Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB2/415-731/13-6/MK
z 8 stycznia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 11 października 2013 r. (data wpływu 16 października 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ciążących na spółce obowiązkach płatnika w związku z planowaną przez Spółkę obniżką czynszów najemcom lokali należących do Spółki a wchodzących w skład publicznych zasobów mieszkaniowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 października 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ciążących na spółce obowiązkach płatnika w związku z planowaną przez Spółkę obniżką czynszów najemcom lokali należących do Spółki a wchodzących w skład publicznych zasobów mieszkaniowych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka S.A. („Spółka”) jako państwowa osoba prawna dysponuje lokalami wchodzącymi w skład publicznego zasobu mieszkaniowego w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 11 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. 72001 Nr 71 poz. 733 ze zm., „Ustawa OPL”).

W ramach poprawy wyniku finansowego Spółka zamierza podjąć działania mające na celu podwyższenie czynszu w wyżej wymienionych lokalach.

W tym zakresie podjęto prace nad przygotowaniem nowej instrukcji wynajmu i ustalania wysokości stawek czynszu. Jednakże podwyższenie stawek czynszu, może zderzyć się z niskimi dochodami najemców zajmujących lokale pocztowe. W ocenie Spółki istnieje obawa, iż podwyżki czynszu mogą spowodować dalsze pogorszenie ich statusu materialnego, a znaczna część osób zaprzestanie płacenia czynszu najmu na rzecz X S.A.

Część lokali mieszkalnych wynajmowanych przez Spółkę najemcom jest zajmowana przez obecnych pracowników X. S.A. oraz przez byłych pracowników Spółki.

W związku z powyższym w Spółce powstała koncepcja, aby przy jednoczesnej podwyżce czynszu wprowadzić obniżenie stawek czynszu z uwagi na kryterium wysokości uzyskiwanego dochodu przez najemców. Powyższe kryterium będzie jedynym elementem decydującym o zastosowaniu obniżki czynszu. Status pracownika lub byłego pracownika Spółki nie będzie miał wpływu na możliwość skorzystania z planowanej obniżki czynszu, jedynie wysokość uzyskiwanego przychodu będzie stanowić o zastosowaniu obniżki wobec konkretnego lokatora.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 Ustawy OPL właściciel lokali mieszkalnych ustala stawki czynszu za 1 m. kw. powierzchni użytkowej lokali z uwzględnieniem czynników podwyższających lub obniżających ich wartość użytkową a w szczególności:

1. położenia budynku;
2. położenia lokalu w budynku;
3. wyposażenia budynku i lokalu w urządzenia techniczne i instalacje oraz ich stanu;
4. ogólnego stanu technicznego.
   
   

Powyższa forma obniżek stawek czynszu dotyczy wszystkich najemców zamieszkałych w lokalach spełniających wspomniane kryteria.

Zgodnie z art. 7 ust. 2 Ustawy OPL właściciel nieruchomości, tj. Wnioskodawca, może w oparciu o postanowienia uchwały Zarządu Spółki stosować określone obniżki czynszu naliczonego, według stawek w stosunku do najemców o niskich dochodach.

Obniżki takie mogą być udzielone najemcom, których średni dochód w przeliczeniu na członka gospodarstwa domowego nie przekracza poziomu określonego w uchwale Zarządu Spółki.

Kwota obniżki powinna być zróżnicowana w zależności od wysokości dochodu gospodarstwa domowego najemców. Ustawa OPL w kolejnych ustępach 3, 5, 6, 7, 8 oraz 9 art. 7 określa m.in.:

1. czasookres na jaki mogą być udzielane uchwalone obniżki,
2. co należy rozumieć pod pojęciem dochodu,
3. zasady kontroli przez wynajmującego prawidłowego złożenia oświadczenia dochodowego przez najemcę,
4. kary za niezgodne z prawdą złożenie oświadczenia przez najemcę o osiąganych dochodach.
   
   

Wnioskodawca analizując powyższe regulacje rozważa możliwość wprowadzenia ich w życie w swojej Spółce. Spółka powzięła jednak pewne wątpliwości w związku z regulacjami wynikającymi z ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. 1991 Nr 80 poz. 350 ze zm., „PDOF”), w szczególności art. 10 ust. 1 pkt 9, art. 11 ust. l i ust. 2b, art. 12 ust. 1, art. 20 ust. 1 art. 31 oraz art. 42a Ustawy PDOF.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy zgodnie z art. 31 PDOF, na Spółce S.A. będzie ciążył obowiązek płatnika, w związku z obniżką czynszu przysługującą pracownikom Spółki, zgodnie z uchwałą Zarządu Spółki podjętą na podstawie art. 7 ust. 2 Ustawy OPL
2. Czy Spółka S.A. będzie zobowiązana, zgodnie z art. 42a PDOF, do sporządzania informacji podatkowej PIT-8C w związku z przyznaniem lokatorom, będącym zarówno pracownikami Spółki jak i osobom nie będącym pracownikami Spółki, obniżki kwoty czynszu zgodnie z uchwałą Zarządu Spółki podjętej na podstawie art. 7 ust. 2 Ustawy OPL?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, obniżka czynszu stosowana wobec lokatorów będących pracownikami X. S.A. nie stanowi przychodu ze stosunku pracy a Spółka nie będzie zobowiązana jako płatnik, zgodnie z art. 31 PDOF, z tytułu uzyskania dochodu ze stosunku pracy przez swoich pracowników będących lokatorami, którzy spełnili kryterium obniżki czynszu. Planowana obniżka będzie miała zastosowanie jedynie wobec tych lokatorów, którzy uzyskują niski dochód, a zatem jest to kryterium obiektywne i generalne nie mające związku z pozostawaniem przez danego lokatora w stosunku pracy z X. S.A.

Zgodnie z literaturą przedmiotu oraz orzecznictwem NSA, za przychody ze stosunku pracy z art. 12 ust. 1 PDOF należy uznać takie dochody, które może otrzymać jedynie pracownik (Komentarz PIT pod red. Adama Bartosiewicza i Ryszarda Kubackiego LEX 2013 za wyrokiem NSA z dnia 26 marca 1993 r. sygn. akt III SA 221 9/92). Wobec powyższego, w przedstawionym stanie faktycznym, obniżka czynszu podjęta przyjęta zgodnie z uchwałą Zarządu Spółki i mająca zastosowanie wobec wszystkich lokatorów spełniających kryterium uzyskiwanego dochodu nie stanowi dla pracowników Spółki przychodu ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 PDOF, a Spółka nie będzie zobowiązana jako płatnik, zgodnie z art. 31 PDOF, z tytułu obniżki czynszu.

Ponadto Spółka stoi na stanowisku, iż obniżka czynszu za najem lokali zastosowana wobec lokatorów, którzy są pracownikami Spółki jak i lokatorów, którzy nie są pracownikami Spółki nie stanowi przychodu z innych źródeł opisanego w art. 20 ust. 1 PDOF, w szczególności nie stanowi nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w powołanym przepisie PDOF.

W myśl art. 20 ust. 1 PDOF, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 PDOF, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14 PDOF, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 PDOF oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Użyty powyżej zwrot w szczególności oznacza, że poszczególne kategorie przychodów zostały wymienione jedynie przykładowo. Przychodem z innych źródeł są więc wszelkiego rodzaju świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego. Tak więc do przychodów z innych źródeł zalicza się nie tylko świadczenia rzeczowe czy pieniężne, ale również wartość świadczenia nieodpłatnego lub częściowo odpłatnego.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia nieodpłatnego świadczenia, jednak w orzecznictwie i doktrynie jednolicie przyjmuje się że pojęcie to jest związane ze stosunkami prawnymi o charakterze zobowiązaniowym i rozumiane być musi jako świadczenie, z którym nie jest związana zapłata w jakiejkolwiek postaci. Dla celów podatkowych przyjmuje się że nieodpłatne świadczenie obejmuje każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Zdaniem Spółki obniżenie czynszu zgodnie z uchwałą Zarządu Spółki podjętą na podstawie przepisów Ustawy OPL nie stanowi umorzenia należności czynszowych. Podstawą prawną obniżki jest regulacja wynikająca z art. 7 ust. 2 Ustawy OPL przewidująca obniżkę czynszu wynikającą z niskich dochodów najemców lokali.

Twierdzenia Spółki znajdują potwierdzenie w stanowisku Ministra Finansów wyrażonym w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w dniu 20 maja 2010 r. (sygn. ITPB2/415-125/10/MM), w którym stwierdzono iż w sytuacji, w której Urząd Miasta przewidział udzielenie 50% obniżki czynszu wg jednolitych reguł wobec wszystkich najemców lokali mieszkalnych [których dochód na jednego członka rodziny w gospodarstwie domowym wielorodzinnym nie przekroczy 316 zł, a w jednorodzinnym 461 zł i którzy złożą wniosek o zastosowanie ww. obniżki] i po podjęciu decyzji o obniżce wysłał tym najemcom nowo naliczone stawki czynszu, to brak jest podstaw do zakwalifikowania obniżki czynszu jako przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym. W konsekwencji na Wnioskodawcy nie ciąży obowiązek wystawienia informacji PIT-8C, o której mowa w art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Dodatkowo Spółka powołuje się na odpowiedź podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów, Pana Macieja Grabowskiego z dnia 26 czerwca 2013 r. (nr 18358) na interpelację Pani Poseł Krystyny Łybackiej z dnia 6 czerwca 2013 r. (nr SPS-023-18359/13), obniżki czynszu w oparciu o kryterium dochodowe nie należy traktować jako dochód najemcy, gdyż obniżka czynszu najmu następuje na podstawie aktów o charakterze generalno abstrakcyjnym mogących mieć zastosowanie do wszystkich osób spełniających te warunki.

W konsekwencji zdaniem Spółki, nie będzie zobowiązana do sporządzania informacji podatkowej PIT-8C zgodnie z art. 42a PDOF ani wobec lokatorów będących pracownikami Spółki jak i nie będących takimi pracownikami ponieważ obniżka wysokości czynszu wynikająca z uchwały Zarządu Spółki, podjętej na podstawie art. 7 ust. 2 Ustawy OPL, nie stanowi przychodu z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 PDOF dla lokatorów spełniających kryteria obniżki kwoty czynszu przewidziane w uchwale Zarządu Spółki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Art. 11 ust. 1 tej ustawy stanowi, że z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3 są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia nieodpłatnego świadczenia, jednak w orzecznictwie i doktrynie jednolicie przyjmuje się, że pojecie to jest związane ze stosunkami prawnymi o charakterze zobowiązaniowym i rozumiane być musi jako świadczenie, z którym nie jest związana zapłata w jakiejkolwiek postaci.

Dla celów podatkowych przyjmuje się, że nieodpłatne świadczenie obejmuje każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Natomiast z art. 11 ust. 2a ww. ustawy wynika, że wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców,
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu,
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku,
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

W myśl art. 11 ust. 2b ww. ustawy jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (t.j. Dz.U. z 2005 r. Nr 31, poz. 266 ze zm.) w lokalach wchodzących w skład publicznego zasobu mieszkaniowego właściciel ustala stawki czynszu za 1 m2 powierzchni użytkowej lokali, z uwzględnieniem czynników podwyższających lub obniżających ich wartość użytkową, a w szczególności:

1. położenia budynku;
2. położenia lokalu w budynku;
3. wyposażenia budynku i lokalu w urządzenia techniczne i instalacje oraz ich stanu;
4. ogólnego stanu technicznego budynku.
   
   

Na mocy art. 7 ust. 2 tej ustawy, właściciele, o których mowa w ust. 1, z zastrzeżeniem art. 23 ust. 4, mogą na wniosek najemcy, w oparciu o postanowienia odpowiednio uchwały organu stanowiącego jednostki samorządu terytorialnego, zarządzenia wojewody lub uchwały organu wykonawczego państwowej osoby prawnej, stosować określone obniżki czynszu naliczonego według obowiązujących stawek w stosunku do najemców o niskich dochodach. Obniżki takie mogą być udzielane najemcom, których średni dochód w przeliczeniu na członka gospodarstwa domowego nie przekracza poziomu określonego w uchwale odpowiedniego organu lub w zarządzeniu wojewody. Kwota obniżki powinna być zróżnicowana w zależności od wysokości dochodu gospodarstwa domowego najemcy.

W myśl art. 7 ust. 3 ww. ustawy, obniżki, o których mowa w ust. 2, udziela się najemcy na okres 12 miesięcy. W przypadku gdy utrzymujący się niski dochód gospodarstwa domowego to uzasadnia, właściciel, na wniosek najemcy, może udzielać obniżek czynszu na kolejne okresy dwunastomiesięczne.

Jak wynika z przedstawionego zdarzenia przyszłego Spółka, jako państwowa osoba prawna dysponuje lokalami wchodzącymi w skład publicznego zasobu mieszkaniowego w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 11 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz.U. z 2005 r. Nr 31 poz. 266 ze zm.). Spółka zamierza podjąć działania mające na celu podwyższenie czynszu w wyżej wymienionych lokalach.

Podwyższenie stawek czynszu, może zderzyć się z niskimi dochodami najemców zajmujących lokale, których właścicielem jest Spółka. W ocenie Spółki istnieje obawa, iż podwyżki czynszu mogą spowodować dalsze pogorszenie ich statusu materialnego, a znaczna część osób zaprzestanie płacenia czynszu najmu na rzecz Spółki. Spółka może w oparciu o postanowienia uchwały Zarządu Spółki stosować określone obniżki czynszu naliczonego, według stawek w stosunku do najemców o niskich dochodach. W związku z powyższym Spółka zamierza przy jednoczesnej podwyżce czynszu wprowadzić obniżenie stawek czynszu z uwagi na kryterium wysokości uzyskiwanego dochodu przez najemców. Powyższe kryterium będzie jedynym elementem decydującym o zastosowaniu obniżki czynszu.

Część lokali mieszkalnych wynajmowanych przez Spółkę najemcom jest zajmowana przez obecnych pracowników X. S.A. oraz przez byłych pracowników Spółki. Status pracownika lub byłego pracownika Spółki nie będzie miał wpływu na możliwość skorzystania z planowanej obniżki czynszu, jedynie wysokość uzyskiwanego przychodu będzie stanowić o zastosowaniu obniżki wobec konkretnego lokatora.

Na podstawie przywołanych uregulowań prawnych oraz przedstawionego zdarzenia przyszłego , należy stwierdzić, że warunki obniżki czynszu dla najemców lokali mieszkalnych wchodzących w skład publicznego zasobu mieszkaniowego, których dysponentem jest Spółka (państwowa osoba prawna) określone będą w uchwale organu wykonawczego osoby prawnej. Kryteria te będą jednakowe dla wszystkich, co oznacza, że każdy najemca lokalu mieszkalnego spełniający te warunki może skorzystać z obniżki czynszu.

Ze względu na fakt, że obniżka czynszów nastąpi na podstawie aktu o charakterze generalno – abstrakcyjnym, który będzie mógł mieć zastosowanie wobec wszystkich najemców lokali mieszkalnych spełniających określone w nich warunki, brak jest podstaw do zakwalifikowania obniżki czynszu, jako przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Zatem zastosowanie przez Spółkę obniżki czynszu wobec pracowników i byłych pracowników Spółki oraz innych najemców nie będzie powodować powstania przychodu po stronie tych najemców w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji na Spółce nie będą ciążyć obowiązki płatnika o których mowa w art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jak również obowiązki informacyjne związane z wystawieniem informacji PIT-8C, o której mowa w art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Końcowo - odnosząc się do powołanej przez Spółkę interpretacji organu podatkowego wskazać należy, iż orzeczenie to dotyczy tylko konkretnej, indywidualnej sprawy, podatnika w określonym stanie faktycznym i w tej sprawie rozstrzygnięcia w niej zawarte są wiążące. Natomiast Organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, iż nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.