usługi, o których mowa we wniosku, wykonywane były przez oddelegowanych przez Wnioskodawcę pracowników, a także samego Wnioskodawcę (który również sprawował nadzór nad ich wykonaniem, a uprzednio wyjechał w celu zawarcia kontraktu) w ramach podróży służbowych w rozumieniu odrębnych przepisów, nie będących przepisami prawa podatkowego i nie mogących być przedmiotem niniejszej interpretacji, to do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej Wnioskodawca może zaliczać wartości diet za czas tych podróży, do wysokości wskazanej w ww. rozporządzeniu.

Wskazać przy tym należy, iż pojęcie „podróży służbowej”, unormowane jest w przepisach prawa pracy, tj. w art. 775 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t.j. Dz.U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.) oraz w przepisach wykonawczych do tej ustawy, a w konsekwencji rozstrzygnięcie kwestii, czy wyjazdy związane z realizacją przez Wnioskodawcę usług, o których mowa we wniosku, są podróżami służbowymi, nie leży w kompetencji organów podatkowych.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.