INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 12.08.2013r. (data wpływu 19.08.2013r.) uzupełnionym na wezwanie z dnia 29.10.2013r. (data doręczenia 04.11.2013r.) pismem z dnia 06.11.2013r. (data nadania 07.11.2013r., data wpływu 12.11.2013r.) w sprawie o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych odnośnie kosztów uzyskania przychodów w zakresie:

• pytania oznaczonego we wniosku numerem 3 – jest prawidłowe;
• pytania oznaczonego we wniosku numerem 4 – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 19.08.2013r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Przedsiębiorstwo Państwowe „P.” (dalej: „Wnioskodawca” lub „P.”) w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą prowadzi szereg inwestycji polegających na budowie nowych obiektów - budynków i budowli. Do realizacji takich zadań wybierane są duże firmy budowlane (dalej: „Wykonawcy”), które zazwyczaj do części zleconych robót budowlano-wykończeniowych angażują podwykonawców.

P. dokonując wyboru Wykonawcy podpisuje z nim umowę. Mając na celu dobro podwykonawców zaangażowanych do projektu i ich ochronę oraz mając świadomość solidarnej odpowiedzialności wynikającej z Kodeksu Cywilnego, P. stosuje zasadę, iż wynagrodzenie dla Wykonawcy za wykonane prace jest mu należne dopiero w momencie, gdy ureguluje on swoje zobowiązania wobec podwykonawców zatrudnionych w celu realizacji zleconej przez Wnioskodawcę inwestycji. Zazwyczaj zapisy umowy zawartej z Wykonawcą zawierają klauzulę, iż przed zapłatą wynagrodzenia wynikającego z wystawionych przez Wykonawcę faktur P. będzie każdorazowo żądał dostarczenia oświadczeń podwykonawców potwierdzających otrzymanie wszelkich wymagalnych wierzytelności przysługujących podwykonawcom, powstałych w związku z realizacją robót będących przedmiotem umowy. Jednocześnie umowy zawierane z Wykonawcami mogą zawierać postanowienia, iż wyrażają oni zgodę na potrącenie z wystawionych przez siebie faktur kwot należnych podwykonawcom, które nie zostały wcześniej uregulowane. W efekcie, może dojść do sytuacji, gdy Wnioskodawca będzie dokonywał zapłaty za wykonane prace bezpośrednio na rzecz podwykonawców z pominięciem Wykonawców.

W piśmie z dnia 06.11.2013r. Spółka wskazała co następuje:

• terminy płatności określone na fakturach wystawianych przez Wykonawców są liczone od dnia otrzymania faktury i wynoszą w zależności od Wykonawcy 21 lub 30 dni;
• umowy zawarte w Wykonawcami nie wskazują wprost, iż w przypadku uregulowania przez Wnioskodawcę należności bezpośrednio na rzecz podwykonawcy dochodzi do uregulowania w tej części zobowiązania wynikającego z faktury wystawionej przez Wykonawcę. Jednakże umowy zawierają postanowienia, ze w kwestiach spornych właściwe jest prawo polskie, zaś w sprawach nieuregulowanych bezpośrednio w umowie zastosowanie mają przepisy m.in. Kodeksu cywilnego. Zgodnie z art. 647 § 5 Kodeksu cywilnego, zawierający umowę z podwykonawcą oraz inwestor i wykonawca ponoszą solidarną odpowiedzialność za zapłatę wynagrodzenia za roboty budowlane wykonane przez podwykonawcę zaś w art. 366 § 1 Kodeks cywilny stanowi, iż zaspokojenie wierzyciela przez któregokolwiek z dłużników zwalnia pozostałych. W związku z powyższym, w ocenie Wnioskodawcy zobowiązanie pozostaje uregulowane;
• zasada zatrzymywania przez Wnioskodawcę kwoty należnej z faktury Wykonawcy do czasu uregulowania przez Wykonawcę należności wobec swoich podwykonawców wynika z umów zawartych przez Wnioskodawcę z Wykonawcami.
• Wnioskodawca dokonuje amortyzacji środków trwałych powstałych w wyniku robót prowadzonych przez Wykonawcę na podstawie faktur wystawionych przed 1 stycznia 2013 r.
• Wnioskodawca posiada dwie faktury wystawione przez Wykonawcę w dniu 7.03.2012r. oraz w dniu 14.06.2012r., których wartość powiększyła wartość początkową środków trwałych przyjętych do użytkowania. Faktury te zostały uregulowane jedynie w części. Termin płatności każdej z faktur wynosi 21 dni od daty otrzymania faktury.
  
  

W związku z wyżej opisanym stanem faktycznym zadano następujące pytania.

1. Czy w sytuacji gdy płatność wynikająca z faktury wystawionej przez Wykonawcę nie została uregulowana z powodu braku rozliczenia z podwykonawcami za wykonane przez nich prace, w sytuacji gdy wstrzymanie płatności z powodu braku rozliczeń z podwykonawcami wynika wprost z umowy, istnieje obowiązek dokonania korekty podatku naliczonego w myśl art. 89b ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług...
2. Czy w sytuacji, gdy płatność wynikająca z faktury wystawionej przez Wykonawcę nie została uregulowana z powodu braku rozliczenia z podwykonawcami za wykonane przez nich prace, w sytuacji gdy wstrzymanie płatności z powodu braku rozliczeń z podwykonawcami nie wynika wprost z umowy, lecz jedynie z dobrych praktyk przyjętych przez P., istnieje obowiązek dokonania korekty podatku naliczonego w myśl art. 89b ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług...
3. Czy w Przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca jest zobowiązany do korygowania odpisów amortyzacyjnych dokonanych od środków trwałych w myśl art. 15b ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w stosunku do faktur wystawionych po 1 stycznia 2013 r....
4. Czy w Przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca jest zobowiązany do korygowania odpisów amortyzacyjnych dokonanych od środków trwałych w myśl art. 15b ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w stosunku do faktur wystawionych przed 1 stycznia 2013 r. których termin płatności upłynął przed stycznia 2013 r., tj. przed wejściem w życie nowych przepisów...
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytania (numer 3 i 4) zadane w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych. Pytania Spółki w zakresie podatku od towarów i usług podlegały odrębnemu rozstrzygnięciu.

Stanowisko Wnioskodawcy.

Ad. 3.

Zgodnie z art. 15b ust. 6 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. 2011, Nr 74, poz. 397 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”) przepisy dotyczące obowiązku zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów w przypadku nieuregulowania kwot wynikających z faktur stosuje się odpowiednio, w przypadku nabycia lub wytworzenia środków trwałych albo nabycia wartości niematerialnych i prawnych, do tej części odpisów amortyzacyjnych, które podatnik zaliczył do kosztów uzyskania przychodów.

W ocenie Wnioskodawcy, obowiązek korygowania odpisów amortyzacyjnych nie powstaje, gdyż wstrzymana płatność do czasu rozwiązania sporu pomiędzy Wykonawcą a podwykonawcami nie nosi cech należności. Jak juz wspomniano powyżej, należność powstanie w momencie złożenia przez Wykonawcę oświadczeń i uregulowaniu przez niego wszelkich zobowiązań wobec podwykonawców. Gdy ten warunek nie jest spełniony Wykonawca nie ma prawa domagać się płatności.

Ponadto P. stoi na stanowisku iż kwoty nie zapłacone Wykonawcom są pewnego rodzaju zabezpieczeniem praw podwykonawców Wstrzymane płatności na rzecz Wykonawców zostaną uwolnione gdy tylko nastąpi rozliczenie z podwykonawcami. Zatem tak długo jak Wykonawca będzie zwlekał z zapłatą podwykonawcom za wykonane prace, tak długo nie otrzyma on zapłaty od Wnioskodawcy. Taka praktyka została przyjęta przez P. i jest ona niezależna od tego czy została ona oficjalnie usankcjonowana postanowieniami umowy zawartej z Wykonawcą.

Dodatkowo należy podkreślić iż z ekonomicznego punktu widzenia nie ma znaczenia dla Wnioskodawcy fakt czy płatność za wykonane prace zostanie dokonana na rzecz Wykonawcy czy tez jego podwykonawców. Takie sformułowanie umowy ma jedynie na celu zmobilizowanie Wykonawców do sprawnego dokonywania rozliczeń z podwykonawcami.

Mając na uwadze powyższe, P. stoi na stanowisku, iż skoro wstrzymane płatności na rzecz Wykonawców nie mają charakteru należności, tj. Wykonawcy bez spełnienia określonych wymogów nie mogą domagać się ich zapłaty, to nie znajdą zastosowania regulacje dotyczące obowiązkowej korekty kosztów uzyskania przychodów w stosunku do dokonanych odpisów amortyzacyjnych.

Ad. 4.

W przypadku inwestycji prowadzonych w latach poprzednich (tj. przed 2013 r.) ponoszone wydatki były rozpoznawane i kwalifikowane dla celów podatkowych zgodnie z obowiązującymi wówczas przepisami. Ich prawidłowe zakwalifikowanie w ówczesnym czasie, miało wpływ na cały okres amortyzacji, co zwłaszcza w przypadku budynków, oznacza okres kilkudziesięciu lat. Jednakże regulacja art. 15b w zakresie obowiązkowej korekty kosztów wprowadzona ustawą z dnia 16 listopada 2012 r. o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce nie przewidziała przepisów przejściowych, w szczególności brak jest przepisów przejściowych odnośnie amortyzacji środków trwałych rozpoczętej przed wejściem w życie tych przepisów. Stanowi to duży problem interpretacyjny dla szeregu podatników, u których skutki podatkowe działalności gospodarczej występują na przełomie lat 2012/2013.

W ocenie Wnioskodawcy, jeśli brak jest przepisów przejściowych, które stanowiłyby w jaki sposób należy interpretować nowe regulacje, nowe przepisy należy interpretować na korzyść podatnika, zgodnie z przyjętymi ogólnymi zasadami prawa podatkowego. „W orzecznictwie sądowym od lat przyjmuje się, że obowiązki podatnika muszą być precyzyjnie określone w ustawie podatkowej. Podatnik nie może ponosić konsekwencji błędów popełnionych przez prawodawcę, których skutkiem jest możliwość różnorodnej interpretacji przepisów — przy zastosowaniu ogólnie przyjętych reguł wykładni. Wątpliwości prawne należy interpretować na korzyść podatnika” (wyrok NSA z 27 lutego 2003 r., sygn. III SA 1330/2001).

Jedną z ogólnych zasad prawa podatkowego jest zasada zaufania do państwa i prawa. Zasada zaufania w stosunkach pomiędzy obywatelem a państwem przejawia się m.in. w takim stanowieniu i stosowaniu prawa, by nie stawało się ono swoistą pułapką dla obywatela i aby mógł on układać swoje sprawy w zaufaniu, iż nie naraża się na prawne skutki, których nie mógł przewidzieć w momencie podejmowania decyzji i działań oraz w przekonaniu, iż jego działania podejmowane pod rządami obowiązującego prawa i wszelkie związane z nimi następstwa będą także i później uznane przez porządek prawny” (orzeczenie trybunału Konstytucyjnego z 24 maja 1994r., sygn. akt K 1/94).

Mając na uwadze powyższe, P. stoi na stanowisku, iż brak przepisów przejściowych w stosunku do regulacji zawartej w art. 15b ustawy o CIT, oznaczą iż nie mogą one działać na jego niekorzyść, a więc nie odnoszą się one do zdarzeń podatkowych, które miały miejsce w latach poprzednich. Takim zdarzeniem będzie m.in. amortyzacja środków trwałych. Dla celów podatkowych zdarzenie to aktywowało się przed wejściem w życie przepisów art. 15b ustawy o CIT, gdyż zarówno stworzenie/zakup środka trwałego jak i rozliczenie takiego zakupu miały miejsce przed 1 stycznia 2013 r. Oczywistym jest iż amortyzacja będzie dokonywana już w czasie obowiązywania nowej ustawy. W ocenie P., nie oznacza to jednak, iż podatnik będzie zobowiązany do korekty aktualnie dokonywanych odpisów amortyzacyjnych, jeśli kiedykolwiek wcześniej zaistniały wątpliwości co do sposobu rozliczenia i ew. zapłaty za wystawioną fakturę. Taki sposób interpretacji nowych przepisów prowadziłby do absurdów prawnych, braku stabilności sytuacji prawnej podatników jak i braku poszanowania zasady zaufania do państwa i prawa.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie pytania numer 3 uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska wnioskodawcy.

Natomiast na tle przedstawionego stanu faktycznego, w zakresie pytania numer 4, stwierdzam co następuje.

Mocą art. 4 ustawy z dnia 16 listopada 2012 r. o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce (Dz. U. z 2012 r., poz. 1342, dalej: „przepisy zmieniające”), z dniem 01 stycznia 2013 r. do ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze m. - dalej: ustawy o pdop), został wprowadzony przepis art. 15b.

Zgodnie z art. 15b ust. 1 ustawy o pdop, w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury (rachunku), a jeżeli nie istniał obowiązek wystawienia faktury (rachunku) - kwoty wynikającej z umowy albo innego dokumentu, i nieuregulowania tej kwoty w terminie 30 dni od daty upływu terminu płatności, podatnik jest obowiązany do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z tych dokumentów.

Stosownie do art. 15b ust. 2 ustawy o pdop, jeżeli termin płatności jest dłuższy niż 60 dni, zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z dokumentów, o których mowa w ust. 1, dokonuje się z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, o ile nie została ona uregulowana w tym terminie.

W myśl art. 15b ust 6. Przepisy ust. 1–5 stosuje się odpowiednio, w przypadku nabycia lub wytworzenia środków trwałych albo nabycia wartości niematerialnych i prawnych, do tej części odpisów amortyzacyjnych, które podatnik zaliczył do kosztów uzyskania przychodów.

Natomiast ust. 7 art. 15b stanowi, iż w przypadku nabycia lub wytworzenia środków trwałych albo nabycia wartości niematerialnych i prawnych, jeżeli termin, o którym mowa w ust. 1 lub 2, upływa nie później niż w miesiącu następującym po miesiącu wprowadzenia ich do ewidencji, do kosztów uzyskania przychodów zalicza się odpisy amortyzacyjne od tych środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych w części, w jakiej ich cena nabycia lub koszt wytworzenia wynikający z dokumentów, o których mowa w ust. 1, zostały uregulowane w terminie określonym w ust. 1 lub 2. Jeżeli zobowiązanie zostało uregulowane w terminie późniejszym, podatnik w miesiącu uregulowania tego zobowiązania zwiększa koszty uzyskania przychodów o kwotę odpisów amortyzacyjnych, które nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów na podstawie zdania pierwszego.

W myśl art. 15b ust. 8 ustawy, jeżeli zgodnie z art. 15 zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z dokumentów, o których mowa w ust. 1, nastąpi po upływie terminu określonego w ust. 1 lub 2, to zaliczenie tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów następuje z uwzględnieniem art. 15, z tym że nie wcześniej niż w miesiącu jej uregulowania.

Zatem, w sytuacji dokonania przez podatnika korekty kosztów podatkowych polegającej na ich zmniejszeniu (ewentualnie korekty przychodów podatkowych polegającej na ich zwiększeniu) i późniejszego uregulowania zobowiązania, podatnik będzie uprawniony do zwiększenia kosztów podatkowych o kwotę dokonanej korekty w miesiącu uregulowania zobowiązania.

Przedstawione powyżej przepisy dotyczące korekty kosztów uzyskania przychodów w przypadku nieuregulowania zobowiązania mają zastosowanie zarówno w sytuacji, gdy podatnik nie zapłacił całej kwoty, jak też wtedy, gdy uregulował swoje zobowiązanie tylko w części, co wynika z treści art. 15b ust. 9 ustawy.

Z przedmiotowego wniosku wynika, że Wnioskodawca dokonuje amortyzacji środków trwałych powstałych w wyniku robót prowadzonych przez Wykonawcę na podstawie faktur wystawionych przed 1 stycznia 2013 r. Wnioskodawca posiada dwie faktury wystawione przez Wykonawcę w dniu 7.03.2012r. oraz w dniu 14.06.2012r., których wartość powiększyła wartość początkową środków trwałych przyjętych do użytkowania. Faktury te zostały uregulowane jedynie w części. Termin płatności każdej z faktur wynosi 21 dni od daty otrzymania faktury.

Stosownie do treści art. 29 ustawy z dnia 16 listopada 2012 r. o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce ustawa ta wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2013 roku.

W konsekwencji w przedmiotowej sprawie w myśl przepisów ustawy o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce, regulacje art. 15b updop będą miały zastosowanie od dnia 1 stycznia 2013 r.

W tym miejscu warto zauważyć, iż celem wprowadzenia przez ustawodawcę art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, było ograniczenie tzw. „zatorów płatniczych”.

Wskazać należy, iż przepisy art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, należy stosować do tych kwot wynikających z faktury lub innego dokumentu, które zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów od dnia 01 stycznia 2013 r. (lub pierwszego dnia nowego roku podatkowego w przypadku podatników, którzy przyjęli rok podatkowy inny niż kalendarzowy – art. 17 ustawy o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce). Nieistotna przy tym jest data wystawienia faktury (dokumentu) lecz moment zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wynikających z nich kosztów. Stanowisko powyższe potwierdza treść uzasadnienia do projektu ustawy z dnia 16 listopada 2012 r. o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce (druk sejmowy nr 833).

Z wyżej powołanych przepisów jednoznacznie wynika bowiem, że ustawodawca wiąże obowiązek zastosowania regulacji art. 15b z momentem zaliczenia kwot zobowiązań do kosztów uzyskania przychodów przez podatnika. Wbrew twierdzeniom Wnioskodawcy obowiązek zastosowania przepisów art. 15b nie odnosi się do momentu zaistnienia zdarzenia gospodarczego, istotny jest moment zaliczenia do kosztów podatkowych. Powyższe potwierdza okoliczność, że jedynie w przypadku umów leasingowych zawartych przed 1 stycznia 2013 r. ustawodawca uzależnił zastosowanie regulacji art. 15b - od momentu wystąpienia zdarzenia gospodarczego jakim jest podpisanie umowy leasingu (art. 18 ustawy zmieniającej).

Zatem, nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, iż dla ustalenia zakresu stosowania art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z uwagi na brak przepisów przejściowych, należy kierować się momentem wystąpienia zdarzenia gospodarczego, m.in. momentem rozpoczęcia amortyzacji środka trwałego, co oznacza, zdaniem Spółki, że regulacje art. 15b nie mogą znaleźć zastosowania do, cyt.: „zdarzeń podatkowych, które miały miejsce w latach poprzednich” gdyż „Dla celów podatkowych zdarzenie to (amortyzacja środka trwałego – przypis organu) aktywowało się przed wejściem w życie przepisów art. 15b ustawy o CIT (...)”.

Celem wprowadzenia przez ustawodawcę do danego aktu prawnego przepisów przejściowych (intertemporalnych) jest pełniejsze umiejscowienie danego przepisu w całokształcie innych przepisów. W odniesieniu do uregulowań ustawy z dnia 16 listopada 2012 r. o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce, taka sytuacja zaistniała jedynie w zakresie umów leasingu zawartych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy oraz podatników u których rok podatkowy jest inny niż rok kalendarzowy i rozpoczął się przed dniem 1 stycznia 2013 r. oraz zakończył się po dniu 31 grudnia 2012 r. W pozostałym zakresie obowiązuje więc ogólna zasada bezpośredniego działania nowego prawa (zasada działania prawa wprost). „Milczenie ustawodawcy co do reguły intertemporalnej należy uznać za przejaw jego woli bezpośredniego działania nowego prawa, chyba że przeciw jej zastosowaniu przemawiają ważne racje systemowe lub aksjologiczne (Wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 listopada 2006 r. w sprawie K 30/06 OTK-A 2006 nr 10, poz. 149.). Oznacza to jeżeli w ustawie brak jest przepisów przejściowych, ustawę tę stosuje się do dnia jej wejścia w życie wprost i bezpośrednio do wszystkich stanów prawnych objętych jej zakresem podmiotowym i przedmiotowym.

Reasumując, art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych będzie miał zastosowanie w przedmiotowej sprawie w stosunku do odpisów amortyzacyjnych zaliczonych przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodów po dniu 1 stycznia 2013 r., w sytuacji, w której wartość początkową środków trwałych od której odpisy są dokonywane, stanowi cena zakupu/wytworzenia, wynikająca z faktur wystawionych przed dniem 1 stycznia 2013 r., która nie została w całości uiszczona przez Wnioskodawcę (jedynie częściowo) przed upływem terminów przewidzianych w art. 15b ustawy o CIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się w zakresie pytania oznaczonego we wniosku numerem 4 – za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r. poz. 270, ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.