Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/415-1395/13-2/AMN
z 20 marca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 17 grudnia 2012 r. (data wpływu 19 grudnia 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 grudnia 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni wraz z mężem prowadziła działalność gospodarczą S.C. (…). Wnioskodawczyni posiadała 85% udziałów w tej spółce, a jej mężowi przysługiwało 15% udziałów.

Wnioskodawczyni i jej mężowi, działającym jako wspólnicy spółki cywilnej, w 2003 roku udzielony został kredyt w rachunku bieżącym. Skapitalizowane odsetki od tego kredytu zaliczane były do kosztów uzyskania przychodów spółki.

Dnia xx sierpnia 2012 roku Wnioskodawczyni i jej mąż rozwiązali ww. spółkę cywilną, a podmiotem wszelkich jej praw i zobowiązań została Wnioskodawczyni.

Wnioskodawczyni prowadząc działalność gospodarczą (…), korzystała z udzielonego w 2003 roku kredytu na potrzeby swojej działalności gospodarczej. Dnia 14 maja 2013 r. Wnioskodawczyni i mąż Wnioskodawczyni zawarli aneks do ww. umowy kredytu, na podstawie którego jedynym kredytobiorcą została Wnioskodawczyni jako przedsiębiorca prowadzący jednoosobową działalność gospodarczą. W dniu xx września 2013 r. Wnioskodawczyni spłaciła całość zadłużenia powstałego przed rozwiązaniem spółki cywilnej, wobec czego od tego dnia kredyt na rachunku bieżącym udzielany był wyłącznie na potrzeby prowadzonej przez Zainteresowaną działalności gospodarczej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Od którego momentu Wnioskodawczyni ma możliwość zaliczenia skapitalizowanych odsetek od kredytu w rachunku bieżącym do kosztów uzyskania przychodów?

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Art. 23 ww. ustawy, ustanawiający wyjątki od powyższej zasady, pozwala na uznanie za koszt uzyskania przychodów skapitalizowanych odsetek od udzielonych kredytów i pożyczek.

Zdaniem Wnioskodawczyni może zaliczać do kosztów uzyskania przychodów całość skapitalizowanych odsetek od kredytu w rachunku bieżącym za okres od dnia 1 września 2012 r. Z tym dniem przeszły bowiem na Zainteresowaną wszelkie prawa i obowiązki spółki cywilnej, w tym także obowiązek spłaty kredytu. Dla ustalenia momentu, od którego Wnioskodawczyni ma możliwość zaliczania odsetek od tego kredytu do kosztów uzyskania przychodów, nie ma natomiast znaczenia zarówno fakt podpisania aneksu do umowy kredytu, na mocy którego Wnioskodawczyni została jedynym kredytobiorcą, jak i fakt spłaty przez Wnioskodawczynię całości zadłużenia powstałego przed rozwiązaniem spółki cywilnej. Okoliczności te miały bowiem miejsce w okresie, w którym Wnioskodawczyni mogła już zaliczać odsetki do kosztów uzyskania przychodów.

Jako że odsetki od ww. kredytu kapitalizowane są miesięcznie − dwudziestego dnia każdego miesiąca, Wnioskodawczyni mogła zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odsetki skapitalizowane najwcześniej dnia 20 października 2012 r., gdyż obejmowały one okres od dnia 21 września 2012 r. a więc okres, w którym Wnioskodawczyni samodzielnie prowadziła działalność gospodarczą.

Na marginesie wskazać należy, że przedmiotowe skapitalizowane odsetki od kredytu w rachunku bieżącym spełniają wszelkie przesłanki niezbędne do zakwalifikowania ich jako koszt uzyskania przychodów, określone przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 13 grudnia 2011 r. (sygn. akt II FSK 1147/10):

• mają związek z prowadzoną działalnością gospodarczą (stanowią koszt obsługi kredytu umożliwiającego funkcjonowanie przedsiębiorstwa Wnioskodawczyni),
• zostały faktycznie poniesione (w tym miejscu wskazać należy na wyrok Wojewódzkiego Sądu

Administracyjnego w Łodzi z dnia 11 maja 2011 r., sygn. akt I SA/Łd 358/11, zgodnie z którym za koszt faktycznie poniesiony należy uznać także każdy faktycznie dokonany odpis niebędący wydatkiem, powodujący zmianę stanu środków pieniężnych na rachunku bankowym przedsiębiorstwa),

• nastąpiły w celu uzyskania przychodu (stanowią koszt obsługi kredytu umożliwiającego funkcjonowanie przedsiębiorstwa Wnioskodawczyni, a tym samym osiąganie przez Nią przychodów),
• zostały należycie udokumentowane (informacje o ich wysokości i dacie naliczenia znajdują się na wyciągach z rachunku bankowego, na którym udzielono kredytu).
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Należy podkreślić, że o tym co jest celowe i potrzebne w prowadzonej działalności, decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z działalnością gospodarczą, w tym okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów,
• musi być należycie udokumentowany.
  
  

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 8 lit. a) ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów), z tym że kosztem uzyskania przychodów są wydatki na spłatę pożyczki (kredytu) w przypadku, gdy pożyczka (kredyt) była waloryzowana kursem waluty obcej, jeżeli:

• pożyczkobiorca (kredytobiorca) w związku ze spłatą pożyczki (kredytu) zwraca kwotę kapitału większą niż kwota otrzymanej pożyczki (kredytu) - w wysokości różnicy pomiędzy kwotą zwrotu kapitału a kwotą otrzymanej pożyczki (kredytu),
• pożyczkodawca (kredytodawca) otrzymuje środki pieniężne stanowiące spłatę kapitału w wysokości niższej od kwoty udzielonej pożyczki (kredytu) - w wysokości różnicy pomiędzy kwotą udzielonej pożyczki (kredytu) a kwotą zwróconego kapitału.
  
  

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 32 ww. ustawy, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów naliczone, lecz niezapłacone albo umorzone odsetki od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów).

W świetle powołanych przepisów należy stwierdzić, że nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione na spłatę pożyczki lub kredytu oraz naliczone lecz niezapłacone albo umorzone odsetki. Wyjątkiem od tej zasady jest przewidziana w art. 23 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, możliwość zaliczenia w poczet kosztów uzyskania przychodu skapitalizowanych odsetek od kredytów.

Kapitalizacja odsetek nie jest zdefiniowana w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zakresu znaczeniowego tego terminu nie definiują również inne ustawy, niemniej jednak kapitalizacja odsetek polega na ich doliczeniu do kwoty głównej długu.

Kapitalizacja stanowi metodę zapłaty odsetek wierzycielowi, który wyraża zgodę, aby zamiast wypłacenia mu należnej sumy, odsetki w drodze kapitalizacji powiększały wartość kwoty zobowiązania głównego. Operacja ta skutkuje powiększeniem kwoty zobowiązania głównego o wartość skapitalizowanych odsetek i obliczaniem oprocentowania od zwiększonej wartości kwoty głównej. Od strony ekonomicznej kapitalizacja odsetek jest więc zabiegiem tożsamym z ich spłatą − w momencie kapitalizacji na dłużniku przestaje ciążyć obowiązek zapłaty naliczonych odsetek, natomiast kredytodawca (pożyczkodawca) uzyskuje korzyść w postaci naliczenia odsetek od nowej (wyższej) kwoty udzielonego kredytu (pożyczki).

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uzależniają możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodów, wydatków poniesionych na spłatę odsetek od kredytów (pożyczek) przeznaczonych na sfinansowanie kosztów prowadzonej działalności gospodarczej, od klasyfikacji czy nazwy kredytów stosowanych przez instytucje finansowe, jak również od rodzaju zaciągniętego kredytu. Zatem bez znaczenia pozostaje fakt, że kredyt o którym mowa we wniosku zaciągnięty został pierwotnie w rachunku bieżącym przez Wnioskodawczynię i męża Wnioskodawczyni (wspólników spółki cywilnej), a nie przez Wnioskodawczynię jako osobę prowadzącą działalność gospodarczą.

Warunkiem uznania odsetek od kredytu za koszt uzyskania przychodów jest ich zapłacenie oraz istnienie związku przyczynowo-skutkowego, o którym mowa w art. 22 ust. 1 tej ustawy między kredytem, a przychodem z działalności gospodarczej. Decydujące znaczenie dla ustalenia możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów ma więc faktyczne przeznaczenie kredytu, a nie treść umowy kredytowej zawartej z bankiem. Istotne dla oceny, czy ponoszone wydatki spełniają kryterium związku z uzyskiwanym przychodem z działalności gospodarczej jest to, czy zapłacone zobowiązanie miało związek z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Skoro zatem zaciągnięty kredyt pozostaje w związku z uzyskiwanymi przez Wnioskodawczynię z tego źródła przychodami, to skapitalizowane odsetki od tego kredytu mogą stanowić koszty uzyskania przychodów.

Decydujące znaczenie dla ustalenia możliwości zaliczenia skapitalizowanych odsetek do kosztów uzyskania przychodów ma faktyczne przeznaczenie kredytu, a nie treść umowy kredytowej zawartej z bankiem.

Zatem, skoro Wnioskodawczyni prowadząc jednoosobową działalność gospodarczą korzystała z udzielonego w 2003 roku kredytu w rachunku bieżącym udzielonego Wnioskodawczyni i mężowi Wnioskodawczyni na potrzeby tej działalności, a po rozwiązaniu w dniu xx sierpnia 2012 r. spółki cywilnej Zainteresowana stała się podmiotem wszelkich praw i zobowiązań rozwiązanej spółki cywilnej, to skapitalizowane po tym dniu odsetki od ww. kredytu, mogą zostać zaliczone przez Zainteresowaną do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej jednoosobowej działalności gospodarczej.

Mając powyższe na uwadze, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawczynię wyroków sądów administracyjnych tut. Organ informuje, że w myśl zasady wyrażonej w art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) zostały one wydany w indywidualnych sprawach i dotyczą wyłącznie tych spraw, w których zapadły.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.